Սեմուելի, Թերեզայի և Մագդալինի խոսքերը ցույց են տալիս, որ մարդիկ աղոթում են տարբեր բաների մասին։ Ոմանք աղոթում են ավելի վեհ բաների համար, քան մյուսները։ Որոշ մարդիկ աղոթում են ի սրտե, ուրիշներն էլ՝ մեխանիկորեն, առանց զգացմունքների։ Այդուհանդերձ, միլիոնավոր մարդիկ զգում են, որ աղոթելու կարիք ունեն՝ անկախ նրանից, թե ինչի համար են աղոթում՝ ընտանեկան կյանքում Աստծուց առաջնորդություն ստանալու, դպրոցական քննությունը հանձնելու, իրենց սիրած սպորտային թիմի հաղթանակի կամ այլ բաների համար։ Ավելին, ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ նույնիսկ որևէ կրոն չդավանող մարդիկ են կանոնավորաբար աղոթում։

Իսկ դուք աղոթո՞ւմ եք։ Եթե այո, ապա ինչի՞ մասին եք աղոթում։ Անկախ այն բանից՝ աղոթելու սովորություն ունեք, թե ոչ, գուցե հարցնեք. «Իսկ աղոթելն իմաստ ունի՞։ Ինչ-որ մեկը լսո՞ւմ է իմ աղոթքները»։ Մի գրող ասաց, որ աղոթքը պարզապես «հոգեթերապիայի մի ձև է»։ Նմանատիպ կարծիք են հայտնում նաև բժշկության ոլորտի որոշ մասնագետներ։ Նրանք աղոթքը համարում են «այլընտրանքային բուժմեթոդ»։ Ուրեմն, ի՞նչ կարելի է ասել. արդյո՞ք աղոթքը պարզապես անիմաստ սովորություն է կամ, լավագույն դեպքում, առողջությունը բարելավելու միջոց։

Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ աղոթքը պարզապես թերապիայի ինչ-որ ձև չէ։ Այն հայտնում է, որ իսկապես կա մեկը, ով լսում է ճիշտ ձևով ու ճիշտ բաների համար ասված աղոթքները։ Ինչպե՞ս կարող ենք համոզված լինել, որ դա այդպես է։ Եկեք քննենք որոշ փաստեր։