Κύρια Σημεία από το Πέμπτο Βιβλίο των Ψαλμών
Ο Λόγος του Ιεχωβά Είναι Ζωντανός
Κύρια Σημεία από το Πέμπτο Βιβλίο των Ψαλμών
ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ μπορεί να λένε: «Οι γιοι μας είναι σαν μικρά φυτά αναπτυγμένα στη νεαρή ηλικία τους, οι κόρες μας σαν γωνίες τορνευμένες όπως στα ανάκτορα, οι αποθήκες μας γεμάτες, . . . τα ποίμνιά μας πολλαπλασιάζονται χιλιάδες φορές». Επιπλέον, οι εύποροι μπορεί να αναφωνούν: «Ευτυχισμένος είναι ο λαός που βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση!» Σε αντίθεση με αυτό, όμως, ο ψαλμωδός λέει: «Ευτυχισμένος είναι ο λαός του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά!» (Ψαλμός 144:12-15) Πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό; Ο Ιεχωβά είναι ο ευτυχισμένος Θεός, και η ευτυχία αποτελεί τη μερίδα όσων τον λατρεύουν. (1 Τιμόθεο 1:11) Αυτή η αλήθεια καταδεικνύεται στην τελική συλλογή θεόπνευστων ύμνων, η οποία αποτελείται από τους Ψαλμούς 107 ως 150.
Το Πέμπτο Βιβλίο των Ψαλμών τονίζει επίσης τις υπερέχουσες ιδιότητες του Ιεχωβά, περιλαμβανομένης της στοργικής καλοσύνης, της φιλαλήθειας και της αγαθότητάς του. Όσο περισσότερη ενόραση αποκτούμε για την προσωπικότητα του Θεού, τόσο περισσότερο θα τείνουμε να τον αγαπάμε και να τον φοβόμαστε. Αυτό, με τη σειρά του, συμβάλλει στην ευτυχία μας. Τι πολύτιμο άγγελμα βρίσκουμε στο Πέμπτο Βιβλίο των Ψαλμών!—Εβραίους 4:12.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΙΚΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
«Ας αποδίδονται ευχαριστίες στον Ιεχωβά για τη στοργική του καλοσύνη και για τα θαυμαστά του έργα προς τους γιους των ανθρώπων», ψάλλουν οι εξόριστοι Ιουδαίοι επιστρέφοντας από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. (Ψαλμός 107:8, 15, 21, 31) Αινώντας τον Θεό, ο Δαβίδ ψάλλει: «Η φιλαλήθειά σου [φτάνει] ως τους αιθέρες». (Ψαλμός 108:4) Στην επόμενη μελωδία, ο Δαβίδ προσεύχεται: «Βοήθησέ με, Ιεχωβά Θεέ μου· σώσε με σύμφωνα με τη στοργική σου καλοσύνη». (Ψαλμός 109:18, 19, 26) Ο 110ος Ψαλμός είναι προφητικός και αναφέρεται στη διακυβέρνηση του Μεσσία. «Ο φόβος του Ιεχωβά είναι η αρχή της σοφίας», δηλώνει το εδάφιο Ψαλμός 111:10. Σύμφωνα με τον επόμενο ψαλμό, «ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που φοβάται τον Ιεχωβά».—Ψαλμός 112:1.
Οι Ψαλμοί 113 ως 118 ονομάζονται Ψαλμοί Χαλέλ, επειδή χρησιμοποιούν επανειλημμένα την έκφραση «Αλληλούια», δηλαδή «Αινείτε τον Γιαχ!» Σύμφωνα με το Μισνά—έργο του τρίτου αιώνα στο οποίο είναι καταγραμμένη η αρχαία προφορική παράδοση—αυτοί οι ύμνοι ψάλλονταν το Πάσχα και στις τρεις ετήσιες γιορτές των Ιουδαίων. Ο 119ος Ψαλμός, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους ψαλμούς και όλα τα κεφάλαια της Γραφής, μεγαλύνει τον αποκαλυμμένο λόγο, δηλαδή το άγγελμα, του Ιεχωβά.
Απαντήσεις σε Γραφικά Ερωτήματα:
109:23—Τι εννοούσε ο Δαβίδ όταν είπε: «Σαν σκιά που μικραίνει είμαι αναγκασμένος να φύγω»; Ο Δαβίδ έλεγε σε ποιητικό ύφος ότι ένιωθε το θάνατό του να είναι πολύ κοντά.—Ψαλμός 102:11.
110:1, 2—Τι έκανε ο “Κύριος [του Δαβίδ]”, ο Ιησούς Χριστός, ενόσω καθόταν στα δεξιά του Θεού; Μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς αναλήφθηκε στον ουρανό και περίμενε στα δεξιά του Θεού μέχρι να αρχίσει να κυβερνά ως Βασιλιάς το 1914. Στη διάρκεια εκείνου του καιρού, ο Ιησούς κυβερνούσε τους χρισμένους ακολούθους του, καθοδηγώντας τους στο έργο τους κηρύγματος και μαθήτευσης καθώς και προετοιμάζοντάς τους για να κυβερνήσουν μαζί του στη Βασιλεία του.—Ματθαίος 24:14· 28:18-20· Λουκάς 22:28-30.
110:4—Σε τι “έχει ορκιστεί ο Ιεχωβά χωρίς να μεταμεληθεί”; Αυτός ο όρκος είναι η διαθήκη που σύναψε ο Ιεχωβά με τον Ιησού Χριστό για να υπηρετήσει αυτός ως Βασιλιάς και Αρχιερέας.—Λουκάς 22:29.
113:3—Με ποιον τρόπο πρέπει να αινείται το όνομα του Ιεχωβά «από την ανατολή του ήλιου μέχρι τη δύση του»; Αυτό περιλαμβάνει περισσότερα από μια ομάδα ατόμων που λατρεύουν τον Θεό κάθε μέρα. Από τότε που ξεπροβάλλει ο ήλιος στην ανατολή μέχρι το βασίλεμά του στη δύση, οι ακτίνες του φωτίζουν όλη την υδρόγειο. Παρόμοια, ο Ιεχωβά πρέπει να αινείται σε όλη τη γη. Αυτό δεν μπορεί να επιτελεστεί χωρίς οργανωμένη προσπάθεια. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχουμε το πολύτιμο προνόμιο να αινούμε τον Θεό και να συμμετέχουμε με ζήλο στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας.
116:15—Πόσο «πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά είναι ο θάνατος των οσίων του»; Οι λάτρεις του Ιεχωβά είναι τόσο πολύτιμοι για αυτόν ώστε θεωρεί ότι, αν επέτρεπε το θάνατό τους ως σώμα, δηλαδή ως ομάδα, αυτό θα του στοίχιζε πολύ. Αν ο Ιεχωβά άφηνε να συμβεί κάτι τέτοιο, οι εχθροί του θα φαίνονταν ισχυρότεροι από εκείνον. Επιπλέον, κανένας δεν θα απέμενε στη γη ως θεμέλιο για το νέο κόσμο.
119:71—Ποιο καλό θα μπορούσε να προκύψει όταν υφιστάμεθα ταλαιπωρίες; Οι κακουχίες μπορούν να μας διδάξουν να βασιζόμαστε πληρέστερα στον Ιεχωβά, να προσευχόμαστε πιο ένθερμα σε εκείνον και να είμαστε πιο επιμελείς όσον αφορά τη μελέτη της Γραφής και την εφαρμογή των όσων λέει αυτή. Επίσης, η αντίδρασή μας στις ταλαιπωρίες είναι δυνατόν να αποκαλύψει ελαττώματα της προσωπικότητας τα οποία μπορούν να διορθωθούν. Τα παθήματα δεν θα μας δημιουργήσουν πικρία αν εμείς τα αφήνουμε να μας εξαγνίζουν.
119:96—Τι εννοείται από τη φράση “τέλος σε κάθε τελειότητα”; Ο ψαλμωδός μιλάει για την τελειότητα από ανθρώπινη άποψη. Προφανώς είχε κατά νου ότι η αντίληψη του ανθρώπου για την τελειότητα είναι περιορισμένη. Σε αντίθεση με αυτό, η εντολή του Θεού δεν έχει τέτοιον περιορισμό. Η καθοδηγία της εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της ζωής. «Εις πάσαν τελειότητα είδον όριον», λέει η Μετάφραση του Βάμβα, «αλλ’ ο νόμος σου είναι πλατύς σφόδρα».
119:164—Τι είναι αξιοσημείωτο όσον αφορά την απόδοση αίνου στον Θεό «εφτά φορές την ημέρα»; Ο αριθμός εφτά υποδηλώνει συνήθως πληρότητα. Επομένως, ο ψαλμωδός αναφέρει ότι ο Ιεχωβά αξίζει κάθε αίνο.
Μαθήματα για Εμάς:
107:27-31. Η σοφία του κόσμου θα «πέσει σε σύγχυση» όταν ξεσπάσει ο Αρμαγεδδών. (Αποκάλυψη 16:14, 16) Αυτή δεν μπορεί να σώσει κανέναν από την καταστροφή. Μόνο όσοι αποβλέπουν στον Ιεχωβά για σωτηρία θα ζήσουν ώστε να “αποδίδουν ευχαριστίες σε εκείνον για τη στοργική του καλοσύνη”.
109:30, 31· 110:5. Το δεξί χέρι με το οποίο κρατάει ένας στρατιώτης το σπαθί του δεν προστατεύεται συνήθως από την ασπίδα που βρίσκεται στο αριστερό χέρι. Με μεταφορική έννοια, ο Ιεχωβά είναι «στα δεξιά» των υπηρετών του ώστε να πολεμάει για χάρη τους. Με αυτόν τον τρόπο τούς παρέχει προστασία και βοήθεια—ένας εξαιρετικός λόγος για να “τον εξυμνούμε πάρα πολύ”!
113:4-9. Ο Ιεχωβά είναι τόσο υψηλός ώστε χρειάζεται να καταδέχεται ακόμη και να «κοιτάζει τον ουρανό». Ωστόσο, είναι συμπονετικός προς τον ασήμαντο, τον φτωχό και τη στείρα γυναίκα. Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά είναι ταπεινός και θέλει να είναι και οι λάτρεις του ταπεινοί.—Ιακώβου 4:6.
114:3-7. Η γνώση γύρω από τα θαυμαστά έργα που επιτέλεσε ο Ιεχωβά για χάρη του λαού του στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Ιορδάνη Ποταμό και στο Όρος Σινά πρέπει να μας επηρεάζει βαθιά. Η ανθρωπότητα, η οποία συμβολίζεται από τη «γη», πρέπει να νιώθει δέος—με μεταφορική έννοια «δυνατούς πόνους»—εξαιτίας του Κυρίου.
119:97-101. Η απόκτηση σοφίας, ενόρασης και κατανόησης από το Λόγο του Θεού μάς προστατεύει από πνευματική βλάβη.
119:105. Ο Λόγος του Θεού είναι λυχνάρι για τα πόδια μας με την έννοια ότι μπορεί να μας βοηθάει να χειριζόμαστε τα τρέχοντα προβλήματα. Επίσης φωτίζει μεταφορικά το δρόμο μας, εφόσον προλέγει το σκοπό του Θεού για το μέλλον.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΞΟΟΤΗΤΕΣ
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυσχερείς καταστάσεις και να ξεπερνούμε τις αντιξοότητες; Οι Ψαλμοί 120 ως 134 δίνουν σαφή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ξεπερνούμε τις κακουχίες και διατηρούμε τη χαρά μας αποβλέποντας στον Ιεχωβά για βοήθεια. Αυτοί οι ψαλμοί, οι οποίοι ονομάζονται Ύμνοι των Αναβάσεων, πιθανόν να ψάλλονταν καθώς οι Ισραηλίτες ταξίδευαν προς την Ιερουσαλήμ για να τηρήσουν τις ετήσιες γιορτές τους.
Οι Ψαλμοί 135 και 136 απεικονίζουν τον Ιεχωβά ως Αυτόν που κάνει οτιδήποτε τον ευαρεστεί, σε έντονη αντίθεση με τα ανήμπορα είδωλα. Ο 136ος Ψαλμός ψελνόταν με αντιφωνήσεις, δηλαδή το τελευταίο μέρος κάθε εδαφίου ψελνόταν ως απόκριση στο πρώτο μέρος. Ο επόμενος ψαλμός αναφέρει την αποκαρδιωτική κατάσταση των Ιουδαίων στη Βαβυλώνα οι οποίοι ήθελαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά στη Σιών. Οι Ψαλμοί 138 ως 145 έχουν συντεθεί από τον Δαβίδ, ο οποίος θέλει να “εξυμνεί τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά”. Γιατί; «Επειδή με φοβερό και θαυμαστό τρόπο είμαι πλασμένος», λέει ο ίδιος. (Ψαλμός 138:1· 139:14) Στους επόμενους πέντε ψαλμούς, ο Δαβίδ προσεύχεται για προστασία από κακούς ανθρώπους, για δίκαιο έλεγχο, για απελευθέρωση από διώκτες και για καθοδηγία όσον αφορά τη διαγωγή. Τονίζει την ευτυχία του λαού του Ιεχωβά. (Ψαλμός 144:15) Αφού ανασκοπεί τη μεγαλοσύνη και την αγαθότητα του Θεού, ο Δαβίδ διακηρύττει: «Τον αίνο του Ιεχωβά θα λέει το στόμα μου· και κάθε σάρκα ας ευλογεί το άγιο όνομά του στον αιώνα, και μάλιστα για πάντα».—Ψαλμός 145:21.
Απαντήσεις σε Γραφικά Ερωτήματα:
122:3—Πώς ήταν η Ιερουσαλήμ πόλη «συγκροτημένη σε ενιαίο σύνολο»; Όπως συνηθιζόταν στις πόλεις των αρχαίων χρόνων, τα σπίτια στην Ιερουσαλήμ ήταν χτισμένα το ένα κοντά στο άλλο. Η πόλη ήταν πυκνοδομημένη, πράγμα που διευκόλυνε την υπεράσπισή της. Επιπλέον, η γειτνίαση των σπιτιών επέτρεπε στους κατοίκους της πόλης να βασίζονται ο ένας στον άλλον για βοήθεια και προστασία. Αυτό παραπέμπει στην πνευματική ενότητα των 12 φυλών του Ισραήλ όταν συγκεντρώνονταν για λατρεία.
123:2—Ποια είναι η σημασία του παραδείγματος αναφορικά με τα μάτια των υπηρετών; Οι υπηρέτες και οι υπηρέτριες κοιτούσαν το χέρι του κυρίου ή της κυρίας τους για δύο λόγους: για να καθορίσουν τις επιθυμίες των κυρίων τους και για να λάβουν προστασία καθώς και τα αναγκαία της ζωής. Παρόμοια, αποβλέπουμε στον Ιεχωβά για να διακρίνουμε το θέλημά του και για να αποκτήσουμε την εύνοιά του.
131:1-3—Πώς ο Δαβίδ “ηρέμησε και ησύχασε την ψυχή του σαν το απογαλακτισμένο παιδί πάνω στη μητέρα του”; Όπως το απογαλακτισμένο παιδί μαθαίνει να βρίσκει παρηγοριά και ικανοποίηση στην αγκαλιά της μητέρας του, ο Δαβίδ έμαθε να ηρεμεί και να γαληνεύει την ψυχή του «σαν το απογαλακτισμένο παιδί πάνω στη μητέρα του». Πώς; Με το να μην έχει υπεροπτική καρδιά και επηρμένα μάτια, καθώς και με το να μην επιδιώκει πράγματα πολύ μεγάλα για εκείνον. Αντί να επιζητεί εξοχότητα, ο Δαβίδ αναγνώριζε συνήθως τους περιορισμούς του και εκδήλωνε ταπεινοφροσύνη. Είναι σοφό να μιμούμαστε τη στάση του, ιδιαίτερα όταν επιδιώκουμε προνόμια στην εκκλησία.
Μαθήματα για Εμάς:
120:1, 2, 6, 7. Η συκοφαντική και δηκτική ομιλία μπορεί να προξενήσει αφόρητη στενοχώρια στους άλλους. Το να κρατάμε τη γλώσσα μας υπό έλεγχο είναι ένας τρόπος για να δείχνουμε ότι “υποστηρίζουμε την ειρήνη”.
120:3, 4. Αν χρειαστεί να ανεχτούμε κάποιον που έχει «δόλια γλώσσα», μπορούμε να αντλήσουμε παρηγοριά γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά θα τακτοποιήσει τα ζητήματα στον προσδιορισμένο του καιρό. Οι συκοφάντες θα υποστούν συμφορά στα χέρια «κραταιού άντρα». Θα λάβουν οπωσδήποτε την πύρινη κρίση του Ιεχωβά την οποία συμβολίζουν τα «αναμμένα κάρβουνα από σπάρτα».
127:1, 2. Σε όλες μας τις προσπάθειες, πρέπει να αποβλέπουμε στον Ιεχωβά για καθοδηγία.
133:1-3. Η ενότητα του λαού του Ιεχωβά ηρεμεί, ωφελεί και αναζωογονεί. Δεν πρέπει να τη διαταράσσουμε εμπλεκόμενοι σε επικρίσεις, λογομαχίες ή παράπονα.
137:1, 5, 6. Οι εξόριστοι λάτρεις του Ιεχωβά ήταν συναισθηματικά δεμένοι με τη Σιών, η οποία αντιπροσώπευε την οργάνωση του Θεού. Τι θα λεχθεί για εμάς; Είμαστε όσια προσκολλημένοι στην οργάνωση που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά σήμερα;
138:2. Ο Ιεχωβά “μεγαλύνει το λόγο του πιο πάνω και από όλο το όνομά του” με την έννοια ότι η εκπλήρωση όλων όσων έχει υποσχεθεί στο όνομά του θα υπερβεί κατά πολύ οποιεσδήποτε προσδοκίες μπορεί να έχουμε. Πραγματικά, διανοίγονται μπροστά μας μεγαλειώδεις προοπτικές.
139:1-6, 15, 16. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τις δραστηριότητές μας, τις σκέψεις μας καθώς και τα λόγια μας ακόμη και προτού τα εκφράσουμε. Μας γνωρίζει από τότε που σχηματιστήκαμε ως έμβρυα, προτού γίνει ευδιάκριτο το κάθε μέρος του σώματός μας. Η γνώση που έχει ο Θεός για εμάς ως άτομα είναι «πολύ θαυμαστή» για να την κατανοήσουμε. Πόσο παρηγορητικό είναι να γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά, όχι μόνο βλέπει μια αντίξοη κατάσταση που ίσως αντιμετωπίζουμε, αλλά επίσης κατανοεί πώς αυτή μας επηρεάζει!
139:7-12. Κανένα μέρος στο οποίο θα μπορούσαμε να πάμε δεν είναι τόσο μακρινό για τον Θεό ώστε να μη μας ενισχύσει.
139:17, 18. Έχει γίνει η γνώση του Ιεχωβά απολαυστική για εμάς; (Παροιμίες 2:10) Αν ναι, έχουμε βρει ανεξάντλητη πηγή ευχαρίστησης. Οι σκέψεις του Ιεχωβά «είναι περισσότερες και από τους κόκκους της άμμου». Θα υπάρχουν πάντοτε περισσότερα πράγματα να μαθαίνουμε για αυτόν.
139:23, 24. Πρέπει να θέλουμε να εξετάζει ο Ιεχωβά τον εσωτερικό μας άνθρωπο για “οδυνηρές οδούς”—ακατάλληλες σκέψεις, επιθυμίες και τάσεις—καθώς και να μας βοηθάει να τις ξεριζώνουμε.
143:4-7. Πώς μπορούμε να υπομένουμε ακόμη και σφοδρές κακουχίες; Ο ψαλμωδός μάς δίνει το κλειδί: Να στοχαζόμαστε τις ενέργειες του Ιεχωβά, να κάνουμε μέλημά μας τα έργα του και να προσευχόμαστε σε αυτόν για βοήθεια.
«Αινείτε τον Γιαχ!»
Καθεμιά από τις πρώτες τέσσερις συλλογές ψαλμών τελειώνει με μια έκφραση αίνου στον Ιεχωβά. (Ψαλμός 41:13· 72:19, 20· 89:52· 106:48) Η τελική συλλογή δεν αποτελεί εξαίρεση. Το εδάφιο Ψαλμός 150:6 αναφέρει: «Καθετί που έχει πνοή ας αινεί τον Γιαχ. Αινείτε τον Γιαχ!» Αυτό θα γίνει όντως πραγματικότητα στο νέο κόσμο του Θεού.
Καθώς αποβλέπουμε σε εκείνον τον ευλογημένο καιρό, έχουμε άφθονους λόγους να δοξάζουμε τον αληθινό Θεό και να αινούμε το όνομά του. Όταν σκεφτόμαστε την ευτυχία που γευόμαστε επειδή γνωρίζουμε τον Ιεχωβά και επειδή απολαμβάνουμε καλή σχέση μαζί του, δεν υποκινούμαστε να τον αινούμε με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη;
[Εικόνα στη σελίδα 15]
Τα θαυμαστά έργα του Ιεχωβά εμπνέουν δέος
[Εικόνα στη σελίδα 16]
Οι σκέψεις του Ιεχωβά «είναι περισσότερες και από τους κόκκους της άμμου»