Όλοι μπορεί να αντιμετωπίσουμε τραγωδίες. «Δεν έχουν οι ταχείς τον αγώνα δρόμου ούτε οι κραταιοί τη μάχη», λέει η Αγία Γραφή. “Απρόβλεπτη περίσταση τους βρίσκει όλους”. (Εκκλησιαστής 9:11) Σε αυτούς περιλαμβάνονται και νεαροί οι οποίοι έζησαν κάποια τραγωδία. Πώς την αντιμετώπισαν; Εξέτασε δύο παραδείγματα.

•  ΡΕΜΠΕΚΑ

•  ΚΟΡΝΤΕΛ

 Όταν ήμουν 14, οι γονείς μου πήραν διαζύγιο.

 Έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήταν αλήθεια, ότι ο πατέρας μου χρειαζόταν απλώς λίγο χρόνο μόνος του. Αφού αγαπούσε την μαμά μου, γιατί να την εγκαταλείψει; Γιατί να εγκαταλείψει εμένα;

 Μου ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτό. Δεν ήθελα ούτε καν να το σκέφτομαι. Αν και δεν το αντιλαμβανόμουν τότε, ήμουν θυμωμένη. Άρχισα να έχω τρομερή ανησυχία και προβλήματα με τον ύπνο.

 Όταν ήμουν 19, η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο. Ήταν η καλύτερή μου φίλη.

 Το διαζύγιο των γονιών μου με συγκλόνισε, αλλά ο θάνατος της μητέρας μου με συνέτριψε εντελώς. Δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμα. Τα προβλήματα ύπνου χειροτέρεψαν, και εξακολουθώ να νιώθω ανησυχία.

 Παράλληλα, όμως, υπάρχουν αρκετά πράγματα που με έχουν βοηθήσει. Για παράδειγμα, το εδάφιο Παροιμίες 18:1 προειδοποιεί να μην απομονωνόμαστε, και προσπαθώ να ακολουθώ αυτή την συμβουλή.

 Επίσης, ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, προσπαθώ να διαβάζω τις εκδόσεις μας, οι οποίες βασίζονται στην Αγία Γραφή και είναι πολύ ενισχυτικές. Ένα έντυπο που με βοήθησε όταν οι γονείς μου πήραν διαζύγιο ήταν το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις. Θυμάμαι ιδιαίτερα στον Τόμο 2 το κεφάλαιο με θέμα «Μπορώ να Ζήσω Ευτυχισμένα σε Μονογονεϊκή Οικογένεια;»

 Μια περικοπή από την Αγία Γραφή που μου αρέσει πολύ και με βοηθάει να αντιμετωπίζω την ανησυχία βρίσκεται στα εδάφια Ματθαίος 6:25-34. Στο εδάφιο 27, ο Ιησούς ρώτησε: «Ποιος από εσάς, ανησυχώντας, μπορεί να προσθέσει έναν πήχη a στο μήκος της ζωής του;»

 Σε όλους μας θα συμβούν άσχημα πράγματα, αλλά από το παράδειγμα της μητέρας μου έμαθα ότι έχει μεγάλη σημασία το πώς τα αντιμετωπίζουμε. Εκείνη πέρασε πολλά​—ένα διαζύγιο και μια καταληκτική ασθένεια—αλλά κράτησε θετική στάση, και η πίστη της στον Θεό παρέμεινε ισχυρή μέχρι τέλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα μου δίδαξε για τον Ιεχωβά.

 Σκέψου: Πώς μπορεί να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τις τραγωδίες η ανάγνωση της Αγίας Γραφής, καθώς και Βιβλικών εκδόσεων;—Ψαλμός 94:19.

 Όταν ήμουν 17, είδα τον πατέρα μου να αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο θάνατός του ήταν ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί. Ένιωθα συντετριμμένος.

 Πίστευα ότι δεν ήταν στ’ αλήθεια νεκρός, ότι το σώμα που σκέπασαν με το σεντόνι δεν ήταν του πατέρα μου. Έλεγα στον εαυτό μου: “Αύριο θα ξυπνήσει”. Ήμουν σαν χαμένος και ένιωθα μέσα μου ένα τεράστιο κενό.

 Η οικογένειά μου και εγώ είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, η υποστήριξη από τα μέλη της εκκλησίας μας ήταν πολύ μεγάλη. Μας πρόσφεραν φαγητό, προθυμοποιήθηκαν να μείνουν μαζί μας και στάθηκαν στο πλευρό μας​—όχι μόνο για λίγο αλλά για πολύ καιρό. Για εμένα, η υποστήριξή τους ήταν απόδειξη ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνήσιοι Χριστιανοί.​—Ιωάννης 13:35.

 Κάτι που με ενθάρρυνε πολύ είναι τα λόγια των εδαφίων 2 Κορινθίους 4:17, 18: «Αν και η θλίψη είναι στιγμιαία και ελαφριά, απεργάζεται για εμάς δόξα που έχει ολοένα και πιο υπερέχουσα βαρύτητα και είναι αιώνια· ενώ εμείς προσηλώνουμε τα μάτια μας, όχι σε αυτά που βλέπονται, αλλά σε αυτά που δεν βλέπονται. Διότι αυτά που βλέπονται είναι προσωρινά, αυτά όμως που δεν βλέπονται είναι αιώνια».

 Ειδικά η τελευταία φράση των εδαφίων με ενίσχυσε πολύ. Όλα όσα υπέφερε ο πατέρας μου ήταν προσωρινά, αλλά όσα υπόσχεται ο Θεός για το μέλλον είναι αιώνια. Ο θάνατός του μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω σκέψεις γύρω από το πώς χρησιμοποιούσα τη ζωή μου και να προσαρμόσω τους στόχους μου.

 Σκέψου: Πώς μπορεί μια προσωπική τραγωδία να σε βοηθήσει να επανεξετάσεις τους στόχους σου στη ζωή;​—1 Ιωάννη 2:17.