‹خویشتن را و شنوندگان خویش را نجات بده›
‹خویشتن را و شنوندگان خویش را نجات بده›
«خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن . . . هر گاه چنین کنی، خویشتن را و شنوندگان خویش را نیز نجات خواهی داد.»—۱تیموتاؤس ۴:۱۶.
۱، ۲. چه موضوعی مسیحیان حقیقی را برمی‌انگیزاند تا به فعالیت خود جهت نجات جان انسانها ادامه دهند؟
در دهکده‌ای دورافتاده در شمال تایلند، زوجی زندگی می‌کنند که شاهد یَهُوَه می‌باشند. این زوج سعی دارند با استفاده از زبانی که بتازگی آموخته‌اند با طایفه‌ای کوهستانی مکالمه کنند. آنان به منظور اعلان بشارت ملکوت خدا به اهالی دهکده‌های اطراف اخیراً زبان لاهو را فرا گرفته‌اند.
۲ مرد خانواده می‌گوید: «توصیف شادی و رضایت حاصل از موعظه کردن به این انسانهای جالب و دوستداشتنی دشوار است. ما واقعاً احساس می‌کنیم که در تکمیل نبوت مکاشفه ۱۴:۶، ۷ در خصوص اعلان بشارت به ‹ساکنان زمین از هر امّت و قبیله و زبان› سهیم می‌باشیم. مرز و بومهای اندکی باقی مانده‌اند که بشارت هنوز به آنجا نرسیده است؛ و این دهکده یقیناً یکی از آنهاست. آنقدر مطالعهٔ کتاب مقدس داریم که مشکل می‌توانیم از عهدهٔ همهٔ آنها برآییم.» بوضوح می‌توان مشاهده کرد که این زوج میسیونر امیدوارند که نه فقط خویشتن را بلکه شنوندگان خود را نیز نجات دهند. آیا همهٔ ما مسیحیان چنین امیدی را در دل نمی‌پرورانیم؟
«خویشتن را . . . احتیاط کن»
۳. ابتدا چه باید بکنیم تا بتوانیم انسانها را نجات دهیم؟
۳ پولس رسول به تیموتاؤس نصیحت کرد و گفت: «خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن.» این نصیحت شامل حال جمیع مسیحیان می‌گردد. (۱تیموتاؤس ۴:۱۶) حقیقتاً، به منظور یاری دیگران به جهت نجات یافتن، باید ابتدا به شخص خود توجه مبذول داریم. لذا، چگونه می‌توانیم به خویشتن توجه نماییم؟ اول اینکه باید مترصد و هشیار باشیم و بدانیم که در چه زمانهای به سر می‌بریم. عیسی نشان مرکبی به پیروان خود داد تا آنان بدانند که «انقضای عالم» چه وقت فرا خواهد رسید؛ لیکن همچنین گفت که ما وقت دقیق فرا رسیدن انتها را نخواهیم دانست. (متّیٰ ۲۴:۳، ۳۶) حال، چگونه باید در برابر این واقعیت واکنش نشان دهیم؟
۴. الف) چه طرز فکری باید در مورد زمان باقیمانده برای این سیستم داشته باشیم؟ ب) از چه طرز فکری باید اجتناب نماییم؟
۴ هر یک از ما ممکن است از خود بپرسد، ‹آیا از زمان باقیمانده برای این سیستم به منظور نجات دادن خود و شنوندگانم استفاده می‌کنم؟ یا اینکه عقیده دارم «از آنجایی که ما دقیقاً نمی‌دانیم چه وقت انتها فرا خواهد رسید، افکار خودم را زیاد با آن مشغول نسازم»؟› طرز فکر دوم بسیار خطرناک است زیرا با نصیحت عیسی کاملاً مغایرت دارد. او چنین گفت: «لهذا شما نیز حاضر باشید، زیرا در ساعتی که گمان نبرید، پسر انسان می‌آید.» (متّیٰ ۲۴:۴۴) مسلماً الآن زمان آن نیست که اشتیاق خود را در راه خدمت به یَهُوَه از دست بدهیم و برای دستیابی به امنیت و یا ارضای خواسته‌های شخصی‌مان به دنیا چشم بدوزیم.—لوقا ۲۱:۳۴-۳۶.
۵. شاهدان یَهُوَه در دوران پیش از مسیحیت چه نمونه‌ای از خود بر جای گذاشتند؟
۵ یکی دیگر از طریقهای توجه نمودن به خویشتن، آن است که به عنوان مسیحیان وفادار از خود تحمل و بردباری نشان دهیم. خادمین خدا در زمان باستان متحمل همه گونه مسائل می‌شدند؛ حال، چه انتظار رهایی فوری از آنها را می‌داشتند، چه نمی‌داشتند. پولس رسول پس از ذکر نمونهٔ شاهدان قبل از مسیحیت، همچون هابیل، خنوخ، نوح، ابراهیم و سارَه افزود: «[ایشان] وعده‌ها را نیافته، . . . بلکه آنها را از دور دیده، تحیّت گفتند و اقرار کردند که بر روی زمین، بیگانه و غریب بودند.» آنان نه به داشتن زندگیی راحت و مرفه تمایل نشان دادند نه تسلیم فشار غیراخلاقی از سوی محیط اطرافشان شدند بلکه مشتاقانه به تحقق «وعده‌ها» چشم دوخته بودند.—عبرانیان ۱۱:۱۳؛ ۱۲:۱.
۶. نظر مسیحیان قرن اول در مورد نجات چگونه بر نحوهٔ زندگی‌شان تأثیر گذاشت؟
۶ مسیحیان قرن اول نیز در این دنیا خود را «غریبان» می‌پنداشتند. (۱پِطْرُس ۲:۱۱) آن مسیحیان واقعی حتی بعد از نجات یافتن از نابودی اورشلیم در سال ۷۰ د.م. از موعظه کردن دست برنداشتند و به شیوهٔ زندگی مادی روی نیاوردند، چرا که می‌دانستند نجاتی بزرگ در انتظار اشخاص وفادار می‌باشد. در سال ۹۸ د.م. یوحنای رسول نوشت: «دنیا و شهوات آن در گذر است لکن کسی که به ارادهٔ خدا عمل می‌کند، تا به ابد باقی می‌ماند.»—۱یوحنّا ۲:۱۷، ۲۸.
۷. در روزگار ما شاهدان یَهُوَه چگونه از خود صبر و تحمل نشان داده‌اند؟
۷ در روزگار اخیر نیز شاهدان یَهُوَه در فعالیت مسیحی جد و جهد نموده‌اند، گرچه حتی مورد آزار و شکنجه‌های بیرحمانه قرار گرفته‌اند. آیا بیهوده متحمل چنین مصائبی شده‌اند؟ مسلماً خیر، زیرا عیسی به ما اطمینان‌خاطر می‌دهد و می‌گوید: «لیکن هر که تا به انتها صبر کند، نجات یابد»؛ چه تا پایان زندگی فعلی خود، چه تا پایان این سیستم شریر. هنگام رستاخیز، یَهُوَه آن دسته از خادمین وفادار خود را که دیده از جهان فرو بسته‌اند به یاد آورده، پاداش خواهد داد.—متّیٰ ۲۴:۱۳؛ عبرانیان ۶:۱۰.
۸. چگونه می‌توانیم قدردانی خود را از صبر و بردباری مسیحیان اولیه نشان دهیم؟
۸ به علاوه، جای بسی خوشحالی است که مسیحیان وفادار در زمان باستان تنها به نجات جان خود نمی‌اندیشیدند. اکنون که در نتیجهٔ تلاش آن خادمین وفادار با ملکوت خدا آشنا شده‌ایم، یقیناً از صبر و بردباری ایشان در اجرای مأموریت عیسی قدردانی می‌کنیم. او گفت: «پس رفته، همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید . . . و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.» (متّیٰ ۲۸:۱۹، ۲۰) تا زمانی که فرصت باقی است، می‌توانیم قدردانی خود را با موعظه به انسانهایی که تا کنون بشارت ملکوت را نشنیده‌اند نشان دهیم. لیکن فعالیت موعظه صرفاً نخستین قدم در جهت شاگردسازی است.
«تعلیم را احتیاط کن»
۹. داشتن نظری مثبت چگونه به ما کمک می‌کند تا با انسانها مطالعهٔ کتاب مقدس ترتیب دهیم؟
۹ وظیفهٔ ما به فعالیت موعظه محدود نمی‌شود بلکه شامل تعلیم دادن نیز می‌گردد. عیسی به ما مأموریت داد که به انسانها تعلیم دهیم همهٔ اموری را که به ما حکم کرده است حفظ نمایند. در واقع باید اذعان کرد که در بعضی محدوده‌ها ظاهراً افراد کمی یافت می‌شوند که بخواهند در مورد یَهُوَه بیاموزند. اما داشتن نظری منفی در مورد محدوده‌مان ممکن است مانع شود و نگذارد برای آغاز مطالعهٔ کتاب مقدس با انسانها تلاش کنیم. پیشگامی به نام اِوِت در محدوده‌ای موعظه می‌کرد که بعضی آن را محدودهٔ بی‌ثمر می‌نامیدند. او متوجه شد شاهدانی که برای موعظه به آن منطقه می‌آمدند و چنین نگرش منفیی نسبت به مردم آن نداشتند، می‌توانستند مطالعات خانگی کتاب مقدس آغاز کنند. بعدها اِوِت نیز با خوشبینی به مردم آن منطقه نگریست و انسانهایی را یافت که تمایل داشتند کتاب مقدس را مطالعه کنند.
۱۰. نقش اصلی ما معلمان کتاب مقدس چیست؟
۱۰ بعضی مسیحیان ممکن است تردید به دل خود راه داده، از پیشنهاد مطالعهٔ کتاب مقدس به اشخاص علاقمند خودداری کنند زیرا فکر می‌کنند که قادر به اداره کردن چنین مطالعه‌ای نمی‌باشند. باید اذعان کرد که ما از تواناییهای یکسانی برخوردار نیستیم لیکن چنانچه بخواهیم به عنوان معلمان کلام خدا موفقیت حاصل کنیم الزاماً نباید انسانهایی زبردست باشیم. پیام ناب کتاب مقدس بسیار نیرومند است. همچنین، عیسی گفت که گوسفندگونگان صدای شبان حقیقی خود را می‌شناسند. بنابراین، وظیفهٔ ما آن است که فقط پیام شبان نیکو یعنی عیسی را بوضوح و در حد توانایی خود به گوش آنان برسانیم.—یوحنّا ۱۰:۴، ۱۴.
۱۱. چگونه می‌توانیم کتاب مقدس را به نحو مؤثرتر به دیگران آموزش دهیم؟
۱۱ چگونه می‌توانیم پیام عیسی را به طور مؤثرتری به گوش گوسفندگونگان برسانیم؟ در وهلهٔ اول، باید توضیحات کتاب مقدس را در مورد موضوعات اصلیی که تحت بررسی قرار می‌دهیم بخوانیم. پیش از آنکه بتوانیم موضوعی را به دیگران آموزش دهیم، باید خودمان آن را درک کنیم. همچنین باید سعی کنیم در حین مطالعه، سنجیده و در عین حال دوستانه رفتار کنیم. وقتی شاگردان—از جمله کودکان کم سن و سال—احساس راحتی نمایند و معلم به ایشان احترام گذاشته، محبت ورزد مطالب را بهتر می‌آموزند.—امثال ۱۶:۲۱.
۱۲. چگونه می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که شاگرد موضوعاتی را که تعلیم می‌گیرد درک می‌کند؟
۱۲ ما به عنوان معلم قصد نداریم صرفاً اطلاعاتی را به شاگرد خود ارائه دهیم تا او طوطی‌وار آنها را تکرار کند. هدف ما آن است که به او کمک کنیم تا تعلیماتی را که دریافت می‌کند بخوبی درک کند. تحصیلات شاگرد، تجربیات زندگی و آشنایی او با کتاب مقدس بر استنباط وی از آنچه که ما به او می‌گوییم تأثیر می‌گذارد. بنابراین، باید از خود بپرسیم ‹آیا شاگرد معنی و اهمیت آیات مذکور در نشریهٔ مطالعه‌ای را درک می‌کند؟› همچنین می‌توانیم پرسشهایی را مطرح کنیم که نتوان صرفاً با گفتن بلی یا خیر به آنها پاسخ داد بلکه نیاز به توضیح داشته باشند. بدین طریق می‌توانیم به طرز فکر او پی ببریم. (لوقا ۹:۱۸-۲۰) از سوی دیگر، بعضی از شاگردان اجتناب می‌ورزند که از معلم خود سؤال کنند. به این ترتیب، آنان بدون آنکه مفهوم موضوعات آموزش را کاملاً درک کنند به مطالعه ادامه می‌دهند. بنابراین، باید شاگرد را تشویق کنیم که وقتی موضوعی را کاملاً درک نمی‌کند سؤال نماید و یا به ما بگوید.—مَرقُس ۴:۱۰؛ ۹:۳۲، ۳۳.
۱۳. چگونه می‌توانیم به شاگرد کمک کنیم تا خودش یک معلم شود؟
۱۳ یک هدف مهم از ادارهٔ مطالعهٔ کتاب مقدس آن است که به شاگرد کمک شود تا نهایتاً خود تبدیل به یک معلم شود. (غَلاطیان ۶:۶) به این منظور، هنگام مرور هر بخش می‌توانیم از او بخواهیم که نکته‌ای را با عبارات ساده توضیح دهد؛ طوری که گویی آن موضوع را برای اولین بار برای شخصی توضیح می‌دهد. بعداً وقتی برای شرکت در خدمت موعظه واجد صلاحیت می‌شود، می‌توانیم از او دعوت کنیم تا در موعظه کردن به ما بپیوندد. شاگرد در حین فعالیت با ما احتمالاً خود را راحت حس خواهد کرد و اینگونه تجربه باعث خواهد شد تا اعتماد به نفس پیدا کرده، عاقبت بتواند بتنهایی به خدمت موعظه برود.
به شاگرد خود کمک کنیم دوست یَهُوَه شود
۱۴. هدف اصلی ما به عنوان یک معلم چیست و چه عاملی موجب موفقیت ما در این کار می‌گردد؟
۱۴ هدف اصلی هر معلم مسیحی آن است که به شاگرد خود کمک کند تا دوست یَهُوَه شود. ما نه فقط با سخنان بلکه همچنین با نمونهٔ رفتارمان می‌توانیم او را در این خصوص یاری نماییم. آموزش دادن توسط سرمشقی که از خود بر جای می‌گذاریم تأثیر فراوانی بر دل شاگردان می‌گذارد. بلی، با اعمال خود حقیقتاً می‌توانیم آموزش مؤثرتری به شاگرد خود بدهیم؛ بخصوص جهت ایجاد کردن خصائص اخلاقی و غیرت در وجود او. چنانچه شاگرد مشاهده نماید که سخنان و اعمالمان حاصل از رابطه‌ای صمیمی با یَهُوَه می‌باشد احتمالاً این موضوع، بیشتر وی را بر می‌انگیزاند تا شخصاً نیز چنین رابطه‌ای را با یَهُوَه برقرار کند.
۱۵. الف) چرا این موضوع حائز اهمیت است که شاگرد انگیزه‌ای درست برای خدمت به یَهُوَه در خود ایجاد کند؟ ب) چگونه می‌توانیم به شاگرد خود کمک کنیم تا به پیشرفت روحانی خود ادامه دهد؟
۱۵ خواست ما آن است که یک شاگرد از روی محبت به یَهُوَه خدمت کند، نه محض اجتناب از هلاکت در حارمَجِدّون. چنانچه وی را یاری کنیم تا چنین خلوص نیتی در دل خود ایجاد کند، عمارتی با مواد ضدحریق بنا خواهیم نمود که آزمایشات ایمان را با موفقیت پشت سر گذاشته، نجات خواهد یافت. (۱قُرِنتیان ۳:۱۰-۱۵) انگیزه‌ای غلط همچون تمایلی نامعقول به سرمشق قرار دادن ما یا هر انسان دیگری، نه او را برای مقاومت در برابر تأثیر عوامل غیرمسیحی تقویت می‌کند و نه شهامت لازم را برای انجام عمل درست به او می‌دهد. باید این موضوع را به خاطر داشته باشیم که ما برای همیشه معلم او نخواهیم بود. بنابراین، تا زمانی که فرصت داریم می‌توانیم او را تشویق کنیم که با خواندن روزانهٔ کلام خدا و تأمل بر روی آن همواره به یَهُوَه نزدیکتر شود. با این روش حتی سالیان سال بعد از پایان مطالعه‌مان، او به طور مدام ‹نمونه خواهد گرفت از سخنان صحیح› کتاب مقدس و نشریات مبنی بر آن.—۲تیموتاؤس ۱:۱۳.
۱۶. چگونه می‌توانیم به شاگرد خود بیاموزیم که از صمیم دل به یَهُوَه دعا کند؟
۱۶ همچنین می‌توانیم به شاگرد خود آموزش دهیم که از صمیم دل به یَهُوَه دعا کند. با این کار به او کمک می‌کنیم که به یَهُوَه نزدیکتر شود. چگونه می‌توانیم این نحوهٔ دعا کردن را به او بیاموزیم؟ احتمالاً می‌توانیم توجه او را به دعای نمونهٔ عیسی معطوف کنیم. همچنین می‌توانیم دعاهای فراوانی را که از اعماق دل خادمین یَهُوَه برآمده و در کتاب مقدس به ثبت رسیده‌اند به او نشان دهیم؛ همچون دعاهای درون مزامیر. (مزامیر ۱۷، ۸۶، ۱۴۳؛ متّیٰ ۶:۹، ۱۰) به علاوه، وقتی شاگرد دعای ما را در آغاز و پایان مطالعه می‌شنود به احساسمان نسبت به یَهُوَه پی می‌برد. بنابراین، دعاهای ما باید همیشه منعکس‌کنندهٔ صداقت، خلوص نیت و نیز تعادل روحانی و عاطفی باشد.
تلاش به جهت نجات فرزندانمان
۱۷. والدین چگونه می‌توانند به فرزندان خود کمک کنند تا در طریق نجات گام بردارند؟
۱۷ البته اعضای خانواده‌مان از جملهٔ کسانی هستند که آرزو داریم نجات یابند. تعداد بسیار زیادی از فرزندان والدین مسیحی، جوانانی صادق و بی‌ریا می‌باشند که ‹به ایمان استوار شده‌اند.› با وجود این، فرزندانی نیز هستند که ممکن است حقیقت عمیقاً در دلشان ریشه ندوانیده باشد. (۱پِطْرُس ۵:۹؛ اَفَسُسیان ۳:۱۷؛ کُولُسیان ۲:۷) بسیاری از این جوانان با نزدیک شدن و یا با پا گذاشتن به سنین بلوغ، طریق مسیحی را ترک می‌کنند. چنانچه صاحب فرزند می‌باشیم چه می‌توانیم بکنیم تا از احتمال چنین نتایجی کاسته شود؟ ابتدا باید در جهت ایجاد یک جو خانوادگی سالم هر آنچه از دستمان برمی‌آید انجام دهیم. برخورداری از یک زندگی خانوادگی مطلوب موجبات لازم را برای داشتن نظری سالم در مورد افراد صاحب اختیار، قدردانی از ارزشهای مناسب و برقراری رابطه‌ای شاد با دیگران فراهم می‌آورد. (عبرانیان ۱۲:۹) بنابراین، رابطه‌ای نزدیک میان اعضای خانواده زمینه‌ای می‌باشد که در آن، دوستی یک کودک با یَهُوَه رشد می‌کند. (مزمور ۲۲:۱۰) خانواده‌های مستحکم امور گوناگون را به طور واحد و با کمک یکدیگر انجام می‌دهند—حتی اگر لازم باشد والدین باید زمانی را که می‌توان صرف منافع شخصی نمود قربانی فعالیتهای خانوادگی کنند. بدین صورت، می‌توانیم با نمونهٔ خود به فرزندانمان آموزش دهیم که تصمیمات صحیح در زندگی اتخاذ کنند. ای والدین، فرزندانتان مادیات از شما نمی‌خواهند؛ آنان بیش از هر چیز دیگر به وجود خود شما نیاز دارند—وقت، نیرو و محبتتان. آیا اینها را در اختیار فرزندانتان قرار می‌دهید؟
۱۸. والدین باید در یافتن پاسخ چه نوع پرسشهایی به فرزندانشان کمک کنند؟
۱۸ والدین مسیحی هرگز نباید فکر کنند که فرزندانشان طبعاً مسیحی بار خواهند آمد. دانیال که یک پیر جماعت و پدر پنج فرزند است می‌گوید: «والدین باید وقت صرف کنند و تردیدهایی را که به طور اجتناب‌ناپذیری در محیط مدرسه و در اماکن دیگر به اذهان فرزندانشان خطور می‌کند از بین ببرند. آنان باید با صبر و بردباری به فرزندانشان کمک کنند تا جواب پرسشهایی را که برایشان مطرح می‌شود پیدا کنند؛ پرسشهایی همچون: ‹آیا واقعاً در زمانهای آخر به سر می‌بریم؟ آیا واقعاً فقط یک دین حقیقی وجود دارد؟ چگونه ممکن است یک همکلاسی بظاهر خوب و مؤدب معاشر خوبی نباشد؟ آیا برقرار کردن رابطهٔ جنسی پیش از ازدواج همیشه اشتباه است؟› ای والدین، در تلاش به جهت کمک به فرزندان خود می‌توانید روی برکت یَهُوَه حساب کنید، چرا که او نیز به سعادت و رفاه آنان علاقمند است.
۱۹. چرا بهتر است که والدین شخصاً با فرزندان خود مطالعه کنند؟
۱۹ بعضی از والدین ممکن است در خصوص مطالعه کردن با فرزندان خود احساس عدم صلاحیت کنند. اما ایشان نباید چنین فکر کنند، چرا که هیچ کس جهت تعلیم به فرزندان در وضعیتی بهتر از والدین قرار ندارد. (اَفَسُسیان ۶:۴) با مطالعه کردن با فرزندانمان می‌توانیم پی ببریم که در دل و ذهن آنان کاملاً چه می‌گذرد. آیا اظهارات آنان سطحی است یا از دلشان برمی‌آید؟ آیا آنچه را که یاد می‌گیرند واقعاً باور می‌کنند؟ آیا یَهُوَه برای ایشان شخصی واقعی است؟ فقط در صورتی که شخصاً با فرزندان خود مطالعه کنیم می‌توانیم به پاسخ این پرسشها و پرسشهای مهم دیگر پی ببریم.—۲تیموتاؤس ۱:۵.
۲۰. والدین چگونه می‌توانند مطالعهٔ خانوادگی را آموزشی لذتبخش و مفید برای فرزندانشان سازند؟
۲۰ پس از آغاز کردن مطالعهٔ خانوادگی چگونه می‌توانیم تداوم آن را حفظ کنیم؟ جوزِف پیر جماعت مسیحی و پدر یک پسر و یک دختر خردسال است. او تعریف می‌کند: «مطالعهٔ خانوادگی باید مانند هر مطالعهٔ دیگری لذتبخش باشد تا همهٔ اعضای خانواده انتظار انجام گرفتن آن را بکشند. به منظور دستیابی به این وضعیت مطلوب در محیط خانواده‌مان نمی‌توانیم در رابطه با زمان مطالعه خیلی سختگیری از خود نشان دهیم. مطالعه ممکن است یک ساعت به طول انجامد، اما اگر گاهی اوقات فقط ده دقیقه وقت داشته باشیم، باز هم مطالعه را انجام می‌دهیم. یک کاری که مطالعهٔ هفتگی‌مان را برای بچه‌ها جالب می‌سازد این است که ما صحنه‌هایی از کتاب من از داستانهای کتاب مقدس را بازی می‌کنیم. * تأثیر عمیق و درک حاصل از آن بسیار مهمتر از تعداد بندهایی است که مطالعه می‌کنیم.»
۲۱. والدین چه وقت می‌توانند به فرزندان خود آموزش دهند؟
۲۱ البته آموزش دادن به فرزندانمان به اوقات مطالعه محدود نمی‌شود. (تثنیه ۶:۵-۷) شاهدی که در تایلند مشغول فعالیت است و در آغاز این مقاله به او اشاره شد، می‌گوید: «بخوبی می‌توانم به یاد آورم که چطور پدرم مرا همراه خودش، سوار بر دوچرخه، به موعظه در اماکن دورافتادهٔ محدودهٔ جماعتمان می‌برد. مسلماً سرمشق خوب والدینمان و آموزشی که تحت هر موقعیتی به ما می‌دادند به ما کمک کرد تا تصمیم بگیریم وارد خدمت تمام وقت شویم؛ و از قرار معلوم، تأثیر دروسی که به ما داده‌اند هنوز هم باقی است، چرا که من هنوز دارم در اماکن دورافتاده فعالیت می‌کنم!»
۲۲. چنانچه ‹خویشتن را و تعلیم را احتیاط کنی› چه نتیجه‌ای حاصل خواهد شد؟
۲۲ بزودی زمان موعود فرا خواهد رسید و عیسی آمده، داوری خدا را در مورد سیستم کنونی به اجرا خواهد گذاشت. سپس، آن واقعهٔ عظیم به مجموعهٔ تاریخ عالم خواهد پیوست لیکن خادمین وفادار یَهُوَه همچنان با نظر به نجات جاودانی به خدمت خود ادامه خواهند داد. آیا امیدواری که به همراه فرزندانت و اشخاصی که با ایشان کتاب مقدس را مطالعه می‌کنی در شمار آن وفاداران محسوب گردی؟ پس این توصیه را به خاطر داشته باش: «خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن و در این امور قائم باش که هر گاه چنین کنی، خویشتن را و شنوندگان خویش را نیز نجات خواهی داد.»—۱تیموتاؤس ۴:۱۶.
[پاورقی]
^ بند 20 چاپ انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدس در لندن
آیا می‌توانی توضیح دهی؟
• از آنجایی که از زمان دقیق اجرای داوری خدا آگاهی نداریم، طرز فکرمان چگونه باید باشد؟
• به چه طریقهایی می‌توانیم ‹تعلیم را احتیاط کنیم›؟
• چگونه می‌توانیم به شاگرد خود کمک کنیم تا با یَهُوَه دوستی برقرار کند؟
• چرا بر والدین واجب است که وقت صرف تعلیم فرزندان خود کنند؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۲۸]
به اجرا درآوردن داستانهای کتاب مقدس همچون داوری سلیمان در مورد دو روسپی، مطالعهٔ خانوادگی را برای همه لذتبخش می‌سازد