Nèk nduwé cita-cita, berarti aja mung péngin thok. Kowé ya kudu nggawé rencana, gelem nggawé penyesuaian, lan gelem kerja keras bèn cita-citamu kelakon.

Cita-cita kuwi ora isa langsung kelakon. Kuwi butuh wektu lan upaya.

Nèk cita-citamu kelakon, kowé isa luwih percaya diri, isa nduwé kanca, lan isa luwih bahagia.

Percaya diri: Nèk cita-citamu wis kelakon, kowé mesthi dadi péngin nduwé cita-cita sing luwih dhuwur. Terus, kowé ya bakal dadi luwih percaya diri wektu ngadhepi tantangan.

Nduwé kanca: Nèk kowé nduwé cita-cita, terus ya gelem ngupayakké bèn cita-cita kuwi terwujud, wong mesthi seneng cedhak karo kowé. Malah nèk kowé karo sahabatmu nduwé cita-cita sing padha, mesthi akhiré bakal dadi tambah akrab.

Bahagia: Nèk cita-citamu wis kelakon, mesthi rasané bahagia.

”Aku seneng nduwé cita-cita. Aku dadi nduwé kesibukan lan nduwé tujuan. Terus nèk cita-citané wis kelakon, rasané puas banget.”​—Christopher.

AYAT: ”Wong sing ngamati angin ora bakal nyebar benih, lan wong sing ngamati awan ora bakal manèn.”​—Pengkhotbah 11:4.

Bèn cita-citamu kelakon, upayakna iki:

Milih cita-cita. Nggawéa daftar apa waé cita-citamu, terus urutna endi sing péngin mbok upayakké sik.

Nggawé rencana.

• Ngekèki bates wektu kapan cita-cita kuwi kudu kelakon.

• Tulisen langkah-langkah apa waé sing kudu mbok upayakké.

• Pikirna tantangan apa sing isa waé muncul lan piyé carané ngatasi.

Aja ditunda. Nèk rencanané wis digawé, ya ndang diupayakké. Nèk langkah pertama wis berhasil, ndang langsung upayakna langkah-langkah berikuté.

AYAT: ”Rencanané wong rajin mesthi bakal berhasil.”​—Wulang Bebasan 21:5.