۱-‏۲.‏ برادری چه تجربه‌ای کرد و از آن چه آموخت؟‏

 سال‌ها پیش دو پیر جماعت به دیدن خواهری رفتند که مدتی بود در جلسات شرکت نمی‌کرد.‏ برادری که گفتگو را پیش می‌برد آیاتی در مورد شرکت در جلسات خواند.‏ در آخر،‏ از دیدارشان راضی بود و با خود فکر کرد آن آیات برای خواهرمان بجا،‏ مفید و دلگرم‌کننده بوده.‏ اما پیش از ترک خانه خواهرمان به آن دو گفت:‏ «شما از وضعیت من هیچی نمی‌دانید!‏» آن دو برادر بدون اطلاع از وضعیت و مشکل خواهرمان به او پند داده بودند.‏ در نتیجه او احساس نکرد که از آن دیدار و پندها فایده‌ای برده است.‏

^۲ برادرمان می‌گوید:‏ «آن روز گفتهٔ خواهرمان به نظرم گستاخانه آمد.‏ اما وقتی بیشتر فکر کردم متوجه شدم،‏ به جای این که خود را آماده کنم که چه سؤالاتی بپرسم،‏ خود را آماده کرده بودم که چه آیاتی بخوانم.‏ سؤالاتی مثل:‏ ‹چه اتفاقی افتاده؟‏ یا چطور می‌توانم کمکی باشم؟‏›» این تجربه درسی باارزش به برادرمان داد و از او شبانی دلسوز و همدل ساخت.‏

۳.‏ در جماعت ممکن است لازم باشد چه کسانی پند دهند؟‏

 ^۳ پیران جماعت،‏ به عنوان شبانانِ قوم خدا وظیفه دارند در صورت نیاز پند دهند.‏ اما شاید موقعیتی پیش آید که لازم باشد دیگر اعضای جماعت نیز پند دهند.‏ مثلاً شاید برادر یا خواهری لازم بیند بر مبنای کتاب مقدّس به دوستش پند بدهد.‏ (‏مز ۱۴۱:‏۵؛‏ امث ۲۵:‏۱۲‏)‏ یا خواهری مسن‌تر در مواردی همچون آنچه در تیتوس ۲:‏۳-‏۵ آمده ‹زنان جوان‌تر را نصیحت کند.‏›  پدرمادرها نیز لازم است برای اصلاح فرزندانشان به آن‌ها پند و نصایح لازم را بدهند.‏ گرچه پیران جماعت مخاطب این مقاله هستند،‏ اما نکات آن برای همه مفید است.‏ خواهیم دید که چطور پندی بدهیم که عملی باشد،‏ انگیزهٔ عمل ایجاد کند و در عین حال ‹دل را شاد سازد.‏›—‏امث ۲۷:‏۹‏.‏

۴.‏ در این مقاله چه می‌خوانیم؟‏

^۴ در این مقاله چهار پرسش بررسی می‌شود:‏ ۱)‏ دلیل اصلی از پند دادن چیست؟‏ ۲)‏ آیا اصلاً ضروری است پندی داده شود؟‏ ۳)‏ بهترست چه کسی پند دهد؟‏ ۴)‏ چگونه پندی مؤثر بدهیم؟‏

۵.‏ چگونه پیران جماعت می‌توانند به شیوه‌ای پرمهر پند دهند؟‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴،‏ ۷‏)‏

^۵ پیران جماعت،‏ اعضای جماعت را دوست دارند.‏ همین محبت و علاقه،‏ آن‌ها را بر آن می‌دارد به کسی که در خطرِ قدم برداشتن در راه خطاست،‏ پند دهند.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ پس بجاست پیش از پند دادن بر چند جنبهٔ خاص از محبت تعمّق کنند.‏ در کتاب مقدّس آمده:‏ «محبت،‏ بردبار و مهربان است.‏ .‏ .‏ .‏ محبت با همه چیز مدارا می‌کند،‏ به همه چیز اعتماد دارد،‏ همواره امیدوار است و در همه چیز پایداری می‌کند.‏» ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴،‏ ۷ خوانده شود.‏)‏ پیر جماعت با تأمّل بر این آیات می‌تواند دلیل اصلی و انگیزه‌اش را از پند دادن ارزیابی کند و با محبت و انگیزه‌ای خالص پند دهد.‏ اگر شنونده این علاقه و توجه خالصانه را حس کند،‏ رغبت بیشتری در به کار بستن آن پند خواهد داشت.‏—‏روم ۱۲:‏۱۰‏.‏

۶.‏ پولُس چه نمونه‌ای گذاشته است؟‏

^۶ پولُس رسول در این خصوص نمونه بود.‏ مثلاً زمانی که در تِسالونیکی برادران نیاز به پند داشتند،‏ پولُس تردید نکرد؟‏ چگونه عمل کرد؟‏ در نامه‌اش،‏ اول آن‌ها را به خاطر وفاداری‌شان در خدمت،‏ تلاش،‏ زحمات و پایداری‌شان تحسین کرد.‏ بعد به آنچه بر سرشان آمده بود فکر کرد که چه آزارها دیده و چه سختی‌ها کشیده بودند.‏ (‏۱تسا ۱:‏۳؛‏ ۲تسا ۱:‏۴‏)‏ در ضمن به آن‌ها یادآور شد که برای مسیحیان دیگر نمونه بوده‌اند.‏ (‏۱تسا ۱:‏۸،‏ ۹‏)‏ حتماً این گفته‌های صمیمی و خالصانهٔ پولُس،‏ دل برادران تِسالونیکی را بسیار شاد کرد!‏ شکی برای آن‌ها نبود که پولُس از صمیم قلب دوستشان دارد.‏ برای همین پولُس توانست در هر دو نامه‌اش به آن‌ها پندهای مؤثر و مفید دهد.‏—‏۱تسا ۴:‏۱،‏ ۳-‏۵،‏ ۱۱؛‏ ۲تسا ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۷.‏ یک دلیل واکنش منفی در مقابل پند چیست؟‏

^۷ پندی که به شیوهٔ درست داده نشود،‏ چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟‏ یکی از پیران باتجربه می‌گوید:‏ «بعضی در مقابل پند واکنش منفی نشان می‌دهند،‏ نه به خاطر این که آن پند اشکالی داشته،‏ فقط به خاطر این که به شیوه‌ای درست گفته نشده.‏» از این نکته چه یاد می‌گیریم؟‏ پذیرش پندی که از روی محبت داده می‌شود،‏ بسیار آسان‌تر از پندی است که از روی ناراحتی و آزردگی داده می‌شود.‏

۸.‏ پیر جماعت پیش از هر اقدامی برای پند دادن،‏ لازم است چه کند؟‏

^۸ پیران جماعت نباید در پند دادن عجله کنند.‏ پیش از اقدام به هر کاری بجاست پیر جماعت از خود بپرسد:‏ ‹آیا واقعاً لازم است چیزی بگویم؟‏ آیا مطمئنم که اشتباه و خطایی صورت گرفته؟‏ آیا واقعاً فرمانی از کتاب مقدّس نقض شده؟‏ یا موضوع فقط اختلاف نظر یا سلیقه است؟‏› پیران باید عاقلانه عمل کنند  و نباید ‹در سخن گفتن عجول باشند.‏› (‏امث ۲۹:‏۲۰‏)‏ اگر پیر مسیحی مطمئن نیست که آیا هم‌ایمانش واقعاً خلاف کتاب مقدّس عمل می‌کند و نیاز به پند دارد،‏ بجاست با پیری دیگر مشورت کند.‏—‏۲تیمو ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

۹.‏ از پولُس برای پند دادن در مورد لباس و ظاهر چه درسی می‌گیریم؟‏ (‏۱تیموتائوس ۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏

^۹ مثالی می‌زنیم.‏ فرض کنید از نظر پیر جماعتی ظاهر و شیوهٔ لباس پوشیدن هم‌ایمانی مناسب نیست.‏ بجاست پیش از هر کاری از خود بپرسد:‏ ‹آیا بر مبنای آیات واقعاً دلیلی برای پند دادن وجود دارد؟‏› مسلّم است که نمی‌خواهد نظر شخصی خود را اِعمال کند،‏ پس لازم است با پیری دیگر یا مبشّری باتجربه که قوّهٔ تشخیص خوبی دارد مشورت کند،‏ و با هم پند پولُس در مورد ظاهر و شیوهٔ لباس پوشیدن را بررسی کنند.‏ ‏(‏۱تیموتائوس ۲:‏۹،‏ ۱۰ خوانده شود.‏)‏ پولُس در این آیات فهرستی از بایدها و نبایدها نداده،‏ بلکه به اصولی کلّی اشاره کرده.‏ فرد مسیحی باید در انتخاب لباس به این اصول توجه کند و لباسی مناسب،‏ سنجیده و شایستهٔ خادم یَهُوَه بپوشد.‏ گفتهٔ پولُس نشان می‌دهد فرد مسیحی آزاد است در چهارچوب آیات،‏ لباسی مطابق سلیقهٔ شخصی خود انتخاب کند.‏ پس برای تشخیص ضرورت پند دادن در این خصوص،‏ پیران مسیحی باید توجه کنند که آیا انتخاب شخص بازتابی از نجابت و سنجیدگی است.‏

۱۰.‏ در مورد تصمیمات شخصی چه نکته‌ای اهمیت دارد؟‏

^۱۰ نباید فراموش کنیم که دو مسیحی بالغ ممکن است در چهارچوب اصول کتاب مقدّس،‏ دو تصمیم متفاوت بگیرند.‏ هیچ گاه نباید معیارهای شخصی خودمان از درست و نادرست را به دیگران تحمیل کنیم.‏—‏روم ۱۴:‏۱۰‏.‏

۱۱-‏۱۲.‏ اگر پند و تذکر ضروری است پیران جماعت باید به چه نکتهٔ دیگری توجه کنند،‏ و چرا؟‏

^۱۱ اگر پند و تذکر ضروری است،‏ قدم بعد چیست؟‏ باید تشیخص دهیم چه کسی این وظیفه را انجام دهد.‏ پیر جماعت پیش از پند دادن به خواهری متأهل یا فرزند خانواده‌ای،‏ باید با سرپرست خانوادهٔ او صحبت کند.‏ شاید سرپرست خانواده ترجیح دهد که خود اقدام کند،‏ * یا هنگام پند دادن حضور داشته باشد.‏ همچنین همان طور که در  بند ۳ گفته شد،‏ گاه ممکن است پیران جماعت برای پند به خواهری جوان،‏ از خواهری مسن‌تر کمک بخواهند.‏

^۱۲ پیران جماعت به نکتهٔ دیگری نیز باید توجه کنند.‏ بجاست پیر جماعت پیش از پند دادن به کسی،‏  از خود بپرسد:‏ ‹آیا خود این پند را بدهم،‏ یا برای این کار شخص دیگری مناسب‌تر است؟‏› مثلاً شخصی که عزّت‌نفس پایینی دارد،‏ شاید در مقابل پند پیر جماعتی که خود با این مشکل دست‌وپنجه نرم کرده،‏ واکنش بهتری نشان دهد.‏ معمولاً پیری که تجربه‌ای مشابه داشته،‏ هم‌ایمانمان را بهتر درک می‌کند و طوری پند می‌دهد که پذیرش آن آسان‌تر است.‏ در عین حال تمامی پیران وظیفه دارند اعضای جماعت را ترغیب کنند که هماهنگ با اصول کتاب مقدّس تغییرات لازم را در خود ایجاد کنند.‏ در واقع اگر پند و تذکر ضروری است،‏ پیر جماعت باید وظیفه‌اش را انجام دهد.‏

۱۳-‏۱۴.‏ چرا «شنیدن» برای پیر جماعت مهم است؟‏

^۱۳ آمادهٔ شنیدن باشید.‏ برای پند دادن پیر جماعت از قبل خود را آماده می‌کند،‏ او باید از خود بپرسد:‏ ‹هم‌ایمانم در چه موقعیت و شرایطی است؟‏ در مورد او چه می‌دانم؟‏ آیا ممکن است با مشکلی روبروست که از آن بی‌خبرم؟‏ بیشتر از هر چیز الآن به چه نیاز دارد؟‏›‏

^۱۴ اصلی که در یعقوب ۱:‏۱۹ آمده برای پنددهنده بسیار مهم است.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «هر کس باید در شنیدن تند،‏ در گفتن کُند و در خشم آهسته باشد.‏» شاید پیر جماعت تصوّر کند که از تمامی جوانب موضوع با خبر است،‏ اما آیا واقعاً چنین است؟‏ امثال ۱۸:‏۱۳ نکتهٔ مهمی را یادآور می‌شود:‏ «پاسخ دادن پیش از شنیدن،‏ نادانی است و شرمساری.‏» بهترین کار این است که پنددهنده مستقیم از هم‌ایمانش بخواهد که موقعیتش را توضیح دهد و پیش از گفتن هر چیز،‏ اول بشنود.‏ تجربهٔ برادری که در ابتدای مقاله به او اشاره شد،‏ اهمیت این موضوع را نشان می‌دهد.‏ او متوجه شد به جای ارائهٔ مطالبی که آماده کرده بود،‏ اول می‌بایست از خواهرمان می‌پرسید:‏ «چه پیش آمده؟‏» «چطور می‌توانم کمک کنم؟‏» اگر پیران جماعت وقت بگذارند و از موقعیت و مشکلات هم‌ایمانمان آگاه شوند،‏ بهتر می‌توانند به او کمک کنند.‏

۱۵.‏ پیر جماعت چطور می‌تواند اصلی که در امثال ۲۷:‏۲۳ آمده به کار بندد؟‏

^۱۵ هم‌ایمانانتان را بشناسید.‏ همان طور که در ابتدای مقاله گفته شد،‏ پند مؤثر خواندن چند آیه و دادن چند پیشنهاد نیست.‏ برادران و خواهرانمان باید حس کنند که برای پیران جماعت اهمیت دارند،‏ پیران درکشان می‌کنند و می‌خواهند کمکشان کنند.‏ ‏(‏امثال ۲۷:‏۲۳ خوانده شود.‏)‏ پیران به عنوان شبان باید تلاش کنند که رابطهٔ دوستی نزدیک با اعضای جماعت برقرار کنند.‏

۱۶.‏ چه چیز به پیران برای دادن پند مؤثر کمک می‌کند؟‏

^۱۶ بی‌شک پیران جماعت نمی‌خواهند چنین برداشت شود که فقط انجام وظیفه می‌کنند.‏ آن‌ها نباید تنها زمانی برای هم‌ایمانانشان وقت بگذارند که نیاز به  پند و تذکر دارند.‏ بلکه باید مرتب اوقاتی را با آن‌ها بگذرانند و در مشکلات کنارشان باشند.‏ پیری باتجربه می‌گوید:‏ «اگر چنین کنید،‏ رابطه‌ای خوب و صمیمی با اعضای جماعت خواهید داشت و پند دادن به آن‌ها برایتان آسان می‌شود.‏» در واقع پذیرش پند برای برادران و خواهران هم آسان‌تر می‌شود.‏

۱۷.‏ در چه زمانی به‌خصوص صبر و مهربانی برای پیران اهمیت دارد؟‏

^۱۷ صبور و مهربان باشید.‏ ممکن است پندگیرنده ابتدا واکنش مثبتی در مقابل پندی بر مبنای کتاب مقدّس نشان ندهد.‏ در چنین شرایطی به‌خصوص باید صبور و مهربان بود.‏ پیران جماعت باید مراقب باشند که اگر فوراً پندشان پذیرفته نشد یا به آن عمل نشد دلخور و ناراحت نشوند.‏ در مورد عیسی گفته شده:‏ «نی شکسته را خُرد نخواهد کرد و فتیلهٔ کم‌سو را خاموش نخواهد ساخت.‏» (‏مت ۱۲:‏۲۰‏)‏ پیر جماعت می‌تواند در دعایی شخصی از یَهُوَه خدا بخواهد پندگیرنده اهمیت به کار بستن آن پند را متوجه شود.‏ شاید او نیاز به وقت دارد تا به آنچه گفته شده فکر کند.‏ اگر پیران صبور و مهربان باشند،‏ پندگیرنده می‌تواند به محتوا و پیام پند تمرکز کند و ذهنش درگیر برخورد پیران نشود.‏ مسلّم است که پند باید همیشه بر مبنای کتاب مقدّس باشد.‏

۱۸.‏ الف)‏ در مورد پند دادن چه موضوعی را نباید فراموش کنیم؟‏ ب)‏ مطابق کادر و تصویر مربوط به آن،‏ پدرمادرها برای پند به فرزندشان چه موضوعاتی را باید در نظر بگیرند؟‏

^۱۸ از خطاهایتان درس بگیرید.‏ تا زمانی که با ناکاملی دست به گریبانیم به کاربستن تمامی نکات این مقاله به شکلی کامل و بی‌نقص ممکن نیست.‏ (‏یعقو ۳:‏۲‏)‏ خطا می‌کنیم،‏ اما باید از خطایمان درس بگیریم.‏ شاید حرفی بزنیم که برادر یا خواهرمان را ناراحت کنیم،‏ اما اگر آنان از علاقه و توجه ما اطمینان داشته باشند،‏ قاعدتاً برایشان آسان‌تر خواهد بود که ما را ببخشند.‏—‏کادر «‏ یادداشتی برای پدرمادرها‏» ملاحظه شود.‏

۱۹.‏ چطور می‌توانیم دل برادر یا خواهری که مشکلی دارد،‏ شاد کنیم؟‏

^۱۹ این مقاله نشان داد که دادن پندی مؤثر آسان نیست،‏ چون همهٔ ما،‏ هم پنددهنده و هم پندگیرنده،‏ ناکاملیم.‏ اصولی که در این مقاله بررسی شد،‏ به یاد داشته باشید.‏ از خلوص نیّت و انگیزه‌تان از پند دادن مطمئن شوید.‏ بررسی کنید که آیا آن پند ضروریست و آیا شما باید آن پند را بدهید یا کس دیگری.‏ پیش از پند دادن سؤال کنید و خوب گوش کنید تا از مشکلات و موقعیت هم‌ایمانتان به‌خوبی آگاه شوید.‏ تلاش کنید طرز فکر و دید او را درک کنید.‏ ملایم باشید.‏ رابطه‌ای دوستانه و گرم با اعضای جماعت ایجاد کنید.‏ هدف اصلی را از یاد نبرید،‏ هدف این است که پند مؤثر باشد،‏ فایده رساند و در عین حال ‹دل را شاد سازد.‏›—‏امث ۲۷:‏۹‏.‏