«Λόγος που Λέγεται στην Κατάλληλη Στιγμή Πόσο Καλός Είναι!»

ΚΑΤΑ τη διάρκεια μιας μονοήμερης συνέλευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η Κιμ έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να ακούει και να κρατάει σημειώσεις ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κάνει την κόρη της η οποία ήταν δυόμισι ετών να καθήσει ήσυχα. Στο τέλος του προγράμματος, μια Χριστιανή αδελφή η οποία καθόταν παραδίπλα, απευθύνθηκε στην Κιμ και την επαίνεσε ειλικρινά για τον τρόπο με τον οποίο αυτή και ο σύζυγός της φρόντιζαν την κόρη τους κατά τη διάρκεια του προγράμματος. Αυτός ο έπαινος σήμαινε τόσο πολλά για την Κιμ ώστε ακόμη και τώρα, χρόνια αργότερα, λέει: «Όταν νιώθω πολύ κουρασμένη στις συναθροίσεις, σκέφτομαι τα όσα είπε εκείνη η αδελφή. Τα καλοσυνάτα λόγια της εξακολουθούν να με ενθαρρύνουν να συνεχίσω την εκπαίδευση της κόρης μας». Όντως, τα λόγια που λέγονται όταν πρέπει μπορούν να τονώσουν το ηθικό ενός ατόμου. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή πόσο καλός είναι!»—Παροιμίες 15:23.

Για ορισμένους από εμάς, όμως, το να επαινούμε τους άλλους ίσως είναι δύσκολο. Μερικές φορές, η συναίσθηση των δικών μας ανεπαρκειών μπορεί να το δυσχεραίνει αυτό. Ένας Χριστιανός λέει: «Είναι σαν να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Όσο περισσότερο επαινώ τους άλλους, τόσο πιο ασήμαντος νιώθω εγώ». Παράγοντες όπως η ντροπαλότητα, η ανασφάλεια ή ο φόβος μη τυχόν και μας παρεξηγήσουν μπορεί επίσης να καθιστούν δύσκολο το να δίνουμε έπαινο. Επιπρόσθετα, αν εμείς προσωπικά λάβαμε λίγο ή καθόλου έπαινο καθώς μεγαλώναμε, ενδεχομένως το βρίσκουμε δύσκολο να επαινούμε τους άλλους.

Μολαταύτα, γνωρίζοντας ότι ο έπαινος μπορεί να ασκήσει καλή επίδραση τόσο στο δότη όσο και στον αποδέκτη του, πιθανόν να υποκινηθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να λέμε λόγια επαίνου στην κατάλληλη στιγμή. (Παροιμίες 3:27) Ποια θετικά αποτελέσματα προκύπτουν, λοιπόν, όταν το κάνουμε αυτό; Ας εξετάσουμε εν συντομία μερικά.

Θετικά Αποτελέσματα

Ο κατάλληλος έπαινος μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του αποδέκτη. «Όταν οι άνθρωποι με επαινούν, νιώθω ότι έχουν πεποίθηση σε εμένα, ότι πιστεύουν σε εμένα», λέει η Ιλέιν, μια Χριστιανή σύζυγος. Ναι, ο έπαινος προς κάποιο άτομο που στερείται αυτοπεποίθησης μπορεί να του εμφυσήσει θάρρος για να υπερνικήσει τυχόν εμπόδια και, ως εκ τούτου, να βρει χαρά. Οι νεαροί ιδιαίτερα ωφελούνται όταν λαβαίνουν τον έπαινο που τους αξίζει. Μια έφηβη η οποία παραδέχεται ότι αποθαρρύνεται από τις αρνητικές της σκέψεις λέει: «Προσπαθώ πάντοτε να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να ευαρεστώ τον Ιεχωβά, αλλά μερικές φορές πιστεύω πως ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετά καλό. Όταν κάποιος με επαινεί, τότε αισθάνομαι πολύ καλά μέσα μου». Πράγματι, αληθεύει η Γραφική παροιμία: «Σαν χρυσά μήλα σε ασημένια σκαλίσματα είναι ο λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή».—Παροιμίες 25:11.

Ο έπαινος μπορεί να υποκινήσει και να ενθαρρύνει ένα άτομο. Κάποιος ολοχρόνιος διάκονος αναφέρει: «Ο έπαινος με παρακινεί να εργάζομαι σκληρότερα και να βελτιώνω την ποιότητα της διακονίας μου». Μια μητέρα δύο παιδιών παρατηρεί πως, όταν τα παιδιά της λαβαίνουν έπαινο από άλλα μέλη της εκκλησίας για τα σχόλια που δίνουν στις συναθροίσεις, θέλουν να σχολιάζουν περισσότερο. Ναι, ο έπαινος είναι δυνατόν να υποκινεί τα νεαρά άτομα να προοδεύουν στη Χριστιανική ζωή. Στην πραγματικότητα, όλοι χρειαζόμαστε τη διαβεβαίωση ότι μας εκτιμούν και ότι μας θεωρούν πολύτιμους.  Αυτός ο αγχώδης κόσμος μπορεί να μας κουράζει και να μας καταβαρύνει. Ένας Χριστιανός πρεσβύτερος αναφέρει: «Κατά καιρούς όταν είμαι αποθαρρυμένος, ο έπαινος είναι σαν απάντηση στις προσευχές μου». Παρόμοια η Ιλέιν λέει: «Μερικές φορές νιώθω ότι ο Ιεχωβά δείχνει την επιδοκιμασία του για εμένα μέσω των εκφράσεων των άλλων».

Ο έπαινος μπορεί να δημιουργήσει το αίσθημα ότι ανήκουμε κάπου. Το να δίνουμε γνήσιο έπαινο φανερώνει στοχαστικότητα και δημιουργεί ατμόσφαιρα θέρμης, ασφάλειας και εκτίμησης. Αποδεικνύει ότι αγαπούμε αληθινά τους συγχριστιανούς μας και ότι τους εκτιμούμε. Μια μητέρα ονόματι Τζόσι αναφέρει: «Στο παρελθόν χρειάστηκε να πάρω τη θέση μου υπέρ της αλήθειας σε ένα θρησκευτικά διαιρεμένο σπιτικό. Τότε, η αναγνώριση που έλαβα από πνευματικά ώριμα άτομα ενίσχυσε την αποφασιστικότητά μου να μην παραιτηθώ». Πράγματι, «είμαστε μέλη που ανήκουν το ένα στο άλλο».—Εφεσίους 4:25.

Η επιθυμία μας να επαινούμε μας βοηθάει να βλέπουμε το καλό στους άλλους. Κοιτάζουμε τα προτερήματα των άλλων, όχι τις αδυναμίες τους. Ένας Χριστιανός πρεσβύτερος ονόματι Ντέιβιντ λέει: «Το να εκτιμούμε όσα κάνουν οι άλλοι θα μας βοηθάει να τους επαινούμε συχνότερα». Αν θυμόμαστε με πόση γενναιοδωρία ο Ιεχωβά και ο Γιος του λένε καλά πράγματα για ατελείς ανθρώπους θα υποκινούμαστε και εμείς να είμαστε γενναιόδωροι σε αυτόν τον τομέα.—Ματθαίος 25:21-23· 1 Κορινθίους 4:5.

Άξιοι Αποδέκτες

Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός, αξίζει να αινείται περισσότερο από κάθε άλλον. (Αποκάλυψη 4:11) Παρότι ο Ιεχωβά δεν έχει ανάγκη να ενισχύουμε εμείς τη δική του  αυτοπεποίθηση ή να τον υποκινούμε, όταν τον αινούμε για τα θαυμαστά του έργα και τη στοργική του καλοσύνη, εκείνος μας πλησιάζει και έτσι αναπτύσσουμε μια σχέση μαζί του. Το να αινούμε τον Θεό μάς βοηθάει επίσης να διαμορφώνουμε υγιή και ισορροπημένη άποψη για τα δικά μας επιτεύγματα και μας ωθεί να αποδίδουμε τις επιτυχίες μας στον Ιεχωβά. (Ιερεμίας 9:23, 24) Ο Ιεχωβά προσφέρει σε όλους τους ανθρώπους που το αξίζουν την προοπτική της αιώνιας ζωής, και αυτός είναι ένας ακόμη υποκινητικός λόγος για να τον αινούμε. (Αποκάλυψη 21:3, 4) Ο Βασιλιάς Δαβίδ της αρχαιότητας επιθυμούσε διακαώς να “αινεί το όνομα του Θεού” και να “τον μεγαλύνει με ευχαριστία”. (Ψαλμός 69:30) Είθε αυτό να είναι και δική μας επιθυμία.

Οι συλλάτρεις μας αξίζουν κατάλληλο έπαινο. Όταν δίνουμε τέτοιον έπαινο, ενεργούμε σε αρμονία με τη θεϊκή εντολή να «σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον ώστε να παρακινούμε σε αγάπη και καλά έργα». (Εβραίους 10:24) Υποδειγματικός σε αυτό ήταν ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έγραψε στην εκκλησία της Ρώμης: «Πρώτα από όλα, ευχαριστώ τον Θεό μου μέσω του Ιησού Χριστού σχετικά με όλους εσάς, επειδή η πίστη σας συζητιέται σε ολόκληρο τον κόσμο». (Ρωμαίους 1:8) Παρόμοια, ο απόστολος Ιωάννης αναγνώρισε το έξοχο παράδειγμα που έθετε ο συγχριστιανός του Γάιος καθώς “περπατούσε στην αλήθεια”.—3 Ιωάννη 1-4.

Σήμερα, όταν κάποιος συγχριστιανός εκδηλώνει μια χριστοειδή ιδιότητα με υποδειγματικό τρόπο, όταν εκφωνεί ένα καλά προετοιμασμένο μέρος στη συνάθροιση ή κάνει κάποιο εγκάρδιο σχόλιο κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, έχουμε μια θαυμάσια ευκαιρία να εκφράσουμε την εκτίμησή μας σε εκείνο το άτομο. Ή όταν κάποιο παιδί προσπαθεί σκληρά να βρίσκει τα εδάφια στη διάρκεια των συναθροίσεων, μπορούμε να δώσουμε έπαινο. Η Ιλέιν, η οποία αναφέρθηκε νωρίτερα, σχολιάζει: «Έχουμε διαφορετικά χαρίσματα. Παρατηρώντας όσα κάνει κάποιος άλλος, δείχνουμε εκτίμηση για την ποικιλία χαρισμάτων που υπάρχουν μεταξύ του λαού του Θεού».

 Στην Οικογένεια

Τι θα λεχθεί για τις εκφράσεις εκτίμησης προς τα μέλη της δικής μας οικογένειας; Χρειάζεται πολύς χρόνος, προσπάθεια και στοργική προσοχή από μέρους του συζύγου και της συζύγου για να παρέχουν πνευματική, συναισθηματική και υλική υποστήριξη στην οικογένειά τους. Οπωσδήποτε αξίζουν να ακούνε λόγια επαίνου ο ένας από τον άλλον, καθώς και από τα παιδιά τους. (Εφεσίους 5:33) Λόγου χάρη, σχετικά με την άξια σύζυγο, ο Λόγος του Θεού λέει: «Οι γιοι της σηκώθηκαν και την αποκάλεσαν ευτυχισμένη· ο ιδιοκτήτης της σηκώνεται και την επαινεί».—Παροιμίες 31:10, 28.

Τα παιδιά επίσης αξίζουν έπαινο. Δυστυχώς, μερικοί γονείς σπεύδουν να λένε στα παιδιά τους τι αναμένουν από αυτά, αλλά σπάνια τα επαινούν για την προσπάθεια που καταβάλλουν να δείχνουν σεβασμό και να είναι υπάκουα. (Λουκάς 3:22) Όταν ο έπαινος δίνεται στα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης του παιδιού, συνήθως το κάνει να νιώθει επιθυμητό και πιο ασφαλές.

Ομολογουμένως, χρειάζεται προσπάθεια για να επαινούμε τους άλλους, αλλά αποκομίζουμε πολλά οφέλη κάνοντάς το αυτό. Μάλιστα, όσο περισσότερο φροντίζουμε να επαινούμε εκείνους που το αξίζουν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ευτυχία μας.—Πράξεις 20:35.

Δεχόμαστε και Δίνουμε Έπαινο με το Ορθό Πνεύμα

Για μερικούς, όμως, ο έπαινος που λαβαίνουν μπορεί να αποτελέσει δοκιμή. (Παροιμίες 27:21) Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ενισχύσει το αίσθημα ανωτερότητας σε άτομα που έχουν την τάση να είναι υπερήφανα. (Παροιμίες 16:18) Επομένως, υπάρχει λόγος να είμαστε προσεκτικοί. Ο απόστολος Παύλος έδωσε την εξής ρεαλιστική νουθεσία: «Λέω σε όποιον είναι ανάμεσά σας να μη σκέφτεται για τον εαυτό του κάτι παραπάνω από όσο είναι απαραίτητο να σκέφτεται· αλλά να σκέφτεται έτσι ώστε να έχει σωφροσύνη, ο καθένας ανάλογα με το μέτρο πίστης που του έχει μοιράσει ο Θεός». (Ρωμαίους 12:3) Για να βοηθήσουμε τους άλλους να μην πέσουν στην παγίδα τού να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ίσως είναι σοφό να μην επικεντρώνουμε την προσοχή σε χαρακτηριστικά όπως η υψηλή νοημοσύνη ή η ωραία εμφάνιση. Αντίθετα, πρέπει να επαινούμε τους άλλους για τις καλές τους πράξεις.

Όταν λέμε και δεχόμαστε λόγια επαίνου με το ορθό πνεύμα, αυτά μπορούν να μας επηρεάσουν θετικά. Ίσως υποκινηθούμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι οφείλουμε στον Ιεχωβά οτιδήποτε καλό έχουμε κάνει. Επίσης, ο έπαινος μπορεί να μας παρακινήσει να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με καλό τρόπο.

Ο ειλικρινής έπαινος που δίνεται επάξια είναι ένα δώρο το οποίο όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε. Όταν το χαρίσουμε σε κάποιον εκδηλώνοντας στοχαστικό ενδιαφέρον, αυτό μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία για εκείνον από ό,τι θα φανταζόμασταν ποτέ.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 18]

Μια Επιστολή που Άγγιξε την Καρδιά Της

Ένας περιοδεύων επίσκοπος θυμάται καλά μια περίπτωση που αυτός και η σύζυγός του επέστρεψαν στο κατάλυμά τους ύστερα από μια πολύ κρύα χειμωνιάτικη μέρα στη διακονία. Ο ίδιος λέει: «Η σύζυγός μου κρύωνε και είχε αποθαρρυνθεί ενώ μου είπε ότι ένιωθε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει. “Πόσο καλύτερα θα ήταν”, είπε, “να υπηρετούμε στην ολοχρόνια διακονία μαζί με κάποια εκκλησία, να μένουμε στο ίδιο μέρος και να διεξάγουμε τις δικές μας Γραφικές μελέτες”. Εγώ ανέβαλα κάθε απόφαση, λέγοντάς της ότι θα συνεχίζαμε την υπόλοιπη εβδομάδα και θα βλέπαμε πώς θα ένιωθε μετά. Αν είχε ακόμη την έντονη επιθυμία να σταματήσουμε, θα σεβόμουν τα αισθήματά της. Την ίδια εκείνη μέρα, περάσαμε από το ταχυδρομείο και βρήκαμε μια επιστολή από το γραφείο τμήματος η οποία απευθυνόταν σε εκείνη προσωπικά. Η επιστολή περιείχε θερμό έπαινο για τις προσπάθειες που κατέβαλλε στη διακονία αγρού και για την υπομονή της, αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να κοιμάται σε διαφορετικό κρεβάτι κάθε εβδομάδα. Αυτός ο έπαινος τη συγκίνησε τόσο πολύ ώστε δεν ξαναμίλησε ποτέ για το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουμε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Μάλιστα, μερικές φορές εκείνη παρακινούσε εμένα να συνεχίσω όταν εγώ σκεφτόμουν να σταματήσω». Αυτό το ζευγάρι παρέμεινε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου σχεδόν 40 χρόνια.

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Ποιος είναι άξιος επαίνου στην εκκλησία σας;

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Τα παιδιά ευημερούν όταν τους παρέχεται στοργική προσοχή και έπαινος