អត្ថបទសិក្សា ៤៩
មេរៀនពីច្បាប់លេវីអំពីរបៀបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកឯទៀត
«អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតដូចខ្លួនឯង»។—ចល. ១៩:១៨
ចម្រៀងលេខ១០៩ ចូរស្រឡាញ់គ្នាឲ្យខ្លាំងដោយស្មោះពីចិត្ត
សេចក្ដីសង្ខេប *
១-២. តើយើងបានពិចារណាអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទមុន ហើយតើយើងនឹងពិចារណាអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទនេះ?
នៅក្នុងអត្ថបទមុន យើងបានរៀនមេរៀនជាច្រើនពីច្បាប់លេវី ជំពូក១៩។ ជាឧទាហរណ៍ នៅខ៣ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យគោរពឪពុកម្ដាយ។ យើងបានរៀនអំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើតាមយោបល់នោះនៅសព្វថ្ងៃនេះ ដោយផ្គត់ផ្គង់អ្វីដែលពួកគេត្រូវការ លើកទឹកចិត្ត និងសម្រាលទុក្ខពួកគេ ព្រមទាំងជួយពួកគេឲ្យរក្សាភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ នៅខដដែលនោះ ក៏ប្រាប់រាស្ត្រព្រះអំពីសារៈសំខាន់នៃការកាន់តាមថ្ងៃឈប់សម្រាក។ យើងបានរៀនថា ទោះជាយើងមិនកាន់តាមច្បាប់អំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកក្ដី យើងអាចធ្វើតាមគោលការណ៍នោះដោយលៃទុកពេលដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងបង្ហាញថាយើងព្យាយាមទៅជាមនុស្សបរិសុទ្ធ ដូចច្បាប់លេវី ១៩:២ និងពេត្រុសទី១ ១:១៥ប្រាប់យើងឲ្យធ្វើ។
២ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងបន្តពិចារណាច្បាប់លេវី ជំពូក១៩។ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីជំពូកនេះអំពីការចេះគិតដល់ពួកអ្នកដែលមានបញ្ហាសុខភាព ការធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ពេលរកស៊ី និងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត? យើងចង់ធ្វើជាមនុស្សបរិសុទ្ធដូចព្រះដ៏បរិសុទ្ធរបស់យើង ដូច្នេះសូមឲ្យយើងគិតពិចារណាអំពីអ្វីដែលយើងអាចរៀន។
ចូរបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះពួកអ្នកដែលមានបញ្ហាសុខភាព
តើច្បាប់លេវី ១៩:១៤ លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សថ្លង់ឬមនុស្សងងឹតភ្នែក? (សូមមើលវគ្គ៣-៥) *
៣-៤. យោងទៅតាមច្បាប់លេវី ១៩:១៤ តើអ្នកបម្រើព្រះគួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សថ្លង់និងមនុស្សងងឹតភ្នែក?
៣ សូមអាន ច្បាប់លេវី ១៩:១៤។ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដល់មនុស្សពិការ។ ជាឧទាហរណ៍ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវជេរប្រមាថមនុស្សថ្លង់ទេ។ ការជេរប្រមាថរួមបញ្ចូលការគំរាមកំហែងនិងការនិយាយមិនល្អអំពីបុគ្គលនោះ។ ការធ្វើដូច្នេះចំពោះមនុស្សថ្លង់គឺអាក្រក់មែន! មនុស្សថ្លង់មិនអាចស្ដាប់ឮអ្វីដែលគេនិយាយអំពីគាត់ ដូច្នេះគាត់មិនអាចនិយាយការពារខ្លួនបានទេ។
៤ នៅខ១៤ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រាប់អ្នកបម្រើរបស់លោកមិនឲ្យ«ដាក់អ្វីមួយឃាំងផ្លូវមនុស្សងងឹតភ្នែកឡើយ»។ សៀវភៅមួយរៀបរាប់អំពីមនុស្សពិការថា៖ «នៅមជ្ឈិមបូព៌ាសម័យបុរាណ គេច្រើនតែប្រព្រឹត្តដោយអយុត្តិធម៌និងឃោរឃៅទៅលើមនុស្សពិការ»។ មនុស្សឃោរឃៅខ្លះប្រហែលជាដាក់អ្វីមួយឃាំងផ្លូវមនុស្សងងឹតភ្នែកដើម្បីធ្វើបាបគាត់ ឬដោយសារពួកគេចង់សើចចំអកគាត់។ ទង្វើបែបនេះគឺមិនសប្បុរសសោះ! តាមរយៈបញ្ញត្ដិនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយរាស្ត្រលោកឲ្យយល់ថា ពួកគេគួរបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តាចំពោះមនុស្សពិការ។
៥. តើយើងអាចបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តាចំពោះមនុស្សដែលមានបញ្ហាសុខភាពយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ លោកយេស៊ូបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តាដល់មនុស្សដែលមានបញ្ហាសុខភាព។ សូមនឹកចាំអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ផ្ដាំទៅយ៉ូហានដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹកថា៖ «មនុស្សងងឹតភ្នែកកំពុងមើលឃើញ មនុស្សខ្វិនកំពុងដើរ មនុស្សកើតឃ្លង់បានជាស្អាត មនុស្សថ្លង់កំពុងស្ដាប់ឮ [និង]មនុស្សស្លាប់បានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ»។ ក្រោយពីមនុស្សបានឃើញអព្ភូតហេតុរបស់លោកយេស៊ូ ‹ពួកគេបានសរសើរព្រះ›។ (លូក. ៧:២០-២២; ១៨:៤៣) គ្រិស្តសាសនិកចង់យកតម្រាប់លោកយេស៊ូ ដោយបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តា។ ដូច្នេះ ពួកគេបង្ហាញចិត្តសប្បុរស ការយកចិត្តទុកដាក់ និងចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះបុគ្គលដែលមានបញ្ហាសុខភាព។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើងធ្វើអព្ភូតហេតុដើម្បីជួយពួកគេទេ។ ប៉ុន្តែ លោកឲ្យយើងមានកិត្តិយសប្រាប់ដំណឹងល្អដល់មនុស្សងងឹតភ្នែកមែនទែន និងមនុស្សងងឹតភ្នែកខាងជំនឿ អំពីសួនឧទ្យានជាកន្លែងដែលមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងទៅជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ហើយមានចំណងមិត្តភាពល្អជាមួយព្រះ។ (លូក. ៤:១៨) ដំណឹងល្អនេះកំពុងជួយមនុស្សជាច្រើនឲ្យសរសើរព្រះ។
ចូរធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ក្នុងការរកស៊ី
៦. តើច្បាប់លេវី ជំពូក១៩ជួយយើងឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីបញ្ញត្តិ១០ប្រការតាមរបៀបណា?
៦ ខខ្លះក្នុងច្បាប់លេវី ជំពូក១៩រៀបរាប់អំពីអ្វីដែលបានត្រូវចែងក្នុងបញ្ញត្តិ១០ប្រការ។ ជាឧទាហរណ៍ បញ្ញត្តិទី៨ចែងចំៗថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវលួច»។ (ដច. ២០:១៥) បុគ្គលម្នាក់ប្រហែលជាគិតថា ឲ្យតែគាត់មិនយករបស់គេ នោះគាត់កំពុងធ្វើតាមបញ្ញត្តិនេះ។ ប៉ុន្តែគាត់ប្រហែលជាលួចតាមរបៀបផ្សេងទៀត។
៧. តើអ្នកជួញដូរម្នាក់ប្រហែលជាបំពានបញ្ញត្តិទី៨អំពីការលួចតាមរបៀបណា?
៧ អ្នកជួញដូរម្នាក់ប្រហែលជាគិតថា បើគាត់មិនយករបស់គេ គាត់មិនបានលួចទេ។ ប៉ុន្តែ តើគាត់តែងតែប្រព្រឹត្តទៀងត្រង់ក្នុងការរកស៊ីរបស់គាត់ឬទេ? នៅច្បាប់លេវី ១៩:៣៥, ៣៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវប្រព្រឹត្តមិនទៀងត្រង់ ពេលដែលវាស់ វាល់ ឬថ្លឹងអ្វីឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រើជញ្ជីងត្រឹមត្រូវ និងកូនជញ្ជីងគ្រប់ទម្ងន់ ព្រមទាំងប្រើរង្វាល់វត្ថុរាវនិងរង្វាល់វត្ថុស្ងួតត្រឹមត្រូវដែរ»។ បើអ្នកជួញដូរប្រើជញ្ជីងនិងរង្វាល់មិនត្រឹមត្រូវក្នុងការរកស៊ីរបស់គាត់ដើម្បីកេងប្រវ័ញ្ចគេ នោះមានន័យថាគាត់កំពុងលួចហើយ។ ខផ្សេងទៀតនៅច្បាប់លេវី ជំពូក១៩ នឹងជួយយើងឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីចំណុចនេះ។
យោងទៅតាមច្បាប់លេវី ១៩:១១-១៣ តើគ្រិស្តសាសនិកអាចសួរខ្លួនឯងសំណួរអ្វីអំពីការរកស៊ី? (សូមមើលវគ្គ៨-១០) *
៨. តើព័ត៌មាននៅច្បាប់លេវី ១៩:១១-១៣ បានជួយជនជាតិយូដាឲ្យធ្វើតាមគោលការណ៍ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងបញ្ញត្តិទី៨យ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វី?
៨ សូមអាន ច្បាប់លេវី ១៩:១១-១៣។ ពាក្យផ្ដើមនៃច្បាប់លេវី ១៩:១១ ចែងថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវលួច»។ នៅខ១៣ ការលួចជាប់ទាក់ទងនឹងការរកស៊ីមិនទៀងត្រង់។ ខនោះចែងថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវឆបោកអ្នកឯទៀត»។ ដូច្នេះ បើបុគ្គលណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តមិនទៀងត្រង់ពេលគាត់រកស៊ី នោះគាត់កំពុងលួចហើយ។ បញ្ញត្តិទី៨ចែងថាការលួចគឺខុស។ ប៉ុន្តែ ព័ត៌មានក្នុងច្បាប់លេវីជួយជនជាតិយូដាឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តគោលការណ៍ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងច្បាប់នោះ ពោលគឺរបៀបដែលពួកគេអាចប្រព្រឹត្តទៀងត្រង់ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។ គឺជាការល្អដែលយើងគិតអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះភាពមិនទៀងត្រង់និងការលួច។ យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹ពេលខ្ញុំគិតអំពីច្បាប់លេវី ១៩:១១-១៣ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរណាខ្លះក្នុងជីវិត ជាពិសេសក្នុងការប្រកបរបររកស៊ីរបស់ខ្ញុំ?›។
៩. តើច្បាប់លេវី ១៩:១៣ បានជួយការពារកម្មករយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ គ្រិស្តសាសនិកដែលជួលអ្នកឯទៀតឲ្យមកធ្វើការឲ្យ គួរគិតពិចារណាថាភាពទៀងត្រង់រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ។ ច្បាប់លេវី ១៩:១៣ចែងថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវទុកប្រាក់ឈ្នួលកម្មកររហូតដល់ព្រឹកស្អែកឡើយ»។ នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល មនុស្សភាគច្រើនធ្វើការខាងកសិកម្ម ហើយកម្មករទទួលប្រាក់ឈ្នួលក្រោយចប់ធ្វើការមួយថ្ងៃៗ។ បើគាត់មិនទទួលប្រាក់ឈ្នួលនោះទេ គាត់នឹងមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានពន្យល់ថា៖ «គាត់ជាជនក្រីក្រ ហើយគាត់ត្រូវការប្រាក់ឈ្នួលនោះដើម្បីរស់»។—បច. ២៤:១៤, ១៥; ម៉ាថ. ២០:៨
១០. តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីច្បាប់លេវី ១៩:១៣?
១០ សព្វថ្ងៃនេះ ថៅកែបើកប្រាក់ឈ្នួលឲ្យកម្មករប្រចាំថ្ងៃ ឬមួយដងឬពីរដងក្នុងមួយខែ។ មិនថាថៅកែបើកប្រាក់ឈ្នួលឲ្យកម្មករយ៉ាងណាក្ដី យើងនៅតែអាចរៀនពីគោលការណ៍នៅច្បាប់លេវី ១៩:១៣។ ថៅកែខ្លះប្រព្រឹត្តអយុត្តិធម៌ទៅលើកម្មកររបស់ពួកគេ ដោយបើកប្រាក់ឈ្នួលតិចពេក។ ពួកគេដឹងថា កម្មករទាំងនោះប្រហែលជាពិបាករកការងារធ្វើ ហើយនឹងនៅតែបន្តធ្វើការឲ្យពួកគេ ទោះជាទទួលប្រាក់ឈ្នួលតិចតួចក្ដី។ ក្នុងន័យម្យ៉ាង ថៅកែបែបនេះ‹កំពុងទុកប្រាក់ឈ្នួលកម្មករ›។ គ្រិស្តសាសនិកដែលជាថៅកែចង់ធ្វើឲ្យប្រាកដថាគាត់ប្រព្រឹត្តដោយយុត្តិធម៌ទៅលើកម្មកររបស់គាត់។ ឥឡូវ សូមយើងមើលអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងអាចរៀនពីច្បាប់លេវី ជំពូក១៩។
ចូរស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតដូចខ្លួនឯង
១១-១២. តើលោកយេស៊ូបានលើកបញ្ជាក់អំពីអ្វី ពេលលោកដកស្រង់ពាក្យពីច្បាប់លេវី ១៩:១៧, ១៨?
១១ ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែតម្រូវឲ្យយើងមិនធ្វើបាបអ្នកឯទៀតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែលោកក៏តម្រូវឲ្យយើងធ្វើច្រើនជាងនេះ។ នេះសឲ្យឃើញនៅច្បាប់លេវី ១៩:១៧, ១៨។ (សូមអាន) ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតដូចខ្លួនឯងដែរ»។ គ្រិស្តសាសនិកត្រូវធ្វើដូច្នេះ បើគាត់ចង់ធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត។
១២ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលលោកយេស៊ូបានលើកបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃបញ្ញត្តិដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨។ នៅពេលមួយ ផារិស៊ីម្នាក់បានសួរលោកយេស៊ូថា៖ «ក្នុងច្បាប់ តើបញ្ញត្ដិមួយណាសំខាន់ជាងគេ?»។ លោកយេស៊ូតបថា «បញ្ញត្ដិទី១ ហើយជាបញ្ញត្ដិសំខាន់ជាងគេ» គឺថាយើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះរបស់យើង ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីជីវិត និងអស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូបានដកស្រង់ពាក្យនៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បញ្ញត្ដិសំខាន់ទី២ក៏ស្រដៀងនឹងនេះដែរ គឺ៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក›»។ (ម៉ាថ. ២២:៣៥-៤០) មានរបៀបជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត។ យើងអាចរៀនអំពីរបៀបខ្លះពីច្បាប់លេវី ជំពូក១៩។
១៣. តើកំណត់ហេតុអំពីយ៉ូសែបអាចជួយយើងឲ្យយល់ច្បាប់លេវី ១៩:១៨ច្បាស់ជាងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ របៀបមួយដែលយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត គឺដោយធ្វើតាមយោបល់នៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨។ ខនោះចែងថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវសងសឹក ឬចងគំនុំនឹងអ្នកឯទៀតឡើយ»។ យើងភាគច្រើនបានឃើញគេខឹងងំចំពោះអ្នករួមការងារ សិស្សរួមថ្នាក់ ឬសមាជិកក្រុមគ្រួសារ ហើយជួនកាលពួកគេចងគំនុំនឹងអ្នកនោះអស់ជាច្រើនឆ្នាំ! សូមគិតអំពីបងប្រុសៗ១០នាក់របស់យ៉ូសែប។ ពួកគេបានខឹងយ៉ូសែបជាខ្លាំងរហូតដល់ពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏សាហាវមួយមកលើគាត់។ (ដក. ៣៧:២-៨, ២៥-២៨) ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបមិនបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់តបទៅពួកគេវិញទេ! ពេលដែលយ៉ូសែបមានឱកាសសងសឹក គាត់មិនបានធ្វើដូច្នេះទេ។ តែគាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីអាណិតមេត្តាចំពោះពួកគេ។ យ៉ូសែបមិនបានចងគំនុំនឹងពួកគេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានធ្វើដូចអ្វីដែលបានត្រូវចែងនៅពេលក្រោយមកក្នុងច្បាប់លេវី ១៩:១៨។—ដក. ៥០:១៩-២១
១៤. តើអ្វីបង្ហាញថាយើងនៅតែគួរធ្វើតាមគោលការណ៍នៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨?
១៤ គ្រិស្តសាសនិកដែលចង់ធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត គួរយកតម្រាប់យ៉ូសែបដែលបានអភ័យទោសឲ្យបងប្រុសៗរបស់គាត់ ជាជាងសងសឹកពួកគេ។ នេះក៏សមស្របនឹងសេចក្ដីអធិដ្ឋានគំរូរបស់លោកយេស៊ូ ពេលលោកបានមានប្រសាសន៍ថា យើងគួរអភ័យទោសឲ្យពួកអ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើង។ (ម៉ាថ. ៦:៩, ១២) ស្រដៀងគ្នាដែរ សាវ័កប៉ូលបានប្រាប់គ្រិស្តសាសនិកឯទៀតថា៖ «បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ កុំសងសឹកដោយខ្លួនអ្នកឡើយ»។ (រ៉ូម ១២:១៩) គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា៖ «ទោះជាអ្នកណាមានហេតុត្អូញត្អែរអំពីអ្នកណាម្នាក់ក៏ដោយ ចូរទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយអភ័យទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ»។ (កូឡ. ៣:១៣) គោលការណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនផ្លាស់ប្ដូរទេ។ យើងនៅតែគួរធ្វើតាមគោលការណ៍ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងច្បាប់ដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨។
ដូចយើងមិនគួរបន្តឆ្កឹះរបួសរបស់យើង គឺជាការល្អដែលយើងមិនបន្តគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកឯទៀតធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត។ យើងគួរព្យាយាមបំភ្លេចរឿងនោះចោល (សូមមើលវគ្គ១៥) *
១៥. តើឧទាហរណ៍អ្វីជួយយើងឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលយើងគួរអភ័យទោសនិងបំភ្លេចកំហុសរបស់អ្នកឯទៀត?
១៥ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយ។ ការឈឺចិត្តអាចប្រៀបដូចជារបួស។ មានរបួសខ្លះស្រាល ខ្លះធ្ងន់។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលយើងបើកស្រោមសំបុត្រ យើងប្រហែលជាមុតដៃនឹងក្រដាស។ នោះគឺឈឺខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែឈឺតែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ។ មួយថ្ងៃពីរថ្ងៃក្រោយមក យើងប្រហែលជាភ្លេចថាយើងមុតនៅកន្លែងណា។ ស្រដៀងគ្នាដែរ រឿងខ្លះដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត គឺតូចតាចទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលមិត្តភក្តិនិយាយឬធ្វើអ្វីដោយមិនបានគិត ដែលនាំឲ្យយើងឈឺចិត្ត យើងងាយអភ័យទោសឲ្យគាត់។ ប៉ុន្តែបើយើងមានរបួសជ្រៅជាង គ្រូពេទ្យត្រូវដេរនិងរុំរបួសនោះ។ បើយើងចេះតែឆ្កឹះឆ្កៀលរបួសនោះ វាទំនងជានឹងមិនជា ហើយធ្វើឲ្យយើងកាន់តែឈឺ។ បុគ្គលម្នាក់ប្រហែលជាធ្វើអ្វីស្រដៀងនឹងនេះ ពេលគាត់ទើសចិត្តនឹងអ្នកណាម្នាក់យ៉ាងខ្លាំង។ បើគាត់តែងតែគិតអំពីអារម្មណ៍ឈឺចិត្តរបស់គាត់និងអ្វីដែលបុគ្គលនោះធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចិត្ត គាត់ទំនងជានឹងកាន់តែឈឺចិត្តទៅ ហើយមិនអាចបំភ្លេចរឿងនោះបានទេ។ បុគ្គលដែលចងគំនុំមានតែនាំទុក្ខដាក់ខ្លួន។ គឺជាការល្អជាង បើយើងធ្វើតាមយោបល់នៅច្បាប់លេវី ១៩:១៨!
១៦. យោងទៅតាមច្បាប់លេវី ១៩:៣៣, ៣៤ តើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះជនបរទេសដែលរស់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយតើយើងអាចរៀនអ្វីពីរឿងនេះ?
១៦ ពេលព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត លោកមិនចង់មានន័យថាពួកគេគួរបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះតែពួកអ្នកដែលមានពូជសាសន៍ ឬសញ្ជាតិដូចគ្នានោះទេ។ លោកបានប្រាប់ពួកគេឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះជនបរទេសដែលរស់នៅក្នុងចំណោមពួកគេដែរ។ នេះគឺសឲ្យឃើញនៅច្បាប់លេវី ១៩:៣៣, ៣៤។ (សូមអាន) ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលប្រព្រឹត្តទៅលើជនបរទេស«ដូចជាជនរួមជាតិរបស់ខ្លួន» ហើយ«ស្រឡាញ់ពួកគេ»ដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។ ជាឧទាហរណ៍ ច្បាប់ព្រះចែងថាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគួរអនុញ្ញាតឲ្យទាំងជនបរទេសទាំងពួកអ្នកក្រីក្រ រើសផលដំណាំដែលនៅសល់ពីទីវាល។ (ចល. ១៩:៩, ១០) គោលការណ៍អំពីការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះជនបរទេសជាប់ទាក់ទងនឹងគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ (លូក. ១០:៣០-៣៧) តើនេះជាប់ទាក់ទងនឹងយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? នៅទូទាំងពិភពលោកមានមនុស្សរាប់លាននាក់បានរើទៅប្រទេសផ្សេង ហើយពួកគេខ្លះទំនងជារស់នៅជិតអ្នកដែរ។ គឺសំខាន់ដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយថ្លៃថ្នូរនិងដោយគោរពចំពោះបុរស ស្ត្រី និងកូនក្មេងទាំងនេះ។
កិច្ចការសំខាន់ដែលមិនបានលើកឡើងក្នុងច្បាប់លេវី ជំពូក១៩
១៧-១៨. (ក) តើច្បាប់លេវី ១៩:២ និងពេត្រុសទី១ ១:១៥លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើអ្វី? (ខ) តើសាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើកិច្ចការសំខាន់អ្វី?
១៧ ទាំងច្បាប់លេវី ១៩:២ ទាំងពេត្រុសទី១ ១:១៥ លើកទឹកចិត្តរាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យធ្វើជាមនុស្សបរិសុទ្ធ។ ខជាច្រើនឯទៀតនៅច្បាប់លេវី ជំពូក១៩ អាចជួយយើងឲ្យដឹងអំពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីនាំឲ្យព្រះពេញចិត្ត។ យើងបានពិចារណាខគម្ពីរដែលរៀបរាប់អំពីអ្វីខ្លះដែលយើងគួរធ្វើនិងអ្វីមិនល្អមួយចំនួនដែលយើងមិនគួរធ្វើ។ * បទគម្ពីរគ្រិស្តសាសនិកជាភាសាក្រិចបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ានៅតែចង់ឲ្យយើងយកគោលការណ៍ទាំងនោះមកអនុវត្តនៅក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ មានចំណុចមួយទៀតដែលសាវ័កពេត្រុសលើកឡើង។
១៨ យើងប្រហែលជាគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាជាទៀងទាត់ ហើយធ្វើល្អដាក់អ្នកឯទៀត។ ប៉ុន្តែ ពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តគ្រិស្តសាសនិកឲ្យធ្វើអ្វីមួយដ៏សំខាន់ណាស់។ មុនគាត់លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យទៅជាមនុស្សបរិសុទ្ធក្នុងការប្រព្រឹត្តទាំងអស់ គាត់ប្រាប់យើងថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបគំនិត ដើម្បីធ្វើសកម្មភាព»។ (១ពេ. ១:១៣, ១៥) តើសកម្មភាពនោះជាអ្វី? ពេត្រុសបានប្រាប់ថា បងប្អូនរបស់គ្រិស្តដែលបានត្រូវរើសតាំងនឹង«‹ប្រកាសនៅទីជិតឆ្ងាយអំពីគុណសម្បត្តិប្រសើរថ្លៃថ្លា›របស់ព្រះ ដែលបានហៅ»ពួកគេ។ (១ពេ. ២:៩) គ្រិស្តសាសនិកទាំងអស់នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏មានឯកសិទ្ធិធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ជាកិច្ចការដែលជួយមនុស្សច្រើនជាងកិច្ចការណាទាំងអស់។ គឺជាឯកសិទ្ធិដែលរាស្ត្រដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះបង្ហាញចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនអ្នកឯទៀតជាទៀងទាត់! (ម៉ាក. ១៣:១០) ពេលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើតាមគោលការណ៍នៅច្បាប់លេវី ជំពូក១៩ យើងបង្ហាញថាយើងស្រឡាញ់ព្រះរបស់យើងនិងអ្នកឯទៀត ហើយថាយើងចង់«ទៅជាមនុស្សបរិសុទ្ធ»ក្នុងការប្រព្រឹត្តទាំងអស់។
ចម្រៀងលេខ១១១ មូលហេតុដែលយើងមានអំណរ
^ វគ្គ 5 គ្រិស្តសាសនិកមិននៅក្រោមច្បាប់ម៉ូសេទេ ប៉ុន្តែច្បាប់នោះរៀបរាប់អំពីអ្វីៗជាច្រើនដែលយើងគួរធ្វើ ឬមិនគួរធ្វើ។ ការរៀនអំពីច្បាប់នោះអាចជួយយើងឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត និងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីមេរៀនខ្លះក្នុងច្បាប់លេវី ជំពូក១៩។
^ វគ្គ 17 នៅក្នុងអត្ថបទមុននិងអត្ថបទនេះ យើងមិនបានពិចារណាខគម្ពីរដែលចែងអំពីសេចក្ដីលម្អៀង ការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចអ្នកឯទៀត ការបរិភោគឈាម ការទាក់ទងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់ ការទាយ និងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទទេ។—ចល. ១៩:១៥, ១៦, ២៦-២៩, ៣១—សូមមើល«សំណួរពីអ្នកអាន»ក្នុងលេខនេះ
^ វគ្គ 52 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: សាក្សីម្នាក់ជួយប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយគ្រូពេទ្យឲ្យបងប្រុសដែលថ្លង់។
^ វគ្គ 54 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: បងប្រុសម្នាក់ដែលជាជាងលាបថ្នាំផ្ទះបើកប្រាក់ឈ្នួលឲ្យកម្មកររបស់គាត់។
^ វគ្គ 56 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: បងស្រីម្នាក់ងាយភ្លេចរបួសស្រាល។ តើគាត់នឹងងាយភ្លេចរបួសធ្ងន់ជាងដែរឬទេ?
