Όταν Πεθαίνει Κάποιος που Αγαπάτε

Την Τρίτη 17 Ιουλίου 2007, γύρω στις εφτά το βράδυ, ένα επιβατικό αεροπλάνο εξετράπη της πορείας του στο διάδρομο προσγείωσης του πιο πολυσύχναστου αεροδρομίου της Βραζιλίας, στην καρδιά του Σάο Πάολο. Το αεροπλάνο διέσχισε έναν κεντρικό δρόμο και προσέκρουσε σε κάποιον εμπορευματικό σταθμό. Περίπου 200 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε εκείνο το δυστύχημα.

ΑΥΤΟ που χαρακτηρίστηκε ως η χειρότερη αεροπορική τραγωδία της Βραζιλίας χαράχτηκε ανεξίτηλα στις μνήμες όσων έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Η Κλοντέτ ήταν ανάμεσα σε εκείνους που υπέστησαν αυτή την απώλεια. Παρακολουθούσε τηλεόραση όταν άκουσε τα νέα για τη συντριβή του αεροπλάνου. Ο γιος της, ο Ρενάτο, βρισκόταν σε αυτό το αεροπλάνο. Ήταν μόνο 26 ετών. Σχεδίαζε να παντρευτεί τον Οκτώβριο. Η Κλοντέτ προσπαθούσε απεγνωσμένα να επικοινωνήσει μαζί του στο κινητό του τηλέφωνο, αλλά μάταια. Σωριάστηκε στο πάτωμα και έκλαιγε απαρηγόρητη.

Η Άντζι έχασε τον αρραβωνιαστικό της σε ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα τον Ιανουάριο του 1986. Όταν έμαθε τα νέα, συγκλονίστηκε. «Στην αρχή δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι ήταν εφιάλτης και ότι ξαφνικά θα ξυπνούσα και θα έβλεπα ότι δεν ήταν αλήθεια. Έτρεμα και είχα φρικτούς πόνους σαν να με είχε χτυπήσει κάποιος στο στομάχι». Η Άντζι υπέφερε από κατάθλιψη τα επόμενα τρία χρόνια. Παρότι έχουν περάσει 20 και πλέον χρόνια από το δυστύχημα, η ίδια εξακολουθεί να τρέμει όποτε θυμάται τι συνέβη.

Είναι αδύνατον να περιγραφούν με λόγια το σοκ, η δυσπιστία, το μούδιασμα και η απόγνωση που μπορούν να προκληθούν από τέτοιες τραγικές, απροσδόκητες απώλειες—αισθήματα τα οποία μπορούν να συντρίψουν κάποιον. Ωστόσο, ακόμη και αν ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι αναμενόμενος, όπως ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια, η θλίψη ίσως εξακολουθεί να είναι πολύ έντονη. Κανείς δεν είναι ποτέ απόλυτα προετοιμασμένος για το θάνατο ενός προσφιλούς. Η μητέρα της Νάνσι πέθανε το 2002 ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια. Εντούτοις, τη μέρα που πέθανε η μητέρα της, η Νάνσι καθόταν αποσβολωμένη στο πάτωμα του νοσοκομείου. Η ζωή φαινόταν να έχει χάσει κάθε νόημα για αυτήν. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε, αλλά εξακολουθεί να κλαίει όποτε σκέφτεται τη μητέρα της.

«Οι άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ μια απώλεια, απλώς τη συνηθίζουν», ανέφερε η Δρ Χόλι Γκ. Πρίγκερσον. Αν έχετε χάσει κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο εξαιτίας του θανάτου, απροσδόκητα ή όχι, ίσως αναρωτιέστε: “Είναι φυσιολογικό να θλίβομαι έτσι; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσω την απώλεια του αγαπημένου μου προσώπου; Θα ξαναδώ ποτέ αυτό το άτομο;” Το ακόλουθο άρθρο θα εξετάσει αυτά και άλλα ερωτήματα που ίσως έχετε.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

EVERTON DE FREITAS/​AFP/​Getty Images