Πώς Βγήκε η Λωίδα από τη Σιωπή

Όπως το αφηγήθηκε η μητέρα της Λωίδας

ΟΠΩΣ κάθε μέλλουσα μητέρα, ανησυχούσα μήπως το μωρό μου γεννηθεί με κάποιο ελάττωμα. Ωστόσο, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τις σπαραχτικές κραυγές που έβγαλε η Λωίδα, το τρίτο μου παιδί, καθώς ερχόταν στον κόσμο. Άθελά του, ο γιατρός είχε σπάσει την κλείδα της Λωίδας με τη λαβίδα του. Μερικές εβδομάδες μετά την επανορθωτική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, η Λωίδα ήρθε στο σπίτι. Ωστόσο, η χαρά μας δεν κράτησε πολύ.

Στη διάρκεια των επόμενων λίγων μηνών, έγινε σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Τα φάρμακα που έπαιρνε η Λωίδα είχαν παρενέργειες​—όπως πυρετό, διάρροια και σπασμούς—​και η θεραπεία για αυτά τα συμπτώματα φαινόταν ότι απλώς επιδείνωνε την κατάστασή της. Σύντομα η Λωίδα δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις του σώματός της. Τελικά, οι γιατροί μάς πληροφόρησαν ότι έπασχε από εγκεφαλική παράλυση. Είπαν ότι ποτέ δεν θα περπατούσε και δεν θα μιλούσε​—ούτε καν θα μας καταλάβαινε.

Πρώτες Προσπάθειες Επικοινωνίας

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, εξακολουθούσα να πιστεύω ότι η Λωίδα καταλάβαινε πολλά πράγματα. Γι’ αυτό της διάβαζα απλά βιβλία και προσπαθούσα να της μάθω το αλφάβητο. Αλλά η Λωίδα δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε να μου δείξει με κάποιον τρόπο αν κατανοούσε τι της έλεγα. Δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζω τι καταλάβαινε​—αν καταλάβαινε κάτι.

Στο πέρασμα των ετών, φαινόταν ότι οι προσπάθειές μου να διδάξω τη Λωίδα δεν είχαν επιτυχία. Ωστόσο, διέθετα πολλές ώρες για να της διαβάζω. Μάλιστα τη συμπεριλαμβάναμε στην οικογενειακή Γραφική μελέτη που κάναμε με τη Ναομί, τη μικρότερη κόρη μας, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο και Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες. a Διάβαζα επανειλημμένα πολλά κεφάλαια από αυτά τα βιβλία στη Λωίδα.

Το να μην μπορείς να επικοινωνείς με κάποιον που αγαπάς είναι πράγματι απογοητευτικό. Όταν πήγαινα τη Λωίδα στο πάρκο, έκλαιγε απαρηγόρητα. Γιατί; Πίστευα ότι υπέφερε επειδή δεν μπορούσε να τρέξει και να παίξει όπως τα άλλα παιδιά. Σε κάποια περίπτωση, η Λωίδα ξέσπασε σε κλάματα όταν η αδελφή της μου διάβασε ένα απόσπασμα από κάποιο σχολικό βιβλίο. Ήταν σαφές ότι κάτι την ενοχλούσε, αλλά δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό. Η ομιλία της Λωίδας περιοριζόταν σε μερικές άναρθρες φωνές, που φανέρωναν τις βασικές της ανάγκες για φαγητό, νερό και ύπνο, ή για να πάει στην τουαλέτα.

Σε ηλικία εννιά ετών, η Λωίδα άρχισε να παρακολουθεί ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ωστόσο, τα επόμενα τρία χρόνια, η κατάστασή της επιδεινώθηκε. Φοβόταν να κάνει έστω και μερικά βήματα χωρίς βοήθεια και σχεδόν σταμάτησε τις άναρθρες φωνές. Ο σύζυγός μου και  εγώ αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα να εκπαιδεύσουμε τη Λωίδα στο σπίτι.

Τα επόμενα έξι χρόνια δίδαξα τη Λωίδα όσο καλύτερα μπορούσα. Έγραφα γράμματα σε ένα μαυροπίνακα, ελπίζοντας ότι η Λωίδα θα κατάφερνε να τα αντιγράψει. Οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Ποιο ήταν άραγε το πρόβλημα; Η έλλειψη κατανόησης ή ότι η Λωίδα δεν μπορούσε να γράψει επειδή δεν έλεγχε τις κινήσεις των χεριών της;

Σε ηλικία 18 ετών, είχε γίνει πια τόσο δύσκολο να φροντίζουμε τη Λωίδα ώστε προσευχήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά, παρακαλώντας τον να με βοηθήσει να επικοινωνήσω με την κόρη μου. Η απάντηση στην προσευχή μου ήρθε με ασυνήθιστο τρόπο.

Σπάει η Σιωπή

Τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή όταν οι κόρες μου αποφάσισαν να αλλάξουν διακόσμηση στην κρεβατοκάμαρά μας. Προτού ξεκολλήσουν την παλιά ταπετσαρία, η Ναομί έγραψε μερικά ονόματα στον τοίχο​—ονόματα από την Αγία Γραφή, καθώς επίσης ονόματα φίλων και συγγενών. Από περιέργεια, η κόρη μου η Ρουτ ρώτησε τη Λωίδα αν γνώριζε πού ήταν γραμμένο το όνομα «Ιεχωβά». Ξαφνικά, η Λωίδα πήγε στον τοίχο και έβαλε το κεφάλι της δίπλα ακριβώς στο όνομα του Θεού. Η Ρουτ αναρωτήθηκε αν η Λωίδα μπορούσε να αναγνωρίσει τα άλλα ονόματα, γι’ αυτό τη δοκίμασε. Προς έκπληξή της, διαπίστωσε ότι η Λωίδα μπορούσε να τα αναγνωρίσει όλα​—ακόμα και αυτά που δεν είχε δει ποτέ γραμμένα! Η Ρουτ φώναξε ολόκληρη την οικογένεια για να το δούμε με τα μάτια μας. Η Λωίδα μπορούσε να διαβάζει!

Με τον καιρό, βρήκαμε μια μέθοδο η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει τη Λωίδα να μας «μιλάει». Κολλήσαμε τα γράμματα του αλφαβήτου στο μακρύ τοίχο του διαδρόμου μας. Το να βάλουμε μικρότερα γράμματα σε έναν πίνακα που θα τον κρατούσαμε στο χέρι δεν θα ήταν αποτελεσματικό, επειδή η Λωίδα δεν ελέγχει αρκετά τα χέρια της ώστε να δείχνει κάθε γράμμα. Έτσι, όταν η Λωίδα ήθελε να επικοινωνήσει, συλλάβιζε αυτό που ήθελε να πει πηγαίνοντας στα διάφορα γράμματα που είχαμε στον τοίχο. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό ήταν αρκετά κουραστικό. Στην πραγματικότητα, η Λωίδα αναγκαζόταν να περπατάει χιλιόμετρα απλώς και μόνο για να «γράψει» μία σελίδα, και χρειαζόταν ώρες για να την τελειώσει!

Παρ’ όλα αυτά, η Λωίδα είναι ενθουσιασμένη που μπορεί να μας «μιλάει». Μάλιστα, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μας είπε: «Είμαι πολύ ευτυχισμένη που, χάρη στον Ιεχωβά, μπορώ τώρα να επικοινωνώ». Έκπληκτοι, ρωτήσαμε τη Λωίδα: «Τι έκανες ενώ καθόσουν όλη τη μέρα;» Η Λωίδα μάς είπε ότι σκεφτόταν τα όσα ήθελε να μας πει. Στην πραγματικότητα, η Λωίδα μάς εξήγησε ότι επί 18 ολόκληρα χρόνια επιθυμούσε διακαώς να επικοινωνήσει μαζί μας, και πρόσθεσε: «Όταν η Ρουτ άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο, διάβαζα το σχολικό της βιβλίο. Κινούσα το στόμα μου και έβγαζα μερικούς ήχους αλλά δεν με καταλαβαίνατε. Γι’ αυτό, πολλές φορές άρχιζα να κλαίω».

Της ζήτησα συγνώμη κλαίγοντας επειδή δεν είχα καταφέρει να την καταλάβω καλύτερα. Η Λωίδα απάντησε: «Είσαι καλή μητέρα και ποτέ δεν παραιτήθηκες. Ήμουν πάντοτε ευτυχισμένη κοντά σου. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Γι’ αυτό σταμάτα να κλαις. Εντάξει;»

Πνευματική Πρόοδος

Η Λωίδα είχε ήδη κάποια γνώση της Αγίας Γραφής και είχε απομνημονεύσει μερικά Γραφικά εδάφια. Αλλά σύντομα μας είπε ότι ήθελε να δίνει σχόλια στην εκκλησιαστική Μελέτη Σκοπιάς, μια εβδομαδιαία Γραφική συζήτηση με ερωτήσεις και απαντήσεις. Πώς θα το έκανε αυτό; Ένας από εμάς της διάβαζε ολόκληρο το άρθρο. Κατόπιν η Λωίδα διάλεγε σε ποια ερώτηση ήθελε να απαντήσει. Εμείς γράφαμε το σχόλιό της, όπως μας  το συλλάβιζε. Έπειτα, στη συνάθροιση, κάποιος από εμάς διάβαζε το σχόλιο της Λωίδας. «Είναι συναρπαστικό για εμένα το ότι μπορώ να συμμετέχω», μας είπε κάποτε η Λωίδα, «επειδή αυτό με κάνει να νιώθω μέρος της εκκλησίας».

Όταν ήταν 20 χρονών, η Λωίδα εξέφρασε την επιθυμία να βαφτιστεί. Όταν τη ρωτήσαμε αν ήξερε τι σημαίνει το να αφιερωθεί κάποιος στον Ιεχωβά, η Λωίδα απάντησε ότι το είχε ήδη κάνει αυτό εφτά χρόνια νωρίτερα​—όταν ήταν μόλις 13 ετών. «Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά», εξήγησε, «και του είπα ότι ήθελα να τον υπηρετώ για πάντα». Στις 2 Αυγούστου 1997, η Λωίδα συμβόλισε την αφιέρωσή της στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. «Χάρη στον Ιεχωβά», μας είπε η Λωίδα, «πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη επιθυμία μου!»

Η Λωίδα χαίρεται να μιλάει σε συγγενείς και γείτονες για τη Βασιλεία του Θεού. Μερικές φορές μας συνοδεύει καθώς κηρύττουμε στους ανθρώπους στο δρόμο. Έχει επίσης ετοιμάσει μια επιστολή την οποία αφήνουμε στις πόρτες των απόντων. Η Λωίδα ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους και τους ασθενείς. Για παράδειγμα, έχουμε μια αδελφή στην εκκλησία μας που της ακρωτηρίασαν το πόδι. «Ξέρω τι σημαίνει να μην μπορείς να περπατήσεις», μας είπε η Λωίδα, και έτσι ετοίμασε ένα ενθαρρυντικό γράμμα για αυτή την αδελφή. Επίσης, σε κάποια άλλη εκκλησία υπάρχει ένα νεαρό αγόρι, ο Χάιρο, ο οποίος είναι παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Όταν η Λωίδα άκουσε για τη θλιβερή του κατάσταση, του έγραψε ένα γράμμα. Εν μέρει, έλεγε τα εξής: «Σύντομα ο Ιεχωβά θα μας κάνει καλά. Στον Παράδεισο δεν θα υπάρχουν παθήματα. Τότε θα σε προκαλέσω να παραβγούμε στο τρέξιμο. Γελάω από τώρα επειδή θα είναι πολύ διασκεδαστικό. Όταν σκέφτομαι ότι θα είμαστε όπως μας δημιούργησε ο Ιεχωβά, χωρίς αρρώστιες . . . Μα δεν είναι υπέροχο;»

Τι τη Βοηθάει να Υπομένει

Τώρα καταλαβαίνω πολλά πράγματα για την προηγούμενη συμπεριφορά της Λωίδας η οποία με προβλημάτιζε. Για παράδειγμα, η Λωίδα λέει ότι όταν ήταν πιο μικρή δεν ήθελε να την αγκαλιάζουν επειδή ένιωθε πολύ απογοητευμένη. «Μου φαινόταν τόσο άδικο που οι αδελφές μου μπορούσαν να μιλάνε και να μαθαίνουν πράγματα ενώ εγώ δεν μπορούσα», μας είπε. «Ένιωθα τόσο θυμωμένη. Υπήρχαν φορές που προτιμούσα να είχα πεθάνει».

Η Λωίδα, ακόμη και τώρα που έχει το δώρο της επικοινωνίας, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Για παράδειγμα, περίπου κάθε μήνα την πιάνουν σπασμοί στη διάρκεια των οποίων μοιάζει να πνίγεται, και τα χέρια της και τα πόδια της κινούνται ανεξέλεγκτα. Επιπρόσθετα, οποιαδήποτε λοίμωξη​—ακόμα και ένα απλό κρύωμα—​την εξασθενίζει αρκετά. Κατά καιρούς, η Λωίδα παθαίνει κατάθλιψη εξαιτίας της κατάστασής της. Τι τη βοηθάει να υπομένει; Ας την αφήσουμε να απαντήσει με δικά της λόγια:

«Η προσευχή είναι εξαιρετική βοήθεια. Το ότι μπορώ να μιλάω στον Ιεχωβά, να αισθάνομαι κοντά του, με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Επίσης εκτιμώ την αγάπη και την προσοχή που μου δίνουν οι άλλοι στην Αίθουσα Βασιλείας. Νιώθω πολύ τυχερή που, παρά τα προβλήματα της υγείας μου, με ανέθρεψαν δύο θαυμάσιοι γονείς οι οποίοι με αγαπάνε πάρα πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα όσα έχουν κάνει οι αδελφές μου για εμένα. Αυτά τα υπέροχα γράμματα στον τοίχο μού έσωσαν τη ζωή. Χωρίς την αγάπη του Ιεχωβά και την αγάπη της οικογένειάς μου, η ζωή μου δεν θα είχε νόημα».

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Η Λωίδα και η οικογένειά της