Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Υποστηρίζει ο Θεός τους Πολέμους Σήμερα;

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ με το ρόλο του ως πολεμιστή, ο Βασιλιάς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ είπε: «[Ο Θεός] διδάσκει τα χέρια μου για πόλεμο, και οι βραχίονές μου λύγισαν χάλκινο τόξο».​—Ψαλμός 18:34.

Όσον αφορά τους Χριστιανούς, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Αν και περπατάμε με σάρκα, δεν διεξάγουμε πόλεμο σύμφωνα με αυτό που είμαστε στη σάρκα. Διότι τα όπλα του πολέμου μας δεν είναι σαρκικά».​—2 Κορινθίους 10:3, 4.

Αντιφάσκουν μεταξύ τους αυτά τα εδάφια; Ή μήπως υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για τους οποίους ο Θεός ενέκρινε την εμπλοκή του αρχαίου Ισραήλ σε πολέμους ενώ την απαγορεύει στους Χριστιανούς; Έχει αλλάξει η άποψη του Θεού για τον πόλεμο; Θα δούμε ξεκάθαρα τις απαντήσεις αν εξετάσουμε τρεις βασικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον Ισραήλ και στην αληθινή Χριστιανική εκκλησία.

Τρεις Σημαντικές Διαφορές

1. Ο αρχαίος Ισραήλ ήταν ένα έθνος με θεόδοτα γεωγραφικά όρια και περιβαλλόταν από γείτονες που είχαν συχνά εχθρική διάθεση. Ως εκ τούτου, ο Θεός πρόσταξε το λαό του να προστατεύουν τη γη τους, και μάλιστα τους χάριζε νίκες επί των εχθρών τους. (Κριτές 11:32, 33) Από την άλλη πλευρά, η Χριστιανική εκκλησία δεν έχει γεωγραφικά όρια, και μέλη της μπορούν να βρεθούν σε κάθε χώρα. Επομένως, αν οι ακόλουθοι του Χριστού σε μια χώρα συμμετείχαν σε πόλεμο εναντίον κάποιας άλλης, θα μάχονταν ομοπίστους τους​—πνευματικούς αδελφούς και αδελφές τους—​τους οποίους έχουν πάρει εντολή να αγαπούν μέχρι του σημείου να είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν για αυτούς.​—Ματθαίος 5:44· Ιωάννης 15:12, 13.

2. Ο αρχαίος Ισραήλ είχε ανθρώπινο βασιλιά του οποίου ο θρόνος ήταν στην Ιερουσαλήμ. Τους αληθινούς Χριστιανούς, όμως, τους κυβερνάει ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι τώρα ένα ισχυρό πνευματικό πλάσμα και έχει το θρόνο του στον ουρανό. (Δανιήλ 7:13, 14) Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου. Αν η βασιλεία μου ήταν μέρος αυτού του κόσμου, οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Τώρα όμως, η βασιλεία μου δεν έχει αυτή την προέλευση». (Ιωάννης 18:36) Συνεπώς, κανένα πολιτικό βασίλειο, ή αλλιώς κυβέρνηση, πάνω στη γη δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ανήκει στον Χριστό. Πώς επηρεάζει αυτό τους «υπηρέτες» του Ιησού, δηλαδή τους ακολούθους του; Το τρίτο σημείο το εξηγεί αυτό.

3. Ο αρχαίος Ισραήλ, όπως και άλλα έθνη, συχνά έστελνε αγγελιοφόρους, άτομα που σήμερα θα αποκαλούσαμε πρεσβευτές ή απεσταλμένους. (2 Βασιλέων 18:13-15· Λουκάς 19:12-14) Το ίδιο έχει κάνει και ο Χριστός, αλλά με δύο ουσιαστικές διαφορές. Πρώτον, όλοι οι ακόλουθοί του υπηρετούν ως πρεσβευτές ή απεσταλμένοι. Γι’ αυτό, ο απόστολος Παύλος μπορούσε να γράψει εξ ονόματος των συγχριστιανών του: «Είμαστε, λοιπόν, πρεσβευτές που αναπληρώνουμε τον Χριστό». (2 Κορινθίους 5:20) Ως ειρηνικοί πρεσβευτές, εκείνοι δεν έπαιρναν όπλο. Δεύτερον, οι ακόλουθοι του Ιησού μιλούν σε όλους όσους είναι διατεθειμένοι να ακούσουν το άγγελμά τους. Ο Ιησούς είπε: «Αυτά τα καλά νέα της βασιλείας θα κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη». (Ματθαίος 24:14) Είπε επίσης: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη, . . . διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας έχω παραγγείλει».​—Ματθαίος 28:19, 20.

Δυστυχώς, οι υπηρέτες του Χριστού δεν τυγχάνουν πάντοτε θερμής υποδοχής. Γι’ αυτόν το λόγο, ο Παύλος έγραψε στον Χριστιανό ευαγγελιστή Τιμόθεο: «Ως καλός στρατιώτης του Χριστού Ιησού  να συμμετάσχεις στην κακοπάθηση». (2 Τιμόθεο 2:3) Βέβαια, τα όπλα του Τιμόθεου ήταν πνευματικής φύσης και περιλάμβαναν το γραπτό Λόγο του Θεού, ο οποίος αποκαλείται «το σπαθί του πνεύματος».​—Εφεσίους 6:11-17.

Από τον Ισραήλ στη Χριστιανική Εκκλησία​—Γιατί;

Επί 1.500 περίπου χρόνια, το έθνος του Ισραήλ απολάμβανε ειδική σχέση με τον Θεό η οποία βασιζόταν σε μια διαθήκη, δηλαδή επίσημη συμφωνία. (Έξοδος 19:5) Εκείνη η διαθήκη, που συνάφθηκε με τον Μωυσή ως μεσίτη, περιλάμβανε τις Δέκα Εντολές και άλλους νόμους που προωθούσαν την αληθινή λατρεία και υψηλούς ηθικούς κανόνες. (Έξοδος 19:3, 7, 9· 20:1-17) Δυστυχώς, όμως, ο Ισραήλ ως σύνολο έγινε άπιστος στον Θεό, μέχρι του σημείου να θανατώνει τους προφήτες Του.​—2 Χρονικών 36:15, 16· Λουκάς 11:47, 48.

Τελικά, ο Ιεχωβά έστειλε τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος γεννήθηκε Ιουδαίος. Αντί να τον καλοδεχτεί ως τον Μεσσία, το Ιουδαϊκό έθνος ως σύνολο τον απέρριψε. Κατά συνέπεια, ο Θεός τερμάτισε τη μακραίωνη διαθήκη του με τον Ισραήλ, και ο συμβολικός τοίχος που χώριζε τους Ιουδαίους από τους μη Ιουδαίους γκρεμίστηκε. a (Εφεσίους 2:13-18· Κολοσσαείς 2:14) Περίπου τον ίδιο καιρό, ο Θεός ίδρυσε τη Χριστιανική εκκλησία και διόρισε τον Ιησού Κεφαλή της. Επιπρόσθετα, πριν ακόμα τελειώσει ο πρώτος αιώνας, αυτή η εκκλησία απέκτησε πραγματικά πολυεθνικό χαρακτήρα. «Σε κάθε έθνος όποιος . . . φοβάται [τον Θεό] και εργάζεται δικαιοσύνη είναι ευπρόσδεκτος σε αυτόν», δήλωσε ο απόστολος Πέτρος, ο οποίος ήταν Ιουδαίος.​—Πράξεις 10:35.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μιμούνται το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών. Ως εκ τούτου, είναι γνωστοί για τη δημόσια διακονία τους και για την ουδετερότητά τους ως προς την πολιτική και τον πόλεμο. (Ματθαίος 26:52· Πράξεις 5:42) Δεν επιτρέπουν σε τίποτα να τους αποσπάσει από τη διακήρυξη των καλών νέων για τη Βασιλεία του Θεού, τη μόνη κυβέρνηση που θα εξαλείψει το κακό και θα φέρει διαρκή ειρήνη στη γη. Με αυτή την πολύτιμη ελπίδα υπόψη, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ως αναπληρωτές του Χριστού παρακαλούμε: “Συμφιλιωθείτε με τον Θεό”». (2 Κορινθίους 5:20) Αυτά τα λόγια αποκτούν ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα σήμερα, επειδή πλησιάζουμε στο τέλος των “τελευταίων ημερών” του παρόντος πονηρού κόσμου.​—2 Τιμόθεο 3:1-5.

[Υποσημείωση]

ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ;

● Ποια εξέχουσα ιδιότητα πρέπει να εκδηλώνουν μεταξύ τους οι Χριστιανοί;​—Ιωάννης 13:34, 35.

● Ποιο είναι το κύριο «όπλο» ενός Χριστιανού;​—Εφεσίους 6:17.

● Ποιο σημαντικό άγγελμα αναγγέλλουν οι εκπρόσωποι του Χριστού;​—Ματθαίος 24:14· 2 Κορινθίους 5:20.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια πολυεθνική αδελφότητα και παραμένουν ουδέτεροι στους πολέμους των εθνών