من در سال ۱۹۲۳ در شهر کوچکی به نام هِمس‌وُرت در استان یورک‌شایر انگلستان به دنیا آمدم.‏ یک برادر بزرگ‌تر به نام باب داشتم.‏ وقتی ۹ ساله بودم،‏ کتاب‌هایی به دست پدرم رسید که توضیح می‌داد چطور ادیان دروغین مردم را فریب داده است.‏ او با خواندن آن کتاب‌ها شدیداً تحت تأثیر قرار گرفت.‏ چند سال بعد برادری به نام باب آتکینسُن به خانهٔ ما آمد و یکی از گفتارهای ضبط‌شدهٔ برادر راترفورد را از روی گرامافون برای ما پخش کرد.‏ آن گفتار را همان گروهی تهیه کرده بود که پدرم کتاب‌هایشان را خوانده بود.‏ والدینم از برادر آتکینسُن خواستند که هر شب برای شام به خانهٔ ما بیاید و به سؤالات بسیاری که از کتاب مقدّس داشتیم پاسخ دهد.‏ همچنین ما دعوت شدیم که در جلساتی که در خانهٔ یکی از برادران برگزار می‌شد و چند کیلومتر از ما فاصله داشت شرکت کنیم.‏ از آن پس به طور مرتب در جلسات شرکت کردیم.‏ سپس جماعت کوچکی در هِمس‌وُرت تشکیل شد.‏ ما خادمان منطقه را که امروزه سرپرستان حوزه نام دارند در خانهٔ خود می‌پذیرفتیم و پیشگامان را برای صرف غذا به خانه‌مان دعوت می‌کردیم.‏ معاشرت با آنان تأثیر بسزایی بر من گذاشت.‏

مدتی بود که ما یک کسب‌وکار خانوادگی شروع کرده بودیم.‏ اما پدرم به برادرم گفت:‏ «اگر می‌خواهی خدمت پیشگامی را شروع کنی،‏ می‌توانیم کسب‌وکارمان را بفروشیم.‏» باب موافقت کرد و در ۲۱ سالگی خانه را ترک کرد تا به خدمت پیشگامی بپردازد.‏ من نیز دو سال بعد یعنی در ۱۶ سالگی خدمت پیشگامی را شروع کردم.‏ اکثر اوقات به‌جز آخر هفته‌ها،‏ به‌تنهایی و با استفاده از کارت‌های وعظ و گرامافون موعظه می‌کردم.‏ یَهُوَه تلاش‌های مرا برکت داد.‏ یک شاگرد پیدا کردم که تغییراتی اساسی در زندگی‌اش ایجاد کرد.‏ بیشتر اعضای خانوادهٔ او نیز به‌مرور حقیقت را پذیرفتند.‏ یک سال بعد،‏ از من و خواهری به نام ماری هِنشِل دعوت شد که در شهرستان چِشایر در محدوده‌ای که در آن موعظه نمی‌شد به‌عنوان پیشگام ویژه خدمت کنیم.‏

اواسط جنگ جهانی دوم بود.‏ از زنان انتظار می‌رفت که به رزمندگان کمک برسانند.‏ از آنجایی که ما پیشگام ویژه بودیم و تمام‌وقت موعظه می‌کردیم،‏ انتظار داشتیم که مانند خادمان تمام‌وقت در مذاهب دیگر از این فعالیت‌ها معاف باشیم.‏ اما دادگاه رأی مخالف داد و من به دلیل بی‌طرفی‌ام،‏ ۳۱ روز به زندان افتادم.‏ سال بعد یعنی  وقتی ۱۹ ساله بودم،‏ دو بار دیگر به دادگاه احضار شدم،‏ زیرا وجدانم اجازه نمی‌داد از رزمندگان جنگ حمایت کنم.‏ اما هر دو بار مرا مرخص کردند.‏ در تمام آن مدت می‌دانستم که روح‌القدس به من کمک می‌کند و یَهُوَه دستم را گرفته و به من قوّت می‌دهد.‏—‏اشع ۴۱:‏۱۰،‏ ۱۳‏.‏

در سال ۱۹۴۶ آرتور مَت‌یوز را ملاقات کردم.‏ او نیز به‌دلیل بی‌طرفی‌اش سه ماه در زندان بود و پس از آن به برادرش دِنیس که در هِمس‌وُرت پیشگام ویژه بود ملحق شد.‏ آرتور و دِنیس از کودکی حقیقت را از پدرشان آموخته و در نوجوانی تعمید گرفته بودند.‏ کمی بعد از این که آنان خدمت پیشگامی را شروع کردند،‏ دِنیس به ایرلند فرستاده شد و آرتور دیگر همکاری برای خدمت پیشگامی نداشت.‏ والدینم که تحت تأثیر رفتار خوب آرتور و غیرتش در خدمت موعظه قرار گرفته بودند،‏ از او دعوت کردند که با آن‌ها زندگی کند.‏ زمانی که من به دیدن والدینم می‌رفتم،‏ معمولاً بعد از صرف غذا من و آرتور ظرف‌ها را می‌شستیم.‏ به‌تدریج صمیمی‌تر شدیم و برای هم نامه می‌نوشتیم.‏ در سال ۱۹۴۸ آرتور دوباره به سه ماه زندان محکوم شد.‏ ما در سال ۱۹۴۹ ازدواج کردیم و هدفمان این بود که تا جای ممکن به خدمت تمام‌وقت ادامه دهیم.‏ بسیار مراقب بودیم که چطور درآمدمان را خرج می‌کنیم.‏ در روزهای مرخصی‌مان،‏ کار میوه‌چینی می‌کردیم تا مقداری درآمد کسب کنیم.‏ یَهُوَه به ما برکت داد و توانستیم خدمت پیشگامی را ادامه دهیم.‏

بعد از یک سال از ما خواسته شد که به ایرلند شمالی برویم،‏ ابتدا به شهر آرما و سپس به شهر نیوری.‏ مردم آن دو شهر کاتولیک و بسیار متعصب بودند.‏ بنابراین هنگام موعظه باید بسیار بااحتیاط و عاقلانه عمل می‌کردیم.‏ جلساتمان تنها هشت نفر شرکت‌کننده داشت و در خانهٔ برادر و خواهری برگزار می‌شد که ۱۶ کیلومتر با ما فاصله داشتند.‏ برخی شب‌ها که آنجا می‌ماندیم،‏ روی زمین می‌خوابیدیم و روز بعد صبحانه‌ای مفصل و خوشمزه می‌خوردیم.‏ واقعاً باعث خوشحالی است که اکنون در آن منطقه مبشّران بسیاری وجود دارد.‏

برادرم و همسرش لاتِه نیز در ایرلند شمالی پیشگام ویژه بودند.‏ در سال ۱۹۵۲ هر چهار نفرمان در کنگرهٔ ناحیه‌ای در بِلفاست شرکت کردیم.‏ برادری در بِلفاست ما چهار نفر را به همراه پرایس هِیوز که در آن زمان ناظر شعبهٔ بریتانیا بود در خانه‌اش پذیرفت.‏ یک شب که دور هم بودیم در رابطه با کتابچهٔ جدیدی به نام «راه خدا محبت است» صحبت می‌کردیم که به‌خصوص برای ایرلندی‌ها به چاپ رسیده بود.‏ برادر هِیوز گفت که موعظه به کاتولیک‌ها در ایرلند جنوبی بسیار مشکل بود.‏ مردم برادران و خواهران را از خانه و سرپناه‌شان بیرون می‌راندند.‏ کشیشان مردم را ترغیب می‌کردند که به برادران و خواهران حمله کنند.‏ او همچنین گفت:‏ «ما به زوج‌هایی نیاز داریم که ماشین داشته باشند و در فعالیتی ویژه برای توزیع این کتابچه در سراسر کشور شرکت کنند.‏»‏ * ما هم فوراً گفتیم:‏ «روی ما حساب کنید!‏»‏

خواهری به نام ما روتلَند در دوبلین که سال‌ها یَهُوَه را وفادارانه خدمت کرده بود همیشه پیشگامان را در خانهٔ خود می‌پذیرفت.‏ ما  نیز مدتی را در خانهٔ او ماندیم و برخی از دارایی‌مان را فروختیم.‏ بعد از آن هر چهار نفرمان سوار موتور سه‌چرخِ برادرم باب شدیم و در جستجوی یک ماشین به راه افتادیم.‏ سرانجام یک ماشین دست‌دومِ خوب پیدا کردیم،‏ اما چون هیچ‌کدام از ما رانندگی بلد نبودیم از فروشنده خواستیم که خودش تا محل اقامت ما رانندگی کند.‏ آرتور آن روز عصر ساعت‌ها روی تخت نشست و به‌اصطلاح تمرین رانندگی کرد.‏ صبح روز بعد وقتی آرتور سعی می‌کرد ماشین را از پارکینگ بیرون بیاورد،‏ خواهری میسیونر به نام میلدِرِد ویلِت که بعدها با جان بار ازدواج کرد،‏ به آنجا آمد.‏ او رانندگی بلد بود و کمی با ما تمرین کرد.‏ به این شکل ما رانندگی یاد گرفتیم.‏

قدم بعدی این بود که سرپناهی پیدا کنیم.‏ برادران به ما گفته بودند که زندگی در ماشین‌های کاراوان خطرناک است،‏ زیرا گاهی اوقات مخالفان آن را آتش می‌زنند.‏ بنابراین سعی کردیم خانه‌ای پیدا کنیم،‏ اما تلاش‌هایمان بی‌ثمر بود.‏ آن شب هر چهار نفرمان در ماشین خوابیدیم.‏ روز بعد تنها توانستیم یک کاراوان ساده با یک تخت دو طبقهٔ کوچک پیدا کنیم.‏ آن کاراوان خانهٔ ما شد.‏ وقتی دیدیم که کشاورزان با مهربانی اجازه می‌دهند که کاراوان را در زمین آن‌ها پارک کنیم تعجب کردیم و از این بابت واقعاً خوشحال بودیم.‏ در محدوده‌ای که حدوداً ۲۰ کیلومتر از کاراوان فاصله داشت موعظه می‌کردیم و سپس به منطقه‌ای که کاراوان را پارک کرده بودیم برمی‌گشتیم تا بازدیدهایمان را انجام دهیم.‏

به کسانی که در جنوب شرقی ایرلند جنوبی زندگی می‌کردند،‏ موعظه کردیم و خوشبختانه با هیچ مخالفت جدّی‌ای روبرو نشدیم.‏ بیش از ۲۰٬۰۰۰ کتابچه پخش کردیم و اسامی افراد علاقه‌مند را به شعبهٔ بریتانیا فرستادیم.‏ واقعاً جای خوشحالی است که امروزه صدها مبشّر در آن منطقه وجود دارد.‏

مدتی بعد به محدودهٔ جنوب لندن منتقل شدیم.‏ بعد از چند هفته از شعبهٔ بریتانیا با آرتور تماس گرفتند و از او خواستند که از فردای آن روز به عنوان سرپرست حوزه خدمت کند!‏ بعد از یک هفته آموزش،‏ به حوزهٔ جدیدمان در اسکاتلند رفتیم.‏ به همین دلیل آرتور وقت چندانی نداشت که گفتارهایش را آماده کند.‏ اما او همیشه حاضر و آماده بود که در خدمت به یَهُوَه هر وظیفه‌ای را قبول کند.‏ الگوی او همیشه باعث تشویق من بوده است.‏ ما واقعاً از وظیفهٔ جدیدمان لذّت می‌بردیم.‏ در گذشته سال‌ها در محدوده‌ای خدمت کردیم که مبشّری در آن نبود،‏ اما در خدمت حوزه می‌توانستیم از همکاری با برادران و خواهران دیگر لذّت ببریم.‏

در سال ۱۹۶۲ از آرتور دعوت شد که در دورهٔ آموزشی جِلْعاد شرکت کند.‏ باید تصمیم بزرگی می‌گرفتیم.‏ آن دوره ۱۰ ماه طول می‌کشید و من نمی‌توانستم با او بروم زیرا دعوت نشده بودم.‏ سرانجام تصمیم گرفتیم که آرتور این دعوت را بپذیرد.‏ در طول آن مدت من برای خدمت پیشگامی همکاری نداشتم،‏ به همین دلیل دوباره به‌عنوان پیشگام ویژه به هِمس‌وُرت فرستاده شدم.‏ وقتی آرتور بعد از یک سال بازگشت،‏ به‌عنوان سرپرست ناحیه در اسکاتلند،‏ ایرلند شمالی و شمال انگلستان منصوب شد و ما در آن ناحیه مشغول به خدمت شدیم.‏

در سال ۱۹۶۴ آرتور به‌عنوان ناظر شعبه در ایرلند جنوبی منصوب شد.‏ در ابتدا من کمی از این تغییر نگران بودم،‏ زیرا ما واقعاً از خدمت سیّاری لذّت می‌بردیم.‏ اما اکنون که به گذشته فکر می‌کنم،‏ واقعاً از یَهُوَه ممنونم که به ما افتخار داد در بیت‌ئیل خدمت کنیم.‏ فکر می‌کنم اگر مسئولیتی را بپذیریم،‏ حتی اگر آن را دوست نداشته باشیم،‏ یَهُوَه خدا به ما برکت خواهد داد.‏ در بیت‌ئیل مسئولیت‌های مختلفی داشتم،‏ از جمله کار دفتری،‏ بسته‌بندی نشریات،‏ آشپزی و نظافت.‏ برای مدتی نیز آرتور در ایرلند سرپرست ناحیه شد و ما می‌توانستیم به دیدن برادران در سراسر کشور برویم.‏ همچنین شاهد بودیم که چطور شاگردانمان در حقیقت پیشرفت می‌کنند.‏ تمامی این‌ها ما را به خانوادهٔ شاهدان یَهُوَه در ایرلند نزدیک‌تر می‌ساخت.‏ به راستی که چه برکتی!‏

اولین کنگرهٔ بین‌المللی ایرلند در سال ۱۹۶۵ در دوبلین برگزار شد.‏ * آن کنگره با وجود مخالفت‌های شدید،‏ نتیجهٔ بسیار خوبی داشت.‏ ۳۹۴۸ نفر در آن گردهمایی شرکت کردند و ۶۵ نفر تعمید گرفتند.‏ همچنین ۳۵۰۰ نفر مهمان ویژه از سراسر دنیا آمده بودند که در خانهٔ اهالی شهر دوبلین می‌ماندند.‏ تمام میزبانان به دلیل مهمان‌نوازی‌شان نامهٔ قدردانی دریافت کردند.‏ آنان نیز مهمانان را به دلیل رفتار خوبشان تحسین کردند.‏ به‌راستی آن کنگره نقطهٔ عطفی در تاریخ ایرلند بود.‏

در سال ۱۹۶۶ دفتر شعبه در دوبلین نظارت همهٔ جماعت‌های ایرلند شمالی و جنوبی را بر عهده گرفت،‏ هرچند که بین مردم این دو کشور بر سر مسائل سیاسی و مذهبی هنوز اختلاف نظر و دودستگی وجود داشت.‏ واقعاً شگفت‌انگیز بود که بسیاری از کاتولیک‌ها حقیقت را می‌پذیرفتند و در کنار برادرانی که در گذشته پروتستان بودند خدمت می‌کردند.‏

در سال ۲۰۱۱ زندگی‌مان به کلّی تغییر کرد.‏ شعبهٔ ایرلند و بریتانیا ادغام شدند و ما به بیت‌ئیل لندن فرستاده شدیم.‏ من نگران سلامتی آرتور بودم،‏ زیرا او به بیماری پارکینسون مبتلا شده بود.‏ سرانجام در ۲۰ مهٔ ۲۰۱۵ آرتور را که ۶۶ سال همراه و یاورم بود،‏ از دست دادم.‏

بعد از مرگ آرتور غم و اندوه شدیدی دارم و دلم شکسته است!‏ در گذشته او همیشه کنارم بود و از من حمایت می‌کرد.‏ واقعاً دلم برایش تنگ شده است!‏ اما در چنین شرایطی حس می‌کنم به یَهُوَه نزدیک‌ترم.‏ همچنین از این که می‌بینم دیگران چقدر آرتور را دوست داشتند،‏ دلگرم می‌شوم.‏ از دوستانم در ایرلند،‏ بریتانیا و حتی آمریکا نامه‌های بسیاری دریافت کردم.‏ این نامه‌ها و سخنان برادرِ آرتور،‏ دِنیس و همسرش مِیویس و برادرزاده‌هایم روت و جودی چنان مرا دلگرم کرده است که با کلمات نمی‌توانم بیان کنم.‏

اِشَعْیا ۳۰:‏۱۸ مرا بسیار تشویق می‌کند که می‌گوید:‏ «خداوند منتظر است تا با شما بر حسب فیض عمل کند؛‏ او برمی‌خیزد تا بر شما رحمت نماید.‏ زیرا یهوه خدای عدالت است؛‏ خوشا به حال همهٔ آنان که برای او انتظار می‌کشند.‏» تعمّق بر این که یَهُوَه انتظار می‌کشد تا مشکلات ما را حل کند و در دنیای جدید به ما مسئولیت‌های جدیدی بدهد،‏ واقعاً مرا دلگرم می‌سازد.‏

یَهُوَه همواره ما را هدایت کرده است و به خدمتمان در ایرلند برکت داده است!‏ مایهٔ افتخار من است که سهمی کوچک در پیشبرد این فعالیت داشتم.‏ شکی نیست که انجام خواست خدا همواره برکات به همراه دارد.‏