امروزه خیلی‌ها انتظار دارند که با آن‌ها رفتاری خاص شود و دنبال امتیازات خاصّی هستند.‏ آن‌ها حتی اگر به امتیازات خاصّی هم برسند قانع نمی‌شوند.‏ این طرز فکر ریشه در قدرنشناسی و روحیهٔ خودخواهانهٔ این دنیا دارد و نشانهٔ روزهای آخر است.‏—‏۲تیمو ۳:‏⁠۲‏.‏

در طول تاریخ همیشه افرادی بوده‌اند که رفتاری خودخواهانه داشته‌اند.‏ مثلاً،‏ آدم و حوّا تصمیم گرفتند خودشان خوب و بد را تعیین کنند و با عواقب بد آن روبرو شدند.‏ قرن‌ها بعد،‏ عُزّیا پادشاه یهودا فکر کرد حق دارد در معبد بخور بسوزاند،‏ ولی سخت در اشتباه بود.‏ (‏۲توا ۲۶:‏​۱۸،‏ ۱۹‏)‏ فریسیان و صَدّوقیان هم باور داشتند که چون از نسل ابراهیم می‌باشند پس شایستهٔ لطف خاص یَهُوَه هستند.‏—‏مت ۳:‏⁠۹‏.‏

ما با افراد خودخواه و خودپسند احاطه شده‌ایم و این روحیه می‌تواند روی ما هم تأثیر بگذارد.‏ (‏غلا ۵:‏۲۶‏)‏ کم‌کم ما هم شاید فکر کنیم که شایستهٔ امتیاز یا رفتاری خاص هستیم.‏ چطور می‌توانیم از این طرز فکر دوری کنیم؟‏ اول باید دیدگاهی مشابه دیدگاه یَهُوَه داشته باشیم.‏ در این زمینه،‏ دو اصل کتاب مقدّس می‌تواند به ما کمک کند.‏

یَهُوَه تعیین می‌کند که شایستهٔ دریافت چه چیزی هستیم.‏ به چند نمونه توجه کنید.‏

• در خانواده،‏ شوهر شایستهٔ احترام زنش و زن شایستهٔ محبت شوهر است.‏ (‏افس ۵:‏۳۳‏)‏ زن و شوهر شایستهٔ توجه عاشقانهٔ یکدیگر هستند.‏ (‏۱قر ۷:‏⁠۳‏)‏ والدین شایستهٔ اطاعت فرزندانشان و فرزندان هم  شایستهٔ محبت و مراقبت پدر و مادرشان هستند.‏—‏۲قر ۱۲:‏۱۴؛‏ افس ۶:‏⁠۲‏.‏

• در جماعت،‏ پیران مسیحی شایستهٔ احترام ما هستند.‏ (‏۱تسا ۵:‏۱۲‏)‏ با این حال یَهُوَه این اختیار را به آن‌ها نداده است که بر برادران و خواهرانشان سروری کنند.‏—‏۱پطر ۵:‏​۲،‏ ۳‏.‏

• خدا این اختیار را به حکومت‌های بشری داده است که از تابعانشان مالیات بخواهند و انتظار احترام داشته باشند.‏—‏روم ۱۳:‏​۱،‏ ۶،‏ ۷‏.‏

یَهُوَه از روی محبت،‏ بیشتر از آنچه شایسته‌اش هستیم به ما لطف می‌کند‏.‏ ما چون گناهکار هستیم،‏ تنها شایستهٔ مرگیم.‏ (‏روم ۶:‏۲۳‏)‏ با این حال،‏ یَهُوَه به خاطر محبت پایدارش برکت‌های زیادی به ما می‌دهد.‏ (‏مز ۱۰۳:‏​۱۰،‏ ۱۱‏)‏ داشتن برکات و امتیازات در زندگی‌مان،‏ به خاطر لطف یَهُوَه به ماست،‏ نه به خاطر این که شایستهٔ آن هستیم.‏—‏روم ۱۲:‏​۶-‏۸؛‏ افس ۲:‏⁠۸‏.‏

از روحیهٔ این دنیا دوری کنید.‏ شاید بدون این که متوجه باشیم،‏ فکر کنیم که شایستهٔ حق و حقوق بیشتری هستیم.‏ عیسی با استفاده از مَثَل کارگرانی که یک دینار مزد گرفتند،‏ نشان داد که این طرز فکر می‌تواند به راحتی در ما ایجاد شود.‏ بعضی از آن کارگران صبح زود کارشان را شروع کردند و تمام روز زیر آفتاب سوزان کار کردند؛‏ در حالی که بعضی دیگر فقط یک ساعت کار کردند.‏ به همین دلیل،‏ گروه اول فکر کردند که حقشان است که مزد بیشتری بگیرند.‏ (‏مت ۲۰:‏​۱-‏۱۶‏)‏ عیسی با این مَثَل نشان داد که پیروانش باید به هر چیزی که یَهُوَه به آن‌ها می‌دهد راضی باشند.‏

شکرگزار باشید،‏ نه پرتوقع.‏ (‏۱تسا ۵:‏۱۸‏)‏ پولُس رسول نمونهٔ خوبی برای ماست.‏ او از هم‌ایمانانش در قُرِنتُس درخواست کمک مالی نکرد،‏ هرچند این حق را داشت.‏ (‏۱قر ۹:‏​۱۱-‏۱۴‏)‏ ما هم باید بابت همهٔ برکت‌های  زندگی‌مان قدردان باشیم.‏ نمی‌خواهیم دیگران ما را شخصی پرتوقع بدانند.‏

فروتنی را در خود پرورش دهید.‏ وقتی کسی خودش را شخص مهمی می‌داند،‏ معمولا توقعش هم از دیگران بیشتر می‌شود.‏ فروتنی،‏ پادزهر این طرز فکر نادرست است.‏

دانیال نبی نمونهٔ خوبی از فروتنی بود.‏ او خوش‌قیافه،‏ باهوش و دارای توانایی‌هایی خاص بود.‏ او همینطور خانوادهٔ سرشناسی داشت.‏ به این خاطر می‌توانست فکر کند که مستحق مقامی است که به او داده بودند.‏ (‏دان ۱:‏​۳،‏ ۴،‏ ۱۹،‏ ۲۰‏)‏ ولی دانیال فروتن ماند و به همین دلیل یَهُوَه او را خیلی دوست داشت.‏—‏دان ۲:‏۳۰؛‏ ۱۰:‏​۱۱،‏ ۱۲‏.‏

خودخواهی و خودپسندی در این دنیا خیلی رایج است.‏ ما می‌خواهیم از این خصوصیت‌ها دور بمانیم و بابت برکت‌هایی که یَهُوَه به خاطر لطفش به ما می‌دهد،‏ قدردان و شاد باشیم.‏