«Μην Ανησυχείτε»

«Ο τραπεζικός μας λογαριασμός εξανεμίστηκε όπως και οι καταθέσεις που είχαμε στο όνομα των παιδιών μας. Περάσαμε πολλούς μήνες χωρίς κανένα εισόδημα».

● Σε μια αγροτική περιοχή της Ινδίας, διατηρούσα ένα σχολείο το οποίο πήγαινε πολύ καλά. Κάποια περίοδο είχαμε γύρω στους 500 μαθητές. Έπειτα, ένα ονομαστό σχολείο της πόλης άρχισε να στέλνει λεωφορεία στην περιοχή μας, και επίσης διευκόλυνε την εισαγωγή των παιδιών εκεί. Είναι ευνόητο ότι πολλοί μαθητές μου μεταφέρθηκαν σε εκείνο το σχολείο στην πόλη. Μάλιστα ο αριθμός των μαθητών μου έπεσε κατακόρυφα από 500 σε σχεδόν 60. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν, εκείνον περίπου τον καιρό, ένας συνεργάτης μου υπαναχώρησε από μια οικονομική μας συμφωνία, αφήνοντας χρέη απέναντί μου. Η οικονομική κρίση δεν άργησε να μου χτυπήσει την πόρτα καθώς έπρεπε να πληρώσω το πολυάριθμο προσωπικό του σχολείου.

Καθήσαμε ως οικογένεια και συζητήσαμε την κατάσταση. Δείξαμε όλοι αυτοθυσιαστικό πνεύμα καθώς αγωνιστήκαμε, σύμφωνα με τη νουθεσία του Ιησού, να κρατήσουμε το “μάτι μας απλό” από οικονομική άποψη​—με άλλα λόγια, να μην κάνουμε έξοδα που δεν άντεχε το βαλάντιό μας. (Ματθαίος 6:22, 25) Για κάποιο διάστημα αναγκαστικά σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητό μας λόγω του κόστους της βενζίνης και της συντήρησης. Μειώσαμε τα έξοδα του φαγητού ψωνίζοντας αργά το απόγευμα, όταν τα τρόφιμα που έχουν απομείνει πουλιούνται φτηνότερα. Επίσης κάναμε περικοπές στον αριθμό των ειδών που τρώγαμε σε κάθε γεύμα.

Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά, και πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να συναθροιζόμαστε με τους ομοπίστους μας σε Χριστιανικές συνάξεις. (Εβραίους 10:25) Αν και βρισκόμασταν σε δεινή οικονομική κατάσταση, αποφασίσαμε να μη χάνουμε συναθροίσεις και συνελεύσεις​—ακόμα και αν χρειαζόταν να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις. Η διακονία μας​—στα πλαίσια της οποίας διδάσκουμε σε άλλους την Αγία Γραφή—​περιλαμβάνει τη μετάβαση σε μακρινές περιοχές. Για αυτό το έργο δεν χρησιμοποιούσαμε αυτοκίνητο αλλά μηχανάκι, στο οποίο βέβαια μπορούσαν να επιβαίνουν μόνο δύο άτομα κάθε φορά.

Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι αφιερώναμε λιγότερο χρόνο στη διακονία. Αντιθέτως, τόσο η σύζυγός μου όσο και η κόρη μου άρχισαν να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο μιλώντας σε άλλους για τη Γραφή. Μερικές φορές, για να διεξαγάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα περπατούσαν έξι με οχτώ χιλιόμετρα για να πάνε και άλλα τόσα για να γυρίσουν. Ο γιος μου και εγώ επίσης προσπαθούσαμε να δαπανούμε περισσότερο χρόνο διδάσκοντας τη Γραφή σε άλλους.

Τώρα η οικονομική μας κατάσταση είναι λίγο καλύτερη. Από τη δοκιμασία μας, όμως, μάθαμε ως οικογένεια να μη θεωρούμε τα υλικά αποκτήματα πιο σημαντικά από όσο είναι. Μάθαμε επίσης να μην ανησυχούμε υπερβολικά για πράγματα που είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Βρήκαμε ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το εδάφιο Ψαλμός 55:22: «Ρίξε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώνεις, και αυτός θα σε στηρίξει. Ποτέ δεν θα επιτρέψει να κλονιστεί ο δίκαιος». Αυτά τα λόγια αποδείχτηκαν πέρα ως πέρα αληθινά όταν αντιμετωπίσαμε οικονομικές στενοχώριες!​—Από Συνεργάτη.