ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1923 στο Χέμσγουορθ, μια μικρή πόλη στο Γιόρκσερ της Αγγλίας. Είχα έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Μπομπ. Όταν ήμουν γύρω στα εννιά, ο πατέρας μου, ο οποίος απεχθανόταν τη θρησκευτική υποκρισία, πήρε κάποια βιβλία που ξεσκέπαζαν την ψεύτικη θρησκεία. Τον εντυπωσίασαν πολύ τα όσα διάβασε. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Μπομπ Άτκινσον ήρθε στο σπίτι μας και μας έβαλε να ακούσουμε μια ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ στον φωνογράφο. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά που ακούγαμε προέρχονταν από την ίδια ομάδα που εξέδιδε εκείνα τα βιβλία! Οι γονείς μου πρότειναν στον αδελφό Άτκινσον να τρώει μαζί μας κάθε βράδυ και να απαντάει στις πολλές Γραφικές ερωτήσεις μας. Εκείνος μας προσκάλεσε στις συναθροίσεις που διεξάγονταν στο σπίτι ενός αδελφού μερικά χιλιόμετρα μακριά. Ανταποκριθήκαμε αμέσως, και ιδρύθηκε μια μικρή εκκλησία στο Χέμσγουορθ. Λίγο αργότερα, αρχίσαμε να φιλοξενούμε υπηρέτες ζώνης (τώρα αποκαλούνται επίσκοποι περιοχής) και να προσκαλούμε για φαγητό σκαπανείς από τη γύρω περιοχή. Η συναναστροφή μαζί τους με επηρέασε βαθιά.

Είχαμε αρχίσει να στήνουμε μια δική μας επιχείρηση, αλλά ο πατέρας μου είπε στον αδελφό μου: «Αν θέλεις να κάνεις σκαπανικό, τα αφήνουμε αυτά». Ο Μπομπ συμφώνησε και έφυγε από το σπίτι για να κάνει σκαπανικό στα 21 του. Δύο χρόνια αργότερα, όταν ήμουν 16 χρονών, διορίστηκα και εγώ σκαπάνισσα. Με εξαίρεση τα σαββατοκύριακα, κήρυττα συνήθως μόνη μου, χρησιμοποιώντας μια κάρτα μαρτυρίας και έναν φωνογράφο. Αλλά ο Ιεχωβά με ευλόγησε, και άρχισα Γραφική μελέτη με μια γυναίκα που έκανε θαυμάσια πρόοδο. Μάλιστα πολλοί από την οικογένειά της τελικά γνώρισαν την αλήθεια. Τον επόμενο χρόνο, διορίστηκα ειδική σκαπάνισσα μαζί με τη Μαίρη Χένσαλ. Σταλθήκαμε σε έναν μη ανατεθειμένο τομέα στην κομητεία Τσέσερ.

Τότε ήδη μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και οι γυναίκες καλούνταν να προσφέρουν βοηθητικές υπηρεσίες. Ως ολοχρόνιοι διάκονοι, εμείς οι ειδικοί σκαπανείς ελπίζαμε να λάβουμε την ίδια απαλλαγή με τους άλλους θρησκευτικούς διακόνους. Τα δικαστήρια όμως είχαν διαφορετική γνώμη, και έτσι φυλακίστηκα για 31 ημέρες. Έναν χρόνο αργότερα, όταν έκλεισα τα 19, έκανα αίτηση για να καταχωριστώ ως αντιρρησίας  συνείδησης. Δύο φορές οδηγήθηκα στο δικαστήριο αλλά αφέθηκα ελεύθερη. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας, ήξερα ότι το άγιο πνεύμα με βοηθούσε και ότι ο Ιεχωβά μού κρατούσε το χέρι, με στήριζε και με ενδυνάμωνε.​—Ησ. 41:10, 13.

Το 1946, γνώρισα τον Άρθουρ Μάθιουζ. Ο Άρθουρ είχε μόλις εκτίσει τρίμηνη ποινή φυλάκισης ως αντιρρησίας συνείδησης και πήγε στο Χέμσγουορθ όπου ο αδελφός του, ο Ντένις, υπηρετούσε ως ειδικός σκαπανέας. Ο πατέρας τους τούς είχε διδάξει από παιδιά για τον Ιεχωβά, και είχαν βαφτιστεί όταν ήταν έφηβοι. Λίγο αργότερα, ο Ντένις διορίστηκε στην Ιρλανδία, και έτσι ο Άρθουρ έμεινε χωρίς συνεργάτη. Οι γονείς μου είχαν εντυπωσιαστεί από τη συμπεριφορά αυτού του νεαρού φιλόπονου σκαπανέα και τον προσκάλεσαν να μείνει μαζί τους. Όταν πήγαινα να τους δω, ο Άρθουρ και εγώ προσφερόμασταν να πλύνουμε τα πιάτα μετά το φαγητό. Με τον καιρό, αρχίσαμε να αλληλογραφούμε. Το 1948, ο Άρθουρ καταδικάστηκε ξανά σε τρίμηνη φυλάκιση. Τον Ιανουάριο του 1949 παντρευτήκαμε, και στόχος μας ήταν να παραμείνουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία όσο μπορούσαμε περισσότερο. Διαχειριζόμασταν προσεκτικά τους πόρους μας, ενώ στη διάρκεια των διακοπών μας εργαζόμασταν μαζεύοντας φρούτα και έτσι βγάζαμε μερικά χρήματα. Με την ευλογία του Ιεχωβά, καταφέραμε να συνεχίσουμε το σκαπανικό.

Ύστερα από έναν χρόνο και κάτι, διοριστήκαμε στη Βόρεια Ιρλανδία, πρώτα στο Αρμά και κατόπιν στο Νιούρι, δύο ως επί το πλείστον Καθολικές πόλεις. Στην περιοχή υπήρχε μεγάλη ένταση, και έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί και διακριτικοί όταν μιλούσαμε στους ανθρώπους. Οι συναθροίσεις διεξάγονταν στο σπίτι ενός ζευγαριού Μαρτύρων, 16 χιλιόμετρα από εκεί που μέναμε. Συνήθως παρευρισκόμασταν οχτώ άτομα. Όταν μας προσκαλούσαν να διανυκτερεύσουμε εκεί, κοιμόμασταν στο πάτωμα και το άλλο πρωί απολαμβάναμε ένα χορταστικό πρωινό. Χαίρομαι ιδιαίτερα που τώρα υπάρχουν πολλοί Μάρτυρες σε εκείνη την περιοχή.

Ο αδελφός μου με τη γυναίκα του, τη Λότι, υπηρετούσαν ήδη ως ειδικοί σκαπανείς στη Βόρεια Ιρλανδία, και το 1952 οι τέσσερίς μας παρακολουθήσαμε μια συνέλευση περιφερείας στο Μπέλφαστ. Ένας αδελφός είχε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσει όλους, μαζί με τον Πράις Χιουζ, ο οποίος ήταν τότε υπηρέτης τμήματος της Βρετανίας. Ένα βράδυ συζητούσαμε για το βιβλιάριο Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη που τέθηκε τότε σε κυκλοφορία και το οποίο είχε σχεδιαστεί ειδικά για την Ιρλανδία. Ο αδελφός Χιουζ έλεγε πόσο δύσκολο ήταν να πλησιάσουμε τους Καθολικούς στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Οι αδελφοί εξαναγκάζονταν να φύγουν από τα μέρη όπου έμεναν και αντιμετώπιζαν οχλοκρατικές επιθέσεις τις οποίες υποκινούσαν οι ιερείς. Ο Πράις είπε: «Χρειαζόμαστε ζευγάρια με αυτοκίνητο για να λάβουν μέρος σε μια ειδική εκστρατεία διανομής του βιβλιαρίου σε όλη τη χώρα». * Αμέσως αποκριθήκαμε: «Θα πάμε εμείς!» Αυτό ήταν το περιστατικό που ανέφερα στην αρχή της αφήγησης.

 Ένα μέρος στο Δουβλίνο όπου πάντα μπορούσαν να μείνουν οι σκαπανείς ήταν το σπίτι της «Μαμάς» Ρούτλαντ, μιας παλαίμαχης πιστής αδελφής. Αφού κάναμε μια στάση εκεί και πουλήσαμε μερικά από τα πράγματά μας, στριμωχτήκαμε και οι τέσσερις στη μοτοσικλέτα με καλάθι που είχε ο Μπομπ και αρχίσαμε να ψάχνουμε για αυτοκίνητο. Βρήκαμε ένα μεταχειρισμένο σε καλή κατάσταση και ζητήσαμε από τον πωλητή να μας το φέρει εκείνος, εφόσον κανείς μας δεν ήξερε να οδηγεί. Ο Άρθουρ πέρασε εκείνο το απόγευμα καθισμένος στο κρεβάτι, προβάροντας τις κινήσεις της αλλαγής ταχυτήτων. Το άλλο πρωί, την ώρα που επιχειρούσε να βγάλει το αυτοκίνητο από το γκαράζ, ήρθε η ιεραπόστολος Μίλντρεντ Γουίλετ (η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον Τζον Μπαρ). Εκείνη ήξερε να οδηγεί! Με τη βοήθειά της και με λίγη εξάσκηση ακόμα, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε!

Το επόμενο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν ένα μέρος για να μένουμε. Οι αδελφοί μάς είχαν προειδοποιήσει να μη μένουμε σε τροχόσπιτο επειδή οι εναντιούμενοι μπορεί να του έβαζαν φωτιά. Γι’ αυτό, ψάξαμε να βρούμε κάποιο σπίτι, αλλά μάταια. Εκείνη τη νύχτα κοιμηθήκαμε και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο. Την επόμενη ημέρα, το μόνο που καταφέραμε να βρούμε ήταν ένα μικρό αυτοσχέδιο τροχόσπιτο με δύο μικρές κουκέτες. Αυτό έγινε το σπίτι μας. Προς έκπληξή μας, φιλικοί αγρότες μάς επέτρεπαν να παρκάρουμε το τροχόσπιτο στα κτήματά τους. Καλύπταμε τομέα που απείχε 15 με 25 χιλιόμετρα από το σημείο όπου αφήναμε το τροχόσπιτο. Έπειτα, αφού το μετακινούσαμε, επιστρέφαμε εκεί όπου το είχαμε προηγουμένως και επισκεπτόμασταν τους κατοίκους εκείνης της περιοχής.

Επισκεφτήκαμε όλα τα σπίτια στο νοτιοανατολικό τμήμα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Διανείμαμε πάνω από 20.000 βιβλιάρια και στείλαμε στο γραφείο τμήματος της Βρετανίας τα ονόματα των ενδιαφερομένων. Τι ευλογία είναι να έχουμε τώρα εκατοντάδες Μάρτυρες σε εκείνη την περιοχή!

Αργότερα, διοριστήκαμε στο νότιο Λονδίνο. Έπειτα από λίγες εβδομάδες, τηλεφώνησαν στον Άρθουρ από το γραφείο τμήματος της Βρετανίας και του ζήτησαν να αρχίσει το έργο περιοχής την επόμενη ημέρα! Εκπαιδεύτηκε μία εβδομάδα και κατόπιν φύγαμε για τον διορισμό μας στη Σκωτία. Ο Άρθουρ δεν είχε στη διάθεσή του επιπρόσθετο χρόνο για να προετοιμάσει τις ομιλίες του, αλλά ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει ό,τι χρειαζόταν στην υπηρεσία του Ιεχωβά, όσο δύσκολο και αν ήταν. Το παράδειγμά του με ενθάρρυνε πολύ. Ο διορισμός μας στο έργο περιοχής μάς άρεσε ιδιαίτερα. Είχαμε περάσει κάποια χρόνια σε μη ανατεθειμένο τομέα, και τώρα η συναναστροφή με τόσο πολλούς αδελφούς και αδελφές ήταν μια υπέροχη ευλογία.

Όταν ο Άρθουρ προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τη δεκάμηνη σειρά μαθημάτων στη Σχολή Γαλαάδ το 1962, έπρεπε να πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Κρίναμε ότι, αν και θα έμενα μόνη μου, το σωστό ήταν να δεχτεί ο Άρθουρ αυτό το προνόμιο. Αφού θα έμενα χωρίς συνεργάτη, με έστειλαν πίσω στο Χέμσγουορθ ως ειδική σκαπάνισσα. Όταν επέστρεψε ο Άρθουρ έναν χρόνο αργότερα, διοριστήκαμε στο έργο περιφερείας και καλύπταμε τη Σκωτία, τη βόρεια Αγγλία και τη Βόρεια Ιρλανδία.

Το 1964, ο Άρθουρ διορίστηκε υπηρέτης τμήματος στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Στην αρχή ανησυχούσα πολύ για αυτή την αλλαγή, επειδή απολαμβάναμε ιδιαίτερα το έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Τώρα όμως, κοιτάζοντας στο παρελθόν, είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε το προνόμιο να υπηρετήσω στο Μπέθελ. Πιστεύω πως, όταν δέχεσαι έναν διορισμό ακόμα και αν δεν σου αρέσει τόσο πολύ, ο Ιεχωβά πάντα σε ευλογεί. Οι ημέρες μου ήταν γεμάτες καθώς έκανα δουλειά γραφείου, συσκεύαζα έντυπα, μαγείρευα και καθάριζα. Για κάποιο διάστημα, υπηρετούσαμε παράλληλα και στο έργο περιφερείας, πράγμα που μας έδινε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αδελφούς σε όλη τη χώρα. Χάρη σε αυτό το έργο, καθώς και στο ότι βλέπαμε τους σπουδαστές μας να προοδεύουν, δεθήκαμε πάρα πολύ με την πνευματική μας οικογένεια στην Ιρλανδία. Τι ευλογία ήταν αυτή!

Η πρώτη διεθνής συνέλευση στην Ιρλανδία διεξάχθηκε στο Δουβλίνο το 1965. * Παρά τη σφοδρή εναντίωση σε όλα τα μέτωπα, η συνέλευση είχε μεγάλη επιτυχία. Παρευρέθηκαν συνολικά 3.948 άτομα και βαφτίστηκαν 65. Όλοι όσοι είχαν παράσχει καταλύματα για τους 3.500 εκπροσώπους από το εξωτερικό έλαβαν μια ευχαριστήρια επιστολή. Οι οικοδεσπότες με τη σειρά τους μιλούσαν επαινετικά για τη διαγωγή των εκπροσώπων. Ήταν πραγματικά ένα ορόσημο για την Ιρλανδία.

Το 1966, η βόρεια και η νότια Ιρλανδία ενώθηκαν υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος στο Δουβλίνο​—σε διαμετρική αντίθεση με τις πολιτικές και τις θρησκευτικές διαιρέσεις που επικρατούν στο νησί. Συγκινούμασταν βλέποντας τόσο πολλούς Καθολικούς να γνωρίζουν την αλήθεια και να υπηρετούν μαζί με αδελφούς που ήταν άλλοτε Προτεστάντες.

Το 2011, η ζωή μας άλλαξε εντελώς όταν τα γραφεία τμήματος της Ιρλανδίας και της Βρετανίας συγχωνεύτηκαν και διοριστήκαμε στο Μπέθελ του Λονδίνου. Αυτή η είδηση ήρθε σε μια περίοδο που είχα αρχίσει να ανησυχώ για την υγεία του Άρθουρ. Διαπιστώθηκε ότι έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον. Στις 20 Μαΐου 2015, ο σύντροφός μου πέθανε. Είχαμε ζήσει μαζί 66 χρόνια.

Τα τελευταία λίγα χρόνια έχω νιώσει πόνο, κατάθλιψη και λύπη. Στο παρελθόν, ο Άρθουρ ήταν πάντοτε στο πλευρό μου. Μου λείπει πάρα πολύ! Όταν όμως περνάμε τέτοιου είδους καταστάσεις, πλησιάζουμε περισσότερο τον Ιεχωβά. Επίσης, συγκινούμαι πολύ όταν μαθαίνω πόσο αγαπητός ήταν ο Άρθουρ. Έχω λάβει γράμματα από αδελφούς στην Ιρλανδία, στη Βρετανία, ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσο με έχουν βοηθήσει αυτά τα γράμματα καθώς και η ενθάρρυνση από τον αδελφό του Άρθουρ, τον Ντένις, τη γυναίκα του τη Μέιβις και τις ανιψιές μου, τη Ρουθ και την Τζούντι.

Ένα εδάφιο που με ενθαρρύνει τρομερά είναι το Ησαΐας 30:18, το οποίο λέει: «Ο Ιεχωβά θα προσμένει για να σας δείξει εύνοια, και γι’ αυτό θα εγερθεί για να σας δείξει έλεος. Διότι ο Ιεχωβά είναι Θεός κρίσης. Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι που τον προσμένουν». Βρίσκω μεγάλη παρηγοριά γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά προσμένει για να διορθώσει τα πράγματα και να μας δώσει συναρπαστικούς διορισμούς στον νέο του κόσμο.

Καθώς αναλογίζομαι τη ζωή μας, βλέπω πώς κατηύθυνε και ευλόγησε ο Ιεχωβά το έργο στην Ιρλανδία! Θεωρώ σπουδαίο προνόμιο τη μικρή συμμετοχή που είχα σε αυτή την πνευματική αύξηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάντα ευλογούμαστε όταν κάνουμε ό,τι μας ζητάει ο Ιεχωβά.