در روز پِنتیکاست که ده روز پس از عروج عیسی به آسمان بود،‏ روح‌القدس بر شاگردان او ریخته شد.‏ این واقعه گواهی بر این امر بود که عیسی حقیقتاً در آسمان است.‏ البته این تنها گواه بر این امر نبود.‏ استیفان یکی از شاگردان عیسی،‏ درست پیش از آن که به دلیل سخنان شجاعانه‌اش سنگسار شود،‏ گفت:‏ «اکنون،‏ من می‌بینم که آسمان‌ها گشوده شد و پسر انسان به دست راست خدا ایستاده است.‏»—‏اعمال ۷:‏۵۶‏.‏

عیسی در حالی که نزد پدرش در آسمان بود،‏ باید منتظر فرمانی می‌ماند که در کلام خدا پیشگویی شده بود.‏ داوود تحت الهام خدا چنین نوشته بود:‏ «خداوند [یَهُوَه] به خداوندگار من [عیسی] گفت:‏ ‹به دست راست من بنشین تا آن هنگام که دشمنانت را کرسی زیر پایت سازم.‏›» عیسی پس از آن دورهٔ انتظار،‏ می‌بایست «در میان دشمنان خود» فرمانروایی می‌کرد.‏ (‏مزمور ۱۱۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ اما عیسی در این میان،‏ یعنی تا زمانی که بر ضدّ دشمنانش وارد عمل شود،‏ چه می‌کرد؟‏

در پِنتیکاست سال ۳۳ میلادی،‏ جماعت مسیحی به وجود آمد.‏ عیسی از آسمان بر شاگردان مسح‌شده‌اش شروع به حکمرانی کرد.‏ (‏کولُسیان ۱:‏۱۳‏)‏ او راهنمایی‌های لازم را برای موعظه به دیگران‏،‏ در اختیار آنان گذاشت.‏ عیسی همچنین آنان را برای وظیفهٔ آینده‌شان آماده ساخت.‏ چه وظیفه‌ای به آنان واگذار می‌شد؟‏ آنانی که تا پای مرگ وفادار می‌ماندند،‏ پس از رستاخیزشان در حکومت خدا در مقام پادشاه با عیسی حکمرانی می‌کردند.‏

یکی از مسیحیانی که در آینده پادشاه می‌شد،‏ سولُس بود که به نام رومی‌اش،‏ پولُس معروف بود.‏ او پیش از آن که مسیحی شود،‏ یهودی بود و با غیرت به شریعت پای‌بند بود.‏ اما به دلیل تعالیم رهبران مذهبی چنان گمراه شده بود که با سنگسار کردن استیفان موافقت کرد.‏ او که «کمر به تهدید و قتل شاگردانِ سَرور بسته بود» راهی دمشق شد.‏ قیافا،‏ کاهن اعظم به او اختیار داده بود که شاگردان عیسی را در آنجا دستگیر کند و به اورشلیم بیاورد.‏ (‏اعمال ۷:‏۵۸؛‏ ۹:‏۱‏)‏ اما در راه دمشق نوری از آسمان اطراف سولُس درخشید و او بر زمین افتاد.‏

ندایی به گوش رسید که گفت:‏ «سولُس،‏ سولُس،‏ چرا به من آزار می‌رسانی؟‏» شخصی که با او سخن می‌گفت قابل رؤیت نبود.‏ از این رو،‏ سولُس پرسید:‏ «سَرور،‏ تو کیستی؟‏» سپس  شنید:‏ «من عیسی هستم.‏ همان که به او آزار می‌رسانی.‏»—‏اعمال ۹:‏۴،‏ ۵‏.‏

عیسی به سولُس گفت که به دمشق برود و در آنجا منتظر دستوراتی دیگر باشد.‏ اما از آنجا که آن نور معجزه‌آسا چشمان سولُس را کور کرده بود،‏ برای رفتن به دمشق نیاز به کمک داشت.‏ عیسی در رؤیای نبوی دیگری نیز بر حَنانیا که یکی از شاگردانش در دمشق بود،‏ ظاهر شد.‏ عیسی به حَنانیا نشانیِ محل اقامت سولُس را داد و گفت که نزد او برود.‏ حَنانیا از رفتن نزد سولُس بیم داشت.‏ اما،‏ عیسی به او چنین اطمینان خاطر داد:‏ «این مرد ظرف برگزیدهٔ من است تا نام مرا نزد قوم‌ها،‏ پادشاهان و بنی‌اسرائیل ببرد.‏» سولُس پس از دیدار حَنانیا،‏ بینایی‌اش را بازیافت و در دمشق «به موعظهٔ این پیام پرداخت که عیسی همان پسر خداست.‏»—‏اعمال ۹:‏۱۵،‏ ۲۰‏.‏

پولُس و دیگر بشارت‌دهندگان با حمایت عیسی فعالیت موعظه را که او آغاز کرده بود،‏ ادامه دادند.‏ یَهُوَه آنان را برکت بسیار داد.‏ حدود ۲۵ سال پس از آن که عیسی بر پولُس در راه دمشق ظاهر شد،‏ پولُس نوشت که خبر خوش «به همهٔ مردمِ زیر آسمان موعظه شده است.‏»—‏کولُسیان ۱:‏۲۳‏.‏

سال‌ها بعد،‏ عیسی یک سری رؤیاهای نبوی را بر رسول محبوب خود،‏ یوحنا آشکار کرد.‏ این رؤیاها اکنون در کتاب مکاشفه برای ما به تحریر در آمده است.‏ یوحنای سالخورده با دیدن این رؤیاها به گونه‌ای آمدن عیسی را در مقام پادشاه دید.‏ (‏یوحنا ۲۱:‏۲۲‏)‏ یوحنا «تحت تأثیر روح‌القدس به روز سَرور» برده شد.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۱۰‏)‏ روز سَرور به چه دورانی اشاره دارد؟‏

مطالعهٔ دقیق نبوّت‌های کتاب مقدّس آشکار می‌کند که «روز سَرور» در دوران حاضر آغاز شد.‏ در سال ۱۹۱۴ جنگ جهانی اول رخ داد.‏ از آن زمان تا کنون نیز ما شاهد جنگ‌ها،‏ بیماری‌های همه‌گیر،‏ قحطی‌ها و زمین‌لرزه‌های بسیاری بوده‌ایم.‏ این‌ها همه بر تحقق بزرگ‌تر «نشانه‌ای» که عیسی در مورد ‏«حضور» خود و «پایان نظام حاضر»‏ داد،‏ دلالت دارد.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۳،‏ ۷،‏ ۸،‏ ۱۴‏)‏ به علاوه،‏ امروزه خبر خوش پادشاهی خدا نیز به نحوی گسترده موعظه می‌شود؛‏ نه فقط در قلمرو امپراتوری روم،‏ بلکه در تمام دنیا.‏

یوحنا تحت الهام خدا نشان داد که مفهوم این امر چیست.‏ او گفت:‏ «حال،‏ زمان نجات از سوی خدای ما و قدرت و پادشاهی او و زمان اقتدار مسیح او فرارسیده است.‏» (‏مکاشفه ۱۲:‏۱۰‏)‏ آری،‏ پادشاهی آسمانی خدا حقیقتاً برقرار شده است؛‏ همان حکومتی که عیسی در مورد آن به بسیاری موعظه کرد.‏

این خبری بسیار خوب برای تمام پیروان وفادار عیسی است.‏ آنان می‌توانند از سخنان یوحنا شاد باشند که گفت:‏ «ای آسمان‌ها و ساکنان آن‌ها شاد باشید!‏ اما وای بر زمین و دریا؛‏ زیرا ابلیس نزد شما پایین آمده و بسیار خشمگین است،‏ چون می‌داند که زمانی اندک دارد.‏»—‏مکاشفه ۱۲:‏۱۲‏.‏

پس اکنون دیگر عیسی در کنار پدرش انتظار نمی‌کشد.‏ او در مقام پادشاه حکمرانی می‌کند و به‌زودی تمام دشمنانش را نابود خواهد ساخت.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ پس از آن،‏ چه تحوّلات شورانگیز و مهیجی به وقوع خواهد پیوست؟‏