Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, οι γονείς μου μελετούσαν τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η μελέτη δεν συνεχίστηκε, αλλά η μητέρα μου συνέχισε να παίρνει τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Το 1950, διεξάχθηκε διεθνής συνέλευση στην Πόλη της Νέας Υόρκης και την παρακολουθήσαμε οικογενειακώς.

Λίγο καιρό αργότερα, ο αδελφός Λόρενς Τζέφρις άρχισε να μας επισκέπτεται. Προσπάθησε ιδιαίτερα να βοηθήσει εμένα. Αρχικά, διαφωνούσα μαζί του για την άρνηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά να συμμετέχουν στην πολιτική και να υπηρετούν στον στρατό. Κάποια φορά τού είπα ότι, αν όλοι στην Αμερική αρνούνταν να πάνε στον πόλεμο, οι εχθροί θα μπορούσαν να έρθουν και να καταλάβουν ολόκληρη τη χώρα. Ατάραχος, ο αδελφός Τζέφρις απάντησε με το εξής επιχείρημα: «Τι νομίζεις ότι θα έκανε ο Ιεχωβά Θεός αν όλοι οι άνθρωποι στην Αμερική τον υπηρετούσαν και οι εχθροί έρχονταν να τους επιτεθούν;» Τα λόγια του γύρω από αυτό και άλλα ζητήματα με βοήθησαν να διακρίνω ότι η αντίρρησή μου ήταν αβάσιμη. Αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Περνούσα ώρες ολόκληρες διαβάζοντας παλιότερα τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! τα οποία η μητέρα μου είχε βάλει στην αποθήκη. Με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι αυτά που μάθαινα ήταν η αλήθεια. Γι’ αυτό, δέχτηκα να κάνω Γραφική μελέτη με τον αδελφό Τζέφρις. Άρχισα επίσης να παρακολουθώ τακτικά τις συναθροίσεις. Η αλήθεια γέμισε την καρδιά μου και έγινα ευαγγελιζόμενος. Οι στόχοι μου άλλαξαν όταν κατάλαβα ότι «η μεγάλη ημέρα του Ιεχωβά πλησιάζει». (Σοφ. 1:​14) Πλέον η επιθυμία μου ήταν, όχι να σπουδάσω, αλλά να βοηθήσω άλλους να μάθουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

 Τελείωσα το σχολείο στις 13 Ιουνίου 1956 και τρεις ημέρες αργότερα βαφτίστηκα σε μια συνέλευση περιοχής. Δεν φανταζόμουν τότε πόσες ευλογίες θα απολάμβανα χάρη στο ότι θα δαπανούσα τη ζωή μου μαθαίνοντας και διδάσκοντας για τον Ιεχωβά.

Έξι μήνες μετά το βάφτισμά μου, έγινα τακτικός σκαπανέας. Η Διακονία μας της Βασιλείας του Δεκεμβρίου 1956 περιείχε το άρθρο «Μπορείτε να Υπηρετήσετε Όπου Υπάρχει Μεγάλη Ανάγκη;» Εκείνη η πρόσκληση απευθυνόταν και σε εμένα. Ήθελα να βοηθήσω εκεί όπου οι κήρυκες των καλών νέων ήταν λίγοι.​—Ματθ. 24:14.

Μετακόμισα στο Έτζφιλντ της Νότιας Καρολίνας. Η εκκλησία εκεί αποτελούνταν από τέσσερις μόνο ευαγγελιζομένους. Με εμένα έγιναν πέντε. Κάναμε τις συναθροίσεις στο σαλόνι ενός αδελφού. Κάθε μήνα δαπανούσα 100 ώρες στη διακονία αγρού. Ήμουν πολυάσχολος με τις ευθύνες μου στην υπηρεσία αγρού και στις συναθροίσεις, αλλά όσο περισσότερα έκανα, τόσο περισσότερα μάθαινα για τον Ιεχωβά.

Μια κυρία με την οποία μελετούσα τη Γραφή είχε γραφείο τελετών στο Τζόνστον, μια κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα μακριά. Είχε την καλοσύνη να μου δώσει εργασία μερικής απασχόλησης, την οποία είχα πολλή ανάγκη, και μας επέτρεπε να χρησιμοποιούμε ένα μικρό κτίριο ως Αίθουσα Βασιλείας.

Ο αδελφός Τζόλι Τζέφρις, ο γιος του αδελφού που είχε μελετήσει μαζί μου, ήρθε από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και έγινε ο συνεργάτης μου στο σκαπανικό. Μέναμε σε ένα μικρό τροχόσπιτο που μας είχε δανείσει ένας αδελφός.

Οι μισθοί ήταν χαμηλοί στον Νότο. Παίρναμε μεροκάματο δύο ή τρία δολάρια. Κάποια φορά, είχα μόλις ξοδέψει τα τελευταία λίγα κέρματα που είχα για να αγοράσω μερικά τρόφιμα στο παντοπωλείο. Όταν βγήκα έξω, με πλησίασε κάποιος και με ρώτησε: «Θέλεις δουλειά; Θα σου δώσω ένα δολάριο την ώρα». Με προσέλαβε για τρεις ημέρες για να καθαρίσω ένα εργοτάξιο. Ήταν προφανές ότι ο Ιεχωβά με βοηθούσε να μείνω στο Έτζφιλντ. Εν τω μεταξύ, το 1958 πήγα στη διεθνή συνέλευση που διεξάχθηκε στην Πόλη της Νέας Υόρκης.

Τη δεύτερη ημέρα της συνέλευσης, συνέβη κάτι ξεχωριστό. Γνώρισα τη Ρούμπι Γουάντλινγκτον, η οποία έκανε τακτικό σκαπανικό στο Γκάλατιν του Τενεσί. Επειδή και οι δύο ενδιαφερόμασταν για την ιεραποστολική υπηρεσία, παρακολουθήσαμε τη συνάθροιση για τη Γαλαάδ που έγινε σε εκείνη τη συνέλευση. Αργότερα, αρχίσαμε να αλληλογραφούμε. Έπειτα, προσκλήθηκα στο Γκάλατιν για να εκφωνήσω μια δημόσια ομιλία. Με εκείνη την ευκαιρία, ζήτησα από τη Ρούμπι να με παντρευτεί. Μετακόμισα στην εκκλησία της και παντρευτήκαμε το 1959.

Όταν ήμουν 23 χρονών, διορίστηκα υπηρέτης εκκλησίας (τώρα λέγεται συντονιστής του πρεσβυτερίου) στο Γκάλατιν. Ήμασταν η πρώτη εκκλησία που επισκέφτηκε ο Τσαρλς Τόμσον ως επίσκοπος  περιοχής. Αν και ήταν πολύ έμπειρος, με ρώτησε τι ανάγκες είχαν οι αδελφοί και πώς φρόντιζαν άλλοι επίσκοποι περιοχής για αυτά τα ζητήματα. Έμαθα από αυτόν ότι είναι καλό να κάνουμε ερωτήσεις και να μαθαίνουμε όλα τα γεγονότα προτού χειριστούμε ένα ζήτημα.

Τον Μάιο του 1964, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία διαρκούσε έναν μήνα και διεξαγόταν στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Οι εκπαιδευτές καλλιέργησαν μέσα μου την ισχυρή επιθυμία να μάθω περισσότερα και να αναπτυχθώ ως πνευματικό άτομο.

Τον Ιανουάριο του 1965, η Ρούμπι και εγώ προσκληθήκαμε να αναλάβουμε το έργο περιοχής. Διοριστήκαμε σε μια περιοχή που καταλάμβανε τεράστια έκταση, από το Νόξβιλ του Τενεσί ως το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Περιλάμβανε εκκλησίες στη Βόρεια Καρολίνα, στο Κεντάκι και στη Δυτική Βιρτζίνια. Υπηρετούσα μόνο τις εκκλησίες των μαύρων, επειδή εκείνη την εποχή στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες επιβαλλόταν ο φυλετικός διαχωρισμός, οπότε οι μαύροι δεν μπορούσαν να συναθροίζονται μαζί με τους λευκούς. Οι αδελφοί είχαν λίγα από υλική άποψη, και μάθαμε να μοιραζόμαστε ό,τι είχαμε με εκείνους που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ένας παλαίμαχος επίσκοπος περιοχής μού δίδαξε ένα σημαντικό μάθημα: «Να είσαι αδελφός. Μην μπαίνεις στην εκκλησία σαν αφεντικό. Θα μπορείς να τους βοηθήσεις μόνο αν σε βλέπουν ως αδελφό τους».

Κάποια φορά που επισκεπτόμασταν μια μικρή εκκλησία, η Ρούμπι άρχισε μελέτη με μια νεαρή γυναίκα που είχε ένα κοριτσάκι ενός έτους. Όταν κανείς στην εκκλησία δεν ήταν σε θέση να διεξάγει τη μελέτη, τη διεξήγε η Ρούμπι δι’ αλληλογραφίας. Στην επόμενη επίσκεψή μας, εκείνη η γυναίκα παρακολούθησε όλες τις συναθροίσεις. Όταν εγκαταστάθηκαν εκεί δύο ειδικές σκαπάνισσες, συνέχισαν εκείνες τη μελέτη και σύντομα η σπουδάστρια βαφτίστηκε. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, το 1995, στο Μπέθελ του Πάτερσον, μια νεαρή αδελφή πλησίασε τη Ρούμπι και της συστήθηκε. Ήταν η κόρη εκείνης της γυναίκας. Αυτή και ο σύζυγός της ήταν σπουδαστές στην 100ή τάξη της Σχολής Γαλαάδ.

Η δεύτερη περιοχή μας κάλυπτε την κεντρική Φλόριντα. Περίπου εκείνο το διάστημα χρειαζόμασταν αυτοκίνητο. Γι’ αυτό, αγοράσαμε ένα και μάλιστα σε εξαιρετική τιμή. Ωστόσο, την πρώτη εβδομάδα, η αντλία νερού χάλασε. Δεν μας είχαν μείνει χρήματα για να την επισκευάσουμε. Τηλεφώνησα σε έναν αδελφό που σκέφτηκα ότι ίσως μπορούσε να μας βοηθήσει. Εκείνος έστειλε έναν από τους εργάτες του να επισκευάσει το αυτοκίνητο και δεν δέχτηκε καθόλου χρήματα για την επισκευή. Είπε απλώς: «Είμαστε εντάξει». Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας έδωσε λίγα χρήματα ως δώρο! Αυτό ήταν ένα όμορφο παράδειγμα του πώς φροντίζει ο Ιεχωβά τους υπηρέτες του. Μας υπενθύμισε να είμαστε και εμείς γενναιόδωροι με τους άλλους.

Όποτε επισκεπτόμασταν μια εκκλησία, μέναμε στα σπίτια των αδελφών. Ως αποτέλεσμα, κάναμε πολλές μακροχρόνιες φιλίες. Μια μέρα, άφησα στη γραφομηχανή τη μισοτελειωμένη μου έκθεση για την εκκλησία. Όταν επέστρεψα το βράδυ, έμαθα ότι ο τρίχρονος γιος της οικογένειας με την οποία μέναμε με είχε «βοηθήσει» να τελειώσω την έκθεση. Τον πείραζα για αυτό πολλά χρόνια.

Το 1971, έλαβα μια επιστολή με την οποία διορίστηκα επίσκοπος περιφερείας στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Πάθαμε σοκ! Όταν μετακομίσαμε εκεί, ήμουν μόνο 34 χρονών. Ήμουν ο πρώτος μαύρος επίσκοπος περιφερείας τους, και οι αδελφοί με υποδέχτηκαν θερμά.

Ως επίσκοπος περιφερείας, χαιρόμουν να διδάσκω για τον Ιεχωβά κάθε σαββατοκύριακο στις συνελεύσεις περιοχής. Πολλοί από τους επισκόπους περιοχής είχαν μεγαλύτερη πείρα από εμένα. Ένας από αυτούς είχε εκφωνήσει την ομιλία βαφτίσματός μου. Ένας άλλος αδελφός, ο Θεοντόρ Τζάρας, αργότερα έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Υπήρχαν επίσης πολλοί έμπειροι αδελφοί οι οποίοι υπηρετούσαν στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Ήμουν πολύ ευγνώμων που οι επίσκοποι περιοχής και οι Μπεθελίτες με έκαναν να νιώθω άνετα. Είδα από πρώτο χέρι ότι ήταν στοργικοί ποιμένες, οι οποίοι στηρίζονταν στον Λόγο του Θεού και υποστήριζαν όσια την οργάνωση. Χάρη στην ταπεινοφροσύνη τους, μου ήταν εύκολο να υπηρετώ ως ο επίσκοπος περιφερείας τους.

Το 1974, το Κυβερνών Σώμα διόρισε μια άλλη ομάδα επισκόπων περιοχής στο έργο περιφερείας, και εγώ διορίστηκα ξανά επίσκοπος περιοχής, αυτή τη φορά στη Νότια Καρολίνα. Το ευχάριστο είναι ότι τότε ο φυλετικός διαχωρισμός είχε πλέον καταργηθεί, και οι εκκλησίες και οι περιοχές μπορούσαν να είναι μεικτές, προς μεγάλη χαρά των αδελφών.

Στα τέλη του 1976, διορίστηκα σε μια περιοχή της Τζόρτζια ανάμεσα στην Ατλάντα και στο Κολόμπους. Θυμάμαι έντονα μια περίπτωση στην οποία εκφώνησα την ομιλία κηδείας για τα πέντε παιδιά μιας οικογένειας μαύρων, τα οποία πέθαναν όταν εμπρηστές πυρπόλησαν το σπίτι τους. Η μητέρα νοσηλευόταν εξαιτίας των τραυμάτων της. Μάρτυρες του Ιεχωβά, τόσο μαύροι όσο και λευκοί, πηγαινοέρχονταν αδιάκοπα στο νοσοκομείο για να παρηγορήσουν τους γονείς. Είδα τι εξαιρετική αγάπη εκδήλωναν οι αδελφοί. Τέτοια συμπόνια μπορεί να βοηθήσει τους υπηρέτες του Θεού να αντεπεξέλθουν και στις δυσκολότερες περιστάσεις.

Το 1977, μας ζητήθηκε να έρθουμε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν για λίγους μήνες ώστε να βοηθήσουμε σε κάποια εργασία. Όταν εκείνη η εργασία κόντευε να τελειώσει, δύο μέλη του Κυβερνώντος Σώματος με ρώτησαν αν η Ρούμπι και εγώ θα ήμασταν πρόθυμοι να υπηρετούμε μόνιμα στο Μπέθελ, και εμείς δεχτήκαμε την πρόσκληση.

Επί 24 χρόνια, εργαζόμουν στο Τμήμα Υπηρεσίας, όπου οι αδελφοί συχνά χειρίζονται ευαίσθητα και περίπλοκα ζητήματα. Στο διάβα των ετών, το Κυβερνών Σώμα έχει παράσχει καθοδηγία σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές. Αυτή η καθοδηγία βοηθάει το Τμήμα Υπηρεσίας να δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα, αλλά αποτελεί επίσης τη βάση για την εκπαίδευση επισκόπων περιοχής, πρεσβυτέρων και σκαπανέων. Αυτό το εκπαιδευτικό υλικό έχει βοηθήσει πολλούς να αναπτυχθούν πνευματικά, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της οργάνωσης του Ιεχωβά.

Από το 1995 έως το 2018, επισκεπτόμουν διάφορα γραφεία τμήματος ως εκπρόσωπος των κεντρικών γραφείων, ή αλλιώς επίσκοπος ζώνης, όπως λεγόταν παλιότερα. Έκανα συναντήσεις με την Επιτροπή του Τμήματος, τους Μπεθελίτες και τους ιεραποστόλους για να τους ενθαρρύνω και για να τους βοηθήσω με τυχόν προβλήματά τους. Με τη σειρά μας, η Ρούμπι και εγώ πάντοτε ενισχυόμασταν από τις εμπειρίες που μας έλεγαν οι αδελφοί. Για παράδειγμα, το 2000 επισκεφτήκαμε τη Ρουάντα. Συγκινηθήκαμε βαθιά όταν ακούσαμε τι είχαν περάσει οι αδελφοί και η οικογένεια Μπέθελ στη διάρκεια της γενοκτονίας του 1994. Πολλοί είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Παρά τα όσα υπέμειναν, εκείνοι οι αδελφοί ήταν γεμάτοι πίστη, ελπίδα και χαρά.

Τώρα έχουμε περάσει τα 80. Τα τελευταία 20 χρόνια, υπηρετώ στην Επιτροπή του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν σπούδασα, αλλά έλαβα την ανώτατη εκπαίδευση που υπάρχει από τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του. Αυτό με εξόπλισε ώστε να διδάσκω στους άλλους Βιβλικές αλήθειες που μπορούν να τους ωφελούν αιώνια. (2 Κορ. 3:5· 2 Τιμ. 2:2) Έχω δει πώς το άγγελμα της Γραφής έχει βοηθήσει ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και να αποκτήσουν σχέση με τον Δημιουργό τους. (Ιακ. 4:8) Σε κάθε ευκαιρία, η Ρούμπι και εγώ συνεχίζουμε να προτρέπουμε άλλους να θεωρούν πολύτιμο το προνόμιο να μαθαίνουν για τον Ιεχωβά και να διδάσκουν Βιβλικές αλήθειες​—το μεγαλύτερο προνόμιο που μπορεί να έχει ένας υπηρέτης του Ιεχωβά!