به راستی که عملی مهربانانه به ما قوّت قلب و دلگرمی می‌بخشد.‏ وقتی شخصی به فکر ماست و به ما توجه دارد،‏ برایمان خوشایند است.‏ همهٔ ما دوست داریم که دیگران رفتاری مهربانانه با ما داشته باشند.‏ اما خودمان چطور می‌توانیم این خصوصیت زیبا را پرورش دهیم؟‏

یکی از جنبه‌های مهربانی این است که از صمیم دل به دنبال نفع دیگران باشیم.‏ بدین منظور باید با سخنان و اعمالمان نشان دهیم که به آنان توجه و علاقه داریم.‏ مهربانی شامل اعمالمان است.‏ از این رو،‏ برای ابراز این خصوصیت نباید تنها به بیان سخنانی خوشایند و دلنشین اکتفا کنیم.‏ حس همدردی و محبتی عمیق ما را بر آن می‌دارد که از خود مهربانی نشان دهیم.‏ به‌علاوه،‏ مهربانی یکی از خصوصیات ثمرهٔ روح است که ما مسیحیان باید در خود پرورش دهیم.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ در ادامه خواهیم دید که یَهُوَه و عیسی چگونه این خصوصیت را از خود نشان داده‌اند و ما چطور می‌توانیم همچون آنان عمل کنیم.‏

یَهُوَه با همهٔ انسان‌ها حتی با «ناسپاسان و شریران» نیز مهربان و باملاحظه است.‏ (‏لو ۶:‏۳۵‏)‏ برای مثال،‏ یَهُوَه «آفتابش را بر انسان‌های بد و خوب می‌تاباند و بارانش را بر انسان‌های درستکار و بدکار می‌باراند.‏» (‏مت ۵:‏۴۵‏)‏ حتی آنانی که یَهُوَه را به عنوان خالق خود نمی‌شناسند نیز می‌توانند از تدارکات پرمهر او فایده برند و تا اندازه‌ای شاد باشند.‏

کاری که یَهُوَه در باغ عدن برای آدم و حوّا کرد نمونهٔ بارزی از مهربانی اوست.‏ پس از این که آدم و حوّا مرتکب خطا شدند،‏ «برگهای انجیر به هم دوخته،‏ لُنگها برای خویشتن ساختند.‏» یَهُوَه می‌دانست آنان برای این که بیرون از باغ عدن زندگی کنند،‏ به پوششی مناسب نیاز دارند،‏ زیرا زمین ملعون شده بود و «خار و خَس» در آن روییده بود.‏ یَهُوَه با مهربانی به نیاز آنان رسیدگی کرد و «پیراهنهایی از پوست» برایشان ساخت.‏—‏پیدا ۳:‏۷،‏ ۱۷،‏ ۱۸،‏ ۲۱‏.‏

یَهُوَه با ‹درستکاران و بدکاران› مهربان است.‏ با این حال،‏ بیشتر تمایل دارد که مهربانی‌اش را به خادمان وفادارش ابراز کند.‏ برای مثال،‏ در زمان زَکَریا یکی از فرشتگان یَهُوَه از این که می‌دید مردم بازسازی معبد اورشلیم را کاملاً متوقف ساخته‌اند ناراحت بود.‏ یَهُوَه حرف‌های آن فرشته را گوش کرد و «با کلماتی نیکو و تسلی‌بخش» به او پاسخ داد.‏ (‏زکر ۱:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ یَهُوَه با ایلیّای نبی نیز برخورد مشابهی داشت.‏ ایلیّا به قدری افسرده و ناراحت بود که آرزوی مرگ می‌کرد.‏ یَهُوَه که احساسات او را کاملاً درک می‌کرد،‏ فرشته‌ای فرستاد تا تقویتش کند.‏ به‌علاوه،‏ به او اطمینان بخشید که در این راه تنها نیست و بسیاری دیگر نیز یَهُوَه را می‌پرستند.‏ ایلیّا پس از شنیدن سخنان پرمهر و تشویق‌کنندهٔ یَهُوَه،‏ قوّت قلب یافت و دوباره بر مأموریتش تمرکز کرد.‏ (‏۱پاد ۱۹:‏۱-‏۱۸‏)‏ اما در بین خادمان یَهُوَه چه کسی بهترین نمونهٔ مهربانی را از خود بجا گذاشته است؟‏

مردم عیسی را به عنوان شخصی مهربان و باملاحظه می‌شناختند.‏ او سختگیر و سلطه‌جو نبود.‏ عیسی که احساسات مردم را درک می‌کرد به آنان گفت:‏ ‹بیایید نزد من،‏ ای همهٔ زحمتکشان و گرانباران و من به شما نیرویی تازه خواهم بخشید.‏ زیرا یوغ من راحت است.‏› (‏مت ۱۱:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ به این شکل،‏ مردم بسیاری به او واکنش مثبت نشان می‌دادند و همه جا به دنبالش می‌رفتند.‏ عیسی که ‹دلش به حال آنان می‌سوخت،‏› به آنان غذا داد،‏ بیمارانشان را شفا بخشید و «تعالیمی بسیار» به آنان داد.‏—‏مرق ۶:‏۳۴؛‏ مت ۱۴:‏۱۴؛‏ ۱۵:‏۳۲-‏۳۸‏.‏

جنبهٔ دیگر مهربانی عیسی این بود که موقعیت دیگران را درک می‌کرد و با آنان رفتاری باملاحظه داشت.‏ حتی اگر در شرایطی نامناسب از عیسی درخواستی می‌شد،‏ او آنانی را که صادقانه از او طلب کمک می‌کردند،‏ ‹به گرمی می‌پذیرفت.‏› (‏لو ۹:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ برای مثال،‏ زنی که خون‌ریزی داشت و مطابق شریعت موسی ناپاک خوانده می‌شد،‏ به امید این که شفا یابد لباس عیسی را لمس کرد.‏ اما عیسی او را که ترسان و هراسان بود توبیخ نکرد.‏ (‏لاو ۱۵:‏۲۵-‏۲۸‏)‏ عیسی که می‌دانست آن زن ۱۲ سال از آن بیماری رنج می‌کشید،‏ با او همدردی کرد و گفت:‏ «ای دختر،‏ ایمانت تو را شفا داده است.‏ به سلامت برو و از آن بیماری جانکاه آسوده باش.‏» (‏مرق ۵:‏۲۵-‏۳۴‏)‏ به راستی که عیسی نمونه‌ای عالی از مهربانی بجا گذاشت!‏

نمونه‌های بالا نشان می‌دهد که باید مهربانی را در عمل نشان دهیم.‏ عیسی با آوردن مَثَل سامری نوع‌دوست به اهمیت این امر اشاره کرد.‏ سامریان و یهودیان با یکدیگر خصومت داشتند.‏ اما وقتی مردی سامری شخصی یهودی را دید که مورد حملهٔ راهزنان قرار گرفته و نیمه‌جان رها شده بود،‏ دلش به حال او سوخت.‏ مهربانی مرد سامری او را بر آن داشت که وارد عمل شود.‏ او زخم‌های آن شخص یهودی را پانسمان کرد و او را به کاروانسرایی برد.‏ او حتی حاضر شد تمام هزینه‌های احتمالی را به مسئول کاروانسرا بپردازد.‏—‏لو ۱۰:‏۲۹-‏۳۷‏.‏

ما نه تنها با اعمالمان،‏ بلکه با سخنانی تشویق‌آمیز نیز می‌توانیم مهربانی خود را نشان دهیم.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «دل مضطرب،‏ آدمی را گرانبار می‌سازد،‏ اما سخن نیکو او را شادمان می‌گرداند.‏» (‏امث ۱۲:‏۲۵‏)‏ مهربانی و نیکویی ما را برمی‌انگیزد تا با سخنانی تشویق‌کننده،‏ روحیهٔ دیگران را بنا کنیم و به آنان شادی بخشیم.‏ * مهربانی ما نسبت به دیگران،‏ نشانهٔ علاقه و توجه ما به آنان است.‏ به این شکل،‏ آنان با سخنان پرمهر ما تشویق شده و راحت‌تر می‌توانند با مشکلات و سختی‌های زندگی مقابله کنند.‏—‏امث ۱۶:‏۲۴‏.‏

از آنجا که همهٔ ما ‹به صورت خدا› آفریده شده‌ایم می‌توانیم خصوصیت مهربانی را در خود پرورش دهیم.‏ (‏پیدا ۱:‏۲۷‏)‏ برای مثال،‏ یکی از افسران رومی به نام یولیوس مأموریت داشت که پولُس و چند زندانی دیگر را به روم ببرد.‏ زمانی که آنان به شهر صیدون رسیدند،‏ او «با مهربانی با پولُس رفتار کرد و اجازه داد که در آنجا نزد دوستان خود برود تا از او مراقبت کنند.‏» (‏اعما ۲۷:‏۳‏)‏ مدتی بعد،‏ اهالی جزیرهٔ مالت «با مهربانیِ فوق‌العاده‌ای» از پولُس و دیگران که کشتی‌شان شکسته شده بود،‏ استقبال کردند و برای گرم کردن آنان آتش روشن کردند.‏ (‏اعما ۲۸:‏۱،‏ ۲‏)‏ به‌راستی که این عمل آنان قابل تحسین بود.‏ با این حال،‏ شخص مهربان نه تنها در مواقعی خاص بلکه همیشه از خود مهربانی نشان می‌دهد.‏

برای این که یَهُوَه کاملاً از ما خشنود باشد باید مهربانی را بخشی جداناپذیر از شخصیتمان کنیم و با روش زندگی‌مان آن را نشان دهیم.‏ یَهُوَه در این باره از ما خواسته است که مهربانی را ‹مانند جامه‌ای در بر کنیم.‏› (‏کول ۳:‏۱۲‏)‏  البته باید اذعان کرد که ابراز این خصوصیت همیشه کار آسانی نیست.‏ چرا چنین می‌گوییم؟‏ گاه ممکن است به دلیل خجالتی بودن،‏ کمبود اعتمادبه‌نَفْس،‏ راحت‌طلبی یا روبرویی با مخالفت‌ها ابراز خصوصیت مهربانی برایمان مشکل باشد.‏ اما می‌توانیم با تکیه بر روح‌القدس یَهُوَه و الگو گرفتن از نمونهٔ او بر این موانع غلبه کنیم.‏—‏۱قر ۲:‏۱۲‏.‏

به چه طرقی می‌توانیم خصوصیت مهربانی را در خود پرورش دهیم؟‏ اول می‌توانیم از خود بپرسیم،‏ ‹آیا با دلسوزی به حرف دیگران گوش می‌دهم؟‏ آیا نیازهای دیگران را تشخیص می‌دهم؟‏ آخرین باری که به شخصی غیر از اعضای خانواده یا دوستان نزدیک،‏ مهربانی نشان دادم چه زمانی بود؟‏› سپس می‌توانیم اهدافی برای خود تعیین کنیم.‏ برای مثال،‏ می‌توانیم اطرافیان به‌خصوص اعضای جماعتمان را بهتر بشناسیم.‏ به این شکل،‏ شرایط هر یک را درک کرده و به نیازهایش پی می‌بریم.‏ به‌علاوه،‏ باید سعی کنیم طوری با دیگران مهربان باشیم که انتظار داریم آنان با ما مهربان باشند.‏ (‏مت ۷:‏۱۲‏)‏ همچنین باید به یاد داشته باشیم که اگر همواره کمک یَهُوَه را بطلبیم،‏ او به تلاش‌هایمان برکت می‌دهد و می‌توانیم این خصوصیت را در خود پرورش دهیم.‏—‏لو ۱۱:‏۱۳‏.‏

‏«مهربانی» یکی از خصوصیات پولُس بود.‏ او این خصوصیت را یکی از مشخصه‌های خادمان خدا خواند.‏ (‏۲قر ۶:‏۳-‏۶‏)‏ او از طریق اعمال و سخنان پرمهرش به دیگران علاقه و توجه نشان می‌داد.‏ به این شکل،‏ بسیاری به سمت او جذب می‌شدند.‏ (‏اعما ۲۸:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ بطور مشابه،‏ ما نیز می‌توانیم بسیاری را به سمت حقیقت جذب کنیم.‏ اگر با همه گونه افراد منجمله آنانی که با ما مخالفند مهربان باشیم،‏ ممکن است آنان روحیه‌ای ملایم‌تر به خود گیرند.‏ (‏روم ۱۲:‏۲۰‏)‏ حتی ممکن است به‌تدریج به پیام کتاب مقدّس علاقه‌مند شوند.‏

مطمئناً بسیاری از رستاخیزیافتگان در بهشت روی زمین برای اولین بار طعم مهربانی را خواهند چشید.‏ به این شکل،‏ بر آن می‌شوند که خود نیز با دیگران مهربان باشند.‏ آنانی که خصوصیت مهربانی را از خود نشان ندهند و به دیگران کمک نکنند نمی‌توانند تا به ابد تحت پادشاهی خدا زندگی کنند.‏ از طرف دیگر،‏ انسان‌هایی که برای زندگی ابدی واجد شرایط می‌شوند همواره با یکدیگر مهربان خواهند بود.‏ (‏مز ۳۷:‏۹-‏۱۱‏)‏ به‌راستی که در دنیای جدید همواره صلح و آرامش برقرار خواهد بود.‏ اما تا آن زمان،‏ چگونه می‌توانیم از ابراز خصوصیت مهربانی فایده ببریم؟‏

کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «مرد مهربان به خویشتن نفع می‌رساند.‏» (‏امث ۱۱:‏۱۷‏)‏ مردم معمولاً به سوی شخص مهربان جذب می‌شوند و با او مهربان هستند.‏ عیسی گفت:‏ «با همان ظرفی که برای دیگران پیمانه کنید،‏ آنان نیز در عوض برای شما پیمانه خواهند کرد.‏» (‏لو ۶:‏۳۸‏)‏ شخص مهربان به این شکل می‌تواند به راحتی دوستانی خوب و ماندگار برای خود پیدا کند.‏

پولُس رسول مسیحیان اِفِسُس را چنین ترغیب کرد:‏ «نسبت به یکدیگر مهربان و عمیقاً دلسوز باشید و بدون قید و شرط یکدیگر را ببخشید.‏» (‏افس ۴:‏۳۲‏)‏ وقتی اعضای جماعت نسبت به یکدیگر مهربان باشند و به هم کمک کنند،‏ فواید زیادی به جماعت می‌رسد.‏ چنین مسیحیانی هرگز با سخنان،‏ انتقادات و شوخی‌های خود یکدیگر را نمی‌رنجانند.‏ آنان بجای غیبت و شایعه‌پراکنی سعی می‌کنند با سخنانشان به یکدیگر کمک کنند.‏ (‏امث ۱۲:‏۱۸‏)‏ به این شکل،‏ جماعت از لحاظ روحانی رشد خواهد کرد.‏

بلی،‏ مهربانی خصوصیتی است که باید در سخنان و اعمالمان دیده شود.‏ در واقع،‏ ابراز این خصوصیت بازتابی از شخصیت گرم و سخاوتمند پدر آسمانی‌مان یَهُوَه است.‏ (‏افس ۵:‏۱‏)‏ ما با ابراز این خصوصیت جماعتمان را تقویت کرده و دیگران را به پرستش حقیقی جذب می‌کنیم.‏ باشد که دیگران همواره ما را به عنوان شخصی مهربان بشناسند!‏