VEISTU hvað fólkið er að tína upp af jörðinni? Það er eins og héla. Þetta eru hvítar og þunnar flögur. En það er ekki héla eða hrím; það er eitthvað matarkyns.

Það er aðeins liðinn um það bil mánuður síðan Ísraelsmenn yfirgáfu Egyptaland. Núna eru þeir í eyðimörkinni. Þar vex fátt ætilegt svo að fólkið kvartar og segir: ‚Við vildum óska að Jehóva hefði drepið okkur í Egyptalandi. Þar höfðum við að minnsta kosti nóg að borða.‘

Þá segir Jehóva: ‚Ég mun láta fæðu rigna niður af himni.‘ Og það gerir hann. Næsta morgun, þegar Ísraelsmenn sjá þetta hvíta efni sem fallið hefur til jarðar, spyrja þeir hver annan: ‚Hvað er þetta?‘

Móse segir: ‚Þetta er maturinn sem Jehóva hefur gefið ykkur að borða.‘ Fólkið kallar þetta MANNA. Það er næstum eins og hunangskaka á bragðið.

‚Þið eigið að safna saman eins miklu og hver maður getur borðað,‘ segir Móse. Fólkið fer því út á hverjum morgni og tínir saman manna. Þegar heitt verður í sólskininu bráðnar það manna sem eftir er á jörðinni.

Móse segir einnig: ‚Enginn má geyma neitt manna til næsta dags.‘ En sumir hlusta ekki á hann. Veistu hvað gerist þá? Næsta morgun er það manna, sem sumir hafa geymt, fullt af ormum og komin ólykt af því!

Jehóva segir fólkinu að einn dag í viku skuli það samt sem áður safna tvöföldum skammti af manna. Það er sjötta daginn. Og Jehóva segir fólkinu að geyma sumt af því til næsta dags af því að hann muni ekki láta neitt manna falla sjöunda daginn. Þegar menn geyma það manna til sjöunda dagsins fyllist það ekki af ormum og fúlnar ekki heldur! Þetta er enn eitt kraftaverkið!

Öll þau ár, sem Ísraelsmenn dvelja í eyðimörkinni, gefur Jehóva þeim manna að borða.