Nèk mung fokus karo perbédaané awaké dhéwé karo wong liya, awaké dhéwé dadi gampang ngrendhahké wong liya. Kuwi nggawé awaké dhéwé angèl kanggo mèlu ngrasakké apa sing dirasakké wong liya lan isa nggawé awaké dhéwé nduwé prasangka.

”Bungaha karo wong sing bungah, lan nangisa karo wong sing nangis.”​—ROMA 12:15.

Apa artiné? Awaké dhéwé kudu mèlu ngrasakké apa sing dirasakké wong liya.

Nèk ngrasakké apa sing dirasakké wong liya, awaké dhéwé dadi ngerti nèk nduwé persamaan karo wong liya. Awaké dhéwé ngerti nèk wong liya isa ngrasakké apa sing awaké dhéwé rasakké lan isa nduwé tanggepan sing padha karo awaké dhéwé. Kuwi ya isa mbantu awaké dhéwé bèn ora mbédak-mbédakké wong. Nèk ngupaya nggolèk persamaan, awaké dhéwé ora bakal mikir èlèk soal wong liya.

Mèlu ngrasakké apa sing dirasakké wong liya ya nggawé awaké dhéwé isa ngajèni wong liya. Contoné, Anne-Marie saka Senegal, tau ngrèmèhké wong liya sing dianggep drajaté luwih rendah. Ning, merga mikirké perasaané wong liya, dhèwèké isa ngowahi cara mikiré sing salah. Anne-Marie kandha, ”Wektu ana wong sing drajaté luwih rendah lagi susah, aku mikir piyé nèk misalé aku sing dadi wong kuwi. Mesthi aku ya ngrasa susah.” Nèk perduli wektu ana wong liya sing lagi susah, kuwi isa nggawé awaké dhéwé luwih mikirké perasaané wong liya ketimbang nggolèki kesalahané.

Ngupayaa nggolèk persamaan karo wong-wong saka kelompok sing njenengan anggep èlèk. Contoné, coba bayangké apa sing wong-wong kuwi rasakké wektu:

• mangan bareng karo keluargané

• mulih kerja

• dolan karo kanca-kanca

• ngrungokké lagu sing disenengi

Bar kuwi, coba bayangké nèk njenengan sing dadi wong kuwi. Njenengan isa takon:

• ’Piyé tanggepanku nèk wong liya nggawé aku ngrasa ora berharga?’

• ’Piyé perasaanku nèk wong liya mikir èlèk soal aku sakdurungé ngerti faktané?’

• ’Nèk aku dadi bagéan saka kelompok sing tak anggep èlèk, apa aku péngin wong liya nduwé sikap sing apik karo aku?’