Sang Lunes sang hapon, nagbiya si Jesus sa Jerusalem kag nagbalik sa Betania sa nasidlangan nga bahin sang Bukid sang mga Olibo. Mahimo nga nagtener sia sa balay sang iya mga abyan nga sanday Lazaro, Maria, kag Marta.

Aga na sang Nisan 11. Naglakat pa Jerusalem si Jesus kag ang iya mga disipulo para magkadto sa templo sa katapusan nga higayon. Amo ini ang katapusan nga adlaw sang iya pagministeryo antes niya saulugon ang Paskua, sugdan ang Memoryal sang iya kamatayon, kag atubangon ang pagbista kag pagpatay sa iya.

Samtang nagapakadto sa Jerusalem halin sa Betania pataklad sa Bukid sang mga Olibo, natalupangdan ni Pedro ang kahoy nga ginpakamalaut ni Jesus sang nagligad nga adlaw. “Rabbi, tan-awa!” siling niya, “ang kahoy nga higuera nga imo ginpakamalaut nalaya.”—Marcos 11:21.

Pero ngaa ginpalaya ni Jesus ang kahoy? Ginhambal niya ang rason: “Sa pagkamatuod nagasiling ako sa inyo: Kon may pagtuo kamo kag wala nagaduhaduha, indi lang ang ginhimo ko sa higuera ang mahimo ninyo kundi kon magsiling man kamo sa sini nga bukid, ‘Alsa kag saylo sa dagat,’ mahanabo ini. Kag ang tanan nga pangayuon ninyo sa pangamuyo nga may pagtuo, mabaton ninyo.” (Mateo 21:21, 22) Ginsulit lang niya ang punto nga ginsambit niya sadto nga ang pagtuo makasaylo sang bukid.—Mateo 17:20.

Gani paagi sa pagpalaya sang kahoy, gintudlo ni Jesus ang leksion nga dapat magtuo sa Dios. Sia nagsiling: “Magtuo kamo nga ang tanan nga inyo ginapangamuyo, nabaton na ninyo, kag mabaton gid ninyo ini.” (Marcos 11:24) Importante gid ini nga leksion para sa tanan nga sumulunod ni Jesus! Ilabi na gid ini nga importante sa mga apostoles kay magaatubang sila sa indi madugay sang mabudlay nga mga pagtilaw. Pero may isa pa ka kaangtanan ang paglaya sang kahoy nga higuera sa kalidad sang pagtuo.

Pareho sang kahoy nga higuera, ang pungsod sang Israel may malimbungon nga hitsura. Ang katawhan sini nga pungsod may katipan sa Dios, kag mahimo nga kon tan-awon daw ginatuman nila ang iya Kasuguan. Pero ang pungsod sa kabilugan wala sing pagtuo kag wala sing maayo nga bunga. Ginsikway pa gani nila ang Anak mismo sang Dios! Gani, paagi sa pagpalaya sa wala sing bunga nga higuera, ginpakita ni Jesus kon ano ang madangatan sining pungsod nga wala sing bunga ukon wala sing pagtuo.

Wala magdugay, nakalab-ot sa Jerusalem si Jesus kag ang iya mga disipulo. Subong sang iya pirme ginahimo, nagkadto si Jesus sa templo kag nagpanudlo. Ang puno nga mga saserdote kag ang mga gulang sang katawhan, nga mahimo nagahunahuna sang ginhimo ni Jesus sang nagligad nga adlaw sa mga manugbaylo sang kuarta, namangkot sa iya: “Ano bala ang imo awtoridad sa paghimo sini nga mga butang? Ukon sin-o ang naghatag sa imo sini nga awtoridad nga himuon ini nga mga butang?”—Marcos 11:28.

Nagsabat si Jesus: “Mamangkot ako sa inyo. Sabta ninyo ako, kag sugiran ko man kamo kon ano ang akon awtoridad sa paghimo sini nga mga butang. Ang awtoridad bala ni Juan sa pagbawtismo halin sa langit ukon sa mga tawo? Sabta ninyo ako.” Gani ang iya mga kaaway na subong ang ginapamangkot. Naghambalanay ang mga saserdote kag mga gulang kon paano ini sabton: “Kon magsiling kita, ‘Sa langit,’ masiling sia, ‘Ti, ngaa wala kamo magpati sa iya?’ Apang mangahas bala kita nga magsiling, ‘Sa mga tawo’?” Amo ini ang ila pangatarungan bangod nahadlok sila “kay ginakabig sang mga tawo si Juan nga isa gid ka manalagna.”—Marcos 11:29-32.

Indi makasabat ang mga nagapamatok kay Jesus. Gani nagsiling sila: “Wala kami makahibalo.” Nagsiling si Jesus: “Indi ko man kamo pagsugiran kon ano ang akon awtoridad sa paghimo sini nga mga butang.”—Marcos 11:33.