ΟΤΑΝ ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του πώς να κηρύττουν τα καλά νέα, αναγνώρισε ότι το άγγελμα της Βασιλείας δεν θα ήταν πάντοτε ευπρόσδεκτο. (Λουκ. 10:3, 5, 6) Στη διακονία μας, ίσως κάποιοι μας φέρονται σκληρά, ακόμα και επιθετικά. Ομολογουμένως, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες αντιδράσεις, ίσως μας είναι δύσκολο να συνεχίζουμε να νιώθουμε συμπόνια για τους ανθρώπους στους οποίους κηρύττουμε.

Το συμπονετικό άτομο βλέπει τις ανάγκες και τα προβλήματα των άλλων, συμμερίζεται τον πόνο τους και θέλει να βοηθήσει. Ωστόσο, αν αρχίσουμε να χάνουμε τη συμπόνια μας για όσους συναντούμε στη διακονία, μπορεί επίσης να αρχίσουμε να χάνουμε τον ζήλο μας και την αποτελεσματικότητά μας. Από την άλλη, όταν καλλιεργούμε συμπόνια, είναι σαν να τροφοδοτούμε μια φωτιά με οξυγόνο​—κρατάμε τη φλόγα του ζήλου μας για τη διακονία άσβεστη!​—1 Θεσ. 5:19.

Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε συμπόνια ακόμα και όταν αυτό είναι δύσκολο; Ας εξετάσουμε τρία παραδείγματα άξια μίμησης: του Ιεχωβά, του Ιησού και του αποστόλου Παύλου.

Επί χιλιάδες χρόνια, ο Ιεχωβά υπομένει τη μομφή που έχει συσσωρευτεί στο όνομά του. Εντούτοις, εξακολουθεί να «δείχνει καλοσύνη προς τους αχάριστους και πονηρούς». (Λουκ. 6:35) Η καλοσύνη του φαίνεται από τη μακροθυμία του. Ο Ιεχωβά επιθυμεί να σωθούν «κάθε είδους άνθρωποι». (1 Τιμ. 2:3, 4) Αν και ο Θεός μισεί την πονηρία, θεωρεί τους ανθρώπους πολύτιμους και δεν θέλει να χάσει κανένας τη ζωή του.​—2 Πέτρ. 3:9.

Ο Ιεχωβά κατανοεί πόσο αποτελεσματικά έχει τυφλώσει ο Σατανάς τους απίστους. (2 Κορ. 4:3, 4) Πολλοί έχουν διδαχτεί εσφαλμένες δοξασίες και αντιλήψεις από την παιδική τους ηλικία, και γι’ αυτό τους είναι δύσκολο να δεχτούν την αλήθεια. Ο Ιεχωβά θέλει πολύ να βοηθήσει τέτοια άτομα. Πώς το γνωρίζουμε;

Σκεφτείτε πώς έβλεπε ο Ιεχωβά τους αρχαίους Νινευίτες. Παρά τη βίαιη συμπεριφορά τους, είπε στον Ιωνά: «Δεν έπρεπε και εγώ λοιπόν να λυπηθώ τη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, στην οποία υπάρχουν πάνω από 120.000 άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος;» (Ιωνάς 4:11) Ο Ιεχωβά θεωρούσε ότι οι Νινευίτες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση από πνευματική άποψη. Δείχνοντας έλεος, ανέθεσε στον Ιωνά να τους προειδοποιήσει.

Όπως ο Ιεχωβά, έτσι και εμείς θεωρούμε τους ανθρώπους πολύτιμους. Μπορούμε να τον μιμούμαστε κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες για να βοηθήσουμε οποιονδήποτε ενδέχεται να ακούσει, ακόμα και αν φαίνεται απίθανο να ανταποκριθεί.

 Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν αρνητικά στο άγγελμά μας, χρειάζεται να δούμε πέρα από τα προφανή και να αναρωτηθούμε γιατί το κάνουν αυτό. Μερικοί ίσως έχουν αρνητική άποψη για τη Γραφή ή για τη Χριστιανοσύνη λόγω της κακής διαγωγής κάποιων που δηλώνουν Χριστιανοί. Άλλοι ίσως έχουν ακούσει ψέματα για τις πεποιθήσεις μας. Άλλοι πάλι ίσως φοβούνται ότι θα γίνουν περίγελος της κοινωνίας ή της οικογένειάς τους αν μας δεχτούν ευνοϊκά.

Μερικοί που συναντούμε στη διακονία ίσως αντιδρούν αρνητικά εξαιτίας τραυματικών εμπειριών που τους έχουν προξενήσει συναισθηματική βλάβη. Μια ιεραπόστολος ονόματι Κιμ αναφέρει: «Σε ένα τμήμα του τομέα μας, πολλοί άνθρωποι είναι θύματα ενός πολέμου στον οποίο έχασαν τα πάντα. Νιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον. Είναι απογοητευμένοι και πολύ δύσπιστοι. Εκεί συναντούμε συχνά άτομα που εναντιώνονται στο άγγελμά μας. Μάλιστα, σε κάποια περίπτωση, δέχτηκα επίθεση ενώ κήρυττα».

Πώς καταφέρνει η Κιμ να εκδηλώνει συμπόνια παρά αυτή τη μεταχείριση; Η ίδια λέει: «Όταν μου φέρονται άσχημα, προσπαθώ να σκέφτομαι τα λόγια του εδαφίου Παροιμίες 19:11: “Η ενόραση του ανθρώπου ασφαλώς καταστέλλει τον θυμό του”. Κάτι που με βοηθάει να καλλιεργώ συμπόνια για τα άτομα του τομέα μας είναι να θυμάμαι τι έχουν περάσει. Στο κάτω κάτω, δεν είναι όλοι εχθρικοί. Στην ίδια περιοχή, έχουμε μερικές καλές επανεπισκέψεις».

Ας αναρωτηθούμε: “Πώς θα αντιδρούσα εγώ στο άγγελμα της Βασιλείας αν ήμουν στη θέση των ανθρώπων στους οποίους κηρύττουμε;” Για παράδειγμα, πώς θα αντιδρούσαμε αν είχαμε ακούσει ένα σωρό ψέματα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Υπό τέτοιες συνθήκες, ίσως να αντιδρούσαμε και εμείς αρνητικά και να χρειαζόμασταν συμπόνια. Όταν θυμόμαστε την εντολή του Ιησού να συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως θέλουμε να μας συμπεριφέρονται, υποκινούμαστε να δείχνουμε κατανόηση ακόμα και όταν αυτό είναι δύσκολο.​—Ματθ. 7:12.

Ο απόστολος Παύλος έδειχνε συμπόνια ακόμα και σε βίαιους εναντίους. Γιατί; Δεν ξεχνούσε το παρελθόν του. Ο ίδιος είπε: «Προηγουμένως ήμουν βλάσφημος, διώκτης και θρασύς. Παρ’ όλα αυτά, μου δείχτηκε έλεος επειδή ενήργησα από άγνοια και απιστία». (1 Τιμ. 1:13) Αναγνώριζε ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς τού είχαν δείξει άφθονο έλεος. Πιθανότατα, μπορούσε να δει τον παλιό του εαυτό στο πρόσωπο κάποιων ανθρώπων στους οποίους κήρυττε.

Κάποιες φορές, ο Παύλος ερχόταν αντιμέτωπος με βαθιά ριζωμένες ψεύτικες πεποιθήσεις. Πώς αντιδρούσε; Το εδάφιο Πράξεις 17:16 αναφέρει  ότι, ενώ βρισκόταν στην Αθήνα, «αγανακτούσε βλέποντας την πόλη γεμάτη είδωλα». Παρ’ όλα αυτά, χρησιμοποίησε την ίδια την αιτία της αγανάκτησής του για να δώσει θαυμάσια μαρτυρία. (Πράξ. 17:22, 23) Ο Παύλος προσάρμοζε τις μεθόδους κηρύγματός του στις περιστάσεις ανθρώπων διαφόρων ειδών για να σώσει «με κάθε τρόπο μερικούς».​—1 Κορ. 9:20-23.

Μπορούμε να μιμούμαστε τον Παύλο δείχνοντας κατανόηση για τις αρνητικές απόψεις ή τις εσφαλμένες πεποιθήσεις των ανθρώπων και κατόπιν προσπαθώντας επιδέξια να τους μεταδώσουμε «καλά νέα για κάτι καλύτερο». (Ησ. 52:7) Μια αδελφή ονόματι Ντόροθι λέει: «Στον τομέα μας, πολλοί έχουν διδαχτεί ότι ο Θεός είναι σκληρός και επικριτικός. Επαινώ τέτοια άτομα για την ισχυρή τους πίστη στον Θεό και έπειτα τους δείχνω τι λέει η Γραφή για τη στοργική προσωπικότητα του Ιεχωβά και τις υποσχέσεις του για το μέλλον».

Πρέπει επίσης να σκεφτόμαστε πώς να ενθαρρύνουμε τους συνεργάτες μας. Η Τζέσικα λέει: «Αν κάποιος από εμάς έχει μια δυσάρεστη εμπειρία, προσπαθώ να μη δίνω μεγάλη έκταση στο θέμα. Στρέφω τη συζήτηση σε θετικά πράγματα, όπως το καλό που επιτελεί η διακονία μας παρά τις αρνητικές αντιδράσεις ορισμένων».

Ο Ιεχωβά γνωρίζει καλά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη διακονία. Σίγουρα χαίρεται όταν μιμούμαστε το έλεός του! (Λουκ. 6:36) Βέβαια, ο Ιεχωβά δεν θα εκδηλώνει συμπόνια επ’ αόριστον. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι εκείνος γνωρίζει πότε ακριβώς είναι ο κατάλληλος καιρός για να τερματίσει αυτό το σύστημα πραγμάτων. Μέχρι τότε, είναι επείγον να κηρύξουμε. (2 Τιμ. 4:2) Ας συνεχίζουμε να επιτελούμε τον διορισμό μας με ζήλο και τρυφερή συμπόνια για “κάθε είδους ανθρώπους”.