ბიბლია მოგვიწოდებს, რომ სიკეთე ვაკეთოთ, ოღონდ სწორი მოტივებიდან გამომდინარე. დიახ, გაცემას არა მხოლოდ მისთვის მოაქვს სიკეთე, ვინც იღებს ამ სიკეთეს, არამედ მისთვისაც, ვინც გასცემს (იგავები 11:25; ლუკა 6:38). იესომ თქვა: „გაცემას უფრო მეტი ბედნიერება მოაქვს, ვიდრე მიღებას“ (საქმეები 20:35).

•  როდის აქვს სიკეთეს ფასი?

•  როდის არ აქვს სიკეთეს ფასი?

•  გაცემასთან დაკავშირებული ბიბლიური მუხლები

 სიკეთეს მაშინ აქვს ფასი, როცა ადამიანი საკუთარი სურვილით, გულიდან გამომდინარე აკეთებს მას. ბიბლია მოგვიწოდებს: „თითოეული ისე მოიქცეს, როგორც გულში გადაწყვიტა, ოღონდ არა უხალისოდ ან ნაძალადევად, რადგან ღმერთს სიხარულით გამცემი უყვარს“ (2 კორინთელები 9:7).

 სუფთა გულით გაკეთებული სიკეთე ჩვენი თაყვანისცემის ნაწილია და დიდად სიამოვნებს ღმერთს (იაკობი 1:27). ის, ვინც უშურველად ეხმარება სხვებს, ღვთიურ საქმეს აკეთებს და გულს უხარებს იეჰოვას; ღმერთი კი თითოეულ გაკეთებულ სიკეთეს ისე იღებს, თითქოს სიკეთის გამკეთებელი სესხს აძლევს თვით იეჰოვა ღმერთს (იგავები 19:17). ბიბლიაში წერია, რომ ღმერთი მიუზღავს ყველა კეთილ კაცს თავისი სიკეთის სანაცვლოდ (ლუკა 14:12—14).

 სიკეთეს ყოველგვარი ფასი ეკარგება, როცა ადამიანი გამორჩენის მიზნით აკეთებს მას. მაგალითად:

•   როცა მიზანი სხვებზე შთაბეჭდილების მოხდენაა (მათე 6:2).

•   როცა ვინმე სამაგიეროს ელოდება (ლუკა 14:12—14).

•   როცა ვინმე ფიქრობს, რომ ამით „ხსნას დაიმკვიდრებს“ (როგორც ზოგიერთი რელიგია ასწავლის) (ფსალმუნი 49:6, 7).

 თუ ჩვენი სიკეთე სხვას ღვთისთვის მიუღებელ საქციელში უწყობს ხელს. მაგალითად, არ იქნებოდა სწორი, თუ ვინმეს ფულს მივცემთ იმისთვის, რომ აზარტული თამაშები ითამაშოს ან ნარკოტიკებსა და უზომო სმაში დახარჯოს (1 კორინთელები 6:9, 10; 2 კორინთელები 7:1). არც ის იქნებოდა სწორი, თუ ფინანსურად დავეხმარებოდით ისეთ ადამიანს, რომელსაც შეუძლია იმუშაოს, მაგრამ რატომღაც არ მუშაობს (2 თესალონიკელები 3:10).

 როცა საკუთარ ოჯახს აზარალებ და სხვას ეხმარები. ბიბლია გვასწავლის, რომ ოჯახისთავებმა უნდა იზრუნონ ოჯახის წევრებზე (1 ტიმოთე 5:8). ამიტომ არ იქნებოდა სწორი, თუ ოჯახისთავი იმდენად ბევრს გასცემდა, რომ საკუთარ ოჯახს დააზარალებდა. აქვე შეგვიძლია გავიხსენოთ იესოს სიტყვებიც; მან მსჯავრი დასდო იმ ადამიანებს, რომლებიც უარს ამბობდნენ ხანდაზმული მშობლების მოვლაზე და აცხადებდნენ, რომ მთელი მათი ქონება „ღვთისთვის განკუთვნილი ძღვენი“ იყო (მარკოზი 7:9—13).