«Վաղ քրիստոնյաները իրենց երկրպագության մեջ չեն օգտագործել պատկերներ.... Եկեղեցում պատկերներ սկսեցին օգտագործել 4–րդ և 5–րդ դարերում։ Դա արդարացվում էր այն պնդմամբ, թե տգետ և անուս մարդիկ քրիստոնեությունը ավելի լավ կարող են հասկանալ պատկերների, քան քարոզների կամ գրքերի միջոցով» (Cyclopedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, by McClintock and Strong, հատոր 4, էջ 503, 504)։

«Քեզ համար կուռք չ’շինես, եւ ոչ վերը երկնքումը՝ կամ ցածը երկրի վերայ՝ կամ երկրի տակի ջրերումը եղած բաների մէկ նմանութիւնը. Նորանց երկրպագութիւն չ’անես» (Ելից 20։4, 5)։ Իսկ Հովհաննես առաքյալը առաջին դարի քրիստոնյաներին գրեց. «Որդյակնե՛ր, պահպանե՛ք ձեզ կուռքերից» (1 Հովհաննես 5։21)։

Արդյո՞ք պատկերները, ինչպես պնդում են եկեղեցիները, պարզապես միջոց են մոտենալու և պատվելու նրանց, ովքեր ներկայացված են դրանցում։ «Կրոնի հանրագիտարանում» նշվում է. «Սկզբում պատկերները գուցե օգտագործվել են սովորեցնելու նպատակով կամ համարվել են զարդ, և այս պնդմամբ արդարացվել է դրանց գործածությունը, սակայն շատ չանցած՝ դրանք դարձան երկրպագության առարկաներ։ Սա հատկապես ավելի ակնհայտ դարձավ Արևելյան ուղղափառ եկեղեցիներում» (The Encyclopedia of Religion)։ Մինչդեռ Եսայիա մարգարեն գրել էր. «Ո՞ւմ էք նմանեցնում Աստուծուն, եւ ի՞նչ նմանութիւն՝ հաւասարացնում նորան» (Եսայիա 40։18)։

Քննիր նաև Աստվածաշնչի հետևյալ համարները՝ Եսայիա 44։13–19; Գործեր 10։25, 26; 17։29; 2 Կորնթացիներ 5։7