អត្ថបទសិក្សា ៨
តើយោបល់របស់អ្នក«ធ្វើឲ្យចិត្តសប្បាយ»ឬទេ?
«មិត្តដែលផ្ដល់យោបល់ស្មោះពីចិត្ត ប្រៀបដូចជាប្រេងនិងគ្រឿងក្រអូប ដែលធ្វើឲ្យចិត្តសប្បាយ»។—សុភ. ២៧:៩
ចម្រៀងលេខ១០២ «ជួយអ្នកដែលខ្សោយ»
សេចក្ដីសង្ខេប *
១-២. តើបងប្រុសម្នាក់បានរៀនអ្វីអំពីការឲ្យយោបល់?
ច្រើនឆ្នាំមុន អ្នកចាស់ទុំពីរនាក់បានទៅសួរសុខទុក្ខបងស្រីម្នាក់ដែលខានមកកិច្ចប្រជុំអស់មួយរយៈ។ បងប្រុសដែលនាំមុខក្នុងការទៅសួរសុខទុក្ខនោះ បានបើកខគម្ពីរខ្លះអំពីការចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ គាត់បានគិតថាការសួរសុខទុក្ខរបស់ពួកគាត់ដំណើរការយ៉ាងរលូនហើយ។ ប៉ុន្តែពេលពួកគាត់ហៀបនឹងចេញ បងស្រីនោះនិយាយថា៖ «ពួកបងមិនយល់អំពីកាលៈទេសៈរបស់ខ្ញុំសោះ»។ បងប្រុសទាំងពីរនាក់នេះបានឲ្យយោបល់ទៅបងស្រីដោយមិនបានសួរនាំអំពីបញ្ហានិងកាលៈទេសៈរបស់គាត់ទេ។ ជាលទ្ធផល បងស្រីនោះមានអារម្មណ៍ថាយោបល់របស់ពួកគាត់មិនបានជួយគាត់ឡើយ។
២ អ្នកចាស់ទុំដែលនាំមុខក្នុងការសួរសុខទុក្ខនោះនិយាយថា៖ «នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតថាបងស្រីនោះមិនចេះបង្ហាញការគោរពសោះ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំគិតអំពីរឿងនោះឡើងវិញ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំមិនគួរបង្ហាញបទគម្ពីរដែលខ្ញុំគិតថាសមត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះទេ តែខ្ញុំគួរសួរសំណួរដែលសមត្រឹមត្រូវសិន ដូចជា៖ ‹តើស្ថានភាពរបស់បងថ្មីៗនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?› ‹តើខ្ញុំអាចជួយអ្វីបងបានខ្លះ?›»។ អ្នកចាស់ទុំនោះបានរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់ពីបទពិសោធន៍នោះ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ជាគង្វាលដែលជួយអ្នកឯទៀតនិងយល់អារម្មណ៍ពួកគេ។
៣. តើយោបល់អាចមកពីអ្នកណាខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំ?
៣ ក្នុងនាមជាគង្វាល អ្នកចាស់ទុំមានភារកិច្ចផ្ដល់យោបល់ពេលដែលចាំបាច់។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះអ្នកឯទៀតក្នុងក្រុមជំនុំក៏ត្រូវផ្ដល់យោបល់ដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ បងប្រុសឬបងស្រីម្នាក់ឲ្យយោបល់ពីគម្ពីរដល់មិត្តភក្ដិរបស់គាត់។ (ចសព. ១៤១:៥; សុភ. ២៥:១២) បងស្រីវ័យចាស់ប្រហែលជា«ផ្ដល់ឱវាទដល់ស្ត្រីវ័យក្មេង»អំពីរឿងផ្សេងៗ ដូចដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅទីតុស ២:៣-៥។ ម្យ៉ាងទៀត ឪពុកម្ដាយច្រើនតែផ្ដល់ដំបូន្មាននិងកែតម្រង់កូនៗ។ ទោះជាអត្ថបទនេះបានត្រូវសរសេរជាពិសេសសម្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏ដោយ យើងទាំងអស់គ្នានៅតែអាចទទួលប្រយោជន៍ ដោយពិចារណារបៀបផ្ដល់ឱវាទដែលមានប្រយោជន៍និងជំរុញចិត្ត ព្រមទាំង«ធ្វើឲ្យចិត្តសប្បាយ»។—សុភ. ២៧:៩
៤. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទនេះ?
៤ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាសំណួរបួនអំពីការឲ្យយោបល់គឺ៖ (១) តើអ្វីជាមូលហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីឲ្យយោបល់? (២) តើពិតជាចាំបាច់ឲ្យយោបល់ឬទេ? (៣) តើអ្នកណាខ្លះគួរឲ្យយោបល់? (៤) តើអ្នកអាចឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាពយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើអ្វីជាមូលហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីឲ្យយោបល់?
៥. ហេតុអ្វីបុគ្គលឯទៀតស្រួលទទួលយកជាង បើអ្នកចាស់ទុំឲ្យយោបល់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់? (កូរិនថូសទី១ ១៣:៤, ៧)
៥ ពួកអ្នកចាស់ទុំស្រឡាញ់បងប្អូន។ ហេតុនេះ ជួនកាលពួកគេឲ្យយោបល់ដល់បុគ្គលណាម្នាក់ដែលហៀបនឹងដើរផ្លូវខុស។ (កាឡ. ៦:១) ក៏ប៉ុន្តែ មុនអ្នកចាស់ទុំទៅនិយាយជាមួយបុគ្គលនោះ គាត់អាចគិតអំពីលក្ខណៈមួយចំនួននៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសាវ័កប៉ូលបានរៀបរាប់ ដូចជា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់មានចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយសប្បុរស។ . . . សេចក្ដីស្រឡាញ់អត់ធន់នឹងអ្វីៗទាំងអស់ ជឿអ្វីៗទាំងអស់ សង្ឃឹមលើអ្វីៗទាំងអស់ ស៊ូទ្រាំនឹងអ្វីៗទាំងអស់»។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១៣:៤, ៧) ការរំពឹងគិតអំពីខទាំងនេះនឹងជួយអ្នកចាស់ទុំនោះឲ្យពិនិត្យមើលបំណងចិត្តរបស់គាត់ក្នុងការឲ្យយោបល់ ហើយធ្វើឲ្យប្រាកដថា គាត់ឲ្យយោបល់តាមរបៀបដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ បើបុគ្គលដែលទទួលយោបល់មានអារម្មណ៍ថាអ្នកចាស់ទុំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ នោះគាត់ទំនងជានឹងស្រួលទទួលយកយោបល់នោះជាង។—រ៉ូម ១២:១០
៦. តើសាវ័កប៉ូលបានទុកគំរូល្អអ្វី?
៦ សាវ័កប៉ូលបានទុកគំរូល្អជាអ្នកចាស់ទុំ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្អូននៅក្រុងថែស្សាឡូនិចត្រូវការយោបល់ ប៉ូលមិនស្ទាក់ស្ទើរឲ្យយោបល់ពួកគេឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ពួកគេ ដំបូងប៉ូលបានសរសើរពួកគេចំពោះកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើដោយជំនឿ ការខំព្យាយាមដែលផុសចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានគិតអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ហើយបានប្រាប់ពួកគេថា គាត់ដឹងថាជីវិតរបស់ពួកគេគឺមិនស្រួល ហើយថាពួកគេកំពុងស៊ូទ្រាំនឹងការបៀតបៀនយ៉ាងស្មោះត្រង់។ (១ថែ. ១:៣; ២ថែ. ១:៤) គាត់ថែមទាំងបានប្រាប់បងប្អូនទាំងនោះថា ពួកគេជាគំរូដល់គ្រិស្តសាសនិកឯទៀត។ (១ថែ. ១:៨, ៩) ពួកគេច្បាស់ជាសប្បាយចិត្តទទួលការសរសើរដ៏កក់ក្ដៅពីប៉ូល។ ច្បាស់ណាស់ ប៉ូលស្រឡាញ់បងប្អូនរួមជំនឿខ្លាំងណាស់។ ហេតុនេះហើយ គាត់អាចឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងសំបុត្រទាំងពីររបស់គាត់ទៅកាន់បងប្អូននៅក្រុងថែស្សាឡូនិច។—១ថែ. ៤:១, ៣-៥, ១១; ២ថែ. ៣:១១, ១២
៧. ហេតុអ្វីបុគ្គលខ្លះបដិសេធយោបល់?
៧ តើអ្វីអាចកើតឡើង បើរបៀបដែលយើងនិយាយពេលឲ្យយោបល់គឺមិនត្រឹមត្រូវ? អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ដែលមានបទពិសោធន៍និយាយថា៖ «បុគ្គលខ្លះបដិសេធយោបល់ មិនមែនដោយសារយោបល់នោះមិនល្អទេ ប៉ុន្តែដោយសារវាមិនមែនផុសចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ តើពាក្យសម្ដីនេះបង្រៀនមេរៀនអ្វី? យោបល់គឺស្រួលទទួលយកជាង បើវាចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាជាងចេញពីការទើសចិត្តឬធុញទ្រាន់។
តើពិតជាចាំបាច់ឲ្យយោបល់ឬទេ?
៨. តើអ្នកចាស់ទុំគួរសួរខ្លួនឯងអ្វីខ្លះមុនឲ្យយោបល់ដល់អ្នកឯទៀត?
៨ អ្នកចាស់ទុំមិនគួររហ័សឲ្យយោបល់ទេ។ មុនឲ្យយោបល់ អ្នកចាស់ទុំគួរសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំពិតជាត្រូវនិយាយឬទេ? តើខ្ញុំដឹងប្រាកដឬទេថាការប្រព្រឹត្តរបស់បុគ្គលនោះគឺខុស? តើគម្ពីរចែងថាអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើគឺខុសឬទេ? ឬតើនោះគ្រាន់តែខុសពីទស្សនៈរបស់ខ្ញុំ?›។ អ្នកចាស់ទុំដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាជៀសវាងពីការ«និយាយដោយឥតគិត»។ (សុភ. ២៩:២០) បើអ្នកចាស់ទុំណាម្នាក់មិនប្រាកដថាគាត់ត្រូវឲ្យយោបល់ដល់បុគ្គលណាម្នាក់ឬយ៉ាងណា គាត់អាចសួរអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ទៀតថា តើគាត់ក៏គិតថាបងប្អូននោះកំពុងធ្វើអ្វីដែលប្រឆាំងនឹងបទគម្ពីរ ហើយត្រូវការយោបល់ឬ?—២ធី. ៣:១៦, ១៧
៩. តើយើងរៀនអ្វីពីប៉ូលអំពីរបៀបឲ្យយោបល់ស្ដីអំពីការស្លៀកពាក់និងសម្អិតសម្អាងខ្លួន? (ធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០)
៩ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយ។ ឧបមាថា អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ព្រួយបារម្ភអំពីរបៀបស្លៀកពាក់និងសម្អិតសម្អាងខ្លួនរបស់គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់។ អ្នកចាស់ទុំនោះអាចសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំឲ្យយោបល់ដោយមានមូលដ្ឋានពីគម្ពីរឬទេ?›។ ដោយសារអ្នកចាស់ទុំនោះមិនចង់ឲ្យយោបល់តាមទស្សនៈរបស់ខ្លួន គាត់អាចសួរយោបល់អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ទៀត ឬបងប្អូនដែលមានភាពចាស់ទុំ។ ក្រោយមក ពួកគេប្រហែលជានឹងពិចារណាអំពីយោបល់របស់ប៉ូលស្ដីអំពីរបៀបស្លៀកពាក់និងសម្អិតសម្អាងខ្លួន។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០) ប៉ូលបានលើកឡើងអំពីគោលការណ៍ទូទៅ ពោលគឺគ្រិស្តសាសនិកគួរស្លៀកពាក់តាមរបៀបសមរម្យ រមទម និងដោយមានគំនិតសមហេតុសមផល។ ប៉ូលមិនបានធ្វើបញ្ជីមួយអំពីអ្វីដែលគួរនិងមិនគួរស្លៀកពាក់នោះទេ។ គាត់ទទួលស្គាល់ថាគ្រិស្តសាសនិកមានសិទ្ធិសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសសម្លៀកបំពាក់និងសម្អិតសម្អាងខ្លួន ឲ្យតែនោះមិនប្រឆាំងនឹងបទគម្ពីរ។ ដូច្នេះ ពេលអ្នកចាស់ទុំត្រូវសម្រេចចិត្តថាគួរឲ្យយោបល់ឬមិនគួរ ជាការល្អឲ្យពួកគេពិចារណាថាតើបុគ្គលនោះស្លៀកពាក់និងសម្អិតសម្អាងខ្លួនដោយរមទម និងដោយមានគំនិតសមហេតុផលឬយ៉ាងណា។
១០. តើយើងត្រូវចាំអំពីអ្វីស្ដីអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកឯទៀត?
១០ យើងគួរទទួលស្គាល់ថាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំពីរនាក់ប្រហែលជាធ្វើការសម្រេចចិត្តខុសគ្នា តែនោះមិនមានន័យថាមួយខុសមួយត្រូវទេ។ យើងមិនគួរព្យាយាមបង្ខំបងប្អូនរួមជំនឿឲ្យធ្វើតាមអ្វីដែលយើងគិតថាត្រឹមត្រូវឡើយ។—រ៉ូម ១៤:១០
តើអ្នកណាខ្លះគួរឲ្យយោបល់?
១១-១២. បើត្រូវឲ្យយោបល់ តើអ្នកចាស់ទុំគួរសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរអ្វីខ្លះ ហើយហេតុអ្វី?
១១ បើអ្នកចាស់ទុំយល់ច្បាស់ថាគួរឲ្យយោបល់ គាត់ត្រូវគិតពិចារណាអំពីសំណួរមួយទៀតថា តើអ្នកណាគួរជាអ្នកឲ្យយោបល់នោះ? មុនឲ្យយោបល់ដល់បងស្រីដែលរៀបការហើយឬកូនក្មេង អ្នកចាស់ទុំគួរនិយាយជាមួយប្រមុខគ្រួសារថា តើគាត់ចង់ឲ្យយោបល់ដោយខ្លួនឯង ឬគាត់ចង់នៅជាមួយពេលអ្នកចាស់ទុំនោះឲ្យយោបល់។ * ម្យ៉ាងទៀត ដូចដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុង វគ្គ៣ ជួនកាលគឺជាការល្អជាង ឲ្យបងប្អូនស្រីដែលមានវ័យចាស់ផ្ដល់យោបល់ដល់បងប្អូនស្រីដែលមានវ័យក្មេងជាង។
១២ មានអ្វីមួយទៀតដែលអ្នកចាស់ទុំគួរពិចារណា។ គាត់អាចសួរខ្លួនឯងថា ‹តើជាការល្អដែលខ្ញុំឲ្យយោបល់នោះ ឬតើជាការល្អជាងបើឲ្យអ្នកផ្សេងនិយាយជាមួយបុគ្គលនោះ?›។ ជាឧទាហរណ៍ បុគ្គលម្នាក់ដែលព្យាយាមយកឈ្នះអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ ប្រហែលជាស្រួលទទួលយោបល់ជាងពីអ្នកចាស់ទុំដែលធ្លាប់មានការពិបាកនេះ។ អ្នកចាស់ទុំដែលធ្លាប់មានអារម្មណ៍ស្រដៀងនឹងគាត់ ទំនងជាចេះយល់អារម្មណ៍គាត់ច្រើនជាង ហើយអ្វីដែលអ្នកចាស់ទុំនោះនិយាយប្រហែលជាស្រួលទទួលយកជាង។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ អ្នកចាស់ទុំទាំងអស់មានភារកិច្ចលើកទឹកចិត្តនិងជំរុញចិត្តបងប្អូនឲ្យធ្វើការកែប្រែតាមតម្រូវការពីគម្ពីរ។ ដូច្នេះ មិនថាអ្នកចាស់ទុំមានឬគ្មានបទពិសោធន៍ដូចបុគ្គលដែលទទួលយោបល់នោះក្ដី ការឲ្យយោបល់គឺសំខាន់ចាំបាច់។
តើអ្នកអាចឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាព យ៉ាងដូចម្ដេច?
ហេតុអ្វីពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រិស្តសាសនិកគួរ«រហ័សស្ដាប់»? (សូមមើលវគ្គ១៣-១៤)
១៣-១៤. ហេតុអ្វីអ្នកចាស់ទុំគួរស្ដាប់?
១៣ចូរប្រុងប្រៀបស្ដាប់។ ពេលអ្នកចាស់ទុំត្រៀមខ្លួនដើម្បីឲ្យយោបល់ គាត់អាចសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំដឹងអ្វីខ្លះអំពីកាលៈទេសៈរបស់បងប្អូននោះ? តើថ្មីៗនេះជីវិតគាត់យ៉ាងណាដែរ? តើគាត់មានការពិបាកដែលខ្ញុំមិនដឹងឬទេ? តើគាត់ត្រូវការអ្វីខ្លាំងបំផុតនៅឥឡូវនេះ?›។
១៤ គោលការណ៍ដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅយ៉ាកុប ១:១៩ ជាប់ទាក់ទងនឹងពួកអ្នកដែលឲ្យយោបល់។ យ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវរហ័សស្ដាប់ មិនរហ័សនិយាយ មិនរហ័សខឹង»។ អ្នកចាស់ទុំណាម្នាក់ប្រហែលជាសន្និដ្ឋានថា គាត់ដឹងព័ត៌មានទាំងអស់របស់បុគ្គលណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែតើគាត់ពិតជាដឹងមែនឬ? សុភាសិត ១៨:១៣រំលឹកយើងថា៖ «អ្នកណាដែលតបឆ្លើយមុនដឹងរឿងពិត អ្នកនោះជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ ហើយធ្វើឲ្យខ្លួនឯងអាម៉ាស់មុខ»។ គឺជាការល្អឲ្យសុំបុគ្គលនោះរៀបរាប់អំពីស្ថានភាពរបស់គាត់ ហើយស្ដាប់មុននិយាយ។ សូមចាំអំពីមេរៀនដែលអ្នកចាស់ទុំដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះបានរៀន។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ជាជាងចាប់ផ្ដើមនិយាយតាមអ្វីដែលគាត់បានរៀបចំ គាត់គួរសួរបងស្រីនោះថា «តើស្ថានភាពរបស់បងថ្មីៗនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?» «តើខ្ញុំអាចជួយអ្វីបងបានខ្លះ?»។ បើពួកអ្នកចាស់ទុំលៃទុកពេលស្វែងយល់អំពីស្ថានភាពរបស់បងប្អូន ពួកគេទំនងជាកាន់តែអាចជួយនិងលើកទឹកចិត្តបងប្អូននោះ។
១៥. តើពួកអ្នកចាស់ទុំអាចធ្វើតាមគោលការណ៍នៅសុភាសិត ២៧:២៣យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ចូរស្គាល់បងប្អូន។ ដូចយើងបានឃើញនៅដើមអត្ថបទនេះ ការឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាពមិនគ្រាន់តែជាការអានខគម្ពីរខ្លះ ឬឲ្យយោបល់មួយពីរប៉ុណ្ណោះទេ។ បងប្អូនដែលយើងឲ្យយោបល់ត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថាយើងយកចិត្តទុកដាក់ ចង់ជួយ និងយល់អំពីពួកគេ។ (សូមអាន សុភាសិត ២៧:២៣) អ្នកចាស់ទុំគួរខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីមានមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយបងប្អូន។
តើអ្វីនឹងធ្វើឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំស្រួលឲ្យយោបល់ជាង? (សូមមើលវគ្គ១៦)
១៦. តើអ្វីនឹងជួយពួកអ្នកចាស់ទុំចេះឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាព?
១៦ ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនចង់ឲ្យបងប្អូនគិតថា ពួកគេនិយាយជាមួយបងប្អូនតែពេលឲ្យយោបល់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិយាយជាមួយបងប្អូនជារឿយៗ ដោយបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ កាលដែលពួកគេជួបការពិបាក។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ដែលមានបទពិសោធន៍សង្កេតឃើញថា៖ «បើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងទៅជាមិត្តរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងនេះ ពេលដែលយើងត្រូវឲ្យយោបល់ នោះគឺស្រួលជាង»។ អ្នកដែលទទួលយោបល់នេះក៏នឹងស្រួលទទួលជាងដែរ។
ហេតុអ្វីអ្នកចាស់ទុំគួរមានចិត្តអត់ធ្មត់និងសប្បុរសពេលឲ្យយោបល់? (សូមមើលវគ្គ១៧)
១៧. តើអ្នកចាស់ទុំត្រូវការចិត្តអត់ធ្មត់និងសប្បុរសជាពិសេសនៅពេលណា?
១៧ចូរមានចិត្តអត់ធ្មត់និងសប្បុរស។ គុណសម្បត្តិទាំងពីរនេះគឺសំខាន់ចាំបាច់ ជាពិសេសនៅពេលបុគ្គលណាម្នាក់មិនព្រមទទួលយោបល់ពីគម្ពីរនៅដើមដំបូង។ អ្នកចាស់ទុំមិនគួរខឹង ពេលបុគ្គលដែលគាត់ឲ្យយោបល់មិនព្រមទទួលឬមិនធ្វើតាមភ្លាមៗ។ គម្ពីរប្រកាសទុកជាមុនអំពីលោកយេស៊ូថា៖ «គាត់នឹងមិនជាន់ឈ្លីដើមត្រែងណាដែលទក់ឡើយ ក៏មិនពន្លត់ប្រឆេះណាដែលជិតរលត់ដែរ»។ (ម៉ាថ. ១២:២០) ដូច្នេះ ពេលអ្នកចាស់ទុំអធិដ្ឋានម្នាក់ឯង គាត់អាចសុំព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ពរដល់បុគ្គលដែលត្រូវការឱវាទនោះ ហើយជួយបុគ្គលនោះឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលគាត់ទទួលយោបល់និងជួយគាត់ឲ្យធ្វើតាមយោបល់នោះ។ បុគ្គលដែលទទួលយោបល់ ប្រហែលជាត្រូវការពេលដើម្បីគិតអំពីយោបល់ដែលគាត់បានទទួល។ បើអ្នកចាស់ទុំនោះនិយាយដោយបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់និងសប្បុរស បុគ្គលដែលគាត់កំពុងព្យាយាមជួយនឹងមិនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើរបៀបដែលអ្នកចាស់ទុំឲ្យយោបល់គាត់ តែគាត់នឹងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើយោបល់វិញ។ ម្យ៉ាងទៀត យោបល់គួរតែមានមូលដ្ឋានពីបណ្ដាំរបស់ព្រះជានិច្ច។
១៨. (ក) ពេលឲ្យយោបល់ តើយើងគួរនឹកចាំអំពីអ្វី? (ខ) ដូចបានត្រូវបង្ហាញនៅរូបភាពនិងប្រអប់ តើឪពុកម្ដាយកំពុងពិភាក្សាគ្នាអំពីអ្វី?
១៨ចូររៀនពីកំហុសរបស់អ្នក។ ដោយសារយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ យើងនឹងមិនអាចធ្វើតាមការណែនាំក្នុងអត្ថបទនេះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះបានទេ។ (យ៉ា. ៣:២) យើងប្រហែលជានឹងធ្វើមិនបានល្អ ប៉ុន្តែពេលដែលយើងធ្វើខុស យើងគួរព្យាយាមរៀនពីកំហុសនោះ។ បើបងប្អូនទទួលអារម្មណ៍ថាយើងស្រឡាញ់ពួកគេ នោះពួកគេទំនងជានឹងស្រួលអភ័យទោសឲ្យយើងជាង ពេលដែលយើងនិយាយឬធ្វើអ្វីណាមួយដែលនាំឲ្យពួកគេទើសចិត្ត (សូមមើលផងដែរនូវប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា« ជូនចំពោះឪពុកម្ដាយ»)។
តើយើងបានរៀនអ្វី?
១៩. តើយើងអាចធ្វើឲ្យចិត្តរបស់បងប្អូនយើងសប្បាយតាមរបៀបណាខ្លះ?
១៩ ដូចដែលយើងបានឃើញ ការឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាពគឺមិនស្រួលទេ។ យើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយបុគ្គលដែលយើងឲ្យយោបល់ក៏ជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះដែរ។ សូមចងចាំគោលការណ៍ដែលយើងបានពិចារណាក្នុងអត្ថបទនេះ។ សូមធ្វើឲ្យប្រាកដថាអ្នកឲ្យយោបល់ដោយមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ។ សូមធ្វើឲ្យប្រាកដដែរថាពិតជាចាំបាច់ឲ្យយោបល់មែន ហើយថាអ្នកជាបុគ្គលដែលគួរឲ្យយោបល់នោះ។ មុនឲ្យយោបល់ សូមសួរសំណួរនិងស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីអ្នកអាចយល់អំពីអ្វីដែលបងប្អូននោះកំពុងតែប្រឈមមុខ។ សូមព្យាយាមយល់អំពីទស្សនៈរបស់គាត់។ សូមបង្ហាញចិត្តសប្បុរសនិងមានមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយបងប្អូន។ សូមចាំគោលដៅរបស់យើងគឺ យើងមិនគ្រាន់តែចង់ឲ្យយោបល់ដែលមានប្រសិទ្ធភាពប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏«ធ្វើឲ្យចិត្តសប្បាយ»ដែរ។—សុភ. ២៧:៩
ចម្រៀងលេខ១០៣ ពួកគង្វាលគឺអំណោយជាមនុស្ស
^ វគ្គ 5 គឺមិនតែងតែស្រួលឲ្យយោបល់ទេ។ ដូច្នេះ ពេលយើងត្រូវឲ្យយោបល់ តើយើងអាចធ្វើតាមរបៀបដែលនាំឲ្យទទួលប្រយោជន៍និងដែលលើកទឹកចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច? អត្ថបទនេះនឹងជួយយើងទាំងអស់គ្នា ជាពិសេសពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យផ្ដល់យោបល់ដែលនឹងធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតចង់ស្ដាប់និងធ្វើតាម។
^ វគ្គ 11 សូមមើលអត្ថបទដែលមានចំណងជើងថា «ការយល់អំពីប្រមុខភាពក្នុងក្រុមជំនុំ»ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២១។
