Οι Κίνδυνοι του Οτοστόπ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα του 1990, ο 24χρονος Βρετανός Πολ Όνιονς, με το σακίδιο στην πλάτη, έκανε οτοστόπ στον αυτοκινητόδρομο Χιουμ, νότια του Σίντνεϊ, στην Αυστραλία. Ο Πολ ένιωσε ευγνώμων όταν ένας ξένος σταμάτησε για να τον πάρει με το αυτοκίνητό του. Δεν περνούσε καν από το μυαλό του ότι αυτό παραλίγο θα του κόστιζε τη ζωή. a

ΧΩΡΙΣ να γνωρίζει τον κίνδυνο, ο Πολ κάθησε στο μπροστινό κάθισμα του οχήματος και έπιασε συζήτηση με τον οδηγό. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο φαινομενικά καλοσυνάτος οδηγός έγινε επιθετικός και εριστικός. Κατόπιν σταμάτησε ξαφνικά στην άκρη του δρόμου, λέγοντας ότι ήθελε να πάρει μερικές κασέτες κάτω από το κάθισμα. Αλλά, αντί για κασέτες, έβγαλε ένα όπλο​—και το έστρεψε στο στήθος του Πολ.

Αγνοώντας τον οδηγό που του έλεγε να μείνει στη θέση του, ο Πολ έβγαλε γρήγορα τη ζώνη ασφαλείας, πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και άρχισε να τρέχει στον αυτοκινητόδρομο με όλη του τη δύναμη. Ο οδηγός τον κυνήγησε με τα πόδια, μπροστά στα μάτια όλων των άλλων οδηγών. Τελικά τον έφτασε, τον άρπαξε από το μπλουζάκι και τον πέταξε στο έδαφος. Ο Πολ κατάφερε να ξεφύγει και στάθηκε μπροστά σε ένα διερχόμενο κλειστό φορτηγάκι, αναγκάζοντας τη φοβισμένη οδηγό του, μια μητέρα με τα παιδιά της, να σταματήσει. Όταν είδε τον Πολ να την παρακαλάει, αυτή η μητέρα τον άφησε να μπει στο αυτοκίνητό της και κατόπιν ακολούθησε την εσωτερική λωρίδα και απομακρύνθηκε με ταχύτητα. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι το άτομο που είχε επιτεθεί στον Πολ ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος ο οποίος είχε σκοτώσει εφτά ταξιδιώτες που έκαναν οτοστόπ, μερικοί μάλιστα ανά δύο.

 Τι έκανε αυτά τα θύματα ελκυστικούς στόχους για το δολοφόνο; Στη δίκη του, ο δικαστής σχολίασε: «Όλα τα θύματα ήταν άτομα νεαρής ηλικίας, από 19 ως 22 ετών. Όλα ταξίδευαν μακριά από το σπίτι τους, πράγμα που σήμαινε ότι κανείς δεν θα τα αναζητούσε για κάποιο διάστημα αν τους συνέβαινε κάτι».

Ταξιδεύουν Ελεύθερα

Τα διεθνή ταξίδια είναι εφικτά για πολύ περισσότερους ανθρώπους σήμερα από ό,τι πριν από μερικά χρόνια. Λόγου χάρη, μέσα σε μια πενταετία, ο αριθμός των Αυστραλών που επισκέφτηκαν την Ασία υπερδιπλασιάστηκε. Αναζητώντας εμπειρίες ή περιπέτειες, αμέτρητοι έφηβοι και νεαροί ενήλικοι ταξιδεύουν αεροπορικώς σε μακρινά μέρη. Πολλοί από αυτούς τους ταξιδιώτες σχεδιάζουν να κάνουν οτοστόπ για να περιορίσουν στο ελάχιστο τα έξοδά τους. Δυστυχώς, στα περισσότερα μέρη του κόσμου, το οτοστόπ δεν είναι πια ο ενδιαφέρων και σχετικά ασφαλής τρόπος μετακίνησης που ήταν στο παρελθόν—είτε για εκείνους που κάνουν οτοστόπ είτε για τα άτομα που προσφέρονται να τους μεταφέρουν.

Απλώς και μόνο η θετική στάση και ο ενθουσιασμός για τα ταξίδια δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη νηφάλια σκέψη και την πρακτική σοφία. «Λαχταρώντας να ταξιδέψουν, οι νεαροί συνήθως ξεκινούν ανεπαρκώς προετοιμασμένοι για το ταξίδι και χωρίς να κατανοούν πλήρως τους κινδύνους ή τις ευθύνες τους», σχολιάζει ένα εγχειρίδιο για οικογένειες που ψάχνουν τα αγνοούμενα παιδιά τους.

Το ίδιο εγχειρίδιο προσθέτει: «Τα άτομα που ταξιδεύουν με κάποια οργανωμένη ομάδα ή για δουλειές, ή που ακολουθούν καλά προγραμματισμένα δρομολόγια, σπάνια χάνονται. Είτε στην Αυστραλία είτε σε κάποια άλλη χώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι που θεωρούνται τελικά αγνοούμενοι φαίνεται ότι είναι άτομα που βάζουν ένα σακίδιο στην πλάτη και ταξιδεύουν φτηνά».

Είτε κάνει κάποιος οτοστόπ είτε όχι, όταν ταξιδεύει χωρίς προγραμματισμένο δρομολόγιο​—μολονότι αυτό μπορεί να είναι ελκυστικό για μερικούς που δεν θέλουν να νιώθουν δεσμευμένοι—​ίσως είναι πιο ευάλωτος. Όταν οι συγγενείς και οι φίλοι δεν έχουν ιδέα για το πού μπορεί να βρίσκεται ο ταξιδιώτης, δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν σε περίπτωση κινδύνου. Παραδείγματος χάρη, τι θα γίνει αν ο ταξιδιώτης καταλήξει αναίσθητος σε κάποιο νοσοκομείο και κανείς από τους δικούς του δεν γνωρίζει πού βρίσκεται;

Να Κρατάτε την Επαφή

Στο βιβλίο του Αυτοκινητόδρομος προς το Πουθενά (Highway to Nowhere), ο Βρετανός δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Σίαρς έγραψε για εφτά αγνοούμενους που έκαναν οτοστόπ και «ξαφνικά έπαψαν να επικοινωνούν με τους συγγενείς και τους φίλους τους». Φυσικά, στην αρχή οι οικογένειες δεν γνωρίζουν αν οι συγγενείς τους έχουν εξαφανιστεί ή απλώς δεν επικοινωνούν μαζί τους. Γι’ αυτό, μπορεί να διστάζουν να ειδοποιήσουν τις αρχές όταν πάψουν να λαβαίνουν νέα από τους ταξιδιώτες.

Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, η κοπέλα που έκανε οτοστόπ τηλεφωνούσε στους γονείς της, αλλά πολλές φορές κοβόταν η γραμμή επειδή δεν είχε άλλα κέρματα. Αναλογιζόμενοι αυτό το γεγονός εκ των υστέρων, οι γονείς της σύστηναν στις οικογένειες να δίνουν στα παιδιά τους τηλεκάρτες ή να τους παρέχουν με κάποιον άλλον τρόπο τη δυνατότητα να τηλεφωνούν στο σπίτι. Μολονότι αυτό μπορεί να μην έσωσε τη ζωή εκείνης της νεαρής, η τακτική επικοινωνία συχνά μπορεί να βοηθήσει τον ταξιδιώτη να αποφύγει, ή τουλάχιστον να αντιμετωπίσει, τις μικρότερες δυσκολίες.

Οι εφτά αυτοί ταξιδιώτες που έχασαν τη ζωή τους ίσως είχαν διαβάσει κάποια ταξιδιωτικά βιβλία που έλεγαν ότι η Αυστραλία είναι μια από τις ασφαλέστερες χώρες του κόσμου για οτοστόπ. Εντούτοις, για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι το οτοστόπ είναι παράτολμο—ακόμη και όταν τα άτομα ταξιδεύουν ανά δύο, και μάλιστα στην «ασφαλέστερη» χώρα.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Οι γονείς μπορούν να αποφύγουν τις άσκοπες ανησυχίες δίνοντας στα παιδιά τους τηλεκάρτες ή παρέχοντάς τους με κάποιον άλλον τρόπο τη δυνατότητα να τηλεφωνούν στο σπίτι