Μιχαίας 7:1-20
7 Οὐαὶ εἰς ἐμέ, διότι εἶμαι ὡς ἐπικαρπολογία θέρους, ὡς ἐπιφυλλὶς τρυγητοῦ· δὲν ὑπάρχει βότρυς διὰ νὰ φάγῃ τις· ἡ ψυχή μου ἐπεθύμησε τὰς ἀπαρχὰς τῶν καρπῶν.
2 Ὁ ὅσιος ἀπωλέσθη ἐκ τῆς γῆς καὶ ὁ εὐθὺς δὲν ὑπάρχει μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων· πάντες ἐνεδρεύουσι διὰ αἷμα· κυνηγοῦσιν ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ.
3 Εἰς τὸ νὰ κακοποιῶσιν ἑτοιμάζουσι τὰς χεῖρας αὑτῶν· ὁ ἄρχων ἀπαιτεῖ καὶ ὁ κριτής κρίνει ἐπὶ μισθῷ· καὶ ὁ μεγάλος προφέρει τὴν πονηρὰν αὑτοῦ ἐπιθυμίαν, τὴν ὁποίαν συμπεριστρεφόμενοι ἐκπληροῦσιν.
4 Ὁ καλήτερος αὐτῶν εἶναι ὡς ἄκανθα· ὁ εὐθὺς ὀξύτερος φραγμοῦ ἀκανθώδους· ἡ ἡμέρα τῶν φυλάκων σου, ἡ ἐπίσκεψίς σου ἔφθασε· τώρα θέλει εἶσθαι ἡ ἀμηχανία αὐτῶν.
5 Μή ἐμπιστεύεσθε εἰς φίλον, μή θαρρεῖτε εἰς οἰκεῖον· φύλαττε τὰς θύρας τοῦ στόματός σου ἀπὸ τῆς συγκαθευδούσης ἐν τῷ κόλπῳ σου·
6 διότι ὁ υἱὸς περιφρονεῖ τὸν πατέρα, ἡ θυγάτηρ ἐπανίσταται κατὰ τῆς μητρὸς αὑτῆς, ἡ νύμφη κατὰ τῆς πενθερᾶς αὑτῆς· οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἑαυτοῦ οἰκίας.
7 ᾿Εγὼ δὲ θέλω ἐπιβλέψει ἐπὶ Κύριον· θέλω προσμείνει τὸν Θεὸν τῆς σωτηρίας μου· ὁ Θεὸς μου θέλει μοῦ εἰσακούσει.
8 Μή εὐφραίνου εἰς ἐμέ, ἡ ἐχθρὰ μου· ἄν καὶ ἔπεσα, θέλω σηκωθῆ· ἄν καὶ ἐκάθησα ἐν σκότει, ὁ Κύριος θέλει εἶσθαι φῶς εἰς ἐμέ.
9 Θέλω ὑποφέρει τὴν ὀργήν τοῦ Κυρίου, διότι ἡμάρτησα εἰς αὐτόν, ἑωσοῦ διαδικάσῃ τὴν δίκην μου καὶ κάμῃ τὴν κρίσιν μου· θέλει μὲ ἐξάξει εἰς τὸ φῶς, θέλω ἰδεῖ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ.
10 Καὶ θέλει ἰδεῖ ἡ ἐχθρά μου, καὶ αἰσχύνη θέλει περικαλύψει αὐτήν, ἥτις λέγει πρὸς ἐμέ, Ποῦ εἶναι Κύριος ὁ Θεὸς σου; οἱ ὀφθαλμοὶ μου θέλουσιν ἰδεῖ αὐτήν· τώρα θέλει εἶσθαι εἰς καταπάτημα ὡς ὁ πηλὸς τῶν ὁδῶν.
11 Καθ᾿ ἥν ἡμέραν τὰ τείχη σου μέλλουσι νὰ κτισθῶσι, τὴν ἡμέραν ἐκείνην θέλει διαδοθῆ εἰς μακρὰν τὸ πρόσταγμα.
12 τὴν ἡμέραν ἐκείνην θέλουσιν ἐλθεῖ ἕως εἰς σὲ ἀπὸ τῆς ᾿Ασσυρίας καὶ τῶν πόλεων τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀπὸ τῆς Αἰγύπτου ἕως τοῦ ποταμοῦ καὶ ἀπὸ θαλάσσης ἕως θαλάσσης καὶ ἀπὸ ὄρους ἕως ὄρους.
13 Καὶ ἡ γῆ θέλει ἐρημωθῆ ἐξ αἰτίας τῶν κατοικούντων αὐτήν, διὰ τὸν καρπὸν τῶν πράξεων αὐτῶν.
14 Ποίμαινε τὸν λαὸν σου ἐν τῇ ῥάβδῳ σου, τὸ ποίμνιον τῆς κληρονομίας σου, τὸ ὁποῖον κατοικεῖ μεμονωμένον ἐν τῷ δάσει, ἐν μέσῳ τοῦ Καρμήλου· ἄς νέμωνται τὴν Βασὰν καὶ τὴν Γαλαὰδ καθὼς ἐν ταῖς ἀρχαίαις ἡμέραις.
15 Καθὼς ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ἐξόδου σου ἐκ γῆς Αἰγύπτου θέλω δείξει εἰς αὐτὸν θαυμάσια.
16 Τὰ ἔθνη θέλουσιν ἰδεῖ καὶ θέλουσι καταισχυνθῆ διὰ πᾶσαν τὴν ἰσχὺν αὑτῶν· θέλουσιν ἐπιθέσει τὴν χεῖρα ἐπὶ τὸ στόμα, τὰ ὦτα αὐτῶν θέλουσι κωφωθῆ.
17 Θέλουσι γλείφει τὸ χῶμα ὡς ὄφεις, ὡς τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς θέλουσι σύρεσθαι ἀπὸ τῶν τρυπῶν αὑτῶν· θέλουσιν ἐκπλαγῆ εἰς Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ θέλουσι φοβηθῆ ἀπὸ σοῦ.
18 Τίς Θεὸς ὅμοιός σου, συγχωρῶν ἀνομίαν καὶ παραβλέπων τὴν παράβασιν τοῦ ὑπολοίπου τῆς κληρονομίας αὑτοῦ; δὲν φυλάττει τὴν ὀργήν αὑτοῦ διαπαντός, διότι αὐτὸς ἀρέσκεται εἰς τὸ ἔλεος.
19 Θέλει ἐπιστρέψει, θέλει εὐσπλαγχνισθῆ ἡμᾶς, θέλει καταστρέψει τὰς ἀνομίας ἡμῶν· καὶ θέλεις ῥίψει πάσας τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης.
20 Θέλεις ἐκτελέσει ἀλήθειαν εἰς τὸν Ἰακώβ, ἔλεος εἰς τὸν ᾿Αβραάμ, καθὼς ὥμοσας εἰς τοὺς πατέρας ἡμῶν ἀπὸ τῶν ἀρχαίων ἡμερῶν.