۱-‏۳.‏ الف)‏ چرا ما مدیون یَهُوَه هستیم؟‏ ب)‏ امدادگر مهربانمان در مقابل از ما چه انتظاری دارد؟‏

تصوّر کنید در کشتی‌ای که در حال غرق شدن است گرفتار شده‌اید و در آن حالت ناامیدی،‏ امدادگری از راه می‌رسد و شما را از کشتی بیرون می‌آورد و به جایی امن می‌رساند و می‌گوید:‏ «حالا دیگر در امان هستی!‏» آرامش خاطری که پس از خارج شدن از کشتی احساس می‌کنید بی‌شک وصف‌ناپذیر است!‏ شما زندگی‌تان را مدیون او هستید.‏

^۲ این مثال تا حدّی آنچه را که یَهُوَه برای ما انجام داده است نشان می‌دهد.‏ شکی نیست که ما مدیون او هستیم زیرا عیسی مسیح را فرستاد تا جان خویش را برای نجات ما از چنگال گناه و مرگ فدا کند.‏ آنچه باعث آرامش‌خاطر ماست این است که تا وقتی به آن قربانی ارزشمند ایمان بورزیم،‏ گناهانمان بخشوده می‌شود و آینده‌مان تا ابد تأمین است.‏ (‏۱یوحنّا ۱:‏۷؛‏ ۴:‏۹‏)‏ همان طور که در فصل ۱۴ دیدیم یَهُوَه با فرستادن عیسی در واقع والاترین شکل محبت و عدالت را از خود نشان داد.‏ واکنش ما باید در مقابل این عمل او چه باشد؟‏

^۳ جا دارد که از امدادگر مهربانمان،‏ یَهُوَه خدا بپرسیم که از ما چه انتظاری دارد.‏ او از زبان میکاه نبی می‌گوید:‏ «آنچه او از ما می‌خواهد این است که رحم و انصاف داشته باشیم و با کمال فروتنی احکامش را بجا آوریم.‏» (‏میکاه ۶:‏۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ توجه داشته باشید که یکی از چیزهایی که یَهُوَه از ما می‌خواهد انصاف است.‏ چگونه می‌توانیم عدالت و انصاف را به جا آوریم؟‏

۴.‏ از کجا می‌دانیم که یَهُوَه از ما انتظار دارد مطابق معیارهای عادلانهٔ او زندگی کنیم؟‏

^۴ یَهُوَه از ما انتظار دارد که مطابق معیارهایی که برای نیکی و بدی تعیین  کرده است زندگی کنیم.‏ معیارهای او عادلانه است به همین خاطر،‏ طلب عدالت و انصاف به معنای پیروی از این معیارهاست.‏ در اِشَعْیا ۱:‏۱۷ آمده است:‏ «نیکوکاری را بیاموزید و انصاف را بطلبید.‏» کلام خدا به ما توصیه می‌کند که ‹عدالت را بطلبیم.‏› (‏صَفَنْیا ۲:‏۳‏)‏ علاوه بر این،‏ ما را ترغیب می‌کند تا ‹شخص جدید و متفاوتی شویم،‏ شخصی مقدّس و درستکار؛‏ و این طبیعت نو را که به صورت خدا است،‏ بپوشیم.‏› (‏اَفَسُسیان ۴:‏۲۴‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ عدالت یا انصاف حقیقی از ظلم،‏ خشونت،‏ ناپاکی و فحشا تنفر دارد زیرا چنین چیزهایی خلاف تقدّس است.‏—‏مزمور ۱۱:‏۵؛‏ اَفَسُسیان ۵:‏۳-‏۵‏.‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ چرا پیروی از معیارهای یَهُوَه بار سنگینی برای ما انسان‌ها نیست؟‏ ب)‏ کتاب مقدّس چگونه نشان می‌دهد که به جا آوردن عدالت عملی مداوم است؟‏

^۵ آیا پیروی از معیارهای عادلانهٔ یَهُوَه باری سنگین است؟‏ خیر زیرا دلی که نظر به سوی یَهُوَه دارد از احکام او خسته نمی‌شود.‏ علاقه به خدا و شخصیتش ما را بر آن می‌دارد که مطابق میل او زندگی کنیم.‏ (‏۱یوحنّا ۵:‏۳‏)‏ به خاطر داشته باشید که یَهُوَه «عدالت را دوست می‌دارد.‏» (‏مزمور ۱۱:‏۷‏)‏ اگر حقیقتاً بخواهیم عدالت یا انصاف الٰهی را به جا آوریم،‏ باید آنچه را که او دوست می‌دارد دوست بداریم و از آنچه متنفر است متنفر باشیم.‏—‏مزمور ۹۷:‏۱۰‏.‏

^۶ به جا آوردن عدالت برای ما انسان‌های ناکامل کار آسانی نیست.‏ برای این کار باید شخصیت کهنهٔ خویش را با همهٔ تمایلات گناه‌آلودش از تن به در کنیم و شخصیت تازه‌ای را جایگزین آن سازیم.‏ به گفتهٔ کتاب مقدّس وقتی معرفت کامل را کسب می‌کنیم شخصیتمان «تازه می‌شود.‏» (‏کُولُسیان ۳:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ عبارت «تازه می‌شود» نشانگر آن است که به تن کردن شخصیت یا طبیعت تازه عملی مداوم و مستلزم تلاش فراوان است.‏ با وجود همهٔ کوشش‌هایمان گاهی اوقات طبیعت گناهکارمان سبب می‌شود که افکار نادرست به سراغمان آید،‏ سخنان نادرست به زبان آوریم و یا دست به اَعمال نادرست بزنیم.‏—‏رومیان ۷:‏۱۴-‏۲۰؛‏ یعقوب ۳:‏۲‏.‏

۷.‏ اگر مرتکب گناه شویم چه باید بکنیم؟‏

^۷ اگر مرتکب گناه شویم چه باید بکنیم؟‏ روشن است که از کنار گناه نباید  بی‌اعتنا گذشت.‏ ولی در عین حال نباید تسلیم شویم و گمان کنیم که دیگر صلاحیت خدمت به یَهُوَه را نداریم.‏ خدای بزرگوار ما ترتیبی داده است که توبه‌کاران حقیقی دوباره پاک و منزه شوند.‏ در اینجا می‌توان سخنان دلگرم‌کنندهٔ یوحنّای رسول را ذکر کرد که می‌گوید:‏ «این‌ها را به شما می‌نویسم تا گناه نکنید.‏» اما سپس با واقع‌بینی می‌افزاید:‏ «اما اگر [از روی ناکاملی موروثی] گناهی از شما سر زند،‏ کسی هست که برای ما نزد خدای پدر وساطت کند و بخشایش ما را از او درخواست نماید.‏ این شخص عیسی مسیح است که مظهر راستی و عدالت است.‏» (‏۱یوحنّا ۲:‏۱‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ آری،‏ یَهُوَه عیسی را فرستاد تا جانش را برای نجات ما قربانی سازد.‏ بدین سان ما می‌توانیم با وجود طبیعت گناهکارمان به نحوی مطلوب به آفریدگارمان خدمت کنیم.‏ دانستن این موضوع ما را تشویق می‌کند که تمام نیروی خود را برای خوشنودی او به کار گیریم.‏

۸،‏ ۹.‏ چگونه می‌توان عدالت یَهُوَه را در اعلام بشارت مشاهده کرد؟‏

^۸ ما هنگامی عدالت را به جا می‌آوریم یا به عبارت دیگر از عدالت الٰهی سرمشق می‌گیریم که در موعظهٔ بشارت ملکوت خدا به طور کامل شرکت کنیم.‏ چه ارتباطی بین عدالت یَهُوَه و بشارت وجود دارد؟‏

^۹ یَهُوَه پیش از آنکه سیستم کنونی دنیا را نابود سازد به همهٔ مردم هشدار خواهد داد.‏ عیسی در نبوّتش در بارهٔ آنچه در زمان آخر روی خواهد داد گفت:‏ «پیام انجیل باید [یا بشارت] اوّل به تمام قوم‌ها برسد و بعد زمان به آخر خواهد رسید.‏» (‏مَرقُس ۱۳:‏۱۰‏،‏ تفس‍.‏‏؛‏ متّیٰ ۲۴:‏۳‏)‏ واژهٔ «اوّل» تلویحاً بیانگر آن است که به دنبال کار موعظهٔ جهانی وقایع دیگری روی خواهد داد.‏ یکی از این وقایع مصیبت عظیم است که در طی آن شریران نابود می‌گردند و راه برای برقراری دنیای جدید هموار می‌شود.‏ (‏متّیٰ ۲۴:‏۱۴،‏ ۲۱،‏ ۲۲‏)‏ بی‌شک،‏ هیچ کس نمی‌تواند بحق یَهُوَه را متهم به بی‌انصافی نسبت به شریران کند.‏ هشدار یَهُوَه،‏ به این اشخاص فرصت کافی می‌دهد تا طرز رفتار خویش را تغییر دهند و نجات یابند.‏—‏یُونُس ۳:‏۱-‏۱۰‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چرا شرکت ما در موعظهٔ بشارت بازتابی است از عدالت الٰهی؟‏

 ^۱۰ موعظهٔ بشارت بازتابی است از عدالت الٰهی.‏ به چه شکل؟‏ نخست آنکه وظیفهٔ هر کسی است که برای نجات دیگران آنچه از دستش برمی‌آید انجام دهد.‏ مثال کشتی در حال غرق شدن را که پیش از این ذکر کردیم،‏ در نظر بگیرید.‏ کسی که در قایق نجات نشسته است بی‌شک سعی می‌کند افرادی را که هنوز در آب هستند نجات دهد.‏ به همین شکل،‏ ما نیز در مقابل کسانی که هنوز در «آب‌های» این سیستم شریرانه غوطه‌ورند تعهدی وجدانی بر گردن داریم.‏ درست است که بسیاری از آنان پیام ملکوت را نمی‌پذیرند اما تا وقتی یَهُوَه صبر و شکیبایی از خود نشان می‌دهد،‏ ما مسئول هستیم که به این افراد فرصت «توبه» بدهیم و بدین سان نجات آنان را ممکن سازیم.‏—‏۲پِطْرُس ۳:‏۹‏.‏

^۱۱ هنگام موعظهٔ بشارت به مردم نباید تبعیض قائل شویم.‏ به خاطر آورید که «هر کس از هر نژاد و قومی که خدا را بپرستد و کارهای نیک بکند،‏ مورد پسند او واقع می‌شود.‏» (‏اَعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ اگر ما بخواهیم عدالت خدا را سرمشق خود قرار دهیم باید از پیش‌داوری در مورد مردم خودداری نماییم و بدون در نظر گرفتن نژاد،‏ موقعیت اجتماعی یا وضعیت مالی افراد به همه بشارت دهیم.‏ به این صورت هر که مایل باشد،‏ امکان شنیدن و پذیرفتن پیام بشارت را می‌یابد.‏—‏رومیان ۱۰:‏۱۱-‏۱۳‏.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ چرا نباید در مورد دیگران عجولانه قضاوت کنیم؟‏ ب)‏ معنای توصیهٔ عیسی که می‌گوید «داوری مکنید» و «حکم مکنید» چیست؟‏ (‏به پاورقی مراجعه شود.‏)‏

^۱۲ از سوی دیگر رعایت عدالت به معنای آن است که رفتار ما با دیگران همانند رفتار یَهُوَه با ما باشد.‏ قضاوت در مورد دیگران و انتقاد از اشتباهات آن‌ها و تردید در درستی نیّت قلبی آنان،‏ کار آسانی است.‏ اما باید از خود بپرسیم کدام یک از ما دوست دارد که یَهُوَه نیّت‌ها و اشتباهاتش را موشکافی کند؟‏ یَهُوَه با ما چنین رفتاری ندارد.‏ مزمورنویس در این باره اظهار می‌دارد:‏ «ای خداوند،‏ اگر تو گناهان ما را به نظر آوری،‏ کیست که بتواند تبرئه شود؟‏»  ‏(‏مزمور ۱۳۰:‏۳‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ یَهُوَه را شکر می‌کنیم که عادل و رحیم است و تا ابد روی اشتباهات ما انگشت نمی‌گذارد.‏ (‏مزمور ۱۰۳:‏۸-‏۱۰‏)‏ حال ما باید چگونه با دیگران رفتار کنیم؟‏

^۱۳ اگر رحمتی را که در عدالت خدا وجود دارد درک کنیم،‏ عجولانه در مورد دیگران قضاوت نمی‌کنیم،‏ بویژه در مواردی که مستقیماً به ما مربوط نمی‌شود یا اهمیت چندانی ندارد.‏ عیسی در موعظهٔ بالای کوه در این باره اخطار کرد و گفت:‏ «از کسی ایراد نگیرید تا از شما ایراد نگیرند.‏» (‏متّیٰ ۷:‏۱‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ در گزارش لوقا از قول عیسی آمده است:‏ «داوری مکنید تا بر شما داوری نشود.‏»‏ * (‏لوقا ۶:‏۳۷‏)‏ عیسی با این سخنان نشان داد که انتقاد کردن جزئی از تمایلات انسان‌های ناکامل است.‏ شنوندگان او که عادت به محکوم کردن دیگران داشتند باید از این کار دست برمی‌داشتند.‏

۱۴.‏ به چه دلایلی ما باید از «داوری» و انتقاد در مورد دیگران دست برداریم؟‏

^۱۴ چرا باید از داوری کردن یا به عبارت دیگر محکوم کردن دیگران دست برداریم؟‏ یک دلیل آن محدودیت اختیارات ماست.‏ یعقوب شاگرد در این باره به ما چنین یادآوری می‌کند:‏ «صاحب شریعت و داور،‏ یکی است،‏» یعنی یَهُوَه.‏ سپس صریحاً می‌پرسد:‏ «پس تو کیستی که بر همسایهٔ خود داوری می‌کنی؟‏» (‏یعقوب ۴:‏۱۲؛‏ رومیان ۱۴:‏۱-‏۴‏)‏ علاوه بر این،‏ طبیعت گناهکار ما نیز نمی‌گذارد در مورد دیگران منصفانه قضاوت کنیم.‏ پیش‌داوری،‏ غرور،‏ حسادت،‏ و خود را از دیگران روحانی‌تر دانستن،‏ ممکن است سبب شود در مورد دیگران قضاوت اشتباه بکنیم.‏ وانگهی همهٔ ما عیوب و محدودیت‌هایی داریم که تفکّر در مورد آن‌ها موجب می‌شود عجولانه از دیگران انتقاد نکنیم.‏ ما نمی‌دانیم در دل اشخاص چه می‌گذرد و از شرایط زندگی آنان نیز به طور کامل آگاه نیستیم.‏ پس نباید به خود اجازه دهیم که به هم‌ایمانانمان نیّت بد نسبت دهیم یا از تلاش‌های آنان در راه خدمت به یَهُوَه انتقاد کنیم.‏  بسیار شایسته‌تر است که یَهُوَه را سرمشق قرار دهیم و محاسن برادران و خواهرانمان را مد نظر داشته باشیم نه عیوب آنان را!‏

۱۵.‏ چه نوع گفتار و رفتاری در میان پرستندگان یَهُوَه جایی ندارد،‏ و چرا؟‏

^۱۵ حال بپردازیم به محیط خانواده.‏ متأسفانه در دنیای امروز گاهی اعضای خانوادهٔ شخص از او به شدیدترین وجهی انتقاد می‌کنند،‏ در حالی که محیط خانواده باید آشیانهٔ صلح و صفا باشد.‏ به کرّات می‌بینیم که اشخاص به همسر و فرزندان خود دائماً توهین می‌کنند و یا با آنان بدرفتاری می‌نمایند.‏ اما در میان پرستندگان یَهُوَه پرخاشگری و طعنه زدن و وارد آوردن صدمات جسمی به هیچ وجه جایی ندارد.‏ (‏اَفَسُسیان ۴:‏۲۹،‏ ۳۱؛‏ ۵:‏۳۳؛‏ ۶:‏۴‏)‏ توصیهٔ عیسی در مورد اینکه باید از «ایراد» گرفتن و «حکم» کردن در بارهٔ دیگران دست برداریم شامل حال اعضای خانواده‌مان نیز می‌شود.‏ به خاطر آورید که  اجرای عدالت همچنین به این معناست که با دیگران طوری که یَهُوَه با ما رفتار می‌کند،‏ رفتار کنیم.‏ رفتار خدا هیچ گاه خشن و بی‌رحمانه نیست،‏ بلکه نسبت به دوستدارانش «بسیار رحیم و مهربان» است.‏ (‏یعقوب ۵:‏۱۱‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ براستی که یَهُوَه سرمشق والایی است برای همهٔ ما!‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ یَهُوَه از پیران جماعت چه انتظاری دارد؟‏ ب)‏ اگر اثری از توبهٔ حقیقی در گناهکار دیده نشود چه باید کرد،‏ و چرا؟‏

^۱۶ همهٔ ما باید با انصاف و عدالت رفتار کنیم،‏ اما پیران مسیحی در این زمینه مسئولیت ویژه‌ای به گردن دارند.‏ به توصیف نبوی اِشَعْیا از «سَروران» یعنی پیران مسیحی،‏ توجه کنید:‏ «اینک پادشاهی به عدالت سلطنت خواهد نمود و سَروران به انصاف حکمرانی خواهند کرد.‏» (‏اِشَعْیا ۳۲:‏۱‏)‏ آری،‏ یَهُوَه از پیران انتظار دارد که با عدالت و انصاف خدمت کنند.‏ این امر به چه معناست؟‏

^۱۷ این مردان باصلاحیت روحانی بخوبی واقفند که عدالت و انصاف حکم می‌کند که جماعت پاک نگاه داشته شود.‏ گاهی پیران مجبور می‌شوند در مورد خلافکاری‌های جدّی قضاوت کنند.‏ در چنین موقعیتی باید به خاطر داشته باشند که برای اجرای عدالت الٰهی باید تا جای ممکن رحمت نشان دهند.‏ به همین خاطر تلاش می‌کنند تا گناهکار را به سوی توبه و ندامت رهنمون سازند.‏ اما اگر با وجود تلاش‌هایی که برای یاری او می‌شود اثری از توبهٔ حقیقی در او دیده نشود چه باید کرد؟‏ کلام یَهُوَه با عدالت کامل نشان می‌دهد که در این مرحله باید قدمی محکم برداشته شود و می‌گوید:‏ «آن شریر را از میان خود برانید.‏» به عبارت دیگر چنین شخصی باید از جماعت اخراج شود‏.‏ (‏۱قُرِنتیان ۵:‏۱۱-‏۱۳؛‏ ۲یوحنّا ۹-‏۱۱‏)‏ پیران جماعت از این کار اندوهگین می‌شوند اما در عین حال می‌دانند که برای محافظت از پاکی اخلاقی و روحانی جماعت چنین کاری ضرورت دارد.‏ حتی در آن حالت نیز امید دارند که گناهکار روزی به خود آید و به آغوش جماعت باز گردد.‏—‏لوقا ۱۵:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

۱۸.‏ پیران مسیحی هنگام ارائهٔ توصیه‌های مبتنی بر کتاب مقدّس چه نکاتی را در نظر می‌گیرند؟‏

 ^۱۸ شکل دیگر اجرای عدالت عرضهٔ توصیه‌های لازم بر مبنای کتاب مقدّس است.‏ البته پیران جماعت سعی نمی‌کنند که از دیگران عیبجویی کنند یا مدام دیگران را اصلاح کنند.‏ اما گاهی پیش می‌آید که ایمانداری بدون آنکه متوجه باشد خطا می‌کند.‏ در چنین مواردی پیران جماعت با در نظر داشتن اینکه عدالت الٰهی خشک و بی‌رحمانه نیست سعی می‌کنند او را ‹با روح فروتنی به راه راست آورند.‏› (‏غَلاطیان ۶:‏۱‏،‏ انجیل شریف‏)‏ از این رو،‏ از سرزنش شدید و سخنان تند پرهیز می‌کنند.‏ زیرا توصیه‌ای که با مهربانی داده شود شخص را تشویق می‌کند تا راه راست را در پیش گیرد.‏ پیران حتی هنگام توبیخ،‏ یعنی ذکر عواقب رفتار نامعقول خطاکار نیز نباید از نظر دور دارند که او گوسفند گلّهٔ یَهُوَه است.‏ * (‏لوقا ۱۵:‏۷‏)‏ توصیه یا توبیخی که از محبت ریشه بگیرد و با محبت بیان شود بهتر به دل خطاکار می‌نشیند و او را به تغییر رفتار وامی‌دارد.‏

۱۹.‏ چه تصمیم‌گیری‌هایی بر عهدهٔ پیران مسیحی است،‏ و تصمیمات آنان باید بر چه مبنایی باشد؟‏

^۱۹ پیران مسیحی غالباً مجبور هستند تصمیماتی اتخاذ کنند که بر هم‌ایمانانشان تأثیر می‌گذارد.‏ برای مثال،‏ آنان به طور دوره‌ای جلسه تشکیل می‌دهند تا ببینند کدام یک از برادران جماعت را می‌توانند به عنوان پیر یا خادم کمکی پیشنهاد کنند و این کار را باید با بی‌طرفی کامل انجام دهند.‏ به همین خاطر،‏ به هنگام تصمیم‌گیری،‏ شرایطی را که خدا برای انتصاب این برادران تعیین کرده است در نظر می‌گیرند و به احساسات شخصی خود تکیه نمی‌کنند،‏ تبعیض قائل نمی‌شوند و از کسی طرفداری نمی‌کنند.‏—‏۱تیموتاؤس ۵:‏۲۱‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ الف)‏ پیران مسیحی می‌کوشند برای برادران و خواهرانشان در حکم چه باشند،‏ و به چه دلیل؟‏ ب)‏ پیران مسیحی برای کمک به افسردگان چه می‌توانند بکنند؟‏

 ^۲۰ پیران مسیحی عدالت الٰهی را به اَشکال دیگری نیز به اجرا می‌گذارند.‏ اِشَعْیا پس از پیشگویی اینکه چنین کسانی «با انصاف» عمل می‌کنند،‏ می‌افزاید:‏ ‹هر یک از آنان پناهگاهی در برابر باد و طوفان خواهد بود.‏ آنان مانند جوی آب در بیابان خشک،‏ و مثل سایهٔ خنک یک صخرهٔ بزرگ در زمین بی‌آب و علف خواهند بود.‏› (‏اِشَعْیا ۳۲:‏۲‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ پس می‌بینیم که پیران مسیحی می‌کوشند برادران و خواهران خود را تسلّی و دلگرمی دهند.‏

^۲۱ مشکلات دلسردکنندهٔ گوناگون در دنیای امروز سبب شده است که بسیاری از انسان‌ها به دلگرمی و تشویق نیاز داشته باشند.‏ ای پیران مسیحی،‏ برای تسلّی چنین افسردگانی چه می‌توانید بکنید؟‏ (‏۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۴‏)‏  شما می‌توانید با دلسوزی به سخنانشان گوش دهید.‏ (‏یعقوب ۱:‏۱۹‏)‏ آنان شاید نیاز داشته باشند که درد دلشان را با شخص قابل‌اعتمادی در میان گذارند.‏ (‏امثال ۱۲:‏۲۵‏)‏ به آنان اطمینان دهید که یَهُوَه و برادران و خواهرانشان برایشان ارزش قائلند و دوستشان دارند.‏ (‏۱پِطْرُس ۱:‏۲۲؛‏ ۵:‏۶،‏ ۷‏)‏ به علاوه،‏ می‌توانید با آنان و برای آنان دعا کنید.‏ شنیدن دعایی دلگرم‌کننده از دهان یک پیر مسیحی می‌تواند بسیار تسلّی‌بخش باشد.‏ (‏یعقوب ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ خدای عدالت،‏ تلاش‌های مهرآمیز شما را برای کمک به افسردگان فراموش نمی‌کند.‏

۲۲.‏ از چه راه‌هایی می‌توان عدالت یَهُوَه را سرمشق قرار داد،‏ و حاصل این کار چیست؟‏

^۲۲ اگر از عدالت یَهُوَه سرمشق بگیریم به او نزدیک‌تر می‌شویم.‏ در صورتی که از معیارهای عادلانهٔ او پیروی کنیم،‏ بشارت زندگی‌بخش را به دیگران برسانیم و به جای معایب دیگران محاسن آنان را در نظر بگیریم،‏ عدالت الٰهی را به جا آورده‌ایم.‏ ای پیران مسیحی،‏ شما در صورتی عدالت الٰهی را به جا آورده‌اید که جماعت را پاک نگاه دارید،‏ توصیه‌های سازنده و مبتنی بر کتاب مقدّس ارائه دهید،‏ در تصمیماتتان بی‌غرض باشید و دلشکستگان را دلگرمی بخشید.‏ هنگامی که یَهُوَه از آسمان‌ها بر قومش نظر می‌کند و می‌بیند که آنان تلاش می‌کنند تا انصاف را به جا آورند و با او همگام باشند بسیار خوشنود می‌گردد!‏