Κήρυτταν με Θάρρος το Λόγο του Θεού!

Οι αληθινοί Χριστιανοί εκδηλώνουν θάρρος και τόλμη όταν αντιμετωπίζουν εναντίωση, όπως δείχνουν τα βιβλία “Δώστε Πλήρη Μαρτυρία” για τη Βασιλεία του Θεού και Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά​—Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού. Σαν τους ομοπίστους μας τον πρώτο αιώνα, έτσι και εμείς στρεφόμαστε στον Ιεχωβά με προσευχή για να μας δίνει το πνεύμα του και να μας βοηθάει να αναγγέλλουμε το λόγο του με τόλμη.​—Πράξ. 4:23-31.

Σχετικά με το έργο κηρύγματος στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, κάποιος αδελφός έγραψε: «Οι υπηρέτες του Θεού διένεμαν με ζήλο τον έβδομο τόμο των Γραφικών Μελετών, που είχε τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Η διανομή του είχε λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Τα Νέα της Βασιλείας Αρ. 1 τέθηκαν σε κυκλοφορία το 1918. Έπειτα, κυκλοφόρησε το φυλλάδιο Νέα της Βασιλείας Αρ. 2, το οποίο εξηγούσε γιατί οι αρχές απαγόρευσαν Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Στη συνέχεια, ήρθαν τα Νέα της Βασιλείας Αρ. 3. Αυτά τα έντυπα διανεμήθηκαν ευρέως από την τάξη των πιστών χρισμένων. Απαιτούνταν πίστη και θάρρος για να προσφέρει κανείς τα Νέα της Βασιλείας».

Σήμερα, οι καινούριοι ευαγγελιζόμενοι λαβαίνουν συνήθως εκπαίδευση στη διακονία, αλλά αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Ένας Πολωνός αδελφός στις Ηνωμένες Πολιτείες, αναλογιζόμενος την πρώτη φορά που βγήκε στην υπηρεσία αγρού το 1922, έγραψε: «Χωρίς να ξέρω πώς να παρουσιάσω τα έντυπα και με τα ελάχιστα αγγλικά μου, στάθηκα μόνος μου έξω από ένα ιατρείο και χτύπησα την πόρτα. Μου άνοιξε μια νοσοκόμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την εμπειρία, γιατί ένιωθα αναστατωμένος και φοβισμένος. Όταν πήγα να ανοίξω την τσάντα μου, σκορπίστηκαν όλα τα βιβλία στα πόδια της νοσοκόμας. Δεν ξέρω τι της είπα, αλλά πήρε κάποιο έντυπο. Όταν έφυγα από εκεί, ήμουν γεμάτος θάρρος και ένιωθα την ευλογία του Ιεχωβά. Εκείνη την ημέρα έδωσα πολλά βιβλιάρια σε εκείνον τον εμπορικό δρόμο».

«Γύρω στο 1933, πολλοί αδελφοί χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητα με μεγάφωνα για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας», είπε μια αδελφή. Κάποια φορά κήρυττε μαζί με ένα αντρόγυνο Μαρτύρων σε μια ορεινή περιοχή στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. «Ο αδελφός πήγε με το αυτοκίνητο σε κάποιο ψηλότερο σημείο στο βουνό, ενώ εμείς μείναμε κάτω στην πόλη», αφηγήθηκε η ίδια. «Όταν άρχισε να ακούγεται το ηχογραφημένο άγγελμα, ήταν σαν να ερχόταν από τον ουρανό. Οι κάτοικοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν τον αδελφό, αλλά μάταια. Όταν τελείωσε ο δίσκος, επισκεφτήκαμε τους ανθρώπους και τους δώσαμε μαρτυρία. Συνεργάστηκα σε αυτή τη μορφή έργου και με δύο άλλες ομάδες και γνωρίζω καλά ότι οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονταν για το άγγελμα. Αλλά θέλοντας και μη, άκουγαν τις ομιλίες, εφόσον το άγγελμα από τα μεγάφωνα του αυτοκινήτου κατέκλυζε τα σπίτια τους. Πάντα διακρίναμε ότι ο Ιεχωβά φρόντιζε να χρησιμοποιείται η κατάλληλη μέθοδος στον κατάλληλο καιρό. Εμείς έπρεπε να επιστρατεύουμε  όλο μας το θάρρος για να τη χρησιμοποιούμε, αλλά επιτύγχανε πάντα το σκοπό της και το όνομα του Ιεχωβά δοξαζόταν».

Τη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, χρησιμοποιούσαμε στη διακονία μας φωνογράφους και ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες. Κάποια αδελφή ανέφερε: «Μια κοπέλα κήρυττε από πόρτα σε πόρτα με το φωνογράφο. Σε μια πόρτα, όταν έβαλε το δίσκο να παίξει, ο οικοδεσπότης εξαγριώθηκε τόσο πολύ ώστε κλώτσησε το φωνογράφο και τον πέταξε έξω από το σπίτι. Δεν έσπασε ούτε ένας δίσκος. Τρεις άντρες που έτρωγαν πάνω σε ένα παρκαρισμένο φορτηγό είδαν τη σκηνή, ζήτησαν από την αδελφή μας να βάλει το δίσκο να παίξει και πήραν έντυπα. Αυτό την αποζημίωσε για τη δυσάρεστη εμπειρία της». Απαιτούνταν θάρρος για να υπομείνει κανείς τέτοιες δοκιμασίες.

Η ίδια αδελφή πρόσθεσε: «Θυμάμαι τότε που ξεκίνησε το έργο δρόμου με περιοδικά το 1940. Νωρίτερα, υπήρχαν οι πορείες πληροφόρησης. Οι αδελφοί και οι αδελφές περπατούσαν ο ένας πίσω από τον άλλον στο πεζοδρόμιο, έχοντας πινακίδες που έγραφαν “Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη” και “Υπηρετήστε τον Θεό και τον Βασιλιά Χριστό”. Ταυτόχρονα, έδιναν στους ανθρώπους δωρεάν φυλλάδια. Απαιτούνταν θάρρος για να συμμετάσχει κανείς σε εκείνες τις μορφές έργου, αλλά εξυπηρετούσαν καλά το σκοπό τους​—κρατούσαν το όνομα του Ιεχωβά και το λαό Του σε περίοπτη θέση ανάμεσα στους ανθρώπους».

«Στις μικρές πόλεις, το έργο περιοδικού ήταν πολύ δύσκολο», είπε μια άλλη αδελφή. «Εκείνον τον καιρό, οι Μάρτυρες αντιμετώπιζαν μεγάλη εναντίωση. . . . Απαιτούνταν πραγματικό θάρρος για να σταθεί κανείς σε μια γωνία με τα περιοδικά και να φωνάζει τα διάφορα συνθήματα που χρησιμοποιούσαμε. Παρ’ όλα αυτά, σπάνια χάναμε αυτές τις ευκαιρίες για κήρυγμα τα Σάββατα. Μερικές φορές, οι άνθρωποι ήταν φιλικοί. Άλλοτε, όμως, μαζεύονταν εξαγριωμένες ομάδες και κάποιες φορές έπρεπε να ξεγλιστρήσουμε για να αποφύγουμε οχλοκρατικές ενέργειες».

Παρά το διωγμό που υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέχιζαν να επιτελούν τη διακονία τους με θάρρος. Σε μια εκστρατεία που διήρκεσε 43 ημέρες, από την 1η Δεκεμβρίου 1940 ως τις 12 Ιανουαρίου 1941, και ονομάστηκε Περίοδος Θαρραλέας Μαρτυρίας, περίπου 50.000 ευαγγελιζόμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες διένειμαν σχεδόν οχτώ εκατομμύρια βιβλιάρια.

Πολλά ηλικιωμένα άτομα στην οργάνωση του Θεού θυμούνται έντονα τις δυσκολίες του παρελθόντος και το θάρρος που απαιτούνταν για την αντιμετώπισή τους. Μερικοί θυμούνται ότι, επί χρόνια, το θαρραλέο πνεύμα των αδελφών αντικατοπτριζόταν στη συχνά επαναλαμβανόμενη φράση: «Ωθήστε τον πόλεμο έως των πυλών!» Δεν γνωρίζουμε ακόμη τι μορφή θα λάβει το θεόδοτο άγγελμά μας πριν από το τέλος του παρόντος πονηρού συστήματος. Με τη βοήθεια του Θεού, όμως, θα συνεχίσουμε να εξαγγέλλουμε το λόγο του Ιεχωβά με πίστη και θάρρος.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

Η συμμετοχή στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας απαιτούσε ανέκαθεν θάρρος