Τον Ιούνιο του 1947, τρεις απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς—ο Τσαρλς Φιτσπάτρικ, ο Τζορτζ Ρίτσαρντσον και ο Χιούμπερτ Γκρέσαμ—έφτασαν στο Φρίταουν. Αυτοί οι αδελφοί ήταν οι πρώτοι από τους πολλούς ιεραποστόλους που θα έρχονταν.

Οι ιεραπόστολοι διέκριναν ότι οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι ήταν πρόθυμοι να κηρύττουν, αλλά χρειαζόταν να γίνουν πιο αποτελεσματικοί δάσκαλοι. (Ματθ. 28:20) Γι’ αυτό, στην αρχή δίδαξαν τους ευαγγελιζομένους πώς να καλλιεργούν το ενδιαφέρον και πώς να διεξάγουν Γραφικές μελέτες. Μεταβίβασαν επίσης την τρέχουσα κατεύθυνση σχετικά με τις συναθροίσεις και τη θεοκρατική οργάνωση. Μια δημόσια συνάθροιση διεξάχθηκε στο Γουίλμπερφορς Μεμόριαλ Χολ, στην οποία, προς μεγάλη χαρά των ιεραποστόλων, παρευρέθηκαν 450 άτομα! Αργότερα, οι ιεραπόστολοι καθιέρωσαν μια εβδομαδιαία Ημέρα Περιοδικού. Αυτή η εκπαίδευση δραστηριοποίησε την εκκλησία και έθεσε το θεμέλιο για μελλοντική αύξηση.

Στο μεταξύ, οι ιεραπόστολοι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στο κλίμα. Μια έκθεση του γραφείου τμήματος το 1948 ανέφερε: «Οι κλιματικές συνθήκες στη Σιέρα Λεόνε είναι πολύ δυσχερείς. Η περίοδος των βροχών διαρκεί έξι μήνες το χρόνο, και η βροχή είναι δυνατή, καταρρακτώδης και αδιάκοπη. Μερικές φορές βρέχει ακατάπαυστα επί δύο εβδομάδες. Την περίοδο της ξηρασίας, η ζέστη είναι έντονη και η υγρασία υψηλή». Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που επισκέφτηκαν τη Σιέρα Λεόνε την αποκαλούσαν νεκροταφείο των λευκών. Η ελονοσία, ο κίτρινος πυρετός και άλλες τροπικές ασθένειες μάστιζαν τη χώρα. Ένας ένας οι ιεραπόστολοι αρρώσταιναν και έπρεπε να φύγουν.

 Δικαιολογημένα, οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι απογοητεύτηκαν από αυτές τις εξελίξεις. Αλλά δεν παραιτήθηκαν. Μεταξύ των ετών 1947 και 1952, ο ανώτατος αριθμός ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 38 σε 73. Στο Γουότερλου, μια πόλη κοντά στο Φρίταουν, φιλόπονοι σκαπανείς συνέβαλαν στην ίδρυση μιας καινούριας εκκλησίας. Νέοι όμιλοι μελέτης σχηματίστηκαν στο Κίσι και στο Γουέλινγκτον, στα περίχωρα του Φρίταουν. Η Σιέρα Λεόνε φαινόταν έτοιμη για την επέκταση του έργου. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν κάτι το δραστικό, που θα έδινε την κατάλληλη ώθηση.

Το Νοέμβριο του 1952, ένας λεπτοκαμωμένος Αμερικανός λίγο πάνω από 30 χρονών αποβιβάστηκε στην προβλήτα του Φρίταουν και βρέθηκε μέσα στην οχλοβοή της πόλης. Ο επισκέπτης, ο Μίλτον Τζ. Χένσελ από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία, αφηγήθηκε: «Έμεινα έκθαμβος όταν αντίκρισα μια σύγχρονη πόλη που ήταν αρκετά πιο καθαρή από πολλές πόλεις στα περισσότερα μέρη του κόσμου. . . . Έβλεπες ασφαλτοστρωμένους δρόμους, πολυσύχναστα καταστήματα, καινούρια αυτοκίνητα και ένα συνεχές ρεύμα ανθρώπων».

Ο αδελφός Χένσελ πήγε περπατώντας στον ιεραποστολικό οίκο του Φρίταουν που βρισκόταν δύο τετράγωνα πιο πέρα από το φημισμένο Δέντρο Βόμβακα. Εκεί ενημέρωσε τους συγκεντρωμένους αδελφούς ότι η Σιέρα Λεόνε θα λάβαινε περισσότερη βοήθεια. Την επόμενη Κυριακή, συνωστίστηκαν 253 άτομα στο Γουίλμπερφορς Μεμόριαλ Χολ και τον άκουσαν να κάνει μια σειρά από συναρπαστικές ανακοινώσεις: Η Σιέρα Λεόνε θα έχει δικό της γραφείο τμήματος, δικό της επίσκοπο περιοχής και δικές της συνελεύσεις περιοχής. Μια καινούρια εκκλησία θα σχηματιστεί στο Κίσι. Και το έργο κηρύγματος στις επαρχίες θα επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό. Το ακροατήριο κατενθουσιάστηκε!

Ο αδελφός Χένσελ ανέφερε: «Έλεγαν διαρκώς κουσέ, μια πολύ εκφραστική λέξη που σημαίνει “μπράβο!” Το ηθικό των  αδελφών ήταν ακμαίο. Το πλήθος αποχώρησε κατά ομάδες από την αίθουσα όταν πια είχε ήδη σκοτεινιάσει, . . . και κάποιοι παρευρισκόμενοι έψαλλαν ύμνους».

Ένας νεοαφιχθείς ιεραπόστολος, ο Γουίλιαμ Νούσι, διορίστηκε να επιβλέπει το καινούριο γραφείο τμήματος. Ο Γουίλιαμ είχε εργαστεί προηγουμένως ως κρουπιέρης σε διάφορα καζίνο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αφότου έγινε Χριστιανός, εγκατέλειψε αυτή την εργασία και υποστήριζε σταθερά τις δίκαιες αρχές—ένα χαρακτηριστικό με το οποίο κέρδισε την αγάπη και το σεβασμό των ευαγγελιζομένων στη Σιέρα Λεόνε.