Βασικά, οι Γραφές δεν εναντιώνονται στην πρακτική της αποτέφρωσης.

Υπάρχουν Γραφικές αφηγήσεις που δείχνουν ότι σώματα ή κόκαλα νεκρών ανθρώπων κάηκαν. (Ιησ. Ναυή 7:25· 2 Χρον. 34:4, 5) Αυτό ίσως υποδείκνυε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ήταν άξιοι αξιοπρεπούς ταφής. Αλλά δεν είχε κάθε περίπτωση αποτέφρωσης αυτή την έννοια.

Το βλέπουμε αυτό από την αφήγηση για το θάνατο του Βασιλιά Σαούλ και των τριών γιων του. Και οι τέσσερις πέθαναν πολεμώντας τους Φιλισταίους. Ένας από τους γιους ήταν ο Ιωνάθαν, ο καλός φίλος και πιστός υποστηρικτής του Δαβίδ. Όταν οι γενναίοι Ισραηλίτες της Ιαβείς-γαλαάδ έμαθαν τι είχε συμβεί, πήγαν και πήραν τα τέσσερα σώματα, τα έκαψαν και στη συνέχεια έθαψαν τα κόκαλα. Αργότερα ο Δαβίδ επαίνεσε εκείνους τους Ισραηλίτες για τις ενέργειές τους.—1 Σαμ. 31:2, 8-13· 2 Σαμ. 2:4-6.

Η Γραφική ελπίδα για τους νεκρούς είναι ότι ο Θεός θα αναστήσει, δηλαδή θα επαναφέρει στη ζωή, το άτομο. Η ικανότητα του Ιεχωβά να επαναφέρει έναν νεκρό στη ζωή με καινούριο σώμα δεν εξαρτάται από το αν αυτός έχει αποτεφρωθεί ή όχι. Οι τρεις πιστοί Εβραίοι που, κατόπιν διαταγής του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, ήρθαν αντιμέτωποι με το θάνατο σε ένα πύρινο καμίνι δεν είχαν λόγο να φοβούνται ότι, αν τελικά πέθαιναν με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός δεν θα μπορούσε να τους αναστήσει. (Δαν. 3:16-18) Το ίδιο ισχύει και για τους πιστούς υπηρέτες του Ιεχωβά που θανατώθηκαν και κατόπιν αποτεφρώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Διάφοροι όσιοι υπηρέτες του Θεού έχουν χάσει τη ζωή τους σε εκρήξεις ή με άλλους τρόπους εξαιτίας των οποίων δεν έμεινε ίχνος από το σώμα τους. Παρ’ όλα αυτά, η ανάστασή τους είναι διασφαλισμένη.—Αποκ. 20:13.

Ο Ιεχωβά δεν χρειάζεται να ξανασυναρμολογήσει το σώμα που είχε κάποιος προηγουμένως για να τον αναστήσει. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο ανασταίνει τους χρισμένους Χριστιανούς σε ουράνια ζωή. Όπως και ο Ιησούς, που «ζωοποιήθηκε ως πνεύμα», ο κάθε χρισμένος Χριστιανός ανασταίνεται ως το ίδιο άτομο αλλά με πνευματικό σώμα. Κανένα τμήμα από το υλικό σώμα που είχε προηγουμένως δεν πηγαίνει μαζί του στον ουρανό.—1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-53· 1 Ιωάν. 3:2.

Η ελπίδα μας στην ανάσταση βασίζεται, όχι στο τι μπορεί να συμβεί με το υλικό σώμα κάποιου, αλλά στην πίστη μας ότι ο Θεός έχει την ικανότητα και την επιθυμία να εκπληρώνει τις υποσχέσεις του. (Πράξ. 24:15) Είναι γεγονός ότι μπορεί να μην καταλαβαίνουμε πλήρως πώς εκτέλεσε το θαύμα της ανάστασης σε κάποιες περιπτώσεις στο παρελθόν ή πώς θα το κάνει αυτό στο μέλλον. Εντούτοις, θέτουμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά. Μας έχει δώσει «εγγύηση» ανασταίνοντας τον Ιησού.—Πράξ. 17:31· Λουκ. 24:2, 3.

Οι Χριστιανοί είναι καλό να λαβαίνουν υπόψη τους κοινωνικούς θεσμούς, το τοπικό αίσθημα και τις νομικές απαιτήσεις όσον αφορά την απόθεση των νεκρών σωμάτων. (2 Κορ. 6:3, 4) Τελικά, το αν θα αποτεφρωθεί ή όχι η σορός κάποιου είναι προσωπική ή οικογενειακή απόφαση.