ٴزابۇر 142:1—7
ماسكيل*. ٴداۋىتتىڭ ۇڭگىردە بولعاندا ايتقان دۇعاسى+.
142 ەحوبانى داۋىستاپ كومەككە شاقىردىم+،ىقىلاسىن ٴتۇسىرۋىن سۇراپ، ەحوباعا جالىندىم.
2 بار ۋايىمىمدى اقتاردىم،بار قاسىرەتىمدى سوعان ايتتىم+،
3 جىگەرىم* جاسىعاندا وسىلاي ەتتىم.
سوندا سەن جولىمدى قاداعالادىڭ+.
جاۋلارىم جۇرەتىن جولىما تۇزاق قۇردى.
4 وڭ جاعىما قاراشى،مەنى ويلايتىن ەشكىم جوق ەكەنىن كورەسىڭ+.
مەن ٷشىن قاشىپ تىعىلار جەر قالمادى+؛ەشكىم قامىمدى ويلامايدى.
5 ۋا، ەحوبا، ٶزىڭدى كومەككە شاقىرامىن.
«سەن مەنىڭ پانامسىڭ+،تىرىلەر جەرىندەگى جالعىز ۇلەسىمسىڭ»،— دەيمىن.
6 كومەك سۇراپ جالبارىنعان ۇنىمە دەن قويشى،ويتكەنى مەن ابدەن قالجىرادىم.
قۋدالاۋشىلارىمنان مەنى قۇتقارشى+،ويتكەنى ولار مەنەن كۇشتى.
7 مەنى زىنداننان الىپ شىقشى،ەسىمىڭدى ماداقتايىن.
اينالاما ادىلدەر جينالسىنشى،سەبەبى سەن ماعان مەيىرىمىڭدى ٴتۇسىردىڭ.
