عیسی در مَتّی ۱۳:‏۲۴-‏۲۶ می‌گوید:‏ «پادشاهی آسمان‌ها را می‌توان به شخصی تشبیه کرد که بذرِ خوب در مزرعهٔ خود پاشید.‏ زمانی که همه در خواب بودند،‏ دشمنش آمد و علف هرز در میان گندم‌ها کاشت و رفت.‏ وقتی گندم سبز شد و خوشه آورد،‏ علف‌های هرز هم در میان آن‌ها نمایان گشت.‏» نویسندگان مختلف،‏ حقیقی بودن این تشبیه را زیر سؤال برده‌اند.‏ با این همه،‏ اسناد حقوقی روم باستان این امر را تأیید می‌کند.‏

در یکی از فرهنگ‌های کتاب مقدّس آمده است:‏ «مطابق قانون رومیان کاشتن بذر علف سمی در مزرعه‌ای به قصد دشمنی،‏ جرم محسوب می‌شد.‏ داشتن قانونی برای این موضوع خود گویای این امر است که این کار عملی نادر نبوده است.‏» آلاستِر کِر دانش‌پژوه قانون می‌گوید،‏ در سال ۵۳۳ م.‏ یوستی‌نیانوس،‏ امپراتور روم در قانون‌نامه‌ای،‏ خلاصه‌ای از قانون روم و گزیده‌هایی از سخنان حقوق‌دانان روم باستان را (‏حدود ۱۰۰ م.‏ تا ۲۵۰ م.‏)‏ منتشر کرد.‏ مطابق با آن (‏قانون‌نامهٔ ۹٬۲٬۲۷٬۱۴)‏ اولپیَن،‏ یکی از حقوق‌دانان آن دوره،‏ به موردی مربوط به قرن دوم اشاره کرد که سِلسوس،‏ یکی از مقامات روم خود قضاوت آن را بر عهده داشت.‏ گفته شده است شخصی در مزرعهٔ شخصی دیگر علف هرز کاشته بود،‏ در نتیجه محصول برداشت‌شده،‏ ضایع شده بود.‏ در آن قانون‌نامه صاحب مزرعه یا مستأجر به طرق مختلف می‌توانست جهت جبران خسارت از مجرم غرامتی دریافت کند.‏

چنین عمل بدخواهانه‌ای در روم باستان گواهی بر این است که تشبیه عیسی و وضعیتی که او توصیف کرد از زندگی واقعی مردم بود.‏

در آن زمان یهودیه در قلمرو حکمرانی روم بود و والی در آن منطقه نمایندهٔ دولت بود و سپاهی تحت فرمان خود داشت.‏ وظیفهٔ اصلی آنان جمع‌آوری مالیات و حفظ نظم و آرامش بود.‏ رومیان فعالیت‌های غیرقانونی را سرکوب می‌کردند و هر کس را که آشوب به پا می‌کرد مجازات می‌نمودند.‏ اما آنان معمولاً نظارت در امور روزمرهٔ آن ایالت را به رهبران محلّی واگذار می‌کردند.‏

سَنهِدرین شورای عالی یهود بود و به امور مربوط به قوانین یهودیت رسیدگی می‌کرد.‏ در سراسر یهودیه دادگاه‌های دیگری نیز وجود داشت.‏ احتمالاً این دادگاه‌ها بدون دخالت حکمرانان رومی به اغلب امور مدنی و جزایی رسیدگی می‌کردند.‏ دادگاه‌های یهودی از لحاظ اجرایی دارای محدودیت‌هایی بودند و اجازهٔ اعدام مجرمین را نداشتند.‏ در کل رومیان این حق را برای خود نگاه داشته بودند.‏ یک مورد استثنا زمانی بود که اعضای سَنهِدرین استیفان را محکوم به مرگ کرده و او را سنگسار کردند.‏—‏اعما ۶:‏۸-‏۱۵؛‏ ۷:‏۵۴-‏۶۰‏.‏

به این ترتیب سَنهِدرین از حوزهٔ اختیارات گسترده‌ای برخوردار بود.‏ از سوی دیگر امیل شورِر می‌نویسد:‏ «بزرگترین محدودیت آنان این بود که مقامات رومی می‌توانستند در هر زمان پا پیش گذارند و به صورت مستقل امور را به دست گیرند.‏ آنان اگر به مورد یا جرمی سیاسی مظنون می‌شدند،‏ چنین می‌کردند.‏» یک نمونهٔ آن در زمان فرماندهٔ نظامی کِلودیوس لیسیاس صورت گرفت که پولُس رسول را به عنوان شهروند رومی تحت حفاظت خود گرفت.‏—‏اعما ۲۳:‏۲۶-‏۳۰‏.‏