Κεφάλαιο 10

Χριστιανοσύνη—Ήταν ο Ιησούς η Οδός προς τον Θεό;

Μέχρι στιγμής, με εξαίρεση το κεφάλαιο για τον Ιουδαϊσμό, έχουμε εξετάσει ορισμένες μεγάλες θρησκείες που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στη μυθολογία. Τώρα θα εξετάσουμε άλλη μια θρησκεία που ισχυρίζεται ότι φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον Θεό—τη Χριστιανοσύνη. Σε ποια βάση στηρίζεται η Χριστιανοσύνη—σε μύθους ή σε ιστορικά γεγονότα;

1. (α) Γιατί η ιστορία του Χριστιανικού κόσμου κάνει μερικούς ανθρώπους να έχουν σοβαρές αμφιβολίες όσον αφορά τη Χριστιανοσύνη; (β) Ποια διάκριση κάνουμε ανάμεσα στους όρους Χριστιανικός κόσμος και Χριστιανοσύνη;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ του Χριστιανικού κόσμου, * στιγματισμένη από πολέμους, ιεροεξεταστικά δικαστήρια, σταυροφορίες και θρησκευτική υποκρισία, δεν έχει εξυπηρετήσει το σκοπό της Χριστιανοσύνης. Οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι καθώς και άλλοι άνθρωποι προβάλλουν την ηθική διαφθορά και κατάπτωση του δυτικού, «Χριστιανικού» κόσμου ως μια αιτία για την οποία απορρίπτουν τη Χριστιανοσύνη. Πράγματι, τα δήθεν Χριστιανικά έθνη έχουν χάσει το ηθικό τους πηδάλιο κι έχουν ναυαγήσει προσκρούοντας στους υφάλους της απιστίας, της απληστίας και της φιληδονίας.

2, 3. (α) Ποια αντίθεση διαπιστώνουμε στη διαγωγή των πρώτων Χριστιανών και στη διαγωγή των ανθρώπων του σύγχρονου Χριστιανικού κόσμου; (β) Ποιες είναι μερικές ερωτήσεις που θα λάβουν απάντηση;

² Το γεγονός ότι τα πρότυπα της αρχικής Χριστιανοσύνης  διέφεραν από τα ανεκτικά ήθη και έθιμα της εποχής μας το βεβαιώνει η καθηγήτρια Ιλέιν Πέιτζελς, στο βιβλίο της Ο Αδάμ, η Εύα και το Φίδι (Adam, Eve, and the Serpent), όπου δηλώνει: «Πολλοί Χριστιανοί των πρώτων τεσσάρων αιώνων καυχιόνταν για τις σεξουαλικές αναστολές τους· απαρνούνταν την πολυγαμία, πολλές φορές ακόμη και το διαζύγιο, που το επέτρεπε η Ιουδαϊκή παράδοση· και αποκήρυτταν τις εξωγαμιαίες σεξουαλικές πράξεις τις οποίες αποδέχονταν γενικά οι ειδωλολάτρες σύγχρονοί τους, πράξεις που περιλάμβαναν την πορνεία και την ομοφυλοφιλία».

³ Επομένως είναι σωστό να ρωτήσουμε: Αντανακλά πραγματικά η ιστορία του Χριστιανικού κόσμου και η τωρινή ηθική του κατάσταση τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού; Τι είδους άνθρωπος ήταν ο Ιησούς; Συνέβαλε στο να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά στον Θεό; Ήταν αυτός ο υποσχεμένος Μεσσίας των Εβραϊκών προφητειών; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα εξετάσουμε σ’ αυτό το κεφάλαιο.

Ιησούς—Ποια Στοιχεία Πιστοποιούσαν την Ταυτότητά Του;

4. Στη μελέτη που διεξάγουμε, ποια εμφανή διαφορά έχουμε παρατηρήσει ανάμεσα στη Χριστιανοσύνη και τις ρίζες της από τη μια μεριά, και στις μεγάλες θρησκείες του κόσμου από την άλλη;

⁴ Σε άλλα κεφάλαια είδαμε πόσο σπουδαίο ρόλο έχει παίξει η μυθολογία σχεδόν σ’ όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Εντούτοις, όταν εξετάσαμε τις ρίζες του Ιουδαϊσμού στο προηγούμενο κεφάλαιο, δεν ξεκινήσαμε με ένα μύθο, αλλά με μια ιστορικά εξακριβωμένη πραγματικότητα, τον Αβραάμ, τους προγόνους και τους απογόνους του. Στην περίπτωση της Χριστιανοσύνης και του ιδρυτή της, του Ιησού, ξεκινάμε και πάλι, όχι με μύθους, αλλά με ένα ιστορικό πρόσωπο.—Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 237.

5. (α) Ποια είναι τρία από τα αποδεικτικά στοιχεία που κατείχε ο Ιησούς τα οποία πιστοποιούσαν ότι αυτός ήταν το υποσχεμένο «σπέρμα» του Αβραάμ; (β) Ποιοι έγραψαν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές;

⁵ Το πρώτο εδάφιο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών,  που είναι γενικά γνωστές με την ονομασία Καινή Διαθήκη (βλέπε πλαίσιο, σελίδα 241), δηλώνει: «Βίβλος της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, υιού του Δαβίδ, υιού του Αβραάμ». (Ματθαίος 1:1) Μήπως είναι αυτή η δήλωση ένας επιπόλαιος ισχυρισμός που προβάλλει ο Ματθαίος, πρώην Ιουδαίος φοροσυλλέκτης και στενός μαθητής και βιογράφος του Ιησού; Όχι. Τα επόμενα 15 εδάφια εκθέτουν λεπτομερώς τη γενεαλογική γραμμή των απογόνων του Αβραάμ μέχρι τον Ιακώβ, ο οποίος «εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Συνεπώς, ο Ιησούς ήταν πράγματι απόγονος του Αβραάμ, του Ιούδα και του Δαβίδ, κι έτσι κατείχε τρία από τα αποδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούσαν την ταυτότητα του προειπωμένου «σπέρματος», όπως αναφέρεται στο εδάφιο Γένεσις 3:15, και του σπέρματος του Αβραάμ.—Γένεσις 22:18· 49:10· 1 Χρονικών 17:11.

6, 7. Γιατί είχε σημασία ο τόπος της γέννησης του Ιησού;

⁶ Ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο που πιστοποιούσε την ταυτότητα του Μεσσιανικού Σπέρματος επρόκειτο να είναι ο τόπος της γέννησής του. Πού γεννήθηκε ο Ιησούς; Ο Ματθαίος μάς λέει ότι «εγεννήθη ο Ιησούς εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας επί των ημερών Ηρώδου του βασιλέως». (Ματθαίος 2:1) Η αφήγηση του γιατρού Λουκά επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός, λέγοντάς μας τα εξής σχετικά με το μελλοντικό θετό πατέρα του Ιησού: «Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ της πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ, επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ, δια να απογραφή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης μ’ αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος».—Λουκάς 2:4, 5.

⁷ Γιατί έπρεπε να γεννηθεί ο Ιησούς στη Βηθλεέμ και όχι στη Ναζαρέτ ή σε κάποια άλλη πόλη; Επειδή υπήρχε μια προφητεία που λέχθηκε τον όγδοο αιώνα Π.Κ.Χ. από τον Εβραίο προφήτη Μιχαία: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών  αιώνος». (Μιχαίας 5:2) Έτσι, με τον τόπο της γέννησής του, ο Ιησούς κατείχε άλλο ένα αποδεικτικό στοιχείο που πιστοποιούσε ότι ήταν το υποσχεμένο Σπέρμα και ο υποσχεμένος Μεσσίας.—Ιωάννης 7:42.

8. Ποιες είναι μερικές από τις προφητείες που εκπλήρωσε ο Ιησούς;

⁸ Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς εκπλήρωσε πολύ περισσότερες προφητείες των Εβραϊκών Γραφών, αποδεικνύοντας έτσι ότι διέθετε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούσαν ότι αυτός ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας. Μπορείτε να δείτε μερικές απ’ αυτές στην Αγία Γραφή. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 245.) * Τώρα όμως, ας εξετάσουμε με συντομία το άγγελμα και τη διακονία του Ιησού.

Η Ζωή του Ιησού Δείχνει την Οδό

9. (α) Πώς άρχισε ο Ιησούς τη δημόσια διακονία του; (β) Πώς γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς είχε την επιδοκιμασία του Θεού;

⁹ Η αφήγηση της Αγίας Γραφής μάς λέει ότι ο Ιησούς ανατράφηκε ως ένας κανονικός νεαρός Ιουδαίος της εποχής του, πηγαίνοντας στην τοπική συναγωγή και στο ναό της Ιερουσαλήμ. (Λουκάς 2:41-52) Όταν έγινε 30 χρονών, άρχισε τη δημόσια διακονία του. Πρώτα πήγε στον εξάδελφό του τον Ιωάννη, που βάφτιζε Ιουδαίους στον ποταμό Ιορδάνη σε ένδειξη της μετανοίας τους. Η αφήγηση του Λουκά μάς λέει τα εξής: ‘Αφού δε εβαπτίσθη πας ο λαός, βαπτισθέντος και του Ιησού και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός και κατέβη το πνεύμα το άγιον εν σωματική μορφή ως περιστερά επ’ αυτόν, και έγεινε φωνή εκ του ουρανού, λέγουσα· Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις σε ευηρεστήθην [εσένα επιδοκίμασα, ΜΝΚ]’.—Λουκάς 3:21-23· Ιωάννης 1:32-34.

10, 11. (α) Ποια ήταν μερικά χαρακτηριστικά των μεθόδων κηρύγματος και διδασκαλίας του Ιησού; (β) Πώς έδειξε ο Ιησούς τη σπουδαιότητα του ονόματος του Πατέρα του;

¹⁰ Στον κατάλληλο καιρό ο Ιησούς ανέλαβε τη διακονία του ως ο χρισμένος Γιος του Θεού. Περιόδευσε όλη τη  Γαλιλαία και την Ιουδαία κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και κάνοντας θαύματα, όπως το να θεραπεύει τους ασθενείς. Δεν δεχόταν αμοιβή και δεν ζητούσε πλούτη ούτε επιδίωκε την αυτοπροβολή του. Μάλιστα, είπε ότι υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στο να δίνει κάποιος παρά στο να λαβαίνει. Επίσης δίδαξε τους μαθητές του πώς να κηρύττουν.—Ματθαίος 8:20· 10:7-13· Πράξεις 20:35.

¹¹ Αναλύοντας το άγγελμα του Ιησού και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο δικό του ύφος και στο ύφος πολλών κηρύκων του Χριστιανικού κόσμου. Αυτός δεν παρέσυρε τα πλήθη με ψευτοσυναισθηματισμούς και με την τακτική του εκφοβισμού, χρησιμοποιώντας τη δοξασία της πύρινης κόλασης. Αντίθετα, ο Ιησούς χρησιμοποιούσε την απλή λογική καθώς και παραβολές από την καθημερινή ζωή, ώστε να αγγίξει την καρδιά και το νου. Ένα έξοχο παράδειγμα της διδαχής και των μεθόδων του αποτελεί η φημισμένη Επί του Όρους Ομιλία του. Σ’ αυτή την ομιλία περιλαμβάνεται η υποδειγματική προσευχή του Ιησού, στην οποία δείχνει καθαρά τι πρέπει να έχει προτεραιότητα για ένα Χριστιανό, βάζοντας στην πρώτη θέση τον αγιασμό του ονόματος του Θεού. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδες 258-259.)—Ματθαίος 5:1–7:29· 13:3-53· Λουκάς 6:17-49.

12. (α) Πώς εκδήλωνε ο Ιησούς αγάπη στη διδασκαλία και στις πράξεις του; (β) Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν εκδηλωνόταν αληθινά η Χριστιανική αγάπη;

¹² Στις σχέσεις του με τους ακολούθους του και γενικά με τον κόσμο, ο Ιησούς εκδήλωνε αγάπη και συμπόνια. (Μάρκος 6:30-34) Καθώς κήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού, εκδήλωνε ο ίδιος προσωπικά τις ιδιότητες της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης. Γι’ αυτό, στις τελευταίες ώρες της ζωής του μπορούσε να πει στους μαθητές του: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι  γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους». (Ιωάννης 13:34, 35) Επομένως, η ουσία της Χριστιανοσύνης όπως εκδηλώνεται στην πράξη είναι η αυτοθυσιαστική αγάπη που βασίζεται σε αρχές. (Ματθαίος 22:37-40) Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανός πρέπει να αγαπάει ακόμη και τους εχθρούς του, αν και μπορεί να μισεί τα πονηρά τους έργα. (Λουκάς 6:27-31) Για σκεφτείτε το λίγο αυτό. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας εκδήλωνε πραγματικά τέτοιου είδους αγάπη!—Ρωμαίους 12:17-21· 13:8-10.

13. Με ποιον τρόπο διέφερε η διδασκαλία του Ιησού από εκείνη του Κομφούκιου, του Λάο-τσε και του Βούδα;

¹³ Ωστόσο, οι διδασκαλίες του Ιησού δεν ήταν απλώς και μόνο ηθικολογίες ή φιλοσοφίες, όπως εκείνες του Κομφούκιου ή του Λάο-τσε. Ακόμη, ο Ιησούς δεν δίδαξε, όπως ο Βούδας, ότι ο άνθρωπος μπορεί με δικές του προσπάθειες να αποκτήσει τη σωτηρία του χρησιμοποιώντας το μονοπάτι της γνώσης και της φώτισης. Αντίθετα, έδειξε ότι η πηγή της σωτηρίας είναι ο Θεός, λέγοντας: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».—Ιωάννης 3:16, 17.

14. Γιατί μπορούσε ο Ιησούς να πει: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή»;

¹⁴ Εκδηλώνοντας με τα λόγια και τα έργα του την αγάπη του Πατέρα του, ο Ιησούς έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά στον Θεό. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο μπορούσε να πει: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού. . . . Όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πώς συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί [σε ενότητα με τον Πατέρα, ΜΝΚ] και ο Πατήρ είναι εν εμοί [σε ενότητα μ’ εμένα, ΜΝΚ]; τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ’ εμαυτού δεν λαλώ· αλλ’ ο Πατήρ ο  μένων εν εμοί [σε ενότητα μ’ εμένα, ΜΝΚ] αυτός εκτελεί τα έργα. . . . Ηκούσατε ότι εγώ σας είπον, Υπάγω και έρχομαι προς εσάς. Εάν με ηγαπάτε, ηθέλετε χαρή ότι είπον, υπάγω προς τον Πατέρα· διότι ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου». (Ιωάννης 14:6-28) Ναι, ο Ιησούς ήταν «η οδός και η αλήθεια και η ζωή», επειδή οδηγούσε εκείνους τους Ιουδαίους πίσω στον Πατέρα του, τον αληθινό Θεό τους, τον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, με τον Ιησού η αναζήτηση του ανθρώπου για τον Θεό ξαφνικά έλαβε ώθηση, επειδή ο Θεός, με την υπέρτατη αγάπη που τον χαρακτήριζε, έστειλε στη γη τον Ιησού ως φάρο του φωτός και της αλήθειας για να οδηγήσει τους ανθρώπους στον Πατέρα.—Ιωάννης 1:9-14· 6:44· 8:31, 32.

15. (α) Τι πρέπει να κάνουμε για να βρούμε τον Θεό; (β) Τι αποδείξεις για την αγάπη του Θεού υπάρχουν εδώ στη γη;

¹⁵ Με βάση τη διακονία και το παράδειγμα του Ιησού, ο ιεραπόστολος Παύλος μπορούσε αργότερα να πει στους Έλληνες στην Αθήνα: «Και [ο Θεός] έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών. Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν». (Πράξεις 17:26-28) Ναι, ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον Θεό, αν είναι πρόθυμος να κάνει προσπάθειες για να τον αναζητήσει. (Ματθαίος 7:7, 8) Ο Θεός έχει φανερώσει τον εαυτό του και την αγάπη του με το να προμηθεύσει τη γη που συντηρεί μια φαινομενικά ατέλειωτη ποικιλία ζωής. Αυτός εφοδιάζει όλους τους ανθρώπους με τα αναγκαία, είτε είναι δίκαιοι είτε άδικοι. Έχει επίσης προμηθεύσει στους ανθρώπους το γραπτό του Λόγο, την Αγία Γραφή, κι έστειλε τον Γιο του  για να προσφερθεί ως απολυτρωτική θυσία. * Επιπλέον, ο Θεός έχει προμηθεύσει τη βοήθεια που χρειάζονται οι άνθρωποι για να βρουν την οδό που οδηγεί σε Αυτόν.—Ματθαίος 5:43-45· Πράξεις 14:16, 17· Ρωμαίους 3:23-26.

16, 17. Πώς πρέπει να εκδηλώνεται η αληθινή Χριστιανική αγάπη;

¹⁶ Φυσικά, η Χριστιανική αγάπη πρέπει να εκδηλώνεται όχι μόνο με λόγια, αλλά πρωτίστως με έργα. Γι’ αυτόν το λόγο ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».—1 Κορινθίους 13:4-8.

¹⁷ Επίσης ο Ιησούς έδειξε καθαρά πόσο σημαντικό είναι να διακηρύττει κανείς τη Βασιλεία των ουρανών—τη διακυβέρνηση του Θεού πάνω στο υποτακτικό ανθρώπινο γένος.—Ματθαίος 10:7· Μάρκος 13:10.

Ο Κάθε Χριστιανός Πρέπει να Είναι Ευαγγελιστής

18. (α) Τι τονίστηκε στην Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού; (β) Ποια ευθύνη έχει ο κάθε Χριστιανός; (γ) Πώς προετοίμασε ο Ιησούς τους μαθητές του για τη διακονία τους, και ποιο άγγελμα έπρεπε να κηρύξουν;

¹⁸ Στην Επί του Όρους Ομιλία του, ο Ιησούς τόνισε στα πλήθη την ευθύνη που είχαν να διαφωτίσουν και άλλα άτομα με τα λόγια και τις πράξεις τους. Αυτός είπε: «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή· ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς». (Ματθαίος 5:14-16) Ο Ιησούς εκπαίδευσε τους μαθητές του ώστε να γνωρίζουν  πώς να κηρύττουν και να διδάσκουν, καθώς θα περιόδευαν ως διάκονοι. Και ποιο θα ήταν το άγγελμά τους; Αυτό που κήρυξε και ο ίδιος ο Ιησούς, δηλαδή η Βασιλεία του Θεού, η οποία επρόκειτο να κυβερνήσει τη γη με δικαιοσύνη. Όπως εξήγησε ο Ιησούς σε μια περίπτωση: «Και εις τας άλλας πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού· επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος». (Λουκάς 4:43· 8:1· 10:1-12) Είπε επίσης ότι μέρος του σημείου που θα προσδιόριζε τις έσχατες ημέρες θα ήταν ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:3-14.

19, 20. (α) Γιατί η αληθινή Χριστιανοσύνη υπήρξε ανέκαθεν μια δραστήρια θρησκεία που επιδιδόταν στο κήρυγμα; (β) Ποια βασικά ερωτήματα χρειάζονται τώρα απάντηση;

¹⁹ Το 33 Κ.Χ., πριν αναληφθεί τελικά στον ουρανό, ο αναστημένος Ιησούς έδωσε στους μαθητές του τις εξής οδηγίες: ‘Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος’. (Ματθαίος 28:18-20) Γι’ αυτό και η Χριστιανοσύνη υπήρξε, από την αρχή της ακόμη, μια δραστήρια, προσηλυτιστική θρησκεία η οποία προκάλεσε την οργή και το φθόνο των ανθρώπων που ακολουθούσαν τις κυρίαρχες θρησκείες της εποχής, τις θρησκείες της Ελλάδας και της Ρώμης που βασίζονταν στη μυθολογία. Ο διωγμός που υπέστη ο Παύλος στην Έφεσο καταδείκνυε καθαρά αυτό το γεγονός.—Πράξεις 19:23-41.

²⁰ Τώρα τίθενται τα ερωτήματα: Τι είχε να πει για τους νεκρούς το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού; Ποια ελπίδα κήρυξε ο Χριστός για τους νεκρούς; Μήπως πρόσφερε στις «αθάνατες ψυχές» των οπαδών του σωτηρία από κάποια «πύρινη κόλαση»; Ή μήπως πρόσφερε κάτι άλλο;—Ματθαίος 4:17.

 Η Ελπίδα της Αιώνιας Ζωής

21, 22. (α) Με τι παρομοίασε ο Ιησούς την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο νεκρός Λάζαρος, και γιατί; (β) Ποια ελπίδα έτρεφε η Μάρθα για το νεκρό αδελφό της;

²¹ Ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσουμε ενόραση για την ελπίδα που κήρυξε ο Ιησούς είναι ίσως να δούμε τι είπε και έκανε όταν πέθανε ο φίλος του Λάζαρος. Ποια άποψη είχε ο Ιησούς γι’ αυτόν το θάνατο; Καθώς ξεκινούσε για να πάει στο σπίτι του Λάζαρου, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν». (Ιωάννης 11:11) Ο Ιησούς παρομοίασε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο νεκρός Λάζαρος με τον ύπνο. Όταν κοιμόμαστε βαθιά, δεν συνειδητοποιούμε τίποτα, πράγμα που συμφωνεί με την εβραϊκή έκφραση η οποία βρίσκεται στο εδάφιο Εκκλησιαστής 9:5: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν».

²² Αν και ο Λάζαρος είχε πεθάνει πριν από τέσσερις μέρες, παρατηρούμε ότι ο Ιησούς δεν είπε τίποτα απολύτως για το αν η ψυχή του Λάζαρου ήταν στον ουρανό, στην κόλαση ή στο καθαρτήριο! Όταν ο Ιησούς έφτασε στη Βηθανία και η Μάρθα, η αδελφή του Λάζαρου, βγήκε για να τον προϋπαντήσει, αυτός της είπε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή». Ποια ήταν η απάντησή της; Μήπως είπε ότι εκείνος βρισκόταν ήδη στον ουρανό; Η Μάρθα απάντησε: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα». Αυτό δείχνει καθαρά ότι η ελπίδα που είχαν οι Ιουδαίοι εκείνη την εποχή ήταν η ανάσταση, η επαναφορά στη ζωή εδώ πάνω στη γη.—Ιωάννης 11:23, 24, 38, 39.

23. Ποιο θαύμα έκανε ο Ιησούς, και ποια επίδραση είχε αυτό στους παρατηρητές;

²³ Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει· και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης 11:25, 26) Για να αποδείξει αυτά που έλεγε, ο Ιησούς πήγε στη σπηλιά όπου είχε  ταφεί ο Λάζαρος, τον κάλεσε κι εκείνος βγήκε ζωντανός μπροστά στα μάτια των αδελφών του, της Μαρίας και της Μάρθας, και των γειτόνων. Η αφήγηση συνεχίζει: «Πολλοί λοιπόν εκ των Ιουδαίων, οίτινες είχον ελθεί εις την Μαρίαν και είδον όσα έκαμεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν. . . . Εμαρτύρει λοιπόν ο όχλος, ο ων μετ’ αυτού ότε εφώναξε τον Λάζαρον εκ του μνημείου και ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών». (Ιωάννης 11:45· 12:17) Εκείνοι είχαν δει το θαύμα προσωπικά, γι’ αυτό και πίστεψαν και πιστοποίησαν την αληθινότητά του. Οι θρησκευτικοί ενάντιοι του Ιησού θα πρέπει κι αυτοί να πίστεψαν το γεγονός, επειδή το ιστορικό μάς λέει ότι οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι συνωμότησαν για να σκοτώσουν τον Ιησού, «διότι ούτος ο άνθρωπος πολλά θαύματα κάμνει».—Ιωάννης 11:30-53.

24. (α) Πού ήταν ο Λάζαρος επί τέσσερις μέρες; (β) Τι λέει η Αγία Γραφή για την αθανασία;

²⁴ Πού είχε πάει ο Λάζαρος τις τέσσερις μέρες που ήταν νεκρός; Πουθενά. Δεν είχε συνειδητότητα και κοιμόταν στον τάφο περιμένοντας την ανάσταση. Ο Ιησούς τον ευλόγησε ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς με θαυματουργικό τρόπο. Σύμφωνα όμως με την αφήγηση του Ιωάννη, ο Λάζαρος δεν είπε τίποτα για το αν πήγε στον ουρανό, στην κόλαση ή στο καθαρτήριο εκείνες τις τέσσερις μέρες. Γιατί; Απλούστατα επειδή δεν είχε αθάνατη ψυχή η οποία να μπορούσε να μεταβεί σ’ αυτά τα μέρη. *—Ιώβ 36:14· Ιεζεκιήλ 18:4.

25. (α) Όταν η Αγία Γραφή μιλάει για αιώνια ζωή, τι εννοεί; (β) Από τι εξαρτάται ο ερχομός της υποσχεμένης Βασιλείας του Θεού;

²⁵ Επομένως, όταν ο Ιησούς μιλούσε για αιώνια ζωή, εννοούσε είτε ότι θα απολάμβανε κάποιος αιώνια ζωή στους  ουρανούς ως μεταμορφωμένος και αθάνατος πνευματικός συγκυβερνήτης του στη Βασιλεία του είτε ότι θα ζούσε αιώνια ως άνθρωπος σε μια παραδεισένια γη κάτω από τη διακυβέρνηση αυτής της Βασιλείας. * (Λουκάς 23:43, ΜΝΚ· Ιωάννης 17:3) Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, η συμβολική κατοίκησή του στη γη μαζί με το υπάκουο ανθρώπινο γένος θα φέρει άφθονες ευλογίες στη γη. Όλ’ αυτά,  βέβαια, εξαρτώνται από το αν ο Ιησούς είχε στ’ αλήθεια σταλθεί από τον Θεό και αν είχε λάβει την επιδοκιμασία του.—Λουκάς 22:28-30· Τίτον 1:1, 2· Αποκάλυψις 21:1-4.

Η Επιδοκιμασία του Θεού —Πραγματικότητα, Όχι Μύθος

26. Ποιο αξιοθαύμαστο γεγονός συνέβηκε μπροστά στους μαθητές Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη;

²⁶ Πώς γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς είχε την επιδοκιμασία του Θεού; Πρώτα-πρώτα, όταν ο Ιησούς βαφτίστηκε, ακούστηκε από τον ουρανό μια φωνή που έλεγε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην [τον οποίο επιδοκίμασα, ΜΝΚ]». (Ματθαίος 3:17) Αργότερα, δόθηκε επιβεβαίωση αυτής της επιδοκιμασίας μπροστά σε άλλους μάρτυρες. Οι μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης, που ήταν πρώην ψαράδες από τη Γαλιλαία, συνόδεψαν τον Ιησού σ’ ένα ψηλό βουνό (πιθανώς το Όρος Αερμών, που έχει 2.814 μέτρα ύψος). Εκεί συνέβηκε κάτι αξιοθαύμαστο μπροστά στα μάτια τους: «Και [ο Ιησούς] μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως. Και ιδού, εφάνησαν εις αυτούς Μωυσής και Ηλίας συλλαλούντες μετ’ αυτού. . . . Ιδού, νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην [τον οποίο επιδοκίμασα, ΜΝΚ]· αυτού ακούετε. Και ακούσαντες οι μαθηταί έπεσον κατά πρόσωπον αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα».—Ματθαίος 17:1-6· Λουκάς 9:28-36.

27. (α) Ποια επίδραση είχε η μεταμόρφωση στους μαθητές; (β) Πώς γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς δεν ήταν μυθικό πρόσωπο;

²⁷ Αυτή η επιβεβαίωση από τον Θεό που άκουσε και είδε ο Πέτρος ενίσχυσε αφάνταστα την πίστη του, γιατί αυτός έγραψε αργότερα: «Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός,  εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην [τον οποίο εγώ ο ίδιος επιδοκίμασα, ΜΝΚ]· και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω». (2 Πέτρου 1:16-18) Οι Ιουδαίοι μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης είδαν στην πραγματικότητα το θαύμα της μεταμόρφωσης του Ιησού και άκουσαν τη φωνή της επιδοκιμασίας του Θεού από τον ουρανό. Η πίστη τους βασιζόταν σ’ ένα πραγματικό γεγονός το οποίο είχαν δει και  ακούσει, κι όχι σε «Ιουδαϊκούς μύθους». (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 237.)—Ματθαίος 17:9· Τίτον 1:13, 14. *

Ο Θάνατος του Ιησού κι Άλλο Ένα Θαύμα

28. Το έτος 33 Κ.Χ., ποιες ψευδείς κατηγορίες επιρρίφτηκαν στον Ιησού;

²⁸ Το έτος 33 Κ.Χ., οι θρησκευτικοί ηγέτες των Ιουδαίων συνέλαβαν και δίκασαν τον Ιησού, με την ψευδή κατηγορία της βλασφημίας, επειδή αποκάλεσε τον εαυτό του Γιο του Θεού. (Ματθαίος 26:3, 4, 59-67) Εφόσον εκείνοι οι Ιουδαίοι προτιμούσαν προφανώς να τον θανατώσουν οι ρωμαϊκές κοσμικές αρχές, τον έστειλαν στον Πιλάτο και τον ξανακατηγόρησαν ψεύτικα, αυτή τη φορά για παρεμπόδιση της πληρωμής φόρων στον Καίσαρα και γιατί ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος ήταν βασιλιάς.—Μάρκος 12:14-17· Λουκάς 23:1-11· Ιωάννης 18:28-31.

29. Πώς πέθανε ο Ιησούς;

²⁹ Αφού ο Ιησούς παραπέμφθηκε από τον έναν άρχοντα στον άλλον, στο τέλος ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος, εξαιτίας της επιμονής του όχλου που είχε ξεσηκωθεί από τους θρησκευτικούς ηγέτες, ακολούθησε την οδό της ελάχιστης αντίστασης και καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο. Ως αποτέλεσμα, ο Ιησούς πέθανε με ατιμωτικό θάνατο πάνω σ’ έναν πάσσαλο, και το σώμα του τοποθετήθηκε μέσα σ’ έναν τάφο. Αλλά μετά από τρεις μέρες συνέβηκε ένα γεγονός που μετέτρεψε τους απαρηγόρητους μαθητές του Ιησού σε χαρούμενους πιστούς και ζηλωτές ευαγγελιστές.—Ιωάννης 19:16-22· Γαλάτας 3:13.

30. Ποια μέτρα πήραν οι θρησκευτικοί ηγέτες για να εμποδίσουν πιθανή απάτη;

³⁰ Επειδή οι θρησκευτικοί ηγέτες υποψιάζονταν ότι οι ακόλουθοι του Ιησού θα κατέφευγαν σε απάτη, πήγαν στον Πιλάτο και του ζήτησαν τα εξής: «Κύριε, ενεθυμήθημεν ότι  εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων, Μετά τρεις ημέρας θέλω αναστηθή. Πρόσταξον λοιπόν να ασφαλισθή ο τάφος έως της τρίτης ημέρας, μήποτε οι μαθηταί αυτού ελθόντες δια νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι προς τον λαόν, Ανέστη εκ των νεκρών· και θέλει είσθαι η εσχάτη πλάνη χειροτέρα της πρώτης. Είπε δε προς αυτούς ο Πιλάτος· Έχετε φύλακας· υπάγετε, ασφαλίσατε καθώς εξεύρετε. Οι δε υπήγον και ησφάλισαν τον τάφον, σφραγίσαντες τον λίθον και επιστήσαντες τους φύλακας». (Ματθαίος 27:62-66) Πόσο ασφαλές αποδείχτηκε αυτό;

31. Τι συνέβηκε όταν μερικές πιστές γυναίκες πήγαν στον τάφο του Ιησού;

³¹ Την τρίτη μέρα μετά το θάνατο του Ιησού, τρεις γυναίκες πήγαν στον τάφο για να αλείψουν το σώμα του με αρωματικό λάδι. Τι βρήκαν αυτές; «Και πολλά πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδος έρχονται εις το μνημείον, ότε ανέτειλεν ο ήλιος. Και έλεγον προς εαυτάς· Τις θέλει αποκυλίσει εις ημάς τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι ο λίθος ήτο αποκεκυλισμένος· διότι ήτο μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εις τα δεξιά, ενδεδυμένον στολήν λευκήν, και ετρόμαξαν. Ο δε λέγει προς αυτάς· Μη τρομάζετε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ανέστη, δεν είναι εδώ· ιδού ο τόπος, όπου έθεσαν αυτόν. Αλλ’ υπάγετε, είπατε προς τους μαθητάς αυτού και προς τον Πέτρον ότι υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν· εκεί θέλετε ιδεί αυτόν, καθώς είπε προς εσάς». (Μάρκος 16:1-7· Λουκάς 24:1-12) Παρά την ειδική φρουρά που είχαν βάλει οι θρησκευτικοί ηγέτες, ο Ιησούς αναστήθηκε από τον Πατέρα του. Είναι αυτό μύθος ή ιστορικό γεγονός;

32. Ποιους βάσιμους λόγους είχε ο Παύλος για να πιστεύει ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί;

³² Περίπου 22 χρόνια μετά απ’ αυτό το γεγονός, ο Παύλος, που ήταν πρώην διώκτης των Χριστιανών, έγραψε και εξήγησε τι τον έκανε να πιστέψει ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί: «Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε δια τας αμαρτίας  ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς, και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα· μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς δια μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν· έπειτα εφάνη εις τον Ιάκωβον, έπειτα εις πάντας τους αποστόλους». (1 Κορινθίους 15:3-7) Ναι, ο Παύλος διακινδύνευε τη ζωή του για την υπόθεση του αναστημένου Ιησού επειδή βασιζόταν σ’ ένα πραγματικό γεγονός, που περιλάμβανε τη μαρτυρία περίπου 500 αυτοπτών μαρτύρων, οι οποίοι είχαν δει προσωπικά τον Ιησού! (Ρωμαίους 1:1-4) Ο Παύλος ήξερε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί και είχε έναν ακόμη πιο ισχυρό λόγο για να το λέει αυτό, όπως εξηγεί παρακάτω: «Τελευταίον δε πάντων εφάνη και εις εμέ ως εις έκτρωμα».—1 Κορινθίους 15:8, 9· Πράξεις 9:1-19.

33. Γιατί ήταν πρόθυμοι οι πρώτοι Χριστιανοί να πεθάνουν με μαρτυρικό θάνατο για την πίστη τους;

³³ Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν ως μάρτυρες στις ρωμαϊκές αρένες. Γιατί; Επειδή ήξεραν ότι η πίστη τους βασιζόταν σε ιστορικές πραγματικότητες, όχι σε μύθους. Ήταν πραγματικότητα το ότι ο Ιησούς ήταν ο υποσχεμένος Χριστός, δηλαδή ο Μεσσίας, που αναφερόταν στις προφητείες και ότι είχε σταλθεί στη γη από τον Θεό, είχε λάβει την επιδοκιμασία του Θεού, είχε πεθάνει πάνω σ’ έναν πάσσαλο ως Γιος του Θεού που κράτησε την ακεραιότητά του, και είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.—1 Πέτρου 1:3, 4.

34. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, γιατί είναι τόσο ουσιώδης στη Χριστιανική πίστη η ανάσταση του Ιησού;

³⁴ Σας συστήνουμε να διαβάσετε ολόκληρο το 15ο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του Παύλου προς Κορινθίους, ώστε να καταλάβετε τι πίστευε ο Παύλος για την ανάσταση και γιατί αυτή είναι ουσιώδης στη Χριστιανική πίστη. Η ουσία του αγγέλματός του εκφράζεται μ’ αυτά τα λόγια: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ], ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ,  ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ».—1 Κορινθίους 15:20-22.

35. Ποιες ευλογίες υπόσχεται ο Θεός για τη γη και για το ανθρώπινο γένος; (Ησαΐας 65:17-25)

³⁵ Έτσι λοιπόν, η ανάσταση του Χριστού Ιησού έγινε με σκοπό να ωφελήσει τελικά όλο το ανθρώπινο γένος. * Επίσης άνοιξε το δρόμο για να εκπληρώσει τελικά ο Ιησούς και τις υπόλοιπες μεσσιανικές προφητείες. Η δίκαιη διακυβέρνησή του που ασκείται από τους αόρατους ουρανούς πρέπει να επεκταθεί σύντομα και στην καθαρισμένη γη. Τότε θα υπάρχει αυτό που περιγράφει η Αγία Γραφή ως «ουρανόν νέον και γην νέαν» όπου «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:1-4.

Αναμένεται Αποστασία και Διωγμός

36. Τι συνέβηκε την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

³⁶ Λίγο μετά το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού συνέβηκε άλλο ένα θαύμα το οποίο δυνάμωσε και προώθησε το κήρυγμα που έκαναν εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί. Τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., ο Θεός εξέχυσε από τους ουρανούς το άγιο πνεύμα του, δηλαδή την ενεργό δύναμή του, περίπου σε 120 Χριστιανούς που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; ‘Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν’. (Πράξεις 2:3, 4) Οι ξενόγλωσσοι Ιουδαίοι που βρίσκονταν εκείνο τον καιρό στην Ιερουσαλήμ έμειναν έκπληκτοι ακούγοντας εκείνους τους αμαθείς, όπως νόμιζαν, Ιουδαίους από τη Γαλιλαία να μιλούν ξένες γλώσσες. Ως αποτέλεσμα, πολλοί πίστεψαν. Το  Χριστιανικό άγγελμα διαδόθηκε σαν ασυγκράτητη πυρκαγιά, καθώς αυτοί οι καινούριοι Ιουδαίοι πιστοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους.—Πράξεις 2:5-21.

37. Πώς αντέδρασαν στην καινούρια θρησκεία της Χριστιανοσύνης ορισμένοι Ρωμαίοι κυβερνήτες;

³⁷ Σύντομα όμως εμφανίστηκαν μαύρα σύννεφα. Αυτή η καινούρια και φαινομενικά αθεϊστική θρησκεία που δεν χρησιμοποιούσε είδωλα άρχισε να ανησυχεί τους Ρωμαίους. Αρχίζοντας με τον Αυτοκράτορα Νέρωνα, αυτοί κίνησαν φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών στους τρεις πρώτους αιώνες της Κοινής μας Χρονολογίας. * Πολλοί Χριστιανοί καταδικάστηκαν σε θάνατο για να ικανοποιηθεί η σαδιστική αιμοδιψία των αυτοκρατόρων και των όχλων, που συνωστίζονταν στα κολοσσαία για να δουν φυλακισμένους να κατασπαράζονται από άγρια θηρία.

38. Ποια κατάσταση προφητεύτηκε, η οποία θα αναστάτωνε την πρώτη Χριστιανική εκκλησία;

³⁸ Ένας άλλος παράγοντας που θα προκαλούσε αναστάτωση εκείνη την αρχική εποχή ήταν κάτι που είχαν προφητέψει οι απόστολοι. Για παράδειγμα, ο Πέτρος ανέφερε: «Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν». (2 Πέτρου 2:1-3) Αποστασία! Αυτό σήμαινε απομάκρυνση από την αληθινή λατρεία και συμβιβασμό με τις τρέχουσες θρησκευτικές τάσεις που επικρατούσαν στο ρωμαϊκό κόσμο, ο οποίος ήταν εμποτισμένος με την ελληνική φιλοσοφία και τον ελληνικό στοχασμό. Πώς εμφανίστηκε αυτή η αποστασία; Το επόμενο κεφάλαιό μας θα απαντήσει σ’ αυτήν καθώς και σε συναφείς ερωτήσεις.—Πράξεις 20:30· 2 Τιμόθεον 2:16-18· 2 Θεσσαλονικείς 2:3.

[Υποσημειώσεις]

[Ερωτήσεις Μελέτης]

 [Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 237]

Ήταν ο Ιησούς Μυθικό Πρόσωπο;

«Είναι άραγε η ιστορία του ιδρυτού του Χριστιανισμού προϊόν του ανθρωπίνου πόνου, της φαντασίας και της ελπίδος, μύθος ανάλογος προς τους θρύλους του Κρίσνα, του Οσίριδος, του Άττεως, του Αδώνιδος, του Διονύσου και του Μίθρα;» ρωτάει ο ιστορικός Γουίλ Ντουράν. Ο ίδιος απαντάει λέγοντας ότι, τον πρώτο αιώνα, «φαίνεται ότι και οι αγριότεροι αντίπαλοι του γεννωμένου Χριστιανισμού, Εθνικοί και Εβραίοι, ουδέποτε εσκέφθησαν να αρνηθούν την ύπαρξιν του Χριστού».—Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, Μέρος Γ΄—Η Νεότης του Χριστιανισμού.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Σουητώνιος (περίπου 69-140 Κ.Χ.), στο βιβλίο του Περί του Βίου των Καισάρων, είπε αναφερόμενος στον αυτοκράτορα Κλαύδιο: «Επειδή οι Ιουδαίοι δημιουργούσαν συνεχώς αναταραχές με την υποκίνηση του Κρέστους [Χριστού], αυτός τους εκδίωξε από την πόλη». Αυτό συνέβηκε περίπου το 52 Κ.Χ. (Παράβαλε Πράξεις 18:1, 2.) Παρατηρήστε ότι ο Σουητώνιος δεν εξέφρασε κάποια αμφιβολία για την ύπαρξη του Χριστού. Με βάση αυτή την πραγματικότητα και παρά το διωγμό που απειλούσε τη ζωή τους, οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν πολύ δραστήριοι στη διακήρυξη της πίστης τους. Είναι απίθανο ότι θα διακινδύνευαν τη ζωή τους έχοντας ως βάση ένα μύθο. Ο θάνατος και η ανάσταση του Ιησού είχε λάβει χώρα στη διάρκεια της ζωής τους και μερικοί από αυτούς υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες αυτών των γεγονότων.

Ο ιστορικός Ντουράν βγάζει το συμπέρασμα: «Το γεγονός ότι ολίγοι απλοί άνθρωποι θα έπλαττον εντός μιας γενεάς μίαν τόσον ισχυράν και ελκυστικήν προσωπικότητα, μίαν τόσον υψηλήν ηθικήν και εν τόσον εμπνευσμένον όραμα περί της αδελφότητος των ανθρώπων, θα ήτο θαύμα πολύ πλέον απίστευτον από οιονδήποτε άλλο αναφερόμενον εις τα Ευαγγέλια».

[Εικόνα]

Ο Ιησούς κήρυξε και έκανε θαύματα σε αυτή την περιοχή της Γαλιλαίας, στην αρχαία Παλαιστίνη

 [Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 241]

Ποιος Έγραψε την Αγία Γραφή;

Η Χριστιανική Αγία Γραφή αποτελείται από τα 39 βιβλία των Εβραϊκών Γραφών (βλέπε πλαίσιο, σελίδα 220), που πολλοί τους δίνουν την ονομασία Παλαιά Διαθήκη, και από τα 27 βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που συχνά ονομάζονται Καινή Διαθήκη. * Έτσι, η Αγία Γραφή είναι μια βιβλιοθήκη σε μικρογραφία, η οποία περιέχει 66 βιβλία που τα έγραψαν περίπου 40 άνθρωποι σε μια περίοδο 1.600 ιστορικών χρόνων (από το 1513 Π.Κ.Χ. ως το 98 Κ.Χ.).

Οι Ελληνικές Γραφές περιλαμβάνουν τέσσερα Ευαγγέλια, δηλαδή αφηγήσεις για τη ζωή του Ιησού και για τα καλά νέα τα οποία κήρυξε. Δυο από αυτά τα έγραψαν άμεσοι ακόλουθοι του Χριστού, ο Ματθαίος, ένας φοροσυλλέκτης, και ο Ιωάννης, ένας ψαράς. Τα άλλα τα έγραψαν δυο από τους πρώτους πιστούς, ο Μάρκος και ο Λουκάς, ο οποίος ήταν γιατρός. (Κολοσσαείς 4:14) Μετά τα Ευαγγέλια ακολουθούν οι Πράξεις των Αποστόλων, μια αφήγηση για την ιεραποστολική δραστηριότητα των πρώτων Χριστιανών, την οποία συνέταξε ο Λουκάς. Στη συνέχεια υπάρχουν 14 επιστολές του αποστόλου Παύλου τις οποίες έστειλε σε διάφορους Χριστιανούς και εκκλησίες, και μετά απ’ αυτές υπάρχουν επιστολές του Ιακώβου, του Πέτρου, του Ιωάννη και του Ιούδα. Το τελευταίο βιβλίο είναι η Αποκάλυψις, την οποία έγραψε ο Ιωάννης.

Το γεγονός ότι τόσο πολλά άτομα που προέρχονταν από διαφορετικό περιβάλλον και που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικούς πολιτισμούς μπόρεσαν να παραγάγουν ένα τέτοιο αρμονικό βιβλίο αποτελεί ισχυρή απόδειξη του ότι η Αγία Γραφή δεν είναι απλώς προϊόν ανθρώπινης νοημοσύνης, αλλά είναι θεόπνευστη. Η ίδια η Αγία Γραφή δηλώνει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν». Έτσι, οι Γραφές γράφτηκαν με την επίδραση του αγίου πνεύματος, δηλαδή της ενεργής δύναμης του Θεού.—2 Τιμόθεον 3:16, 17.

[Εικόνα]

Αυτή η σπασμένη ρωμαϊκή επιγραφή που αναφέρει το όνομα του Πόντιου Πιλάτου στη λατινική (δεύτερη σειρά, “IVS PILATVS”) επιβεβαιώνει ότι αυτός ήταν σημαίνον πρόσωπο στην Παλαιστίνη, όπως αναφέρει η Αγία Γραφή

[Υποσημειώσεις]

 [Πλαίσιο στη σελίδα 245]

Ο Μεσσίας σε Βιβλικές Προφητείες

Προφητεία Γεγονός Εκπλήρωση

Γέν. 49:10 Γεννήθηκε από τη Ματθ. 1:2-16· Λουκ. 3:23-33

φυλή του Ιούδα

Ψαλμ. 132:11· Από την οικογένεια του Ματθ. 1:1, 6-16· 9:27·

Ησ. 9:7 Δαβίδ του γιου του Ιεσσαί Πράξ. 13:22, 23

Μιχ. 5:2 Γεννήθηκε στη Βηθλεέμ Λουκ. 2:4-11·Ιωάν. 7:42

Ησ. 7:14 Γεννήθηκε από παρθένα Ματθ. 1:18-23·

Λουκ. 1:30-35

Ωσηέ 11:1 Κλήθηκε από την Αίγυπτο Ματθ. 2:15

Ησ. 61:1, 2 Έλαβε αποστολή Λουκ. 4:18-21

Ησ. 53:4 Βάστασε τις ασθένειές μας Ματθ. 8:16, 17

Ψαλμ. 69:9 Ζηλωτής για τον οίκο Ματθ. 21:12, 13·

του Ιεχωβά Ιωάν. 2:13-17

Ησ. 53:1 Δεν τον πίστεψαν Ιωάν. 12:37, 38·

Ρωμ. 10:11, 16

Ζαχ. 9:9· Χαιρετίστηκε ως βασιλιάς Ματθ. 21:1-9· Μάρκ. 11:7-11

Ψαλμ. 118:26 και ως ερχόμενος

στο όνομα του Ιεχωβά

Ησ. 28:16· Απορρίφθηκε αλλά έγινε Ματθ. 21:42, 45, 46, ΜΝΚ

Ψαλμ. 118:22, 23 κύριος ακρογωνιαίος λίθος Πράξ. 3:14· 4:11, ΜΝΚ

1 Πέτρ. 2:7, ΜΝΚ

Ψαλμ. 41:9· 109:8 Ένας απόστολος τον Ματθ. 26:47-50·

προδίδει Ιωάν. 13:18, 26-30

Ζαχ. 11:12 Προδόθηκε για 30 αργύρια Ματθ. 26:15· 27:3-10·

Μάρκ. 14:10, 11

Ησ. 53:8 Πέρασε από δίκη και Ματθ. 26:57-68·

καταδικάστηκε Ματθ. 27:1, 2, 11-26

Ησ. 53:7 Σιωπηλός μπροστά στους Ματθ. 27:12-14·

κατηγόρους του Μάρκ. 14:61· 15:4, 5

Ψαλμ. 69:4 Μισήθηκε αναίτια Λουκ. 23:13-25·

Ιωάν. 15:24, 25

Ησ. 50:6· Τον χτύπησαν, τον έφτυσαν Ματθ. 26:67· 27:26, 30

Μιχ. 5:1 Ιωάν. 19:3

Ψαλμ. 22:18 Έριξαν κλήρους για τα Ματθ. 27:35·

ρούχα του Ιωάν. 19:23, 24

Ησ. 53:12 Λογίστηκε μαζί με Ματθ. 26:55, 56· 27:38

τους αμαρτωλούς

Λουκ. 22:37

Ψαλμ. 69:21 Του έδωσαν ξίδι και χολή Ματθ. 27:34, 48·

Μάρκ. 15:23, 36

Ψαλμ. 22:1 Εγκαταλείφτηκε από τον Θεό Ματθ. 27:46· Μάρκ. 15:34

Ψαλμ. 34:20· Δεν έσπασε κανένα Ιωάν. 19:33, 36

Έξοδ. 12:46 κόκαλό του

Ησ. 53:5, ΜΝΚ· Τον κέντησαν με λόγχη Ματθ. 27:49, Κείμενο·

Ζαχ. 12:10 Ιωάν. 19:34, 37· Αποκ. 1:7

Ησ. 53:5, 8, 11, 12 Πεθαίνει με θυσιαστικό Ματθ. 20:28·Ιωάν. 1:29·

θάνατο για να αφαιρέσει Ρωμ. 3:24· 4:25

αμαρτίες

Ησ. 53:9 Θάφτηκε με τους πλούσιους Ματθ. 27:57-60·

Ιωάν. 19:38-42

Ιωνάς 1:17· 2:10 Στον τάφο για μέρη τριών Ματθ. 12:39, 40· 16:21· 17:23· 27:64

ημερών, έπειτα αναστήθηκε

 [Πλαίσιο/Εικόνα στις σελίδες 258, 259]

Ο Ιησούς και το Όνομα του Θεού

Όταν δίδαξε τους μαθητές του πώς να προσεύχονται, ο Ιησούς είπε: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις· Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης». —Ματθαίος 6:9, 10.

Ο Ιησούς γνώριζε ότι το όνομα του Πατέρα του είχε ζωτική σημασία και του έδινε μεγάλη έμφαση. Έτσι, είπε στους θρησκευτικούς εχθρούς του: «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. . . . Σας είπον, και δεν πιστεύετε. Τα έργα, τα οποία εγώ κάμνω εν τω ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού».—Ιωάννης 5:43· 10:25· Μάρκος 12:29, 30.

Σε μια προσευχή προς τον Πατέρα του, ο Ιησούς είπε: «Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα. Ήλθε λοιπόν φωνή εκ του ουρανού· Και εδόξασα και πάλιν θέλω δοξάσει».

Αργότερα, σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς προσευχήθηκε: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν και εις εμέ έδωκας αυτούς, και τον λόγον σου εφύλαξαν. Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου και θέλω φανερώσει, δια να ήναι η αγάπη, με την οποίαν με ηγάπησας, εν αυτοίς, και εγώ εν αυτοίς [σε ενότητα με αυτούς, ΜΝΚ]».—Ιωάννης 12:28· 17:6, 26.

Ως Ιουδαίος που ήταν, ο Ιησούς έπρεπε να γνωρίζει καλά το όνομα του Πατέρα του, Ιεχωβά ή Γιαχβέ, επειδή ήξερε το εδάφιο που λέει: ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. . . . Σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός’.—Ησαΐας 43:10, 12.

Επομένως, ως έθνος, οι Ιουδαίοι είχαν εκλεγεί για να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αφού ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος, ήταν κι αυτός μάρτυρας του Ιεχωβά.—Αποκάλυψις 3:14.

Προφανώς, τον πρώτο αιώνα οι περισσότεροι Ιουδαίοι δεν πρόφεραν πια το αποκαλυμμένο όνομα του Θεού. Ωστόσο, υπάρχουν χειρόγραφα που αποδεικνύουν ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, που χρησιμοποιούσαν την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών, μπορούσαν να δουν το εβραϊκό Τετραγράμματο να αναφέρεται στο ελληνικό κείμενο. Όπως δήλωσε ο Τζορτζ Χάουαρντ, καθηγητής θρησκευτικών  και εβραϊκής γλώσσας: «Όταν η μετάφραση των Εβδομήκοντα, την οποία χρησιμοποιούσε και από την οποία παρέθετε η εκκλησία της Καινής Διαθήκης, περιείχε την εβραϊκή μορφή του θείου ονόματος, χωρίς αμφιβολία οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης συμπεριλάμβαναν το Τετραγράμματο στις παραθέσεις τους. Όταν, όμως, η εβραϊκή μορφή του θείου ονόματος αφαιρέθηκε [αργότερα] από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και αντικαταστάθηκε από άλλες ελληνικές λέξεις, τότε αφαιρέθηκε και από τα μέρη της Καινής Διαθήκης που ήταν παραθέσεις από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα».

Επομένως, ο καθηγητής Χάουαρντ προβάλλει το επιχείρημα ότι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα πρέπει να καταλάβαιναν πολύ καλά τέτοια εδάφια όπως το Ματθαίος 22:44, όπου ο Ιησούς παρέθεσε από τις Εβραϊκές Γραφές μιλώντας στους εχθρούς του. Ο Χάουαρντ αναφέρει ότι «η εκκλησία του πρώτου αιώνα πιθανότατα διάβαζε: ‘Ο ΓΧΒΧ είπε στον Κύριό μου’», αντί της μεταγενέστερης απόδοσης «‘Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου’, . . . που είναι και ασαφής και ανακριβής».—Ψαλμός 110:1, ΜΝΚ.

Το ότι ο Ιησούς χρησιμοποιούσε το θείο όνομα επιβεβαιώνεται από την κατηγορία που του επέρριψαν οι Ιουδαίοι, αιώνες μετά το θάνατό του, σύμφωνα με την οποία αν έκανε θαύματα, αυτό «οφειλόταν μόνο στο ότι κατέστησε τον εαυτό του κύριο του ‘μυστικού’ ονόματος του Θεού».—Το Βιβλίο της Ιουδαϊκής Γνώσης (The Book of Jewish Knowledge).

Ασφαλώς, ο Ιησούς γνώριζε το απαράμιλλο όνομα του Θεού. Παρά την Ιουδαϊκή παράδοση που επικρατούσε εκείνη την εποχή, ο Ιησούς σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα. Δεν επέτρεψε στις παραδόσεις των ανθρώπων να αναιρέσουν το νόμο του Θεού.—Μάρκος 7:9-13· Ιωάννης 1:1-3, 18· Κολοσσαείς 1:15, 16.

[Εικόνα]

Απόσπασμα από πάπυρο (πρώτος αιώνας Π.Κ.Χ.) που δείχνει το εβραϊκό όνομα του Θεού στο κείμενο της ελληνικής μετάφρασης των Εβδομήκοντα

 [Εικόνες στη σελίδα 238]

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε πολλές παραβολές στη διδασκαλία του—μερικές από τις οποίες είναι η σπορά, ο θερισμός, το ψάρεμα, η εύρεση ενός μαργαριταριού, ανακατεμένα ποίμνια και ένα αμπέλι (Ματθαίος 13:3-47· 25:32)

 [Εικόνα στη σελίδα 243]

Με τη δύναμη του Θεού, ο Ιησούς έκανε πολλά θαύματα περιλαμβανομένης και της κατάπαυσης μιας θύελλας

[Εικόνα στη σελίδα 246]

Το Τετραγράμματο, δηλαδή τέσσερα σύμφωνα ΓΧΒΧ (Ιεχωβά)

[Εικόνα στη σελίδα 251]

Η αφήγηση για την ανάσταση του Λάζαρου δεν αναφέρει—ούτε καν υπονοεί—ότι αυτός είχε αθάνατη ψυχή

[Εικόνα στη σελίδα 253]

Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ήξεραν ότι η επιδοκιμασία του Ιησού από τον Θεό δεν ήταν μύθος—την άκουσαν και την είδαν στη μεταμόρφωση