Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας​—Θα Τελειώσουν Ποτέ;

«ΤΟ ΕΝΑ τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει μέσα στη φτώχεια, 1,3 δισεκατομμύρια ζουν με λιγότερα από 1 δολάριο (περ. 1 ευρώ) την ημέρα, 1 δισεκατομμύριο είναι αγράμματοι, 1,3 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και 1 δισεκατομμύριο πεινούν καθημερινά». Αυτά αναφέρει μια έκθεση από την Ιρλανδία σχετικά με την κατάσταση του κόσμου.

Τι θλιβερή καταγγελία για την ανικανότητα που έχουν επιδείξει οι άνθρωποι να βρουν μόνιμες λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα! Αυτά τα προβλήματα φαίνονται ακόμη πιο τραγικά όταν συνειδητοποιούμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που περιγράφτηκαν στην παραπάνω έκθεση είναι ανυπεράσπιστες γυναίκες και παιδιά. Δεν είναι, άραγε, συγκλονιστικό που ακόμη και τώρα, στον 21ο αιώνα, τα δικαιώματά τους εξακολουθούν να «παραβιάζονται καθημερινά, και μάλιστα με τόσο μεγάλη συχνότητα ώστε τα περιστατικά είναι πλέον αναρίθμητα»;​—Η Κατάσταση των Παιδιών του Κόσμου​—2000 (The State of the World’s Children 2000).

“Ένας Νέος Κόσμος Μέσα σε Μία Μόνο Γενιά”

Το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά (UNICEF) έχει εκφράσει την πεποίθηση ότι “το ζοφερό πέπλο που έχουν απλώσει αυτά τα δεινά πάνω σε πολλές ζωές σε ολόκληρη την υφήλιο μπορεί να αφαιρεθεί”. Αυτή η οργάνωση λέει ότι οι τρομερές συνθήκες που πρέπει να υπομένουν σήμερα εκείνα τα δυστυχή δισεκατομμύρια «δεν είναι ούτε αναπόφευκτες ούτε αμετάβλητες». Μάλιστα, έχει καλέσει «όλους τους ανθρώπους να φέρουν σε ύπαρξη έναν νέο κόσμο μέσα σε μία μόνο γενιά». Αυτός, όπως ελπίζει η UNICEF, θα είναι ένας κόσμος στον οποίο ολόκληρη η ανθρωπότητα θα είναι «απαλλαγμένη από φτώχεια και διακρίσεις, απαλλαγμένη από βία και ασθένειες».

Για όσους εκφράζουν τέτοιου είδους συναισθήματα, αποτελεί πηγή έμπνευσης το γεγονός ότι ακόμη και τώρα άνθρωποι που δείχνουν ενδιαφέρον επιτελούν τεράστιο έργο για να απαλύνουν τις οδυνηρές συνέπειες μιας «φαινομενικά ατέλειωτης σειράς συγκρούσεων και κρίσεων». Λόγου χάρη, τα περασμένα 15 χρόνια, το Πρόγραμμα για τα Παιδιά του Τσερνόμπιλ «έχει βοηθήσει να μειωθούν τα βάσανα εκατοντάδων παιδιών τα οποία προσβλήθηκαν από διάφορα είδη καρκίνου που προκάλεσε το ραδιενεργό νέφος». (Δι Άιρις Εξάμινερ [The Irish Examiner], 4 Απριλίου 2000) Οργανισμοί παροχής βοήθειας, μεγάλοι και μικροί, αναμφισβήτητα επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό τη ζωή αναρίθμητων θυμάτων πολέμου και καταστροφών.

Παρ’ όλα αυτά, όσοι ασχολούνται με τέτοιες ανθρωπιστικές προσπάθειες είναι ρεαλιστές. Γνωρίζουν ότι τα υπάρχοντα προβλήματα «είναι πιο διαδεδομένα και βαθύτατα εδραιωμένα από ό,τι ήταν μόλις πριν από μια δεκαετία». Ο Ντέιβιντ Μπεγκ, γενικός διευθυντής του ιρλανδικού φιλανθρωπικού ιδρύματος Κονσέρν, λέει πως «το προσωπικό, οι υποστηρικτές και οι χρηματοδότες του ιδρύματος ανταποκρίθηκαν με εξαιρετικό τρόπο» όταν η Μοζαμβίκη πλήγηκε από μια καταστροφική πλημμύρα. «Ωστόσο», προσθέτει, «εμείς δεν μπορούμε από μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τέτοιες τεράστιες συμφορές». Αναφορικά με τις προσπάθειες παροχής βοήθειας στην Αφρική, παραδέχεται ευθέως: «Οι λίγες αχτίδες ελπίδας που υπάρχουν τρεμοσβήνουν αδύναμα». Πολλοί θα συμφωνήσουν ότι το σχόλιό του συνοψίζει με ακρίβεια και την παγκόσμια κατάσταση επίσης.

Μπορούμε, άραγε, να αναμένουμε ρεαλιστικά να δούμε αυτόν τον προσδοκούμενο «νέο κόσμο μέσα σε μία μόνο γενιά»; Μολονότι οι τωρινές ανθρωπιστικές προσπάθειες είναι πραγματικά αξιέπαινες, ασφαλώς είναι λογικό να εξετάσουμε άλλη μια προοπτική για τη δημιουργία ενός δίκαιου και ειρηνικού νέου κόσμου. Η Αγία Γραφή στρέφει την προσοχή σε αυτή την προοπτική, όπως θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο.

 [Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 2]

Σελίδα 3, παιδιά: Φωτογραφία UN/DPI από James Bu