ΠΡΙΝ από σχεδόν 2.000 χρόνια, στο Ιουδαϊκό Πάσχα του 33 Κ.Χ., ένας αθώος άνθρωπος πέθανε για να μπορέσουν να ζήσουν άλλοι. Ποιος ήταν αυτός; Ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Και ποιοι ωφελούνται από εκείνη την ευγενή πράξη; Ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ένα πολύ γνωστό εδάφιο της Αγίας Γραφής συνοψίζει αυτή τη ζωοσωτήρια θυσία ως εξής: «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».—Ιωάννης 3:16.

Παρότι πολλοί γνωρίζουν αυτό το εδάφιο, λίγοι κατανοούν πραγματικά τη σημασία του. Ίσως αναρωτιούνται: “Γιατί χρειαζόμαστε τη θυσία του Χριστού; Πώς μπορεί ο θάνατος ενός ανθρώπου να σώσει την ανθρωπότητα από την καταδίκη του αιώνιου θανάτου;” Η Γραφή παρέχει σαφείς και ικανοποιητικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν για να ζουν λίγο καιρό στη γη, να περνούν δοκιμασίες, να απολαμβάνουν κάποια ευτυχία και κατόπιν να πεθαίνουν και να μεταβαίνουν σε καλύτερο τόπο. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, ο θάνατος είναι μέρος του σκοπού του Θεού για την ανθρωπότητα. Η Γραφή, όμως, δείχνει ότι ο θάνατος μαστίζει τους ανθρώπους για διαφορετικό λόγο, δηλώνοντας: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Ρωμαίους 5:12) Αυτό το εδάφιο δείχνει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας της αμαρτίας. Ποιος, όμως, είναι ο “ένας άνθρωπος” μέσω του οποίου οι ολέθριες συνέπειες της αμαρτίας έπληξαν το ανθρώπινο γένος;

Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia) παρατηρεί ότι οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από την ίδια πηγή, και η Γραφή προσδιορίζει ξεκάθαρα αυτή τη μία πηγή—τον “έναν άνθρωπο”. Στο εδάφιο Γένεση 1:27, διαβάζουμε: «Άρχισε ο Θεός να δημιουργεί τον άνθρωπο κατά την εικόνα του· κατά την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε· αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε». Έτσι λοιπόν, η Γραφή δηλώνει ότι το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι ήταν η κορωνίδα της δημιουργίας του Παντοδύναμου Θεού.

Η αφήγηση της Γένεσης δίνει περαιτέρω λεπτομέρειες για το πώς ήταν η ανθρώπινη ζωή μετά τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου από  τον Ιεχωβά Θεό. Είναι αξιοσημείωτο ότι, σε ολόκληρη αυτή την αφήγηση, ο Θεός αναφέρει το θάνατο μόνο ως συνέπεια της ανυπακοής. (Γένεση 2:16, 17) Αυτός ήθελε να ζουν οι άνθρωποι σε έναν όμορφο επίγειο παράδεισο, ευτυχισμένοι και υγιείς για πάντα. Δεν ήθελε να υφίστανται τις συνέπειες των γηρατειών και τελικά του θανάτου. Πώς, λοιπόν, κυρίευσε ο θάνατος ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Το 3ο κεφάλαιο της Γένεσης περιγράφει πώς το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι πήρε ηθελημένα την απόφαση να παρακούσουν τον Ζωοδότη τους, τον Ιεχωβά Θεό. Ως εκ τούτου, ο Θεός εκτέλεσε την ποινή που τους είχε γνωστοποιήσει εκ των προτέρων. Είπε στον άντρα: «Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις». (Γένεση 3:19) Σε εκπλήρωση του λόγου του Θεού, οι δύο ανυπάκουοι άνθρωποι τελικά πέθαναν.

Η βλάβη, όμως, δεν περιορίστηκε μόνο στο πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Η ανυπακοή τους συνέτριψε την προοπτική της τέλειας ζωής που θα απολάμβαναν οι απόγονοί τους. Ο Ιεχωβά συμπεριέλαβε στο σκοπό του εκείνους τους αγέννητους ακόμη ανθρώπους όταν είπε στον Αδάμ και στην Εύα: «Να είστε καρποφόροι και να πληθυνθείτε και να γεμίσετε τη γη και να την καθυποτάξετε και να έχετε σε υποταγή τα ψάρια της θάλασσας και τα πετούμενα πλάσματα των ουρανών και κάθε ζωντανό πλάσμα που κινείται πάνω στη γη». (Γένεση 1:28) Με τον καιρό, η ανθρώπινη οικογένεια θα γέμιζε τη γη και θα απολάμβανε στο έπακρο ευτυχισμένη ζωή δίχως θάνατο. Αλλά ο προπάτοράς τους ο Αδάμ—ο “ένας άνθρωπος”—τους πούλησε ως δούλους στην αμαρτία, με αναπόφευκτη κατάληξη το θάνατο. Ο απόστολος Παύλος, απόγονος του πρώτου ανθρώπου, έγραψε: «Είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την αμαρτία».—Ρωμαίους 7:14.

Όπως διάφοροι βάνδαλοι έχουν προξενήσει βλάβη σε ανεκτίμητα έργα τέχνης τους πρόσφατους καιρούς, έτσι και ο Αδάμ, αμαρτάνοντας, προξένησε σοβαρή βλάβη στο υπέροχο δημιούργημα του Θεού—την ανθρωπότητα. Τα παιδιά του Αδάμ απέκτησαν δικά τους παιδιά, κατόπιν εγγόνια, και ούτω καθεξής. Κάθε διαδοχική γενιά που ερχόταν σε ύπαρξη μεγάλωνε, παρήγε απογόνους και κατόπιν πέθαινε. Γιατί έχουν πεθάνει όλοι αυτοί; Επειδή όλοι κατάγονταν από τον Αδάμ. Η Γραφή δηλώνει: «Με το παράπτωμα ενός πέθαναν πολλοί». (Ρωμαίους 5:15) Η αρρώστια, τα γηρατειά, η τάση για αδικοπραγία και ο ίδιος ο θάνατος είναι θλιβερές συνέπειες της προδοσίας που διέπραξε ο Αδάμ σε βάρος της ίδιας του της οικογένειας. Αυτή η οικογένεια περιλαμβάνει όλους εμάς.

Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς στη Ρώμη, ο απόστολος Παύλος έγραψε για την οικτρή κατάσταση των ατελών ανθρώπων, περιλαμβανομένου και του ιδίου, καθώς και για τον απεγνωσμένο αγώνα κατά των συνεπειών της  αμαρτίας. Ο Παύλος αναφώνησε: «Ταλαίπωρος άνθρωπος που είμαι! Ποιος θα με σώσει από το σώμα που υφίσταται αυτόν το θάνατο;» Καλή ερώτηση, έτσι δεν είναι; Ποιος θα έσωζε τον Παύλο—και όλους όσους λαχταρούν τη διάσωση—από την υποδούλωση στην αμαρτία και στο θάνατο; Ο ίδιος ο Παύλος έδωσε την απάντηση: «Ευχαριστίες ας δοθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας!» (Ρωμαίους 7:14-25) Ναι, ο Δημιουργός μας έχει λάβει πρόνοια για να μας σώσει μέσω του Γιου του, του Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς περιέγραψε το ρόλο του στη διάσωση της ανθρωπότητας από τη θανάσιμη υποδούλωση στην αμαρτία, λέγοντας: «Ο Γιος του ανθρώπου . . . ήρθε . . . [για] να δώσει τη ζωή του λύτρο για πολλούς». (Ματθαίος 20:28, Η Καινή Διαθήκη—Εγχειρίδιο Μελέτης και Ζωής) Πώς χρησιμεύει η ζωή του Ιησού ως λύτρο; Πώς μας ωφελεί ο θάνατός του;

Η Γραφή περιγράφει τον Ιησού ως κάποιον που ήταν «χωρίς αμαρτία» και «χωρισμένος από τους αμαρτωλούς». Σε όλη τη ζωή του, ο Ιησούς υπάκουε τέλεια στο Νόμο του Θεού. (Εβραίους 4:15· 7:26) Ο θάνατος του Ιησού, λοιπόν, δεν ήταν συνέπεια της αμαρτίας και της ανυπακοής, όπως ήταν ο θάνατος του Αδάμ. (Ιεζεκιήλ 18:4) Αντίθετα, ο Ιησούς δέχτηκε να υποστεί θάνατο που δεν του άξιζε για να μπορέσει να φέρει σε πέρας το θέλημα του Πατέρα του και να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία και το θάνατο. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο Ιησούς ήρθε πρόθυμα για «να δώσει τη ζωή του [ως] λύτρο». Εκδηλώνοντας αγάπη που δεν έχει το όμοιό της στο διάβα της ιστορίας, ο Ιησούς πρόθυμα “γεύτηκε θάνατο για κάθε άνθρωπο”.—Εβραίους 2:9.

Η ζωή που θυσίασε ο Ιησούς ήταν το ακριβές αντίστοιχο της ζωής που έχασε ο Αδάμ όταν αμάρτησε. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού; Ο Ιεχωβά δέχτηκε αυτή τη θυσία ως «αντίστοιχο λύτρο για όλους». (1 Τιμόθεο 2:6) Στην ουσία, ο Θεός χρησιμοποίησε την αξία της ζωής του Ιησού για να εξαγοράσει, ή αλλιώς να απολυτρώσει, το ανθρώπινο γένος από τη δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο.

Η Γραφή αναφέρει επανειλημμένα αυτή τη μεγάλη πράξη αγάπης από μέρους του Δημιουργού του ανθρώπου. Ο Παύλος υπενθύμισε στους Χριστιανούς ότι “αγοράστηκαν με κάποιο αντίτιμο”. (1 Κορινθίους 6:20· 7:23) Ο Πέτρος έγραψε ότι ο Θεός χρησιμοποίησε, όχι χρυσάφι ή ασήμι, αλλά το αίμα του Γιου του για να απελευθερώσει τους Χριστιανούς από μια ζωή καταδικασμένη σε θάνατο. (1 Πέτρου 1:18, 19) Μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού, ο Ιεχωβά διευθέτησε να σώσει τους ανθρώπους ώστε να μην καταλήξουν σε αιώνιο θάνατο.

Σχετικά με τα εκτεταμένα οφέλη του λύτρου του Χριστού, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «[Ο Ιησούς Χριστός] είναι εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας, και όχι μόνο για τις δικές μας αλλά και για όλου του κόσμου». (1 Ιωάννη 2:2) Ναι, το λύτρο του Χριστού είναι διαθέσιμο σε όλη την ανθρωπότητα. Μήπως σημαίνει κάτι τέτοιο ότι θα ωφεληθούν όλοι αυτομάτως από αυτή την ανεκτίμητη  προμήθεια; Όχι. Θυμηθείτε τη διάσωση που αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο. Εκείνοι που προσπαθούσαν να σώσουν τους παγιδευμένους ανθρακωρύχους κατέβασαν έναν σωστικό θαλαμίσκο προς το μέρος τους, αλλά ο καθένας από τους παγιδευμένους άντρες έπρεπε να μπει στο θαλαμίσκο. Παρόμοια, όσοι επιθυμούν να ωφεληθούν από τη λυτρωτική θυσία του Χριστού δεν μπορούν απλώς να περιμένουν την ευλογία του Θεού. Χρειάζεται να αναλάβουν δράση.

Τι είδους δράση απαιτεί ο Θεός; Το εδάφιο Ιωάννης 3:36 μας λέει: «Αυτός που ασκεί πίστη στον Γιο έχει αιώνια ζωή· αυτός που παρακούει τον Γιο δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει πάνω του». Ο Θεός απαιτεί να έχουμε πίστη στη θυσία του Χριστού. Χρειάζεται δε και κάτι άλλο. «Από αυτό ξέρουμε ότι . . . έχουμε γνωρίσει [τον Ιησού], δηλαδή από το αν τηρούμε τις εντολές του». (1 Ιωάννη 2:3) Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι ο βασικός παράγοντας για να διασωθούμε από την αμαρτία και το θάνατο είναι το να ασκούμε πίστη στο λύτρο του Χριστού και να υπακούμε στις εντολές του.

Ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο εκδηλώνουμε πίστη στο λύτρο του Ιησού είναι το να δείχνουμε εκτίμηση για το θάνατό του τηρώντας την επέτειο αυτού του θανάτου, όπως πρόσταξε εκείνος. Προτού πεθάνει, ο Ιησούς θέσπισε ένα συμβολικό γεύμα με τους πιστούς αποστόλους του και τους είπε: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». (Λουκάς 22:19) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν εξαιρετικά πολύτιμη τη φιλία τους με τον Γιο του Θεού και υπακούν σε αυτή την εντολή. Φέτος, η Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού θα τηρηθεί το Σάββατο 22 Μαρτίου, μετά τη δύση του ήλιου. Σας προσκαλούμε θερμά να παρευρεθείτε σε αυτή την ειδική συνάθροιση υπακούοντας στην εντολή του Ιησού. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή σας μπορούν να σας πληροφορήσουν για την ώρα και την τοποθεσία αυτής της περίστασης. Κατά τον εορτασμό της Ανάμνησης, θα μάθετε περισσότερα σχετικά με το τι χρειάζεται να κάνετε ώστε να μπορέσει το λύτρο του Χριστού να σας απελευθερώσει από τις θανάσιμες συνέπειες της αμαρτίας του Αδάμ.

Λίγοι άνθρωποι σήμερα εκτιμούν πλήρως τη μεγάλη θυσία που έχουν κάνει ο Δημιουργός τους και ο Γιος του για να τους διασώσουν από την καταστροφή. Όσοι ασκούν πίστη σε αυτή τη θυσία επωφελούνται από μια ιδιαίτερη πηγή ευτυχίας. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε αναφορικά με τους συγχριστιανούς του: «Ασκείτε πίστη [στον Ιησού] και ευφραίνεστε με ανείπωτη και δοξασμένη χαρά, καθώς λαβαίνετε το τέλος της πίστης σας, τη σωτηρία των ψυχών σας». (1 Πέτρου 1:8, 9) Καλλιεργώντας αγάπη για τον Ιησού Χριστό και πίστη στη λυτρωτική του θυσία, μπορείτε να γεμίσετε τη ζωή σας με χαρά τώρα και να αποβλέπετε στη σωτηρία από την αμαρτία και το θάνατο.