Βιογραφία

Ένα Κυνήγι Θησαυρού που μας Απέφερε Διαρκή Πλούτη

Αφήγηση από τις Δωροθέα Σμιθ και Ντόρα Γουόρντ

Τι είδους θησαυρό αναζητούσαμε; Ήμασταν δύο κοπέλες με τη διακαή επιθυμία να συμμετάσχουμε στην εκπλήρωση της εντολής του Ιησού: “Πηγαίνετε και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη”. (Ματθαίος 28:19) Ας εξηγήσουμε πώς απέφερε διαρκή πλούτη αυτή η αναζήτηση.

ΔΩΡΟΘΕΑ: Το 1915, λίγο μετά την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, γεννήθηκα εγώ, το τρίτο παιδί της οικογένειάς μας. Ζούσαμε κοντά στο Χάουελ του Μίσιγκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πατέρας μου δεν ήταν θρησκευόμενος, αλλά η μητέρα μου ήταν θεοφοβούμενη γυναίκα. Προσπαθούσε να μας μάθει να ακολουθούμε τις Δέκα Εντολές, αλλά ανησυχούσε επειδή ο αδελφός μου, ο Γουίλις, η αδελφή μου, η Βαϊόλα και εγώ δεν ήμασταν μέλη καμιάς εκκλησίας.

Όταν ήμουν 12 ετών, η μητέρα μου έκρινε ότι έπρεπε να βαφτιστώ ως μέλος της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας. Θυμάμαι σαν τώρα την ημέρα του βαφτίσματός μου. Δύο μωρά, που τα κρατούσαν αγκαλιά οι μητέρες τους, βαφτίστηκαν μαζί με εμένα. Ένιωθα τρομερή ταπείνωση που βαφτιζόμουν με μωρά. Ο ιερέας έριξε λίγες σταγόνες νερό στο κεφάλι μου και μουρμούρισε κάποια λόγια τα οποία δεν κατάλαβα. Στην πραγματικότητα, εκείνα τα δύο μωρά ήξεραν για το βάφτισμα όσα ήξερα και εγώ!

Κάποια μέρα το 1932, ένα αυτοκίνητο μπήκε στο δρόμο του σπιτιού μας και η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα. Δύο νεαροί στέκονταν μπροστά της προσφέροντας θρησκευτικά βιβλία. Ο ένας από αυτούς συστήθηκε ως Άλμπερτ  Σρόντερ. Έδειξε στη μητέρα μου μερικά έντυπα που εξέδιδαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνη πήρε τα βιβλία. Αυτά τα έντυπα τη βοήθησαν να δεχτεί την αλήθεια από το Λόγο του Θεού.

Το Κυνήγι Θησαυρού Αρχίζει

Αργότερα, μετακόμισα στο Ντιτρόιτ για να μείνω με την αδελφή μου. Εκεί γνώρισα μια ηλικιωμένη κυρία η οποία επισκεπτόταν την αδελφή μου για να της διδάξει την Αγία Γραφή. Εκείνες οι συζητήσεις μού θύμισαν ένα εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό πρόγραμμα το οποίο άκουγα όταν ζούσα στο σπίτι με τη μητέρα μου. Το πρόγραμμα περιλάμβανε μια 15λεπτη ομιλία γύρω από κάποιο Γραφικό θέμα με εκφωνητή τον Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος εκείνον τον καιρό αναλάμβανε την ηγεσία μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το 1937 αρχίσαμε να συναναστρεφόμαστε με την πρώτη εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ντιτρόιτ. Το επόμενο έτος βαφτίστηκα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ανακοινώθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα ίδρυαν μια σχολή με την ονομασία Γαλαάδ στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης με σκοπό την εκπαίδευση ιεραποστόλων. Όταν έμαθα ότι μερικοί από τους αποφοίτους εκείνης της σχολής θα προσκαλούνταν για να υπηρετήσουν στο εξωτερικό, σκέφτηκα: “Αυτό είναι για μένα!” Έβαλα στόχο να παρακολουθήσω τη Γαλαάδ. Τι προνόμιο θα ήταν να αναζητώ σε άλλες χώρες «θησαυρούς»—δηλαδή, ανθρώπους οι οποίοι επιθυμούν να γίνουν μαθητές του Χριστού Ιησού!—Αγγαίος 2:6, 7.

Πετυχαίνω Σταδιακά το Στόχο Μου

Τον Απρίλιο του 1942, παραιτήθηκα από την εργασία μου και άρχισα να υπηρετώ ως σκαπάνισσα, δηλαδή ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων, στο Φίντλι του Οχάιο, μαζί με μια ομάδα από πέντε πνευματικές αδελφές. Δεν υπήρχε εκκλησία με πρόγραμμα τακτικών συναθροίσεων, αλλά ενθαρρύναμε η μία την άλλη διαβάζοντας ως ομάδα άρθρα από τα Χριστιανικά μας έντυπα. Τον πρώτο μήνα που έκανα σκαπανικό, έδωσα 95 βιβλία σε ενδιαφερόμενα άτομα! Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, διορίστηκα να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα στο Τσέιμπερσμπεργκ της Πενσυλβανίας. Εκεί συνταυτίστηκα με πέντε ακόμη σκαπάνισσες, περιλαμβανομένης της Ντόρα Γουόρντ, μιας Χριστιανής αδελφής από την Αϊόβα. Η Ντόρα και εγώ γίναμε συνεργάτιδες στο σκαπανικό. Είχαμε βαφτιστεί το ίδιο έτος και επιθυμούσαμε να παρακολουθήσουμε τη Σχολή Γαλαάδ και να υπηρετήσουμε στο εξωτερικό ως ιεραπόστολοι.

Στις αρχές του 1944, ήρθε η μεγάλη μέρα! Λάβαμε και οι δύο πρόσκληση για να παρακολουθήσουμε την τέταρτη τάξη της Γαλαάδ. Εγγραφήκαμε τον Αύγουστο εκείνου του έτους. Αλλά προτού συνεχίσω, ας αφήσουμε την Ντόρα να σας πει πώς έγινε τελικά η μακρόχρονη συνεργάτιδά μου στο κυνήγι θησαυρού.

 Ανυπομονώ να Αρχίσω το Ολοχρόνιο Έργο Μαρτυρίας

ΝΤΟΡΑ: Η μητέρα μου προσευχόταν ζητώντας να κατανοήσει το Λόγο του Θεού. Κάποια Κυριακή, ήμουν μαζί της όταν ακούσαμε στο ραδιόφωνο μια ομιλία του αδελφού Ι. Φ. Ρόδερφορντ. Στο τέλος της ομιλίας, η μητέρα είπε με ενθουσιασμό: «Αυτή είναι η αλήθεια!» Λίγο αργότερα, αρχίσαμε να μελετούμε τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το 1935, όταν ήμουν 12 ετών, παρακολούθησα μια ομιλία βαφτίσματος την οποία εκφώνησε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, και ένιωσα την εγκάρδια επιθυμία να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Τρία χρόνια αργότερα, βαφτίστηκα. Η αφιέρωση και το βάφτισμά μου με βοήθησαν να παραμείνω σταθερή διατηρώντας τους στόχους μου ζωντανούς κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ετών που πήγαινα σχολείο. Ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο για να μπορέσω να αρχίσω το σκαπανικό.

Εκείνη την περίοδο ο όμιλος των Μαρτύρων με τον οποίο ήμασταν συνταυτισμένες συναθροιζόταν στο Φορτ Ντοτζ, της Αϊόβα. Απαιτούνταν πολλή προσπάθεια για να παρακολουθούμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Τότε τα άρθρα μελέτης της Σκοπιάς δεν περιείχαν ερωτήσεις για συζήτηση στην εκκλησία. Μας ζητούσαν να ετοιμάζουμε ερωτήσεις και να τις δίνουμε στον αδελφό που διεξήγε τη Μελέτη Σκοπιάς. Τα βράδια της Δευτέρας, η μητέρα μου και εγώ ετοιμάζαμε μία ερώτηση για κάθε παράγραφο, και τις δίναμε στον οδηγό ώστε να μπορεί να επιλέξει αυτός ποιες θα χρησιμοποιήσει.

Από καιρό σε καιρό, κάποιος περιοδεύων επίσκοπος επισκεπτόταν την εκκλησία μας. Με έναν από αυτούς τους αδελφούς, τον Τζον Μπουθ, βγήκα για πρώτη φορά στη διακονία από πόρτα σε πόρτα όταν ήμουν 12 ετών. Στα 17 μου, τον ρώτησα πώς μπορούσα να συμπληρώσω αίτηση για σκαπανικό και εκείνος με βοήθησε. Δεν φανταζόμουν ότι οι δρόμοι μας θα διασταυρώνονταν αργότερα και ότι εκείνος θα γινόταν φίλος για μια ζωή!

Ως σκαπάνισσα, συνεργαζόμουν συνήθως με την αδελφή Ντόροθι Άρονσον, η οποία ήταν ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων και 15 χρόνια μεγαλύτερη από εμένα. Ήμασταν συνεργάτιδες στο σκαπανικό μέχρις ότου εκείνη προσκλήθηκε να παρακολουθήσει την πρώτη τάξη της Γαλαάδ το 1943. Έκτοτε, συνέχισα το σκαπανικό μόνη μου.

Η Εναντίωση Δεν μας Σταματάει

Η δεκαετία του 1940 έφερε δύσκολα χρόνια για εμάς εξαιτίας της εθνικιστικής έξαψης που δημιουργούσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όταν κηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι, μας πετούσαν πολλές φορές κλούβια αβγά, ώριμες ντομάτες, ενίοτε ακόμη και πέτρες! Μια σοβαρότερη δοκιμασία ήρθε όταν παρουσιάζαμε τα περιοδικά Σκοπιά και Παρηγορία (τώρα Ξύπνα!) στη γωνία του δρόμου. Αστυνομικοί υποκινούμενοι από θρησκευτικούς εναντιουμένους μάς πλησίασαν και απείλησαν ότι θα μας συλλάβουν  αν μας έβλεπαν να κηρύττουμε ξανά δημόσια.

Φυσικά, αρνηθήκαμε να σταματήσουμε να δίνουμε μαρτυρία, και έτσι μας οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα για ανάκριση. Όταν μας άφησαν να φύγουμε, επιστρέψαμε στην ίδια γωνία και προσφέραμε τα ίδια περιοδικά. Κατόπιν συμβουλής των υπεύθυνων αδελφών, χρησιμοποιούσαμε τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 για να υπερασπίσουμε τη στάση μας. Κάποια φορά, όταν με πλησίασε ένας νεαρός αστυνομικός, του ανέφερα με νευρικότητα τα εδάφια. Κατά παράδοξο τρόπο, εκείνος έκανε μεταβολή και έφυγε! Είχα την αίσθηση ότι οι άγγελοι μας προστάτευαν.

Μια Αξέχαστη Μέρα

Το 1941, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω μια πενθήμερη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης, ο αδελφός Ρόδερφορντ ζήτησε από όλα τα παιδιά μεταξύ 5 και 18 ετών να μαζευτούν στο κύριο τμήμα του σταδίου. Χιλιάδες παιδιά συγκεντρώθηκαν. Ο αδελφός Ρόδερφορντ μας χαιρέτισε κουνώντας το μαντίλι του. Όλοι εμείς ανταποδώσαμε το χαιρετισμό. Αφού εκφώνησε μια ωριαία ομιλία, είπε: «Εσείς . . . τα παιδιά που έχετε δεχτεί να κάνετε το θέλημα του Θεού και έχετε πάρει τη στάση σας στο πλευρό της θεοκρατικής του κυβέρνησης, υπό τον Χριστό Ιησού, και που έχετε δεχτεί να υπακούτε στον Θεό και στον Βασιλιά του, παρακαλώ σηκωθείτε». Τα 15.000 παιδιά σηκώθηκαν σύσσωμα—ήμουν και εγώ ανάμεσά τους! Ο ομιλητής πρόσθεσε: «Όλοι εσείς που θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να μιλάτε σε άλλους σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που τη συνοδεύουν, παρακαλώ πείτε Ναι». Είπαμε ναι, και ακολούθησε ένα βροντερό χειροκρότημα.

Κατόπιν τέθηκε σε κυκλοφορία το βιβλίο Τέκνα (Children), * και μια μεγάλη ουρά από νεαρά άτομα περνούσαν ένα ένα από την εξέδρα, όπου ο αδελφός Ρόδερφορντ έδωσε στον καθένα μας ένα αντίτυπο του καινούριου βιβλίου. Ήταν συναρπαστικό! Σήμερα, αρκετοί από αυτούς που έλαβαν το βιβλίο σε εκείνη την περίσταση εξακολουθούν να υπηρετούν με ζήλο τον Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, μιλώντας για τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του.—Ψαλμός 148:12, 13.

Αφού έκανα σκαπανικό επί τρία χρόνια, πόσο χάρηκα όταν διορίστηκα ειδική σκαπάνισσα στο Τσέιμπερσμπεργκ! Εκεί γνώρισα τη Δωροθέα, και σύντομα γίναμε αχώριστες. Ήμασταν γεμάτες νεανικό ενθουσιασμό και είχαμε πολλή αντοχή. Αδημονούσαμε να διευρύνουμε τη συμμετοχή μας στο έργο κηρύγματος. Μαζί ξεκινήσαμε ένα κυνήγι θησαυρού το οποίο διήρκεσε μια ολόκληρη ζωή.—Ψαλμός 110:3.

Λίγους μήνες αφότου αρχίσαμε να υπηρετούμε ως ειδικές σκαπάνισσες, γνωρίσαμε έναν απόφοιτο της πρώτης τάξης της Γαλαάδ, τον Άλμπερτ Μαν. Αυτός ετοιμαζόταν να φύγει για το διορισμό του στο εξωτερικό. Μας παρότρυνε να δεχτούμε οποιονδήποτε διορισμό και αν λαβαίναμε στο εξωτερικό.

Στη Σχολή Μαζί

ΝΤΟΡΑ ΚΑΙ ΔΩΡΟΘΕΑ: Φανταστείτε τη χαρά μας όταν ξεκινήσαμε την ιεραποστολική μας εκπαίδευση! Την πρώτη μέρα της σχολής, ο Άλμπερτ Σρόντερ, ο αδελφός που είχε δώσει τις Γραφικές Μελέτες στη μητέρα της Δωροθέας πριν από 12 χρόνια, έκανε την εγγραφή μας στη σχολή. Εκεί ήταν και ο Τζον Μπουθ. Τότε ήταν υπηρέτης αγροκτήματος στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, όπου βρισκόταν η σχολή. Αργότερα, υπηρέτησαν και οι δύο ως μέλη του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Στη Σχολή Γαλαάδ, μελετούσαμε τις βαθύτερες αλήθειες της Γραφής. Επρόκειτο για εξαιρετική εκπαίδευση. Υπήρχαν 104 σπουδαστές στην τάξη μας, περιλαμβανομένου και του πρώτου ξένου σπουδαστή από το Μεξικό. Αυτός προσπαθούσε να βελτιώσει τα αγγλικά του ενώ εμείς προσπαθούσαμε να μάθουμε ισπανικά. Πόσο συγκινηθήκαμε τη μέρα που ο αδελφός Νάθαν Ο. Νορ έδωσε σε εμάς τους σπουδαστές τους διορισμούς μας για το εξωτερικό! Οι περισσότεροι διορίστηκαν στην Κεντρική και στη Νότια Αμερική. Ο δικός μας διορισμός ήταν στη Χιλή.

 Κυνήγι Θησαυρού στη Χιλή

Για να μπούμε στη Χιλή ήταν απαραίτητο να πάρουμε βίζα, κάτι για το οποίο χρειαζόταν αρκετός χρόνος. Γι’ αυτό, μετά την αποφοίτηση τον Ιανουάριο του 1945, υπηρετήσαμε ως σκαπάνισσες στην Ουάσινγκτον, D.C., επί ενάμιση χρόνο. Όταν πήραμε τις βίζες μας, γίναμε μέρος μιας ομάδας εννιά ιεραποστόλων που πήγαν στη Χιλή. Οι εφτά προέρχονταν από προηγούμενες τάξεις της Γαλαάδ.

Αρκετοί Χριστιανοί αδελφοί μάς υποδέχτηκαν όταν φτάσαμε στο Σαντιάγο, την πρωτεύουσα. Ένας από αυτούς ήταν ο Άλμπερτ Μαν, εκείνος ο απόφοιτος της Γαλαάδ ο οποίος μας είχε ενθαρρύνει πριν από λίγα χρόνια. Είχε έρθει στη Χιλή τον προηγούμενο χρόνο, μαζί με τον Τζόζεφ Φεράρι από τη δεύτερη τάξη της Γαλαάδ. Υπήρχαν λιγότεροι από 100 ευαγγελιζόμενοι σε όλη τη Χιλή όταν φτάσαμε. Ανυπομονούσαμε να ψάξουμε και να βρούμε περισσότερους θησαυρούς—άτομα με ειλικρινή καρδιά—στον καινούριο μας διορισμό.

Διοριστήκαμε να υπηρετούμε σε κάποιον ιεραποστολικό οίκο στο Σαντιάγο. Το να ζούμε μαζί με μια μεγάλη οικογένεια ιεραποστόλων ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς. Εκτός του ότι αφιέρωναν έναν συγκεκριμένο αριθμό ωρών στο έργο κηρύγματος, όλοι οι ιεραπόστολοι διορίζονταν να μαγειρεύουν μία φορά την εβδομάδα για την οικογένεια. Περάσαμε και κάποιες στιγμές αμηχανίας. Μια φορά, φτιάξαμε ζεστά μπισκότα για το πρωινό της πεινασμένης μας οικογένειας, αλλά όταν βγάλαμε τα μπισκότα από το φούρνο, μύριζαν πολύ άσχημα. Είχαμε χρησιμοποιήσει μαγειρική σόδα αντί για μπέικιν πάουντερ! Κάποιος είχε βάλει τη σόδα σε ένα άδειο κουτί του μπέικιν πάουντερ.

Σε μεγαλύτερη αμηχανία, όμως, μας έφερναν τα λάθη που κάναμε ενόσω μαθαίναμε ισπανικά. Μια μεγάλη οικογένεια με την οποία μελετούσαμε τη Γραφή παραλίγο να σταματήσει τη μελέτη επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι τους λέγαμε. Αλλά βρίσκοντας τα εδάφια στη δική τους Γραφή, κατάφεραν να μάθουν την αλήθεια και πέντε από αυτούς έγιναν Μάρτυρες. Εκείνα τα χρόνια, δεν διεξάγονταν μαθήματα της γλώσσας για τους καινούριους ιεραποστόλους. Αρχίζαμε το έργο κηρύγματος ευθύς αμέσως και προσπαθούσαμε να μάθουμε τη γλώσσα από τους ανθρώπους στους οποίους δίναμε μαρτυρία.

Διεξήγαμε πολλές Γραφικές μελέτες, και μερικοί από τους σπουδαστές μας ανταποκρίθηκαν γρήγορα. Με άλλους χρειαζόταν πολλή υπομονή. Η Τερέσα Τέλιο, μια νεαρή γυναίκα, άκουσε το άγγελμα της αλήθειας και είπε: «Σας παρακαλώ, ελάτε ξανά για να μου πείτε και άλλα». Ξαναπήγαμε 12 φορές αλλά δεν τη βρήκαμε. Πέρασαν τρία χρόνια. Κατόπιν παρακολουθήσαμε μια συνέλευση που διεξάχθηκε σε κάποιο θέατρο στο Σαντιάγο. Καθώς φεύγαμε από τη συνέλευση την Κυριακή, ακούσαμε μια φωνή: «Σενιορίτα Ντόρα, Σενιορίτα Ντόρα!» Γυρίσαμε και είδαμε την Τερέσα. Είχε επισκεφτεί την αδελφή της στην απέναντι πλευρά του δρόμου και ήρθε στο θέατρο για να δει τι συνέβαινε. Πόσο χαρήκαμε που την ξανασυναντήσαμε! Κάναμε διευθετήσεις για Γραφική μελέτη και σύντομα βαφτίστηκε. Αργότερα έγινε ειδική σκαπάνισσα. Σήμερα, περίπου 45 χρόνια αργότερα, η Τερέσα εξακολουθεί να βρίσκεται στην ειδική ολοχρόνια υπηρεσία.—Εκκλησιαστής 11:1.

 Ανακάλυψη Θησαυρών στην «Αμμουδιά»

Το 1959 διοριστήκαμε στην Πούντα Αρένας—που σημαίνει «Σημείο της Αμμουδιάς»—στο νοτιότερο άκρο της ακτογραμμής της Χιλής η οποία έχει μήκος 4.300 χιλιόμετρα. Η Πούντα Αρένας είναι ασυνήθιστος τομέας. Τους καλοκαιρινούς μήνες οι μέρες είναι μεγάλες—το φως της ημέρας διαρκεί μέχρι τις 11:30 μ.μ. Μπορούσαμε να αφιερώνουμε πολλές μέρες στη διακονία αλλά μετ’ εμποδίων, διότι το καλοκαίρι πνέουν οι άγριοι άνεμοι της Ανταρκτικής. Οι χειμωνιάτικοι μήνες είναι ψυχροί και οι μέρες μικρές.

Παρά τις δυσκολίες αυτές, η Πούντα Αρένας έχει τη γοητεία της. Το καλοκαίρι, βαριά σύννεφα βροχής διασχίζουν συνεχώς τον ουρανό στα δυτικά. Πού και πού, αδειάζουν ένα φορτίο νερού στο κεφάλι σου, αλλά τότε έρχεται ο άνεμος και σε στεγνώνει. Ένα υπέροχο ουράνιο τόξο ακολουθεί καθώς ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα. Αυτά τα ουράνια τόξα διαρκούν μερικές φορές επί ώρες, καθώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται όταν ο ήλιος λάμπει μέσα από τα σύννεφα της βροχής.—Ιώβ 37:14.

Τότε υπήρχαν λίγοι ευαγγελιζόμενοι στην Πούντα Αρένας. Εμείς οι αδελφές έπρεπε να διεξάγουμε τις συναθροίσεις στη μικρή τοπική εκκλησία. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μας. Τριάντα εφτά χρόνια αργότερα, επισκεφτήκαμε πάλι εκείνη την περιοχή. Τι βρήκαμε; Έξι ακμάζουσες εκκλησίες και τρεις όμορφες Αίθουσες Βασιλείας. Πόσο χαρήκαμε που ο Ιεχωβά μάς επέτρεψε να ανακαλύψουμε πνευματικούς θησαυρούς σε εκείνες τις αμμουδιές του νότου!—Ζαχαρίας 4:10.

Περισσότεροι Θησαυροί σε μια «Πλατιά Ακτή»

Αφού υπηρετήσαμε τριάμισι χρόνια στην Πούντα Αρένας, διοριστήκαμε να υπηρετήσουμε στην πόλη Βαλπαραΐσο, που έχει και λιμάνι. Η πόλη αποτελείται από 41 λόφους, στις παρυφές των οποίων βρίσκεται ένας κόλπος με θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό. Επικεντρώσαμε τη δράση μας στο κήρυγμα σε έναν από αυτούς τους λόφους, την Πλάγια Άντσα, που σημαίνει «Πλατιά Ακτή». Κατά τη διάρκεια της 16χρονης παραμονής μας εκεί, είδαμε μια ομάδα νεαρών Χριστιανών αδελφών να αναπτύσσεται πνευματικά σε τέτοιον βαθμό ώστε τώρα υπηρετούν ως περιοδεύοντες επίσκοποι και Χριστιανοί πρεσβύτεροι σε εκκλησίες σε ολόκληρη τη Χιλή.

Ο επόμενος ιεραποστολικός μας διορισμός ήταν η Βίνια ντελ Μαρ. Υπηρετήσαμε εκεί τριάμισι χρόνια μέχρι που ένας σεισμός κατέστρεψε τον ιεραποστολικό μας οίκο. Επιστρέψαμε στο Σαντιάγο, όπου είχαμε αρχίσει την ιεραποστολική μας υπηρεσία 40 χρόνια νωρίτερα. Τα πράγματα είχαν αλλάξει. Νέες εγκαταστάσεις γραφείου τμήματος είχαν χτιστεί, και το προηγούμενο κτίριο του γραφείου τμήματος έγινε οίκος για όλους τους ιεραποστόλους που παρέμειναν στη χώρα. Αργότερα, αυτός ο οίκος άρχισε να χρησιμοποιείται ως χώρος διεξαγωγής της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης. Εκείνον τον καιρό, η στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά εκδηλώθηκε και πάλι σε εμάς. Πέντε ιεραπόστολοι που ήμασταν σε προχωρημένη ηλικία προσκληθήκαμε να μείνουμε στο Μπέθελ. Όλο αυτό το διάστημα κατά το οποίο υπηρετούμε στη Χιλή, έχουμε λάβει 15 διαφορετικούς διορισμούς. Έχουμε δει το έργο να επεκτείνεται με αποτέλεσμα οι λιγότεροι από 100 ευαγγελιζόμενοι να έχουν αυξηθεί σε περίπου 70.000! Πόση χαρά μάς έχει φέρει η αναζήτηση θησαυρών στη Χιλή εδώ και 57 χρόνια!

Νιώθουμε πολύ ευλογημένες για το ότι ο Ιεχωβά μάς έχει επιτρέψει να βρούμε τόσο πολλούς ανθρώπους—πραγματικούς θησαυρούς—οι οποίοι συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται από τον Ιεχωβά στην οργάνωσή του. Κατά τη διάρκεια των 60 και πλέον ετών που υπηρετούμε τον Ιεχωβά μαζί, συμφωνούμε εγκάρδια με τα αισθήματα που εξέφρασε ο Βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Πόσο άφθονη είναι η αγαθότητά σου, την οποία έχεις φυλάξει για εκείνους που σε φοβούνται!»—Ψαλμός 31:19.

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 9]

Η Δωροθέα το 2002 και στο έργο κηρύγματος το 1943

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Έργο δρόμου στο Φορτ Ντοτζ της Αϊόβα, 1942

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Η Ντόρα το 2002

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Η Δωροθέα και η Ντόρα έξω από τον πρώτο τους ιεραποστολικό οίκο στη Χιλή, 1946