Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Μήπως η Χριστιανική Ενότητα Απαιτεί Ομοιομορφία;

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ σήμερα φαίνεται πως χαρακτηρίζεται από έλλειψη ενότητας. Ακόμη και εντός της ίδιας εκκλησίας, οι άνθρωποι μπορεί να έχουν ποικίλες αντικρουόμενες πεποιθήσεις σε ζητήματα σχετικά με τα δόγματα και τη διαγωγή. Μια συγγραφέας το έθεσε ως εξής: «Είναι δύσκολο να βρεθούν έστω και δύο άνθρωποι που να πιστεύουν στον ίδιο ακριβώς Θεό. Φαίνεται ότι στις μέρες μας κάθε άνθρωπος έχει τη δική του θεολογία».

Σε πλήρη αντίθεση με αυτό, ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στην Κόρινθο να “είναι ομόφωνοι σε αυτά που λένε” και να “είναι κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης”. (1 Κορινθίους 1:10) Μερικοί σήμερα εκφράζονται επικριτικά για αυτή τη νουθεσία του Παύλου. “Οι άνθρωποι διαφέρουν”, ισχυρίζονται, “και είναι λάθος να υποστηρίζουμε ότι όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να σκέφτονται ή να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο”. Αλλά σύστηνε πράγματι ο Παύλος την τυφλή συμμόρφωση; Αφήνει η Αγία Γραφή περιθώρια για προσωπική ελευθερία;

Ενότητα, Όχι Ομοιομορφία

Σε μια άλλη επιστολή του, ο Παύλος παρότρυνε τους Χριστιανούς να υπηρετούν τον Θεό με τη «δύναμη της λογικής» τους. (Ρωμαίους 12:1) Ασφαλώς, λοιπόν, δεν προσπαθούσε να μετατρέψει τα μέλη της εκκλησίας της Κορίνθου σε άβουλα όντα. Αλλά γιατί τους είπε να είναι «κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης»; Ο Παύλος έδωσε αυτή τη συμβουλή επειδή η εκκλησία της Κορίνθου αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα. Είχαν δημιουργηθεί φατρίες, και έτσι μερικοί θεωρούσαν ηγέτη τους τον Απολλώ ενώ άλλοι προτιμούσαν τον Παύλο ή τον Πέτρο ή δέχονταν μόνο τον Χριστό. Αυτή η έλλειψη ενότητας δεν ήταν ασήμαντο ζήτημα, επειδή απειλούσε την ειρήνη της εκκλησίας.

Ο Παύλος ήθελε να “τηρούν [οι Κορίνθιοι] την ενότητα του πνεύματος με τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης”, όπως νουθέτησε αργότερα τους Χριστιανούς στην Έφεσο. (Εφεσίους 4:3) Παρότρυνε τους αδελφούς να ακολουθούν τον Ιησού Χριστό ενωμένα, να μη χωρίζονται σε διχασμένες ομάδες ή αιρέσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα απολάμβαναν ειρήνη και αρμονία σκοπού. (Ιωάννης  17:22) Επομένως, η συμβουλή του Παύλου προς τους Κορινθίους αποσκοπούσε στο να διορθώσει τον τρόπο σκέψης τους και να προαγάγει την ενότητα, όχι την ομοιομορφία.​—2 Κορινθίους 13:9, 11.

Η ενότητα είναι σημαντική και στα δογματικά ζητήματα. Οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο «μία πίστη», όπως ακριβώς υπάρχει μόνο «ένας Θεός και Πατέρας». (Εφεσίους 4:1-6) Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί βεβαιώνονται ότι οι πεποιθήσεις τους είναι σε αρμονία με την αλήθεια την οποία έχει αποκαλύψει ο Θεός στο Λόγο του σχετικά με τον εαυτό του και τους σκοπούς του. Είναι ενωμένοι σε αυτά που πιστεύουν για το ποιος είναι ο Θεός και τι απαιτεί. Επίσης, ζουν σε αρμονία με τους καθαρούς ηθικούς κανόνες που εκτίθενται στο Λόγο του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9-11) Με αυτόν τον τρόπο, οι Χριστιανοί παραμένουν ενωμένοι, τόσο δογματικά όσο και ηθικά.

Χειρισμός Διαφορών

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι σε κάθε Χριστιανό υπαγορεύεται ακριβώς το πώς να σκέφτεται και τι να κάνει σε όλες τις καταστάσεις της ζωής του. Στα περισσότερα ζητήματα περιλαμβάνεται η προσωπική επιλογή. Σκεφτείτε ένα παράδειγμα. Ορισμένοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα στην Κόρινθο είχαν επιφυλάξεις σχετικά με το αν έπρεπε να τρώνε κρέας που ίσως προερχόταν από κάποιον ειδωλολατρικό ναό. Μερικοί είχαν την ισχυρή άποψη ότι η κατανάλωση τέτοιου κρέατος θα ισοδυναμούσε με πράξη ψεύτικης λατρείας, ενώ άλλοι πίστευαν ότι η προέλευση του κρέατος δεν είχε σημασία. Εξετάζοντας αυτό το ευαίσθητο ζήτημα, ο Παύλος δεν θέσπισε κάποιον κανόνα που θα υπαγόρευε πώς έπρεπε να ενεργούν οι Χριστιανοί. Αντιθέτως, αναγνώρισε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν διαφορετικές επιλογές σε αυτό το ζήτημα. a​—1 Κορινθίους 8:4-13.

Σήμερα, κάποιοι Χριστιανοί ίσως λαβαίνουν αποφάσεις οι οποίες διαφέρουν από τις αποφάσεις άλλων Χριστιανών σε θέματα εργασίας, υγείας, αναψυχής ή αναφορικά με κάποιον άλλον τομέα που περιλαμβάνει προσωπική επιλογή. Μια τέτοια ποικιλία ίσως αναστατώνει μερικούς. Πιθανόν να αναρωτιούνται μήπως αυτές οι διαφορές απόψεων οδηγήσουν σε φιλονικίες ή διαιρέσεις στην εκκλησία. Ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι αναπόφευκτη. Παραδείγματος χάρη: Οι μουσικοσυνθέτες μπορούν να εργαστούν με βάση έναν περιορισμένο αριθμό από νότες, αλλά οι δυνατότητες σύνθεσης καλής μουσικής είναι ατελείωτες. Παρόμοια, οι Χριστιανοί κάνουν επιλογές εντός των ορίων που θέτουν οι θεϊκές αρχές. Ωστόσο, έχουν κάποια ελευθερία κινήσεων όταν λαβαίνουν ορισμένες προσωπικές αποφάσεις.

Πώς είναι δυνατόν να διαφυλάσσεται η Χριστιανική ενότητα και ταυτόχρονα να διατηρείται ο σεβασμός για τις προσωπικές επιλογές; Το κλειδί είναι η αγάπη. Η αγάπη για τον Θεό μάς υποκινεί να υποτασσόμαστε πρόθυμα στις εντολές του. (1 Ιωάννη 5:3) Η αγάπη για το συνάνθρωπο μας υποκινεί να σεβόμαστε το δικαίωμα που έχουν οι άλλοι να λαβαίνουν αποφάσεις σε προσωπικά ζητήματα με βάση τη συνείδησή τους. (Ρωμαίους 14:3, 4· Γαλάτες 5:13) Ο Παύλος έθεσε καλό παράδειγμα από αυτή την άποψη όταν υποτάχθηκε στην εξουσία του κυβερνώντος σώματος του πρώτου αιώνα αναφορικά με ένα δογματικό ζήτημα. (Ματθαίος 24:45-47· Πράξεις 15:1, 2) Συγχρόνως, μας παρότρυνε όλους να σεβόμαστε τη συνείδηση των συγχριστιανών μας σε ζητήματα που επαφίενται στην προσωπική μας απόφαση.​—1 Κορινθίους 10:25-33.

Σαφώς, κανένας δεν θα πρέπει να καταδικάζεται επειδή έλαβε με βάση τη συνείδησή του μια απόφαση που δεν συγκρούεται με τις Γραφικές αρχές. (Ιακώβου 4:12) Από την άλλη μεριά, οι όσιοι Χριστιανοί δεν διεκδικούν τα προσωπικά τους δικαιώματα βλάπτοντας τη συνείδηση των άλλων ή διαταράσσοντας την ενότητα της εκκλησίας. Ούτε θα πρέπει να επικαλούνται την ελευθερία τους για να κάνουν κάτι που απαγορεύει ξεκάθαρα ο Λόγος του Θεού. (Ρωμαίους 15:1· 2 Πέτρου 2:1, 19) Η αγάπη για τον Θεό πρέπει να μας υποκινεί να εναρμονίζουμε τη συνείδησή μας με τον τρόπο σκέψης του Θεού. Ως αποτέλεσμα, αυτό θα μας διατηρεί ενωμένους με τους ομοπίστους μας.​—Εβραίους 5:14.

[Υποσημείωση]