Indi gid maayo nga topiko ang kamatayon. Madamo ang indi luyag nga istoryahan ini. Pero tanan kita makaatubang gid sini. Kag masakit gid ang epekto sang kamatayon.

Wala gid sing makahanda sa aton sa pagkadula sang aton ginikanan, tiayon, ukon anak. Ang trahedya mahimo matabo nga wala naton ginapaabot ukon sunodsunod pa gani. Ano man ang kahimtangan, indi gid malikawan ang kasakit sang kamatayon, kag tuman gid ini kasubo.

Si Antonio, nga napatyan sang amay bangod sa aksidente, nagsiling: “Daw pareho lang nga ginkandaduhan ang imo balay kag ginkuha ang mga yabi. Indi ka makapauli bisan makadali lang. Mga handumanan na lang ang nabilin sa imo. Kag amo ini ang bag-o nga kamatuoran. Bisan pa daw indi mo ini mabaton kay daw indi ini makatarunganon, wala ka na gid sing mahimo.”

Naeksperiensiahan man ini ni Dorothy, nga nabalo sa edad nga 47, kag namat-od sia nga pangitaon ang pila ka sabat. Subong isa ka manunudlo sang Sunday-school, wala sia nagapati nga ang kamatayon ang katapusan sang tanan. Pero wala niya nahangpan sing maayo ang parte sini. “Ano ang nagakatabo sa aton kon mapatay kita?” pamangkot niya sa Anglikano nga ministro. “Wala sing may nakahibalo,” sabat niya. “Hulaton ta lang galing kag tan-awon.”

Amo na lang gid bala sini ang aton mahimo? May mga paagi bala para mahibaluan naton kon kamatayon gid man ang katapusan sang tanan?