‏«باشد که خدای امیدبخش،‏ با توکّلی که به او دارید،‏ شما را از شادی و آرامش کامل پر سازد تا امیدتان با قدرت روح‌القدس،‏ روزبه‌روز بیشتر شود.‏»—‏رومیان ۱۵:‏۱۳‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید.‏

 ‏«اینک خدای امید،‏ شما را از کمال شادی و آرامش در ایمان آکنده سازد تا با قدرت روح‌القدس،‏ سرشار از امید باشید.‏»—‏رومیان ۱۵:‏۱۳،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو.‏

 پولُس رسول با این کلامات،‏ از ته دل برای هم‌ایمانش شادی و آرامش خواست.‏ داشتن این خصوصیات،‏ از طریق امیدی که خدا می‌دهد و نیروی روح‌القدس امکان پذیر است.‏

 خدا در کلامش در مورد امیدی که به ما می‌دهد،‏ می‌گوید:‏ «در واقع هر آنچه در گذشته نوشته شد،‏ برای تعلیم ما بوده است و به ما امید می‌بخشد؛‏ زیرا این نوشته‌های مقدّس به ما دلگرمی می‌دهد و همچنین ما را یاری می‌کند تا پایدار بمانیم.‏» (‏رومیان ۱۵:‏۴‏)‏ خدا در کتاب مقدّس به ما وعده می‌دهد که تمام مشکلاتی که امروز می‌بینیم مثل فقر،‏ بی‌عدالتی،‏ بیماری و مرگ را از بین می‌برد.‏ (‏مکاشفه ۲۱:‏۴‏)‏ خدا از طریق عیسی به این وعده‌هایش عمل می‌کند.‏ برای همین ما می‌توانیم امید داشته باشیم که آیندهٔ بهتری در پیش رو داریم.‏—‏رومیان ۱۵:‏۱۲‏.‏

 ما تنها زمانی می‌توانیم امیدمان را ‹روزبه‌روز بیشتر کنیم› یا ‹سرشار از امید باشیم› که به خدا اعتماد داشته باشیم.‏ هرچه بهتر او را بشناسیم،‏ بیشتر به او اعتماد می‌کنیم.‏ (‏اِشَعْیا ۴۶:‏۱۰؛‏ تیتوس ۱:‏۲‏)‏ امیدی که خدا می‌دهد کاملاً قابل اعتماد است و حتی در سختی‌ها هم به ما آرامش و شادی می‌دهد.‏—‏رومیان ۱۲:‏۱۲‏.‏

 آرامش،‏ شادی و امید همین طور از طریق «روح‌القدس» یا همان نیروی فعال خدا امکان پذیر است.‏ a خدا از طریق روح‌القدس به وعده‌هایش عمل می‌کند و این موضوع خیلی امیدبخش است.‏ این نیرو همین طور به ما کمک می‌کند تا خصوصیات خوبی مثل شادی و آرامش را در خود پرورش دهیم.‏—‏غَلاطیان ۵:‏۲۲‏.‏

 کتاب رومیان در واقع نامه‌ای است که پولُس به مسیحیان در روم نوشت.‏ بعضی از این مسیحیان،‏ یهودی‌نژاد بودند و بعضی‌از آن‌ها از نژادهای دیگری بودند.‏ پولُس از همهٔ آن‌ها خواست که صرف‌نظر از نژاد و فرهنگشان در افکار و رفتار متحد باشند.‏—‏رومیان ۱۵:‏۶‏.‏

 پولُس به آن‌ها یادآوری کرد که خدا مدت‌ها قبل پیشگویی کرده بود که افرادی از قوم‌های مختلف او را با هم می‌پرستند.‏ پولُس برای اثبات این موضوع چهار بار از نوشته‌های عبری نقل‌قول کرد.‏ b (‏رومیان ۱۵:‏۹-‏۱۲‏)‏ نکته‌ای که پولُس بر آن تأکید کرد این بود که نه فقط یهودیان بلکه مردم از همهٔ نژادها می‌توانند از موعظهٔ عیسی فایده ببرند و از امیدی که خدا می‌دهد بهره‌مند می‌شوند.‏ برای همین،‏ همهٔ مسیحیان در روم باید صرف‌نظر از پیشینه‌شان مهمان‌نواز و مهربان می‌بودند و «یکدیگر را می‌پذیرفتند.‏»—‏رومیان ۱۵:‏۷‏.‏