ՖԼՈՐԵՍ կղզու Մաումերե քաղաքում ժողովի հանդիպում էի անցկացնում, երբ կառավարության ներկայացուցիչները ներխուժեցին այդ տուն և ձերբակալեցին ինձ, երկու եղբոր և մեկ քրոջ։ Դա 1989թ. ապրիլի 14-ն էր։

Բանտապահները փորձեցին ստիպել մեզ, որ պատիվ տանք դրոշին։ Երբ հրաժարվեցինք, նրանք սկսեցին ծեծել մեզ և հինգ օր շարունակ կանգնեցրին կիզիչ արևի տակ։ Գիշերները ցրտից դողում էինք փոքրիկ բանտախցի բետոնե հատակին։ Կեղտոտ էինք, հյուծված և տանջվում էինք վերքերի ցավից։ Բանտապահներից մեկը անընդհատ համոզում էր, որ փոխզիջումների գնանք, բայց մենք պատասխանում էինք. «Եթե անգամ մեռնենք էլ, պատիվ չենք տա դրոշին»։ Առաջին դարի հավատարիմ քրիստոնյաների պես՝ մենք «հանուն արդարության չարչարվելը» պատիվ էինք համարում (1 Պետ. 3։14)։