Γεννήθηκα σε μια μεσοαστική γειτονιά στο Μπιλμπάο της βόρειας Ισπανίας. Ήμουν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά μιας οικογένειας αφοσιωμένων Καθολικών, και πήγαινα κάθε μέρα στη Λειτουργία. Στα 23 μου, έγινα δασκάλα—ένα λειτούργημα που αγαπούσα και ασκούσα 40 χρόνια. Μεταξύ άλλων, καμάρωνα που δίδασκα θρησκευτικά, ενώ τα βράδια υπηρετούσα ως κατηχήτρια—προετοίμαζα κορίτσια για την πρώτη τους μετάληψη.

Ύστερα από 12 ευτυχισμένα χρόνια γάμου, χήρεψα και απέμεινα με τέσσερις κόρες, μόλις στα 33 μου χρόνια! Αναζήτησα παρηγοριά στην Καθολική μου πίστη, αλλά με βασάνιζαν μονίμως οι ίδιες ερωτήσεις: “Γιατί συνεχίζουμε να πεθαίνουμε αν μας απολύτρωσε ο Χριστός; Γιατί προσευχόμαστε να έρθει η Βασιλεία του Θεού αν οι καλοί πηγαίνουν στον ουρανό;” Και κυρίως: “Αν μας κρίνει ο Θεός όταν πεθαίνουμε, γιατί πρέπει να εγκαταλείψουμε μετέπειτα τον ουρανό, το καθαρτήριο ή την κόλαση για την τελική κρίση;”

Έκανα αυτές τις ερωτήσεις σε μερικούς ιερείς που συνάντησα. Ένας μου απάντησε: «Πού να ξέρω. Ρώτα τον επίσκοπο. Τι σημασία έχει; Πιστεύεις στον Θεό, δεν πιστεύεις; Τα υπόλοιπα άστα!» Εγώ, όμως, δεν έπαψα να ψάχνω για απαντήσεις. Αργότερα, παρακολούθησα διαλέξεις Ιησουιτών, Πεντηκοστιανών και Γνωστικών, αλλά κανένας δεν μου έδωσε ικανοποιητικές απαντήσεις.

Αφού είχα περάσει τα 60, μια εφτάχρονη μαθήτρια με προσκάλεσε σε κάποια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μου άρεσαν όσα είδα και άκουσα, αλλά επειδή ήμουν πολυάσχολη δεν είχα περαιτέρω επαφές με τους Μάρτυρες. Έπειτα από δύο χρόνια, ήρθε στην πόρτα μου ένα αντρόγυνο Μαρτύρων, ο Χουάν και η Μαϊτέ. Με επισκέπτονταν επί τρεις μήνες και τους έκανα πολλές ερωτήσεις. Τελικά άρχισα Γραφική μελέτη.

Περίμενα πώς και πώς κάθε μελέτη! Ερευνούσα τα πάντα λεπτομερώς με τη βοήθεια τριών μεταφράσεων της Γραφής ώστε να είμαι βέβαιη ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίδασκαν  την αλήθεια. Σύντομα αντιλήφθηκα σε τι θρησκευτική σύγχυση βρισκόμουν επί δεκαετίες. Με προβλημάτιζε το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στα προηγούμενα πιστεύω μου και σε όσα μάθαινα από τη Γραφή. Ένιωθα συγκλονισμένη, λες και τα πιστεύω μου ήταν σαν τις βαθιές ρίζες ενός δέντρου που κάποιος έβγαζε μία μία.

Κατόπιν, ο δεύτερος άντρας μου αρρώστησε σοβαρά και πέθανε. Περίπου τότε, πήρα σύνταξη και έφυγα για λίγο από το Μπιλμπάο. Ο Χουάν και η Μαϊτέ μετακόμισαν και αυτοί αλλού. Δυστυχώς, σταμάτησα τη Γραφική μου μελέτη. Βαθιά μέσα μου, όμως, ήξερα ότι είχα βρει θησαυρό, τον οποίο δεν ξέχασα ποτέ.

Ύστερα από 20 περίπου χρόνια, στα 82 μου, ο Χουάν και η Μαϊτέ επέστρεψαν στο Μπιλμπάο και πέρασαν να με δουν. Πόσο χάρηκα που τους ξαναείδα! Κατάλαβα ότι ο Ιεχωβά δεν με είχε ξεχάσει, και άρχισα πάλι τη μελέτη μου. Ο Χουάν και η Μαϊτέ έδειξαν μεγάλη υπομονή μαζί μου, καθώς συχνά τους έκανα τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά. Είχα ανάγκη να ακούω συνέχεια τα Γραφικά επιχειρήματα ώστε να κόψω τους συναισθηματικούς δεσμούς με τα προηγούμενα πιστεύω μου αλλά και να είμαι σε θέση να εξηγήσω τη Γραφική αλήθεια σε φίλους και συγγενείς.

Η μέρα του βαφτίσματός μου—σε ηλικία 87 ετών—ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Βαφτίστηκα σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κάποιος Χριστιανός πρεσβύτερος εκφώνησε μια Γραφική ομιλία που απευθυνόταν ιδιαίτερα σε όσους επρόκειτο να βαφτιστούμε. Η ομιλία με συγκίνησε πολύ. Την άκουγα με προσοχή, λες και ο Ιεχωβά μιλούσε απευθείας σε εμένα. Μόλις βαφτίστηκα, δεκάδες Μάρτυρες με πλησίασαν και με συγχάρηκαν—παρότι οι περισσότεροι δεν με είχαν ξαναδεί!

Ανέκαθεν ήξερα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «η οδός». (Ιωάννης 14:6) Αλλά χάρη στη Γραφική μου μελέτη γνώρισα τον Ιεχωβά, εκείνον στον οποίο μας οδηγεί ο Ιησούς. Τώρα προσεύχομαι στον Θεό θεωρώντας τον αγαπητό μου Πατέρα και Φίλο. Η ανάγνωση του βιβλίου Πλησιάστε τον Ιεχωβά * αποτέλεσε σημείο στροφής στη ζωή μου. Την πρώτη φορά το διάβασα όλο σε μια νύχτα! Συγκινήθηκα μαθαίνοντας πόσο ελεήμων είναι στ’ αλήθεια ο Ιεχωβά.

Καθώς αναλογίζομαι την πολυετή μου έρευνα για τη θρησκευτική αλήθεια, μου έρχονται στο νου τα λόγια του Ιησού: «Εξακολουθήστε να ζητάτε και θα σας δοθεί· εξακολουθήστε να ψάχνετε και θα βρείτε· εξακολουθήστε να χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί». (Ματθαίος 7:7) Έχοντας βρει πια τις απαντήσεις που λαχταρούσα, χαίρομαι πολύ να τις λέω και σε άλλους.

Στα 90 μου, νιώθω νέα από πνευματική άποψη. Κάθε συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας είναι κάτι ξεχωριστό για εμένα, επειδή λαβαίνω πολύτιμη γνώση και απολαμβάνω τη συντροφιά των αγαπητών μου αδελφών. Ανυπομονώ να ξαναγίνω δασκάλα στον υποσχεμένο Παράδεισο στη γη. (Αποκάλυψη 21:3, 4) Θέλω ιδιαίτερα να δω τους προσφιλείς μου που έχουν πεθάνει να επανέρχονται στη ζωή ώστε να τους διδάξω τη Γραφική αλήθεια. (Πράξεις 24:15) Πόσο λαχταρώ να τους μιλήσω για το μεγάλο δώρο που μου έκανε ο Ιεχωβά στα γηρατειά μου!