Βρήκα την Απάντηση στην Αδικία

Αφήγηση από την Ούρσουλα Μένε

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκαιγε μέσα μου η επιθυμία να έχουν όλοι οι άνθρωποι δίκαιη μεταχείριση. Αυτή η επιθυμία με οδήγησε ως και στο κελί της φυλακής στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Και εκεί, σε ένα μέρος που δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ, βρήκα τελικά την απάντηση στην αδικία. Αλλά καλύτερα να σας πω την ιστορία από την αρχή.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1922 στο Χάλε, μια γερμανική πόλη με καταγραμμένη ιστορία 1.200 και πλέον ετών. Το Χάλε βρίσκεται περίπου 200 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Βερολίνου και υπήρξε ένα από τα παλιότερα προπύργια του Προτεσταντισμού. Η αδελφή μου, η Κέτε, γεννήθηκε το 1923. Ο πατέρας μου υπηρετούσε στο στρατό και η μητέρα μου τραγουδούσε στο θέατρο.

Ο πατέρας μου ήταν αυτός που μου μετέδωσε την άσβεστη επιθυμία να διορθώσω την αδικία. Όταν έφυγε από το στρατό, αγόρασε ένα μαγαζί. Επειδή η πελατεία του ήταν κυρίως φτωχοί άνθρωποι, τους λυπόταν και τους άφηνε να ψωνίζουν με πίστωση. Ωστόσο, η καλή του η καρδιά τον οδήγησε στη χρεοκοπία. Το πάθημά του θα έπρεπε να με είχε διδάξει ότι ο αγώνας κατά της ανισότητας και της αδικίας είναι πολύ πιο δύσκολος και περίπλοκος από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Αλλά ο νεανικός ιδεαλισμός είναι μια φλόγα που δεν σβήνει εύκολα.

Από τη μητέρα μου κληρονόμησα την καλλιτεχνική μου φλέβα. Εκείνη μύησε την Κέτε και εμένα στη μουσική, στο τραγούδι και στο χορό. Ήμουν ένα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια, και η ζωή μας κυλούσε υπέροχα​—μέχρι το 1939.

Ο Εφιάλτης Ξεκινάει

Όταν τελείωσα τη βασική μου εκπαίδευση, γράφτηκα σε μια σχολή μπαλέτου, όπου διδάχτηκα επίσης τον Άουσντρουκσταντς (εκφραστικό χορό), κατά τα πρότυπα που έθεσε η Μαίρη Βίγκμαν. Αυτή ήταν πρωτοπόρος του εξπρεσιονιστικού χορού, ο οποίος απαιτεί από τον καλλιτέχνη να εκφράζει τα αισθήματά του μέσα από το χορό. Άρχισα επίσης να ασχολούμαι με τη ζωγραφική. Ως εκ τούτου, τα εφηβικά μου χρόνια ήταν στην αρχή ευτυχισμένα, συναρπαστικά και δημιουργικά. Έπειτα όμως ήρθε το 1939 και μαζί του ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το 1941 μας επιφύλασσε άλλο ένα πλήγμα καθώς ο πατέρας μου πέθανε από φυματίωση.

Ο πόλεμος είναι πραγματικός εφιάλτης. Αν και ήμουν μόνο 17 χρονών όταν άρχισε, σκεφτόμουν ότι ο κόσμος είχε τρελαθεί. Έβλεπα ορδές φυσιολογικών μέχρι πρότινος πολιτών να παρασύρονται από το κύμα της ναζιστικής υστερίας. Μετά ήρθαν οι στερήσεις, ο θάνατος και οι καταστροφές. Το σπίτι μας έπαθε σοβαρές ζημιές σε έναν βομβαρδισμό, ενώ αρκετοί συγγενείς μου σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου.

Όταν έπαψαν οι εχθροπραξίες το 1945, η μητέρα μου, η Κέτε και εγώ ήμασταν ακόμα στο Χάλε. Εν τω μεταξύ είχα παντρευτεί και είχα αποκτήσει  ένα κοριτσάκι, αλλά ο γάμος μου ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Τελικά χωρίσαμε, και επειδή έπρεπε να συντηρώ τον εαυτό μου και την κόρη μου, εργαζόμουν ως χορεύτρια και ζωγράφος.

Η μεταπολεμική Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις τομείς, και η πόλη μας βρισκόταν στον τομέα που διοικούσε η Σοβιετική Ένωση. Όλοι μας έπρεπε τώρα να μάθουμε να ζούμε υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Το 1949, το δικό μας τμήμα της χώρας, η λεγόμενη Ανατολική Γερμανία, έγινε η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ).

Η Ζωή υπό τον Κομμουνισμό

Εκείνα τα χρόνια, η μητέρα μου αρρώστησε και χρειαζόταν τη φροντίδα μου. Βρήκα δουλειά γραφείου σε μια κρατική υπηρεσία. Παράλληλα, ήρθα σε επαφή με αντιφρονούντες φοιτητές οι οποίοι προσπαθούσαν να στρέψουν την προσοχή σε κάποιες αδικίες που γίνονταν. Για παράδειγμα, δεν επιτράπηκε σε έναν νεαρό να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο επειδή ο πατέρας του υπήρξε μέλος του ναζιστικού κόμματος. Γνώριζα καλά εκείνο το παιδί, επειδή παίζαμε συχνά μουσική μαζί. “Μα γιατί να πληρώσει αυτός για ό,τι έκανε ο πατέρας του;” σκεφτόμουν. Πύκνωσα τις επαφές μου με τους αντιφρονούντες και αποφάσισα να συμμετάσχω σε δημόσιες διαμαρτυρίες. Σε κάποια περίπτωση μάλιστα κόλλησα φυλλάδια στη σκάλα του δικαστικού μεγάρου.

Το αίσθημά μου περί δικαίου επαναστατούσε ακόμα περισσότερο εξαιτίας κάποιων επιστολών που έπρεπε να δακτυλογραφώ ως γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής Ειρήνης. Κάποια φορά, για πολιτικούς λόγους, η επιτροπή σχεδίαζε να στείλει κομμουνιστικό προπαγανδιστικό υλικό σε έναν ηλικιωμένο κύριο στη Δυτική Γερμανία προκειμένου να κινήσουν υποψίες εναντίον του. Ένιωσα τέτοια αγανάκτηση για την ανέντιμη μεταχείριση αυτού του ανθρώπου ώστε έκρυψα τα δέματα στο γραφείο. Ως αποτέλεσμα, δεν ταχυδρομήθηκαν ποτέ.

Η «Χειρότερη από Όλες» μού Έδωσε Ελπίδα

Τον Ιούνιο του 1951, δύο άντρες εισέβαλαν στο γραφείο μου και μου ανακοίνωσαν: «Συλλαμβάνεστε». Με οδήγησαν στη φυλακή που ήταν γνωστή ως Ρότερ Όχσε, δηλαδή Κόκκινο Βόδι. Έναν χρόνο αργότερα μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ανατρεπτική δράση. Κάποιος φοιτητής με είχε καταδώσει στη Στάζι, τη μυστική αστυνομία, ενημερώνοντάς τους για την προγενέστερη δράση μου με τα φυλλάδια διαμαρτυρίας. Η δίκη ήταν σκέτη παρωδία επειδή κανείς δεν πρόσεξε λέξη από την απολογία μου. Καταδικάστηκα σε εξαετή φυλάκιση. Εκείνο το διάστημα αρρώστησα και με πήγαν στο αναρρωτήριο της φυλακής, όπου βρίσκονταν άλλες 40 περίπου κρατούμενες. Όταν αντίκρισα όλες εκείνες τις βουτηγμένες στη δυστυχία γυναίκες, με έπιασε πανικός. Όρμησα στην πόρτα και άρχισα να τη χτυπάω με τις γροθιές μου.

«Τι θέλεις;» ρώτησε ο δεσμοφύλακας.

«Πρέπει να βγω από εδώ μέσα», ούρλιαξα. «Βάλτε με στην απομόνωση αν χρειάζεται, μόνο πάρτε με από εδώ!» Φυσικά, εκείνος αγνόησε τα παρακάλια μου. Έπειτα από λίγο το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που φαινόταν διαφορετική από τις υπόλοιπες. Το βλέμμα της αντανακλούσε μια εσωτερική γαλήνη. Πήγα, λοιπόν, και κάθησα δίπλα της.

«Αν καθήσεις δίπλα μου, καλύτερα να προσέχεις», είπε εκείνη προς μεγάλη μου έκπληξη. Έπειτα πρόσθεσε: «Με θεωρούν τη χειρότερη από όλες εδώ μέσα επειδή είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά».

Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούνταν εχθροί του κομμουνιστικού κράτους. Ήξερα όμως ότι δύο Σπουδαστές της Γραφής (όπως λέγονταν παλιότερα οι Μάρτυρες) επισκέπτονταν τακτικά τον πατέρα μου όταν ήμουν μικρή. Μάλιστα θυμήθηκα πως ο πατέρας μου έλεγε: «Οι Σπουδαστές της Γραφής έχουν δίκιο!»

Άρχισα να κλαίω από ανακούφιση που είχα βρει αυτή την υπέροχη γυναίκα, την Μπέρτα Μπριγκεμάιερ. «Σε παρακαλώ, μίλησέ μου για τον Ιεχωβά», της είπα. Έκτοτε περνούσαμε πολλή ώρα μαζί και συζητούσαμε συχνά γύρω από τη Γραφή. Μεταξύ άλλων, έμαθα ότι ο αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, είναι Θεός αγάπης, δικαιοσύνης και ειρήνης. Έμαθα επίσης ότι θα αναιρέσει όλη τη βλάβη που έχουν προξενήσει οι πονηροί και τυραννικοί άνθρωποι. «Λίγο ακόμη και ο πονηρός δεν θα υπάρχει πια . . . Οι πράοι όμως θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα βρίσκουν εξαιρετική ευχαρίστηση στην αφθονία της ειρήνης», λένε τα εδάφια Ψαλμός 37:10, 11.

Αποφυλάκιση και Διαφυγή στη Δύση

Το 1956, έπειτα από πέντε και πλέον χρόνια στη φυλακή, αφέθηκα ελεύθερη. Πέντε μέρες έπειτα  από την αποφυλάκισή μου, διέφυγα από τη ΛΔΓ για να ζήσω στη Δυτική Γερμανία. Στο μεταξύ, είχα ήδη δύο κόρες, τη Χανελόρε και τη Ζαμπίνε, τις οποίες πήρα μαζί μου. Εκεί, ο σύζυγός μου και εγώ πήραμε διαζύγιο, ενώ εγώ ξαναβρήκα τους Μάρτυρες. Καθώς μελετούσα τη Γραφή, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω αρκετές αλλαγές για να εναρμονίσω τη ζωή μου με τους κανόνες του Ιεχωβά. Έκανα αυτές τις αλλαγές και βαφτίστηκα το 1958.

Αργότερα ξαναπαντρεύτηκα, αυτή τη φορά με έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά​—τον Κλάους Μένε. Ο γάμος μας ήταν πολύ ευτυχισμένος, και αποκτήσαμε δύο παιδιά, τον Μπένγιαμιν και την Ταμπία. Πριν από 20 χρόνια, όμως, μια τραγωδία χτύπησε το σπιτικό μας όταν ο Κλάους σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Έκτοτε είμαι χήρα. Αλλά βρίσκω μεγάλη παρηγοριά στην ελπίδα της ανάστασης, γνωρίζοντας ότι οι νεκροί θα εγερθούν σε ζωή στον Παράδεισο στη γη. (Λουκάς 23:43· Πράξεις 24:15) Επίσης, με παρηγορεί αφάνταστα το γεγονός ότι και τα τέσσερα παιδιά μου υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Χάρη στη μελέτη της Γραφής, έχω μάθει ότι μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να φέρει αληθινή δικαιοσύνη. Ανόμοια με τους ανθρώπους, εκείνος λαβαίνει υπόψη του όλες μας τις περιστάσεις αλλά και το παρελθόν μας​—λεπτομέρειες που συνήθως είναι κρυμμένες από τα μάτια των άλλων. Αυτή η πολύτιμη γνώση με γαληνεύει ακόμα και τώρα, ιδιαίτερα όταν βλέπω ή βιώνω αδικίες. Όπως λέει και το εδάφιο Εκκλησιαστής 5:8: «Αν δεις καταδυνάστευση σε βάρος κάποιου που έχει λιγοστά υπάρχοντα και τη βίαιη αφαίρεση της κρίσης και της δικαιοσύνης σε κάποια διοικητική περιφέρεια, μην εκπλαγείς με την υπόθεση αυτή, γιατί κάποιος που είναι υψηλότερος και από τον υψηλό παρατηρεί, και υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται πολύ υψηλότερα από αυτούς». «Υψηλότερα» από όλους βρίσκεται βέβαια ο Δημιουργός μας. «Τα πάντα είναι γυμνά και τελείως εκτεθειμένα στα μάτια εκείνου στον οποίο έχουμε να δώσουμε λογαριασμό», λέει το εδάφιο Εβραίους 4:13.

Απολογισμός Σχεδόν 90 Χρόνων

Μερικές φορές με ρωτούν πώς ήταν η ζωή υπό το ναζιστικό και υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Δεν ήταν εύκολη σε κανένα από τα δύο. Επίσης, και οι δύο αυτές μορφές διακυβέρνησης, όπως κάθε μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης, απλώς επιβεβαίωσαν ότι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αυτοκυβερνηθούν. Η Γραφή δηλώνει ευθέως την εξής αλήθεια: «Ο άνθρωπος εξουσιάζει τον άνθρωπο προς βλάβη του».​—Εκκλησιαστής 8:9.

Όταν ήμουν νέα και αφελής, απέβλεπα σε ανθρώπους για δίκαιη διακυβέρνηση. Τώρα όμως ξέρω. Μόνο ο Δημιουργός μας μπορεί να φέρει σε ύπαρξη έναν αληθινά δίκαιο κόσμο, και θα το κάνει αυτό καταστρέφοντας όλους τους πονηρούς και αναθέτοντας τη διακυβέρνηση της γης στον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος πάντα έβαζε το καλό των άλλων πάνω από το δικό του. Αναφορικά με τον Ιησού, η Γραφή λέει: «Αγάπησες τη δικαιοσύνη και μίσησες την ανομία». (Εβραίους 1:9) Είμαι πολύ ευγνώμων που ο Θεός με έλκυσε σε αυτόν τον θαυμάσιο, δίκαιο Βασιλιά, υπό τη διακυβέρνηση του οποίου ελπίζω να ζήσω για πάντα!

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τις κόρες μου Χανελόρε και Ζαμπίνε μετά την άφιξή μας στη Δυτική Γερμανία

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Σήμερα με το γιο μου τον Μπένγιαμιν και τη σύζυγό του, τη Σάντρα