1-3. (α) Πόσο έντονη είναι η αγωνία του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή, και ποια είναι η αιτία; (β) Τι μπορούμε να πούμε για το παράδειγμα υπομονής του Ιησού, και ποια ερωτήματα ανακύπτουν;

 Η ΠΙΕΣΗ είναι έντονη. Ο Ιησούς δεν έχει νιώσει ποτέ προηγουμένως τέτοια διανοητική και συναισθηματική οδύνη. Περνάει τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του. Μαζί με τους αποστόλους του, έρχεται σε ένα οικείο μέρος, στον κήπο της Γεθσημανή. Έχουν συναντηθεί πολλές φορές εκεί. Αυτή τη νύχτα όμως χρειάζεται να μείνει λίγη ώρα μόνος του. Αφήνει τους αποστόλους του, προχωρεί μέσα στον κήπο, γονατίζει και αρχίζει να προσεύχεται. Το κάνει αυτό τόσο ένθερμα και καταλαμβάνεται από τέτοια αγωνία ώστε ο ιδρώτας του γίνεται “σαν σταγόνες αίματος που πέφτουν στο έδαφος”.—Λουκάς 22:39-44.

² Γιατί είναι τόσο ταραγμένος ο Ιησούς; Είναι αλήθεια ότι γνωρίζει πως σύντομα θα αναγκαστεί να υποστεί ακραία σωματική κακομεταχείριση, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για την οδύνη του. Τον βαραίνουν πολύ σημαντικότερα ζητήματα. Ανησυχεί βαθιά για το όνομα του Πατέρα του και αναγνωρίζει ότι το μέλλον της ανθρώπινης οικογένειας εξαρτάται από το αν θα παραμείνει πιστός. Ο Ιησούς γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να υπομείνει. Αν αποτύχει, θα φέρει μεγάλη μομφή στο όνομα του Ιεχωβά. Αλλά ο Ιησούς δεν αποτυγχάνει. Αργότερα εκείνη την ημέρα, λίγες στιγμές πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ο άνθρωπος που έθεσε το καλύτερο παράδειγμα υπομονής στη γη κραυγάζει θριαμβευτικά: «Έχει επιτελεστεί!»—Ιωάννης 19:30.

³ Η Αγία Γραφή μάς παροτρύνει: «Αναλογιστείτε . . . εκείνον [τον Ιησού] ο οποίος έχει υπομείνει». (Εβραίους 12:3) Ως εκ τούτου, ανακύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα: Ποιες είναι μερικές από τις δοκιμασίες που υπέμεινε ο Ιησούς; Τι τον κατέστησε ικανό να υπομείνει; Πώς μπορούμε να ακολουθούμε  το παράδειγμά του; Προτού όμως απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, ας εξετάσουμε τι περιλαμβάνει η υπομονή.

4, 5. (α) Τι σημαίνει η λέξη «υπομονή»; (β) Με ποιο παράδειγμα μπορούμε να δείξουμε ότι η υπομονή περιλαμβάνει περισσότερα από το να υφιστάμεθα απλώς αναπόφευκτες κακουχίες;

⁴ Κατά καιρούς, όλοι “θλιβόμαστε εξαιτίας διαφόρων δοκιμασιών”. (1 Πέτρου 1:6) Μήπως το γεγονός ότι υφιστάμεθα μια δοκιμασία σημαίνει απαραιτήτως ότι την υπομένουμε; Όχι. Η λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου ὑπομονή σημαίνει την «ικανότητα να μένει κάποιος σταθερός ή αμετακίνητος όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες». Όσον αφορά το είδος της υπομονής στο οποίο αναφέρονται οι Βιβλικοί συγγραφείς, ένας λόγιος εξηγεί: «Είναι το πνεύμα που μπορεί να αντέχει διάφορα πράγματα, όχι απλώς παθητικά, αλλά με φλογερή ελπίδα . . . Είναι η ιδιότητα που κρατάει έναν άνθρωπο στα πόδια του ενώ το πρόσωπό του βρίσκεται κόντρα στον άνεμο. Είναι η αρετή η οποία μπορεί να μετατρέψει τη σκληρότερη δοκιμασία σε δόξα, επειδή πέρα από τον πόνο βλέπει τον στόχο».

⁵ Το να υπομένουμε λοιπόν δεν σημαίνει απλώς να υφιστάμεθα αναπόφευκτες κακουχίες. Με τη Βιβλική έννοια της λέξης, η υπομονή περιλαμβάνει τη σταθερότητα, καθώς και τη διατήρηση σωστής διανοητικής διάθεσης και αισιοδοξίας υπό δοκιμασίες. Σκεφτείτε ένα παράδειγμα: Δύο άνθρωποι είναι φυλακισμένοι υπό παρόμοιες συνθήκες αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους. Ο ένας από αυτούς, κοινός εγκληματίας, εκτίει την ποινή του με δυσφορία, αποδεχόμενος σκυθρωπά μια αναπόφευκτη κατάσταση. Ο άλλος, αληθινός Χριστιανός που έχει φυλακιστεί για την πιστή του πορεία, μένει σταθερός και διατηρεί θετική στάση επειδή βλέπει την κατάστασή του ως ευκαιρία για να δείξει την πίστη του. Ο εγκληματίας ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα υπομονής, ενώ ο όσιος Χριστιανός εκδηλώνει υποδειγματικά αυτή την έξοχη ιδιότητα.—Ιακώβου 1:2-4.

6. Πώς καλλιεργούμε υπομονή;

⁶ Η υπομονή είναι ουσιώδης για τη σωτηρία μας. (Ματθαίος 24:13) Ωστόσο, δεν γεννιόμαστε με αυτή τη ζωτική ιδιότητα.  Η υπομονή πρέπει να καλλιεργείται. Πώς; «Η θλίψη παράγει υπομονή», λέει το εδάφιο Ρωμαίους 5:3. Ναι, αν θέλουμε αληθινά να αναπτύξουμε υπομονή, δεν μπορούμε να αποφεύγουμε φοβισμένα όλες τις δοκιμές της πίστης. Απεναντίας, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε. Η υπομονή καλλιεργείται όταν κάθε μέρα κοιτάζουμε κατάματα τις δοκιμασίες, μεγάλες και μικρές, και τις ξεπερνάμε. Κάθε δοκιμή που περνάμε επιτυχώς μας ενισχύει για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη. Ασφαλώς, δεν αναπτύσσουμε την υπομονή από μόνοι μας. Χρειάζεται να “εξαρτόμαστε από την ισχύ που χορηγεί ο Θεός”. (1 Πέτρου 4:11) Ο Ιεχωβά, για να μας βοηθήσει να παραμείνουμε σταθεροί, μας έχει δώσει την καλύτερη δυνατή βοήθεια—το παράδειγμα του Γιου του. Ας εξετάσουμε πιο προσεκτικά το άψογο ιστορικό υπομονής του Ιησού.

7, 8. Τι υπέμεινε ο Ιησούς καθώς πλησίαζε το τέλος της επίγειας ζωής του;

⁷ Καθώς πλησίαζε το τέλος της επίγειας ζωής του, ο Ιησούς υπέμεινε επανειλημμένα σκληρή μεταχείριση. Εκτός από την ακραία διανοητική ένταση υπό την οποία βρισκόταν την τελευταία του νύχτα, σκεφτείτε την απογοήτευση που πρέπει να ένιωσε και την ταπείνωση που υπέστη. Προδόθηκε από ένα κοντινό του πρόσωπο, εγκαταλείφθηκε από τους στενότερους φίλους του και πέρασε από μια παράνομη δίκη στη διάρκεια της οποίας μέλη του ανώτατου θρησκευτικού δικαστηρίου της χώρας τον χλεύασαν, τον έφτυσαν και τον χτύπησαν με τις γροθιές τους. Ωστόσο, τα υπέμεινε όλα αυτά με γαλήνια αξιοπρέπεια και δύναμη.—Ματθαίος 26:46-49, 56, 59-68.

⁸ Τις τελευταίες ώρες του, ο Ιησούς υπέμεινε τρομερό σωματικό πόνο. Τον μαστίγωσαν, τον χτύπησαν άγρια με τρόπο που λέγεται ότι προξενούσε «βαθιές χαρακιές και μεγάλη απώλεια αίματος». Εκτελέστηκε με τρόπο που οδηγούσε σε «αργό θάνατο με σφοδρότατο και βασανιστικό πόνο». Σκεφτείτε τους φρικτούς πόνους που πρέπει να ένιωθε ο Ιησούς την ώρα που έμπηγαν μεγάλα καρφιά στα χέρια και στα πόδια του για να τον στερεώσουν στο ξύλο. (Ιωάννης 19:1, 16-18) Φανταστείτε τον αφόρητο πόνο που τον κυρίευσε όταν σήκωσαν το ξύλο όρθιο και το βάρος του σώματός του κρεμάστηκε από τα καρφιά,  ενώ η χαρακωμένη πλάτη του σύρθηκε πάνω στο ξύλο. Ο Ιησούς υπέμεινε αυτόν τον ακραίο σωματικό πόνο σε συνδυασμό με το διανοητικό φορτίο που περιγράφτηκε στην αρχή του κεφαλαίου.

9. Τι περιλαμβάνει το να σηκώσουμε το «ξύλο του βασανισμού» μας και να ακολουθούμε τον Ιησού;

⁹ Ως ακόλουθοι του Χριστού, τι θα χρειαστεί ενδεχομένως να υπομείνουμε εμείς; Ο Ιησούς είπε: «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, . . . ας σηκώσει το ξύλο του βασανισμού του και ας με ακολουθεί συνεχώς». (Ματθαίος 16:24) Η έκφραση «ξύλο του βασανισμού» χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά αντιπροσωπεύοντας τα βάσανα, την ντροπή ή ακόμα και τον θάνατο. Το να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό δεν είναι εύκολη πορεία. Οι Χριστιανικοί μας κανόνες μάς κάνουν διαφορετικούς. Αυτός ο κόσμος μάς μισεί επειδή δεν αποτελούμε μέρος του. (Ιωάννης 15:18-20· 1 Πέτρου 4:4) Ωστόσο, είμαστε πρόθυμοι να σηκώσουμε το ξύλο του βασανισμού μας—ναι, είμαστε διατεθειμένοι να υποφέρουμε, ακόμα και να πεθάνουμε, παρά να πάψουμε να ακολουθούμε το Υπόδειγμά μας.—2 Τιμόθεο 3:12.

10-12. (α)  Γιατί δοκίμαζαν την υπομονή του Ιησού οι ατέλειες των ανθρώπων που τον περιέβαλλαν; (β) Ποιες ήταν μερικές από τις δύσκολες καταστάσεις που υπέμεινε ο Ιησούς;

¹⁰ Στη διάρκεια της διακονίας του, ο Ιησούς αντιμετώπισε και άλλες δοκιμασίες τις οποίες προξένησαν οι ατέλειες των ανθρώπων που τον περιέβαλλαν. Θυμηθείτε ότι εκείνος ήταν ο «δεξιοτέχνης εργάτης» τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να δημιουργήσει τη γη και κάθε ζωή πάνω σε αυτήν. (Παροιμίες 8:22-31) Ως εκ τούτου, ο Ιησούς γνώριζε ποιος ήταν ο σκοπός του Ιεχωβά για τους ανθρώπους: Να αντανακλούν τις ιδιότητές Του και να απολαμβάνουν τη ζωή με τέλεια υγεία. (Γένεση 1:26-28) Όταν ο Ιησούς βρισκόταν στη γη, είδε τα τραγικά αποτελέσματα της αμαρτίας από διαφορετική σκοπιά—ήταν και ο ίδιος άνθρωπος, ικανός να νιώσει ανθρώπινα συναισθήματα. Πόση οδύνη πρέπει να ένιωθε βλέποντας από πρώτο χέρι πόσο είχαν απομακρυνθεί οι άνθρωποι από την αρχική τελειότητα του Αδάμ και της Εύας! Έτσι λοιπόν, ο Ιησούς βρέθηκε αντιμέτωπος με μια δοκιμασία της υπομονής του. Μήπως θα αποθαρρυνόταν και θα εγκατέλειπε τις  προσπάθειες, θεωρώντας τους αμαρτωλούς ανθρώπους χαμένη υπόθεση; Ας δούμε.

¹¹ Η έλλειψη ανταπόκρισης από μέρους των Ιουδαίων στενοχώρησε τόσο πολύ τον Ιησού ώστε αυτός έκλαψε δημόσια. Μήπως επέτρεψε στην αδιαφορία τους να μειώσει το ζήλο του ή να τον κάνει να πάψει να κηρύττει; Απεναντίας, «συνέχισε να διδάσκει καθημερινά στον ναό». (Λουκάς 19:41-44, 47) Ένιωσε «πολύ μεγάλη λύπη» για την αναισθησία της καρδιάς των Φαρισαίων οι οποίοι τον παρατηρούσαν για να δουν αν θα θεράπευε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο το Σάββατο. Επέτρεψε ο Ιησούς σε εκείνους τους αυτοδικαιούμενους εναντιουμένους να τον εκφοβίσουν; Ασφαλώς όχι! Έμεινε σταθερός και θεράπευσε τον άνθρωπο—και μάλιστα στη μέση της συναγωγής!—Μάρκος 3:1-5.

¹² Κάτι άλλο που πρέπει να αποτελούσε δοκιμασία για τον Ιησού ήταν οι αδυναμίες των πιο κοντινών του μαθητών. Όπως μάθαμε στο Κεφάλαιο 3, αυτοί εκδήλωναν επίμονα την επιθυμία για εξοχότητα. (Ματθαίος 20:20-24· Λουκάς 9:46) Ο  Ιησούς τούς συμβούλεψε σχετικά με την ανάγκη για ταπεινοφροσύνη περισσότερες από μία φορές. (Ματθαίος 18:1-6· 20:25-28) Ωστόσο, εκείνοι δεν ανταποκρίνονταν γρήγορα. Μάλιστα το τελευταίο βράδυ που πέρασε μαζί τους, είχαν «έντονη λογομαχία» σχετικά με το ποιος από αυτούς ήταν ο μεγαλύτερος! (Λουκάς 22:24) Μήπως τους απέρριψε ο Ιησούς, σκεφτόμενος ότι δεν υπήρχε ελπίδα να διορθωθούν; Όχι. Πάντα υπομονετικός, διατήρησε τη θετική του στάση και την ελπίδα του και συνέχισε να βλέπει το καλό σε αυτούς. Ήξερε ότι κατά βάθος αγαπούσαν τον Ιεχωβά και ήθελαν πραγματικά να κάνουν το θέλημά Του.—Λουκάς 22:25-27.

13. Ποιες δοκιμασίες, παρόμοιες με εκείνες που υπέμεινε ο Ιησούς, ίσως αντιμετωπίζουμε;

¹³ Ίσως αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες παρόμοιες με εκείνες που υπέμεινε ο Ιησούς. Για παράδειγμα, ενδεχομένως συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι είναι μη δεκτικοί ή και ενάντιοι στο άγγελμα της Βασιλείας. Θα επιτρέψουμε άραγε σε τέτοιες αρνητικές αντιδράσεις να μειώσουν το σθένος μας ή θα συνεχίσουμε να κηρύττουμε με ζήλο; (Τίτο 2:14) Μπορεί να δοκιμαστούμε από τις ατέλειες των Χριστιανών αδελφών μας. Κάποια αστόχαστα λόγια ή μια απερίσκεπτη πράξη ίσως πληγώσουν τα αισθήματά μας. (Παροιμίες 12:18) Θα επιτρέψουμε άραγε στα ελαττώματα των ομοπίστων μας να μας κάνουν να τους απορρίψουμε ή θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα σφάλματά τους και να αναζητούμε το καλό σε αυτούς;—Κολοσσαείς 3:13.

14. Ποιοι δύο παράγοντες βοήθησαν τον Ιησού να μείνει σταθερός;

¹⁴ Τι βοήθησε τον Ιησού να μείνει σταθερός και να διακρατήσει την ακεραιότητά του παρά τους εξευτελισμούς, τις απογοητεύσεις και τα βάσανα που αντιμετώπισε; Υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες οι οποίοι στήριξαν τον Ιησού. Πρώτον, έστρεφε το βλέμμα του προς τον ουρανό, ζητώντας βοήθεια από “τον Θεό που χορηγεί υπομονή”. (Ρωμαίους 15:5) Δεύτερον, ο Ιησούς είχε το βλέμμα του στραμμένο μπροστά, εστιάζοντας την προσοχή του στα αποτελέσματα που θα έφερνε η υπομονή. Ας εξετάσουμε αυτούς τους παράγοντες έναν έναν.

15, 16. (α) Τι δείχνει ότι ο Ιησούς δεν βασιζόταν στη δική του δύναμη για να υπομείνει; (β) Ποια πεποίθηση είχε ο Ιησούς ως προς τον Πατέρα του, και γιατί;

 ¹⁵ Ο Ιησούς, μολονότι ήταν ο τέλειος Γιος του Θεού, δεν βασιζόταν στη δική του δύναμη για να υπομείνει. Αντίθετα, στρεφόταν στον Πατέρα του και προσευχόταν για να λάβει βοήθεια από τον ουρανό. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο Χριστός πρόσφερε δεήσεις καθώς και ικεσίες, με δυνατές κραυγές και δάκρυα, σε Εκείνον που μπορούσε να τον σώσει από τον θάνατο». (Εβραίους 5:7) Προσέξτε ότι ο Ιησούς «πρόσφερε» όχι μόνο ικεσίες αλλά και δεήσεις. Ο όρος «δέηση» αναφέρεται σε μια ιδιαίτερα εγκάρδια και ένθερμη παράκληση—ναι, εκλιπάρηση για βοήθεια. Η χρήση του πληθυντικού αριθμού «δεήσεις» δείχνει ότι ο Ιησούς εκλιπάρησε τον Ιεχωβά περισσότερες από μία φορές. Πράγματι, στον κήπο της Γεθσημανή, ο Ιησούς προσευχήθηκε επανειλημμένα και ένθερμα.—Ματθαίος 26:36-44.

¹⁶ Ο Ιησούς είχε πλήρη πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά θα απαντούσε στις δεήσεις του, επειδή ήξερε ότι ο Πατέρας του είναι “Αυτός που ακούει προσευχή”. (Ψαλμός 65:2) Κατά τη διάρκεια της προανθρώπινης ύπαρξής του, ο πρωτότοκος Γιος είχε δει πώς απαντάει ο Πατέρας του στις προσευχές των όσιων λάτρεων. Για παράδειγμα, ο Γιος ήταν αυτόπτης μάρτυρας στους ουρανούς όταν ο Ιεχωβά έστειλε έναν άγγελο να απαντήσει στην εγκάρδια προσευχή του προφήτη Δανιήλ—προτού ακόμα ο Δανιήλ τελειώσει την προσευχή του. (Δανιήλ 9:20, 21) Πώς λοιπόν ήταν δυνατόν να μην απαντήσει ο Πατέρας όταν ο μονογενής του Γιος άνοιξε την καρδιά του «με δυνατές κραυγές και δάκρυα»; Ο Ιεχωβά όντως απάντησε στις παρακλήσεις του Γιου του και έστειλε έναν άγγελο να τον ενισχύσει για να αντέξει εκείνη την οδυνηρή δοκιμασία.—Λουκάς 22:43.

17. Γιατί πρέπει να στρέφουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό προκειμένου να υπομείνουμε, και πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

¹⁷ Για να υπομείνουμε, πρέπει και εμείς να στρέφουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό—προς τον Θεό “που [μας] δίνει δύναμη”. (Φιλιππησίους 4:13) Αν ο τέλειος Γιος του Θεού ένιωθε την ανάγκη να κάνει δεήσεις στον Ιεχωβά για βοήθεια, πόσο μάλλον πρέπει να το κάνουμε εμείς αυτό! Όπως  ο Ιησούς, έτσι και εμείς ίσως χρειάζεται να εκλιπαρήσουμε τον Ιεχωβά επανειλημμένα. (Ματθαίος 7:7) Μολονότι δεν αναμένουμε να μας επισκεφτεί κάποιος άγγελος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για ένα πράγμα: Ο στοργικός μας Θεός θα ανταποκριθεί στις παρακλήσεις του όσιου Χριστιανού ο οποίος «κάνει δεήσεις και προσευχές νύχτα και ημέρα». (1 Τιμόθεο 5:5) Ανεξάρτητα από τις δοκιμασίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε—είτε κακή υγεία είτε τον θάνατο κάποιου προσφιλούς μας είτε διωγμό από εναντιουμένους—ο Ιεχωβά θα απαντήσει στις ένθερμες προσευχές που κάνουμε ζητώντας σοφία, θάρρος και δύναμη για να υπομείνουμε.—2 Κορινθίους 4:7-11· Ιακώβου 1:5.

18. Πώς έστρεφε ο Ιησούς το βλέμμα του πέρα από τα βάσανα, σε αυτά που του επιφύλασσε το μέλλον;

¹⁸ Ο δεύτερος παράγοντας που κατέστησε τον Ιησού ικανό να υπομείνει είναι το ότι είχε το βλέμμα του στραμμένο μπροστά, πέρα από τα βάσανα, σε αυτά που του επιφύλασσε το μέλλον. Η Γραφή λέει σχετικά με τον Ιησού: «Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού». (Εβραίους 12:2) Το παράδειγμα του Ιησού δείχνει πώς συνεργάζονται η ελπίδα, η χαρά και η υπομονή. Αυτό μπορούμε να το συνοψίσουμε ως εξής: Η ελπίδα οδηγεί στη χαρά, η δε χαρά στην υπομονή. (Ρωμαίους 15:13· Κολοσσαείς 1:11) Ο Ιησούς είχε θαυμάσιες προοπτικές. Γνώριζε ότι η πιστότητά του θα συνέβαλλε στον αγιασμό του ονόματος του Πατέρα του και θα τον καθιστούσε ικανό να εξαγοράσει την ανθρώπινη οικογένεια από την αμαρτία  και τον θάνατο. Ο Ιησούς είχε επίσης την ελπίδα να κυβερνήσει ως Βασιλιάς και να υπηρετήσει ως Αρχιερέας, ώστε να φέρει περαιτέρω ευλογίες στους υπάκουους ανθρώπους. (Ματθαίος 20:28· Εβραίους 7:23-26) Εστιάζοντας την προσοχή του στις προοπτικές και στην ελπίδα που είχε μπροστά του, ο Ιησούς βρήκε ανείπωτη χαρά, και αυτή η χαρά, με τη σειρά της, τον βοήθησε να υπομείνει.

19. Όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες της πίστης, πώς μπορούμε να αφήνουμε την ελπίδα, τη χαρά και την υπομονή να συνεργάζονται προς όφελός μας;

¹⁹ Όπως ο Ιησούς, έτσι και εμείς χρειάζεται να αφήνουμε την ελπίδα, τη χαρά και την υπομονή να συνεργάζονται προς όφελός μας. «Να χαίρεστε σε σχέση με την ελπίδα», είπε ο απόστολος Παύλος, και πρόσθεσε: «Να υπομένετε στη θλίψη». (Ρωμαίους 12:12) Μήπως αντιμετωπίζετε τώρα μια σοβαρή δοκιμασία της πίστης; Τότε οπωσδήποτε να έχετε το βλέμμα σας στραμμένο μπροστά. Μη σας διαφεύγει το γεγονός ότι η υπομονή σας θα φέρει αίνο στο όνομα του Ιεχωβά. Να διατηρείτε την πολύτιμη ελπίδα της Βασιλείας ξεκάθαρη στη διάνοιά σας. Να οραματίζεστε τον εαυτό σας στον ερχόμενο νέο κόσμο του Θεού και να φαντάζεστε ότι γεύεστε τις ευλογίες του Παραδείσου. Η προσμονή για την εκπλήρωση των θαυμάσιων πραγμάτων που έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά—όπως είναι ο αγιασμός του ονόματός του, η εξαφάνιση της πονηρίας από τη γη και η εξάλειψη της αρρώστιας και του θανάτου—θα γεμίσει την καρδιά σας με χαρά, και αυτή η χαρά μπορεί να σας βοηθήσει να υπομείνετε όποιες δοκιμασίες και αν σας βρουν. Σε σύγκριση με την πραγματοποίηση της ελπίδας της Βασιλείας, οποιαδήποτε βάσανα σε αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν είναι παρά «στιγμιαία και ελαφριά».—2 Κορινθίους 4:17.

20, 21. Όσον αφορά την υπομονή, τι αναμένει ο Ιεχωβά από εμάς, και τι πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε;

²⁰ Ο Ιησούς ήξερε ότι το να είναι κάποιος ακόλουθός του θα ήταν δύσκολο, μια πορεία που θα απαιτούσε υπομονή. (Ιωάννης 15:20) Ήταν προετοιμασμένος ώστε να δείξει τον δρόμο, γνωρίζοντας ότι το παράδειγμά του θα ενίσχυε και άλλους.  (Ιωάννης 16:33) Ομολογουμένως, ο Ιησούς έθεσε το τέλειο παράδειγμα υπομονής, αλλά εμείς δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια τέλειοι. Τι αναμένει ο Ιεχωβά από εμάς; Ο Πέτρος εξηγεί: «Ο Χριστός υπέφερε για εσάς, αφήνοντάς σας υπόδειγμα για να ακολουθήσετε τα ίχνη του πιστά». (1 Πέτρου 2:21) Με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες, ο Ιησούς άφησε «υπόδειγμα», ένα πρότυπο το οποίο πρέπει να αντιγράφουμε. a Το ιστορικό υπομονής που δημιούργησε μπορεί να παρομοιαστεί με «ίχνη», ή αλλιώς πατημασιές. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε εκείνα τα ίχνη τέλεια, αλλά μπορούμε να τα ακολουθούμε «πιστά».

²¹ Ας είμαστε λοιπόν αποφασισμένοι να ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού όσο καλύτερα μπορούμε. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι, όσο πιο πιστά ακολουθούμε τα ίχνη του Ιησού, τόσο καλύτερα εξαρτισμένοι θα είμαστε για να υπομείνουμε «ως το τέλος»—το τέλος αυτού του παλιού συστήματος πραγμάτων ή το τέλος της τωρινής ζωής μας. Δεν γνωρίζουμε ποιο θα έρθει πρώτα, αλλά γνωρίζουμε το εξής: Σε όλη την αιωνιότητα, ο Ιεχωβά θα μας ανταμείβει για την υπομονή μας.—Ματθαίος 24:13.