Αυτό το τρομακτικό περιστατικό άλλαξε τη ζωή μου επειδή σήμανε την αρχή της αναζήτησής μου για τον Δημιουργό. Προτού όμως σας διηγηθώ τι συνέβη εκείνη τη σκοτεινή νύχτα, θα ήθελα να σας μιλήσω για τα παιδικά μου βιώματα που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης μου και προετοίμασαν την καρδιά μου για την αναζήτηση του Θεού.

Γεννήθηκα το 1937 στο Γκενέν, μια κωμόπολη ανθρακωρύχων στη βόρεια Γαλλία. Ο πατέρας μου, που ήταν ανθρακωρύχος, με δίδαξε την αξία της σκληρής εργασίας. Μου μετέδωσε επίσης το ισχυρό του αίσθημα περί δικαιοσύνης, το οποίο τον ωθούσε να αγωνίζεται για τους ανθρακωρύχους που εργάζονταν σε άθλιες συνθήκες. Στην προσπάθειά του να βελτιώσει την κατάστασή τους, ο πατέρας μου εντάχθηκε σε συνδικάτα και συμμετείχε σε απεργίες. Επίσης, τον ενοχλούσε η υποκρισία των ντόπιων ιερέων. Πολλοί ζούσαν με σχετική πολυτέλεια, ωστόσο ζητούσαν τρόφιμα και χρήματα από τους ανθρακωρύχους οι οποίοι αγωνίζονταν να τα βγάλουν πέρα. Ο πατέρας μου ένιωθε τόση αηδία με τη συμπεριφορά των ιερέων ώστε δεν μου έδωσε  καμία θρησκευτική εκπαίδευση. Μάλιστα, ούτε καν μιλούσαμε ποτέ για τον Θεό.

Καθώς μεγάλωνα, άρχισα και εγώ να μισώ την αδικία. Αυτή η αδικία περιλάμβανε την προκατάληψη που έδειχναν μερικοί απέναντι στους αλλοδαπούς που ζούσαν στη Γαλλία. Εγώ έπαιζα μπάλα με τα παιδιά των μεταναστών και μου άρεσε η παρέα τους. Εκτός αυτού, η μητέρα μου ήταν Πολωνή, όχι Γαλλίδα. Λαχταρούσα να υπάρξει φυλετική ειρήνη και ισότητα.

Με κάλεσαν στον στρατό το 1957, και έτσι βρέθηκα στα βουνά της Αλγερίας εκείνη τη σκοτεινή νύχτα που σας περιέγραψα πρωτύτερα. Όταν φώναξα: «Θεέ μου! Θεέ μου!», ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο, όχι με έναν στρατιώτη του εχθρού, αλλά με ένα άγριο γαϊδούρι! Τι ανακούφιση! Και πάλι όμως, εκείνο το περιστατικό​—αλλά και ο ίδιος ο πόλεμος—​με έκανε να σκεφτώ πιο σοβαρά το νόημα της ζωής. Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Ενδιαφέρεται ο Θεός για εμάς; Θα έχουμε ποτέ διαρκή ειρήνη;

Αργότερα, ενώ βρισκόμουν με άδεια στο σπίτι των γονέων μου, συνάντησα κάποιον Μάρτυρα του Ιεχωβά. Μου έδωσε μια Καθολική γαλλική μετάφραση της Αγίας Γραφής, την οποία άρχισα να διαβάζω όταν επέστρεψα στην Αλγερία. Τα εδάφια Αποκάλυψη 21:3, 4 τράβηξαν την προσοχή μου. Εκεί λέει: «Η σκηνή του Θεού είναι με τους ανθρώπους . . . Θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια». * Αυτά τα λόγια με ξάφνιασαν. “Λες να είναι αλήθεια;” αναρωτήθηκα. Εκείνον τον καιρό, δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τον Θεό και τη Γραφή.

Όταν απολύθηκα από τον στρατό το 1959, συνάντησα έναν Μάρτυρα, τον Φρανσουά, ο οποίος με δίδαξε πολλές Βιβλικές αλήθειες. Για παράδειγμα, μου έδειξε μέσα από τη Γραφή ότι ο Θεός έχει προσωπικό όνομα: Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18) Μου εξήγησε επίσης ότι ο Ιεχωβά θα φέρει δικαιοσύνη στη γη, θα κάνει τη γη παράδεισο και θα εκπληρώσει τα λόγια των εδαφίων Αποκάλυψη 21:3, 4.

Αυτές οι διδασκαλίες μού φαίνονταν πολύ λογικές και άγγιξαν την καρδιά μου. Ταυτόχρονα όμως, ένιωσα πολύ θυμωμένος με τους ιερείς και ήθελα να τους καταγγείλω επειδή δίδασκαν πράγματα που δεν βρίσκονταν στη Γραφή! Φαίνεται ότι επηρεαζόμουν ακόμα από τις απόψεις του πατέρα μου και ήμουν ανυπόμονος. Ήθελα να κάνω κάτι αμέσως!

Ο Φρανσουά και οι άλλοι Μάρτυρες που μόλις είχα γνωρίσει με βοήθησαν να ηρεμήσω. Μου εξήγησαν ότι το έργο μας ως Χριστιανών δεν είναι να κρίνουμε αλλά να προσφέρουμε ελπίδα μέσω των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι το έργο που έκανε ο Ιησούς και το έργο που ανέθεσε στους ακολούθους του. (Ματθ. 24:14· Λουκ. 4:43) Έπρεπε επίσης να μάθω να μιλάω στους άλλους με καλοσύνη και διακριτικότητα, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους. Η Αγία Γραφή λέει: «Ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχεται, αλλά να είναι ήπιος προς όλους».​—2 Τιμ. 2:24.

Έκανα τις απαραίτητες αλλαγές και βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1959 σε μια συνέλευση περιοχής. Εκεί γνώρισα μια νεαρή  αδελφή, την Ανζέλ, η οποία μου άρεσε πολύ. Άρχισα να επισκέπτομαι την εκκλησία της, και παντρευτήκαμε το 1960. Η Ανζέλ είναι πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, θαυμάσια σύζυγος και πολύτιμο δώρο από τον Ιεχωβά.​—Παρ. 19:14.

Στο διάβα των ετών, έχω πάρει πολλά σημαντικά διδάγματα από σοφούς και έμπειρους αδελφούς. Ένα από τα κυριότερα είναι το εξής: Για να τα καταφέρουμε σε οποιονδήποτε απαιτητικό διορισμό, πρέπει να είμαστε ταπεινοί και να εφαρμόζουμε τα σοφά λόγια του εδαφίου Παροιμίες 15:22: «Η επιτυχία έρχεται μέσω πολλών συμβούλων».

Το 1964, άρχισα να καταλαβαίνω πόσο αληθινά είναι αυτά τα θεόπνευστα λόγια. Εκείνη τη χρονιά, άρχισα να υπηρετώ ως επίσκοπος περιοχής, επισκεπτόμενος εκκλησίες για να ενθαρρύνω τους αδελφούς και να τους εποικοδομώ πνευματικά. Ωστόσο, ήμουν μόνο 27 χρονών και μου έλειπε η πείρα, οπότε έκανα λάθη. Προσπαθούσα όμως να μαθαίνω από αυτά. Πάνω από όλα, έπαιρνα πολλά πολύτιμα διδάγματα από ικανούς και έμπειρους “συμβούλους”.

Θυμάμαι κάτι που συνέβη τον πρώτο καιρό. Στο τέλος της επίσκεψής μου σε μια εκκλησία στο Παρίσι, ένας πνευματικά ώριμος αδελφός μού ζήτησε να μιλήσουμε κατ’ ιδίαν. «Βέβαια», είπα.

Ρώτησε: «Λουί, όταν ένας γιατρός κάνει επίσκεψη σε σπίτι, ποιον πηγαίνει να δει;»

«Τον άρρωστο», απάντησα.

Είπε: «Σωστά. Αλλά έχω παρατηρήσει ότι περνάς τον περισσότερο χρόνο σου με εκείνους που τα πάνε καλά πνευματικά, όπως είναι ο επίσκοπος εκκλησίας. Η εκκλησία μας έχει πολλούς αδελφούς και αδελφές που είναι αποθαρρυμένοι, καινούριοι ή συνεσταλμένοι. Θα το εκτιμούσαν αφάνταστα αν περνούσες χρόνο μαζί τους, και μάλιστα αν πήγαινες σπίτι τους για φαγητό».

Η συμβουλή εκείνου του αγαπητού αδελφού ήταν σωστή και ανεκτίμητη. Η αγάπη του για τα πρόβατα του Ιεχωβά άγγιξε την καρδιά μου. Κατάπια λοιπόν την υπερηφάνειά μου και άρχισα αμέσως να εφαρμόζω αυτό που μου είπε. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για αδελφούς σαν και αυτόν.

Το 1969 και το 1973, διορίστηκα υπεύθυνος της Υπηρεσίας Τροφίμων σε δύο διεθνείς συνελεύσεις στο Κολόμπ, στο Παρίσι. Στη συνέλευση του 1973, θα έπρεπε να ετοιμάσουμε γεύματα για 60.000 ανθρώπους επί πέντε μέρες! Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι ήμουν τρομοκρατημένος. Και πάλι όμως, το μυστικό  της επιτυχίας βρισκόταν στο εδάφιο Παροιμίες 15:22​—να συμβουλευτώ τους σοφούς. Ζήτησα τη συμβουλή πνευματικά ώριμων αδελφών που διέθεταν πείρα στη βιομηχανία τροφίμων. Μεταξύ αυτών ήταν κρεοπώλες, καλλιεργητές οπωροκηπευτικών, μάγειρες και υπεύθυνοι προμηθειών. Όλοι μαζί μπορέσαμε να φέρουμε σε πέρας έναν διορισμό που φάνταζε βουνό.

Το 1973, η γυναίκα μου και εγώ προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ της Γαλλίας. Ο πρώτος μου διορισμός εκεί αποδείχτηκε άλλη μια μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε να φροντίζω να πηγαίνουν έντυπα στους αδελφούς μας στην αφρικανική χώρα του Καμερούν, όπου το έργο μας βρισκόταν υπό απαγόρευση από το 1970 ως το 1993. Και πάλι, ένιωσα ότι όλο αυτό με ξεπερνούσε. Ο αδελφός που τότε επέβλεπε το έργο στη Γαλλία μάλλον το διέκρινε αυτό και με ενθάρρυνε λέγοντας: «Οι αδελφοί μας στο Καμερούν χρειάζονται απεγνωσμένα πνευματική τροφή. Πρέπει να τους την προμηθεύσουμε!» Αυτό και κάναμε.

Ταξίδεψα επανειλημμένα σε χώρες που συνορεύουν με το Καμερούν για να συναντήσω πρεσβυτέρους από εκείνη τη χώρα. Αυτοί οι θαρραλέοι και διακριτικοί αδελφοί με βοήθησαν να κάνω τις αναγκαίες διευθετήσεις ώστε να υπάρχει σταθερή ροή πνευματικής τροφής στο Καμερούν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μας. Μάλιστα, επί σχεδόν 20 χρόνια, ο λαός του σε εκείνη τη χώρα δεν έχασε ούτε ένα τεύχος της Σκοπιάς ή του μηνιαίου εντύπου που τότε λεγόταν Η Διακονία μας της Βασιλείας.

Από την αρχή της γνωριμίας μας, πρόσεξα τις πνευματικές ιδιότητες της Ανζέλ. Αυτές οι ιδιότητες έγιναν ακόμα πιο φανερές όταν παντρευτήκαμε. Μάλιστα, το ίδιο κιόλας βράδυ του γάμου μας, μου ζήτησε να προσευχηθώ για την επιθυμία μας να υπηρετήσουμε τον Ιεχωβά πλήρως ως αντρόγυνο. Ο Ιεχωβά απάντησε στην προσευχή μας.

 Η Ανζέλ με έχει βοηθήσει επίσης να εμπιστεύομαι πληρέστερα στον Ιεχωβά. Θα σας πω ένα παράδειγμα: Όταν το 1973 προσκληθήκαμε στο Μπέθελ, εγώ δίσταζα επειδή μου άρεσε πολύ το έργο περιοχής. Αλλά η Ανζέλ μού θύμισε ότι είχαμε αφιερώσει τη ζωή μας στον Ιεχωβά. Δεν έπρεπε λοιπόν να κάνουμε οτιδήποτε μας ζητάει η οργάνωσή του; (Εβρ. 13:17) Πώς να φέρω αντίρρηση σε κάτι τέτοιο; Πήγαμε λοιπόν στο Μπέθελ. Όλα αυτά τα χρόνια της κοινής μας ζωής, η διακριτικότητα, η σύνεση και η πνευματικότητα της γυναίκας μου έχουν ενισχύσει τον γάμο μας και μας έχουν βοηθήσει να παίρνουμε καλές αποφάσεις.

Τώρα που τα χρόνια έχουν περάσει, η Ανζέλ εξακολουθεί να είναι υπέροχη σύζυγος και να με στηρίζει. Για παράδειγμα, προκειμένου να παρακολουθήσουμε κάποιες θεοκρατικές σχολές, πολλές εκ των οποίων διεξάγονται στην αγγλική, η Ανζέλ και εγώ προσπαθήσαμε σκληρά να βελτιωθούμε σε εκείνη τη γλώσσα. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, πήγαμε σε αγγλόφωνη εκκλησία παρότι κοντεύαμε τα 75 εκείνον τον καιρό. Εξαιτίας των ευθυνών μου ως μέλους της Επιτροπής του Τμήματος της Γαλλίας, η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας αποτελούσε πρόκληση. Αλλά η Ανζέλ και εγώ βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Τώρα, παρότι έχουμε περάσει τα 80, συνεχίζουμε να προετοιμαζόμαστε για τις συναθροίσεις τόσο στα αγγλικά όσο και στα γαλλικά. Προσπαθούμε επίσης να συμμετέχουμε όσο συχνότερα μπορούμε στη συνάθροιση και στο έργο με την εκκλησία μας. Ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει τις προσπάθειές μας να μάθουμε αγγλικά.

Το 2017, γευτήκαμε μια τρομερή ευλογία. Η Ανζέλ και εγώ είχαμε το προνόμιο να παρακολουθήσουμε τη Σχολή για τα Μέλη Επιτροπών Τμήματος και τις Συζύγους τους στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης.

Ο Ιεχωβά είναι πράγματι ο Μεγάλος Εκπαιδευτής. (Ησ. 30:20) Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο λαός του​—νέοι και ηλικιωμένοι—​λαβαίνουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση! (Δευτ. 4:5-8) Μάλιστα, έχω παρατηρήσει ότι οι νεαροί που ακούν τόσο τον Ιεχωβά όσο και τους έμπειρους αδελφούς και αδελφές σημειώνουν θαυμάσια πνευματική πρόοδο και γίνονται επιτυχημένοι ενήλικοι. Το εδάφιο Παροιμίες 9:9 μας υπενθυμίζει: «Δίνε εκπαίδευση στον σοφό και θα γίνει σοφότερος. Δίδασκε τον δίκαιο και θα αυξήσει τη γνώση του».

Πότε πότε, το μυαλό μου τρέχει σε εκείνη τη σκοτεινή, τρομακτική νύχτα στα βουνά της Αλγερίας πριν από περίπου 60 χρόνια. Πού να το φανταζόμουν τότε τι όμορφη ζωή με περίμενε! Έχω μάθει ένα σωρό πράγματα από τους άλλους! Ο Ιεχωβά πράγματι έχει χαρίσει σε εμένα και στην Ανζέλ μια πλούσια, ευλογημένη ζωή. Είμαστε λοιπόν αποφασισμένοι να μη σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε από τον ουράνιο Πατέρα μας και από τους σοφούς και έμπειρους αδελφούς και αδελφές που τον αγαπούν.