گناه هر عمل،‏ احساس یا فکری است که خلاف معیار خداست.‏ انجام عملی اشتباه یا غیرعادلانه از دید خدا،‏ شکستن قانون او محسوب می‌شود و گناه است.‏ (‏۱یوحنا ۳:‏۴؛‏ ۵:‏۱۷‏)‏ در کتاب مقدّس آمده است که غفلت در انجام عمل درست نیز گناه است.‏—‏یعقوب ۴:‏۱۷‏.‏

 در زبان اصلی کتاب مقدّس واژهٔ گناه به معنی «به نشان نزدن» یا «به هدف نزدن» است.‏ برای مثال در کتاب مقدّس آمده است که گروهی از سربازان در زمان اسرائیل باستان چنان در پرتاب سنگ خبره بودند که «خطا» نمی‌کردند.‏ عبارت عبری‌ای که خطا نمی‌کردند ترجمه شده است،‏ به صورت تحت‌اللفظی «گناه نمی‌کردند» است.‏ (‏داوران ۲۰:‏۱۶‏)‏ پس گناه به این معنی است که در رعایت معیارهای کامل خدا به هدف نزنیم.‏

 خدا به عنوان هستی‌بخش و آفریدگار ما این حق را دارد که معیارهایی برای بشر تعیین کند.‏ (‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ هر یک از ما در مقابل اعمالمان به او جوابگو هستیم.‏—‏رومیان ۱۴:‏۱۲‏.‏

آیا می‌توان کاملاً از گناه اجتناب کرد؟‏

 خیر.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «همه گناه کرده‌اند و نمی‌توانند جلال خدا را به طور کامل منعکس کنند.‏» (‏رومیان ۳:‏۲۳؛‏ ۱پادشاهان ۸:‏۴۶؛‏ جامعه ۷:‏۲۰؛‏ ۱یوحنا ۱:‏۸‏)‏ چرا چنین است؟‏

 اولین انسان‌ها،‏ آدم و حوّا در ابتدا از گناه مبرّا بودند.‏ چون کامل و به صورت خدا آفریده شده بودند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۷‏)‏ اما با نافرمانی از خدا این وضعیتِ کامل خود را از دست دادند.‏ (‏پیدایش ۳:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۷-‏۱۹‏)‏ فرزندانی که به دنیا آوردند گناه و این وضعیت ناکامل را همچون نقص و کمبودی به ارث بردند.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ همان طور که داوود پادشاه اسرائیل باستان گفت:‏ «براستی که تقصیرکار زاده شده‌ام.‏»—‏مزمور ۵۱:‏۵‏.‏

آیا برخی گناهان بدتر از گناهان دیگرند؟‏

 بله.‏ برای مثال،‏ در کتاب مقدّس آمده است که مردم سُدوم باستان «شریر بودند و بسیار به خداوند گناه می‌ورزیدند» و گناهان آنان «سنگین» بود.‏ (‏پیدایش ۱۳:‏۱۳؛‏ ۱۸:‏۲۰‏)‏ به سه عاملی توجه کنید که گناهی را سنگین می‌سازد.‏

1.  ۱.‏ جدّیت.‏ کتاب مقدّس به ما هشدار می‌دهد که از گناهان جدّی مثل اعمال نامشروع جنسی،‏ زنا،‏ دزدی،‏ میگساری،‏ اخاذی،‏ قتل و توسل جستن به نیروهای غیبی دوری کنیم.‏ (‏۱قُرِنتیان ۶:‏۹-‏۱۱؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۸‏)‏ کتاب مقدّس میان این اعمال و گناهان غیرعمد که از روی بی‌فکری صورت می‌گیرد،‏ مثل سخن یا عملی که دیگران را می‌رنجاند،‏ تمایز قائل می‌شود.‏ (‏امثال ۱۲:‏۱۸؛‏ اِفِسُسیان ۴:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ با این همه،‏ کتاب مقدّس می‌گوید که نباید هیچ گناهی را کوچک شمرد،‏ چون می‌تواند به شکستن جدّی‌تر قوانین خدا منجر شود.‏—‏مَتّی ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏.‏

2.  ۲.‏ انگیزه.‏ برخی گناهان به دلیل بی‌اطلاعی از خواست خدا صورت می‌گیرد.‏ (‏اعمال ۱۷:‏۳۰؛‏ ۱تیموتائوس ۱:‏۱۳‏)‏ در عین حال که کتاب مقدّس این گناهان را موجه نمی‌داند،‏ اما میان این گناهان و گناهانی که قانون خدا از روی عمد و آگاهی شکسته می‌شود،‏ تمایز قائل می‌شود.‏ (‏اعداد ۱۵:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ گناه عمدی برخاسته از «دلِ شریرِ» است.‏—‏اِرْمیا ۱۶:‏۱۲‏.‏

3.  ۳.‏ دفعات.‏ کتاب مقدّس میان گناهی که یک بار انجام شود یا به دفعات در یک دورهٔ زمانی صورت گیرد،‏ تمایز قائل می‌شود.‏ (‏۱یوحنا ۳:‏۴-‏۸‏)‏ اگر ما با وجود دانستن آنچه درست است «عمداً به گناه خود ادامه دهیم» در داوری خدا محکوم می‌شویم.‏—‏عبرانیان ۱۰:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

 بار گناه کسانی که مرتکب گناهی سنگین می‌شوند می‌تواند آنان را از پا در آورد.‏ برای نمونه داوود پادشاه چنین نوشت:‏ «تقصیراتم از سَرَم گذشته،‏ همچون باری گران از طاقتم سنگین‌تر است.‏» (‏مزمور ۳۸:‏۴‏)‏ اما کتاب مقدّس این امید روشن را پیش روی ما نهاده است:‏ «شریر راههای خود را ترک گوید،‏ و شخص بدکار افکار خویش را؛‏ به سوی خداوند بازگردد،‏ که بر وی رحم خواهد کرد؛‏ و به سوی خدایمان بیاید،‏ که او را به‌فراوانی خواهد آمرزید.‏»—‏اِشَعْیا ۵۵:‏۷‏.‏