Θριάμβευσαν Απέναντι στο Διωγμό

Η ΦΡΙΝΤΑ ΓΙΕΣ γεννήθηκε το 1911 στη Δανία, από όπου μετακόμισε μαζί με τους γονείς της στο Χούζουμ της βόρειας Γερμανίας. Χρόνια αργότερα βρήκε δουλειά στο Μαγδεμβούργο και το 1930 βαφτίστηκε ως Σπουδάστρια της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία το 1933 και για τη Φρίντα αυτό το γεγονός ήταν η αρχή των 23 χρόνων κακομεταχείρισης που υπέστη στα χέρια, όχι μίας, αλλά δύο ολοκληρωτικών κυβερνήσεων.

Το Μάρτιο του 1933 η γερμανική κυβέρνηση προκήρυξε γενικές εκλογές. Ο Δρ Ντέτλεφ Γκάρμπε, διευθυντής στο Αναμνηστικό Μουσείο του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης Νόιενγκαμε, κοντά στο Αμβούργο, εξηγεί: «Οι εθνικοσοσιαλιστές ήθελαν να εξαναγκάσουν τη μεγάλη πλειονότητα να υποστηρίξει τον καγκελάριο και φύρερ τους, τον Αδόλφο Χίτλερ». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολούθησαν τη νουθεσία του Ιησού να παραμείνουν πολιτικά ουδέτεροι και να μην «είναι μέρος του κόσμου», και γι’ αυτό δεν ψήφισαν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι Μάρτυρες τέθηκαν υπό απαγόρευση.—Ιωάννης 17:16.

Η Φρίντα συνέχισε τις Χριστιανικές της δραστηριότητες υπό την επιφάνεια, βοηθώντας ακόμη και στην εκτύπωση του περιοδικού Η Σκοπιά. «Μερικά από τα περιοδικά περνούσαν κρυφά μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ομοπίστους μας», λέει η ίδια. Συνελήφθη το 1940 και, αφού ανακρίθηκε από την Γκεστάπο, πέρασε αρκετούς μήνες στην απομόνωση. Πώς υπέμεινε; Η Φρίντα λέει: «Η προσευχή ήταν το καταφύγιό μου. Άρχιζα να προσεύχομαι νωρίς το πρωί και έκανα προσευχή πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας. Η προσευχή μού έδινε δύναμη και με βοηθούσε να μην ανησυχώ υπερβολικά».—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Η Φρίντα αφέθηκε ελεύθερη, αλλά το 1944 η Γκεστάπο την ξανασυνέλαβε. Αυτή τη φορά καταδικάστηκε εφτά χρόνια στη φυλακή Βάλντχαϊμ. Η Φρίντα συνεχίζει: «Οι φύλακες με έβαλαν να εργάζομαι μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες στα λουτρά. Συνήθως ήμουν με μια κρατούμενη από την Τσεχοσλοβακία, έτσι λοιπόν της μιλούσα αρκετά για τον Ιεχωβά και την πίστη μου. Εκείνες οι συζητήσεις με κράτησαν ισχυρή».

Ελευθερώνεται Αλλά Όχι για Πολύ

Τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τη φυλακή Βάλντχαϊμ το Μάιο του 1945, και η Φρίντα ήταν ελεύθερη να επιστρέψει στο Μαγδεμβούργο και στη δημόσια διακονία της, αλλά όχι για πολύ. Οι Μάρτυρες έγιναν και πάλι στόχος διακρίσεων, αυτή τη φορά από τις αρχές στη Σοβιετική Κατοχική Ζώνη. Ο Γκέραλντ Χάκε από το Ινστιτούτο Ερευνών Χάνα Άρεντ για τον Ολοκληρωτισμό γράφει: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν μια από τις λίγες κοινωνικές ομάδες που υπέστησαν σχεδόν συνεχή διωγμό και από τις δύο δικτατορίες στο γερμανικό έδαφος».

 Γιατί υπήρξαν και πάλι διακρίσεις; Για άλλη μια φορά, το κύριο ζήτημα ήταν η Χριστιανική ουδετερότητα. Το 1948, η Ανατολική Γερμανία έκανε ένα δημοψήφισμα και, όπως εξηγεί ο Χάκε, «η βασική αιτία [για το διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά] ήταν το ότι δεν συμμετείχαν στο δημοψήφισμα». Τον Αύγουστο του 1950, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τέθηκαν υπό απαγόρευση στην Ανατολική Γερμανία. Εκατοντάδες συνελήφθησαν, μεταξύ αυτών και η Φρίντα.

Η Φρίντα ξαναβρέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου και καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση. «Αυτή τη φορά ήμουν μαζί με ομοπίστους μου και η συναναστροφή που είχαμε αποδείχτηκε μεγάλη βοήθεια». Όταν αφέθηκε ελεύθερη το 1956, μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία. Τώρα, σε ηλικία 90 χρονών, η Φρίντα ζει στο Χούζουμ και εξακολουθεί να υπηρετεί τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.

Η Φρίντα έζησε 23 χρόνια διωγμού υπό δύο δικτατορίες. «Οι ναζιστές προσπάθησαν να με εξοντώσουν σωματικά, ενώ οι κομμουνιστές προσπάθησαν να σπάσουν το ηθικό μου. Από πού αντλούσα δύναμη; Από τις καλές συνήθειες Γραφικής μελέτης που είχα όταν απολάμβανα την ελευθερία μου, τη συνεχή προσευχή ενόσω βρισκόμουν στην απομόνωση, τη συναναστροφή με ομοπίστους μου όποτε ήταν δυνατόν και τη μετάδοση των πεποιθήσεών μου σε άλλους σε κάθε ευκαιρία».

Φασισμός στην Ουγγαρία

Άλλη μια χώρα στην οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπέμειναν διακρίσεις επί δεκαετίες ήταν η Ουγγαρία. Μερικοί υπέστησαν διωγμό στα χέρια, όχι δύο, αλλά τριών ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ένα παράδειγμα είναι ο Άνταμ Σίνγκερ. Ο Άνταμ γεννήθηκε στο Παξ της Ουγγαρίας το 1922 και ανατράφηκε ως Προτεστάντης. Το 1937 κάποιοι Σπουδαστές της Γραφής επισκέφτηκαν το σπίτι του Άνταμ και εκείνος εκδήλωσε αμέσως ενδιαφέρον για το άγγελμά τους. Τα όσα έμαθε από τη Γραφή τον έπεισαν ότι οι διδασκαλίες της θρησκείας του ήταν αντιγραφικές. Γι’ αυτό, εγκατέλειψε την Προτεσταντική Εκκλησία και ενώθηκε με τους Σπουδαστές της Γραφής στη δημόσια διακονία τους.

Η επιρροή του φασισμού στην Ουγγαρία μεγάλωνε. Αρκετές φορές οι χωροφύλακες είδαν τον Άνταμ καθώς κήρυττε από σπίτι σε σπίτι και τον συνέλαβαν για ανάκριση. Η πίεση που ασκούνταν στους Μάρτυρες εντάθηκε, και το 1939 οι δραστηριότητές τους τέθηκαν εκτός νόμου. Το 1942, ο Άνταμ συνελήφθη, φυλακίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια. Τι τον βοήθησε, σε ηλικία 19 ετών, να υπομείνει τα παθήματα και τους μήνες που πέρασε στη φυλακή; «Ενόσω βρισκόμουν ακόμη στο σπίτι, μελετούσα τη Γραφή προσεκτικά και απέκτησα ουσιαστική κατανόηση για τους σκοπούς του Ιεχωβά». Μόνο μετά την αποφυλάκισή του βαφτίστηκε τελικά ο Άνταμ ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό συνέβη υπό το κάλυμμα του σκοταδιού τον Αύγουστο του 1942, σε κάποιο ποτάμι κοντά στο σπίτι του.

Φυλακή στην Ουγγαρία, Στρατόπεδο Εργασίας στη Σερβία

Στο μεταξύ, στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, η Ουγγαρία ενώθηκε με τη Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, και το φθινόπωρο του 1942 ο Άνταμ κλήθηκε για στρατιωτική υπηρεσία. Ο ίδιος αναφέρει: «Δήλωσα ότι δεν μπορούσα να υπηρετήσω στο στρατό λόγω των όσων είχα μάθει από τη Γραφή. Εξήγησα την ουδέτερη στάση μου». Καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση. Ωστόσο, ο Άνταμ δεν έμεινε για πολύ στην Ουγγαρία.

Το 1943, οι αρχές συγκέντρωσαν περίπου 160 Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους φόρτωσαν σε πλοιάρια και τους κατέβασαν μέσω του ποταμού Δούναβη στη Σερβία. Ο Άνταμ ήταν ανάμεσά τους. Στη Σερβία αυτοί οι φυλακισμένοι βρίσκονταν τώρα υπό τον έλεγχο του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ. Τους έκλεισαν στο στρατόπεδο εργασίας του Μπορ και τους ανάγκασαν να εργάζονται σε κάποιο ορυχείο χαλκού. Έπειτα από έναν χρόνο περίπου, τους μετέφεραν πίσω στην Ουγγαρία, όπου ο Άνταμ ελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα την άνοιξη του 1945.

Η Ουγγαρία υπό Κομμουνιστικό Έλεγχο

Η ελευθερία, όμως, δεν κράτησε πολύ. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι κομμουνιστικές αρχές στην Ουγγαρία απαγόρευσαν τις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπως είχαν κάνει και οι φασίστες πριν από τον πόλεμο. Το 1952, ο Άνταμ, ο οποίος τότε ήταν 29 χρονών, παντρεμένος και με δύο παιδιά, συνελήφθη και παραπέμφθηκε άλλη μια φορά σε δίκη εξαιτίας της άρνησής του για στράτευση. Ο Άνταμ  εξήγησε στο δικαστήριο: «Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που αρνούμαι τη στρατιωτική υπηρεσία. Στη διάρκεια του πολέμου, πήγα φυλακή και με εξόρισαν στη Σερβία για τον ίδιο λόγο. Αρνούμαι να καταταχθώ στο στρατό για λόγους συνείδησης. Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και παραμένω πολιτικά ουδέτερος». Η ποινή του Άνταμ ήταν οχτώ χρόνια φυλάκιση, η οποία αργότερα μειώθηκε στα τέσσερα.

Ο Άνταμ συνέχισε να αντιμετωπίζει διακρίσεις μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, 35 και πλέον χρόνια αφότου οι Σπουδαστές της Γραφής επισκέφτηκαν για πρώτη φορά το σπίτι των γονέων του. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, καταδικάστηκε σε 23 χρόνια κάθειρξη από έξι δικαστήρια και στάλθηκε σε τουλάχιστον δέκα φυλακές και στρατόπεδα. Υπέμεινε συνεχή διωγμό υπό τρία διαφορετικά καθεστώτα—τους φασίστες στην προπολεμική Ουγγαρία, τους Γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές στη Σερβία και τους κομμουνιστές στην Ουγγαρία κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου.

Ο Άνταμ εξακολουθεί να ζει στη γενέτειρά του το Παξ, υπηρετώντας τον Θεό όσια. Μήπως έχει ασυνήθιστες ικανότητες οι οποίες τον βοήθησαν να υπομείνει τις κακουχίες τόσο θριαμβευτικά; Όχι. Ο ίδιος εξηγεί:

«Η Γραφική μελέτη, η προσευχή και η συναναστροφή με ομοπίστους έπαιξαν ζωτικό ρόλο. Θα ήθελα, όμως, να επισημάνω και δύο άλλους παράγοντες. Πρώτον, ο Ιεχωβά είναι η Πηγή της δύναμης. Η στενή σχέση μαζί του αποδείχτηκε σωτήρια για εμένα. Και δεύτερον, θυμόμουν αυτό που αναφέρεται στο 12ο κεφάλαιο της επιστολής προς τους Ρωμαίους: “Να μην παίρνετε εκδίκηση”. Έτσι λοιπόν, δεν έτρεφα ποτέ μνησικακία. Αρκετές φορές είχα την ευκαιρία να εκδικηθώ τους διώκτες μου, αλλά δεν το έκανα ποτέ. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τη δύναμη που μας δίνει ο Ιεχωβά για να ανταποδίδουμε κακό αντί κακού».

Το Τέλος Κάθε Διωγμού

Η Φρίντα και ο Άνταμ μπορούν τώρα να λατρεύουν τον Ιεχωβά χωρίς εμπόδια. Τι αποκαλύπτουν, όμως, εμπειρίες σαν τις δικές τους σχετικά με το θρησκευτικό διωγμό; Ότι τέτοιου είδους διωγμός δεν έχει επιτυχία—τουλάχιστον όταν στρέφεται εναντίον των γνήσιων Χριστιανών. Αν και ο διωγμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά κατανάλωσε τεράστιους πόρους και επέφερε οδυνηρά παθήματα, απέτυχε να εκπληρώσει το σκοπό του. Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακμάζουν στην Ευρώπη όπου κάποτε κυριαρχούσαν οι δύο μεγάλες δικτατορίες.

Πώς αντέδρασαν οι Μάρτυρες στο διωγμό; Όπως φαίνεται από τις αφηγήσεις σχετικά με τη Φρίντα και τον Άνταμ, εφάρμοσαν τη συμβουλή της Γραφής: «Να μην αφήνεις τον εαυτό σου να νικιέται από το κακό αλλά να νικάς το κακό με το καλό». (Ρωμαίους 12:21) Μπορεί το καλό να νικήσει πραγματικά το κακό; Ναι, όταν συνοδεύεται από ισχυρή πίστη στον Θεό. Ο θρίαμβος των Μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι στο διωγμό στην Ευρώπη ήταν θρίαμβος του πνεύματος του Θεού, μια εκδήλωση της δύναμης προς το καλό η οποία απορρέει από την πίστη που παράγει το άγιο πνεύμα στους ταπεινούς Χριστιανούς. (Γαλάτες 5:22, 23) Στο σημερινό βίαιο κόσμο, αυτό είναι ένα μάθημα το οποίο όλοι μπορούν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους.

[Εικόνες στη σελίδα 5]

Η Φρίντα Γιες (τώρα Τίλε) τον καιρό της σύλληψής της και τώρα

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Ο Άνταμ Σίνγκερ τον καιρό της φυλάκισής του και τώρα