Γαλλία

Η Γαλλία έχει έκταση πάνω από 550.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (212.000 τετρ. μίλια) και είναι η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης αν εξαιρέσουμε την Σοβιετική Ένωση. Οι Γάλλοι έχουν τη συνήθεια να αποκαλούν τη χώρα τους το ‘εξάγωνο’. Μπορείτε να δείτε το λόγο αν εξετάσετε το χάρτη της Γαλλίας στη σελίδα 37. Η χώρα έχει ευνοηθεί με θαυμάσιες ακρογιαλιές κατά μήκος της Μάγχης και των ακτών του Ατλαντικού και της Μεσογείου καθώς και με τα μεγαλειώδη, χιονοσκεπή όρη των Άλπεων και των Πυρηναίων.

Η Γαλλία είναι μια δημοκρατία χωρισμένη σε 96 διοικητικά διαμερίσματα και περιλαμβάνει την Κορσική που είναι νησί της Μεσογείου. Ο Γαλλικός πληθυσμός που αριθμεί περισσότερα από 53 εκατομμύρια είναι μίγμα διαφόρων εθνολογικών τύπων που αντανακλούν τα χαρακτηριστικά των μακρινών τους προγόνων: Μεσογειακών, Κελτών, Γερμανών και Λατίνων. Η γλώσσα που μιλούν σήμερα όλοι οι Γάλλοι είναι η Γαλλική, μολονότι στην περιοχή που ονομαζόταν Αλσατία-Λωρραίνη οι πιο ηλικιωμένοι μιλούν ακόμη στη Γερμανική ή μια τοπική Γερμανική διάλεκτο. Η Πολωνική μιλιέται από πολλούς εργάτες ορυχείων που ήρθαν στη Γαλλία από την Πολωνία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Υπάρχει επίσης ένας μεγάλος αριθμός Ιταλών και Αλγερινών. Τα τελευταία χρόνια ήρθαν στη Γαλλία πολλές χιλιάδες Ισπανών και Πορτογάλων εργατών, πράγμα που σημαίνει ότι οι γλώσσες τους ακούγονται συχνά σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Στο σύνολό της η Γαλλία είναι χώρα Καθολική γιατί η Γαλλική Προτεσταντική κοινότητα ελαττώθηκε πολύ λόγω των διωγμών του 16ου και του 17ου αιώνα. Παρ’ όλ’ αυτά, σ’ ένα σχόλιό της για τη θρησκευτική κατάσταση που επικρατεί στην Γαλλία η «Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα» λέει:

«Ένα φαινόμενο που είναι κοινό σ’ όλες τις  δυτικές χώρες αλλά καταφανές σε βαθμό αξιοπρόσεκτο στη Γαλλία είναι η αποχώρηση της μάζας του λαού, από τους θρησκευτικούς ομίλους. Αυτό συνδέεται με την έξαρση της εκβιομηχανοποιήσεως και της αστυφιλίας. Ενώ οι αγροτικές κοινότητες εν γένει παραμένουν περισσότερο προσκολλημένες στην παραδοσιακή πίστη, οι κάτοικοι των πόλεων και ιδιαίτερα των προαστίων περνούν μια περίοδο απο-Χριστιανοποιήσεως».

Ο ΡΩΣΣΕΛ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ

Η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1891 ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Κάρολος Τ. Ρώσσελ επισκέφθηκε το Παρίσι και έγραψε τις εντυπώσεις του για τον Γαλλικό αγρό στο τεύχος της «Σκοπιάς της Σιών» του Νοεμβρίου 1891 (στην Αγγλική) : «Οι Γάλλοι στρέφονται γοργά στην ανοικτή απιστία αν και πολλοί παραμένουν ακόμη τυφλωμένοι από την χονδροειδή Ρωμαϊκή δεισιδαιμονία».

Ωστόσο αυτή η δυσμενής εντύπωση δεν εμπόδισε τον αδελφό Ρώσσελ από το να αναθέσει να μεταφρασθούν οι «Γραφικές Μελέτες» στη Γαλλική. Έκανε επίσης διευθετήσεις να μεταφρασθούν στη Γαλλική διάφορα φυλλάδια και βιβλιάρια, βάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο το θεμέλιο για το μελλοντικό κήρυγμα των αγαθών νέων στη Γαλλία.

ΕΝΑΣ ΑΣΗΜΟΣ ΕΛΒΕΤΟΣ ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ

Κάπου στη δεκαετία του 1890 ένας άσημος Ελβετός ξυλοκόπος ονόματι Αδόλφος Βέμπερ ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί στο Πίτσμπουργκ εργάσθηκε σαν κηπουρός του αδελφού Ρώσσελ, και απόκτησε απ’ αυτόν βαθιά γνώση των Γραφών. Ύστερα από καιρό ο Βέμπερ προσφέρθηκε να επιστρέψει στην Ευρώπη για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στις Γαλλόφωνες χώρες. Ο αδελφός Ρώσσελ τελικά δέχθηκε την πρότασή του και συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το έργο κηρύγματος στην Γαλλόφωνη Ευρώπη.

Ο Αδόλφος Βέμπερ ήταν ένας απλός άνθρωπος με εμφάνιση αγρότη. Αλλά ταυτόχρονα ήταν ένας αφοσιωμένος,  ώριμος Χριστιανός που γνώριζε καλά την Αγγλική, τη Γαλλική και τη Γερμανική γλώσσα. Μετά την επιστροφή του στην Ελβετία δημοσίευσε διαφημίσεις στις Γαλλόφωνες θρησκευτικές εφημερίδες και περιοδικά για τον πρώτο Τόμο των «Γραφικών Μελετών» καθώς και για βιβλιάρια γραμμένα από τον αδελφό Ρώσσελ.

ΠΡΩΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

Στις 12 Αυγούστου 1900, ένας Γάλλος ονόματι Ελί Τερόν που κατοικούσε σ’ ένα μικρό χωριό της κεντρικής Γαλλίας, το Μπωβέν, ανταποκρίθηκε στη διαφήμιση και παράγγειλε τα Γραφικά έντυπα. Ο Ελί αναγνώρισε τη φωνή της αλήθειας και σύντομα άρχισε να διαδίδει και ο ίδιος το άγγελμα. Αργότερα το 1905 το σπίτι του έγινε η πρώτη αποθήκη για την αποστολή παραγγελιών εκδόσεων της Σκοπιάς στη Γαλλία.

Το 1901 ο Ζαν Μπατίστ Τιλμάν ένας παντοπώλης που ζούσε σ’ ένα χωριό ανθρακωρύχων του Βελγίου κοντά στο Σαρλερουά διάβασε κι αυτός επίσης μια από τις διαφημίσεις του αδελφού Βέμπερ και παράγγειλε Γραφικά έντυπα. Μέχρι το 1902 είχε οργανώσει στο σπίτι του ένα μικρό όμιλο σπουδαστών της Βίβλου. Αυτός ο όμιλος μετέφερε αργότερα την αλήθεια στη Βόρεια Γαλλία, όπως θα δούμε σύντομα.

Το 1903 ο αδελφός Ρώσσελ επισκέφθηκε και πάλι την Ευρώπη και έκανε διευθετήσεις με τον αδελφό Βέμπερ για να εκδίδεται μια Γαλλική έκδοση της «Σκοπιάς της Σιών». Αυτή ξεκίνησε σαν μια οκτασέλιδη τριμηνιαία έκδοση και το πρώτο τεύχος είχε ημερομηνία Οκτώβριος 1903. Από τον Ιανουάριο του 1904 έγινε μηνιαίο περιοδικό.

«ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ» ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ

Σαν αποτέλεσμα της διαφημιστικής εκστρατείας του αδελφού Βέμπερ στον τύπο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι παράγγελναν και μελετούσαν τα Γραφικά έντυπα της Εταιρίας. Στη διάρκεια του καλοκαιριού  ο Βέμπερ εργαζόταν στην Ελβετία σαν ξυλοκόπος και κηπουρός και ταυτόχρονα μοίραζε φυλλάδια και κήρυττε στους Γαλλόφωνους Ελβετούς. Έπειτα έκανε μεγάλα ταξίδια επισκεπτόμενος στη Γαλλία και στο Βέλγιο τους ανθρώπους που είχαν παραγγείλει έντυπα ή είχαν γραφτεί συνδρομητές της «Σκοπιάς». Κατά τα ταξίδια του εργαζόταν σαν κηπουρός και έκανε δουλειές του ποδαριού για να κερδίσει τα αναγκαία για τη συντήρησή του. Λόγω της αφοσιώσεως που έδειξε στην υπηρεσία του ο αδελφός Βέμπερ, η αλήθεια άρχισε να διαδίδεται σε διάφορα μέρη της Γαλλίας.

Το 1904 ο αδελφός Βέμπερ επισκέφθηκε την οικογένεια Τιλμάν κοντά στο Σαρλερουά του Βελγίου. Τους έδειξε πώς να διανέμουν φυλλάδια έξω από τις Προτεσταντικές εκκλησίες και τους ενθάρρυνε να επεκτείνουν τη δράση τους και στη Βόρεια Γαλλία. Έτσι τον Αύγουστο του 1904, ο Τιλμάν και η νεαρή του κόρη Ζοζεφίν ταξίδεψαν σιδηροδρομικώς στην κωμόπολη της Ντεναίν στην περιοχή των ορυχείων της βόρειας Γαλλίας όπου διένειμαν φυλλάδια και περιοδικά «Σκοπιά» έξω από την εκκλησία των Βαπτιστών. Αρκετά μέλη αυτής της εκκλησίας διάβασαν τα έντυπα με ενδιαφέρον και γράφτηκαν συνδρομητές της «Σκοπιάς». Αυτές οι οικογένειες σύντομα άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις που έφερναν σε δύσκολη θέση τον Βαπτιστή λειτουργό, που στο τέλος τούς είπε να μην ξαναπατήσουν στην εκκλησία του. Εκείνοι αποφάσισαν να συναθροίζονται για να μελετούν τη Γραφή στο σπίτι του Ζυλ Λεκίμ στο Αβελύ κοντά στη Ντεναίν. Παρεμπιπτόντως αναφέρουμε ότι τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των οικογενειών στη Ντεναίν—οι Λεκίμ, οι Βωκάν και οι Πολάρ εξακολουθούν να είναι δραστήριοι Μάρτυρες, μάλιστα δύο από τους εγγονούς υπηρετούν σήμερα σαν επίσκοποι περιοχής στη Γαλλία.

Το 1906 ο αδελφός Βέμπερ επισκέφθηκε αυτό τον όμιλο στη Ντεναίν και τους βοήθησε να οργανωθούν. Η εκκλησία της Ντεναίν σύντομα άρχισε να μοιράζει φυλλάδια έξω από την Προτεσταντική εκκλησία στην γειτονική κωμόπολη Σεν-λε-Νομπλ. Με τον καιρό αρκετές απ’ τις εκεί οικογένειες ενδιαφέρθηκαν για την αλήθεια, μεταξύ αυτών και η οικογένεια Παλμέρ. Ο  αδελφός Βέμπερ τους οργάνωσε σε όμιλο που συναθροιζόταν στο σπίτι του Βικτόρ Ζυπέν που πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 1969 μετά από 60 περίπου χρόνια πιστής υπηρεσίας στον Ιεχωβά.

Ο Βαπτιστής λειτουργός στη Ντεναίν έτρεφε ακόμη ελπίδες ότι εκείνοι που είχαν γίνει Σπουδαστές των Γραφών θα επέστρεφαν τελικά στο ποίμνιο των Βαπτιστών. Έκανε το συλλογισμό: ‘Περίμενε μέχρις ότου κάποιος απ’ αυτούς πεθάνει ή θελήσει να παντρευτεί! Τότε θα έρθουν τρέχοντας σε μένα για να κάνω τη λειτουργία. Οι ελπίδες του διαλύθηκαν πρώτα το 1906, όταν ένας αδελφός πέθανε και ξανά το 1907 όταν δύο από τις κόρες Λεκίμ παντρεύτηκαν. Τις υπηρεσίες τις διεξήγαγαν αδελφοί από την τοπική εκκλησία των Σπουδαστών της Γραφής.

Εν τω μεταξύ, το έργο εξακολουθούσε να προοδεύει βαθύτερα στο νότο. Το έτος 1907 ένας δημοδιδάσκαλος κοντά στη Ρενν διέθετε τον Α΄ Τόμο των «Γραφικών Μελετών» και περιοδικά «Σκοπιά» στην Καθολική Βρετάνη. Μέχρι εκείνο τον καιρό λειτουργούσαν τρεις σταθμοί διακινήσεως εντύπων στη Γαλλία και αιτήσεις συνδρομής της Γαλλικής «Σκοπιάς» μπορούσαν να σταλούν σε οποιαδήποτε από τις τρεις αυτές διευθύνσεις. Προς το τέλος του 1907 μια Έκκληση για Εθελοντές δημοσιεύθηκε στη Γαλλική «Σκοπιά».

Κατά τα έτη 1908 και 1909 οι εκκλησίες της Ντεναίν και της Σεν-λε-Νομπλ κήρυτταν στον γύρω τομέα και άρχισαν να σχηματίζουν ομίλους μελέτης σ’ άλλες πόλεις της βόρειας Γαλλίας όπως στη Λαν και στο Ωσέλ στις Διοικητικές Περιοχές Πα-ντε-Καλαί.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΛΓΚΡΙΜΣ

Από τον Δεκέμβριο του 1908 ως τον Φεβρουάριο 1909 ο Βέμπερ έκανε, σαν πίλγκριμ, επισκέψεις σε ομίλους και απομονωμένους αδελφούς σε 20 διοικητικές περιοχές σ’ ολόκληρη τη Γαλλία περιλαμβανομένων και μεγάλων πόλεων όπως η Μπεζανσόν, η Γκρενόμπλ, η Βαλάνς, το Μπορντώ, η Νάντη, η Ρενν, η Ανζέ, το Παρίσι και η Νανσύ. Εκείνο τον καιρό επίσης η αλήθεια άρχισε να εισδύει στη Γερμανόφωνη περιοχή  της Αλσατίας-Λωρραίνης. Κάποιος αδελφός Σουλτς ήταν δραστήριος στην πόλη Σαιν-Μαρί-ω-Μιν και άλλοι Σπουδαστές των Γραφών στη μικρή πόλη του Πέτερσμπάχ μοίραζαν την έκδοση «Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς» στη Γερμανική γλώσσα.

Τον Δεκέμβριο του 1909 και τον Ιανουάριο του 1910 τρεις αδελφοί πίλγκριμς, οι Α. Μάγιερ, Σ. Σεγκιέ και Αδόλφος Βέμπερ επισκέφθηκαν 34 πόλεις στη Γαλλία και έκαναν συναθροίσεις σε πολλές απ’ αυτές, περιλαμβανομένης της Ρουμπαί, μιας μεγάλης υφαντουργικής πόλεως στα βόρεια της Γαλλίας όπου οργανώθηκε μια εκκλησία. Η μακρύτερη παραμονή ήταν στο Παρίσι από τις 18 ως τις 20 Δεκεμβρίου 1909, πράγμα που δείχνει ότι εκείνο τον καιρό άρχισε να αναπτύσσεται το ενδιαφέρον στη Γαλλική πρωτεύουσα. Τον ίδιο εκείνο χρόνο, η Γαλλική «Σκοπιά» άλλαξε τ’ όνομά της από «Φάρος του Πύργου της Σιών» σε «Σκοπιά», το όνομα με το οποίο είναι γνωστή μέχρι σήμερα.

Το 1910 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος των φυλλαδίων ο «Άμβωνας του Λαού» στη Γαλλική. Το τεύχος του Απριλίου 1910 της Γαλλικής «Σκοπιάς» περιείχε άλλη μια «Πρόσκληση για Εθελοντές» που δήλωνε: «Τώρα έχουμε ένα μεγάλο απόθεμα των φυλλαδίων ‘Άμβωνας του Λαού’. Μόλις τυπώθηκαν 100.000 αντίτυπα του πρώτου φυλλαδίου. Είναι μια ειδική έκδοση που μπορεί να δοθεί σ’ όλους».

Το έτος 1910 τελείωσε άλλο ένα ταξίδι πίλγκριμ του αδελφού Βέμπερ σ’ όλη τη Γαλλία. Άρχισε τα ταξίδια του στις 22 Δεκεμβρίου 1910 και επισκέφθηκε 30 ομίλους Σπουδαστών της Γραφής στη Γαλλία, τελειώνοντας το ταξίδι του στις 28 Ιανουαρίου 1911. Αμέσως πριν απ’ αυτό το ταξίδι του, στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 1910 διεξήχθηκε μια γενική συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής της βόρειας Γαλλίας στη Λαν.

Ο ΡΩΣΣΕΛ ΚΑΝΕΙ ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Το 1911, το μεγάλο γεγονός ήταν η επίσκεψη του  προέδρου της Εταιρίας, Καρόλου Τ. Ρώσσελ. Στις 14 Απριλίου μίλησε σ’ έναν όμιλο 100 ατόμων σε μια συνέλευση που διεξήχθηκε στη Ντεναίν και την επόμενη μέρα σ’ έναν όμιλο 70 στη Λαν. Παρόντες σ’ αυτές τις συνελεύσεις ήταν και Σπουδαστές των Γραφών από το Βέλγιο. Ο αδελφός Βέμπερ και ο Αλεξάντρ Φρέυταγκ, ένας άλλος Ελβετός αδελφός που άρχιζε να παίζει έναν εξέχοντα ρόλο στην κατεύθυνση του έργου στις Γαλλόφωνες χώρες βοήθησαν τον αδελφό Ρώσσελ σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Από τον Δεκέμβριο του 1911 ως τον Μάρτιο του 1912, ο αδελφός Ρώσσελ έκανε μια περιοδεία σ’ όλο τον κόσμο. Οι «Αναμνηστικές Σημειώσεις» που κάλυπταν αυτό το ταξίδι, λένε: «Από τη Ρώμη συνεχίσαμε στο Παρίσι κι εδώ συναντηθήκαμε με τη μικρή τάξη των Διεθνών Σπουδαστών των Γραφών σ’ αυτή τη μεγάλη πόλη». Μεταξύ των τακτοποιήσεων που έκανε ο αδελφός Ρώσσελ κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ήταν η φροντίδα για το άνοιγμα αυτού που ονομάστηκε το «Γαλλικό Γραφείο» τον Ιούνιο του 1912 στη Γενεύη της Ελβετίας. Ήταν υπεύθυνο να διευθύνει το έργο στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στη Γαλλόφωνη Ελβετία. Ο αδελφός Ρώσσελ τοποθέτησε τον Εμίλ Λαντς, έναν Ελβετό οδοντίατρο που ζούσε στη Μυλούζη της Αλσατίας, ως υπεύθυνο αυτού του Γραφείου Τμήματος. Ο Λαντς δέχτηκε τις υπηρεσίες του Αλεξάντρ Φρέυταγκ που βοηθούσε στη μετάφραση της Γαλλικής Σκοπιάς.

Έτσι ο Αδόλφος Βέμπερ που είχε εποπτεύσει πιστά το έργο της Γαλλόφωνης Ευρώπης από την έναρξή του στην αρχή του αιώνα παραιτήθηκε για χάρη των πιο εγγράμματων Λαντς και Αλεξάντρ Φρέυταγκ. Ωστόσο ο αδελφός Βέμπερ διατήρησε ένα καλό πνεύμα και εξακολούθησε τις ετήσιες επισκέψεις πίλγκριμ σε εκκλησίες και απομονωμένους αδελφούς στις Γαλλόφωνες περιοχές. Τον Δεκέμβριο του 1912,  άρχισε ένα μεγάλο ταξίδι σ’ όλη τη Γαλλία που τον έφερε σε 42 κωμοπόλεις και χωριά.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ

Το τεύχος της Γαλλικής «Σκοπιάς» του Μαρτίου 1913 δημοσίευσε ένα γράμμα του αδ. Ρώσσελ που απευθυνόταν στους Γαλλόφωνους αδελφούς. Σ’ αυτό, μεταξύ άλλων, ο αδελφός έλεγε:

«Χάρηκα πολύ που έμαθα πρόσφατα για το αυξανόμενο ενδιαφέρον που εκδηλώνεται από τους αδελφούς της Γαλλίας, της Ελβετίας, του Βελγίου και της Ιταλίας. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό. . . Πρέπει να πω λίγα λόγια για τα πλεονεκτήματα του έργου των εθελοντών διανομέων που μοιράζουν φυλλάδια δωρεάν και σοφά σ’ οποιονδήποτε θα τα διαβάσει πραγματικά. Αυτό το έργο πρέπει αναμφίβολα να γίνει ιδιαίτερα στις Προτεσταντικές περιοχές σύμφωνα με τις οδηγίες που θα λάβετε από το Γραφείο της Γενεύης. . . Ελπίζω ότι αυτή τη χρονιά θα καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια στη Γαλλία, με αντίστοιχες μεγάλες ευλογίες για όλους τους εθελοντές που μετέχουν στο έργο θερισμού. Φαίνεται ότι το έργο του βιβλιοπώλη δεν είχε τόση επιτυχία στη Γαλλία όπως είχε αλλού. Λυπούμαστε γι’ αυτό αλλά πρέπει να το δεχθούμε.»

Εκείνο το προπολεμικό έτος πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διεξήχθηκαν διάφορες συνελεύσεις στη Γαλλία. Τον Μάρτιο διεξήχθηκε μια διήμερη συνέλευση στη Λαν στον βορρά και το καλοκαίρι έγινε άλλη μια συνέλευση στην ίδια περιοχή στη Ντεναίν, όπου παραβρέθηκαν 260 άτομα.

Ο ΡΩΣΣΕΛ ΚΑΙ Ο ΡΟΔΕΡΦΟΡΔ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Στις 31 Αυγούστου 1913 ο αδελφός Ρώσσελ πέρασε και πάλι από το Παρίσι όπου διοργάνωσε μια συγκέντρωση στην Αίθουσα της Γεωργικής Εκθέσεως στην οδό Ντ’ Ατέν κοντά στο σταθμό Σαιν Λαζάρ.  Παραβρέθηκαν κάπου 70 αδελφοί, περιλαμβανομένων και μερικών που είχαν έρθει από το Βέλγιο, την Ελβετία και τη Γερμανία.

Μερικές εβδομάδες αργότερα στις 19 Σεπτεμβρίου 1913, ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ έδωσε επίσης μια δημόσια ομιλία στη Βόρεια Γαλλία στο Μεγάλο Θέατρο της Ντεναίν μπροστά σ’ ένα ακροατήριο που ξεπερνούσε τα 1.000 άτομα!

ΕΚΘΕΣΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Υποβάλλοντας έκθεση στον αδελφό Ρώσσελ σχετικά με το έργο που είχε επιτελεσθεί το 1913 στη Γαλλία και στη Γαλλόφωνη Ελβετία ο αδελφός Εμίλ Λαντς έγραψε:

«Αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τις προσπάθειές μας ειδικά σ’ αυτά τα μέρη της χώρας όπου έχουν εγκατασταθεί Διαμαρτυρόμενοι απόγονοι των Ουγενότων και μέλη άλλων Προτεσταντικών δογμάτων. Σ’ αυτές τις περιοχές οργανώνουμε δημόσιες συναθροίσεις και συγκεντρώνουμε τις διευθύνσεις εκείνων που εκδηλώνουν ενδιαφέρον. . . Η «Σκοπιά» έχει 800 συνδρομητές. . . Η υπηρεσία των αδελφών πίλγκριμς περιορίζεται στη Γαλλόφωνη Ελβετία, στη βόρεια Γαλλία και στο Βέλγιο, όπου υπάρχουν εκκλησίες.»

Έτσι η περίοδος που άρχισε από την αρχή του αιώνα και έληξε το 1913 τέλειωσε με την προσοχή στραμμένη στους Γάλλους Προτεστάντες που αποτελούν μόνο το 1,5 τοις εκατό του πληθυσμού, και ούτε καν σ’ όλους αυτούς, αφού η προσπάθεια είχε γίνει στο βόρειο μέρος της Γαλλίας.

Το έτος 1914 σημείωσε επίσης μια επέκταση του έργου στην Αλσατία. Στις 20 Φεβρουαρίου οι αδελφοί της Μυλούζης οργάνωσαν την πρώτη δημόσια συγκέντρωση που διεξήχθηκε ποτέ στο Στρασβούργο. Ο αδελφός Εμίλ Λαντς έδωσε την ομιλία «Πού είναι οι Νεκροί;» μπροστά σε μεγάλο ακροατήριο. Απ’ αυτούς που ήταν παρόντες, 350 άτομα άφησαν τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους. Αυτό το ενδιαφέρον επιμελήθηκε  ένας αδελφός «βιβλιοπώλης» από την Γερμανία και μ’ αυτόν τον τρόπο σχηματίσθηκε στο Στρασβούργο ένας μικρός όμιλος Σπουδαστών της Γραφής. Τον Ιούλιο βαπτίσθηκαν εφτά νέοι αδελφοί.

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Η Γαλλική «Σκοπιά» του Αυγούστου 1914 ανήγγειλε μια γενική συνέλευση για τις 15 και 16 Αυγούστου στη Ντεναίν. Αλλά στις 3 Αυγούστου 1914, η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία και αυτή η συνέλευση έπρεπε να ματαιωθεί. Στις αρχές του Αυγούστου η Γερμανία εισέβαλε στο Βέλγιο και στη βόρεια Γαλλία. Μερικοί από τους αδελφούς μεταφέρθηκαν στην περιοχή του Παρισιού όπου ενώθηκαν με τη μικρή εκκλησία που ήδη υπήρχε εκεί. Άλλοι αδελφοί παρέμειναν πίσω απ’ τις πολεμικές γραμμές και συνέχισαν το κήρυγμα. Μολονότι η περιοχή καταλήφθηκε από τους Γερμανούς, οι αδελφοί μέσα και γύρω απ’ τη Ντεναίν μπόρεσαν να συναθροίζονται κάθε Κυριακή. Έπαιρναν αντίγραφα της «Σκοπιάς» γραμμένα με το χέρι από τους αδελφούς τους του Σαρλερουά του Βελγίου.

Πιο πέρα στον νότο, ο αδελφός Θεόφιλος Λεκίμ, που είχε εγκαταλείψει τη Ντεναίν και ζούσε τώρα στην περιοχή του Παρισιού, μετέφραζε άρθρα της «Σκοπιάς» και τα πολυγραφούσε για τους αδελφούς. Έτσι, είτε μπροστά είτε πίσω απ’ τις Γερμανικές θέσεις, οι αδελφοί έπαιρναν πνευματική τροφή. Ωστόσο υπήρχε ένα αυξανόμενο αίσθημα απογοητεύσεως ανάμεσα σε μερικούς χρισμένους Χριστιανούς, περιλαμβανομένου και του ίδιου του Εμίλ Λαντς. Έβλεπε το 1914 να τελειώνει και οι Χριστιανοί δεν είχαν «αρπαχθή. . . εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα», σύμφωνα με την κατανόησή τους για το εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:17. Ήταν φανερό ότι το έργο στις Γαλλόφωνες χώρες έμπαινε σε δύσκολη περίοδο.

Στην έκθεσή του προς τον αδελφό Ρώσσελ για το υπηρεσιακό έτος 1915, ο Λαντς σύνταξε ένα μακροσκελές κείμενο που δικαιολογούσε τις δραστηριότητες του Γραφείου της Γενεύης. Όμως δεν περιέλαβε ούτε  λέξη για τις προηγούμενες προσπάθειες που είχαν κάνει το έργο να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταστεί αναγκαία η σύσταση του Γραφείου της Γενεύης! Ο τρόπος με τον οποίον ο Λαντς χειριζόταν τα πράγματα, προκάλεσε υποψίες στον αδελφό Ρώσσελ και το 1916 ο Ρώσσελ έστειλε τον Κόνραντ Μπίνκελε, έναν Αμερικανό Γερμανικής καταγωγής, από το Μπρούκλυν στην Ελβετία για να ερευνήσει τα πράγματα. Ο Λαντς δυσφόρησε γι’ αυτό, έδειξε μια στασιαστική στάση και τελικά στράφηκε εναντίον της Εταιρίας. Έτσι ο αδελφός Μπίνκελε ανέλαβε τη διεύθυνση του κεντρικού Ελβετικού Γραφείου της Ζυρίχης και ο Αλεξάντρ Φρέυταγκ είχε την εποπτεία του Γαλλικού Γραφείου της Γενεύης.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΡΙΣΗ

Ο αδελφός Φρέυταγκ που μετέφραζε τις εκδόσεις της Εταιρίας στη Γαλλική, άρχισε να κάνει αυθαιρεσίες, εισάγοντας δικές του ιδέες στην «Σκοπιά». Ο αδελφός Βέμπερ πρόσεξε αυτές τις αλλαγές και το γνωστοποίησε στο Μπρούκλυν. Ο αδελφός Ρώσσελ που είχε μόλις διορίσει τον Φρέυταγκ διαχειριστή του γραφείου της Γενεύης, έγραψε στον Βέμπερ: «Αν αυτός [ο Φρέυταγκ] είναι πονηρός δούλος, αυτό θα φανερωθεί».

Στις 31 Οκτωβρίου 1916, ο αδελφός Ρώσσελ πέθανε και αυτό προκάλεσε περαιτέρω αμφιβολίες και δοκιμασίες στους αδελφούς καθώς περίμεναν νέα για το ποιος θα τον διαδεχόταν. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1917 ο αδελφός Ρόδερφορδ εκλέχθηκε πρόεδρος της Εταιρίας.

Αργότερα ο αδ. Ρόδερφορδ μέσω μιας επιστολής του προς τον Φρέυταγκ ενθάρρυνε τους Γάλλους αδελφούς να «ακολουθούν το καθορισμένο πρόγραμμα για τις ερωτήσεις των Βεροιέων». Έτσι ονόμαζαν τις ερωτήσεις που παρέχονταν για την ομαδική μελέτη της «Σκοπιάς». Φαίνεται ότι στο 1917 αυτές οι μελέτες των Βεροιέων παραμελούνταν μεταξύ των Γαλλόφωνων εκκλησιών, κι αυτό εξηγεί την επιστολή του αδελφού Ρόδερφορδ.

Αλλά ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο αδελφός Ρόδερφορδ επέμενε στην χρήση των ερωτήσεων των Βεροιέων  ήταν για να βοηθήσει τους αδελφούς να προσκολληθούν στην αλήθεια όπως αυτή δημοσιευόταν από την Εταιρία. Είναι πολύ πιθανό ότι ο αδελφός Ρόδερφορδ είχε πάρει πληροφορίες για το ότι ο Φρέυταγκ έβαλε δικές του ιδέες στην «Σκοπιά» καθώς τη μετέφραζε. Είναι σημαντικό ότι, όταν ο Φρέυταγκ οργάνωσε μια συνέλευση για τους Γαλλόφωνους αδελφούς στη Γενεύη από 6-8 Οκτωβρίου 1917, ο αδελφός Ρόδερφορδ έστειλε μια επιστολή για να διαβαστεί στην συνέλευση, που έλεγε εν μέρει:

«Επιθυμώ να χρησιμοποιήσω αυτή την ευκαιρία για να σας χαιρετήσω με την αγάπη του Χριστού και να σας διαβεβαιώσω για το βαθύ μου ενδιαφέρον για την πνευματική και την γενική ευτυχία σας. . . Οι πύρινες δοκιμασίες που επιτρέπονται θα δείξουν ποιοι είναι οι επιδοκιμασμένοι και ποιοι όχι. . . Όλοι εκείνοι που έχουν περηφάνια και φιλοδοξία στις καρδιές τους διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο επειδή οι πεσμένοι άγγελοι θα εκμεταλλευθούν την αδυναμία τους και θα τους νικήσουν εκτός αν αντιδράσουν σθεναρά εναντίον αυτών των τάσεων. Οποιαδήποτε βαθιά ριζωμένη πικρία στις καρδιές τους αποτελεί ένα άνοιγμα για τον Πονηρό. Ας είμαστε αγγελιαφόροι και υπηρέτες της αληθείας όχι της πλάνης. . . .Ας αποφεύγουμε τις μάταιες συζητήσεις και ας εγκαταλείψουμε κάθε συκοφαντία και σπερμολογία . . . .Ο Θεός αγαπάει την πιστότητα και την οσιότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό, πιστοί στον Κύριο, πιστοί στην υπόθεσή του και στις μεθόδους που Εκείνος έχει οργανώσει για τη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας Του».

Αν και ήταν θερμός και μεγαλόψυχος απέναντι στους συντρόφους του, ο αδελφός Ρόδερφορδ ήταν επίσης απότομος, ευθύς τύπος ανθρώπου. Υποπτευόταν εκείνους που φαίνονταν ότι εργάζονταν για να αποκτήσουν την εύνοιά του. Από την άλλη πλευρά, ο Φρέυταγκ ήταν άνθρωπος που έδινε μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη χαρακτήρα, και του άρεσε να ελκύει  την προσοχή στον εαυτό του και να έχει θαυμαστές ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών αδελφών. Έτσι ο Φρέυταγκ ήταν ένας από κείνους που προσβλήθηκαν από τον Ρόδερφορδ.

Σε μια έκθεση για το Γαλλικό έργο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1918 της Γαλλικής «Σκοπιάς», ο Φρέυταγκ επέκρινε ανοικτά τα ‘κεντρικά γραφεία’ επειδή του έκαναν γνωστό ότι από δω και στο εξής το γραφείο της Γενεύης έπρεπε να γίνει οικονομικά αυτοδύναμο. Πρέπει να θυμηθούμε ότι εκείνο τον καιρό ο αδελφός Ρόδερφορδ και άλλοι εφτά αδελφοί από τα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ ήταν άδικα φυλακισμένοι στην Ατλάντα της Γεωργίας των ΗΠΑ. Ο Φρέυταγκ έκανε προφανώς τον ακόλουθο συλλογισμό: ‘Ο Ρώσσελ είναι νεκρός. Οι συνεργάτες του είναι φυλακή. Έτσι σύμφωνα με το Αποκάλυψις 3:15-21 αυτοί είναι οι σύγχρονοι Λαοδικείς που ο Θεός εξέμεσε απ’ το στόμα του. Εγώ είμαι ο άγγελος του Κυρίου. Ο Θεός με έχει εκλέξει για να ιδρύσω την νέα γη και επομένως να οδηγήσω τον λαό του.’

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΠΙΤΣΜΠΟΥΡΓΚ

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση στις 19 Ιανουαρίου 1919 η εκκλησία του Παρισιού έστειλε ένα γράμμα στο Γραφείο της Γενεύης και ένα αντίγραφό της στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας που είχαν προσωρινά μεταφερθεί στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας. Αυτό το γράμμα έλεγε για τις ‘λανθασμένες’ μεταφράσεις βιβλίων, βιβλιαρίων και περιοδικών στη Γαλλική γλώσσα. Έλεγε ότι «περιείχαν τόσο πολλά μεταφραστικά λάθη που οι αδελφοί δίσταζαν να πουλήσουν ή να μοιράσουν αρκετές από τις εκδόσεις.» Το γράμμα έκφραζε λύπη για «τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε ένας από τους υπεύθυνους διαχειριστές του γραφείου της Γενεύης». Αυτό το γράμμα υπογραφόταν εκ μέρους της επιτροπής πρεσβυτέρων της εκκλησίας του Παρισιού από τον Γραμματέα, αδελφό Α. Ρουσσέλ.

Τον ίδιο εκείνο μήνα τον Ιανουάριο του 1919, η Εκκλησία του Παρισιού σχημάτισε αυτό που ονόμασαν  η «Κεντρική Επιτροπή» για ν’ αντικαταστήσουν το γραφείο της Γενεύης. Το έκαναν αυτό επειδή δεν θεωρούσαν πια ότι η κατεύθυνση που ερχόταν μέσω της Γενεύης εκπροσωπούσε την κατεύθυνση του Κυρίου.

Ο ΦΡΕΫΤΑΓΚ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Αρχίζοντας με το τεύχος του Απριλίου 1919, ο Φρέυταγκ τύπωνε το όνομά του στην δεύτερη σελίδα κάθε Γαλλικής «Σκοπιάς» όχι πια σαν διαχειριστής του γραφείου της Γενεύης, αλλά σαν «εκδότης» της «Σκοπιάς». Καθώς η επίσημη Γαλλική έκδοση της «Σκοπιάς» έμοιαζε όλο και λιγώτερο με την Αγγλική έκδοση, μερικοί αδελφοί στην Ελβετία ανέλαβαν μόνοι τους να εκδίδουν μια ακριβέστερη μετάφραση της Αγγλόφωνης «Σκοπιάς». Έτσι για ένα διάστημα κυκλοφορούσαν δύο Γαλλικές εκδόσεις της «Σκοπιάς» ανάμεσα στους αδελφούς!

Τον Αύγουστο του 1919, ο Φρέυταγκ μετέφερε μέρος των εντύπων και άλλων περιουσιακών στοιχείων της Εταιρίας στη δική του διεύθυνση. Γνωρίζοντας ότι η Εκκλησία του Παρισιού είχε πληροφορήσει τον Ιανουάριο το Πίτσμπουργκ για το τι συνέβαινε και ότι στις 25 Μαρτίου 1919 ο αδελφός Ρόδερφορδ είχε βγει από τη φυλακή, ο Φρέυταγκ αναμφίβολα αντιλήφθηκε ότι η Εταιρία θα αναλάμβανε οπωσδήποτε σύντομα ενέργειες εναντίον του. Έτσι άρχισε να ξεχωρίζει τα περιουσιακά στοιχεία που σκόπευε να κρατήσει για τον εαυτό του.

Τελικά, στο τεύχος του Σεπτεμβρίου 1919 της Γαλλικής «Σκοπιάς», ο Φρέυταγκ έγραψε ένα άρθρο στο οποίο διατεινόταν ότι η αλήθεια του Θεού επρόκειτο τώρα να βρεθεί μέσω αυτού στη Γενεύη.

ΕΝΑΣ ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ

Το αμέσως επόμενο τεύχος της «Σκοπιάς» περιείχε ένα γράμμα από τον αδελφό Ρόδερφορδ που απευθυνόταν σ’ όλους τους Γάλλους αναγνώστες. Είχε ως εξής:

«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

«. . . Ενεργώντας σαν εκπρόσωπος του Κυρίου  πριν από αρκετά χρόνια ο αδελφός Ρώσσελ ίδρυσε στην Γενεύη της Ελβετίας ένα γραφείο τμήματος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και διόρισε τον αδ. Α. Φρέυταγκ σαν τοπικό του εκπρόσωπο. Η θέση του αδελφού Φρέυταγκ ήταν θέση ενός απλού υπηρέτη της Εταιρίας και του Κυρίου. . . «Ποτέ δεν εξουσιοδοτήθηκε» να εκδίδει κανένα περιοδικό ή φυλλάδιο ή να διανέμει οποιεσδήποτε εκδόσεις εκτός απ’ αυτές που γράφτηκαν από τον αδελφό Ρώσσελ ή κάτω από την κατεύθυνσή του. . .Η περίπτωσή του φαίνεται ότι είναι πολύ σοβαρή καθώς τώρα ισχυρίζεται ότι ο Κύριος διόρισε εκείνον σαν τον ειδικό αγγελιαφόρο του στον οποίο ήταν εμπιστευμένη η αποπεράτωση του έργου της εκκλησίας.

«Λόγω της άπιστης διαγωγής του, η διοίκηση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά τον απέλυσε και τον απήλλαξε απ’ όλες τις εργασίες που έχουν σχέση με το Γαλλόφωνο τμήμα και τον αντικατέστησε με τον αδελφό Μπίνκελε. Ο αδελφός Μπίνκελε έχει εξουσιοδοτηθεί να εκλέξει, και να μου υποβάλει για έγκριση, ένα Γάλλο αδελφό που να διαχειρίζεται το έργο της Γαλλίας κάτω από την εποπτεία του.»

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΕΫΤΑΓΚ

Μολονότι ο Φρέυταγκ απολύθηκε νόμιμα από εκπρόσωπος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, το ζήτημα δεν έληξε εδώ. Το προσωπικό στο Γραφείο τάχθηκε με το μέρος του και αρνήθηκε να αδειάσει τις εγκαταστάσεις της Εταιρίας στην οδό Λα-Τουρ-Μαιτρές στη Γενεύη. Κράτησε επίσης το αρχείο της Εταιρίας των συνδρομών της «Σκοπιάς», το απόθεμα των εντύπων και τα πολύ δαπανηρά όργανα που χρησιμοποιούνταν για την προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας. Επί πλέον, εξακολούθησε να δημοσιεύει ένα περιοδικό με τον τίτλο «Η Σκοπιά».

Καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθεί ο Φρέυταγκ να επιστρέψει την περιουσία της Εταιρίας αλλά χωρίς επιτυχία. Στο τέλος, η υπόθεση φέρθηκε στο δικαστήριο και ο Φρέυταγκ υποχρεώθηκε να πληρώσει  την περιουσία που είχε κλέψει από την Εταιρία. Το γραφείο της Εταιρίας στη Γενεύη έκλεισε επίσημα και η λειτουργία του μεταφέρθηκε στην Βέρνη της Ελβετίας.

Φυσικά, όλα αυτά ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για τους αδελφούς της Γαλλίας, του Βελγίου και της Γαλλόφωνης Ελβετίας. Μερικοί, κυρίως στην Ελβετία, ακολούθησαν τον Φρέυταγκ, ο οποίος ίδρυσε μιαν αίρεση με τον εαυτό του ως τον αγγελιαφόρο του Κυρίου. Με την οικονομική υποστήριξη των ακολούθων του, ο Φρέυταγκ αγόρασε αργότερα ένα μεγάλο εξοχικό σπίτι έξω από την Γενεύη από το οποίο κατηύθυνε την αίρεσή του. Αυτή υφίσταται ακόμη στη Γαλλία με την ονομασία «Οι Φίλοι του Ανθρώπου».

Η ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟΣ

Στο έργο στον Γαλλόφωνο αγρό δόθηκε ένα νέο ξεκίνημα. Μετά τον χειρισμό της υποθέσεως Φρέυταγκ, οι Γάλλοι αδελφοί έκαναν μια μικρή συνέλευση στο Παρίσι στις 28 Σεπτεμβρίου 1919 στην οποία ήταν φανερό ένα θαυμάσιο πνεύμα ενότητας και ειρήνης. Οι αδελφοί αποφάσισαν να εργαστούν σε αρμονία με τους αδελφούς που είχε διορίσει ο πρόεδρος της Εταιρίας. Η Κεντρική Επιτροπή διαλύθηκε, καθώς δεν ήταν παρά ένα ‘αμυντικό μέτρο’ κατά των ενεργειών του γραφείου της Γενεύης μέχρις ότου η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά αναδιοργάνωσε το έργο.

Για άλλη μια φορά υπήρχε και πάλι μια μόνο Γαλλική «Σκοπιά» και ο αδελφός Αδόλφος Βέμπερ είχε επιστρέψει στην επιτροπή μεταφράσεως. Ο αδελφός Ρόδερφορδ έγραψε στους Γαλλόφωνους αδελφούς και το γράμμα του παρουσιάστηκε στη Γαλλική «Σκοπιά» του Νοεμβρίου 1919. Αφού εξέφρασε τη λύπη του για την υπόθεση Φρέυταγκ και εξήγησε ότι τώρα ο αδελφός Έρνεστ Τσάουγκ στη Βέρνη ήταν υπεύθυνος του έργου στους Γαλλόφωνους, είπε:

«Τώρα ελπίζουμε ότι ο Κύριος θα φροντίσει να επικρατήσει ενότητα και αρμονία μεταξύ των Γαλλόφωνων φίλων. . . Αν οι περιστάσεις ήταν ευνοϊκότερες  θα ήμουν ευτυχισμένος να σας επισκεφτώ, αλλά αυτή τη στιγμή της μεγάλης στενοχώριας για άτομα και έθνη φαίνεται αδύνατο να έρθω. Ωστόσο αν με την πρόνοια του Κυρίου ανοιχτεί η οδός τον επόμενο χρόνο, ελπίζω να έρθω να σας δω.»

Η νέα τακτοποίηση για τη διαχείριση του έργου στη Γαλλία, όπως οργανώθηκε από τον αδελφό Ρόδερφορδ, ήταν η εξής: Ο Κόνραντ Μπίνκελε, το γραφείο του οποίου ήταν στη Ζυρίχη, είχε τη γενική ευθύνη. Ο Έρνεστ Τσάουγκ που είχε ένα γραφείο στο σπίτι του στη Βέρνη, ήταν ο διαχειριστής αυτού που ονομαζόταν το «Γαλλικό έργο» υπό την επίβλεψη του αδελφού Μπίνκελε. Ο αδελφός Τσάουγκ είχε δυο τοπικούς βοηθούς και συμβούλους, δηλαδή, τον Ζοζέφ Λεφέβρ στο Παρίσι και τον Εμίλ Ντελανουά στη Χάβρη. Ο Λεφέβρ ήταν βοηθός του Τσάουγκ για την έκδοση των εντύπων στη Γαλλική και ο Ντελανουά έπρεπε να τον βοηθάει να φροντίζει για τις ανάγκες των Γαλλικών εκκλησιών. Επιπρόσθετα ο αδελφός Ανρί Ρουσσέλ διορίστηκε υπεύθυνος μιας αποθήκης εντύπων στο σπίτι του στην οδό Ρεν αριθμός 11 στο Παρίσι

Στις 27 Αυγούστου 1919, σχηματίσθηκε ο Γαλλικός Διεθνής Σύλλογος των Σπουδαστών της Γραφής με το κεντρικά του γραφεία στην οδό Ρεν 11 στο Παρίσι. Φυσικά το έργο στη Γαλλία εξακολουθούσε να βρίσκεται κάτω από τη διεύθυνση του Ελβετικού τμήματος αλλά αυτός ο τοπικός σύλλογος έδωσε στη Γαλλική οργάνωση ένα στέρεο νομικό θεμέλιο.

Στις αρχές του 1920 ο αδελφός Τσάουγκ έκανε ένα μεγάλο ταξίδι για να επισκεφθεί τους αδελφούς στη Γαλλία (περιλαμβανομένης και της Αλσατίας-Λωρραίνης) και στο Βέλγιο. Αφού γύρισε στη Βέρνη, έγραψε ένα γράμμα στους αδελφούς που έλεγε:

«Νοιώσαμε βαθιά συγκίνηση που είδαμε το ζήλο των αδελφών που βρίσκονται σε ετοιμότητα περιμένοντας εντολές από την Εταιρία και τα απαραίτητα εφόδια για ν’ αρχίσουν το έργο επεκτάσεως  του θερισμού. Παντού όπου πήγα αποκόμισα τη σταθερή αίσθηση ότι η φοβερή δοκιμασία των περασμένων χρόνων παρήγαγε καρποφορία μεταξύ των αγαπητών μας αδελφών στη Γαλλία, το Βέλγιο και την Αλσατία και είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Ύψιστος Κύριος προετοίμασε τους δικούς του ανθρώπους έτσι ώστε να μπορέσουν να τελειώσουν μέσω των δικών του εφοδίων το έργο που πρέπει ακόμη να γίνει στους Γαλλόφωνους τομείς».

Οι διδακτικές ικανότητες των αδελφών αυξήθηκαν καθώς χρησιμοποιούνταν οι ερωτήσεις του εντύπου «Διάκονος του Λόγου του Θεού». Αυτές αποτελούνταν από μια τετρασέλιδη γραπτή ανασκόπηση που περιλάμβανε 22 ερωτήσεις οι οποίες αφορούσαν Γραφικά θέματα. Οι Γάλλοι αδελφοί έστελναν αυτά τα φύλλα ερωτήσεων στο γραφείο της Βέρνης για να ελεγχθούν. Εκείνοι που απαντούσαν ικανοποιητικά τουλάχιστο στο 85% των ερωτήσεων θεωρούνταν ικανοί διάκονοι του Λόγου του Θεού.

Το έτος 1920 είδε επίσης το διορισμό τοπικών αδελφών πίλγκριμς στη Γαλλία. Ο πρώτος ήταν ο αδελφός Αλφρέντ Ντυριέ από τη Ρουμπαί που ήταν ήδη δραστήριος στο έργο βιβλιοπώλη. Τον Αύγουστο ο αδελφός Ζοζέφ Λεφέβρ από το Παρίσι, άρχισε να υπηρετεί σαν πίλγκριμ, επισκεπτόμενος απομονωμένους αδελφούς στην κεντρική Γαλλία, μια περιοχή που επί τόσο χρονικό διάστημα είχε παραμεληθεί ενόσω το έργο διευθυνόταν από τον Λαντς και τον Φρέυταγκ. Έπειτα τον Δεκέμβριο του 1920, ο αδελφός Εμίλ Ντελανουά διορίσθηκε πίλγκριμ για τη Γαλλία και ο αδελφός Βέρνερ Γκίγκερ για την Αλσατία Λωρραίνη και το Σάαρ.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία επέστρεψε την Αλσατία Λωρραίνη στη Γαλλία. Επίσης, τα ανθρακωρυχεία του Σάαρ αποδόθηκαν στη Γαλλία σαν πολεμική αποζημίωση αν και το ίδιο το Σάαρ περιήλθε για μια περίοδο 15 ετών κάτω από την Κοινωνία των Εθνών. Ωστόσο και οι δυο αυτές  περιοχές περιήλθαν για άλλη μια φορά κάτω από τη διεύθυνση του γραφείου της Εταιρίας στη Βέρνη.

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΟΔΕΡΦΟΡΔ—ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

Όπως είχε εκφράσει την ελπίδα, ο αδελφός Ρόδερφορδ επισκέφτηκε το Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1920. Στις 19 Σεπτεμβρίου συναντήθηκε με 120 περίπου αδελφούς από τους οποίους, γύρω στους 40, είχαν έρθει από το Βέλγιο και από την Αλσατία. Τον μετέφραζε ο αδελφός Αλφρέντ Ντυριέ. Το βράδυ ο αδελφός Ρόδερφορδ έδωσε μια δημόσια ομιλία στην Αίθουσα Σοσιετέ Σαβάντ σ’ ένα ακροατήριο 1.000 ατόμων, από τα οποία 300 και πλέον άφησαν τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους για να τα επισκεφθεί κάποιος.

Προς το τέλος του 1920, αναγγέλθηκε η δημιουργία του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου. Οι χώρες που τέθηκαν υπό την εποπτεία αυτού του γραφείου στην Ζυρίχη (που παλιότερα ονομαζόταν «Γερμανικό τμήμα» στην Ελβετία) ήταν η Ελβετία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Αυστρία και η Ιταλία. Ο αδελφός Μπίνκελε διορίσθηκε διευθυντής του και ο αδελφός Τσάουγκ εγκρίθηκε να συνεχίσει σαν διευθυντής του Γαλλικού έργου με γραφεία στη Βέρνη.

ΤΟ ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλη έκταση στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 1920. Προβλήθηκε, για παράδειγμα, στη βόρεια πόλη της Ντεναίν σε 900 άτομα. Ακόμη πιο θαυμάσια αποτελέσματα επιτελέσθηκαν στην Αλσατία Λωρραίνη και στο Σάαρ. Η Γαλλική «Σκοπιά» του Απριλίου 1921 αναφέρει:

«Το Φωτόδραμα σημείωσε πλήρη επιτυχία σε διαφορετικό μέρη της Αλσατίας-Λωρραίνης και της περιοχής του Σάαρ. Η μεγαλύτερη επιτυχία σημειώθηκε στο Σάαρμπρύκεν, στο Φέλκλιγκεν και στο Στρασβούργο. . . Μολονότι η Αίθουσα [στο Σάαρμπρύκεν] μπορεί να χωρέσει 3.000 καθημένους, πολλά ενδιαφερόμενα άτομα αναγκάσθηκαν  να φεύγουν κάθε βράδυ λόγω ελλείψεως θέσεων. Στο Φέλκλιγκεν, μολονότι οι συγκεντρώσεις είχαν προγραμματισθεί ν’ αρχίζουν στις 8 μ.μ., αναγκασθήκαμε ν’ αρχίζουμε στις 6.30 μ.μ. και οι καταστηματάρχες έκλειναν τα μαγαζιά τους νωρίτερα ειδικά για να μπορούν να παρακολουθήσουν το Φωτόδραμα. Στο Στρασβούργο, στην 4η συγκέντρωση, το ακροατήριο από 2.000 άτομα άκουγε με ασυνήθιστο ενδιαφέρον και βαθύ σεβασμό μέχρι τις 11.30 μ.μ. καθώς τους εξηγείτο η θαυμαστή ίδρυση της βασιλείας του Θεού. Προσευχόμαστε όπως ο αγαθός ουράνιος Πατέρας μας βοηθήσει αυτό τον σπόρο να φέρει πολύ καρπό.»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε αυτές τις προσπάθειες για τη γνωστοποίηση του ονόματος και της βασιλείας του σ’ αυτή την περιοχή. Η έκθεση του Ελβετού πίλγκριμ Βέρνερ Γκίγκερ που δημοσιεύθηκε στο τεύχος του Αυγούστου 1921 της Γαλλικής «Σκοπιάς» λέει:

«Στο Στρασβούργο ο αριθμός των παρόντων στις συναθροίσεις εξακολουθεί να είναι πολύ καλός. Ακόμη και την Κυριακή στις Μελέτες των Βεροιέων στον τόμο Ζ’ παραβρίσκονται εκατό άτομα ενώ πριν ήμασταν μόλις 50. Στη Μπρούμαθ σχηματίσθηκε ένας όμιλος 30 ενδιαφερομένων ατόμων. Ποτέ δε χάνουν συνάθροιση και είναι φανερό ότι αυξάνουν σε γνώση. . . Εδώ στο Στρασβούργο 10 αδελφοί και αδελφές δήλωσαν εθελοντικά συμμετοχή στο έργο βιβλιοπώλη. Επιστρέφοντας στο Σάαρμπρύκεν, εκεί υπάρχει τώρα ένας όμιλος 150 ενδιαφερομένων ατόμων που συνέρχονται τακτικά. Σ’ αυτή την περιοχή [Σάαρ] πολλοί από τους φίλους μας θα ήθελαν να βαπτισθούν».

Αυτό το μεγάλο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε στην Αλσατία και στο Σάαρ καλλιεργήθηκε από τους λίγους τοπικούς αδελφούς καθώς και από αδελφούς από την Ελβετία. Το γραφείο της Βέρνης τοποθέτησε τον Φρεντ Τζέρμαν επικεφαλής του έργου στην Αλσατία-Λωρραίνη και στο Σάαρ όπου υπηρέτησε πιστά μέχρις ότου μετατέθηκε αλλού το 1926. Σ’ αυτό το  έργο τον υποστήριζε με ζήλο ο Ανρί Γκάιγκερ που ήταν επίσκοπος της Εκκλησίας του Στρασβούργου. Έτσι, το 1921, το έργο άρχισε να οργανώνεται καλά στην Αλσατία Λωρραίνη και στο Σάαρ.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Το έργο προόδευε επίσης και στην υπόλοιπη Γαλλία. Στις αρχές του 1921, έγιναν οι υπηρεσίες βαπτίσματος στη Ντεναίν και Μπρυαί-αν-Αρτουά στα βόρεια της Γαλλίας και επίσης στο Παρίσι. Η έκθεση της Αναμνήσεως για εκείνο το έτος έδειχνε ένα σύνολο από 422 παρευρεθέντες στη Γαλλία σε 16 διαφορετικές πόλεις περιλαμβανομένων 81 στη Ντεναίν και 68 στο Παρίσι.

Στο τεύχος Οκτωβρίου 1921 της Γαλλικής «Σκοπιάς» δημοσιεύθηκε μια πρόσκληση για βιβλιοπώλες. Το έργο κηρύγματος πραγματοποιούταν κυρίως μέσω της διανομής του βιβλίου «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θέλουσιν Αποθάνει». Η Εταιρία τύπωσε ένα ειδικό γράμμα για τους αδελφούς για να το χρησιμοποιούν κατά την προσφορά του βιβλίου αυτού στους συγγενείς και στους φίλους τους.

Το έργο πίλγκριμ, επίσης, έγινε πιο εντατικό στην Γαλλία κατά την διάρκεια του 1921. Οι αδελφοί Ντελανουά και Ντυριέ επισκέπτονταν εκκλησίες και απομονωμένους ομίλους τόσο στα βόρεια όσο και στα νότια του ποταμού Λουάρ και ο αδελφός Αδόλφος Βέμπερ επισκεπτόταν εκκλησίες στην ανατολική και βόρεια Γαλλία καθώς και στο Παρίσι και τη Νορμανδία τελειώνοντας το ταξίδι του στην Αλσατία.

Θα θυμάστε ότι αφού ο Αλεξάντρ Φρέυταγκ εγκατέλειψε την αλήθεια το 1919, οι αδελφοί Ντελανουά, Λεφέβρ και Ρουσσέλ διορίστηκαν βοηθοί του αδελφού Τσάουγκ στη Γαλλία. Όπως ίσως θα θυμάστε, ο Ρουσσέλ ήταν ο αδελφός που ως γραμματέας της Εκκλησίας του Παρισιού είχε υπογράψει την επιστολή που στάλθηκε τον Ιανουάριο 1919 στην Γενεύη και στο Πίτσμπουργκ που διαμαρτυρόταν εναντίον της απιστίας του Φρέυταγκ και έκφραζε πιστότητα στην Εταιρία. Λοιπόν, καθώς περνούσε ο καιρός, και ο αδελφός Λεφέβρ και ο Ρουσσέλ δυσαρεστήθηκαν και κατέληξαν πονηροί δούλοι.

 Αυτή η δεύτερη περίοδος δοκιμασίας στον Γαλλικό αγρό ήταν στην πραγματικότητα αντίκτυπος της ανταρσίας που είχε γίνει πίσω το 1917 στην Αμερική. Εκείνο το έτος, ο Π.Σ.Λ. Τζόνσον και τέσσερα μέλη του σώματος διευθυντών της Εταιρίας είχαν επιχειρήσει να αναλάβουν τον έλεγχο από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο αδελφό Ρόδερφορδ. Όταν τα σχέδιά τους ματαιώθηκαν, άρχισαν να διαδίδουν την εναντίωσή τους έξω από το Μπέθελ σε μια μεγάλη εκστρατεία ομιλιών και επιστολογραφίας σ’ όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Ευρώπη.

Το 1920, ο Τζόνσον επισκέφθηκε τις αρχαιότερες εκκλησίες της βόρειας Γαλλίας όπως ήταν η Σεν-λε-Νομπλ. Ο σκοπός του ήταν να προκαλέσει διαίρεση και να παρασύρει τους αδελφούς μακρυά από την οργάνωση του Ιεχωβά πράγμα που τελικά πέτυχε. Τον Σεπτέμβριο του 1922, μια ομάδα Γάλλων αδελφών περιλαμβανομένων του Ρουσσέλ και του Λεφέβρ στο Παρίσι τύπωσε μια 16σέλιδη διακήρυξη με τον τίτλο ‘Μια Αναγκαία Αναπροσαρμογή’, και επέκρινε τον αδελφό Ρόδερφορδ. Την μοίρασαν σε μεγάλη έκταση σ’ όλους τους Γαλλόφωνες αδελφούς, συμβάλλοντας στην σύγχυση και στις διαιρέσεις.

Το 1922, διεξήχθηκε μια γενική συνάθροιση στη Ντεναίν και ο πίλγκριμ αδελφός Αδόλφος Βέμπερ στάλθηκε από την Ελβετία για να χειρισθεί τα ζητήματα. Η αδελφή Ραχήλ Μπεγκίν και ο αδελφός Σαμουήλ Νονγκαιγιάρντ περιγράφουν τι συνέβη:

«Σύμφωνα με τους δυσαρεστημένους, ο αδελφός Ρώσσελ ήταν ο πιστός και φρόνιμος δούλος, και μετά τον θάνατο του το 1916 το έργο έπρεπε να παραμείνει όπως το είχε αφήσει. Δεν έπρεπε να εμφανισθεί άλλο φως πια. . . Γι’ αυτούς τους δυσαρεστημένους το κήρυγμα από πόρτα σε πόρτα δεν ήταν αποδεκτό. Κατ’ αυτούς έπρεπε απλώς να περιμένουμε να επέμβει ο Θεός στον Αρμαγεδδώνα. Με τη βοήθεια της Βίβλου του ο αδελφός Βέμπερ τους απέδειξε ότι η οργάνωση είχε δίκιο. . . Έγινε ψηφοφορία που κρίθηκε με πολύ μικρή διαφορά ψήφων: 39 τάχθηκαν κατά των απόψεων  της Εταιρίας και 42 υπέρ. Οι 39 στασιαστές αποχώρησαν παίρνοντας τις καρέκλες τους μαζί τους και σχημάτισαν τον ‘Σύλλογο των Σπουδαστών της Γραφής της Ντεναίν.’»

Ωστόσο, παρά το ότι μερικοί εγκατέλειψαν την αλήθεια το 1922 και έγιναν πονηροί δούλοι, η πλειονότητα των αδελφών παρέμεινε πιστή. Ο αδελφός Ρόδερφορδ επισκέφθηκε το Παρίσι και ενίσχυσε τους αδελφούς τον Ιούνιο εκείνου του έτους. Το έργο από πόρτα σε πόρτα με το βιβλίο «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει» άρχισε το 1922. Επίσης, για πρώτη φορά οι μελέτες της «Σκοπιάς» οργανώθηκαν στις εκκλησίες. Και το έργο πίλγκριμ παρουσίασε τεράστια άνοδο κατά το 1922.

Έτσι, παρά τις σοβαρές δοκιμασίες που πέρασαν οι Γάλλοι αδελφοί, εκείνοι που παρέμειναν πιστοί μπόρεσαν να έχουν μια μεγαλειώδη συμμετοχή στο ζωτικό άγγελμα της Βασιλείας.

ΕΠΙΔΟΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΣΑΤΙΑ—ΛΩΡΡΑΙΝΗ

Με την αύξηση της διανομής του περιοδικού «Χρυσούς Αιών» (στην Γερμανική) η Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε γραφείο και κέντρο διανομής εντύπων για την Αλσατία-Λωρραίνη στην πόλη του Στρασβούργου και η ευθύνη του ανατέθηκε στον αδελφό Ανρί Γκάιγκερ. Τα περιοδικά «Χρυσούς Αιών» αποστέλλονταν σε μεγάλες ποσότητες από την Βέρνη και τυλίγονταν και στέλνονταν στους συνδρομητές από το γραφείο του Στρασβούργου. Οι αδελφές επισκέπτονταν τα πολλά εστιατόρια του Στρασβούργου και πήγαιναν από τραπέζι σε τραπέζι προσφέροντας τα περιοδικά στους ανθρώπους που έτρωγαν. Συχνά, διέθεταν μέχρι και 90 περιοδικά μέσα σ’ ένα βράδυ. Η αδελφή Λυδία Γκάιγκερ είχε ιδιαίτερη επιτυχία σ’ αυτό το έργο και πολλές φορές διέθετε 2.000 περιοδικά τον μήνα.

Το 1923 το γραφείο της Βέρνης έστειλε τον αδελφό Φραντς Τσύρχερ για να δείξει το Φωτόδραμα στην Αλσατία-Λωρραίνη και στο Σάαρ. Αυτός ο Ελβετός  αδελφός εξακολούθησε να συμμετέχει στο έργο του Φωτοδράματος στη Γαλλία και στο Σάαρ μέχρι το 1925 οπότε κλήθηκε στο Μπέθελ της Βέρνης, Το 1923 υπήρχε μια εκκλησία στη Μυλούζη της Αλσατίας με 50 περίπου συνταυτισμένους. Αλλά εκείνο το χρόνο παραβρέθηκαν 110 στην Ανάμνηση στη Μυλούζη και ο ίδιος αριθμός στο Στρασβούργο.

ΜΙΑ ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Από οργανωτική άποψη, το Γαλλικό έργο πήρε μια καλή αρχή το 1923. Ένας «διευθυντής υπηρεσίας» διορίσθηκε από την Εταιρία σε κάθε εκκλησία. Είχε δυο βοηθούς από τους οποίους ο ένας φρόντιζε τους λογαριασμούς και ο άλλος φρόντιζε την προμήθεια εντύπων· αυτοί οι τρεις αδελφοί αποτελούσαν την «επιτροπή υπηρεσίας.» Αυτό σημείωσε την έναρξη μιας κεντρικής θεοκρατικής διευθύνσεως στον Γαλλικό αγρό. Σ’ όλο το 1923, η Εταιρία οργάνωσε Ημέρες Μαρτυρίας μέσω των διευθυντών υπηρεσίας. Έπειτα στις 26 Αυγούστου 1923, οι Γάλλοι αδελφοί πήραν μέρος στην «Παγκόσμια Μαρτυρία» που οργανώθηκε από το γραφείο του Μπρούκλυν.

Άλλο ένα ορόσημο στην ανάπτυξη του έργου στον Γαλλόφωνο αγρό ήταν η δημοσίευση στη Γαλλική της «Κιθάρας του Θεού». Αυτό το βιβλίο έδωσε μια ισχυρή ώθηση στο έργο διδασκαλίας στη Γαλλία. Επίσης στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου 1923 έγινε μια γενική συνέλευση για τους Γαλλόφωνους αδελφούς στη Ντεναίν. Οι αδελφοί Τσάουγκ και Βέμπερ από την Ελβετία ήταν παρόντες και μαζί με τον Γάλλο πίλγκριμ Εμίλ Ντελανουά έδωσαν τις κύριες ομιλίες. Ένα τεράστιο πανώ που είχε τα λόγια «Διαφημίστε τον Βασιλέα και την Βασιλεία» ξετυλίχθηκε μπροστά στους ακροατές, όπως ακριβώς είχε κάνει ο αδελφός Ρόδερφορδ την περασμένη χρονιά στο Σήνταρ Πόιντ στην Αμερική. Οι αδελφοί ενθουσιασθήκαν και όλοι οι παρόντες υιοθέτησαν ομόφωνα μιαν απόφαση. Συνοψίζοντας το Γαλλικό έργο για το 1923 ο αδελφός Ρόδερφορδ έγραψε:

«Σ’ όλο το έργο παρατηρούμε μια πραγματική αύξηση του ζήλου ανάμεσα στους φίλους. Εκτιμούμε  το μεγάλο προνόμιο που έχουμε τώρα να διακηρύττουμε τις καλές ειδήσεις της Βασιλείας. Γενικά οι φίλοι βγαίνουν σε ομάδες από πέντε ή έξη για έργο βιβλιοπώλου και πουλούν τις Κυριακές το πρωί πάνω από 250 τόμους.»

Το έτος 1924 είδε την κυκλοφορία στη Γαλλική των πρώτων τευχών του περιοδικού «Χρυσούς Αιών». Έγινε ένα διμηνιαίο περιοδικό το 1925 αλλά σταμάτησε να εκδίδεται το 1926 σύμφωνα με οδηγίες του αδελφού Ρόδερφορδ. Έπειτα ξαναπαρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1932, όταν άρχισε να εκδίδεται τακτικά σαν μηνιαίο περιοδικό.

Τον Μάιο του 1924, ο αδελφός Ρόδερφορδ έκανε μια σύντομη επίσκεψη στη Γαλλία και μίλησε στο Παρίσι και στον βορρά. Παρατήρησε: «Οι Γάλλοι αφυπνίζονται κάπως για την αλήθεια αλλά πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά στη Γαλλία.» Έπειτα τον Ιούλιο έγινε μια γενική συνέλευση για τους Γαλλόφωνους αδελφούς στο Αβελύ κοντά στη Ντεναίν, στα βόρεια της Γαλλίας, όπου ο αδελφός Τσάουγκ και μερικά άλλα μέλη από την οικογένεια του Μπέθελ της Βέρνης, υπηρέτησαν στο πρόγραμμα.

ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

Το 1924 παραβρέθηκαν συνολικά στην Ανάμνηση στη Γαλλία 557 άτομα, περιλαμβανομένων περίπου 300 στην Αλσατία—Λωρραίνη. Η αδελφή Σουζάν Μπεγκίν παρατηρεί σχετικά με τις ελπίδες πολλών αδελφών. ‘Εκείνοι που ανήκαν στο υπόλοιπο περίμεναν να πάνε στον ουρανό πριν από το τέλος του 1924. Ο αδελφός Ντελανουά που ήρθε να μας επισκεφθεί στη Ντεναίν παρηγόρησε εκείνους από μας που ανήκαν στον πολύν όχλο. Είπε ότι δεν θα μέναμε εγκαταλειμμένοι. Ωστόσο όταν ήρθε το τέλος του 1924 ανακουφίσθηκα που έβλεπα ότι οι γονείς μου ήταν ακόμη εδώ.’ Ωστόσο αυτή η κατάσταση προμήνυε περισσότερες δοκιμασίες και κοσκινίσματα που θα έρχονταν τα επόμενα χρόνια.

 1925—ΕΝΑ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΤΟΣ

Το έτος 1925 είχε μιαν αρκετά καλή αρχή με την αύξηση της Γαλλικής Σκοπιάς από 12 σε 16 σελίδες. Επίσης διανεμήθηκε στη Γαλλία το φυλλάδιο που έφερε τον τίτλο ‘Οι Εκκλησιαστικοί Καταγγελλόμενοι’ σε πολλά αντίτυπα έξω από τις εκκλησίες. Συνολικά στον Γαλλόφωνο αγρό διανεμήθηκαν περισσότερα από δύο εκατομμύρια απ’ αυτά τα φυλλάδια!

Ο αδελφός Ρόδερφορδ επισκέφθηκε και πάλι τη Γαλλία τον Μάιο του 1925. Είχε προγραμματισθεί να δώσει την ομιλία «Οι Απάτες του Κλήρου Εκτίθενται» στο μεγάλο Τροκαντερό Παλλάς που κοιτούσε στον ποταμό Σηκουάνα πίσω από τον Πύργο του Άιφελ. Αδελφοί από τη βόρεια Γαλλία είχαν κατέβη στο Παρίσι μια βδομάδα πριν για να βοηθήσουν τους τοπικούς αδελφούς να την διαφημίσουν. Αλλά τα μεγάλα φέιγ-βολάν γρήγορα έφτασαν στα χέρια των καθολικών κληρικών, οι οποίοι άσκησαν πίεση στην αστυνομία να σταματήσει αυτή τη διαφήμιση στους δρόμους. Σαν αποτέλεσμα μερικοί από τους αδελφούς συνελήφθησαν.

Περίπου 2.000 άτομα ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και ήρθαν στην ομιλία. Ο αδελφός Ρόδερφορδ άρχισε να μιλά όταν, ξαφνικά, γύρω στους 50 ιερείς και μέλη της Καθολικής Δράσεως οπλισμένοι με ραβδιά όρμησαν μέσα στην αίθουσα τραγουδώντας την «Μασσαλιώτιδα» (τον Γαλλικό Εθνικό ύμνο). Τρεις φορές ο αδελφός Ρόδερφορδ εγκατέλειψε την σκηνή και έπειτα επέστρεφε. Οι εναντιουμένοι κραύγαζαν: ‘Αν είναι δικαστής, ας πάει να δικάσει τους Αμερικάνους!’ Η Σκοπιά της 1ης Αυγούστου 1925 ανέφερε:

«Ενώ μια μεγαλύτερη μάζα του ακροατηρίου ήταν αντίθετη στον κλήρο, ωστόσο. . .χαριτολογούσαν ο ένας με τον άλλο μεταξύ τους και δεν πρόσεχαν τον ομιλητή, και ήταν αδύνατο να τους μιλήσει. . . κατέστη απολύτως αναγκαίο να εγκαταλείψει τη συγκέντρωση».

Το ίδιο εκείνο έτος 1925 εγέρθηκαν ακόμη μεγαλύτερες  δυσκολίες στους κόλπους της οργανώσεως. Το βιβλίο «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει» είχε χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα στον Γαλλικό αγρό από το 1921 και με βάση τα περιεχόμενά του, πολλά αναμένονταν το 1925. Αλλά όταν το 1925 ήρθε και πέρασε χωρίς να γίνουν τα αναμενόμενα γεγονότα οι κοσμικοί που είχαν διαβάσει το βιβλίο χλεύαζαν τους αδελφούς. Ο αδελφός Ζυλ Ανός στην Σεν-λε-Νομπλ γράφει: «Οι εχθροί μας χλεύαζαν και έγραφαν άρθρα ένα από τα οποία έφερε τον τίτλο ‘Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει αν Πάρουν Ροζ Χάπια’, αναφερόμενο σ’ ένα φάρμακο που ήταν δημοφιλές τον καιρό εκείνο.»

Και το χειρότερο ήταν ότι κλονίστηκε η πίστη ακόμη και μερικών αδελφών. Μερικοί προσδοκούσαν να πάνε στον ουρανό εκείνο το χρόνο. Αυτό έφερε κοσκίνισμα στις εκκλησίες ιδιαίτερα της Αλσατίας. Η αδελφή Άννα Τσίμμερμαν γράφει: «Οι αδικαιολόγητες ελπίδες έφεραν μεγάλες δοκιμασίες. Πολλοί εγκατέλειψαν.»

Ενδεικτική αυτής της δοκιμασίας ήταν η συνάθροιση ερωτήσεων που διηύθυνε ο αδελφός Ρόδερφορδ στη διάρκεια της συνελεύσεως στη Βασιλεία της Ελβετίας που διεξήχθηκε από 1 έως 3 Μαΐου 1926. Η έκθεση γι’ αυτή τη συνέλευση έλεγε:

«Ερώτηση: Επέστρεψαν οι αρχαίοι αριστείς;»

«Απάντηση: Ασφαλώς δεν επέστρεψαν. Κανείς δεν τους είδε και θα ήταν ανόητο να κάνουμε μια τέτοια ανακοίνωση. Είχε δηλωθεί στο βιβλίο ‘Εκατομμύρια’ ότι λογικά θα μπορούσαμε να τους αναμένουμε να επιστρέψουν λίγο μετά το 1925 αλλά αυτό ήταν απλώς μια γνώμη που εκφράσαμε.»

Είχε γίνει ένα λάθος αλλά, όπως δήλωσε ο αδελφός Ρόδερφορδ, αυτό δεν ήταν λόγος να σταματήσει κανείς να υπηρετεί τον Κύριο. Ωστόσο μερικοί σταμάτησαν, κι έτσι αυτή η περίοδος σημαδεύθηκε από περαιτέρω κοσκίνισμα στο Γαλλικό αγρό. Οι αριθμοί που δημοσιεύθηκαν  στη Γαλλική Σκοπιά δείχνουν ότι το 1925 υπήρχαν 93 παρόντες στην Ανάμνηση της Εκκλησίας της Μυλούζης στην Αλσατία ενώ το 1927 οι παρευρεθέντες στην Ανάμνηση μειώθηκαν σε 23.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Τον Ιούλιο του 1925, για λόγους υγείας, ο αδελφός Μπίνκελε, ο διευθυντής του Κεντρικού Γραφείου της Ευρώπης αντικαταστάθηκε από τον αδελφό Τσάουγκ. Τον επόμενο χρόνο, ο Μπίνκελε στράφηκε εναντίον της Εταιρίας και ίδρυσε μια δική του αίρεση με την ονομασία «Οι Ελεύθεροι Σπουδαστές των Γραφών». Έπειτα, ο αδελφός Τσάουγκ αντικαταστάθηκε το 1926 από τον αδελφό Μάρτιν Χάρμπεκ που στάλθηκε από το Μπρούκλυν από τον αδελφό Ρόδερφορδ. Ο αδελφός Τσάουγκ εγκατέλειψε το ολοχρόνιο έργο και τελικά την αλήθεια.

Έτσι, σε διάστημα δύο ετών, η διεύθυνση του Γαλλικού έργου αποκεφαλίσθηκε δυο φορές κάτω από δραματικές συνθήκες. Αυτές οι ειδήσεις έφτασαν στους αδελφούς της Γαλλίας και δεν ωφέλησαν διόλου. Έτσι τελείωσε μια μακρά περίοδος δοκιμασιών σε καιρό πολέμου και μεταπολεμικού κοσκινίσματος μεταξύ των αδελφών στο Γαλλόφωνο αγρό.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΟΛΩΝΩΝ

Για διάφορους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλική κυβέρνηση επέτρεψε σε πολλούς Πολωνούς να έρθουν για να εργασθούν στα Γαλλικά ανθρακωρυχεία. Σύντομα άρχισαν να ξεφυτρώνουν κοινότητες ανθρακωρύχων στις οποίες μιλιόταν μόνο η Πολωνική γλώσσα. Τους ανθρακωρύχους ακολούθησαν γρήγορα Πολωνοί αρτοποιοί, κρεοπώλες, παντοπώλες και Καθολικοί Ιερείς. Το 1923 υπήρχαν περίπου 100.000 Πολωνοί στη Βόρεια Γαλλία και πολλοί περισσότεροι έφταναν καθημερινά.

Οι Γαλλικές εκκλησίες των Μαρτύρων στο βόρειο  μέρος της Γαλλίας κήρυτταν σ’ αυτούς τους Πολωνούς ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους και πολλοί ενδιαφέρθηκαν για την αλήθεια. Το 1923 σχηματίσθηκε η πρώτη Πολωνική εκκλησία και τον επόμενο χρόνο ο αδελφός Ρόδερφορδ έστειλε Πολωνόφωνους Αμερικανούς πίλγκριμς από το Μπρούκλυν για να παρουσιάσουν το Φωτόδραμα στους Πολωνούς. Αυτές οι επισκέψεις των πίλγκριμς θέρμαναν σε μεγάλο βαθμό τους αδελφούς και ενίσχυσαν τους δεσμούς τους με την οργάνωση των κεντρικών γραφείων.

Η αύξηση του έργου της Βασιλείας μεταξύ των Πολωνών ήταν αξιοσημείωτη. Από τους 1138 που παραβρέθηκαν στην Ανάμνηση το 1926 στη Γαλλία, οι 518 ήταν Πολωνοί. Και από τις 34 εκκλησίες όλης της Γαλλίας εκείνο το έτος, 12 στην Αλσατία Λωρραίνη ήταν Γερμανόφωνες, 12 ήταν Πολωνόφωνες και 10 ήταν Γαλλόφωνες. Αυτές τις Πολωνικές εκκλησίες τις επισκέπτονταν Πολωνόφωνοι Αμερικανοί αδελφοί πίλγκριμς που τους έστελνε το Μπρούκλυν όπως οι αδελφοί Κρεττ, Λούντβιχ Κούζμα και Ρυκόμπελ. Το 1926 έγινε μια γενική συνέλευση στη Σεν-λε-Νομπλ με 300 περίπου παρόντες στη Γαλλική συγκέντρωση και με 1.000 περίπου στην Πολωνική! Ο αδελφός Άλμπερτ Κοσμάλσκι που υπηρέτησε σαν πίλγκριμ στις Πολωνικές εκκλησίες από το 1928 ως το 1936 αφηγείται τα ακόλουθα:

«Όταν ο αδελφός Ρόδερφορδ επισκέφθηκε το Μπρυαί-αν-Αρτουά [το 1924] είπε στους Πολωνούς ότι ο Ιεχωβά τους είχε πάρει από τη χώρα τους για να μπορέσουν να μάθουν την αλήθεια στη Γαλλία και ότι αυτοί και τα παιδιά τους έπρεπε να βοηθήσουν και τους Γάλλους να γνωρίσουν την αλήθεια. Πρόσθεσε ότι έπρεπε ακόμη να γίνει ένα μεγάλο έργο κηρύγματος και ότι ο Ιεχωβά θα ήγειρε ευαγγελιζομένους γι’ αυτό το έργο».

Αυτά τα λόγια του αδελφού Ρόδερφορδ αποδείχτηκαν  αληθινά. Το Βιβλίο του Έτους 1923 αναφέρει:

«Οι Πολωνοί είναι πολύ ζηλωτές· δεν αρκούνται να εργάζονται στη γειτονιά τους, αλλά ένας αριθμός τάξεων επωμίσθηκαν την ευθύνη να φθάσουν σε απομακρυσμένους τομείς. Αναζητώντας τους συμπατριώτες τους που βρίσκονται στη Γαλλία πολλοί ταξιδεύουν εκατό χιλιόμετρα με ποδήλατο και βρίσκουν τους Πολωνούς όχι μόνο των περιοχών των ορυχείων αλλά και αυτούς που κατοικούν σε αγροκτήματα για να τους δώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Μερικοί από τους Πολωνούς αδελφούς έχουν αρχίσει μάλιστα να δίνουν μαρτυρία στους Γάλλους και σημείωσαν αξιόλογη επιτυχία με το βιβλιάριο ‘Ελευθερία’ στη Γαλλική. Οι Πολωνοί αδελφοί αρχίζουν να διακρίνουν το ενιαίο του έργου του Κυρίου και την ανάγκη να διεξάγουν το έργο σύμφωνα με την μέθοδο και την οργάνωση του Κυρίου. Κατά τη διάρκεια του έτους, 332 Πολωνοί αδελφοί συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με βάπτισμα».

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΜΜΕΝΟΥΝ

Παρά τις δοκιμασίες, οι Γάλλοι αδελφοί της βόρειας Γαλλίας ενέμειναν στο έργο κηρύγματος. Το 1927 άρχισε στη Γαλλία το Κυριακάτικο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα με τα βιβλία και τα βιβλιάρια. Ο αδελφός Βέμπερ εξακολουθούσε να επισκέπτεται τις εκκλησίες και τους απομονωμένους ομίλους. Νέοι προσθέτονταν. Στη μεγάλη πόλη της Λυών, μια οικογένεια έμαθε την αλήθεια από ένα συγγενή που κατοικούσε στη Γερμανία. Οι τρεις κόρες αυτής της οικογένειας Ρόκε ήρθαν όλες τελικά στην αλήθεια και τα ονόματά τους άλλαξαν μέσω γάμου σε Φενουήλ, Μπουατέ και Μπλανκ. Αυτές οι οικογένειες αποτέλεσαν τον πυρήνα για τη μελλοντική εκκλησία της Λυών. Το 1927 το μόνο γραφείο για το έργο στη Γαλλία ήταν στο Στρασβούργο υπό τη διεύθυνση του γραφείου της Βέρνης στην Ελβετία.

Εκείνο τον καιρό άρχισαν να προσεγγίζονται με το άγγελμα της Βασιλείας Ιταλοί που βρίσκονταν στη  Γαλλία. Το Βιβλίο του Έτους του 1929 σημειώνει: «Το Φωτόδραμα προβλήθηκε και σε Ιταλούς επίσης. . . Ο Μουσσολίνι απελαύνει τους καλούς Ιταλούς από την επικράτειά του και ιδού, ο Κύριος τους δίνει την αλήθεια στη Γαλλία!» Το 1928 σημειώθηκε ανώτατο όριο από 447 ευαγγελιζομένους στη Γαλλία, περιλαμβανομένων και επτά βιβλιοπωλών, όπως ονομάζονταν τότε οι σκαπανείς. Υπήρχαν 45 εκκλησίες.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Το 1929 το γραφείο του Στρασβούργου μεταφέρθηκε σε εγκαταστάσεις που νοίκιασε η Εταιρία στην Ρυ ντε Πουασσονιέρ 105 στο Παρίσι 18. Ένας αδελφός από την Αλσατία, ο Γκουστάβ Τσοπφέρ, διορίσθηκε διευθυντής αυτού του νέου γραφείου του Παρισιού. Το γραφείο, φυσικά, βρισκόταν ακόμη υπό τη δικαιοδοσία του Ελβετικού τμήματος της Βέρνης όπου ο αδελφός Χάρμπεκ ήταν γενικός διευθυντής.

Υπήρχαν, κατά προσέγγιση, 40 ευαγγελιζόμενοι στο Παρίσι και τα κοντινά προάστιά του το 1929. Το φθινόπωρο διεξήχθηκε μια συνέλευση στη Λαν της βόρειας Γαλλίας με κάπου 1.200 παρόντες! Γύρω στους 600 πήραν μέρος στην υπηρεσία αγρού και διέθεσαν περισσότερα από 5.000 βιβλία και βιβλιάρια. Φυσικά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν Πολωνοί αδελφοί.

ΞΕΝΟΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ

Το 1929 δύο Άγγλοι βιβλιοπώλες (τώρα ονομάζονται σκαπανείς) διέσχισαν τη Μάγχη και εργάσθηκαν στην περιοχή της Δουνκέρκης και σύντομα τους ακολούθησαν πολλοί περισσότεροι. Ο αδελφός Χάρμπεκ, ο προϊστάμενος του γραφείου της Βέρνης, έγραψε :

«Προσευχόμασταν να στείλει ο Θεός βιβλιοπώλες στη Γαλλία και η προσευχή μας απαντήθηκε. Οι περισσότεροι από τους βιβλιοπώλες ήρθαν από την Αγγλία και από άλλες χώρες και χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα χρησιμοποιούν τις κάρτες [μαρτυρίας] και σημειώνουν θαυμαστή επιτυχία. Το 1930 οι τάξεις διέθεσαν στη Γαλλία οχτώ φορές περισσότερα έντυπα απ’ ότι το 1928».

 Το 1930 ο αριθμός των βιβλιοπωλών έφτασε τους 27. Το έργο αυτών των ολοχρονίων κηρύκων συνίστατο, κατά κύριο λόγο, στην κάλυψη μεγάλων τμημάτων του τομέα και στη διάθεση εντύπων. Έτσι, περιοχές που ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει το άγγελμα της Βασιλείας άρχισαν να το ακούνε. Σαν περαιτέρω απόδειξη ότι το έργο προόδευε άνοιξε ένα Γαλλικό τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά το 1930. Μέχρι τότε το προσωπικό του γραφείου του Παρισιού είχε αυξηθεί σε πέντε, περιλαμβανομένου του τοπικού διευθυντού αδελφού Τσόπφερ που εργαζόταν κάτω από την κατεύθυνση του αδελφού Χάρμπεκ στη Βέρνη.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

Η πρώτη μεγάλη σύναξη που έγινε ποτέ στο Παρίσι έγινε στην Αίθουσα Πλέιελ, στις 23-26 Μαΐου 1931. Σημείωσε μια καμπή στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία. Η Σκοπιά της 1ης Αυγούστου 1931 ανέφερε:

«Σύμφωνα με τους καλύτερους υπολογισμούς που μπόρεσαν να γίνουν παρακολούθησαν τη συνέλευση 1.450 Γερμανοί, 778 Άγγλοι, 551 Πολωνοί, 200 Γάλλοι και μικρότεροι αριθμοί από πολλές άλλες χώρες. Βρέθηκε από έρευνα στη συνέλευση ότι εικοσιτρείς εθνικότητες ήταν παρούσες αλλά σχεδόν όλοι τους καταλάβαιναν μια από τις γλώσσες, Αγγλική, Πολωνική, Γαλλική ή Γερμανική. Οι ομιλίες εκφωνούνταν σ’ αυτές τις γλώσσες και μερικές φορές τρεις διερμηνείς βρίσκονταν την ίδια στιγμή στο βήμα. . . Ο πρόεδρος της Εταιρίας έδωσε μερικές ομιλίες και αυτές μεταφράζονταν κατά σειρά στη Γαλλική, στη Γερμανική και στην Πολωνική. . . .

«Ένα πνεύμα ενθουσιασμού ήταν διάχυτο στη συνέλευση σ’ ολόκληρη τη διάρκειά της και όταν η συνέλευση τελείωσε όλοι έλεγαν: ‘Ασφαλώς αυτή ήταν η καλύτερη συνέλευση μέχρι τώρα’, και φυσικά ήταν η καλύτερη που είχε διεξαχθεί ποτέ στο Παρίσι και πιθανώς καμιά καλύτερη δεν είχε διεξαχθεί ως τότε ποτέ πουθενά άλλου. Τώρα φαίνεται με βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο καιρός για την επέκταση του έργου στη Γαλλία. . . .

 «Βρέθηκε μια νέα τοποθεσία για το γραφείο όπου υπάρχει περισσότερος χώρος και καλύτερο φως. Εκτός αυτού ο Κύριος έχει προμηθεύσει ένα σπίτι στο οποίο να μπορεί να ζει λογικά και άνετα το προσωπικό του γραφείου σαν μια οικογένεια και στο οποίο θα στεγάζονται λίγοι βιβλιοπώλες που θα μένουν μόνιμα στην πόλη του Παρισιού.»

Η υπηρεσία αγρού ήταν ένα εξέχον χαρακτηριστικό της συνελεύσεως. Όλα ήταν καλά σχεδιασμένα και στον κάθε ευαγγελιζόμενο είχαν δοθεί κατευθύνσεις και βοήθεια. Και σημείωσε θαυμάσια επιτυχία όπως αναφέρει «Ο Αγγελιαφόρος» της 25 Ιουλίου 1931 :

«Ο κάθε όμιλος είχε δύο διερμηνείς που βοηθούσαν τον αρχηγό της ομάδας να τοποθετήσει τους εργάτες του. Μερικές ομάδες πήγαν στον τομέα τους με μεγάλα λεωφορεία ξεναγήσεων τα οποία είχαν νοικιαστεί για το σκοπό αυτό και τα οποία περίμεναν έξω απ’ την αίθουσα. Άλλοι στους οποίους είχε ανατεθεί γειτονικός τομέας πήγαν με τρόλλεϋ, ταξί ή και με τα πόδια. Στην ουσία το 100 τοις εκατό από κείνους που ήταν στη συνέλευση εκείνη την εποχή, ασχολήθηκαν στην υπηρεσία. Μέσα σ’ εκείνο μόνο το πρωινό της υπηρεσίας οι εργάτες διέθεσαν 1.329 βιβλία και 14.557 βιβλιάρια φτάνοντας ένα γενικό σύνολο από 16.776 βιβλία και βιβλιάρια που διατέθηκαν στο Παρίσι στη διάρκεια ολόκληρης της συνελεύσεως».

ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ‘ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ’

Μια πρόσκληση για περισσότερους ‘βιβλιοπώλες’ απευθύνθηκε στη συνέλευση του Παρισιού. Αυτή μαζί με τη φανερή εκδήλωση του πνεύματος του Θεού, υποκίνησε πολλούς να εισέλθουν στο ολοχρόνιο έργο. Ο Τζων Κουκ που εκείνο τον καιρό ήταν έφηβος, αλλά ο οποίος αργότερα υπηρέτησε σαν ιεραπόστολος στην Ισπανία και ο οποίος τώρα υπηρετεί στη Νότια Αφρική γράφει:

«Τι συνέλευση ήταν αυτή! Ποτέ δεν θα την ξεχάσω. Ήταν συναρπαστικό για ένα νεαρό αδελφό που είχε συνηθίσει σε μια μικρή εκκλησία να  ταξιδεύει μαζί με εκατοντάδες αδελφούς από το Λονδίνο στο Παρίσι. Και ήταν ακόμη πιο συγκινητικό να συναντηθούμε με το μεγαλύτερο μέρος που το αποτελούσαν αδελφοί από τη Γερμανία και αδελφοί από διάφορες άλλες χώρες. Πόσο διαχυτικοί και ενθουσιώδεις φαίνονταν αυτοί οι αδελφοί της ηπειρωτικής Ευρώπης σ’ εμάς τους συντηρητικούς Άγγλους!. . . Όλα φαίνονταν τόσο καλά οργανωμένα, τόσο δυναμικά και όλοι φαίνονταν τόσο ευτυχισμένοι!

«Τότε ήταν που πήρα τη μεγάλη απόφαση που άλλαξε τη ζωή μου. Είχα ήδη σκεφτεί πολύ να γινόμουνα σκαπανέας και είχα την επιθυμία να γίνω σκαπανέας αλλά η εναντίωση του πατέρα μου μ’ εμπόδιζε. Ωστόσο από την πρώτη κιόλας μέρα της συνελεύσεως μια αδελφή με την οποία συζητούσα είπε: ‘Ένας νεαρός αδελφός σαν εσένα θάπρεπε νάναι ‘βιβλιοπώλης’, εσύ γιατί δεν είσαι;’ Αρκετές φορές διάφοροι έκαναν σχόλια σαν αυτά. Ο αδελφός Ρόδερφορδ είπε με τον χαρακτηριστικό του εμφατικό τρόπο: ‘Τίποτε κάτω από τον ήλιο δεν πρέπει να σας σταματήσει, νεαροί, από το να εισέλθετε στο έργο βιβλιοπώλη’».

Ένας άλλος Άγγλος αδελφός, ο Έρικ Γουίλκινσον γράφει ότι ‘οποιοσδήποτε, από οποιαδήποτε χώρα προσκαλούνταν να έρθει στη Γαλλία για να συμμετάσχει στο Έργο’. Ο Έρικ και ένας φίλος του από την εκκλησία του τού Λάνκαστερ της Αγγλίας, ανταποκρίθηκαν και σύντομα κήρυτταν ολοχρόνια τα αγαθά νέα στη Γαλλία. Έτσι οι σκαπανείς της Γαλλίας αυξήθηκαν από 27 το 1930 σε 104 το 1931.

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Ο αδελφός Γουίλκινσον μάς μιλά για το έργο του βιβλιοπώλη στη Γαλλία:

«Μας ανατέθηκε να εργαστούμε στην περιοχή των φτωχογειτονιών του Παρισιού. Οι θυρωροί ήταν τόσο αποφασισμένοι να μη μας αφήσουν να εργαστούμε στα κτίρια τους, όσο αποφασισμένοι ήμασταν εμείς να τα εργαστούμε. Συχνά καλούσαν την αστυνομία και μας έφερναν στον Διοικητή, που συνήθως ήταν καλός και μας άφηνε να  φύγουμε. Τελικά, φτιάξαμε ένα είδος ποδιάς με πέντε τσέπες με τιράντες που τις περνούσαμε στους ώμους μας. Αυτή τη φορούσαμε κάτω από τα σακκάκια μας και χωρούσε αρκετά έντυπα για ένα κτίριο. Μ’ αυτή την ποδιά περνούσαμε από τους θυρωρούς (που βρίσκονταν στα γυάλινα δωμάτιά τους) αφήνοντας τα υπόλοιπα έντυπα σε μια τσάντα πάνω στα ποδήλατά μας. Εργαζόμασταν φυσικά με κάρτα μαρτυρίας αλλά ο φίλος μου (που μιλούσε Γαλλικά) δοκίμασε μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσε ότι, αντίθετα με τις προσδοκίες του, εγώ διέθετα περισσότερα έντυπα απ’ ότι εκείνος. Τους έλεγε τόσο πολλά ώστε δεν τους έμενε καθόλου περιέργεια την ώρα που είχε τελειώσει.

«Το έργο στο Παρίσι ήταν μεγάλη δοκιμασία, ιδιαίτερα για κάποιον που έχει μεγαλώσει στην επαρχία. Κάτι που επιδείνωνε τα πράγματα ήταν ότι στην περιοχή όπου εργαζόμασταν, όπως διαπιστώναμε συχνά, αναλογούσε μια τουαλέτα για κάθε τέσσερα ως έξι διαμερίσματα. Αυτές [οι τουαλέτες] ήταν κτισμένες σε μια γωνιά του κλιμακοστάσιου και δεν είχαν σιφώνι για να εμποδίζει τη δυσοσμία, παρά μόνο έναν ίσιο σωλήνα. Μπορείτε να φαντασθείτε τη δυσοσμία στη ζέστη του καλοκαιριού! Νοσταλγούσαμε τους πράσινους αγρούς και καθώς υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για σκαπανείς στις επαρχίες, προσφερθήκαμε να πάμε εκεί εθελοντικά.

Ο Σαμουήλ Νονγκαιγιάρντ, ένας Γάλλος αδελφός που ζούσε τότε στην περιοχή του Παρισιού, αφηγείται μια διασκεδαστική πείρα για δυο αδελφές ευαγγελιζόμενες που δεν είχαν μάθει ακόμη καλά Γαλλικά:

«Στο Παρίσι η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να περάσει κανείς τους θυρωρούς που ήταν αληθινοί κέρβεροι. Δυο Αγγλίδες αδελφές έκαναν έργο σε μια πολυκατοικία του Παρισιού, όταν ο θυρωρός ανέβηκε τις σκάλες και τις ρώτησε τι έκαναν εκεί και ποιον είχαν έλθει να δουν. Αυτός ο θυρωρός ήταν αρκετά επιθετικός κι έτσι οι αδελφές έπρεπε να βρουν γρήγορα μιαν απάντηση. Η μια από  τις αδελφές πρόσεξε μια πινακίδα που ήταν καρφωμένη πάνω σε μια πόρτα και νομίζοντας ότι ήταν το όνομα του οικοδεσπότη απάντησε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο: ‘Ήρθαμε να δούμε την κυρία Τουρνέ λε μπουτόν [που εσήμαινε γυρίστε το κουμπί για να μπείτε]’.»

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ ΖΗΛΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ

Αυτοί οι πρώτοι σκαπανείς ήταν υποδείγματα στο ζήλο και στην εγκαρτέρησή τους. Άφησαν τις φυσικές ανέσεις, αλλά γνώρισαν πολλές πλούσιες πνευματικές ευλογίες. Η Μόνα Μπρζόσκα, μια Αγγλίδα αδελφή, έγραψε σχετικά με τις εμπειρίες της σαν σκαπάνισσα στη Γαλλία το 1931 και τα επόμενα έτη:

«Η στέγασή μας ήταν γενικά πολύ πρωτόγονη κι ένα από τα μεγάλα προβλήματα ήταν η θέρμανση στη διάρκεια του χειμώνα. Συχνά υποχρεωνόμασταν να ζούμε σ’ ένα κυριολεκτικά παγωμένο δωμάτιο όπου το πρωί, για να μπορέσουμε να πλυθούμε, έπρεπε να σπάσουμε τον πάγο που σχηματιζόταν στην επιφάνεια του νερού στην κανάτα. Μια γκαζιέρα πετρελαίου εξυπηρετούσε για να μαγειρεύουμε απλά πράγματα. Ο εξοπλισμός κάμπινγκ που είναι διαθέσιμος σήμερα δεν υπήρχε εκείνο τον καιρό. Το εφόδιά μας ήταν γι’ αυτό το λόγο μάλλον πρωτόγονα και ο τρόπος της ζωή μας ήταν πολύ Σπαρτιάτικος.

«Ποτέ δε βλέπαμε άλλους Σπουδαστές των Γραφών· είμασταν εντελώς απομονωμένες. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή συγκριτικά με τη χώρα μας, όπου πάντοτε είχαμε επαφή με τους αδελφούς. Έπρεπε να πολεμήσουμε αυτή την απομόνωση με το να μελετάμε τακτικά τις εκδόσεις της Εταιρίας μαζί. Καθώς εκείνες τις μέρες δεν κάναμε επανεπισκέψεις ή οικιακές Γραφικές μελέτες, το βράδυ είχαμε καιρό να γράφουμε στην οικογένειά μας και ιδιαίτερα σ’ άλλους σκαπανείς για να ανταλλάξουμε τις πείρες μας και να αλληλοενθαρρυνθούμε. Μερικές χρονιές είμασταν αναγκασμένες να κάνουμε την Ανάμνηση μόνο οι δυο μας.

«Εργαζόμασταν στο έργο πολλές ώρες τη μέρα.  Ταξιδεύαμε 50 με 60 χιλιόμετρα [31-37 μίλια] με τα ποδήλατά μας κάθε μέρα. Έπρεπε να ξεκινάμε νωρίς το πρωί ιδιαίτερα το χειμώνα έτσι ώστε να αξιοποιούμε τις ώρες του φωτός της ημέρας.»

Αν και η πλειονότητα των πρώτων σκαπανέων ήταν Άγγλοι, εκπροσωπούνταν επίσης και άλλες εθνικότητες περιλαμβανομένων Γερμανών, Ελβετών, Πολωνών και Γάλλων. Αυτοί οι σκαπανείς συχνά συντηρούνταν με ισχνές προμήθειες. Ένας Γάλλος αδελφός είπε για μερικούς ξένους σκαπανείς που επισκέφθηκε στη Λυών, και οι οποίοι του έδωσαν την ακόλουθη συνταγή:

«Το βράδυ βάλε ένα φλυτζάνι στάρι σ’ ένα άδειο φλασκί και κάλυψέ το με βραστό νερό. Βγάλτο το επόμενο πρωί και γλύκανέ το με ζάχαρη. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι που ναι μεν τρωγόταν, ήταν αναμφίβολα θρεπτικό, αλλά όχι και πολύ ορεκτικό.» Τουλάχιστον για έναν Γάλλο!

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΠΕΛΑΥΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΚΑΡΠΟΥΣ

Το 1934 το Υπουργείο Εσωτερικών έστειλε διαταγή στην Αστυνομία να απελάσει όλους τους αλλοδαπούς ιεραποστόλους που εργάζονταν για την Εταιρία Σκοπιά. Αυτό το διάταγμα αποφασίστηκε από τον Γάλλο πολιτικό Πιέρ Λαβάλ, ο οποίος αργότερα έγινε προδότης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δικάσθηκε και τουφεκίστηκε. Έτσι κατά τα έτη 1934 και 1935, η πλειονότητα των ξένων βιβλιοπωλών υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Γαλλία.

Όμως το έργο που επετέλεσαν στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το 1935 ο αδελφός Τσόπφερ, ο διευθυντής του γραφείου του Παρισιού, έγραψε: «Το έργο που επιτελέσθηκε απ’ αυτούς από το 1930 ως το 1934 ήταν μια σπορά που έφερε καρπό. Παίρνουμε συνεχώς γράμματα απ’ όλα τα μέρη της Γαλλίας—γράμματα που εκφράζουν χαρά που οι μάρτυρες του Ιεχωβά τούς επισκέφθηκαν και έμαθαν κάτι για την αλήθεια.»

Ναι, ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός ατόμων που έχουν πάρει τη στάση τους υπέρ του Ιεχωβά, πρωτοπήραν  έντυπα από εκείνους τους βιβλιοπώλες εκείνα τα προπολεμικά χρόνια. Για παράδειγμα, ο αδελφός Ντανιέλ Οβιέ έγραψε πριν από μερικά χρόνια στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας: «Εδώ στην περιοχή Ναρμπόνν μερικοί που εκδηλώνουν τώρα ενδιαφέρον είχαν πάρει εκδόσεις από τους Άγγλους σκαπανείς πριν απ’ τον πόλεμο.» Μια άλλη αδελφή παρατήρησε: «Κάπου-κάπου συναντά κανείς ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές που πρωτοπήραν έντυπα της Εταιρίας τον παλιό εκείνο καιρό. Τώρα ακριβώς μελετώ με μια κυρία που είχε πάρει το βιβλίο «Δημιουργία» κατά τη δεκαετία του 1930».

Έτσι όλοι εκείνοι οι ζηλωτές σκαπανείς που εργάστηκαν στη Γαλλία πριν απ’ τον πόλεμο, μπορούν να είναι βέβαιοι ότι οι Γάλλοι αδελφοί τους σήμερα αναγνωρίζουν τη μεγάλη αξία του έργου που επιτέλεσαν. Ήταν πραγματικοί σκαπανείς—ένα υπέροχο παράδειγμα για τα σημερινά νεαρά μέλη των εκκλησιών.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ

Στις 15 Φεβρουαρίου 1930, η Εταιρία μπόρεσε να κλείσει συμβόλαιο με τον Παρισινό ραδιοσταθμό VITUS και μέχρι το καλοκαίρι του 1931 ο σταθμός είχε μεταδώσει 140 βιβλικές διαλέξεις στη Γαλλική, 35 στην Αγγλική και 9 στην Πολωνική. Η δημόσια ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ της συνελεύσεως του Παρισιού του 1931, αναμεταδόθηκε απ’ αυτό τον σταθμό. Η ακόλουθη επιστολή ενός Παριζιάνου μάς δίνει μια ιδέα του καλού αποτελέσματος που είχαν οι ραδιοφωνικές μεταδόσεις.

«Άκουσα προσεκτικά τη διάλεξη που μεταδόθηκε χθες από τον ραδιοσταθμό VITUS· και επιτρέψτε μου να εκφράσω την εκτίμησή μου για τον ομιλητή, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ. Ο ραδιοσταθμός VITUS μια μέρα θα είναι υπερήφανος που χρησιμοποιήθηκε για έναν τόσο θαυμάσιο σκοπό και αυτό σε μια εποχή που η θρησκεία και η επιστήμη, παρά την πρόοδο, είναι τόσο ασυνεπείς. Ζήτω ο VITUS!»

Το «Βιβλίο του Έτους 1932» ανέφερε: «Χιλιάδες κόσμος στο Παρίσι και τα περίχωρά του ακούει το  άγγελμα. Πολλοί απ’ αυτούς μας επισκέφθηκαν στο γραφείο μας στο Παρίσι, που τώρα βρίσκεται σε κεντρική τοποθεσία και προμηθεύτηκαν έντυπα».

Μεταξύ εκείνων που ήρθαν στην αλήθεια από τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις ήταν η οικογένεια Κεϋρουά. Ζούσαν στο Σαιντ-Ουέν, ένα προάστιο ακριβώς στα βόρεια του Παρισιού. Αρκετά μέλη αυτής της οικογένειας εισήλθαν τελικά στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ένας από τους γιους ο Ζαν Κεϋρουά πήγε αργότερα στη Γαλαάδ και εξακολουθεί ακόμη να υπηρετεί στην ολοχρόνια υπηρεσία στην περιοχή του Παρισιού.

Αλλά προέκυψε κι άλλο όφελος απ’ αυτές τις ραδιοφωνικές εκπομπές, όπως εξήγησε η αδελφή Μόνα Μπρζόσκα, μια από τις ξένες σκαπάνισσες. Η απλή μνεία και μόνο ότι μεταδίδονταν τέτοια προγράμματα ήταν αρκετή για τους ανθρώπους για να μας ακούσουν. Δεν τους άρεσε να παραδεχθούν ότι αγνοούσαν τα γεγονότα που συνέβαιναν.»

Με το πέρασμα των χρόνων κι άλλοι Γαλλικοί ραδιοσταθμοί, εκτός τον VITUS, συμμετείχαν στη μετάδοση των Βιβλικών διαλέξεων. Επιπρόσθετα, ακούγονταν στη Γαλλία κι άλλες ραδιομεταδόσεις απ’ ευθείας από την Αμερική. Την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 1945, έγινε μια πειραματική εκπομπή από ραδιοσταθμούς Σενέκταντυ και Πίτσμπουργκ. Η ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ «Ο Παγκόσμιος Πόλεμος Πλησιάζει» μεταδόθηκε στα βραχέα κύματα και ακούστηκε στη Γαλλία. Η επιτυχία αυτού του πειράματος οδήγησε στη μετάδοση στις 2 Ιουνίου 1945 της ομιλίας του αδελφού Ρόδερφορδ «Κυβέρνησις», την οποία έδωσε στη συνέλευση της Ουάσινγκτον, και η οποία αναμεταδόθηκε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Φιλαδέλφειας και ακούστηκε στο Παρίσι σε μια συνέλευση που διεξήχθηκε στην Αίθουσα Πλέιελ.

ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ

Τον Απρίλιο του 1931, το γραφείο της Εταιρίας στο Παρίσι μετακόμισε από τις κάπως σκοτεινές και στενόχωρες εγκαταστάσεις της οδού Πουασσονιέρ αρ. 105 στο Παρίσι 18, σε καλύτερη τοποθεσία και σε πιο άνετες εγκαταστάσεις που νοικιάστηκαν στην οδό Φωμπούργκ Πουασσονιέρ αρ. 129 στο Παρίσι 9. Το ίδιο  εκείνο έτος η Εταιρία αγόρασε μια βίλλα στην Ενγκιέν-λε-Μπαίν, ένα προάστιο στα βόρεια του Παρισιού, η οποία έγινε ο πρώτος αληθινός οίκος Μπέθελ στη Γαλλία. Οι αδελφοί ζούσαν εδώ και ταξίδευαν καθημερινά με το σιδηρόδρομο στο Παρίσι για να εργασθούν στο γραφείο στο Παρίσι. Ο αδελφός Γκουστάβ Τσόπφερ ήταν ο υπεύθυνος και η σύζυγός του παρέμενε στο Ενγκιέν για να φροντίζει τον οίκο Μπέθελ.

Η Άλις Μπέρνερ, που εργάζεται τώρα στο Μπέθελ του Βισμπάντεν, έζησε για μια περίοδο, στην αρχή της δεκαετίας του 1930, στο Γαλλικό Μπέθελ. Αφηγείται:

«Ήταν ένα όμορφο μέρος με ένα μεγάλο κήπο. Φυσικά, αυτό επίσης σήμαινε και δουλειά για μας.  Έτσι τα Σαββατοκύριακα εμείς τα κορίτσια του γραφείου εργαζόμαστε ώρες για να καθαρίσουμε τον κήπο και να βοηθήσουμε επίσης στο σιδέρωμα.

«Το πρωί, μετά το εδάφιο της ημέρας και το πρόγευμα, συνήθως τρέχαμε για το τραίνο που μας πήγαινε στον σταθμό του βόρειου Παρισιού. Ήταν ένα άνετο τραίνο κι οι άνθρωποι συνήθιζαν να διαβάζουν τις πρωινές τους εφημερίδες. Μερικές φορές είχαμε ευκαιρία επίσης να δίνουμε και μαρτυρία.

«Η τοποθεσία στην οδό Φωμπούργκ Πουασσονιέρ εξυπηρετούσε πολλούς σκοπούς. Ήταν το γραφείο μας και υπήρχε, επίσης, ένα μεγάλο τραπέζι με έντυπα γι’ αυτούς που θα έρχονταν για να πάρουν βιβλία ή περιοδικά. Το άλλο μέρος χρησίμευε για αποθήκη και κάπως κρυμμένη πιο μακριά ήταν μια μικρή κουζίνα επειδή δεν πηγαίναμε στο σπίτι για μεσημεριανό φαγητό αλλά τρώγαμε στο γραφείο. Είμασταν γύρω στα επτά άτομα τότε, αλλά, καμιά φορά, έρχονταν αδελφοί ή αδελφές για να μας βοηθήσουν να αντεπεξέλθουμε σε κάποια επείγουσα αποστολή εντύπων. Έτσι μερικές φορές είμασταν μέχρι 10 ή και 12 άτομα που καθόμασταν στο τραπέζι για γεύμα και περνούσαμε πολύ ευχάριστα όλοι μαζί.»

1931—ΤΟ ΝΕΟ ΟΝΟΜΑ

Το 1931 υιοθετήθηκε το νέο όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και πολλοί από τους παλιότερους Γάλλους αδελφούς αναφέρουν τι διεγερτική επίδραση είχε αυτό πάνω τους. Το Γαλλικό «Δελτίο» («Διακονία της Βασιλείας») του Οκτωβρίου 1931 έλεγε, κάτω από τον τίτλο «Ένα νέο Όνομα»: «Πόσο ικανοποιητικό είναι, όταν κάποιος σας ρωτήσει ‘Ποιοι είσθε ή πώς ονομάζεσθε;’ να μπορείτε ν’ απαντήσετε: ‘Είμαι ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά!’»

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Τον Ιανουάριο 1932 ένα αντίτυπο στα Γαλλικά του νέου βιβλιαρίου «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου» στάλθηκε στον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας,  στο υπουργικό συμβούλιο, στους γερουσιαστές, στους βουλευτές στους δικαστές στους αξιωματικούς του στρατού και στους κληρικούς από τους καρδινάλιους ως τους ιερείς των τοπικών ενοριών. Το βιβλιάριο διανεμήθηκε επίσης πλατιά από σπίτι σε σπίτι.

Τον Οκτώβριο του ίδιου εκείνου έτους, ξανακυκλοφόρησε «Ο Χρυσούς Αιών» στη Γαλλική γλώσσα. Προσαρμόσθηκε στα Γαλλικά γούστα και περιείχε τακτικά τις ραδιοφωνικές ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ. Το περιοδικό εκδιδόταν στο Παρίσι και οι αδελφοί Γκουστάβ Τσόπφερ, Αμπέλ Ντεγκέλντρ και Εμίλ Ντελανουά υπηρετούσαν σαν επιτροπή εκδόσεως—και ετυπωνόταν σ’ ένα ιδιωτικό τυπογραφείο στο Παρίσι. Τον επόμενο χρόνο, η Γαλλική «Σκοπιά» έγινε ένα 16σέλιδο δεκαπενθήμερο περιοδικό, ενώ μέχρι τότε ήταν μηνιαίο περιοδικό.

ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Το 1932 υπήρχαν 85 σκαπανείς στη Γαλλία και συνολικά 796 ευαγγελιζόμενοι. Αυτοί χρησιμοποιούσαν 100 μοτοποδήλατα, τέσσερα αυτοκίνητα και δυο μεγάλα λεωφορεία για να τους βοηθήσουν να διαδώσουν το άγγελμα σ’ όλο το μήκος και πλάτος της Γαλλίας. Για πρώτη φορά, το 1932, σύμφωνα με τις εκθέσεις, καλύφθηκε ολόκληρη η Γαλλία από διαγγελείς της Βασιλείας και διατέθηκαν 965.808 βιβλία και βιβλιάρια.

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΑΠΕΛΑΣΕΩΝ

Ήδη το 1932 η Γαλλία άρχισε να αναγκάζει μερικούς ξένους διαγγελείς να εγκαταλείψουν τη χώρα. Σ’ αυτούς περιλαμβανόταν ένας αριθμός Πολωνών αδελφών καθώς και ο αδελφός κι η αδελφή Άλφρεντ Ρύτιμανν από την Ελβετία. Ο αδελφός Ρύτιμανν έκανε μεταφράσεις στα Γαλλικά και συνέχισε σ’ αυτό το έργο και μετά την επιστροφή του στην Ελβετία. Μετά από πολλά χρόνια πιστής υπηρεσίας, πέθανε το 1959 ενώ ήταν ακόμη μέλος της οικογενείας Μπέθελ της Βέρνης. Στις 21 Ιανουαρίου του 1971, η αδελφή Ρύτιμανν σε μιαν επιστολή της στο τμήμα της  Γαλλίας έγραφε: «Ο Άλφρεντ εργαζόταν με μεγάλη αγάπη για τους Γαλλόφωνους αδελφούς. Δεν λυπόταν κόπους για να βοηθήσει στην μετάφραση στα Γαλλικά· είχε μέσα του ένα φλογερό ζήλο, και προσευχόμαστε ώστε οι προσπάθειές μας να έχουν συμβάλει λίγο στις μεγαλειώδεις αυξήσεις, που βλέπουμε σήμερα.»

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΧΡΥΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ

Τον Σεπτέμβριο του 1933, οι Γάλλοι αδελφοί προσκλήθηκαν να εκθέσουν τα έντυπα της Εταιρίας στην έκθεση του Παρισιού. Δυο βδομάδες αργότερα, οι αδελφοί έλαβαν από την Επιτροπή της Εκθέσεως ένα δίπλωμα με χρυσό μετάλλιο για θρησκευτικά συγγράμματα. Αυτό τους ενθάρρυνε να συμμετάσχουν και σε μια άλλη έκθεση λίγους μήνες αργότερα κι αυτή τη φορά απονεμήθηκε στην Εταιρία τιμητικό δίπλωμα με χρυσό μετάλλιο και τον σταυρό της Πόλεως του Παρισιού. Η Επιτροπή της Εκθέσεως εξηγούσε σε μιαν επιστολή:

«Τα διπλώματα που σας απονεμήθηκαν κατά τις εκθέσεις του Σεπτεμβρίου και του Δεκεμβρίου 1933, είναι σε αναγνώριση της υψηλής ηθικής αξίας του έργου σας και της αναντίρρητης εντιμότητας που αποκαλύπτουν τα έντυπά σας. . . .Τα έντυπα της Σκοπιάς είναι σύμβολο εντιμότητας, πιστότητας και θάρρους».

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ

Μέχρι τώρα οι διώξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχαν γίνει έντονες πέρα από τα σύνορα προς τη Γερμανία. Έτσι στις 7 Οκτωβρίου του 1934, όλες οι εκκλησίες της Γαλλίας ενώθηκαν με τους αδελφούς τους σ’ όλο τον κόσμο κι έστειλαν τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας στον Χίτλερ και την κυβέρνησή του για το διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτούς. Μερικά Γαλλικά ταχυδρομεία αρνήθηκαν να στείλουν αυτό το τηλεγράφημα, αλλά τα περισσότερα τα έστειλαν τελικά μπροστά στην επιμονή των αδελφών.

 ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ

Καθώς το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ανθούσε στη Γαλλία, ο κλήρος άρχισε να διαβλέπει έναν μεγάλο κίνδυνο για τα ποίμνιά «του». Στο Παρίσι, ορισμένοι Πολωνοί κληρικοί συγκάλεσαν συνέδριο και συμφώνησαν να κάνουν το παν για να σταματήσουν τη δραστηριότητά μας μεταξύ των Πολωνών. Έκαιγαν τα έντυπά μας μπροστά στις πόρτες των εκκλησιών. Σ’ αλλά μέρη έβαλαν πινακίδες στις πόρτες των εκκλησιών και των σχολείων να μην αγοράζουν τα έντυπά μας.

Έπειτα, τον Φεβρουάριο του 1934 μια επιστολή που εκδόθηκε από το Γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών, δήλωνε ότι τα συγγράμματά μας ήταν υπονομευτικά και διέτασσε την αστυνομία να απελάσει όλους τους ξένους ιεραποστόλους από τη Γαλλία. Το διάταγμα επηρέαζε, επίσης, και μερικούς από τους Πολωνούς αδελφούς μας που είχαν μάθει την αλήθεια στη Γαλλία. Σε μερικά μέρη, ολόκληρες κοινότητες τέτοιων αφοσιωμένων Χριστιανών διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τη Γαλλία μέσα σε 48 ώρες. Έτσι μερικές εκκλησίες που αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από Πολωνούς αδελφούς, όχι μόνο στη βόρεια Γαλλία αλλά και στις πόλεις και χωριά ανθρακωρύχων της κεντρικής Γαλλίας, εξαφανίσθηκαν μέσα σε μια νύχτα. Το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1935 σχολιάζει σχετικά μ’ αυτό :

«Πολλοί απ’ αυτούς [τους Πολωνούς αδελφούς] αφέθηκαν χωρίς δουλειά και χωρίς μέσα συντηρήσεως και χωρίς χρήματα για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τους είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Η Γαλλική κυβέρνηση απέλασε, επίσης, Γερμανούς και Άγγλους πολίτες που ασχολούνταν στην υπηρεσία σκαπανέα. Αυτό έκανε δύσκολο να συνεχισθεί το έργο με την επιτυχία που αναμενόταν.»

Περίπου 280 Πολωνοί αδελφοί επέστρεψαν στην Πολωνία το 1935 και μερικοί απ’ αυτούς που παρέμειναν στη Γαλλία αποθαρρύνθηκαν λόγω των δυσκολιών που  αντιμετώπιζαν και εγκατέλειψαν την πίστη. Έτσι ο συνολικός αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Γαλλία έπεσε από 1.054 το 1934 σε 889 το 1935 κι ο αριθμός των σκαπανέων μειώθηκε από 62 σε 41.

ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΦΩΝΟΓΡΑΦΟΥ

Το 1934 και 1935, το παίξιμο ηχογραφημένων Βιβλικών ομιλιών στα σπίτια των ενδιαφερομένων ατόμων ήταν ένα νέο μέσο διαδόσεως του αγγέλματος της  Βασιλείας. Κατά το 1935 χρησιμοποιούνταν στη Γαλλία περίπου 100 φορητοί φωνογράφοι. Εκθέσεις δείχνουν ότι 12.709 άτομα άκουσαν τις ηχογραφήσεις της Εταιρίας στη Γαλλία κατά το 1936. Μερικοί από τους αδελφούς που εργάζονταν στα ανθρακωρυχεία, χρησιμοποιούσαν τους φωνογράφους τους για να διακηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας στους συναδέλφους τους εργάτες. Σ’ ένα ορυχείο είχε εγκατασταθεί ένα μηχάνημα μεταγραφής για αρκετές μέρες κι όλοι οι δίσκοι παίζονταν για την ωφέλεια των ανθρακωρύχων.

Το 1937 σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε το ραδιόφωνο στη Γαλλία καθώς ο κλήρος κατόρθωσε να εκφοβίσει τους ιδιοκτήτες των σταθμών ώστε να αρνηθούν να εκπέμπουν το άγγελμά μας, εκτός αν υποβαλλόταν σ’ ένα είδος προληπτικής λογοκρισίας. Έτσι η από μέρους μας χρήση ηχογραφημένων ομιλιών επιταχύνθηκε καθώς οι αδελφοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τον φωνόγραφο στο από σπίτι σε σπίτι έργο. Επίσης άρχισε η εκτεταμένη χρήση αυτοκινήτων με μεγάφωνα. Ο αδελφός Σαμουήλ Νογκαιγιάρντ αφηγείται:

«Όταν φτάναμε σ’ ένα χωριό ή μια κωμόπολη, πρώτα τραβούσαμε την προσοχή του κοινού παίζοντας ένα δίσκο μουσικής, τις περισσότερες φορές ένα εμβατήριο, κι έπειτα παίζαμε δίσκους όπως ‘Πού είναι οι Νεκροί;’ Μετά απ’ αυτό, λέγαμε στο κοινό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα τους επισκέπτονταν στα σπίτια τους».

Ο αδελφός Ζυλ Ανάς, από τη Σεν-λε-Νόμπλ, μας αφηγείται την ακόλουθη διασκεδαστική πείρα:

«Στο Πικαρντύ, ένα χωριό στο Νομό Σομ, δημιουργήσαμε ένα ιδιαίτερο ηχητικό εφφέ. Σταματήσαμε το λεωφορείο μας που ήταν εφοδιασμένο με μεγάφωνα στην κορυφή ενός λόφου, απ’ όπου φαινόταν το χωριό αλλά το αυτοκίνητο το έκρυβε μια συστάδα δέντρων. Έπειτα βάλαμε τον ήχο στη μεγαλύτερη ένταση. Οι κάτοικοι άκουσαν στην αρχή μουσική και έπειτα την διάλεξη και απορούσαν μήπως άκουγαν ένα άγγελμα από τον ουρανό! Διαθέσαμε πολλά έντυπα σ’ εκείνο το χωριό.»

 ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΝ

Λόγω της αποχωρήσεως τόσο πολλών ξένων αδελφών, υπήρχε μια μικρή πτώση σε ευαγγελιζομένους το 1936 από 889 σε 822. Ωστόσο υπήρχαν ακόμη 40 σκαπανείς στη Γαλλία, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ξένοι. Για κάποιο διάστημα δεν είχαν πάρει παρά μικρή ή καθόλου βοήθεια από το γραφείο του Παρισιού για να λύσουν τα προβλήματά τους.

Τα πράγματα έφθασαν στο αποκορύφωμα στη συνέλευση της Λουκέρνης της Ελβετίας τον Σεπτέμβριο όταν οι σκαπανείς μίλησαν στον αδελφό Ρόδερφορδ. Το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1937 ανέφερε σχετικά με το ζήτημα αυτό: «Προς πολύ μεγάλη μου λύπη δηλώνω εδώ ότι κατ’ αυτό το έτος ο τοπικός εκπρόσωπος της Εταιρίας δεν συνεργάσθηκε με τους σκαπανείς όπως έπρεπε· αλλά αυτό τα ζήτημα διορθώθηκε τώρα και αναμένεται ότι οι συνθήκες θα βελτιωθούν στο σημείο αυτό».

Το Βιβλίον του Έτους από το οποίο αναφέραμε την πιο πάνω περικοπή ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε στη Γαλλική γλώσσα. Εκδόθηκε στα Γαλλικά και πάλι στο 1938 και 1939, αλλά ύστερα ήρθε ο πόλεμος και το βιβλίο δεν ξανακυκλοφόρησε στη Γαλλική γλώσσα παρά μόνο το 1971.

Ο αδελφός Τσόπφερ αντικαταστάθηκε το 1936 σαν διευθυντής του γραφείου του Παρισιού από τον Φρεντ Γκάμπλερ, έναν Άγγλο αδελφό που ήταν στην ολοχρόνιο υπηρεσία για πολλά χρόνια, και ο Εμίλ Ντελανουά διορίσθηκε ως βοηθός του. Ο Γκουστάβ Τσόπφερ αργότερα έφυγε από την αλήθεια και μάλιστα συνεργάσθηκε με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Το 1937 διεξήχθηκε στο Παρίσι από τις 21 ως τις 23 Αυγούστου η δεύτερη διεθνής συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μαιζόν ντε λα Μυτυαλιτέ. Αυτός ο χώρος περιλαμβάνει μερικές από τις μεγαλύτερες  και πιο άνετες αίθουσες που μπορούσαν να διατεθούν για μια τέτοια συγκέντρωση. Ο ομιλητής μίλησε στο ακροατήριο που ήταν στο κύριο θέατρο Αγγλικά ενώ οι άλλες αίθουσες συνδέονταν με τηλέφωνο. Ένας διερμηνέας σε κάθε αίθουσα μετέφραζε την ομιλία στη γλώσσα του ακροατηρίου. Έτσι ολόκληρη η συνέλευση άκουγε την ίδια ομιλία ταυτόχρονα η κάθε ομάδα στη γλώσσα της. Παραβρέθηκαν περίπου 3.500 άτομα, ενώ άλλοι 1.000 γέμισαν τις αίθουσες για την κύρια ομιλία.

Τότε υπήρχαν μόνο 100 άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις στο Παρίσι. Πόσο ευτυχισμένοι ήταν που είχαν επισκέπτες αποσταλμένους απ’ όλο τον κόσμο! Δυο τραίνα ήρθαν από την Αγγλία και ένα απ’ την Ελβετία. Η πρώτη διεθνής συνέλευση που είχε διεξαχθεί στο Παρίσι το 1931 είχε σημειώσει μεγάλη  επιτυχία, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η συνέλευση του 1937 ήταν εξαιρετικά καλά οργανωμένη και έδινε μια πρόγευση των σημερινών συνελεύσεων που διεξάγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Μετά τη συνέλευση, ο αδελφός Γκάμπλερ μετατέθηκε στις Βρυξέλλες για να επιβλέπει το έργο στο Βέλγιο και ο αδελφός Κάρολος Κνεχτ, ένας Αλσατός αδελφός που για κάποιο διάστημα επέβλεπε το έργο στο Βέλγιο, ανάλαβε το γραφείο του Παρισιού. Το έργο της Βασιλείας προχωρούσε καλά κάτω από τη διεύθυνση του αδελφού Κνεχτ. Εκείνο τον καιρό 10 άτομα εργάζονταν στο Μπέθελ στην Ενγκιέν και στο γραφείο του κέντρου του Παρισιού. Το έργο με ηχητικές συσκευές επεκτεινόταν γοργά ο αριθμός των φωνογράφων που χρησιμοποιούνταν έφθασε τους 236 κι ο αριθμός των ατόμων που άκουσαν τους δίσκους της Εταιρίας αυξήθηκε από 28.412 το 1937 σε 103.801 το 1938.

ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ;

Το παραπάνω ερώτημα ήταν ο υπότιτλος της Γαλλικής Σκοπιάς της 1ης Απριλίου 1938. Σ’ αυτό το περιοδικό τα «άλλα πρόβατα» που τότε ονομάζονταν συχνά «Ιωναδαβίτες» προσκλήθηκαν άμεσα να παραβρεθούν στην Ανάμνηση, μια πρόσκληση η οποία δεν είχε δοθεί τα προηγούμενα χρόνια. Το ερώτημα του ποιος θα έπρεπε να συμμετάσχει στα εμβλήματα της Αναμνήσεως είχε φέρει κάποια σύγχυση στις διάνοιες πολλών αδελφών. Αλλά μια ομιλία που δόθηκε από τον διευθυντή του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου στην Ελβετία, τον αδελφό Χάρμπεκ, βοήθησε να διευκρινισθεί το ζήτημα. Ο αδελφός Λουί Πιεσοτά μάς λέει για την ομιλία του αδελφού Χάρμπεκ στην Σεν-Λε-Νομπλ:

«Προτού αρχίσει την ομιλία του ρώτησε το ακροατήριο ποιος μεταξύ τους νόμιζε ότι είχε πάρει την ουράνια κλήση. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που ήταν παρόντες σήκωσαν τα χέρια τους. Έπειτα ο αδελφός Χάρμπεκ ανέπτυξε το θέμα του και περιέγραψε  τις πολλές ευλογίες που ανέμεναν το ανθρώπινο γένος όταν θα αποκατασταθεί ο παράδεισος. Στο τέλος της ομιλίας του υπέβαλε αυτό το ερώτημα στο ακροατήριο: ‘Ποιος μεταξύ σας θα ήθελε να ζει σ’ αυτό τον παράδεισο;’ Πολλά χέρια σηκώθηκαν. Πρόσθεσε: ‘Αν όλες σας οι ελπίδες συγκεντρώνονται στο να ζήσετε σ’ αυτή την παραδεισιακή γη, τότε δεν πήρατε την ουράνια κλήση.’»

Είναι σημαντικό ότι ο αριθμός αυτών που συμμετείχαν στα εμβλήματα της Αναμνήσεως ελαττώθηκε, ενώ ο αριθμός των παρευρισκομένων αυξήθηκε. Στην Ανάμνηση του 1939 στη Γαλλία υπήρχαν 1.510 παρόντες και μόνο 631 συμμετείχαν στα εμβλήματα.

ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Τα σύννεφα του πολέμου συγκεντρώνονταν στην Ευρώπη και ο αδελφός Κνέχτ προείδε ότι, αυτά που συνέβαιναν στους αδελφούς μας στη Γερμανία, μπορούσαν σύντομα να συμβούν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ άλλες χώρες της Ευρώπης περιλαμβανομένης και της Γαλλίας. Έτσι επισκέφθηκε τις συνελεύσεις ζώνης και τις εκκλησίες στη Γαλλία και προειδοποιούσε τους αδελφούς ν’ αρχίσουν να ετοιμάζονται για τις μελλοντικές δυσκολίες.

Το 1938 ο αδελφός Φραντς Τσύρχερ από το Μπέθελ της Βέρνης έθεσε σε κυκλοφορία ένα βιβλίο με τον τίτλο «Σταυροφορία κατά της Χριστιανοσύνης» που έδινε μια λεπτομερή έκθεση για τον διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ναζιστική Γερμανία. Τον επόμενο χρόνο, το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γαλλική. Και ο αδελφός Τσύρχερ, ήρθε στην Αλσατική πόλη της Μυλούζης και μίλησε γι’ αυτό το θέμα στο κτίριο του Χρηματιστηρίου μπροστά σ’ ένα ακροατήριο από 600 άτομα.

Μέχρι τα 1939, η δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνίστατο κυρίως στη διάθεση Βιβλικών εντύπων. Αλλά αυτό άλλαξε τώρα· 8.739 επανεπισκέψεις σ’ ενδιαφερόμενα άτομα αναφέρθηκαν το 1939. Αυτή η αναπροσαρμογή στον τρόπο της εκτελέσεως του έργου έγινε με θεία πρόνοια επειδή έδωσε στους αδελφούς πείρα σε μια χαρακτηριστική μορφή δράσεως που θα χρησιμοποιόταν σε μεγάλη έκταση κατά τα έτη του  πολέμου όταν οι προμήθειες εντύπων ήταν πολύ περιορισμένες.

Κατά την ημέρα της εθνικής γιορτής της Γαλλίας, στις 14 Ιουλίου 1939, αφιερώθηκε η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στο Παρίσι από τον αδελφό Κνεχτ. Το κτίριο ήταν προηγουμένως σιδηρουργείο, αλλά μετά από σκληρή εργασία μερικών εβδομάδων, οι αδελφοί το μετέτρεψαν σ’ ένα θαυμάσιο κτίριο συναθροίσεων που μπορούσε να χωρέσει 375 καθημένους. Δυστυχώς, όμως, οι αδελφοί του Παρισιού συναθροίσθηκαν σ’ αυτό μόνο για λίγους μήνες, προτού η Γαλλία κηρύξει πόλεμο στην Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 και το έργο αμέσως μετά συνεχίστηκε κάτω από την επιφάνεια.

Εκείνα τα προπολεμικά χρόνια τελείωσαν με 84 εκκλησίες στη Γαλλία. Απ’ αυτές οι 13 ήταν Γερμανόφωνες στην Αλσατία - Λωρραίνη, 32 Πολωνόφωνες προπαντός στην βόρεια Γαλλία και 39 Γαλλόφωνες. Συνολικά υπήρχαν 1.004 ευαγγελιζόμενοι που αντιπροσώπευαν μια αύξηση 19 τοις εκατό σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.

Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τα 12 χρόνια που προηγήθηκαν από τον πόλεμο, διετέθηκαν στο Γαλλικό κοινό 503.801 βιβλία, 1.451.623 περιοδικά και 5.798.603 βιβλιάρια κάνοντας έτσι ένα σύνολο 7.753.927 εντύπων! Αν το έργο είχε σταματήσει τότε, οι Γάλλοι δεν θα μπορούσαν καθόλου να πουν ότι δεν είχε σταθεί προφήτης «εν μέσω αυτών». (Ιεζ. 2:5) Αλλά το έργο κάθε άλλο παρά είχε τελειώσει στη Γαλλία, παρά τους δύσκολους καιρούς που βρίσκονταν μπροστά.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ

Στα μέσα του Οκτωβρίου 1939, περίπου έξι εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου, η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση στη Γαλλία. Αλλά ο αδελφός Κνεχτ είχε προβλέψει αυτό το ενδεχόμενο και είχε προειδοποιήσει τους αδελφούς. Έτσι, οι περισσότερες από τις εκκλησίες είχαν χρόνο για να διασκορπίσουν τα αποθέματά τους σε έντυπα σε διάφορα ασφαλέστερα μέρη όπως έκαναν και λίγο πριν από την κατάληψη του γραφείου της Εταιρίας στο Παρίσι. Στον οίκο Μπέθελ στην Ενγκιέν-λε-Μπαιν έγινε επίσης έρευνα, αλλά ο αδελφός Κνεχτ είχε ήδη απομακρύνει τα στένσιλς με τις διευθύνσεις  όλων των συνδρομητών της Σκοπιάς και της Παρηγορίας καθώς και άλλα σημαντικά αρχεία.

Τον καιρό εκείνο ο αδελφός Κνεχτ ήταν βαριά άρρωστος με πνευμονία. Η τελευταία επιστολή που έστειλε σαν επίσκοπος του έργου της Γαλλίας, σ’ όλες τις εκκλησίες της Γαλλίας είχε ημερομηνία 24 Οκτωβρίου 1939. Έγραφε:

«Αγαπητοί Αδελφοί,

«Αυτή η επιστολή σκοπό έχει να σας πληροφορήσει ότι κατά διαταγή του Υπουργείου Εσωτερικών η «Σκοπιά» και ο Σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά της Γαλλίας δεν είναι πλέον εξουσιοδοτημένοι να ασκούν την δραστηριότητά τους και ότι κατά συνέπεια, το γραφείο της Σκοπιάς στην οδό Φωμπούργκ Πουασσονιέρ αρ. 129 στο Παρίσι έκλεισε και οι εγκαταστάσεις πρέπει να εκκενωθούν.

«Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να υπερασπίσουμε την υπόθεσή μας και το έργο μας και να δικαιώσουμε τις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ιδιαίτερα λόγω της παρούσης τάσεως να μας θεωρούν κομμουνιστές.

«Από τώρα και στο εξής, αυτοί οι δύο σύλλογοι δεν υφίστανται πια. Από τώρα και στο εξής ο κάθε μάρτυρας του Ιεχωβά πρέπει να σηκώσει τα βάρος της ατομικής του ευθύνης ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αναμφίβολα θα ενθαρρυνθείτε και θα ανακουφισθείτε από το γεγονός ότι αυτός ο διωγμός ήρθε σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου στον Ματθαίο 24:9 τα οποία πρέπει να εκπληρωθούν προτού συμβούν όλα τα γεγονότα που προβλέπονται από τη βιβλική προφητεία.

«Αδελφοί να έχετε θάρρος.

«Με τους θερμούς μας χαιρετισμούς με το Ησαΐας 43:12· 2 Χρονικών 20:15 και Ματθαίος 10:28.

[Υπογραφή] Τσαρλς Κνεχτ»

Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Νοεμβρίου 1939, ο αδελφός Κνεχτ πέθανε σε ηλικία 41 ετών. Για σειρά ετών είχε υπηρετήσει πιστά τον Ιεχωβά την ολοχρόνια υπηρεσία. Οι αδελφοί στη Γαλλία τον αγαπούσαν  πολύ και ιδιαίτερα γιατί όλοι όσοι είχαν διατελέσει υπεύθυνοι του έργου στη Γαλλία μέχρι εκείνο τον καιρό (οι Λαντς, Φρέυταγκ, Μπίνκελε, Τσάουγκ και Τσόπφερ) είχαν αποδειχθεί άπιστοι. Αν μπορεί να βγει κάποιο γενικό μάθημα από την ιστορία του έργου στη Γαλλία, αυτό είναι ότι ασφαλώς το έργο του Ιεχωβά δεν εξαρτάται από κανέναν άνθρωπο.

Ο αδελφός Τσούττερ στάλθηκε από την Ελβετία για να φροντίσει για τα συμφέροντα της Εταιρίας στη Γαλλία. Επίσης ο Φρεντ Γκάμπλερ αποσπάσθηκε στο Παρίσι από την Αγγλία όπου είχε πάει μόλις έφυγε απ’ το Βέλγιο ακριβώς λίγο πριν απ’ τον πόλεμο.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΠΟΛΕΜΟΥ

Στους πρώτους μήνες του πολέμου, από τον Σεπτεμβριο του 1939 ως τον Μάιο του 1940 υπήρχε λίγη στρατιωτική δράση ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Γάλλους. Ήταν η περίοδος που ονομάσθηκε ο «Ψευτοπόλεμος» η αρχή μιας εποχής αληθινών δοκιμασιών για τους αδελφούς. Πολλοί, ιδιαίτερα στη βόρεια Γαλλία, και επίσης στην Αλσατία φυλακίσθηκαν.

Ο Λουί Πιεσοτά, που μετά τον πόλεμο υπηρέτησε σαν υπηρέτης περιοχής και περιφερείας, καθώς και άλλοι πέντε αδελφοί συνελήφθηκαν. Κρατήθηκαν στη φυλακή επί 24 μέρες. Καθώς αυτό συνέβη λίγο προτού ο αδελφός Κνεχτ αρρωστήσει, επισκέφθηκε αυτούς τους αδελφούς στη φυλακή της Διέππης. Ο αδελφός Πιεσοτά γράφει: «Μας παρότρυνε να υπομείνουμε όπως ο απόστολος Παύλος. Είχε δάκρυα στα μάτια του όταν έφυγε και εμείς το ίδιο.»

Σ’ αυτά τα πρώτα χρόνια του πολέμου, υπήρχαν πολυάριθμα παραδείγματα της προστασίας του Ιεχωβά. Ο αδελφός Ζωρζ Ντελλέμ, υπηρέτης εκκλησίας στο Βατερλό, μια κωμόπολη των Γαλλο-Βελγικών συνόρων, αφηγείται:

«Μια μέρα με σταμάτησε ένας Αξιωματικός του Τελωνείου που με υπέβαλε σε εξονυχιστική έρευνα. Βρήκε μια ‘Σκοπιά’ στην τσέπη μου και είπε: ‘Και αυτό, τι είναι αυτό;’

«Απάντησα: Είναι ένα περιοδικό ‘Σκοπιά’. Κρατούσα το περιοδικό στο χέρι μου ενώ είχα  τα χέρια υψωμένα ενόσω συνέχιζε να με ψάχνει. Όταν έσκυψε για να ψάξει τα παπούτσια μου ξανάβαλα τη ‘Σκοπιά’ στην τσέπη μου.

«Όταν σηκώθηκε είπε: ‘Εντάξει, μπορείς να πηγαίνεις.’ Τι έκπληξη! Θεληματικά ή χωρίς να το θέλει είχε ξεχάσει το απαγορευμένο περιοδικό!»

Ο διορισμός των αδελφών Τσούττερ και Γκάμπλερ ήταν να κάνουν ότι μπορούσαν για να προστατεύσουν την περιουσία της Εταιρίας στο Παρίσι. Υπήρχαν το εργαστήριο κατασκευής φωνογραφικών δίσκων, που περιείχε μερικά ακριβά μηχανήματα, το γραφείο στο Παρίσι και ο οίκος Μπέθελ στην Ενγκιέν-λε-Μπαιν. Το κτίριο του γραφείου του Παρισιού ήταν νοικιασμένο και έτσι δεν υπήρχε αληθινό πρόβλημα μ’ αυτό. Και ο οίκος Μπέθελ στην Ενγκιέν είχε με σύνεση αναγραφεί στο όνομα του Ούγκο Ρίκερ, ενός Αμερικάνου πολίτη, και έτσι προστατευόταν και εξακολούθησε να χρησιμοποιείται από τους αδελφούς σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Τελικά, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που κατασχέθηκε από τις αρχές ήταν ένα μικρό αυτοκίνητο και μερικά έπιπλα. Έτσι έχοντας εκπληρώσει την αποστολή τους, οι αδελφοί Τσούττερ και Γκάμπλερ επέστρεψαν στις πατρίδες τους, στην Ελβετία και την Αγγλία, αντίστοιχα, φεύγοντας από τη Γαλλία λίγο προτού οι Γερμανοί εισβάλουν τον Μάιο 1940. Λίγο πριν απ’ αυτό, ο αδελφός Χάρμπεκ, ο διευθυντής του γραφείου της Εταιρίας στη Βέρνη της Ελβετίας, ζήτησε να πάει ο αδελφός Ανρί Γκάιγκερ στο Παρίσι για να βοηθήσει τις εργασίες της Εταιρίας εκεί και να οργανώσει το έργο κάτω από την επιφάνεια. Ο αδελφός Γκάιγκερ, όπως ίσως θυμάστε, είχε για μεγάλο διάστημα έναν ηγετικό ρόλο στο έργο στο Στρασβούργο και σ’ ολόκληρη την Αλσατία. Ο αδελφός Εμίλ Ντελανουά διορίσθηκε βοηθός του.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΕΓΚΑΙΡΑ

Την άνοιξη του 1940, η πορεία του πολέμου άλλαξε μ’ έναν αιφνίδιο και τραγικό τρόπο για τη Γαλλία. Οι θωρακισμένες μεραρχίες του Χίτλερ, αφού εκκαθάρισαν με επιτυχία τα υπολείμματα αντιστάσεως στην  Πολωνία, ξαφνικά έκαναν στροφή και ο κεραυνοβόλος πόλεμος κατά της Ευρώπης είχε αρχίσει. Η ταχύτητα της προελάσεώς τους ήταν εκπληκτική! Ο Τζων Κουκ είχε στωικά παραμείνει στη Γαλλία και ήταν ο μόνος Άγγλος σκαπανέας που είχε απομείνει στη χώρα. Δεν ήθελε ν’ αφήσει το νέο όμιλο ενδιαφερομένων που βοηθούσε γύρω στο Μπορντώ. Αλλά ο Βρετανός πρόξενος προειδοποίησε όλους τους Άγγλους υπηκόους να φύγουν χωρίς καθυστέρηση. Ο Τζων εξηγεί:

«Αντιλαμβανόμουν ότι το να μείνω, πιθανόν θα σήμαινε εγκλεισμό μου σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως όπου δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε. Την επόμενη φορά που πέρασα από το προξενείο ήταν έρημο και ένα σημείωμα στην πόρτα έλεγε ότι οποιοσδήποτε έμενε πίσω, έπρεπε να προχωρήσει στη Μπαγιόν, ένα λιμάνι πιο νότια όπου θα υπήρχε πλοίο. Οι τελευταίες ειδήσεις ήταν ότι οι μονάδες προελάσεως των Ναζί απείχαν μόνο 50 χιλιόμετρα (31 μίλια). Αυτό συνέβαινε τον Ιούνιο του 1940 και η εκκένωση της Δουνκέρκης είχε αρχίσει. Έτσι, αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να πάω.

«Δαπάνησα την τελευταία μέρα για την τακτοποίηση υποθέσεων και τακτοποίησα ώστε ο Ζοζέφ, ένας Ελβετός αδελφός, να διεξάγει τις μελέτες και τις συναθροίσεις. Όταν πήγα στο σταθμό για να πάρω εισιτήριο για τη Μπαγιόν, ήταν σαν στρατόπεδο και ο κόσμος καθόταν και κοιμόταν παντού περιμένοντας το τραίνο. Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το ποδήλατό μου και ξεκίνησα χωρίς να πάρω ουσιαστικά τίποτε μαζί μου.

«Πληροφορήθηκα, αργότερα, ότι οι Γερμανικές θωρακισμένες μονάδες μπήκαν στην πόλη την επόμενη μέρα. Η διαδρομή μου των 175 χιλιομέτρων προς τη Μπαγιόν ήταν χωρίς απρόοπτα. Το κύριο κύμα των προσφύγων είχε φύγει πριν από μένα και φανερά μέσα σε σύγχυση καθώς κάθε τόσο υπήρχε στο χαντάκι στην άκρη του δρόμου κι ένα εγκαταλειμμένο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στη Μπαγιόν ήταν αδύνατο να βρω  στέγη ή τροφή και έτσι κοιμήθηκα σ’ ένα μισοτελειωμένο κτίριο νηστικός. Την επόμενη σχηματίσθηκε ένα τεράστιο πλήθος στις προβλήτες όπου είχε πλευρίσει ένα πλοίο που θα πήγαινε στην Αγγλία. Αλλά ποτέ δεν ανέβηκα. Μετά από λίγο δόθηκε η διαταγή: «Μόνο τα γυναικόπαιδα». Ήταν πολύ φορτωμένο όταν ξεκίνησε. Σύμφωνα με μια φήμη, το πλοίο αυτό βυθίστηκε από ένα Γερμανικό υποβρύχιο προτού φθάσει στην Αγγλία.

«Τους υπόλοιπους, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στο ψαροχώρι Σαιν-Ζαν-ντε-Λυζ κοντά στα Ισπανικά σύνορα κι εκεί στο σκοτάδι της νύχτας με αυστηρή συσκότιση από φόβο αεροπορικής επιδρομής μάς πήγαν με ψαρόβαρκες σε σκάφη που είχαν αγκυροβολήσει μακρυά απ’ την ακτή. Φυγάδες συνέρρεαν εκεί απ’ όλη τη νότια Γαλλία. Ο κόσμος είχε αφήσει σπίτια, δουλειές, τα πάντα για να φύγει μακριά απ’ τους Ναζί. Μετά από δυο μέρες αγκυροβολήσεως η νηοπομπή των προσφύγων έφθασε ακολουθώντας πορεία ζιγκ-ζαγκ στο Πλύμουθ της Αγγλίας. Πήγα κατευθείαν στο Μπέθελ του Λονδίνου όπου με υποδέχτηκαν θερμά και μου έδωσαν ρουχισμό αφού είχα χάσει όλα μου τα υπάρχοντα.»

Η ΓΑΛΛΙΑ ΔΙΧΟΤΟΜΕΙΤΑΙ

Καθώς οι Γερμανικές θωρακισμένες μεραρχίες προχωρούσαν διαμέσου της Γαλλίας, οι δρόμοι που οδηγούσαν προς νότο ήταν γεμάτοι με πρόσφυγες που έφευγαν μπροστά στα στρατεύματα του εισβολέα. Μερικοί απ’ τους αδελφούς έμειναν όπου ήταν, ενώ άλλοι έφυγαν προς νότο. Ο αδελφός Γκάιγκερ έφυγε απ’ το Παρίσι και γύρισε στη γυναίκα του και στο γιο του στο Νομό της Ντορντόνι στη νοτιοδυτική κεντρική Γαλλία. Στις 22 Ιουνίου του 1940, ο Καθολικός Στρατάρχης Πεταίν υπέγραψε ανακωχή με τη Ναζιστική Γερμανία.

Η Γαλλία χωρίστηκε σε δυο ζώνες: το βόρειο μισό και μια λωρίδα που έφθανε στη Δυτική ακτή κατέχονταν από τα Γερμανικά στρατεύματα και διοικούνταν απ’ αυτά, ενώ το υπόλοιπο μέρος της Γαλλίας δεν κατεχόταν  αλλά διοικούταν από τη φιλογερμανική κυβέρνηση του Βισύ με τον Στρατάρχη Πεταίν σαν Αρχηγό του Κράτους και τον Πιέρ Λαβάλ αρχηγό της κυβερνήσεως.

Σχολιάζοντας αυτή την κατάσταση, μια έκθεση που στάλθηκε στο Μπρούκλυν από το Γραφείο Κεντρικής Ευρώπης στη Βέρνη της Ελβετίας έλεγε:

«Από τότε που η Γαλλία υποτάχθηκε στους Γερμανούς έχουμε χάσει κάθε επαφή με τους αδελφούς του Παρισιού και της κατεχόμενης περιοχής γενικά. Ούτε ένα γράμμα ή κάρτα ή κάποιο άλλο σημάδι δεν έχει φτάσει σε μάς.

«Όσον αφορά την μη κατεχόμενη Γαλλική περιοχή, ανταλλάσσουμε οπωσδήποτε τακτική αλληλογραφία με τον αδελφό [Ανρί Γκάιγκερ] που προηγουμένως εκπροσωπούσε την Εταιρία στην Αλσατία και εκείνος επίσης αναφέρει ότι δεν έχει οποιαδήποτε είδηση από τους αδελφούς που προηγούμενα εργάζονταν στο Παρίσι και ζούσαν στον οίκο της Ενγκιέν.

«Είναι, επίσης, αδύνατο ν’ αποκτήσουν οι Ελβετοί αδελφοί βίζα είτε για την κατεχόμενη είτε για την μη κατεχόμενη Γαλλική περιοχή.»

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΩΧΗ

Μετά την υπογραφή της ανακωχής τον Ιούνιο, πολλοί Γάλλοι πολίτες που είχαν διαφύγει μπροστά στα στρατεύματα του Χίτλερ, επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ο αδελφός Γκάιγκερ επέστρεψε στο Παρίσι. Ζούσε με τη γυναίκα του και το γιο του σ’ ένα διαμέρισμα και εργαζόταν σε κοσμική εργασία σε μια Αλσατική επιχείρηση κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ δαπανούσε τα βράδια του και τα Σαββατοκύριακα οργανώνοντας το έργο μαρτυρίας και κάνοντας επισκέψεις στους αδελφούς. Μιλώντας για την οργάνωση του έργου κάτω από την επιφάνεια στη βόρεια Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1940, ο αδελφός Γκάιγκερ έγραψε:

«Όλες οι επιστολές ανοίγονταν απ’ τη Γκεστάπο. Ήταν γι’ αυτό τον λόγο ανάγκη να επισκέπτομαι ο ίδιος προσωπικά κάθε όμιλο και μοναχικό  αδελφό. Οι αδελφοί συναθροίζονταν σε μικρούς ομίλους για τις μελέτες τους της «Σκοπιάς» και τις συναθροίσεις υπηρεσίας. Εξακολούθησαν να κηρύττουν τα αγαθά νέα από σπίτι σε σπίτι με μόνη τη Βίβλο. Όταν έβρισκαν ενδιαφερόμενα άτομα τα επανεπισκέπτονταν με έντυπα και διεξήγαν μελέτες.»

Στο Παρίσι, τα αποθέματα εντύπων είχαν διασωθεί στον καιρό της απαγορεύσεως και είχαν αποθηκευτεί σε διάφορες διευθύνσεις. Ο αδελφός Ντελανουά οργάνωσε τη διανομή των εντύπων μεταξύ των αδελφών και, επίσης, επισκεπτόταν τους διάφορους ομίλους για να τους ενθαρρύνει. Η αδελφή Ρενέ Ζαντρώ και η αδελφή Χίλντα Κνεχτ, έμεναν στον οίκο Μπέθελ, αλλά κατόπιν η αδελφή Κνεχτ πέθανε σχεδόν ένα χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ακριβώς εκεί στο Μπέθελ, κάτω από τη μύτη των Γερμανών, η αδελφή Ζαντρώ δακτυλογραφούσε τα χειρόγραφα της Σκοπιάς, που είχαν μεταφρασθεί στα Γαλλικά καθώς και μεμβράνες για την πολυγράφηση άρθρων της Σκοπιάς!

Αλλά πώς κατόρθωναν οι αδελφοί να παίρνουν αντίτυπα της Σκοπιάς για να την μεταφράζουν στα Γαλλικά, Γερμανικά και Πολωνικά; Και αφού και μεταφράζονταν και δακτυλογραφούνταν, πώς στέλνονταν τα πολυγραφημένα αντίτυπα από τη μια ζώνη στην άλλη; Γιατί η Γαλλία τότε δεν ήταν διηρημένη μόνο στην κατεχόμενη και την μη κατεχόμενη, αλλά και οι ζώνες είχαν υποδιαιρέσεις και η μετακίνηση από τη μια περιοχή στην άλλη απαγορευόταν.

ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΔΙΑΝΟΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΦΗΣ

Η αδελφή Μαρθ Εμπενέρ, που υπήρξε μέλος της οικογενείας Μπέθελ στην Ενγκιέν-λε-Μπαιν, είχε πάει να ζήσει με τον αδελφό της στο Κλερμόν-Φερράν μια κωμόπολη της κεντρικής Γαλλίας. Ήταν συνδρομήτρια της Αγγλικής «Σκοπιάς». Μετά τη Γερμανική εισβολή στη Γαλλία, το Κλερμόν-Φερράν βρισκόταν στη μη κατεχόμενη ζώνη κάτω από τη κυβέρνηση του Βισύ. Κατά θεία πρόνοια, η αδελφή Εμπενέρ συνέχισε να παίρνει το Αγγλικό περιοδικό «Σκοπιά» από το Μπρούκλυν  μέχρι το Νοέμβριο 1942, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν ολόκληρη τη Γαλλία. Αλλά πώς έφθανε αυτό το Αγγλικό περιοδικό λαθραία στα χέρια των αδελφών Γκάιγκερ και Ντελανουά στο Παρίσι;

Το όργανο που χρησιμοποιούσε γι’ αυτό ο Ιεχωβά ήταν ένας ταπεινός, απλός αδελφός ο Ανρί Ζερμουτύ. Αφηγείται:

«Η κωμόπολη του Μουλέν βρισκόταν στην διαχωριστική γραμμή μεταξύ της κατεχόμενης και της μη κατεχόμενης ζώνης. Αυτή η διαχωριστική γραμμή φυλαγόταν από Γερμανούς φρουρούς που πυροβολούσαν οποιοδήποτε μη εξουσιοδοτημένο άτομο προσπαθούσε να περάσει. Αλλά η διαχωριστική γραμμή σ’ αυτό το σημείο διερχόταν από το κέντρο της πόλεως όπου ζούσε μια Πολωνή αδελφή που μιλούσε Γερμανικά. Επισκεπτόμουν το σπίτι της και έπειτα εκείνη έφευγε πριν από μένα και αποσπούσε την προσοχή του φρουρού ενώ εγώ περνούσα τη γραμμή.

«Έπειτα έπαιρνα ένα τραίνο αλλά, προτού αυτό φτάσει στο Παρίσι, γινόταν έρευνα σ’ όλους τους επιβάτες στους άντρες από άντρες, στις γυναίκες από γυναίκες. Αλλά ήξερα σε ποιο σημείο έκαναν αυτή την έρευνα κι έτσι προτού φθάσουμε εκεί, εγώ πηδούσα από το τραίνο σ’ ένα σημείο που ελάττωνε ταχύτητα. Συνήθως ταξίδευα νύχτα και αφού πηδούσα απ’ το τραίνο, κρυβόμουν μέχρι την αυγή και ύστερα τελείωνα το ταξίδι πεζοπορώντας.»

Μόλις η «Σκοπιά» έφθανε στο Παρίσι, μεταφραζόταν και έπειτα η αδελφή Ζαντρώ δακτυλογραφούσε μεμβράνες για να μπορούν να πολυγραφούνται τα χειρόγραφα. Έπειτα έφερναν αντίτυπα, στους αδελφούς στις επαρχίες. Ο αδελφός Σαμουήλ Νονγκαιγιάρντ μάς λέει πώς το περιοδικό έφθανε λαθραία στη βόρεια Γαλλία:

«Οποτεδήποτε ήταν δυνατό ένας αδελφός από το Παρίσι έπαιρνε το τραίνο μέχρι τη κωμόπολη της Περόν μέσα από την οποία περνούσε η διαχωριστική γραμμή που χώριζε δύο Γερμανικές στρατιωτικές ζώνες. Ένας άλλος αδελφός ταξίδευε ως  αυτή τη κωμόπολη από το βορρά και τα περιοδικά περνούσαν από τον έναν στον άλλο πάνω στην πλατφόρμα του σταθμού».

Φυσικά με τις περιορισμένες προμήθειες χαρτιού και τα τόσο επικίνδυνα μέσα επικοινωνίας δεν ήταν δυνατό να πολυγραφείται και να στέλνεται ένα αντίτυπο της Σκοπιάς σε κάθε ευαγγελιζόμενο. Οι αδελφοί που ενεργούσαν σαν αγγελιαφόροι βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, μπορούσαν να κρύψουν πάνω τους μόνο ένα ή δυο αντίτυπα. Αυτό σήμαινε ότι όταν ένα τεύχος ενός άρθρου της Σκοπιάς έφτανε σε μια ορισμένη περιοχή, γινόταν πολλά αντίγραφα για να έχει κάθε μικρός όμιλος ευαγγελιζομένων τουλάχιστον ένα αντίτυπο που περιείχε την ζωτική πνευματική τροφή. Η αδελφή Ντίνα Φενουίλ, που ζούσε τότε στην περιοχή της Λυών, εξηγεί:

«Μου είχε ανατεθεί να δακτυλογραφώ 10 αντίγραφα της ‘Σκοπιάς’. Μπορούσα να δακτυλογραφώ πέντε αντίγραφα μαζί κάθε φορά, πράγμα που σήμαινε ότι δακτυλογραφούσα κάθε ‘Σκοπιά’ δυο φορές. Καθώς κάθε τεύχος ήταν περίπου 14 σελίδες δακτυλογραφημένες με μονό διάστημα, έπρεπε να δακτυλογραφώ 28 σελίδες κάθε φορά. Μόλις τελείωνα τη δακτυλογράφηση του ενός τεύχους, έφτανε το επόμενο. Το έκανα αυτό σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Κάθε όμιλος είχε ένα αντίγραφο των άρθρων της ‘Σκοπιάς’.

Μια ιδέα των κινδύνων που συχνά αντιμετώπιζαν για να πάνε αυτά τα χειρόγραφα στους αδελφούς, μας δίνει η πείρα του αδελφού Στάνις Σικόρα που ήταν υπεύθυνος για ένα όμιλο Πολωνοφώνων αδελφών στο Σαιν-Ντενί, ένα προάστιο στα βόρεια του Παρισιού. Αφηγείται:

«Ένα πρωί πήγαινα ένα χειρόγραφο αντίγραφο της «Σκοπιάς» σ’ έναν άλλο όμιλο, όταν είδα μιαν ομάδα Γερμανών στρατιωτών μπροστά μου που σταματούσαν τους πάντες και τους έψαχναν. Συνέχισα να προχωρώ με το ποδήλατό μου και αποφάσισα να προχωρώ αργά. Προσπέρασα την πρώτη ομάδα στρατιωτών και δεν έκαναν τίποτε για να  με σταματήσουν. Εξακολούθησα πολύ σιγά και οι στρατιώτες στο φράγμα με άφησαν να περάσω. Συνέχισα με την ίδια αργή ταχύτητα μέχρις ότου μπορούσα να στρίψω σ’ έναν άλλο δρόμο και τότε επιτάχυνα αρκετά! Ο Ιεχωβά προστατεύει το έργο του.»

ΑΛΛΟΙ ΑΓΩΓΟΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ

Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την υπόλοιπη Γαλλία τον Νοέμβριο του 1942, οι αδελφοί δεν έπαιρναν πια την Αγγλική Σκοπιά στη Γαλλία και την Ελβετία. Ωστόσο το Ελβετικό τμήμα πέτυχε να παίρνει ένα αντίτυπο της Σκοπιάς στα Σουηδικά. Η αδελφή Άλις Μπέρνερ έμαθε γρήγορα αρκετά Σουηδικά ώστε να μεταφράζει τα άρθρα της Σκοπιάς στα Γερμανικά. Αυτές οι μεταφράσεις στα Γερμανικά εισάγονταν στη Γαλλία και μεταφράζονταν στα Γαλλικά.

Ο αδελφός Φρέντερικ Χάρτστανγκ ήταν υπεύθυνος του έργου στο Βέλγιο, κατά τα χρόνια του πολέμου, και οργάνωσε ένα σύστημα για τη μεταφορά πνευματικής τροφής μεταξύ Βελγίου και Γαλλίας. Τα σύνορα ήταν κλειστά, αλλά οι αδελφοί που εργάζονταν για τους σιδηροδρόμους και η εργασία τους απαιτούσε να ταξιδεύουν μεταξύ των δύο χωρών, μετέφεραν αυτές τις πολύτιμες εκδόσεις. Έτσι, η πνευματική τροφή κυκλοφορούσε, μ’ αυτό τον τρόπο, σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΣΑΤΙΑ - ΛΩΡΡΑΙΝΗ

Αφότου ο Πεταίν υπέγραψε την ανακωχή με τη Γερμανία, τον Ιούνιο του 1940, η Αλσατία-Λωρραίνη προσαρτίσθηκε στη Γερμανία. Δεν θεωρείτο ‘κατεχόμενη περιοχή’ αλλά μάλλον αναπόσπαστο μέρος του Γερμανικού κράτους. Αυτό σήμαινε ότι ένα αληθινό σύνορο εγκαταστάθηκε μεταξύ Αλσατίας-Λωρραίνης και της υπόλοιπης Γαλλίας. Έτσι οι αδελφοί στην Αλσατία - Λωρραίνη, είχαν αποκοπεί εντελώς από τα γραφείο στο Παρίσι που λειτουργούσε υπό την επιφάνεια. Πώς τους παρεχόταν πνευματική τροφή κατά τη διάρκεια του πολέμου;

Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Αλσατία, οι αδελφοί  εκείνοι συνήθως έπαιρναν αντίτυπα της «Σκοπιάς» από μέρη στα Βόσγια Όρη που χωρίζουν τη Γαλλία από την Αλσατία - Λωρραίνη. Πώς έπαιρναν τα περιοδικά από τα βουνά; Να, ο αδελφός Ζινγκλέ από τη Μυλούζη που ήταν ένας έξοχος ορειβάτης πήγε να ζήσει στο Σαιν-Μωρίς της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Γαλλίας. Έπαιρνε τη Γαλλική «Σκοπιά», την οποία την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα την ανέβαζε σ’ ένα ορεινό πέρασμα. Έπαιρνε ένα πολύ απόκρημνο και βραχώδες μονοπάτι για να μη συναντήσει μεθοριακούς φρουρούς. Από την πλευρά της Αλσατίας, αδελφοί ντυμένοι ορειβάτες ανέβαιναν στα βουνά για να παραλάβουν τη «Σκοπιά». Το περιοδικό μεταφραζόταν, κατόπιν, από τη Γαλλική στη Γερμανική, από τους τοπικούς αδελφούς που έκαναν αυτή την εργασία με τη μεγαλύτερη δυνατή μυστικότητα. Έπειτα πολυγραφούνταν αντίγραφα για τους αδελφούς της Αλσατίας από τον αδελφό Μαρσέλ Γκραφφ και μερικά αντίγραφα έφθαναν τελικά μέχρι και στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Μολονότι αυτή η οδός του ορεινού περάσματος ήταν ένα μέσο να μπαίνει η «Σκοπιά» στην Αλσατία από τη Γαλλία, αργότερα στον πόλεμο μεταφέρονταν από την ίδια οδό, από τη Γερμανία στη Γαλλία, εκδόσεις που δεν είχαν οι Γάλλοι αδελφοί. Ωστόσο τα πράγματα δεν πήγαιναν πάντοτε όπως αναμένονταν. Ο αδελφός Μαρσέλ Γκραφφ λέει:

«Μια μέρα φύγαμε την αυγή με τις γυναίκες μας για ν’ ανεβούμε στα βουνά. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Αλλ’ όταν φθάσαμε στην κορυφή, όχι μακριά απ’ τα σύνορα, ακούσαμε ξαφνικά ένα ‘Χάιλ Χίτλερ!’ Ήταν ένας Γερμανός φρουρός των συνόρων που ρώτησε: ‘Προς τα πού πάτε;’

«Απάντησα: ‘Απλώς πεζοπορούμε στα βουνά’.

«Μας κοίταξε με καχυποψία και είπε: ‘Δεν ξέρετε ότι είστε πολύ κοντά στα σύνορα;’

«‘Είμαστε αληθινά;’ απαντήσαμε κάνοντας τους αθώους.

«Πρόσθεσε γρήγορα: ‘Αν σκοπεύετε να διασχίσετε τα σύνορα και να περάσετε στη Γαλλική  πλευρά, σας προειδοποιώ ότι τα όπλα μας είναι γεμάτα με αληθινές σφαίρες!’

«Περπατήσαμε προς την κατεύθυνση του καθορισμένου σημείου. Μόλις ο φρουρός των συνόρων δεν μας έβλεπε πια, βρήκαμε τον αδελφό Ζινγκλέ και τη σύζυγό του να μας περιμένουν. Χαιρετηθήκαμε με χαρά, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες καθώς και τις εκδόσεις που μεταφέραμε. Έπειτα μετά από μια προσευχή αποχωριστήκαμε.»

Όταν ήταν ηλικίας μόνο 13 ετών, η αδελφή Σιμόν Αρνόλ, χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει πολύτιμα χειρόγραφα που τα έκρυβε μέσα στη ζώνη της. Κάποτε ενώ συνόδευε τον αδελφό Αδόλφο Κελ άκουσαν κάποιον να τους φωνάζει από κοντά, όπως αφηγείται η Σιμόν:

«Ενας φρουρός του τελωνείου μάς σταμάτησε και μας διέταξε να τον ακολουθήσουμε μέχρι το πλησιέστερο αγρόκτημα. Φοβήθηκα τόσο ώστε είχα κυριολεκτικά μια κρίση κωλικού. Χάρη σ’ αυτό, μου έδωσαν ένα ζεστό ρόφημα στο αγρόκτημα και μου επέτρεψαν να πάω και να ξαπλώσω στο άχυρο με την «Σκοπιά» μου ακόμη κρυμμένη. Έψαξαν τον αδελφό Κελ και τη μητέρα μου αλλά δεν είχαν τίποτα πάνω τους κι έτσι απλώς μάς συνόδευσαν ως τον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό.»

Ασφαλώς αυτοί οι αδελφοί και αδελφές που υπηρετούσαν σαν αγγελιαφόροι, επέδειξαν μεγάλο θάρρος και αγάπη για τον Ιεχωβά. Αλλά το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ενασχολούνταν στην πολυγράφηση των εντύπων ώστε να μπορούν να διανεμηθούν στους αδελφούς. Κάτω από τι είδους συνθήκες γινόταν αυτό;

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΝΤΥΠΑ ΓΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗ

Ο αδελφός Αδόλφος Κελ είχε ένα κουρείο που βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο της Μυλούζης στην Αλσατία κοντά στον κεντρικό σταθμό. Το μαγαζί βρισκόταν στο ισόγειο μιας πενταόροφης πολυκατοικίας κι αυτός και ο αδελφός Γκραφφ είχαν διαμερίσματα πάνω  από το μαγαζί. Η πολυγράφηση γινόταν πάνω, ενόσω οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί κουρεύονταν από τον αδελφό Κελ κάτω! Έγιναν μερικές επικίνδυνες επισκέψεις, όπως περιγράφει ο αδελφός Γκραφφ:

«Θυμάμαι όταν οι Ναζί δήμευσαν τα ραδιόφωνα όλων εκείνων που δεν ‘συνεργάζονταν’ μαζί τους. Είχα πουλήσει ένα μικρό ψυγείο πάγου στο γαλατά μας κι’ εκείνος είπε ότι θα περνούσε να το πάρει την επόμενη μέρα. Το επόμενο πρωί έλεγχα μερικές μεμβράνες στένσιλς, ενώ η σύζυγός μου ήταν απασχολημένη στην κουζίνα. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. Καθώς περιμέναμε το γαλατά, η γυναίκα μου άνοιξε την πόρτα. ‘Αστυνομία!’ είπε ένας από τους άντρες. ‘Έχετε ένα ραδιόφωνο και πρέπει να το κατάσχουμε.’

«Μόλις η γυναίκα μου συνήλθε από την έκπληξη φώναξε: ‘Κάνε γρήγορα!’ Έπειτα είπε στους τρεις αστυνομικούς ότι ήμουν άρρωστος και ότι θα ντυνόμουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτό μου έδωσε το χρόνο να μαζέψω τις μεμβράνες και να τις βάλω κάτω απ’ το κρεβάτι. Μόλις είχα προλάβει να το κάνω, όταν παραμέρισαν τη σύζυγό μου με μια σπρωξιά και μπήκαν στο δωμάτιο λέγοντας ‘Χάιλ Χίτλερ!’ Όταν έφυγαν με το ραδιόφωνό μας, ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά Θεό, που για άλλη μια φορά μας προστάτευσε.»

Μια μέρα ένας φιλικός άντρας της Γκεστάπο που ερχόταν τακτικά στο κουρείο του αδελφού Κελ και κουρευόταν τον ρώτησε ξαφνικά: ‘Χερ Κελ ακόμη μελετάτε τη Βίβλο;’ Αλλά προτού προλάβει ν’ απαντήσει, ο άντρας της Γκεστάπο τον προειδοποίησε να είναι προσεκτικός γιατί τον παρακολουθούσαν. Συμβούλευσε τον αδελφό Κελ, αν τυχόν είχε ακόμη στην κατοχή του τίποτα απαγορευμένες εκδόσεις, ν’ απαλλαγεί απ’ αυτές το συντομότερο.

Ενεργώντας σύμφωνα με την προειδοποίηση, ο αδελφός Κελ σήκωσε το ξύλινο πάτωμα του κουρείου του και έκρυψε «Σκοπιές» κάτω από το πάτωμα. Οι Ναζί  που έρχονταν για να κόψουν τα μαλλιά τους, ούτε καν αντιλαμβάνονταν ότι βημάτιζαν λίγα μόλις εκατοστά πάνω από αποθέματα απαγορευμένων περιοδικών «Σκοπιάς»! Αλλά έφθασε η ώρα που όλος ο χώρος κάτω από το πάτωμα είχε γεμίσει. Τι θα γινόταν τώρα;

Ο αδελφός Κελ είχε μια λαμπρή ιδέα: Η βιτρίνα του μαγαζιού θα ήταν ένας καλός τόπος για να κρύψει πράγματα. Έτσι μεμβράνες στένσιλς κρύφτηκαν πίσω από τους πλάγιους τοίχους της βιτρίνας και «Σκοπιές» χώθηκαν μέσα στις ξύλινες διαφημίσεις που παρουσιάζονταν στη βιτρίνα. Έτσι, για ένα μεγάλο διάστημα του πολέμου, οι Ναζί έβλεπαν αυτή τη βιτρίνα χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι οι διαφημίσεις περιείχαν απαγορευμένα περιοδικά «Σκοπιάς»!

ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ

Ενώ οι αδελφοί Γκραφφ και Κελ πέτυχαν να ξεφύγουν απ’ τη Γκεστάπο, άλλοι αδελφοί στάθηκαν λιγότερο τυχεροί. Το 1943 οι αδελφοί της Μυλούζης έπαιρναν τακτικά αντίτυπα της «Σκοπιάς» από τη Γερμανία τα οποία τούς τα παρέδιδαν δυο αδελφοί από το Φράιμπουργκ Μπράισγκαου. Ξαφνικά δεν έφταναν πια «Σκοπιές» απ’ εκείνη την περιοχή. Ο αδελφός Μαρσέλ Γκραφφ ταξίδεψε σ’ αυτή τη Γερμανική πόλη κι έμαθε ότι οι δυο Γερμανοί αγγελιαφόροι είχαν συλληφθεί κι αποκεφαλισθεί με πέλεκυ από τη Γκεστάπο. Από τότε και στο εξής οι αδελφοί στη Μυλούζη που δέχονταν αντίτυπα της «Σκοπιάς» κι από τη Γαλλία, άρχισαν να βγάζουν επιπλέον αντίγραφα της Γερμανικής «Σκοπιάς» και να τα φέρνουν στη Γερμανία. Έτσι, όταν αποκοβόταν μια πηγή πνευματικής τροφής, διανοιγόταν άλλη και ούτω καθεξής σ’ όλο τον πόλεμο.

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΣΑΤΙΑ - ΛΩΡΡΑΙΝΗ

Μικρές συναθροίσεις διεξάγονταν τακτικά και οι επίσκοποι προμήθευαν στους ευαγγελιζόμενους αντίγραφα της «Σκοπιάς» και τους παρηγορούσαν. Εκείνοι που δεν είχαν το θάρρος να έρθουν σ’ αυτές τις  συναθροίσεις δεν έπαιρναν έντυπα διότι θεωρούνταν αναξιόπιστοι. Ο αδελφός Ζακ Νταννέρ αφηγείται:

«Οι συναθροίσεις διεξάγονταν κάθε βδομάδα διαφορετικές μέρες, διαφορετικές ώρες και σε διαφορετικά μέρη. Ανάλογα με την εποχή του χρόνου, συναθροιζόμασταν στο δάσος, σ’ ένα λειβάδι, σ’ ένα σπίτι συχνά γύρω από ένα τραπέζι στρωμένο για το σερβίρισμα καφέ και οι αδελφές είχαν πλεκτά μαζί τους για να χρησιμεύουν σαν άλλοθι. Η Γκεστάπο ποτέ δεν μας αιφνιδίασε κατά τη διάρκεια αυτών των συναθροίσεων. Οι αδελφοί επωμίζονταν την ευθύνη και ο αριθμός των παρευρισκομένων ήταν καλός. Όταν οι συναθροίσεις διεξάγονταν στο σπίτι μου, αφήναμε το μικρότερό μας κορίτσι στην αυλή και αν ερχόταν η αστυνομία θα φώναζε ‘Μαμά’, κι έτσι οι παρόντες θα έφευγαν από τον πίσω κήπο.»

ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΣ

Τον Σεπτέμβριο του 1941, διάφοροι αδελφοί μέσα και γύρω απ’ τη Μυλούζη συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι αδελφοί Φρανς Υμπέρ, υπηρέτης εκκλησίας από το 1938, Αδόλφος Αρνόλ, Φερνάντ Ζαλέ, Ευγένιος Λέντζ και Πωλ Ντοσσμάνν. Μέχρι το τέλος του 1941 και οι πέντε τους είχαν σταλεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου κοντά στο Μόναχο της Γερμανίας.

Τους έβαλαν στο συγκρότημα τιμωρίας όπου βρήκαν Γερμανούς, Τσεχοσλοβάκους, Γιουγκοσλάβους και Βέλγους Μάρτυρες. Μέχρι τον Απρίλιο του 1942 ο αδελφός Φρανς Υμπέρ εξασθένησε καθώς τον υπέβαλλαν σε θηριώδη μεταχείριση. Ο αδελφός Αρνόλ έγραψε:

«Ο αδελφός Φραντς Υμπέρ ήταν ηλικίας 64 ετών και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Αλλά ποτέ δεν παρέλειψε να διαλαλήσει την ελπίδα που τον κρατούσε στη ζωή, πράγμα που ήταν μια υπέροχη μαρτυρία. Την τελευταία βδομάδα προτού πεθάνει, μ’ έπιασε και απ’ τα δυο χέρια και κοιτάζοντάς με κατ’ ευθείαν στα μάτια είπε:  ‘Παρ’ όλα αυτά έχουμε νικήσει!’ Και τα μάτια του έλαμπαν!»

Πήραν τον αδελφό Αρνόλ στο γραφείο της διοικήσεως του στρατοπέδου και του λέχθηκε ότι η ειδικότητά του στη μεταξοτυπία ήταν πολύ χρήσιμη για το στρατόπεδο και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλά στο στρατόπεδο και ότι θα φρόντιζαν τη γυναίκα και την κόρη του αν αποκήρυσσε την πίστη του. Αλλ’ αν αρνιόταν να το κάνει αυτό, τον απείλησαν ότι θα συνελάμβαναν τη γυναίκα του και θα έστελναν το μικρό κορίτσι του σε αναμορφωτήριο. Φυσικά, ο αδελφός Αρνόλ αρνήθηκε. Έτσι τον παρέδωσαν στους γιατρούς του στρατοπέδου, οι οποίοι τον χρησιμοποίησαν σαν ένα είδος ανθρώπινου ινδικού χοιριδίου για να πειραματισθούν πάνω του με τα μικρόβια της ελονοσίας και του τύφου. Επέζησε αλλά το απέδωσε αυτό στο ότι έπαιρνε δέματα με τρόφιμα από τη γυναίκα του. Αυτά περιείχαν ένα ειδικό διαιτολόγιο, όπως εξήγησε:

«Μια μέρα ενώ έτρωγα κάτι από ένα απ’ τα δέματα δάγκωσα κάτι σκληρό. Ήταν ένα μικροσκοπικό ρολό χαρτί τυλιγμένο σε σελοφάν. Το χαρτί καλυπτόταν με πολύ μικρά γράμματα. Ήταν ένα άρθρο της «Σκοπιάς» σε συμπυκνωμένη μορφή. Φυσικά, κάνοντάς το αυτό, η γυναίκα μου διακινδύνευε τη ζωή της. Όταν εκείνη συνελήφθηκε και εκτοπίστηκε, η νύφη μου, αδελφή Βάλτερ, συνέχισε αυτή την επικίνδυνη αλληλογραφία με τη βοήθεια του αδελφού Κελ στη Μυλούζη. Έτσι αυτά τα δέματα με φαγητό περιείχαν πνευματικές βιταμίνες!»

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Τι συνέβη στα παιδιά αυτές τις τρομερές μέρες του διωγμού; Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι θα παρέμεναν πιστά κάτω από τις σκληρές δοκιμασίες στις οποίες τα υπέβαλλαν οι Ναζί;

Στην αρχή κάθε σχολικής μέρας, ψελνόταν ο Γερμανικός εθνικός ύμνος, λεγόταν μια προσευχή για τον Φύρερ και απαιτείτο από τα παιδιά να πούνε ‘Χάιλ Χίτλερ!’ με το δεξί τους χέρι υψωμένο. Αλλά τα παιδιά  των Μαρτύρων, όπως η οκτάχρονη Ρουθ Νταννέρ, αρνούνταν. Την έφεραν στο διευθυντή και σ’ όλους τους άλλους δασκάλους και την ανέκριναν, αλλά εκείνη δεν πρόδωσε τους γονείς της. Ο αδελφός Ζακ Νταννέρ εξηγεί: «Κάθε μέρα προτού ξεκινήσει για το σχολείο κάναμε μαζί μια προσευχή και τη συμβουλεύαμε να παρακαλεί γρήγορα τον Ιεχωβά για το πνεύμα του και τη βοήθειά του προτού την ανακρίνουν». Η Ρουθ, αργότερα, εκτοπίσθηκε με τους γονείς της και έζησε σε έξι διαφορετικά Γερμανικά στρατόπεδα. Μετά τον πόλεμο έγινε σκαπανέας και αποφοίτησε από την 21η τάξη της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ στις Η.Π.Α.

Και η κόρη του αδελφού Αρνόλ, επίσης, η Σιμόν, αποβλήθηκε από το γυμνάσιο επειδή αρνήθηκε να πει ‘Χάιλ Χίτλερ!’ Την έστειλαν σ’ άλλο σχολείο όπου σύντομα είχε και εκεί φασαρίες, επειδή απαιτούσαν από τα παιδιά να φέρνουν κάθε βδομάδα στο σχολείο ένα κομμάτι άχρηστο μέταλλο για να χρησιμοποιηθεί στην, κατασκευή πυρομαχικών. Τελικά, δικάστηκε από ένα δικαστήριο ανηλίκων και την έστειλαν σ’ ένα αναμορφωτήριο στην Κονστάντζ της Γερμανίας, όπου υποβλήθηκε στη Ναζιστική προπαγάνδα για 22 μήνες. Αλλά κράτησε την ακεραιότητά της! Αργότερα έγινε και εκείνη σκαπανέας, αποφοίτησε από τη Γαλαάδ, υπηρέτησε ιεραπόστολος στην Αφρική και παντρεύτηκε τον Μαξ Λήμπστερ, μέλος της οικογενείας Μπέθελ του Μπρούκλυν.

ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Τον Αύγουστο του 1942, οι νέοι άντρες της Αλσατίας-Λωρραίνης κλήθηκαν να υπηρετήσουν στα στρατεύματα του Χίτλερ. Μερικοί Μάρτυρες περιλαμβανομένων των αδελφών Φράυερμουτ, Χόφερ και Σούτερ, πλήρωσαν την ουδετερότητά τους με τη ζωή τους. Λίγες ώρες προτού αποκεφαλισθεί με πέλεκυ στη φυλακή του Τοργκάου της Γερμανίας, ο 23ετής Μαρσέλ Σούτερ έγραφε το ακόλουθο γράμμα:

«Πολυαγαπημένοι μου γονείς και αδελφές,

«Όταν λάβετε αυτό το γράμμα εγώ δεν θα είμαι πια ζωντανός. Λίγες μόνο ώρες με χωρίζουν από το  θάνατό μου. Σας ζητώ να είστε δυνατοί και θαρραλέοι· μην κλάψετε γιατί εγώ νίκησα. Τέλειωσα την πορεία μου και διακράτησα την πίστη. Ας με βοηθήσει ο Ιεχωβά Θεός μέχρι το τέλος. Λίγος χρόνος μάς χωρίζει ακόμη από τη βασιλεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σύντομα θα ξαναϊδωθούμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης. Χαίρομαι με τη σκέψη εκείνης της ημέρας γιατί τότε δεν θα υπάρχει πια στεναγμός. Πόσο υπέροχα θα είναι τότε! Ποθώ την ειρήνη. Σ’ αυτές τις τελευταίες λίγες ώρες σάς σκέπτομαι και η καρδιά μου πικραίνεται λίγο με τη σκέψη ότι δεν μπορώ να σας αποχαιρετήσω με ένα φιλί. Αλλά πρέπει να είμαστε υπομονητικοί. Πλησιάζει ο καιρός που ο Ιεχωβά θα διεκδικήσει το Όνομά του και θα αποδείξει σ’ όλη την κτίση ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Τώρα επιθυμώ να αφιερώσω τις τελευταίες λίγες ώρες μου σ’ Αυτόν και έτσι κλείνω αυτό το γράμμα και σας αποχαιρετώ μέχρις ότου ξανασυναντηθούμε σύντομα. Ας είναι ευλογητός ο Θεός μας Ιεχωβά! Με τη θερμή μου αγάπη και χαιρετισμούς,

Ο αγαπημένος σας γιος και αδελφός,

Μαρσέλ»

ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΕΠΙΣΗΣ ΡΙΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

Το 1943 οι αδελφές στην Αλσατία-Λωρραίνη άρχισαν να συλλαμβάνονται και πολλές στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Σίρμεκ Φόρμπρουκ στην Αλσατία. Η αδελφή Αρνόλ κατόρθωσε να περάσει λαθραία μια Γραφή, καθώς αφηγείται:

«Επειδή περίμενα ότι θα συλληφθώ έφτιαξα έναν ειδικό κορσέ για μια πεσμένη μήτρα που περιλάμβανε μια τσέπη που ήταν φουσκωμένη με αέρα. Έκρυψα μια μικροσκοπική Βίβλο σ’ αυτή την τσέπη. Όταν με πήγαν στη φυλακή, μου είπαν να γδυθώ αλλά όταν η επιθεωρητής είδε αυτό τον περίπλοκο κορσέ είπε: ‘Ω! Δεν έχουμε καιρό να της βγάλουμε όλο αυτό το πράγμα’. Έτσι δόξα στον Ιεχωβά, μπόρεσα να περάσω  λαθραία στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Σίρμεκ τη μοναδική πνευματική τροφή που επρόκειτο να πάρουμε για μήνες. Χώρισα αυτή τη μικρή Βίβλο σε τόσα μέρη όσες αδελφές υπήρχαν στο στρατόπεδο.»

Μερικές από τις αδελφές μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Γερμανία, στα οποία περιλαμβανόταν και το στρατόπεδο εξοντώσεως Ράβενσμπρυκ. Έτσι πολλοί αδελφοί και αδελφές, νέοι και γέροι, απέδειξαν την ακεραιότητά τους κάτω από σκληρές δοκιμασίες και μερικοί επισφράγισαν την πιστότητά τους με τη ζωή τους. Πράγματι μπορεί να λεχθεί ότι η σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αλσατία-Λωρραίνη είναι ένα υπόμνημα που φέρνει τιμή στο όνομα του Θεού.

ΑΛΛΟΙ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Οι αδελφοί στην υπόλοιπη Γαλλία διακρατούσαν, επίσης, την ακεραιότητά τους. Στις αρχές του πολέμου, οι Γαλλικές αρχές συνέλαβαν διάφορους Πολωνούς αδελφούς και τους έστειλαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Λε Βερνέ της νότιας Γαλλίας. Εκεί τους έδερναν επειδή αρνούνταν να χαιρετήσουν τη σημαία και ένας απ’ αυτούς, ο αδελφός Φρανσουά Μπαράν πέθανε. Πολλοί απ’ αυτούς τους άφοβους Πολωνούς αδελφούς κατέληξαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ένας απ’ αυτούς, ο αδελφός Λουί Πιεσοτά που πέρασε διαδοχικά από πολλές φυλακές και στρατόπεδα, αφηγείται:

«Μεταφερθήκαμε από το στρατόπεδο Φουκτ στο Σάξενχάουζεν την άνοιξη του 1944. Εδώ είχαμε τη μεγάλη χαρά να συναντήσουμε Γερμανούς αδελφούς, μερικοί από τους οποίους κρατούνταν από το 1933. Μας έδωσαν πολύτιμη βοήθεια τόσο πνευματική όσο και υλική. Μόλις έφτανε κάποια αποστολή στο στρατόπεδο, οι Γερμανοί αδελφοί ζητούσαν να μάθουν αν στις νέες αφίξεις υπήρχαν Μάρτυρες. Αν υπήρχαν βοηθούσαν αμέσως. Μερικές φορές έδιναν ζεστά εσώρουχα ή πουλόβερ ή ίσως κάποια υπόλοιπα  από τα γεύματα των φρουρών καθώς μερικοί από τους αδελφούς δούλευαν στις κουζίνες. Μια μέρα ένας αδελφός μού έδωσε μια Βίβλο. Φαντασθείτε μια Γαλλική Βίβλος σ’ ένα Γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως! Ποτέ δεν έμαθα πώς έφτασε στα χέρια του. Με έκανε πολύ ευτυχισμένο. Οι αδελφοί έπαιρναν τακτικά την «Σκοπιά». Έτσι, επειδή διατρέφονταν πνευματικά, ήταν ισχυροί πνευματικά.

«Αργότερα, μου ανατέθηκε να εργάζομαι στο φούρνο του στρατοπέδου. Οι Γερμανοί αδελφοί μ’ ενθάρρυναν να μη παίρνω έξω ψωμί εκτός αν μου το επέτρεπαν. Έλεγαν ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνουν από πείνα, παρά να φέρουν όνειδος στην οργάνωση του Ιεχωβά. Αυτή η συμβουλή μού έκανε βαθειά εντύπωση».

Ο αδελφός Ζαν Κεϋρουά που είχε γίνει σκαπανέας το 1938 στο Παρίσι και έπειτα υπηρέτησε στο Μπέθελ του Παρισιού στο τμήμα αποστολών έκανε επίσης σε διάφορες φυλακές και Γερμανικά στρατόπεδα. Μπόρεσε να διατηρήσει την πνευματική του δύναμη σ’ αυτούς τους τόπους περιορισμού, όπως εξηγεί:

«Σ’ οποιοδήποτε στρατόπεδο βρέθηκα, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να δώσω μαρτυρία. Για παράδειγμα, σ’ ένα στρατόπεδο της Ανατολικής Πρωσσίας υπήρχε ένας πίνακας ανακοινώσεων που χρησιμοποιούταν για να δίνει οδηγίες στους φυλακισμένους. Σε μια γωνιά αυτού του πίνακα, κάθε μέρα, κάρφωνα ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο είχα γράψει μια ομιλία πάνω σε κάποιο Γραφικό θέμα. Οι φυλακισμένοι που ενδιαφέρονταν, έρχονταν να με δουν και κάθε βράδυ είχα μια μικρή συνάθροιση με έξι, οκτώ ή ακόμη και 10 φυλακισμένους.

«Δεν έμεινα χωρίς πνευματική τροφή. Η αδελφή μου δακτυλογραφούσε άρθρα της «Σκοπιάς» σε πολύ λεπτό χαρτί που τύλιγε και έκρυβε μέσα σε μακαρόνια. Αυτά τα δέματα τα επιθεωρούσαν οι φρουροί αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε. Πήρα ακόμη και το βιβλίο ‘Τέκνα’ μ’ αυτό τον τρόπο.»

 Έτσι, μολονότι σε μικρότερη έκταση απ’ ότι οι αδελφοί τους της Γερμανίας και της Αλσατίας-Λωρραίνης, οι αδελφοί της Γαλλίας είχαν τη μερίδα τους στο διωγμό.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Παρά το διωγμό και τη Γερμανική κατοχή, οι αδελφοί εξακολουθούσαν να κηρύττουν μόνο με τη Γραφή κάνοντας επισκέψεις σε μερικά σπίτια σ’ ένα δρόμο και μετά σε μερικά σ’ έναν άλλο. Αν κάποιος έδειχνε γνήσιο ενδιαφέρον, οι αδελφοί επέστρεφαν με έντυπα. Αλλά έπρεπε να προσέχουν και οι άγγελοι του Ιεχωβά βοηθούσαν, όπως φαίνεται από την πείρα του αδελφού Άλμπερτ Κοσμάλσκι:

«Κάποιος κύριος Χάινριχ παρήγγειλε τα δύο βιβλία ‘Απελευθέρωσις!’ και ‘Δημιουργία’ στη Γερμανική. Όταν χτύπησα την πόρτα του, όπως είχα υποσχεθεί, μου είπε να επανέλθω σε μια ώρα επειδή είχε επισκέψεις. Έτσι κατέβηκα στον επόμενο όροφο για να επισκεφθώ ένα άλλο ενδιαφερόμενο άτομο. Εκείνος με ρώτησε αν είχα πάει στον επάνω όροφο και αν ήξερα ποιος ήταν ο κύριος Χάινριχ. Του είπα ότι ήταν Αλσατός και ότι ενδιαφερόταν για την αλήθεια.

«‘Όχι, ανήκει στη Γκεστάπο και σχεδιάζει να σε συλλάβει σήμερα’ απάντησε ο άντρας. ‘Είπε στον θυρωρό να μη σ’ αφήσει να βγεις από το σπίτι’.

«Αυτός ο κύριος με πήρε ήσυχα κάτω και με έβγαλε από το σπίτι από την πίσω πόρτα. Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που με είχε απελευθερώσει απ’ αυτή την κατάσταση. Προς το τέλος του πολέμου, ο Χάινριχ πυροβολήθηκε στο δρόμο από μέλη της Γαλλικής Αντιστάσεως».

Στην πραγματικότητα, οι Γαλλικές αρχές ήταν γενικά πολύ επιεικείς προς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής. Μέχρι που μας βοήθησαν, κατά καιρούς, όπως αναφέρει ο Ωγκύστ Μπλα από τη Ντεναίν:

«Κάποιος είπε στον Γερμανό διοικητή ότι υπήρχε απόθεμα εντύπων στα σπίτι μου. Το αποτέλεσμα ήταν να διαταχθεί έρευνα που επρόκειτο να γίνει από τις Γερμανικές αρχές με επικεφαλής  τον τοπικό Γάλλο αρχηγό της αστυνομίας κι ένα διερμηνέα. Ο αρχηγός της αστυνομίας ήξερε ότι υπήρχαν έντυπα στο σπίτι μου. Έτσι, αντί να οδηγήσει τους Γερμανούς στο σπίτι μου, τους πήγε στο σπίτι του υπηρέτη της εκκλησίας μας Μάριους Νονγκαιγιάρ όπου δεν βρήκαν τίποτε. Αυτός ο αρχηγός της αστυνομίας με τα φιλικά αισθήματα μ’ έσωσε από το να κλειστώ σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως».

Για να παραθέσουμε ένα παρόμοιο παράδειγμα: Όταν οι Γερμανοί έφθασαν στη Σεν-λε-Νομπλ επίταξαν την Αίθουσα Βασιλείας για δική τους χρήση. Ωστόσο η δεξαμενή βαπτίσματος, κάτω από την πλατφόρμα, ήταν γεμάτη με έντυπα περιλαμβανομένου και του βιβλίου «Σταυροφορία Εναντίον της Χριστιανοσύνης» στη Γερμανική! Έτσι οι αδελφοί πήγαν να δουν τον δήμαρχο της Σεν-λε-Νομπλ εκθέτοντάς του πώς είχε η κατάσταση και λέγοντας ότι, αν οι Γερμανοί έβρισκαν αυτά τα έντυπα, αυτό θα δημιουργούσε άσχημες σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς και τις αρχές του τόπου. Έτσι ο δήμαρχος είπε στους Γερμανούς ότι χρειαζόταν αυτή την αίθουσα για το τοπικό σχολείο. Μ’ αυτό τον τρόπο η αίθουσα έγινε αίθουσα διδασκαλίας και, ω θαύμα των θαυμάτων, διορίσθηκε καθηγητής ένας Μάρτυρας!

Οι τοπικές Γαλλικές αρχές συχνά βοηθούσαν τους αδελφούς με τρόπους σαν κι αυτούς. Για να δώσουμε ένα ακόμη παράδειγμα: Έναν αδελφό στη βόρεια Γαλλία που μετέφερε με το ποδήλατό του, ένα χαρτοκιβώτιο γεμάτο από τα βιβλιάρια «Φασισμός ή Ελευθερία», τον σταμάτησε ένας Γάλλος επιθεωρητής της αστυνομίας. Ο επιθεωρητής τον ρώτησε τι μετέφερε.

«Άνοιξε το χαρτοκιβώτιο και κοίτα» απάντησε ο αδελφός.

Όταν ο επιθεωρητής είδε τι ήταν μέσα, ρώτησε τον αδελφό: «Τι θα τα κάνεις αυτά;»

Ο αδελφός του έδωσε μια καλή μαρτυρία, ύστερα από την οποία ο επιθεωρητής του είπε να πηγαίνει, αλλά να προσέξει μη τον σταματήσει κανένας άλλος!

 ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Ένας από τους αξιόλογους άθλους των Γάλλων αδελφών, κατά την διάρκεια του πολέμου, ήταν η κρυφή εκτύπωση του βιβλίου «Τέκνα». Επειδή ο αδελφός Σαμουήλ Νονγκαιγιάρντ ήταν της δουλειάς αυτής του ήταν εύκολο να αποκτήσει μια ποσότητα χαρτιού, που κατά την διάρκεια του πολέμου διανεμόταν με δελτίο. Τακτοποιήθηκε να γίνει η εκτύπωση από ένα τυπογραφείο στο Σεννεβιέρ-συρ-Μαρν, μια μικρή κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από το Παρίσι.

«Τη μέρα που πήγα να πάρω τα βιβλία «Τέκνα», η αστυνομία με σταμάτησε στο δρόμο της επιστροφής», αναφέρει ο Σαμουήλ. «Ήταν Μάιος του 1943. Ρώτησαν τι είχα στο καμιόνι. Τους είπα ότι μετέφερα βιβλία. Τα επιθεώρησαν και ρώτησαν τι θέμα πραγματευόταν το βιβλίο. Έτυχε να είναι η εποχή που οι Καθολικοί γονείς πήγαιναν τα παιδιά τους στην πρώτη Θεία Κοινωνία. Έτσι απάντησα, ‘Ένα βιβλίο που διδάσκει στα παιδιά τον Ιησού.’ Αυτή η εξήγηση προφανώς τους ικανοποίησε, γιατί με άφησαν να φύγω».

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΓΡΟΥ

Κατά τα χρόνια του πολέμου στη Γαλλία, οι αδελφοί έκαναν προσπάθειες για να στέλνουν τις εκθέσεις υπηρεσίας αγρού. Ωστόσο, αντίθετα με τις οδηγίες, μια ηλικιωμένη αδελφή έστειλε μια έκθεση πάνω σε μια ταχυδρομική κάρτα χρησιμοποιώντας τις συνήθεις συντομογραφίες. Αυτό έβαλε σε υποψία ένα μέλος της Γερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Ο αδελφός Ρόμπερτ Γιουνγκ εξηγεί:

«Μια μέρα ενώ ο αδελφός Ωγκύστ Σαρλέ, ο σαρκικός μου αδελφός και εγώ, τρώγαμε το βραδυνό μας, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ήταν ένας πράκτορας της Γαλλικής μυστικής αστυνομίας. Χωρίς αμφιβολία μάς θεώρησε για μέλη του κινήματος της Αντιστάσεως. Μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε να στείλει μια έκθεση γι’ αυτό το ζήτημα, η οποία θα ικανοποιούσε τη Γερμανική αστυνομία ασφαλείας και με την οποία θα αποφεύγαμε κι εμείς τις φασαρίες. Προσφέρθηκε να επιστρέψει την επόμενη μέρα, έτσι ώστε να έχουμε καιρό να σκεφτούμε κάποιαν εξήγηση.

 «Όπως είχαμε συμφωνήσει, επέστρεψε νωρίς το επόμενο πρωί και διάβασε την εξήγηση που είχαμε ετοιμάσει. Είπαμε ότι ήταν ένα Γραφικό παιχνίδι που το παίζαμε ταχυδρομικά και ότι οι συντομογραφίες και οι αριθμοί παρίσταναν βιβλία της Γραφής και εδάφια όπου βρίσκονταν οι απαντήσεις. Φάνηκε πολύ ικανοποιημένος μ’ αυτή την εξήγηση και μας ευχαρίστησε που τον βοηθήσαμε να εκτελέσει αυτή την αποστολή. Έφυγε και ποτέ πια δεν ακούσαμε περισσότερα γι’ αυτό το ζήτημα.»

Οι εκθέσεις υπηρεσίας αγρού στέλνονταν όλες, τελικά, σε τρεις διευθύνσεις μέσα ή κοντά στο Παρίσι—στον αδελφό Γκάιγκερ, στον αδελφό Ντελανουά ή στην αδελφή Ρενέ Ζαντρώ, που κατοικούσε στον οίκο Μπέθελ. Αλλά κάθε λίγο και λιγάκι, αδελφοί ή άνθρωποι που είχαν έντυπά μας έγραφαν στο γραφείο του Παρισιού που το είχε κλείσει η αστυνομία τον Οκτώβριο του 1939. Έτσι η αδελφή Ζαντρώ πεταγόταν εκεί, για να δει τη θυρωρό, και αυτή η κυρία της έδινε ότι ταχυδρομείο είχε φτάσει για την Εταιρία. Όταν η Γκεστάπο ζητούσε πληροφορίες για τους Μάρτυρες, η θυρωρός τούς έλεγε ότι γνώριζε μόνο τον άντρα που ήταν υπεύθυνος (τον αδελφό Κνεχτ) και ότι είχε πεθάνει. Έτσι αυτή η καλή γυναίκα διακινδύνευε τη ζωή της σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου για να προστατεύσει την Εταιρία και τους αδελφούς.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η αρχή έγινε το 1942 και σ’ όλη τη Γερμανική κατοχή διεξάγονταν μικρές τοπικές συνελεύσεις. Τις συνελεύσεις αυτές υπηρετούσαν ο αδελφός Γκάιγκερ, ή ο αδελφός Ντελανουά. Επίσης οι αδελφοί Ωγκύστ Σαρλέ και Ρόμπερτ Γιουνγκ επισκέπτονταν τις απομονωμένες εκκλησίες και ευαγγελιζομένους στη νότια Γαλλία. Σ’ αυτές τις συνελεύσεις και ειδικές επισκέψεις διεξάγονταν και υπηρεσίες βαπτίσματος.

Το 1943 στο Βινισσιέ, ένα προάστιο της Λυών, έγινε μια συνέλευση κάτω από την επιφάνεια που την παρακολούθησαν 100 περίπου άτομα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τέτοιες εκδηλώσεις ήταν πηγή ανακουφίσεως  και δυνάμεως για τους αδελφούς. Φυσικά, όλες αυτές οι δραστηριότητες γίνονταν με μεγάλο κίνδυνο.

ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΚΑΝΕΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Το 1944 άρχισε η απελευθέρωση της Γαλλίας. Αυτό ήταν καλή είδηση για τους Γάλλους αδελφούς, μολονότι οι μάχες που δίδονταν στο Γαλλικό έδαφος δημιούργησαν νέες δυσκολίες. Ωστόσο το έργο κηρύγματος συνεχιζόταν με αρκετά παράξενο τρόπο, τουλάχιστον από έναν από τους απελευθερωτές.

Η Σουζάν Περέν από το Βιτέλ της βορειοανατολικής Γαλλίας, καθόταν στο παράθυρό της ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου του 1944, όταν ένας Αμερικάνος στρατιώτης σταμάτησε και τη ρώτησε σε άσχημα Γαλλικά: «Αγαπάτε τον Θεό;» Η Σουζάν απάντησε: «Αγαπώ τον Θεό, αλλά όχι τη θρησκεία.» Ο στρατιώτης ρώτησε αν μπορούσε να ξαναπάει για να δει το σύζυγό της, πράγμα που έκανε.

«Μ’ αυτόν τον τρόπο», εξηγεί η αδελφή Περέν, «ο Ρίτσαρντ Μπέκελ (που είχε μάθει την αλήθεια έξη μήνες προτού επιστρατευθεί) μάς έφερε την αλήθεια. Κήρυττε παρ’ ότι φορούσε τη στολή, αλλ’ αρνιόταν να χαιρετήσει τη σημαία, πράγμα που σήμαινε ότι τιμωριόταν αδιάκοπα. Κήρυττε με ζήλο σ’ ολόκληρη την κωμόπολη της Βιτέλ μοιράζοντας βιβλία όπως τα «Δημιουργία», «Απελευθέρωσις!», «Φως», «Εχθροί» και «Ιεχωβά». Ο Ρίτσαρντ μάς έφερε σ’ επαφή με τον υπηρέτη εκκλησίας της Νανσύ, τον αδελφό Εμίλ Ερμάν, που αργότερα μας επισκεπτόταν με τη σύζυγό του».

ΤΑ ΝΕΑ ΦΘΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΥΝ

Προφανώς το 1944 έφθασαν ειδήσεις στο Μπρούκλυν για τις θεοκρατικές δραστηριότητες στη Γαλλία. Για αρκετά χρόνια δεν είχαν καμιά είδηση. Έτσι ο αδελφός Νορρ έγραψε στο «Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά» το 1945:

«Έχουμε την είδηση ότι ‘ολόκληρη η οικογένεια στο Παρίσι είναι καλά και καταγίνεται στην εργασία του Πατέρα της.’. . . Οι αδελφοί αποβλέπουν  στον καιρό που θα αποκατασταθεί τελείως η επικοινωνία ανάμεσα σ’ αυτούς και στα κεντρικά γραφεία, ώστε το μήνυμα της αλήθειας να διαδοθεί σ’ ολόκληρη τη Γαλλία.»

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Το έτος 1945 το Ναζιστικό καθεστώς κατέρρευσε και ο πόλεμος τέλειωσε. Οι συνθήκες διαβιώσεως στη Γαλλία ήταν υπερβολικά δύσκολες, γιατί σπάνιζαν τα αναγκαία για τη ζωή στην επίσημη αγορά και ήταν πανάκριβα στη μαύρη αγορά. Ο εχθρός απομύζησε τη χώρα από τον πλούτο της, κατέστρεψε τους αυτοκινητόδρομους και το σιδηροδρομικό δίκτυο και αποδιοργάνωσε τα μέσα επικοινωνίας. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, εκείνοι οι εξασθενημένοι σωματικά αλλά ισχυροί πνευματικά αδελφοί και αδελφές, άρχισαν να επιστρέφουν από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Αυτό που χειροτέρευε τα πράγματα ήταν ότι το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά βρισκόταν ακόμη κάτω από κυβερνητική απαγόρευση στη Γαλλία. Αλλά με την αποχώρηση των Γερμανών, τα ταξίδια και οι ταχυδρομικές επικοινωνίες, έγιναν ευκολότερες. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να αποκατασταθεί καλύτερη επαφή ανάμεσα στις εκκλησίες και στο γραφείο του Παρισιού που λειτουργούσε κρυφά κάτω από τη διεύθυνση του αδελφού Γκάιγκερ. Οι αδελφοί Γκάιγκερ και Ντελανουά έκαναν μακρινά ταξίδια σ’ όλη τη Γαλλία για να επισκεφτούν τις εκκλησίες.

Το 1945 η οικογένεια Μπέθελ αποτελείτο από πέντε μέλη που περιλάμβαναν τον αδελφό Γκάιγκερ, τρεις αδελφές και έναν άλλο αδελφό. Επιπλέον ο Εμίλ Ντελανουά ζούσε στο σπίτι του στην Αρκέιγ, στα νότια του Παρισιού. Τα έντυπα ήταν κρυμμένα σ’ ένα άλλο προάστιο του Παρισιού κι εκεί λειτουργούσε και το τμήμα αποστολών.

«Η Σκοπιά» εκδιδόταν με τον τίτλο «Γραφικές Μελέτες» από έναν εκδοτικό οίκο έξω από το Μπέθελ. Τυπώνονταν 2.300 αντίτυπα στη Γαλλική, 1.200 αντίτυπα στην Πολωνική και 500 στη Γερμανική. Αυτό απάλλαξε  τους αδελφούς από τη δαπάνη πολύτιμου χρόνου, γιατί αλλιώς θα έπρεπε ν’ αντιγράφουν τα άρθρα με το χέρι.

Το 1945 ο αδελφός Φρανσουά Βισνιέφσκι, ένας Πολωνός ανθρακωρύχος, είχε μια σημαντική πείρα. Μια μέρα, στην εργασία του, όταν διέκοψαν για φαγητό, δοκίμασε έκπληξη όταν είδε έναν νεαρό άντρα να βγάζει το προστατευτικό δερμάτινο κράνος του, για να προσευχηθεί προτού φάει. Έτσι του έδωσε μαρτυρία και ο άντρας δέχθηκε σύντομα την αλήθεια. Το όνομά του ήταν Λεοπόλντ Ζοντές και αργότερα έγινε ο υπηρέτης τμήματος της Γαλλίας.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΝΟΡΡ ΚΑΙ ΧΕΝΣΕΛ

Ο Γαλλικός τύπος τόσο στην κατεχόμενη όσο και στη μη κατεχόμενη Γαλλία είχε γράψει τον Ιανουάριο του 1942 τον θάνατο του αδελφού Ρόδερφορδ. Το 1943 η είδηση του θανάτου του και της διαδοχής του από τον αδελφό Νάθαν Χ. Νορρ είχε φτάσει ακόμη και στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου. Αλλά ποιος ήταν ο αδελφός Νορρ;

Οι Γάλλοι αδελφοί μπόρεσαν να έχουν την πρώτη τους προσωπική επαφή μαζί του στις 17 Νοεμβρίου του 1946, όταν ο ίδιος και ο γραμματέας του, αδελφός Μίλτον Χένσελ, έκαναν μια σύντομη στάση στο Παρίσι. Αυτή η επίσκεψη διήρκεσε λίγες μόνο ώρες αλλά έδωσε την ευκαιρία να συζητηθεί η αναδιοργάνωση του έργου και το πώς θ’ αποκτούσε νομική υπόσταση. Όμως εκείνο το βράδυ, οι Νορρ και Χένσελ έπρεπε να πάρουν το τραίνο για τη Βέρνη αλλ’ υποσχέθηκαν να γυρίσουν.

Έντεκα μέρες αργότερα, το πρωί της 28ης Νοεμβρίου, οι αδελφοί Νορρ και Χένσελ και ο διερμηνέας τους Άλφρεντ Ρύτιμανν, έφτασαν στο ανατολικό σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού κι εκεί τους συνάντησε ο αδελφός Ανρί Γκάιγκερ και ο γιος του. Επισκέφθηκαν την Αμερικανική πρεσβεία, το Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο στο Παρίσι και τελικά ένα δικηγόρο. Όπως, ίσως, θυμάστε, τον Οκτώβριο του 1939 το έργο είχε απαγορευθεί στη Γαλλία με διαταγή του Υπουργείου των Εσωτερικών, Έτσι αυτό το  ζήτημα χρειαζόταν χειρισμό μέσω των κατάλληλων ανθρώπων έτσι ώστε το έργο μας ν’ αναγνωρισθεί νομικά.

Εκείνο το βράδυ ο αδελφός Νορρ μίλησε σε 21 αδελφούς και αδελφές στο Παρίσι μέσω διερμηνέα για μια ώρα και τρία τέταρτα. Όλοι ήταν πολύ ενθουσιώδεις και εξέφρασαν τη χαρά τους για τα προνόμια υπηρεσίας. Ο αδελφός Νορρ υποσχέθηκε να φροντίσει να τους σταλεί ρουχισμός. Είχε δει τη μεγάλη ανάγκη των αδελφών για υλική βοήθεια αυτού του είδους καθώς τα ρούχα τους ήταν παλιά και φθαρμένα. Σχετικά με τον ερχομό αυτού του ρουχισμού, ο αδελφός Γκάιγκερ έγραψε:

«Αυτή η υποσχεμένη αποστολή—οκτώ τόνοι ρουχισμού για άντρες, γυναίκες και παιδιά—ήρθε σε 75 κούτες και διανεμήθηκε στους αδελφούς. Πολλοί ήταν εκείνοι που τα μάτια τους βούρκωσαν, όταν πήραν τα ρούχα στα χέρια τους κι όλοι ολόκαρδα ευχαρίστησαν τους Αμερικανούς αδελφούς τους γι’ αυτό το αληθινά Χριστιανικό δώρο. Έτσι, πολλοί αδελφοί ήταν τώρα καλύτερα εφοδιασμένοι για το ευαγγελιστικό έργο στη διάρκεια του χειμώνα που ερχόταν.»

ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ;

Ίσως θυμάστε ότι πίσω στο 1939, όταν άρχισε ο πόλεμος στη Γαλλία, είχε επιτευχθεί ένα ανώτατο όριο από 1.004 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. Σίγουρα θα έπρεπε να είχε σημειωθεί κάποια μείωση σ’ όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια του πολέμου. Όχι, καθόλου! Ο αριθμός των διαγγελέων διπλασιάστηκε κι έφτασε τους 2.003 τον Οκτώβριο του 1945! Και όπως καταλαβαίνετε, αυτοί οι νέοι ευαγγελιζόμενοι άρχισαν να κηρύττουν διακινδυνεύοντας την ελευθερία τους, ακόμη και τη ζωή τους!

Κι ο αριθμός των παρευρεθέντων στην Ανάμνηση, αυξήθηκε επίσης, από 1.510 το 1939 σε 3.644 το 1945. Έτσι, ενώ είχαν απαιτηθεί σχεδόν 40 χρόνια  δραστηριότητας, για να φτάσουν σε 1.004 οι ευαγγελιζόμενοι το 1939, χρειάσθηκαν μόνο έξι χρόνια—τα δύσκολα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου—για να διπλασιασθεί αυτός ο αριθμός. Αυτό είναι ένα έξοχο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία, ένα γεγονός που μαρτυρεί ότι ο Ιεχωβά προστάτευσε και ευλόγησε το λαό του.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ—ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΧΕΤΙΚΑ Μ’ ΑΥΤΗ;

Μολονότι το 1946 η απαγόρευση ίσχυε ακόμη, το έργο κηρύγματος εξακολούθησε να προχωρεί. Στην αρχή, οι αδελφοί εργάζονταν από σπίτι σε σπίτι με τη Γραφή μόνο. Το έργο περιοχής οργανώθηκε, επίσης, το 1945 για να τους βοηθήσει. ‘Εκείνο τον καιρό υπήρχαν μόνο δυο περιοχές που τις υπηρετούσαν δυο αδελφοί που και οι δυο τους υπήρξαν κρατούμενοι στα Γερμανικά στρατόπεδα, οι αδελφοί Πωλ Ντοσσμάνν και Ζαν Κεϋρουά. Οι αδελφοί εκτίμησαν πολύ αυτές τις επισκέψεις από τους δυο «υπηρέτες στους αδελφούς», όπως ονομάζονταν τότε οι επίσκοποι περιοχής. Όμως τι μπορούσε να γίνει για ν’ απαλλαγούν από την απαγόρευση;

Κατά την επίσκεψή του το Νοέμβριο του 1945 ο αδελφός Νορρ είχε δει ένα Γάλλο δικηγόρο με μεγάλη επιρροή, τον Μαιτρ Πιερ Ζιντ. Όμως, οι προσπάθειες αυτού του δικηγόρου δεν καρποφόρησαν. Έτσι οι Γάλλοι αδελφοί αποφάσισαν να κοιτάξουν τι θα μπορούσαν να κάνουν μόνοι τους. Το φθινόπωρο του 1946 έκαναν επανειλημμένες προσπάθειες να δουν τα υπεύθυνα άτομα στις διάφορες κυβερνητικές θέσεις που κωλυσιεργούσαν το ζήτημα και εμπόδιζαν τη νομική αναγνώριση του έργου. Ωστόσο η υπόθεση εξακολουθούσε να είναι τελματωμένη στα διάφορα Γαλλικά κυβερνητικά γραφεία ως το 1947.

Αλλά τότε οι αδελφοί στο Παρίσι έμαθαν ότι ο γνωστός Γάλλος πολιτικός Λέων Μπλουμ, ο ιδρυτής του σύγχρονου Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της εφημερίδας του «Λε Ποπυλαίρ», είχε ζήσει μαζί με Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ ένα Γερμανικό στρατόπεδο  συγκεντρώσεως και είχε εκφράσει το θαυμασμό του γι’ αυτούς. Αν και ο Λέων Μπλουμ είχε αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, τον θεωρούσαν σαν έναν από τους πιο σεβαστούς παλιότερους πολιτικούς της Γαλλίας. Έτσι οι αδελφοί επιχείρησαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξή του.

Έμαθαν όμως ότι ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να δέχεται επισκέψεις και η διεύθυνσή του κρατιόταν μυστική για ν’ αποφεύγει τις πολυάριθμες επιστολές των διαφόρων ανθρώπων. Αλλά οι αδελφοί διαπίστωσαν ότι ο οδηγός του Λέων Μπλουμ ερχόταν κάθε μέρα στα γραφεία της εφημερίδας «Λε Ποπυλαίρ» για να παίρνει το ταχυδρομείο. Έγραψαν μιαν επιστολή στον κ. Μπλουμ, εκθέτοντάς του το πρόβλημα της Εταιρίας και την έδωσαν προσωπικά στον οδηγό του. Λίγες μέρες αργότερα, οι αδελφοί στο Παρίσι πήραν μια επιστολή του, που έλεγε ότι ήταν πρόθυμος να βοηθήσει και ότι είχε ήδη γράψει στην κυβέρνηση και συνιστούσε να αρθεί η απαγόρευση που είχε επιβληθεί στο έργο μας. Το αποτέλεσμα ήταν, την 1η Σεπτεμβρίου του 1947, ν’ αναγνωρισθεί και πάλι νομικά το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία.

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΟΙΚΟΣ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΑ

Για να διευκολύνει την οργάνωση του έργου, ο αδελφός Νορρ έδωσε οδηγίες να πουληθεί το σπίτι στην Ενγκιέν-λε-Μπαιν και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για την αγορά ενός κτιρίου στο Παρίσι, που θα ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να στεγάσει την οικογένεια Μπέθελ και το γραφείο. Ο αδελφός Γκάιγκερ βρήκε ένα κατάλληλο σπίτι σε μια ήσυχη για κατοίκιση περιοχή του Παρισιού που βρισκόταν στη Βιλλά Γκυμπέρ αρ. 3, οδός Ντε-λα-Τουρ αρ. 83 Παρίσι 16. Έτσι την 1η Οκτωβρίου του 1947, η επίσημη διεύθυνση του Γαλλικού συλλόγου μεταφέρθηκε εκεί. Στην αρχή, οκτώ συνολικά άτομα, μαζί με τον αδελφό και την αδελφή Γκάιγκερ, υπηρετούσαν σ’ αυτό το νέο Μπέθελ.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΥΝ

Επί έξι χρόνια, αφότου επιβλήθηκε η απαγόρευση,  δεν μπορούσαν να διεξάγονται τακτικές δημόσιες συνελεύσεις. Έτσι το 80 τοις εκατό των αδελφών δεν είχαν παρευρεθεί ποτέ σε τέτοιες συγκεντρώσεις, καθώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς δέχθηκαν την αλήθεια στη διάρκεια ή αμέσως μετά τα χρόνια του πολέμου. Γι’ αυτό, πόσο υπέροχο ήταν γι’ αυτούς να βλέπουν ένα σύνολο από 6.500 να συγκεντρώνεται ελεύθερα σε συνέλευση το 1947 στις πόλεις της Λυών, του Στρασβούργου, του Παρισιού και της Ντουαί. κι είχαν το Ιδιαίτερο προνόμιο να έχουν επισκέπτες ομιλητές από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν, κι ανάμεσα σ’ αυτούς τον Φρέντερικ Φρανς, τον Γκραντ Σούτερ, τον Χέηντεν Κόβινγκτον, καθώς και τους αδελφούς Νορρ και Χένσελ.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΥΟ ΠΙΣΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ

Όταν έγιναν διευθετήσεις για να παίρνουμε το κανονικό περιοδικό «Σκοπιά» στη Γαλλία, οι αδελφοί Ντοσσμάνν και Κευρουά, που επισκέπτονταν τις εκκλησίες, κλήθηκαν στο Μπέθελ για να βοηθήσουν στην οργάνωση ενός τμήματος αποστολής. Έτσι ο Εμίλ Ντελανουά στάλθηκε για να επισκεφθεί τις εκκλησίες όπως το συνήθιζε άλλωστε στο παρελθόν. Αλλ’ αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν το τελευταίο του ταξίδι, επειδή αρρώστησε και πέθανε στις 5 Αυγούστου του 1948. Ο αδελφός Ντελανουά, μαζί με τη σύζυγό του Μαρί, είχε υπηρετήσει πιστά τον Ιεχωβά στη Γαλλία επί 40 χρόνια περίπου.

Ακριβώς ένα χρόνο πριν ο Αδόλφος Βέμπερ είχε τελειώσει την επίγεια σταδιοδρομία του πιστός στον Ιεχωβά. Θα θυμάστε ότι ήταν ο Ελβετός αδελφός που άρχισε το έργο στη Γαλλία πριν από μισό αιώνα περίπου. Σε διάφορες περιστάσεις είχε βοηθήσει τους Γάλλους αδελφούς να περάσουν με επιτυχία τις θύελλες των δοκιμασιών που συντάραξαν τον Γαλλόφωνο αγρό. Όλοι οι αδελφοί στη Γαλλία, που γνώρισαν τον αδελφό Βέμπερ, μιλάνε γι’ αυτόν με θέρμη και αναγνωρίζουν το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε στην ανάπτυξη του έργου στη Γαλλία.

 ΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΙΝΟΝΤΑΙ ΦΑΝΕΡΕΣ

Από το 1939, οι αδελφοί συναθροίζονταν σε μικρές οικογενειακές ομάδες, αλλά από το 1947 κι έπειτα οι εκκλησίες άρχισαν να νοικιάζουν αίθουσες για τις συναθροίσεις τους. Μέχρι τότε, το Παρίσι είχε τρεις εκκλησίες. Όταν ξανάρχισαν να γίνονται συναθροίσεις στις Αίθουσες Βασιλείας, οι αδελφοί δοκίμασαν μερικές εκπλήξεις. Η αδελφή Μαρσέλ Μαλαλεπαζύ αφηγείται τι συνέβη στη Μπεσανσόν της ανατολικής Γαλλίας.

«Το έργο ήταν ελεύθερο και πάλι. Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν! Στην πρώτη συνάθροιση συναντήθηκαν στην Αίθουσα Βασιλείας άνθρωποι που για πρώτη φορά μάθαιναν για τους άλλους που συναντούσαν εκεί ότι ήταν Μάρτυρες. Η κόρη ενός αστυφύλακα συνάντησε στην Αίθουσα τον πρώην δάσκαλό της στο Κατηχητικό. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε τη χαρά που νιώσαμε που συναθροισθήκαμε μαζί για πρώτη φορά. Ήμασταν περίπου 80 παρόντες σ’ αυτή την πρώτη συνάθροιση».

ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Αν και υπήρχαν 2.380 ευαγγελιζόμενοι και 104 εκκλησίες το 1947, δεν υπήρχε ούτε ένας σκαπανέας στη Γαλλία. Όπως αναφέραμε προηγουμένως μόλις τον Σεπτέμβριο του 1947 είχε αναγνωρισθεί ως νόμιμο το έργο. Γι’ αυτό τον Δεκέμβριο του 1947 ο Γαλλικός «Πληροφορητής» (Η Διακονία μας της Βασιλείας) του Δεκεμβρίου του 1947 έκανε μια έκκληση για σκαπανείς και το επόμενο έτος είδε θαυμάσια ανταπόκριση.

Τον Ιανουάριο του 1948, οκτώ ζηλωτές Μάρτυρες, περιλαμβανομένης και της αδελφής Σιμόν Αρνόλ, άρχισαν το σκαπανικό έργο. Μέχρι τον Αύγουστο υπήρχαν συνολικά 96 σκαπανείς, περιλαμβανομένων και 20 σκαπανέων διακοπών. Όλοι μαζί συγκροτούσαν μια ευτυχισμένη και γενναία μαχόμενη στρατιά Μαρτύρων—αδελφοί και αδελφές, νέοι και γέροι, άγαμοι και έγγαμοι—που όλοι τους έδιναν μαρτυρία παρά τις πολλές δυσκολίες. Σε 60 από τα 90 διαμερίσματα που αποτελούν τη Γαλλία, δεν υπήρχε ούτε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά! Έτσι η υπηρεσία σκαπανέως ήταν ζωτική για τη διάνοιξη του έργου σε πολλά μέρη της χώρας.

 Το 1948, οι σκαπανείς εργάζονταν σε 49 διαφορετικές πόλεις, μερικοί εκεί όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Πολλοί αποστέλλονταν σε μέρη όπου υπήρχαν απλώς απομονωμένοι όμιλοι ευαγγελιζομένων. Έτσι, κατά μεγάλο μέρος, χάρη στις επιμελείς τους προσπάθειες και στην ευλογία του Ιεχωβά, ο αριθμός των εκκλησιών αυξήθηκε από 104 το 1947 σε 150 το 1950.

ΤΟ ΕΡΓΟ ‘ΥΠΗΡΕΤΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ’ ΑΡΧΙΖΕΙ

Στις αρχές του 1948 δεν υπήρχαν «υπηρέτες περιοχής» που να επισκέπτονται τις εκκλησίες στη Γαλλία. Αλλ’ ή ανάγκη τους γινόταν φανερή. Έτσι πέντε ζηλωτές νεαροί σκαπανείς όλοι από 20 μέχρι 30 ετών,—ο Λεοπόλντ Ζοντές, ο Αντουάν Σκαλέκι, ο Φρανσουά Μπακζίνσκι, ο Ρεϋμόντ Τοματσέφσκι και ο Ταντέ Μλυνάρσκι—κλήθηκαν στο Μπέθελ για να μάθουν τα καθήκοντα αυτής της υπηρεσίας. Την 1η Οκτωβρίου του 1948 άρχισαν να υπηρετούν τις εκκλησίες.

Στους νεαρούς αυτούς αδελφούς ανατέθηκαν μεγάλες περιοχές και καθώς περισσότεροι από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά της Γαλλίας, εκείνο τον καιρό, ήταν φτωχοί και κατοικούσαν σε μικρά σπιτάκια, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι να «βολεύονται όπως - όπως». Σπάνια τους έδιναν ιδιαίτερο υπνοδωμάτιο για να κοιμηθούν μόνοι τους και κανένας τους δεν είχε τα οικονομικά μέσα ώστε να έχει αυτοκίνητο ή ακόμη και μοτοσυκλέττα.

ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Η Ανάμνηση που γιορτάσθηκε στη Γαλλία το 1948 ήταν η πρώτη που γινόταν δημόσια μετά την Ανάμνηση του 1939. Όλοι οι αδελφοί της περιοχής του Παρισιού συναθροίσθηκαν σε μια μεγάλη αίθουσα που νοίκιασαν στο νότιο προάστιο Κρεμλέν-Μπι-σετρ. Περίπου 500 ήταν παρόντες, μολονότι εκείνο τον καιρό οι 10 εκκλησίες της μείζονος περιοχής του Παρισιού είχαν λιγότερους από 300 ευαγγελιζόμενους. Σ’ όλη τη Γαλλία την παρακολούθησαν 5.912 και 407 πήραν από τα εμβλήματα.

Το 1948 οργανώθηκαν δέκα συνελεύσεις περιφερείας.  Συνολικά 9.235 παραβρέθηκαν στη δημόσια συνάθροιση. Το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» κυκλοφόρησε στη Γαλλική και αποδείχθηκε ένα θαυμάσιο όργανο για την απελευθέρωση των Γάλλων Καθολικών από τα δεσμά της ψεύτικης θρησκείας. Επί πολλά χρόνια, η πλειονότητα εκείνων που αγαπούσαν την αλήθεια, πήραν αυτή τη στάση μετά τη μελέτη αυτού του Γραφικού βοηθήματος.

Επίσης μέσα στο 1948, οι αδελφοί της Γαλλίας άρχισαν να παίρνουν και πάλι τη Γαλλική «Σκοπιά». Οργανώθηκε η πρώτη μεταπολεμική εκστρατεία με τη «Σκοπιά», και έγραψαν 6.043 νέες συνδρομές σ’ όλο το έτος.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Αρχίζοντας με το τεύχος του Ιανουαρίου 1948, το Γαλλικό «Ξύπνα!» δημοσίευε μαθήματα από το Αγγλικό βιβλίο «Θεοκρατικό Βοήθημα για τους Διαγγελείς της Βασιλείας». Αυτό έδωσε καινούργιο ενθουσιασμό στη Θεοκρατική Σχολή, που για κάποιο χρόνο λειτουργούσε με το βιβλιάριο «Μαθήματα στην Θεοκρατική Διακονία».

Το 1948, μετά την άρση της απαγορεύσεως τον Σεπτέμβριο του προηγούμενου έτους, άρχισαν να δίνονται δημόσιες ομιλίες στις εκκλησίες. Αυτές ήταν οι πρώτες δημόσιες συναθροίσεις αυτού του είδους από το 1939 κι έπειτα.

Αργότερα, το 1949, στη Γαλλία έφθασαν για να βοηθήσουν τέσσερις απόφοιτοι της Γαλαάδ. ΟΙ δύο απ’ αυτούς στάλθηκαν ως ιεραπόστολοι στο λιμάνι της Χάβρης στη Νορμανδία. Ο ένας περιγράφει τις συνέπειες από την έλλειψη καλής κατανοήσεως της Γαλλικής:

«Συχνά έβλεπα την ταμπέλα «CHIEN MECHANT» [κατά λέξη κακός σκύλος—στα Ελληνικά θα λέγαμε προσοχή σκύλος]. Ωστόσο μπέρδεψα το MECHANT με την Αγγλική λέξη MERCHANT (= έμπορος) και έτσι νόμιζα ότι σημαίνει ‘Έμπορος σκύλων’. Συχνά έλεγα μέσα μου ότι υπήρχαν πολλοί έμποροι που ασκούσαν αυτό το επάγγελμα στη Χάβρη! Έτσι αγνοώντας  τον μεγάλο κίνδυνο, άνοιγα διάπλατα την πόρτα και ο σκύλος γάβγιζε στα πόδια μου. Ο οικοδεσπότης συχνά δοκίμαζε έκπληξη που με έβλεπε εκεί μπροστά στην πόρτα ήρεμο και με το σκύλο πλάι μου. Ποτέ δεν με δάγκωσε κανένας σκύλος! Χωρίς αμφιβολία απορούσαν τι είδους γοητεία ασκούσα τέλος πάντων στους σκύλους! Και φυσικά δεν γνώριζαν ότι ο λόγος ήταν ότι δεν ήξερα Γαλλικά!»

Οι άλλοι δύο απόφοιτοι της Γαλαάδ στάλθηκαν στο τμήμα του Παρισιού και με ειδική αποστολή να βοηθήσουν τον αδελφό Γκάιγκερ να οργανώσει το έργο κηρύγματος στη Γαλλία καθώς και τη λειτουργία του γραφείου τμήματος. Η οικογένεια Μπέθελ αποτελείτο τότε από 12 μέλη. Όλοι επιθυμούσαν να εργαστούν σύμφωνα με τις νέες τακτοποιήσεις ώστε να γίνονται τα πράγματα με τον τρόπο που γίνονταν από τον υπόλοιπο λαό του Θεού σ’ όλο τον κόσμο σύμφωνα με την κατεύθυνση του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’.

Έτσι για πρώτη φορά στη Γαλλία διεξήχθησαν συνελεύσεις περιοχής. Αυτές ακολουθούσαν αυστηρά το πρότυπο των προγραμμάτων που έστελνε το γραφείο του Μπρούκλυν. Σ’ αυτές τις συνελεύσεις περιοχής το 1949, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το «Υμνολόγιο της Υπηρεσίας της Βασιλείας» που τότε είχε μόλις κυκλοφορήσει στη Γαλλική.

Μια άλλη μεγάλη βοήθεια για τους ευαγγελιζομένους ήταν η εκτύπωση της Γαλλικής εκδόσεως του βιβλιαρίου «Συμβουλή για Θεοκρατική Οργάνωση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτό, μαζί με τη βοήθεια που έδιναν τώρα οι υπηρέτες περιοχής, συνέβαλε πολύ στην ενοποίηση των μεθόδων κηρύγματος και της οργανώσεως των εκκλησιών σ’ ολόκληρη τη Γαλλία.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ

Όλες οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν το 1949, για να οργανωθεί θεοκρατικά το έργο στη Γαλλία, παρήγαγαν άφθονους καρπούς το 1950. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας που το 1949 ήταν  3.236 αυξήθηκε αλματωδώς σε 4.526 το 1950· μια αύξηση 40 τοις εκατό! Ακόμη επιτεύχθηκε ένα ανώτατο όριο 5.441 ευαγγελιζομένων, αριθμός υπερδιπλάσιος συγκριτικά με το μέσο όρο ευαγγελιζομένων στη Γαλλία πριν από δυο χρόνια!

Για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες που δημιούργησε αυτή η τεράστια αύξηση, ο αριθμός των περιοχών αυξήθηκε σε 10. Εκείνο το χρόνο, οι υπηρέτες περιοχής πήραν μεγάλη βοήθεια από δυο Αμερικανούς απόφοιτους της Γαλαάδ Πολωνικής και Ουκρανικής καταγωγής, τον Στήβεν Μπεχούνικ και τον Πωλ Μουχαλούκ, που είχαν απελαθεί από την Πολωνία και οι οποίοι, προτού επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχαν μείνει αρκετούς μήνες στη Γαλλία συνοδεύοντας τους επισκόπους περιοχής. Αυτοί εργάσθηκαν ιδιαίτερα στις Βόρειες περιοχές, όπου υπήρχαν πολλοί Πολωνοί αδελφοί. Το 1950 άνοιξε και το έργο ειδικού σκαπανέα στη Γαλλία.

Το έτος 1950 ήταν αξέχαστο και για διάφορους άλλους λόγους: Οι πρώτοι τρεις Γάλλοι αδελφοί πήγαν  στη Γαλαάδ. Αποφοίτησαν το καλοκαίρι του 1950 στη συνέλευση «Αύξηση της Θεοκρατίας» που έγινε στο Στάδιο Γιάνκη της Νέας Υόρκης. Αργότερα επτά αδελφοί από τη Γαλλία φοίτησαν στη 16η τάξη της Γαλαάδ. που άρχισε τον Σεπτέμβριο του 1950.

Εκείνη την αξέχαστη συνέλευση «Αύξηση της Θεοκρατίας» στο στάδιο Γιάνκη παρακολούθησαν 20 εκπρόσωποι της Γαλλίας περιλαμβανομένων και των αδελφών που προσκλήθηκαν στη Γαλαάδ. Ο απόηχος αυτής της θαυμάσιας συνάξεως έφτασε στους αδελφούς στη Γαλλία κατά τις συνελεύσεις περιοχής που διεξήχθηκαν αργότερα εκείνο το έτος. Σ’ αυτές τις συνελεύσεις, μερικοί από τους Γάλλους αδελφούς που είχαν παρακολουθήσει τη μεγάλη συνέλευση, έκαναν ενθουσιώδεις περιγραφές των θαυμάσιων πραγμάτων που είχαν δει και ακούσει στη Νέα Υόρκη. Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι από την επίσκεψή τους στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Το μεγάλο γεγονός του 1951 ήταν η πρώτη μετά από το 1937, διεθνής σύναξη που έγινε στο Παρίσι, η συνέλευση «Καθαρή Λατρεία». Ήρθαν εκπρόσωποι από 28 χώρες περιλαμβανομένων και μακρυνών τόπων, όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, οι Φιλιππίνες, η Ινδία, η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα και η Βόρεια Αμερική. Ο χώρος της συνελεύσεως, το Παλαί ντε Σπορ, βρισκόταν μόλις ένα τετράγωνο από τον όμορφο ποταμό Σηκουάνα και λίγα τετράγωνα νότια του ουρανοξύστη Πύργου του Άιφελ. Μια συνέλευση αυτού του μεγέθους δεν είχε ποτέ διεξαχθεί στη Γαλλία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

«Η συνέλευση ήταν σαν ένα μεγάλο πείραμα», παρατηρούσε η «Σκοπιά». «Ήταν η πρώτη φορά που είχε οργανωθεί καφετήρια που πρόσφερε ζεστά γεύματα, η πρώτη φορά που κατασκευάσθηκαν, διανεμήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ειδικές τσάντες για τα περιοδικά, η πρώτη φορά που διατέθηκαν ειδικοί συρμοί. Αλλά το μεγάλο αυτό εγχείρημα έγινε με πίστη, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και ο Παντοδύναμος Θεός ευλόγησε  και βοήθησε το έργο αυτό. Το αποτέλεσμα: μεγαλειώδης επιτυχία!. . . ο αριθμός των παρευρεθέντων ανέβηκε από 6.188 μάρτυρες σε 10.466 παρόντες για την προαναγγελμένη δημόσια διάλεξη.»

Κατά τη διάρκεια της συνελεύσεως, ο αδελφός Νορρ εξήγησε ότι, μετά από πολλά χρόνια πιστής υπηρεσίας, ο αδελφός Γκάιγκερ για λόγους υγείας και γι’ άλλους λόγους αντικαταστάθηκε από τον αδελφό Λεοπόλντ Ζοντές στη θέση του επισκόπου τμήματος. Οι Γάλλοι εκδήλωσαν με χειροκροτήματα την εκτίμηση τους τόσο για τον απερχόμενο όσο και για τον καινούργιο υπηρέτη τμήματος.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣ ΑΥΞΗΣΕΩΣ

Το 1951 έκλεισε μια περίοδος αξιοσημείωτης μεταπολεμικής επεκτάσεως. Από το 1947, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε αυξηθεί αλματωδώς. Το 1947 σημειώθηκε μια αύξηση 10 τοις εκατό από το προηγούμενο έτος, και ο μόνος λόγος που η αύξηση δεν ήταν πολύ μεγαλύτερη, ήταν ότι πολλοί από τους Πολωνούς αδελφούς, που κατοικούσαν στη βόρεια Γαλλία, αποδέχθηκαν την προσφορά που τους έγινε από την Πολωνική κυβέρνηση να επιστρέψουν στην Πολωνία. Ύστερα το 1948 σημειώθηκε αύξηση 20 τοις εκατό, το 1949 23 τοις εκατό, το 1950 40 τοις εκατό και το 1951 34 τοις εκατό.

Μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων τριπλασιάσθηκε, αφού ανέβηκε από 2.380 το 1947 σε 7.136 το 1951. Μόνο στο υπηρεσιακό έτος 1951 η Εκκλησία του Μείζονος Παρισιού αυξήθηκε από 650 σε 1.085 ευαγγελιζόμενους· κατά τη διάρκεια του έτους βαφτίστηκαν 1.065 άτομα κάτι που αναλογούσε με έναν στους επτά ευαγγελιζόμενους στη Γαλλία!

Αυτό σήμαινε ότι η πλειοψηφία των ευαγγελιζομένων στη Γαλλία ήταν από πνευματική άποψη πνευματικά νέα «πρόβατα» που χρειάζονταν βοήθεια για ν’ αποκτήσουν ωριμότητα. Έτσι η περίοδος που ακολούθησε στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία,  από το 1952 ως το 1956 σημαδεύτηκε από επιβράδυνση της αυξήσεως και οικοδόμηση της Χριστιανικής ωριμότητας εκείνων που ήταν ήδη μέσα στις εκκλησίες.

Η «ΣΚΟΠΙΑ» ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ

Από το τεύχος της 8ης Ιανουαρίου 1952 κι έπειτα το Γαλλικό περιοδικό «Ξύπνα!» έγινε δεκαπενθήμερο. Επίσης η μαρτυρία στο δρόμο γινόταν με μια τσάντα περιοδικών κι εκείνο το έτος διατέθηκαν στη Γαλλία 285.837 περιοδικά «Σκοπιά» και «Ξύπνα!», περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν στην ιστορία του έργου στη Γαλλία. Αλλά τότε, σα βόμβα, στο τέλος του Δεκεμβρίου του 1952, ο δημόσιος τύπος ανακοίνωσε ότι απαγορεύτηκε η έκδοση του περιοδικού «Σκοπιά».

Ο Υπουργός Εσωτερικών, ενεργώντας με υπόδειξη του αρχηγού της Ασφαλείας, απαγόρευσε τη διανομή και πώληση της «Σκοπιάς» σ’ ολόκληρη τη Γαλλία και στη Γαλλική επικράτεια. Ο λόγος γι’ αυτή την απαγόρευση ήταν ότι η «Σκοπιά», κατά τη γνώμη τους, παρότρυνε τους νέους να αρνούνται τη στρατιωτική υπηρεσία. Αλλά ορισμένες Γαλλικές εφημερίδες έκφρασαν την άποψη ότι αυτό ήταν απλώς πρόφαση και ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ότι η «Σκοπιά» τύπωνε άρθρα που έδειχναν τη διπλοπροσωπία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Παρά την απαγόρευση, το 1952 ήταν μια καλή χρονιά για το έργο της Βασιλείας. Ένας ιδιαίτερος λόγος είναι ότι οι αδελφοί άρχισαν να καταβάλλουν συντονισμένες προσπάθειες για να φτάσουν σε περιοχές της Γαλλίας, όπου δεν κατοικούσαν Μάρτυρες. Ο Γαλλικός «Πληροφορητής» (Διακονία της Βασιλείας) του Μαρτίου ενθάρρυνε τους Μάρτυρες να κηρύξουν τους θερινούς μήνες σε τομείς που δεν είχαν ανατεθεί σ’ εκκλησίες. Οι περισσότεροι από τους ευαγγελιζόμενους της Γαλλίας ζούσαν τότε στην περιοχή των ανθρακωρυχείων του βορρά, όπου οι μεγάλες εκκλησίες επεξεργάζονταν τον τομέα τους κάθε λίγες βδομάδες. Όμως στις μεγάλες κωμοπόλεις των γειτονικών διαμερισμάτων  δεν γινόταν καθόλου κήρυγμα. Αυτό αλήθευε επίσης για το νησί της Μεσογείου, Κορσική, που ανήκει στη Γαλλία και απέχει περίπου 160 χιλιόμετρα (100 μίλια) από τη Ριβιέρα. Έτσι το 1952 δυο ειδικοί σκαπανείς εγκαινίασαν το έργο της Βασιλείας στην Κορσική.

ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Το 1953 και το 1954 το έργο εξακολούθησε να σημειώνει σταθερή πρόοδο καθώς και τα δυο αυτά χρόνια πραγματοποιούταν μια αύξηση 9 τοις εκατό σε ευαγγελιζόμενους. Επίσης 1.657 άτομα βαφτίστηκαν εκείνα τα χρόνια. Τον Ιανουάριο του 1953, οι περιοχές αναδιοργανώθηκαν κι αυξήθηκαν σε 11. Ταυτόχρονα, ο αριθμός των εκκλησιών που επισκεπτόταν κάθε υπηρέτης, μειώθηκε από 24 σε 18 ή 20, κάνοντας έτσι δυνατές συχνότερες επισκέψεις. Επιπρόσθετα, ο αριθμός μελετών βιβλίου εκκλησίας σημείωσε μεγάλη αύξηση, επιτρέποντας σε περισσότερα άτομα να παρακολουθούν και στους οδηγούς να παρέχουν καλύτερη υποβοήθηση σ’ αυτούς που χρειάζονταν βοήθεια.

Ένας παράγοντας που συντέλεσε στην περαιτέρω εδραίωση το 1953 ήταν η Συνέλευση της Κοινωνίας Νέου Κόσμου που διεξήχθηκε στο Στάδιο Γιάνκη της Νέας Υόρκης τον Ιούλιο. Εβδομήντα δύο εκπρόσωποι από τη Γαλλία παρακολούθησαν αυτή την υπέροχη συνέλευση κι είχαν την ευκαιρία να επισκεφτούν το Μπέθελ του Μπρούκλυν και τα τυπογραφεία. Ήταν σαν πολλές βασίλισσες της Σεβά που ανακάλυπταν ότι ‘δεν τους είχαν λεχθεί ούτε τα μισά’.

Επίσης το 1953 διορίσθηκε στη Γαλλία ο πρώτος ολοχρόνιος υπηρέτης περιφερείας, ο αδελφός Σκαλέκι. Μέχρι τότε τις συνελεύσεις περιοχής υπηρετούσαν αδελφοί του Μπέθελ, κατά τα Σαββατοκύριακα, που δεν είχαν κανονική εργασία. Τον επόμενο χρόνο, ο αδελφός Σκαλέκι άρχισε να παρουσιάζει σ’ ολόκληρη τη Γαλλία το φιλμ «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου σε Δράση». Αυτό το φιλμ έδινε πληροφορίες για τη λειτουργία του οίκου Μπέθελ και του εργοστάσιου κι αυτό βοήθησε να ενωθούν  οι αδελφοί στη Γαλλία με την οργάνωση των κεντρικών γραφείων.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΔΡΑΙΩΣΗ

Το υπηρεσιακό έτος 1955 στη Γαλλία ήταν άλλο ένα έτος εδραιώσεως των καρπών του παρελθόντος παρά γοργής αυξήσεως. Υπήρχε μια αύξηση 6 τοις εκατό στο μέσο όρο ευαγγελιζομένων, πράγμα που σήμαινε ένα μέσο όρο 456 περισσότερων απ’ ότι το 1954. Αλλά το πολύ σημαντικό ήταν, ότι βαφτίστηκαν 1.246 άτομα. Αυτό δείχνει ότι πολλοί απ’ εκείνους που κήρυτταν τα αγαθά νέα, δεν είχαν πάρει μια φανερή στάση υπέρ του Ιεχωβά, αφιερώνοντας τη ζωή τους σ’ αυτόν και συμβολίζοντάς το αυτό με το εν ύδατι βάπτισμα. Έτσι αυτός ο υψηλός αριθμός βαπτισθέντων για το 1955, ήταν απόδειξη ότι η οργάνωση του Ιεχωβά στη Γαλλία εδραιωνόταν.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του έργου σ’ αυτό το έτος ήταν η μεγάλη αύξηση στον αριθμό των περιοδικών που διατέθηκαν στο Γαλλικό κοινό. Το 1954 είχαν διατεθεί 288.902 περιοδικά, αλλά το 1955 ο αριθμός των διατεθέντων περιοδικών έφθασε στα 513.236! Αυτό το έτος σημείωσε μια απότομη στροφή στη διανομή περιοδικών, καθώς ο αριθμός των διατιθεμένων περιοδικών εξακολούθησε να αυξάνει κατά αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες κάθε χρόνο για μια σειρά ετών. Φυσικά όλα αυτά ήταν περιοδικά «Ξύπνα!» αφού εξακολουθούσε να υφίσταται η απαγόρευση της «Σκοπιάς».

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Το μεγάλο γεγονός στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 1955, ήταν η συνέλευση «Θριαμβεύουσα Βασιλεία» που έγινε στο Παρίσι 3-7 Αυγούστου. Το 1951 η πρώτη διεθνής μεταπολεμική συνέλευση στη Γαλλία είχε διεξαχθεί στο ίδιο Παλαί ντε Σπορ. Εκείνη την εποχή 10.456 παραβρέθηκαν στη δημόσια συνάθροιση και 351 βαπτίσθηκαν. Τι θα γινόταν με τη συνέλευση του 1955;

Η εναρκτήρια μέρα είδε 9.701 άτομα να κατακλύζουν το κτίριο και να γεμίζουν το στίβο στο ισόγειο  μπροστά στη σκηνή και να κάθονται σε σειρές καθισμάτων στις πλευρές του αμφιθεάτρου, ενώ μερικοί στέκονταν και στο υπερώο. Δυο μέρες αργότερα, 774 υποψήφιοι απάντησαν μ’ ένα σταθερό ‘ Ναι! ‘ στην ερώτηση που τους έκανε ο Γάλλος ομιλητής στην ομιλία του βαπτίσματος. Και την Κυριακή, κατά τη δημόσια ομιλία που έδωσε ο αδελφός Νορρ στην Αγγλική και η οποία μεταφραζόταν στη Γαλλική, 16.500 άτομα κατέκλυσαν το χώρο της συνελεύσεως! Ο αδελφός Ζοντές έγραψε:

«Πόσο ευγνώμονες είμαστε στον Ιεχωβά που είχαμε τη δυνατότητα να διεξάγουμε μια τέτοια συνέλευση! Και πόσο συναρπασμένοι ήμασταν όταν είδαμε τους κάμεραμεν των ειδήσεων να κινηματογραφούν την τελετή του βαπτίσματος και επίσης το τεράστιο ακροατήριο που μαζεύτηκε για τη δημόσια ομιλία! Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σ’ ολόκληρη τη Γαλλία μπόρεσαν να δουν αυτά τα φιλμς την εβδομάδα μετά τη συνέλευση. ΟΙ Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μπει στις ειδήσεις.»

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΥΞΗΣΗ

Το 1956 ο μέσος όρος των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε στους 8.867, μόνο 355 περισσότερους από τον μέσο όρο του προηγούμενου έτους, μια αύξηση μόνο 4 τοις εκατό. Ωστόσο βαπτίσθηκαν 951 άτομα και 12.801 παρακολούθησαν την Ανάμνηση και 232 πήραν από τα εμβλήματα. Επίσης ο αριθμός των περιοδικών που διατέθηκαν ανήλθε από 513.236 το 1955 σε 869.841 το 1956! Αυτή η θαυμάσια δραστηριότητα προανάγγειλε ότι θα ακολουθούσε μεγαλύτερη αύξηση.

Οι εκκλησίες έβγαιναν στην ύπαιθρο για να φθάσουν όσο το δυνατό περισσότερους από τους Γάλλους με το άγγελμα της Βασιλείας. Πάνω από 100 εκκλησίες ζήτησαν ανεπεξέργαστους τομείς και επισκέφθηκαν κωμοπόλεις και χωριά όπου δεν είχε δοθεί μαρτυρία από την εποχή πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αν είχε δοθεί και τότε. Για να βοηθήσουν να φτάσει η μαρτυρία σ’ αυτούς τους ανθρώπους οι ειδικοί σκαπανείς αυξήθηκαν από 33 το 1955 σε 64 το 1956. Πήγαιναν  σε περιοχές όπως η Βρετάνη που ήταν σχεδόν άθικτες στα προηγούμενα χρόνια. Το 1956 υπήρχαν 15 απόφοιτοι της Γαλαάδ στη Γαλλία. Οι 194 Γαλλικές εκκλησίες χωρίσθηκαν σε 12 περιοχές και, για πρώτη φορά, σε δυο περιφέρειες.

Ήδη η Βιλλά Γκυμπέρ, που είχε αγορασθεί το 1947 για να στεγάσει τον οίκο Μπέθελ και το γραφείο του τμήματος, ήταν πολύ μικρή και οι προοπτικές περαιτέρω αυξήσεως σήμαιναν ότι ήταν επιτακτικό να αποκτηθούν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Έτσι στις 18 Ιουλίου του 1956 αγοράσθηκε ένα οικόπεδο 660 τετραγωνικών μέτρων (7.100 τετρ. ποδών) στην Μπουλόν - Μπιγιανκούρ, ένα βιομηχανικό προάστιο ακριβώς στα δυτικά του Παρισιού που είναι γνωστό σ’ όλο τον κόσμο σαν έδρα των γιγαντιαίων εργοστασίων αυτοκινήτων Ρενώ. Σχεδιάστηκε ένα πενταώροφο κτίριο, αρκετά μεγάλο για να στεγάσει την οικογένεια, το γραφείο κι ένα μικρό τυπογραφείο. Το έργο στη Γαλλία ετοιμαζόταν για μεγαλύτερη επέκταση.

ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΙΟ ΓΟΡΓΗΣ ΑΥΞΗΣΕΩΣ

Το 1957 έφτασαν στη Γαλλία για πρώτη φορά το όριο των 10.000 διαγγελέων της Βασιλείας, μ’ ένα νέο ανώτατο όριο 10.954 ευαγγελιζομένων. Αυτή ήταν μια αύξηση 12 τοις εκατό από το 1956. Και τόσο ο αριθμός των ωρών που δαπανήθηκαν στο κήρυγμα, όσο και ο αριθμός των περιοδικών που μοιράστηκαν ξεπέρασαν το όριο του ενός εκατομμυρίου! Έτσι πάνω από 1.100 άτομα βαφτίστηκαν και 14.488 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνηση. Κατά τη διάρκεια του έτους, δόθηκε μια επαναληπτική σειρά μαθημάτων για όλους τους υπηρέτες περιφερείας και περιοχής που υπηρετούσαν τις 212 εκκλησίες που είχαν χωρισθεί σε 14 περιοχές και δυο περιφέρειες στη Γαλλία.

Στο μεταξύ, οι προσπάθειες για ν’ αρχίσει η οικοδόμηση στο καινούργιο Μπέθελ καθυστερούσαν. Τελικά, η αναγκαία άδεια οικοδομήσεως παραχωρήθηκε στις 20 Μαΐου 1957, 10 μήνες αφότου είχε αγορασθεί το οικόπεδο. Στις 12 Ιουνίου άρχισε η εκσκαφή και μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1957 είχαν μπει τα θεμέλια.  Αλλά πέρασε άλλος ενάμισι χρόνος ωσότου αποπερατωθεί το κτίριο.

ΔΥΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΗΜΑΔΕΥΟΥΝ ΤΟ 1958

Το πρώτο απ’ αυτά ήταν πολιτικό, άλλα επηρέασε άμεσα τη σταθερότητα του κηρύγματος της Βασιλείας στη Γαλλία. Λόγω της κρίσεως που ακολούθησε από τον Αλγερινό πόλεμο, στη Γαλλία κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κι όλες οι δημόσιες συγκεντρώσεις απαγορεύθηκαν. Μια περίοδο υπήρχε ο φόβος ότι ίσως μια στρατιωτική χούντα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, άλλα την 1η Ιουνίου μαθεύτηκε ότι ο Στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ είχε δεχτεί να γίνει πρόεδρος της κυβερνήσεως και αργότερα πρόεδρος της δημοκρατίας. Η επιστροφή του στην εξουσία έφερε στη Γαλλία μια περίοδο κυβερνητικής σταθερότητας, που δεν είχε γνωρίσει για δεκαετίες.

Καθώς στη Γαλλία δεν υπάρχει νόμος που να απαλλάσσει από τη στρατιωτική υπηρεσία τους θρησκευτικούς διακόνους, μερικοί νεαροί Μάρτυρες ήταν στη φυλακή για 10 περίπου χρόνια. Ο Στρατηγός Ντε Γκωλ διέταξε την απόλυση εκείνων που είχαν μείνει στη φυλακή πέντε ή περισσότερα χρόνια. Αργότερα, η κυβέρνησή του ελάττωσε τις ποινές φυλακίσεως των αδελφών στο διπλάσιο του χρόνου της υποχρεωτικής στρατιωτικής υπηρεσίας. Αυτό σήμαινε ότι εφόσον οι νεαροί Γάλλοι καλούνταν για 18μηνη στρατιωτική θητεία, οι αδελφοί μας θα έμεναν για τρία χρόνια φυλακή. Αυτό ήταν πολύ καλύτερο από την προηγούμενη κατάσταση, σύμφωνα με την οποία έμπαιναν στη φυλακή στην ηλικία των 20 χρόνων και δεν είχαν ιδέα πότε θα ήταν και πάλι ελεύθεροι.

Η πολιτική σταθερότητα ήταν ένας παράγοντας που συντέλεσε σε μιαν άλλη θαυμάσια αύξηση 11 τοις εκατό στους διαγγελείς της Βασιλείας, μ’ ένα ανώτατο όριο 12.141. Είκοσι τρεις νέες εκκλησίες σχηματίσθηκαν, και ιδρύθηκαν πολλοί απομονωμένοι όμιλοι ευαγγελιζομένων όταν ζηλωτές Μάρτυρες με το σκαπανικό πνεύμα μετακινήθηκαν για να υπηρετήσουν σε μέρη  όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Το γραφείο τμήματος κατηύθυνε αυτούς καθώς και τους 100 περίπου ειδικούς σκαπανείς πρώτα σε πόλεις με πληθυσμό 50.000 κατοίκους και πάνω, όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες, και ύστερα, αφού επεξεργάζονταν αυτές τις πόλεις, πήγαιναν στις κωμοπόλεις με τον προοδευτικά μικρότερο πληθυσμό.

Έτσι το έργο άρχισε να αναπτύσσεται σε μικρότερες πόλεις όπως η Πουατιέ, η Ντιζόν, η Ανεσύ, η Λιμόζη, και η Ρενν, η παλιά πρωτεύουσα της Βρετάνης. Μια αξιοσημείωτη περίπτωση ήταν της Καν στη Νορμανδία. Μέσα σε λίγα χρόνια, σ’ αυτή τη πόλη μια μικροσκοπική εκκλησία που την αποτελούσαν μια χούφτα ευαγγελιζόμενοι έγινε μια μεγάλη εκκλησία και, τελικά, απ’ αυτή προήλθαν πολλές εκκλησίες στη γύρω περιοχή. Έτσι, το έργο αντί να συγκεντρώνεται σε ορισμένες περιοχές, ιδιαίτερα στις περιοχές των ανθρακωρυχείων της βόρειας Γαλλίας, άρχισε να απλώνεται σ’ ολόκληρη τη Γαλλία.

Το άλλο μεγάλο γεγονός του 1958 ήταν η οκταήμερη Διεθνής Συνέλευση «Θείο Θέλημα» στη Νέα Υόρκη κατά τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο. Παρόντες ήταν 641 Γάλλοι εκπρόσωποι—551 από τους οποίους ταξίδεψαν αεροπορικά και 90 ατμοπλοϊκά—σχεδόν εννιά φορές περισσότεροι απ’ αυτούς που παρευρέθηκαν στη συνέλευση του 1953 στη Νέα Υόρκη. Έτσι σχεδόν ένας στους 20 Γάλλους ευαγγελιζόμενους ήταν στο ακροατήριο—ένας αξιοσημείωτος αριθμός! Αυτό είχε μια πολύ ενισχυτική και ικανοποιητική επίδραση στο έργο στο Γαλλικό αγρό. Αυτοί οι εκπρόσωποι άκουσαν τον αδελφό Νορρ να αναγγέλλει τη δημιουργία σχολών εκπαιδεύσεως σε πολλά τμήματα, καθώς και την πρόοδο της οικοδομήσεως του νέου Μπέθελ στη Γαλλία.

Ισχυροί απόηχοι αυτής της θαυμάσιας συνελεύσεως έφθασαν στους υπόλοιπους Γάλλους αδελφούς σε πέντε συνελεύσεις περιφερείας που διεξήχθηκαν στη Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1958. Σ’ αυτές τις συνελεύσεις, βαπτίσθηκαν συνολικά 677 νέοι αδελφοί. Η ισχυρή Απόφαση που είχε υιοθετηθεί στη Νέα Υόρκη, υιοθετήθηκε και σ’ αυτές τις συνελεύσεις κι έπειτα κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου μοιράσθηκαν σ’ όλη τη Γαλλία  1.670.000 φυλλάδια που είχαν τον τίτλο «Πώς η Χριστιανοσύνη Εξαπάτησε Όλη την Ανθρωπότητα;» Τι σθεναρή μαρτυρία ήταν αυτή!

ΤΟ ΝΕΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΜΠΕΘΕΛ

Στις αρχές της ανοίξεως του 1959, το νέο Μπέθελ είχε συμπληρωθεί. Έπειτα την Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 17 ως 19 Απριλίου το γραφείο και ο «οίκος» μεταφέρθηκαν από τη Βιλλά Γκυμπέρ στην οδό Πουάν-ντυ-Ζουρ 81, στη Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, στις νέες εγκαταστάσεις. Την επομένη Δευτέρα το νέο Μπέθελ άρχισε να λειτουργεί.

Το πενταώροφο κτίριο περιλάμβανε ένα υπόγειο αρκετά μεγάλο, ώστε να στεγάσει το τυπογραφείο. Η Αίθουσα Βασιλείας και ένα γραφείο βρίσκονταν στο ισόγειο. Στον πρώτο όροφο ήταν η τραπεζαρία και η κουζίνα και υπήρχε, επιπλέον, στον ίδιο όροφο χώρος διαθέσιμος για το γραφείο. Συνολικά 24 υπνοδωμάτια βρίσκονταν στον δεύτερο, τρίτο και τέταρτο όροφο. Καθώς η οικογένεια Μπέθελ είχε μόνο 17 μέλη, υπήρχε πολύς χώρος για επέκταση καθώς και χώρος που να στεγάσει τη Σχολή της Διακονίας της Βασιλείας για την οποία ο αδελφός Νορρ πρωτομίλησε στην διεθνή συνέλευση του 1958. Στο τέλος Μαΐου ο αδελφός Νορρ επισκέφθηκε τις νέες εγκαταστάσεις για να τις δει και την 1η Ιουνίου έδωσε μια ομιλία στην Αίθουσα Πλέιελ στους αδελφούς της περιοχής του Παρισιού με 2.026 παρόντες.

ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΝΙΚΗ

Δυο μέρες αργότερα στις 3 Ιουνίου, ο αδελφός Ζοντές είχε σπουδαίες ειδήσεις από έναν Παριζιάνο δικηγόρο. Από τις 2 Ιουλίου του 1957, μια εξεταστική επιτροπή είχε καλέσει τον αδελφό Ζοντές να παρουσιασθεί μπροστά της. Κατηγορήθηκε ότι παρότρυνε τους νέους ν’ αρνούνται τη στρατιωτική υπηρεσία, μια κατηγορία που θα μπορούσε να σημάνει φυλάκιση για κείνον και για τους αδελφούς που αποτελούσαν  το σώμα διευθυντών του Γαλλικού Συλλόγου της Εταιρίας. Επίσης, κινδύνευε να απαγορευθεί ο Γαλλικός Σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η δικαστική εξέταση της υποθέσεως συνεχίσθηκε όλο το 1957 κι ολόκληρο το 1958. Τελικά, η υπόθεση φέρθηκε στο δικαστήριο στις 16 Φεβρουαρίου 1959. Ο αδελφός Ζοντές μπόρεσε να δώσει μια καλή  μαρτυρία. Στις 2 Μαρτίου 1959, εκδόθηκε η απόφαση που τον κήρυσσε αθώο. Όμως ο δημόσιος κατήγορος υπέβαλε έφεση γι’ αυτή την απόφαση κι η υπόθεση ήρθε στο Ενδέκατο Εφετείο στις 20 Μάιου 1959 Τότε στις 3 Ιουνίου, ο δικηγόρος της Εταιρίας τηλεφώνησε στον αδελφό Ζοντές για να τον πληροφορήσει ότι οι κατηγορούμενοι κηρύχθηκαν και πάλι αθώοι. Αυτή ήταν μια θαυμάσια θεοκρατική νίκη που άφηνε ανοιχτή την πόρτα για περαιτέρω κήρυξη των αγαθών νέων της Βασιλείας στη Γαλλία.

Σημειώθηκε μια θαυμάσια αύξηση 17 τοις εκατό στον μέσο όρο των Μαρτύρων το 1959, με ένα ανώτατο όριο 13.935 ευαγγελιζομένους. Επίσης ο αριθμός των εκκλησιών αυξήθηκε από 235 σε 254 περιλαμβανομένων νέων εκκλησιών στη Μπαστιά της Κορσικής και στη Ρενν της Βρετάνης. Βαπτίστηκαν 2.106 άτομα, 525 απ’ αυτούς στις έξι συνελεύσεις περιφέρειας της Γαλλίας.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟ 1960

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας Νάθαν Χ. Νορρ έγραψε: «Το υπηρεσιακό έτος 1960 υπήρξε ένα από τα πιο αξιόλογα που γνώρισαν ποτέ οι αδελφοί μας στη Γαλλία». Πρώτα απ’ όλα άρχισε να λειτουργεί το νέο τυπογραφείο με τη λινοτυπική μηχανή του, τα πιεστήρια τις διπλωτικές και τις συρραπτικές μηχανές, κι αυτό ήταν ένα πραγματικό ορόσημο για το έργο στη Γαλλία. Τα πρώτα αντίτυπα της «Διακονίας της Βασιλείας» που κυκλοφόρησαν από το τυπογραφείο του τμήματος της Γαλλίας βγήκαν τον Μάρτιο του 1960. Από τότε και στο εξής κάθε εργασία στα εξωτερικά τυπογραφεία σταμάτησε· το τοπικό τυπογραφείο της Εταιρίας ανέλαβε τη φροντίδα για τις ανάγκες των αδελφών, εκτός από τα περιοδικά, βιβλία και βιβλιάρια που τυπώνονταν είτε στο Μπρούκλυν είτε στην Ελβετία είτε στο Βισμπάντεν της Γερμανίας.

Και σ’ άλλους τομείς απολάμβαναν συνεχή επέκταση. Ο μέσος όρος των Μαρτύρων αυξήθηκε κατά 10 τοις εκατό φθάνοντας ένα ανώτατο όριο 15.439 που ξεπερνούσε όλα τα προηγούμενα. Οι παρόντες στην  Ανάμνηση ξεπέρασαν για πρώτη φορά το όριο των 20.000 κι έφτασαν τους 23.073. Έτσι σχηματίσθηκαν 26 νέες εκκλησίες ανεβάζοντας τον αριθμό των εκκλησιών σε 280. Μέχρι το τέλος του χρόνου υπήρχαν μόνο τρεις πόλεις με πληθυσμό πάνω από 20.000 κατοίκους που παρέμεναν ακόμη ανεπεξέργαστος τομέας.

ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ 1961—Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΛΑΤΡΕΙΣ

Το Στάδιο Παρκ ντε Πρενς, στο δυτικό όριο του Παρισιού, συμφωνήθηκε για τη Συνέλευση Ενωμένοι Λάτρεις από 3 έως 6 Αυγούστου. Ωστόσο μόλις τρεις μήνες νωρίτερα, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αλγερία απείλησε να μπλέξει τη Γαλλία σ’ ένα τρομερό εμφύλιο πόλεμο. Μια δεξιά τρομοκρατική εκστρατεία εκρήξεως βομβών σ’ ολόκληρη τη χώρα δημιούργησε κλίμα φοβίας. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε ν’ απαγορέψει όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις. Έτσι το συμβόλαιο για το Στάδιο Παρκ ντε Πρενς ακυρώθηκε, μόλις μερικές βδομάδες προτού αρχίσει η συνέλευση. Ωστόσο τελικά αποκτήθηκε ειδική άδεια για τη διεξαγωγή της συνελεύσεως στο Στάδιο Κολόμπ λίγο έξω από το Παρίσι.

Αυτή η επικίνδυνη κατάσταση, με την τόση αβεβαιότητα για τον τόπο όπου θα διεξαγόταν η συνέλευση, θα μπορούσε να δυσχεράνει τα πράγματα ακόμη και για τους πιο πεπειραμένους οργανωτές συνελεύσεων. Αλλ’ αυτή ήταν η πρώτη συνέλευση της Γαλλίας και η πρώτη για την οποία οι εγκαταστάσεις της καφετηρίας (σκηνές, τραπέζια, χύτρες ατμού, φούρνοι, πλυντήρια πιάτων κλπ.) κατασκευάστηκαν και τοποθετήθηκαν από τους αδελφούς. Τελικά, με τη συνεργασία όλων και την υποστήριξη του πνεύματος του Θεού τα πάντα στήθηκαν και ήταν έτοιμα έγκαιρα για την έναρξη της συνελεύσεως.

Αυτή αποδείχτηκε μια αξιοπρόσεχτη σύναξη. Περίπου 800 αδελφοί έφτασαν από την Ισπανία, όπου το έργο μας ήταν απαγορευμένο εκείνο τον καιρό. Μπόρεσαν ν’ απολαύσουν τις συναθροίσεις στη γλώσσα τους  και με ελευθερία! Επίσης 80 άτομα ήρθαν από την Πορτογαλία. Οι ομιλίες εκφωνούνταν ταυτόχρονα στη Γαλλική, Πολωνική, Ισπανική και Πορτογαλική.

Καθώς δεν επιτράπηκε η διαφήμιση και ο χώρος της συνελεύσεως ήταν έξω από το Παρίσι, οι αδελφοί διερωτόνταν αν ο αριθμός των παρόντων θα ξεπερνούσε τον αντίστοιχο της διεθνούς συνελεύσεως του Παρισιού του 1955. Λοιπόν, τον ξεπέρασε καθώς 23.004 συγκεντρώθηκαν για ν’ ακούσουν τον Αδελφό Νορρ στη δημόσια ομιλία «Όταν Όλα τα Έθνη θα Ενωθούν Υπό τη Βασιλεία του Θεού». Είναι αξιοσημείωτο ότι βαπτίσθηκαν πάνω από 5 τοις εκατό των παρευρεθέντων, δηλαδή 1.203!

Άλλη μια αύξηση 10 τοις εκατό στο μέσο όρο ευαγγελιζομένων πραγματοποιήθηκε το 1961, μ’ ένα ανώτατο όριο 17.108 Μάρτυρες. κι εκείνο το έτος είδε τα εγκαίνια της Σχολής της Διακονίας της Βασιλείας στη Γαλλία, με την πρώτη τάξη ν’ αποτελείται από υπηρέτες περιοχής και περιφερείας. Διεξήχθηκε στο Γαλλικό Μπέθελ από τις 13 Μαρτίου ως τις 8 Απριλίου. Έπειτα, καθώς περνούσαν τα χρόνια, Γάλλοι, Βέλγοι και Ελβετοί υπηρέτες εκκλησίας καθώς και αδελφοί και αδελφές που ήταν ειδικοί σκαπανείς παρακολούθησαν αυτή τη σειρά μαθημάτων.

ΑΥΞΗΣΗ 100 ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μέσα σε διάστημα επτά ετών, ο μέσος όρος των ευαγγελιζομένων στη Γαλλία υπερδιπλασιάσθηκε από ένα μέσο όρο 8.512 ευαγγελιζομένων το 1955 σ’ ένα μέσο όρο 17.299 το 1962. Είχε γίνει μια θαυμάσια σύναξη άλλων προβάτων! Όλες οι κωμοπόλεις με πληθυσμό πάνω από 20.000 είχαν ευαγγελιζομένους. Επίσης 324 επίσκοποι και ειδικοί σκαπανείς είχαν ήδη παρακολουθήσει τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας.

Ο αδελφός Ανρί Γκάιγκερ, που βαφτίστηκε και άρχισε την ενεργό υπηρεσία το 1920, έζησε για να δει αυτή τη θαυμάσια αύξηση από τις λίγες δωδεκάδες  που κήρυτταν το 1920. Αφότου ο αδελφός Ζοντές διορίσθηκε να τον αντικαταστήσει ως υπηρέτης τμήματος το 1951, ο αδελφός Γκάιγκερ συνέχισε να εργάζεται στο Μπέθελ για κάποιο διάστημα. Αργότερα καθώς η υγεία του κατέρρεε, αυτός και η σύζυγός του πήγαν να μείνουν με το γιο τους. Εκεί στις 29 Αυγούστου 1962 τέλειωσε την επίγεια σταδιοδρομία του. Η βιογραφία του παρουσιάστηκε στις 15 Ιανουαρίου 1963 στο τεύχος της «Σκοπιάς».

ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Αρκετά παράδοξα, ενώ το έργο επεκτεινόταν με ταχύτητα σ’ ολόκληρη τη Γαλλία, οι αυξήσεις στη Γαλλική πρωτεύουσα δεν ακολουθούσαν τον ίδιο ρυθμό. Έτσι αποφασίσθηκε να ανοιχθεί ένας ιεραποστολικός οίκος στην οδό ντε Σεν, στη Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, όχι μακριά από το Μπέθελ. Το σπίτι αυτό αγοράστηκε κι έπειτα επεκτάθηκε και διαρρυθμίσθηκε από σκαπανείς αδελφούς που ήρθαν στο Μπέθελ για το σκοπό αυτό. Στις 17 Δεκεμβρίου 1962 αυτός ο ιεραποστολικός οίκος άρχισε να λειτουργεί με ειδικούς σκαπανείς που ζούσαν εκεί κι εργάζονταν μέσα και γύρω από το Παρίσι. Αυτό το μεγάλο κτίριο έγινε επίσης παράρτημα του Μπέθελ. Το τμήμα αποστολών της Εταιρίας που πρώτα ήταν στεγασμένο σε μια αποθήκη σ’ ένα άλλο μέρος του Παρισιού μεταφέρθηκε εδώ.

1963 ΩΣ 1966—Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Για τα επόμενα λίγα χρόνια εξακολούθησε να υπάρχει άφθονη μαρτυρία των ευλογιών του Ιεχωβά στο λαό του στη Γαλλία. Πρώτα-πρώτα υπήρχε η σειρά των συνελεύσεων σ’ όλο τον κόσμο «Αιώνιο Ευαγγέλιο» το 1963. Αν και η Γαλλία δεν φιλοξένησε καμιά απ’ αυτές τις συνελεύσεις, ήταν θαυμάσιο να βλέπει κανείς περίπου 11.000 Γάλλους αδελφούς—περισσότερους από τους μισούς ευαγγελιζομένους της χώρας—να παρακολουθούν μιαν απ’ αυτές τις συνελεύσεις είτε στο Μιλάνο της Ιταλίας ή στο Μόναχο της Γερμανίας. Οργανώθηκαν πολλές ειδικές αμαξοστοιχίες για να μεταφέρουν αυτούς που θα παρακολουθούσαν  τη συνέλευση. Και τι θαυμάσια πνευματική τροφή πήραν περιλαμβανομένης και της κυκλοφορίας στη Γαλλική της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών».

Για πρώτη φορά το 1963 ο αριθμός των Μαρτύρων στη Γαλλία ξεπέρασε τους 20.000 κι έπειτα το 1964 πραγματοποιήθηκε αύξηση 9 τοις εκατό σε ευαγγελιζομένους και πάνω από 2.000 άτομα βαφτίστηκαν! Επίσης η διανομή του περιοδικού «Ξύπνα!» ξεπέρασε για πρώτη φορά το 1964 το όριο των 3.000.000 και σχεδόν 1.100 σκαπανείς περιλαμβανομένων και σκαπανέων διακοπών (βοηθητικών σκαπανέων) είχαν συμμετοχή στη διάθεση αυτών των περιοδικών στο κοινό.

Το 1965 παρακολούθησαν τη γιορτή της Αναμνήσεως 34.862 άτομα καθώς οι ευαγγελιζόμενοι έφθαναν ένα νέο ανώτατο όριο 22.933. Η διανομή του «Ξύπνα!» εξακολουθούσε να είναι στα ύψη—πάνω από 3.500.000 διανεμήθηκαν στο Γαλλικό κοινό εκείνο το έτος. Υπήρχαν τώρα 380 εκκλησίες και 92 απομονωμένοι όμιλοι στη Γαλλία, αλλ’ ακόμη 94 πόλεις με πληθυσμό ανάμεσα στις 5.000 με 12.000 κατοίκους δεν είχαν Μάρτυρες να ζουν σ’ αυτές. Ωστόσο το έργο μαρτυρίας σημείωνε καλή πρόοδο στις μεγάλες πόλεις. Υπήρχαν 11 εκκλησίες στο Παρίσι, 7 στη Λυών και 4 στη Νίκαια και στη Μυλούζη ενώ αρκετές άλλες μεγάλες πόλεις είχαν τρεις εκκλησίες.

Ένα έξοχο χαρακτηριστικό του 1966 ήταν η οργάνωση 62 νέων εκκλησιών ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό της χώρας στις 442. Αυτές είχαν διαιρεθεί σε 30 περιοχές και 3 περιφέρειες. Επίσης, εκείνο το έτος, διεξήχθησαν πέντε συνελεύσεις περιφερείας με συνολικό αριθμό παρευρεθέντων στη δημόσια συνάθροιση 22.153. Στη συνέλευση του Μπορντώ, οι Γάλλοι αδελφοί είχαν το προνόμιο να φιλοξενήσουν τους αδελφούς τους απ’ την Πορτογαλία. Καθώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους αδελφούς δεν μπορούσαν να πληρώσουν για καταλύματα και δεν υπήρχε αρκετός χώρος για όλους στα σπίτια των αδελφών, νοικιάσθηκε  ένας κινηματογράφος που μετατράπηκε σ’ ένα μεγάλο διπλό κοιτώνα για άντρες και γυναίκες εξοπλισμένο με ντους, νιπτήρες κλπ. Εκτίμησαν πολύ την αγάπη που τους εκδήλωσαν οι Γάλλοι αδελφοί τους. Ο υπηρέτης περιφερείας αδελφός Μάριαν Στσούμιγκα ανέφερε: «Πολλοί απ’ αυτούς είχαν δάκρυα στα μάτια τους όταν ήρθε ή ώρα να φύγουν.»

«ΘΕΛΩ ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΙ ΤΟΥΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΝ ΑΥΤΟΥ»

Μολονότι η σύναξη των άλλων προβάτων είχε σημειώσει σταθερή πρόοδο από το 1963 ως το 1966, μπορεί να λεχθεί ότι τώρα ο Ιεχωβά άρχισε πραγματικά να «επιταχύνει τούτο κατά τον καιρό αυτού.» (Ησ. 60:22) Όχι μόνο υπήρχε αύξηση 10 τοις εκατό στους ευαγγελιζομένους το 1967, αλλά και οι παραβρεθέντες στην Ανάμνηση αυξήθηκαν αλματωδώς στον αξιοσημείωτο αριθμό των 41.274, ενώ 143 πήραν από τα εμβλήματα. Σαν μια περαιτέρω ένδειξη μεγαλυτέρων αυξήσεων που θα ακολουθούσαν, ήταν ο μέσος όρος των 19.327 οικιακών Γραφικών μελετών που διεξάγονταν κάθε μήνα, μια καλή αύξηση από τις 15.964 του προηγούμενου χρόνου. Και η διάθεση του «Ξύπνα!» στο κοινό ξεπέρασε τα 4.000.000 αντίτυπα και έγιναν 55.446 νέες συνδρομές.

Εκείνο το καλοκαίρι στη Γαλλία διεξήχθηκαν εννιά Συνελεύσεις Περιφερείας «Μαθήτευση» με σύνολο παραβρεθέντων 27.009 άτομα. Τα Γραφικά δράματα εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις συνελεύσεις. Σαν απόδειξη της επιταχυνόμενης αυξήσεως, 2.269 νέοι μαθητές βαφτίστηκαν αυτό το έτος και 960 απ’ αυτούς στις συνελεύσεις περιφερείας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Η Γαλλία συνταράχθηκε από μια πολύ σοβαρή πολιτική και οικονομική κρίση την άνοιξη του 1968. Οι ταραχές άρχισαν με φοιτητικές διαδηλώσεις, στην αρχή στο Παρίσι, στην περίφημη Σορβώννη και τα άλλα πανεπιστήμια της περιοχής του Παρισιού, και αργότερα  οι φασαρίες απλώθηκαν στα πανεπιστήμια και στα γυμνάσια ολόκληρης της Γαλλίας. Για ένα χρονικό διάστημα, το Καρτιέ Λατέν του Παρισιού είχε γίνει κανονικό πεδίο μάχης. Οι φοιτητές χτυπούσαν τους αστυνομικούς που προσπαθούσαν να διατηρήσουν την τάξη. Τα λιθόστρωτα ξυλώνονταν από τους φοιτητές, που έριχναν τις πέτρες στους αστυνομικούς. Μερικά από τα δέντρα των φημισμένων βουλεβάρτων του Παρισιού κόπηκαν από τους φοιτητές για να φτιάξουν οδοφράγματα, αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν και βιτρίνες θρυμματίστηκαν. Υπήρχαν εκατοντάδες τραυματίες και από τις δυο πλευρές.

Έπειτα ενώθηκαν στον αγώνα και τα εργατικά συνδικάτα με τις δικές τους πορείες διαμαρτυρίας και με εντολές για γενική εργατική απεργία. Έτσι, κατά τους μήνες Μάιο και Ιούνιο 1968, η Γαλλία είχε ουσιαστικά παραλύσει. Δεν υπήρχαν ταχυδρομεία και σιδηρόδρομοι· η βιομηχανική παραγωγή σταμάτησε. Ακόμη και η εναέρια συγκοινωνία είχε διακοπεί. Για ένα διάστημα φάνηκε ότι το Γκωλλικό καθεστώς θα κλονιζόταν, αλλ’ οι κομμουνιστικές και οι μη κομμουνιστικές εργατικές ενώσεις διχάσθηκαν και ακόμη δεν υπήρχε συνοχή ανάμεσα στους εργάτες και στους φοιτητές. Έτσι, τελικά, αφού η κυβέρνηση και οι εργοδότες έκαναν μερικές θεαματικές παραχωρήσεις, η βία και οι απεργίες σταμάτησαν. Στο τέλος Ιουνίου έγιναν εκλογές και το Γκωλλικό κόμμα νίκησε με μεγάλη πλειοψηφία.

Για ένα μήνα περίπου ήταν αδύνατη η αλληλογραφία του τμήματος με τις εκκλησίες. Αλλά οι αδελφοί συνέχισαν τη δραστηριότητά τους με πιστότητα. Το πιο καλό ήταν ότι οι αδελφοί εκμεταλλεύθηκαν τον χρόνο που είχαν στα χέρια τους λόγω της πλήρους διακοπής της κοσμικής τους εργασίας για να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην υπηρεσία αγρού. Για πρώτη φορά στη Γαλλία ο μέσος όρος ωρών για κάθε ευαγγελιζόμενο ανέβηκε σε 12 ώρες.

ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ

Από 7 έως 12 Μαΐου 1968, ακριβώς τον καιρό των  χειρότερων φοιτητικών διαδηλώσεων, ο αδελφός Μίλτον Χένσελ επισκέφθηκε το τμήμα της Γαλλίας. Η επίσκεψή του ήταν πολύ οικοδομητική καθώς αφιέρωσε πολύ χρόνο στην οικογένεια ως σύνολο, δίνοντας σ’ όλους ένα λόγο ενθαρρύνσεως, και θερμαίνοντας έτσι τις καρδιές τους. Έφυγε απ’ το Παρίσι έγκαιρα, καθώς λίγες μέρες αργότερα τα αεροπορικά ταξίδια παράλυσαν από μια γενική απεργία. Ήταν προγραμματισμένο να επισκεφθεί το τμήμα τον Ιούνιο ο αδελφός Νορρ, άλλα εξ αιτίας της καταστάσεως δεν μπορούσε να μπει στη χώρα.

Γι’ αυτό το λόγο, ο αδελφός Ζοντές και ο βοηθός του αδελφός Ζαν-Μαρί Μποκαέρτ, συνάντησαν τον αδελφό Νορρ στο Βέλγιο για να συζητήσουν με ποιο τρόπο θ’ αύξανε η ροή της πνευματικής τροφής προς τους Γάλλους αδελφούς. Όπως σημειώθηκε στα προηγούμενα, η «Σκοπιά» είχε απαγορευθεί στη Γαλλία. Ωστόσο εποικοδομητικά άρθρα παρέχονταν από ένα 64-σέλιδο μηνιαίο βιβλιάριο. Αλλά τώρα αποφασίσθηκε να βγαίνει ένα 48-σέλιδο φυλλάδιο δυο φορές το μήνα. Αυτό γινόταν από την 1η Ιανουαρίου 1969 κι έπειτα, πράγμα που σήμαινε ότι οι Γάλλοι αδελφοί άρχισαν να παίρνουν 96 σελίδες μεταφρασμένου υλικού κάθε μήνα αντί των 64 που λάμβαναν μέχρι τότε. Ο αδελφός Νορρ ενέκρινε την αγορά ενός τέταρτου τυπογραφικού πιεστηρίου, ώστε να αναλάβει το Γαλλικό τμήμα την επιπλέον αυτή εργασία.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΑΛΗΘΕΙΑ»

Τα πολιτικά γεγονότα τον Μάιο και Ιούνιο 1968 είχαν και άλλες απρόβλεπτες συνέπειες για τα συμφέροντα της Βασιλείας στη Γαλλία. Πολλοί, ίσως, θυμούνται ότι το 1968 εκδόθηκε «Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή». Το βιβλίο αυτό έχει τώρα τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, μετά τη Βίβλο, στον Δυτικό κόσμο, καθώς πάνω από 95 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν διατεθεί σε 112 γλώσσες. Κανονίστηκε, λοιπόν, να προμηθευτούν πολλά ξενόγλωσσα τμήματα νωρίτερα τα τυπογραφικά δοκίμια του βιβλίου «Αλήθεια» για να μπορέσουν να τα μεταφράσουν στις αντίστοιχες  γλώσσες. Μ’ αυτό τον τρόπο, το βιβλίο θα μπορούσε να εκδοθεί ταυτόχρονα σε μερικές από τις πιο χρησιμοποιούμενες γλώσσες του κόσμου.

Όλα είχαν πάει καλά στο Γαλλικό τμήμα. Ένας μεταφραστής κατόρθωσε να μεταφράσει το βιβλίο μέσα σ’ ένα μήνα. Μέρος του μεταφρασμένου χειρογράφου στάλθηκε στο Μπρούκλυν και έφθασε με ασφάλεια. Ένα άλλο μέρος του χειρογράφου στάλθηκε, όταν ξαφνικά ξέσπασε η απεργία των ταχυδρομείων και το χειρόγραφο μπλοκαρίστηκε στα ταχυδρομεία.

Το χειρόγραφο ξαναγράφηκε και το πήγαν στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Τότε οργανώθηκε μια υπηρεσία τακτικών δρομολογίων από αδελφούς που είχαν αυτοκίνητα κι έπαιρναν το ταχυδρομείο από το τμήμα της Γαλλίας και το έστελναν από το Βέλγιο, ενώ παραλάμβαναν το ταχυδρομείο που προοριζόταν για τη Γαλλία και είχε σταλεί στις Βρυξέλλες. Με αυτόν τον τρόπο το βιβλίο ετοιμάστηκε, ώστε οι Γάλλοι, για πρώτη φορά, πήραν ένα βιβλίο ταυτόχρονα με τους Αγγλόφωνους αδελφούς τους. Είναι αλήθεια ότι στις καλοκαιρινές συνελεύσεις υπήρχαν διαθέσιμα μόνο λίγα αντίτυπα για δείγμα, αλλά, σύντομα, ήταν διαθέσιμα αρκετά αντίτυπα για όλους και για διάθεση στον αγρό.

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ «ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»

Το σημαντικότερο γεγονός του 1969 ήταν η διεθνής συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη» που έγινε στο Στάδιο Κολόμπ κοντά στο Παρίσι. Ήταν μέρος μιας αλυσίδας τέτοιων συνελεύσεων, η πρώτη από τις οποίες έγινε αρχές Ιουλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνολικά 334 Γάλλοι εκπρόσωποι πέρασαν τον Ατλαντικό γι’ αυτή την επταήμερη σύναξη. Αλλά κατόπιν, 5-10 Αυγούστου, η συνέλευση έγινε στη Γαλλία.

Έγιναν διευθετήσεις στο στάδιο για μια Πορτογαλική συνέλευση, καθώς και για μια συνέλευση για τους Πολωνόφωνους αδελφούς από τη Γαλλία—συνολικά εκπροσωπήθηκαν 78 εθνικότητες. Εκτός από τους  2.731 της Πορτογαλικής συνελεύσεως και τους 600 της Πολωνικής, περίπου 5.000 ήρθαν από το Βέλγιο, 1.000 από την Ελβετία, πάνω από 1.300 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 200 από τον Καναδά, 170 από την Αγγλία και 120 από την Αφρική. Υπήρχαν ειδικές συνεδριάσεις στην Αγγλική και πάνω από 800 τις παρακολούθησαν.

Οι Πορτογάλοι αδελφοί είχαν την καλύτερη μέχρι εκείνο τον καιρό συνέλευση. Το προηγούμενό τους ανώτατο όριο παρευρεθέντων σ’ όλες τις συνελεύσεις στην ιστορία του έργου στη Πορτογαλία ήταν 825 το 1968 στην Τουλούζη της Γαλλίας. Υπολογίσθηκε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των Πορτογάλων αδελφών μπόρεσαν να παρευρεθούν στη συνέλευση του Παρισιού και σίγουρα την απήλαυσαν. Από μια εκκλησία 90 ευαγγελιζομένων της Λισσαβώνας οι 65 παρακολούθησαν τη συνέλευση! Μια αδελφή αποταμίευε χρήματα για δυο χρόνια για να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για το ταξίδι και την επιστροφή. Στο ακροατήριο υπήρχαν αδελφοί από την Αγκόλα, τις Αζόρες, τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, τη Μαδέρα και τη Μοζαμβίκη.

Η συνέλευση άρχισε με καλό καιρό και υπήρχε ευχάριστη λιακάδα κάθε μέρα. Αυτό ήταν μια ευλογία επειδή οι Πορτογάλοι, οι Πολωνοί και το μισό Γαλλικό ακροατήριο, βρίσκονταν σε ανοικτό χώρο, απροστάτευτοι από τις αλλαγές του καιρού. Έτσι ποιος θα ήταν ο ανώτατος συνολικός αριθμός παρόντων στη συνέλευση;

Λοιπόν, την Κυριακή στη δημόσια ομιλία «Η Προσεγγίζουσα Χιλιετής Ειρήνη» ήταν 47.480 παρόντες—υπερδιπλάσιοι απ’ όσους παρακολούθησαν την προηγούμενη συνέλευση, στο στάδιο Κολόμπ το 1961! Όμως ακόμη πιο αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι βαφτίστηκαν 3.619 άτομα, αριθμός ισοδύναμος με το 10 τοις εκατό του μέσου όρου των παρόντων κατά την διάρκεια της συνελεύσεως! Αυτή η αύξηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά απασχολούσε σοβαρά τον κλήρο, όπως παρατηρείται στα ακόλουθα σχόλια, που δόθηκαν  στην δημοφιλή απογευματινή εφημερίδα του Παρισιού «Φρανς Σουάρ» στις 6 Αυγούστου του 1969.

«Αυτό που ανησυχεί τον κλήρο των άλλων θρησκειών δεν είναι τα εντυπωσιακά μέσα διανομής των εκδόσεων που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, άλλα μάλλον το ότι κερδίζουν προσήλυτους. Ο καθένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει την υποχρέωση να δίνει μαρτυρία ή να διακηρύττει την πίστη του χρησιμοποιώντας την Βίβλο από σπίτι σε σπίτι, και εργαζόμενος σύμφωνα με την κατεύθυνση της οργανώσεως. . . . Οι διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι βασισμένες στη Βίβλο. . . . Πιστεύουν σ’ ένα Θεό [τον Ιεχωβά] απορρίπτουν την τριάδα, την αθανασία της ψυχής, την ύπαρξη άδη και καθαρτηρίου.»

Η προσοχή που δόθηκε στη συνέλευση από τον τύπο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ήταν χωρίς προηγούμενο. Μπροστά στη λεπτή κατάσταση που επικρατούσε στη Γαλλία, δεν έγινε καμιά πρόσκληση δημοσιογράφων στη συνέλευση. Όμως ήρθαν αυθόρμητα. Το πρώτο πρωί περίπου 10 ήταν παρόντες και την επόμενη άρθρα με φωτογραφίες εμφανίσθηκαν στην μπροστινή σελίδα διαφόρων πρωινών Γαλλικών εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας. Την Πέμπτη 7 Αυγούστου υπήρχε και θαυμάσια τηλεοπτική κάλυψη που περιλάμβανε σχεδόν ένα τρίλεπτο φιλμ στις Εθνικές Ειδήσεις των 8 μ.μ., στο πρόγραμμα με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα στη Γαλλία. Η παρουσίαση ήταν ευνοϊκή.

Την ίδια μέρα, η έγκυρη εφημερίδα «Λε Μοντ» μας αφιέρωσε στήλη ύψους 0,9 του μέτρου (36 ίντσες) στη σελίδα των θρησκευτικών ειδήσεων, ενώ αφιέρωσε μόνο 0,23 του μέτρου (9 ίντσες), σε ειδήσεις που αφορούσαν την Καθολική Εκκλησία! Οι εγκυρότερες Γαλλικές εφημερίδες έγραψαν ευνοϊκές ανταποκρίσεις—όχι σε ειδικές εκδόσεις που πωλούνταν γύρω από το στάδιο και προορίζονταν για τους Μάρτυρες—άλλα στις εθνικές εκδόσεις που πωλούνται σ’ ολόκληρη τη Γαλλία και σ’ όλο τον Γαλλόφωνο κόσμο. Συνολικά  ο Γαλλικός τύπος τύπωσε παραπάνω από 22 μέτρα (873 ίντσες) με άρθρα και φωτογραφίες!

Επίσης, η οικογένεια Μπέθελ τύπωσε δύο εκθέσεις της συνελεύσεως που κυκλοφόρησαν στη διάρκεια της συνελεύσεως πρώτα μια 16-σέλιδη έκθεση έπειτα μια 32-σέλιδη μαζί με φωτογραφίες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κυκλοφορούσε μια έκθεση για συνέλευση σε Γαλλική γλώσσα. Αυτές οι εκθέσεις αποδείχθηκαν πολύ χρήσιμες και μετά τη συνέλευση, επίσης, για να δείχνουν στους ανθρώπους το μέγεθος και την έκταση της οργανώσεως του Ιεχωβά.

Επίσης, το νέο υμνολόγιο «Άδοντες και Ψάλλοντες εν ταις Καρδίαις Ημών» εκδόθηκε στη Γαλλική το 1969. Οι αδελφοί το παρέλαβαν λίγο πριν από τη συνέλευση στο Κολόμπ, πράγμα που τους έδωσε την ευκαιρία να μάθουν τους ύμνους που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά την διάρκεια της συνελεύσεως.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΛΗΘΕΙΑ» ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ

Το 1969 πραγματοποιήθηκε ένας μέσος όρος 29.754 ευαγγελιζομένων, αύξηση 12 τοις εκατό για κείνο το έτος. Το βιβλίο «Αλήθεια» που είχε κυκλοφορήσει το προηγούμενο έτος, είχε άμεση σχέση με τις μεγαλειώδεις αυξήσεις. Ένας μέσος όρος 25.949 οικιακών Γραφικών μελετών διεξάγονταν κάθε βδομάδα και 60.457 παρακολούθησαν την Ανάμνηση σε σύγκριση με τους 49.086 του προηγούμενου έτους. Και βαπτίσθηκαν 4.583, υπερδιπλάσιοι από το ανώτατο όριο βαπτισθέντων όλων των ετών μέχρι τότε!

Αυτή η γοργή επέκταση συνεχιζόταν. Απολαύσαμε το 1970 μια αύξηση 15 τοις εκατό σε ευαγγελιζομένους που την ακολούθησε μια αύξηση 14 τοις εκατό το 1971. Αυτό σήμαινε ότι ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε αλματωδώς από 26.614 το 1968 σ’ ένα μέσο όρο 39.026 το 1971—μια αύξηση πάνω από 12.000 μόνο μέσα σε τρία χρόνια! κι εκείνη τη χρονιά παραβρέθηκαν στην Ανάμνηση 80.293, πάνω από 30.000 περισσότεροι απ’ ότι πριν από τρία χρόνια! Επίσης στη Γαλλία σχηματίζονταν νέες εκκλησίες σε ρυθμό μεγαλύτερο από μια κάθε βδομάδα— 53 νέες εκκλησίες για το 1971—φθάνοντας συνολικά τις 636 στη χώρα. Σίγουρα το βιβλίο «Αλήθεια» είχε μεγαλειώδη συμβολή στην προσπάθεια να συναχθούν τα πρόβατα του Κυρίου!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΛΟΥΖΗΣ

Το κύριο γεγονός το 1971 επρόκειτο να είναι η Συνέλευση Περιφερείας «Θείον Όνομα» στην Τουλούζη της Γαλλίας. Περίπου 5.000 αναμένονταν στις συνεδριάσεις στη Γαλλική, 5.000 στην Πορτογαλική και 15.000 στην Ισπανική που θα έδιναν ένα σύνολο 25.000. Γι’ αυτή την τρίγλωσση συνέλευση, είχαν κλεισθεί όλα τα δωμάτια ξενοδοχείων και όλοι οι χώροι κάμπινγκ που ήταν διαθέσιμοι μέσα και γύρω από την Τουλούζη. Αλλά τότε συνέβη το αναπάντεχο:

Επιδημία χολέρας στην Ισπανία. Συζητιόταν να ληφθούν προληπτικά μέτρα. Αλλά οι αρχές ήταν πολύ διστακτικές για το αν θα απαγόρευαν τη συνέλευση, επειδή αυτή η απόφαση θα συναντούσε την αντίδραση των τοπικών επαγγελματιών. Φοβούνταν ακόμη ότι η Εταιρία θα τους μήνυε για οικονομική βλάβη καθώς είχαν υπογραφεί συμβόλαια και είχαν γίνει τεράστιες προετοιμασίες. Με τον καιρό, καθώς οι προετοιμασίες για τη συνέλευση εξακολουθούσαν να προχωρούν, μαθεύτηκε τελικά η είδηση ότι η συνέλευση απαγορεύτηκε επίσημα. Ο αδελφός Ζαν-Κλωντ Ρεζέρ, επίσκοπος συνελεύσεως, παρατήρησε:

«Αληθινά οι αδελφοί ήταν θαυμάσιοι μέχρι τέλους ακόμη όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση. . .. Ναι, υπήρξαν δάκρυα, άλλα με πνεύμα αφοσιώσεως, όλοι αναγνώρισαν την ανάγκη ν’ αρχίσουν ξανά τη δουλειά για να ξηλώσουν ότι είχε κτισθεί μάταια. Οι επικεφαλής αδελφοί των διαφόρων τμημάτων στάθηκαν στο ύψος της υπηρεσίας τους. Οι αδελφοί από την Ισπανία και Πορτογαλία μάς βοήθησαν στο έργο της αποσυναρμολογήσεως, ενώ ταυτόχρονα ενεργούσαν για να κάνουν τη συνέλευσή τους κάπου αλλού.»

 ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Ουσιαστικά όλοι οι Γαλλόφωνοι αδελφοί μπόρεσαν να παρακολουθήσουν μια από τις άλλες συνελεύσεις της Γαλλίας. Και σχεδόν 900 αδελφοί από την Πορτογαλία ταξίδεψαν με 12 λεωφορεία, ένα αεροπλάνο τσάρτερ και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα για να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα «επείγουσας ανάγκης», στο Λονδίνο. Συνολικά 48.533 ήταν παρόντες στις συνελεύσεις «Θείον Όνομα» στη Γαλλία και ένας θαυμάσιος αριθμός από 2.084 άτομα βαφτίστηκαν.

Έτσι το 1971 ήταν ένα εντυπωσιακό έτος θεοκρατικής επεκτάσεως στη Γαλλία. Η χρονιά σημαδεύτηκε από μια ιδιαίτερα θαυμάσια προμήθεια, το «Βιβλίον Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά» στη Γαλλική γλώσσα. Αυτό το βιβλίο είχαμε να το δούμε στα Γαλλικά από τον καιρό πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΠΕΘΕΛ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

Μέχρι το 1972 το Γαλλικό Μπέθελ στο δυτικό Παρισινό προάστιο Μπουλόν-Μπιγιανκούρ είχε γίνει πολύ μικρό, γιατί υπήρχε ανάγκη για ένα παράρτημα. Ιδιαίτερα, το τμήμα αποστολών, χρειαζόταν χώρο. Το 1959, όταν συμπληρώθηκε το Μπέθελ της Βουλώνης, αποστέλλονταν 85.000 βιβλία κάθε χρόνο, ενώ μέχρι το 1972 αυτός ο αριθμός είχε ανέβει σε 1.094.231 για να μην αναφέρουμε τα βιβλιάρια, τα έντυπα προς συμπλήρωση και την άλλη έντυπη ύλη.

Φάνηκε λογικό να κτιστεί αυτό το παράρτημα κάπου ανάμεσα, στο Παρίσι και τη Χάβρη, ένα λιμάνι της δυτικής Γαλλίας, όπου έφταναν τα έντυπα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον Νοέμβριο του 1970 βρέθηκε ένα οικόπεδο με διαστάσεις 73X33 μέτρα (240X108 πόδια) σε μια μικρή πόλη της Νορμανδίας, το Λουβιέ, σε απόσταση περίπου 105 χιλιομέτρων τόσο από το Παρίσι όσο και από τη Χάβρη. Απαιτήθηκαν γύρω στους 17 μήνες για να υπερνικηθούν οι διοικητικές δυσκολίες και έτσι τα συμβόλαια υπογράφηκαν στις 28 Απριλίου 1972. Η οικοδόμηση άρχισε τον επόμενο μήνα μετά την υπογραφή και συμπληρώθηκε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

 Το κτίριο, είναι ένα πολύ όμορφο προκατασκευασμένο διώροφο οικοδόμημα που ο εξωτερικός του τοίχος έχει τούβλα και πράσινες σμαλτωμένες πλάκες. Ένα ευρύχωρο τυπογραφείο και τμήμα αποστολής, μαζί με κουζίνα και δωμάτιο - ψυγείο και μια ευχάριστη τραπεζαρία βρίσκονται στον πρώτο όροφο. Το πλυντήριο, η βιβλιοθήκη και 22 υπνοδωμάτια βρίσκονται στο δεύτερο όροφο. Η οικοδομή έχει συνολική επιφάνεια 2.044 τετραγωνικά μέτρα (22.000 τετρ. πόδια).

Το τυπογραφείο μεταφέρθηκε στο Λουβιέ στις 29 Μαΐου 1973. Ήταν ασυνήθιστο θέαμα τη βροχερή εκείνη μέρα στη Βουλώνη να βλέπει κανείς τα πιεστήρια και τα υπόλοιπα μηχανήματα να ανυψώνονται και να φορτώνονται σε πελώρια φορτηγά στο δρόμο έξω από το Μπέθελ. Οι οδηγοί των ιδιωτικών και των φορτηγών αυτοκινήτων, που ήταν έτσι υποχρεωμένοι να περιμένουν, ήταν τόσο περίεργοι, ώστε ξέχασαν να χτυπήσουν την κόρνα τους, που, παρότι απαγορεύεται, είναι ο χαρακτηριστικός ήχος στο Παρίσι σε ώρες αιχμής! Τέλος, τα τέσσερα πιεστήρια, η λινοτυπική, η κοπτική και η διπλωτική μηχανή έφθασαν σώα και ασφαλή στο Λουβιέ και μπήκαν σε λειτουργία δυο μέρες αργότερα.

Η μέρα αφιερώσεως ορίστηκε για το Σάββατο 9 Ιουνίου 1973 και παραβρέθηκαν 157 άτομα. Αρκετοί αδελφοί έκαναν ανασκόπηση του έργου στη Γαλλία. Ήταν πολύ συγκινητικό να αυξάνει το έργο με γοργό ρυθμό, αφού ο αριθμός των ατόμων που βαφτίστηκαν μόνο το 1972 ξεπέρασε για πρώτη φορά τους 5.000. Επίσης, ο αδελφός που ήταν υπεύθυνος του πιεστηρίου εξήγησε με συντομία ότι το 1960 τυπώθηκαν 291.530 περιοδικά, ενώ το 1972 παράχθηκαν 1.771.300! Και ο συνολικός αριθμός των εντύπων αυξήθηκε από 4.161.994 το 1960 σε 32.043.610 το 1972.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ «ΘΕΙΑ ΝΙΚΗ»

Πάλι το Ολυμπιακό Στάδιο Κολόμπ επρόκειτο να είναι ο χώρος της διεθνούς συνελεύσεως. Την 1η Ιανουαρίου  1973, συστήθηκε η επιτροπή συνελεύσεως επτά μήνες προτού ν’ αρχίσει η συνέλευση. Τι τεράστιο έργο ήταν να παρατηρεί κανείς την μεταμόρφωση ενός σταδίου σε μια γιγαντιαία Αίθουσα Βασιλείας! Αλλά και τι επιτυχία σημείωσαν αυτές οι εργασίες!

Χιλιάδες φυτά φυτεμένα σε γλάστρες που ανθοκόμοι Μάρτυρες είχαν καλλιεργήσει για μήνες, στόλιζαν το κέντρο του σταδίου γύρω απ’ την εξέδρα. Άλλη  μια ευχάριστη διακόσμηση αποτελούσε η τεχνητή λίμνη με δυο ζωντανά φλαμίνγκος. Η Λέσχη Αγώνων της Γαλλίας, ιδιοκτήτρια του σταδίου, χρησιμοποίησε το ντεκόρ για να κοσμήσει το εξώφυλλο του μηνιαίου αθλητικού περιοδικού της.

Τα πάντα ήταν έτοιμα για την εναρκτήρια ημέρα την Τετάρτη 1η Αυγούστου. Κυριολεκτικά πλήθη κόσμου εισέβαλαν στο στάδιο. Οι Γαλλικές εφημερίδες, που συχνά ήταν πολύ δηκτικές και ειρωνικές προς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν γεμάτες επαίνους για το προσεκτικό πλήθος. Η Καθολική εφημερίδα «Λα Κρουά», σχολίασε:

«Μολονότι συζητούνται εκτεταμένα εξ αιτίας του ενεργού τους προσηλυτισμού από σπίτι σε σπίτι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μέτρια επιτυχία μέχρι τώρα στη Γαλλία. Ωστόσο, η συνέλευσή τους στο Κολόμπ ήταν ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα λόγω της άψογης οργανώσεώς τους και των Βιβλικών δραμάτων, καθώς και του αισθήματος ευθύνης που έχουν».

Ο δημοσιογραφικός κόσμος χαιρέτισε αυτή την διεθνή συνέλευση σαν το γεγονός του καλοκαιριού. Η «Λε Μοντ» έλεγε: «Το στάδιο γέμισε ασφυκτικά από ένα προσεκτικό και μελετηρό πλήθος που θα το ζήλευε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα».

Ακόμη και οι διανομείς που παρέδιναν τις εφημερίδες, δεν έμειναν αδιάφοροι από την καλή συμπεριφορά των παραβρεθέντων στη συνέλευση. Ο διανομέας της «Παριζιέν Λιμπερέ» τοποθέτησε τις εφημερίδες του σε σωρούς στο πεζοδρόμιο με κουτάκια για τα χρήματα και άφησε μόνο έναν άνθρωπο να προσέχει τα πράγματα. Οι παρακολουθούντες τη συνέλευση δοκιμάζοντας έκπληξη που είχαν τη δυνατότητα αυτοεξυπηρετήσεως, τον ρώτησαν γιατί δεν φοβόταν μήπως του δώσουν λιγότερα. Απάντησε: «Ω, όχι! κάναμε το ίδιο και το 1969.»

Την Παρασκευή, 3 Αυγούστου, συνολικά 2.703 υποψήφιοι παρουσιάστηκαν για βάπτισμα απαντώντας  «Ναι» στις ερωτήσεις που τους απευθύνθηκαν. Ήταν μια αλησμόνητη στιγμή, καθώς έφευγαν με τάξη για την πισίνα που βρισκόταν μόνο 500 μέτρα (550 γυάρδες) μακριά. Η «Ζουρνάλ ντυ Ντιμάνς» σχολίασε αυτό το εξέχον γεγονός:

«Δεν μπορεί ο καθένας να γίνει Μάρτυς του Ιεχωβά με το ν’ ανακαλύψει την ‘αλήθεια’ τους εντελώς ξαφνικά. Χρειάζεται υπομονή, χρόνος, θάρρος και πάρα πολύ βαθειά Χριστιανική πίστη. Αλλά πρέπει κανείς να δεχθεί και τις εντολές που εκτίθενται στους νόμους της Βίβλου.»

Οι συνελεύσεις που διεξήχθησαν στο Κολόμπ υπήρξαν ορόσημα για την πρόοδο στο Γαλλικό αγρό. Εδώ το 1961 παραβρέθηκαν 23.004, και το 1969 ήταν 47.480 οι παρόντες. Αλλά τι θα λεχθεί για το 1973; Όταν ήρθε η ώρα για τη δημόσια ομιλία της Κυριακής «Θεία Νίκη—Η Σημασία της για τη Θλιβόμενη Ανθρωπότητα» ο εκπληκτικός αριθμός των 60.241 ατόμων κατέκλυσε το τεράστιο στάδιο!

Η «ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»—ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ

Πίσω στα 1963 είχε εκδοθεί η «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» στη Γαλλική γλώσσα. Τελικά, έντεκα χρόνια αργότερα, οι αδελφοί παρέλαβαν με μεγάλο ενθουσιασμό την ολοκληρωμένη «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» στα Γαλλικά. Στη Γαλλία η σπουδαιότητα αυτής της νέας εκδόσεως προσέλαβε ιδιαίτερες διαστάσεις. Γιατί αυτό; Η κατάσταση απαιτεί μια ιστορική αναδρομή.

Οι πάπες αποκαλούσαν τη Γαλλία «την πρεσβυτέρα θυγατέρα της Εκκλησίας» κι ακόμη και σήμερα ισχυρίζονται ότι το 85 τοις εκατό του Γαλλικού πληθυσμού είναι Καθολικοί. Όταν σκεφθείτε ότι πριν από τη Γαλλική Επανάσταση το 1789 αναλογούσε ένας ιερέας σε κάθε 110 κάτοικους και πιο πρόσφατα  το 1970 αναλογούσαν ακόμη ένας ιερέας, μοναχός ή καλόγρια σε 297 κατοίκους, γίνεται φανερό ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε όλη την ευκαιρία να διδάξει τη Βίβλο στους Γάλλους.

Ωστόσο, επί αιώνες, οι ιερείς εφήρμοζαν τον κανόνα που θεσπίσθηκε από τη Σύνοδο της Τουλούζης το 1229: «Οι λαϊκοί δεν πρέπει να κατέχουν τα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.» Είναι αλήθεια ότι από τη δεκαετία του 1950 εκδόθηκαν στη Γαλλική διάφορες Καθολικές Γραφές, όπως η «Βίβλος της Ιερουσαλήμ» άλλα, επειδή αυτές ήταν σχετικά ακριβές, λίγα σπίτια τις είχαν αποχτήσει. Έτσι, με την κυκλοφορία της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» στα Γαλλικά, ακόμη και οι φτωχότερες Γαλλικές οικογένειες, μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν μια πλήρη Βίβλο. Από το 1974, σχεδόν 800.000 αντίτυπα αυτής της θαυμάσιας μεταφράσεως στάλθηκαν στις εκκλησίες για να διανεμηθούν στον αγρό.

ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΟΚΙΝΗΤΡΙΑΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Μολονότι η ζωή των Γάλλων έχει γενικά βελτιωθεί από υλική άποψη, πολλοί είναι απογοητευμένοι και βρίσκονται σε σύγχυση, καθώς τους λείπει η αληθινή σταθερότητα στη ζωή τους. Νιώθουν απελπισία όταν κυκλώνονται από προβλήματα, επειδή η θρησκεία τους έχει αποτύχει να τους προμηθεύσει πνευματική δύναμη και αληθινή εμπιστοσύνη. Το άγγελμα της Βασιλείας ασκεί συχνά μεταμορφωτική επίδραση στα άτομα αυτά, μια επίδραση που είναι αληθινά ευεργετική. Για να παραθέσουμε ένα μόνο παράδειγμα:

Μια γυναίκα που έπασχε από νευρική κατάρρευση εξαιτίας των πολλών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, αποφάσισε ν’ αυτοκτονήσει και να πάρει μαζί της στο θάνατο τα τρία παιδιά της. Όμως, προτού εφαρμόσει το φοβερό της σχέδιο, με προσευχή έκθεσε τη θλίψη της στον Θεό. Καθάρισε το διαμέρισμα της, έγραψε αποχαιρετιστήριες επιστολές στο σύζυγό της και στη μητέρα της και έβγαλε έξω τον σκουπιδοτενεκέ, ώστε να αφήσει τα πάντα σ’ απόλυτη τάξη.

Αλλά, καθώς κατέβαινε τις σκάλες, συνάντησε δύο Μάρτυρες που της μίλησαν και συμφώνησαν να την  ξαναεπισκεφθούν. Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά της, σκέφτηκε αυτό το ραντεβού και αποφάσισε να αναβάλει την αυτοκτονία της κατά μια βδομάδα. Μια βδομάδα αργότερα, οι Μάρτυρες ήταν εκεί στην καθορισμένη ώρα και μετά από μια μικρή προεισαγωγή έγινε έναρξη μιας μελέτης με το βιβλίο «Αλήθεια». Λίγες βδομάδες αργότερα η κυρία βρισκόταν σε τόσο κακή κατάσταση υγείας, ώστε χρειάστηκε να εισαχθεί σε νοσοκομείο. Κατά την διάρκεια των πέντε βδομάδων που νοσηλευόταν εκεί, οι Μάρτυρες την επισκέπτονταν τακτικά για να πληροφορηθούν για την υγεία της.

Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο, η μελέτη συνεχίσθηκε και η κυρία έκανε ότι μπορούσε για να παραβρίσκεται στις συναθροίσεις με τα παιδιά της, αν και το σπίτι της ήταν μακριά από την Αίθουσα Βασιλείας. Ο Λόγος του Θεού ήταν τόσο τονωτικός, ώστε έδινε μαρτυρία σ’ όλους όσους συναντούσε με εξαιρετικά αποτελέσματα. Μάλιστα, όχι μόνο βαπτίσθηκε, άλλα η μητέρα της και ο σύζυγός της έκαναν μελέτη και τελικά άρχισαν το έργο κηρύγματος!

Ευτυχώς, άνθρωποι απ’ όλες τις ηλικίες και απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα μαθαίνουν τις βιβλικές αλήθειες και η ζωή τους μεταμορφώνεται, καθώς μαθαίνουν για τη βέβαιη προοπτική ν’ απολαύσουν το Θείο δώρο της αιώνιας ζωής. Έτσι, το 1974 υπήρχαν 8.689 νέοι, που ανταποκρίθηκαν στην αγαθότητα του Θεού και βαφτίστηκαν. Αυτό σημαίνει ότι, κατά μέσον όρο, κάθε ώρα, μέρα και νύχτα, ένα άτομο στη Γαλλία γινόταν ένας βαπτισμένος Χριστιανός! Πάνω από 53.000 Μάρτυρες το 1974 ήταν δραστήριοι στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως κάθε μήνα και διηύθυναν 36.000 Γραφικές μελέτες. Επίσης, εκείνο το χρόνο 110.330 παρακολούθησαν την Ανάμνηση.

ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ

Το 1975 είχαμε ένα ορόσημο στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία. Η απαγόρευση που επί 22 χρόνια είχε επιβληθεί στο περιοδικό «Σκοπιά» ανακλήθηκε. Από τον Ιανουάριο, οι Γάλλοι αδελφοί  άρχισαν να παίρνουν τα περιοδικά τους για τις μελέτες. Έπειτα, λίγες βδομάδες αργότερα, με αγαλλίαση διέθεταν την «Σκοπιά» στο από πόρτα σε πόρτα έργο.

ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΟΛΩΝ

Θα θυμάστε ότι το 1952 δυο σκαπανείς είχαν αρχίσει το έργο κηρύγματος στην Κορσική που ανήκει στη Γαλλία. Λοιπόν, ύστερα από 15 χρόνια, το 1967, υπήρχαν εκεί δύο εκκλησίες. Το 1969 σχηματίσθηκε μια τρίτη εκκλησία και το 1970 έγινε για πρώτη φορά στο νησί μια συνέλευση περιοχής. Από τότε, στάλθηκαν αρκετοί ειδικοί σκαπανείς στο νησί και το 1978 υπήρχαν 431 ευαγγελιζόμενοι οργανωμένοι σε εννιά εκκλησίες.

Το έργο στο μικρό ανεξάρτητο πριγκιπάτο του Μονακό στις ακτές της Μεσογείου, βρίσκεται κάτω από τη δικαιοδοσία του Γαλλικού τμήματος. Όπως, ίσως, γνωρίζετε το Μονακό είναι η έδρα του περίφημου καζίνου του Μόντε Κάρλο. Αν και το έργο από σπίτι σε σπίτι στους 27.000 κατοίκους του Μονακό απαγορεύεται, ευαγγελιζόμενοι από τη Γαλλική εκκλησία της Μπωσολέιγ κηρύττουν εδώ τακτικά. Μέχρι το 1978 υπήρχαν επτά δραστήριοι Μάρτυρες στο Μονακό.

Φροντίδα επίσης καταβάλλεται για τα ξενόγλωσσα άτομα. Έτσι μέχρι το 1978 υπήρχαν 17 Πορτογαλικές και 16 Ισπανικές εκκλησίες στη Γαλλία εκτός από τη μια Ελληνική και τις δύο Γερμανικές εκκλησίες. Επί πλέον, υπήρχαν 24 Πορτογαλικοί και 12 Ισπανικοί όμιλοι συνταυτισμένοι με Γαλλικές εκκλησίες. Πόσο ενθαρρυντικό ήταν να βλέπουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι από διαφορετικά μέρη της γης μπόρεσαν να μάθουν την αλήθεια στη δική τους γλώσσα!

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Όπως σημειώσαμε πρωτύτερα, η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας εγκαινιάσθηκε στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1961. Σκοπός της ήταν να βοηθήσει τους πρεσβυτέρους  να εκπληρώσουν τις Γραφικές τους ευθύνες. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1971, συνολικά 93 τάξεις είχαν απολαύσει τα οφέλη αυτής της σειράς μαθημάτων, η οποία, μετά την 28η τάξη, μετατράπηκε από μηνιαία σε δεκαπενθήμερη.

Αφού είχε σταματήσει για πάνω από τρία χρόνια, η Σχολή ξανάρχισε τον Φεβρουάριο του 1975 και ένα νέο βιβλίο χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση. Εκείνο το έτος 2.043 πρεσβύτεροι ωφελήθηκαν απ’ αυτή τη νέα σειρά μαθημάτων. Τελικά, περισσότεροι από 5.300 πρεσβύτεροι της Γαλλίας παρακολούθησαν για μια περίοδο έξι βδομάδων μια αναθεωρημένη διήμερη σειρά μαθημάτων το 1978. Ωφελήθηκαν οι πρεσβύτεροι απ’ αυτό; Ένας πρεσβύτερος απάντησε καλά σ’ αυτή την ερώτηση εξηγώντας: «Ευχαριστούμε την άγρυπνη οργάνωση του Ιεχωβά που μας έδωσε ακόμη μεγαλύτερη διαφώτιση για την εποικοδόμηση των αδελφών μας στην εκκλησία.»

ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΡΟΣΤΙΘΕΤΑΙ

Το 1973, όταν αφιερώθηκε το παράρτημα στο Λουβιέ, έγινε η σκέψη ότι θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες στη Γαλλία μέχρι τη μεγάλη θλίψη. Ακόμη κι όταν αγοράστηκε ένα οικόπεδο στο Ενκαρβίλ (ένα χωριό λίγο έξω από το Λουβιέ) το 1974, δεν υπήρχε η σκέψη να χτιστεί ένα παράρτημα, παρά μόνο μια Αίθουσα Βασιλείας. Αλλά με τη γοργή αύξηση του έργου της Βασιλείας, σύντομα άλλαξαν τα σχέδιά μας. Τελικά, στις 2 Απριλίου 1976 εξασφαλίσθηκε η άδεια για την ανέγερση ενός διώροφου κτιρίου με επιφάνεια 2.483 τετραγωνικά μέτρα (26.727 τετρ. πόδια).

Σ’ όλες τις εκκλησίες στη Γαλλία στάλθηκε μια εγκύκλιος που ζητούσε εθελοντές με κάποια οικοδομική πείρα. Καθώς οι αδελφοί δεν είχαν μείνει ικανοποιημένοι από το προκατασκευασμένο κτίριο του Λουβιέ, αποφάσισαν να κατασκευάσουν οι ίδιοι το νέο κτίριο. Ένας αδελφός με πείρα στις οικοδομές προσφέρθηκε να συντονίσει το έργο σαν μέλος μιας οικοδομικής επιτροπής, κάτω από την επίβλεψη της Επιτροπής του Τμήματος και του Κυβερνώντος Σώματος.

Το έργο προχώρησε σύμφωνα με το πρόγραμμα ως  τις 8 Δεκεμβρίου 1976, όταν το Κυβερνών Σώμα εισηγήθηκε να χτιστεί και ένας τρίτος όροφος, με αποτέλεσμα να προστεθούν άλλα 10 υπνοδωμάτια. Έτσι ο αρχιτέκτονάς μας έκανε νέα σχέδια που υποβλήθηκαν για εξέταση. Αποχτήσαμε άλλα 390 τετρ. μέτρα (4.198 τετρ. πόδ.) χώρου ανεβάζοντας έτσι τη συνολική επιφάνεια δαπέδου του κτιρίου στα 2.873 τετρ. μέτρα (30.925 τετρ. πόδια).

Τελικά, το νέο παράρτημα συμπληρώθηκε και το Σάββατο 13 Μαΐου 1978 ο αντιπρόσωπος του Κυβερνώντος Σώματος έδωσε στα Γαλλικά την ομιλία αφιερώσεως του κτιρίου. Το παράρτημα του Ενκαρβίλ στεγάζει τώρα το τμήμα αποστολής και επίσης παρέχει στέγη στους αδελφούς του Μπέθελ που εργάζονται στο Λουβιέ. Σχεδόν όλα τα 34 υπνοδωμάτια του δεύτερου και του τρίτου ορόφου είναι ήδη κατειλημμένα. Μέχρι σήμερα, η Γαλλική οικογένεια Μπέθελ έχει συνολικά 136 μέλη, 46 από τα οποία βρίσκονται στη Βουλώνη και 90 στο Λουβιέ-Ένκαρβίλ.

ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΕ ΑΦΘΟΝΙΑ

Στα πρόσφατα χρόνια ένα τεράστιο έργο μεταφραστικής εργασίας έχει επιτελεσθεί, παρέχοντας στη Γαλλική γλώσσα ουσιαστικά όλες τις εκδόσεις που υπάρχουν στην Αγγλική. Κάνοντας αρχή από το 1976, ακόμη και το ετήσιο «Ευρετήριο της Σκοπιάς» εκδίδεται στη Γαλλική· είναι η πρώτη γλώσσα μετά την Αγγλική που έχει αυτό το ευρετήριο. Ακόμη παρήχθησαν στη Γαλλική και μαγνητοφωνημένες κασέτες των βιβλίων την Γραφής και 12.000 σειρές του ευαγγελίου του Ιωάννη έχουν μοιρασθεί σε 28 χώρες.

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΙΣΤΙΣ»

Από τότε που το Στάδιο Κολόμπ έφθασε στο μέγιστο της χωρητικότητάς του, το 1973, η επιτροπή τμήματος οργάνωσε έξι συνελεύσεις ‘Νικηφόρος Πίστις’ σ’ ολόκληρη τη Γαλλία για το 1978. Κι έκανε καλά, γιατί το σύνολο των παραβρεθέντων έφθασε τους 83.419—23.178 περισσότεροι απ’ ότι το 1973!

Την Παρασκευή το πρωί, οι παραβρεθέντες μοιράστηκαν μ’ άλλους τη νικηφόρο πίστη τους δίνοντας  μαρτυρία στους ντόπιους κατοίκους. Μια νεαρή γυναίκα στο Παρίσι καλωσόρισε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά λέγοντας: «Η επίσκεψή σας έγινε με θεία πρόνοια. Είχα απόλυτη ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Έχω υποστεί ήδη τρεις νευρικούς κλονισμούς κι ήθελα ακόμη και ν’ αυτοκτονήσω.» Έπειτα εμπιστεύθηκε στους Μάρτυρες ότι ένιωσε την ανάγκη να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό. Συμφώνησε να έρθει μ’ ένα φιλικό της πρόσωπο στη δημόσια ομιλία.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΥΞΗΣΗ

Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται ακόμη στο άγγελμα της Βασιλείας. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι την Ανάμνηση του 1979 παρακολούθησαν 133.584 άτομα. Αυτό ισοδυναμεί με 9.810 περισσότερους απ’ ότι μόλις πριν δύο χρόνια. Και το γεγονός ότι αυτός ο αριθμός των παραβρεθέντων στην Ανάμνηση είναι διπλάσιος από τους 67.000 διαγγελείς της Βασιλείας στη Γαλλία, δείχνει την τεράστια προοπτική για εξακολουθητική αύξηση του έργου της Βασιλείας.

Ήδη στο τέλος του 1978 υπήρχαν 1.188 εκκλησίες, 60 περιοχές και έξι περιφέρειες στη Γαλλία. Υπάρχουν 28 εκκλησίες στο ίδιο το Παρίσι και 116  στην περιοχή γύρω από το Παρίσι κάνοντας έτσι ένα σύνολο από 144. Υπάρχουν 17 εκκλησίες στη Μασσαλία, 11 στη Λυών, 10 στη Νίκαια, 8 στη Νάντη, 8 στην Τουλούζη, 7 στη Γκρενόμπλ, 7 στη Μυλούζη, 5 στην Καν και πολλές άλλες Γαλλικές πόλεις έχουν δύο με τρεις εκκλησίες.

Όταν συλλογιζόμαστε πώς αυξήθηκε το έργο μας από μια χούφτα θαρραλέους και αποφασιστικούς Χριστιανούς στη χαραυγή του αιώνα μας, μπορούμε να δούμε αληθινά ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε το λαό του. Ελπίζουμε ότι αυτό το υπόμνημα θα ενθαρρύνει όλους εκείνους που το διάβασαν να προχωρήσουν στην υπηρεσία του Ιεχωβά έχοντας υπόψη ότι τα γεγονότα που εκτέθηκαν εδώ, αποδεικνύουν όλα πόσο αληθινά είναι τα λόγια του αποστόλου Παύλου «Διότι δεν δυνάμεθα να πράξωμέν τι κατά της αληθείας, αλλ’ υπέρ της αληθείας».—2 Κορ. 13:8.

 [Χάρτης στη σελίδα 37]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Γαλλία

ΣΤΕΝΟ ΜΑΓΧΗΣ

ΒΕΛΓΙΟ

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

ΒΟΣΓΙΑ

ΛΩΡΡΑΙΝΗ

ΑΛΣΑΤΙΑ

ΕΛΒΕΤΙΑ

ΙΤΑΛΙΑ

ΑΛΠΕΙΣ

ΜΟΝΑΚΟ

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΚΟΡΣΙΚΗ

ΠΥΡΗΝΑΙΑ

ΙΣΠΑΝΙΑ

ΠΑΡΙΣΙ

ΛΟΥΑΡ ΠΟΤΑΜΟΣ

ΒΡΕΤΑΝΗ

ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ

ΣΑΑΡ

Ρουμπαί

Μπρυαί

Σεν-λε-Νομπλ

Λαν

Ντουαί

Ντεναίν

Χάβρη

Καν

Λουβιέ

Στρασβούργο

Νανσύ

Ρενν

Ανζέ

Νάντη

Πουατιέ

Μουλέν

Λιμόζη

Μπορντώ

Μπαγιόν

Τουλούζη

Μασσαλία

Μπάστια

Νίκαια

Βαλάνς

Μπωβέν

Κλερμόν-Φερράν

Γκρενόμπλ

Λυών

Αννεσύ

Ντιζόν

Μπεζανσόν

Μυλούζη

 [Εικόνα στη σελίδα 41]

1900

Ο Αδόλφος Βέμπερ, ένας Ελβετός ξυλοκόπος, άρχισε το έργο κηρύγματος στη Γαλλία

 [Εικόνα στη σελίδα 73]

1931

(Στο βάθος) Το γραφείο του Παρισιού από το 1931 ως το 1940

(Μπροστά) Ο αδελφός Ρόδερφορδ με μέλη του προσωπικού από τα γραφεία Γαλλίας και Ελβετίας

[Εικόνα στη σελίδα 76]

1932

Γύρω στα 100 μοτοποδήλατα χρησιμοποιούνταν στη Γαλλία για τη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας

[Εικόνα στη σελίδα 81]

1933

Το περίπτερο της Εταιρίας σε μια έκθεση στο Παρίσι. Στη δεκαετία του 1930 αρκετά βιβλία κέρδισαν χρυσά μετάλλια

[Εικόνα στη σελίδα 84]

1937

Ευαγγελιζόμενοι της Εκκλησίας Σεν- λε- Νομπλ με το ηχητικό αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν

 [Εικόνα στη σελίδα 104]

1945

Το ξανασμίξιμο της Έμμας, του Αδόλφου και της Σιμόν Άρνολντ ύστερα από χρόνια χωρισμού στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου

 [Εικόνα στη σελίδα 121]

1948

Μαρτυρία με πινακίδες πάνω σε ποδήλατα που διαφημίζουν δημόσιες ομιλίες

[Εικόνα στη σελίδα 125]

1951

ΠΑΡΙΣΙ—Η πρώτη μεταπολεμική διεθνής συνέλευση. 10.456 παρακολούθησαν από 28 χώρες

[Εικόνα στη σελίδα 136]

1959

Το Νέο Μπέθελ τελειωμένο στη Μπουλόν–Μπιγιανκούρ

[Εικόνα στη σελίδα 152]

1972

Το παράρτημα του Μπέθελ που κτίστηκε στο Λουβιέ

[Εικόνα στη σελίδα 160]

1978

Το δεύτερο παράρτημα του Μπέθελ, που κτίστηκε στο Ενκαρβίλ, στη Νορμανδία