អត្ថបទសិក្សា ២០
ការជួយសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលនៅក្មេង
«ព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង . . . សម្រាលទុក្ខយើងពីសេចក្ដីវេទនាសព្វបែបយ៉ាង»។—២កូ. ១:៣, ៤
ចម្រៀងលេខ១៣៤ កូនៗជាអំណោយមកពីព្រះ
សេចក្ដីសង្ខេប *
១-២. (ក) តើឧទាហរណ៍អ្វីបង្ហាញថាមនុស្សត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ ហើយក៏មានសមត្ថភាពផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់អ្នកឯទៀត? (ខ) តើក្មេងខ្លះរងការឈឺចាប់យ៉ាងណា?
តាមធម្មតាមនុស្សទាំងអស់ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ ហើយមនុស្សក៏មានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យមួយក្នុងការផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់អ្នកឯទៀត។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលកូនក្មេងម្នាក់កំពុងរត់លេងស្រាប់តែគាត់ដួល ហើយរលាត់ស្បែកជង្គង់ គាត់ប្រហែលជាយំរត់ទៅរកប៉ាឬម៉ាក់។ ឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងនោះមិនអាចធ្វើឲ្យរបួសរបស់គាត់ជាបានទេ តែពួកគេអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់កូន។ ពួកគេប្រហែលជាសួរថា ‹ថីហ្នឹងកូន?› ជូតទឹកភ្នែកឲ្យគាត់ និយាយលួងលោម បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ និងយកថ្នាំមកលាបឬយកបង់បិទដំបៅមកបិទលើមុខរបួសនោះ។ មិនយូរក្រោយមក កូននោះប្រហែលជាឈប់យំ ហើយចាប់ផ្ដើមរត់លេងម្ដងទៀត។ យូរៗទៅ របួសនោះនឹងជាសះស្បើយ។
២ ប៉ុន្តែ ជួនកាលមានអ្វីដែលធ្វើឲ្យកូនក្មេងរងការឈឺចាប់ខ្លាំងជាងនេះឆ្ងាយណាស់ ពោលគឺការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស។ ក្មេងខ្លះប្រហែលជាបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសម្ដង ឬប្រហែលជាច្រើនដងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ទោះជានេះកើតឡើងម្ដងឬច្រើនដងក្ដី ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសធ្វើឲ្យមានរបួសផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។ ជួនកាលអ្នកធ្វើបាបកូនក្មេងត្រូវគេចាប់ខ្លួន ហើយទទួលទោស តែជួនកាលតាមមើលទៅគាត់បានរួចផុតពីការដាក់ទោស។ សូម្បីតែក្នុងករណីដែលអ្នកធ្វើបាបកូនក្មេងបានទទួលការកាត់ទោសភ្លាមៗក្ដី ក៏ជនរងគ្រោះនៅតែឈឺចាប់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
៣. ដូចដែលបានចែងនៅកូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤ តើព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងចិត្តអ្វី? តើយើងនឹងពិចារណាសំណួរអ្វីខ្លះ?
៣ បើគ្រិស្តសាសនិកពេញវ័យម្នាក់នៅតែមានការឈឺចាប់ ដោយសារគាត់ធ្លាប់រងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលគាត់នៅក្មេង តើគាត់អាចទទួលជំនួយអ្វីខ្លះ? (សូមអាន កូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤) ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាចង់ឲ្យចៀមរបស់លោកទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការសម្រាលទុក្ខដែលពួកគេត្រូវការ។ ដូច្នេះ សូមយើងពិចារណាសំណួរបីដូចតទៅនេះ៖ (១) ហេតុអ្វីអ្នកដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលនៅក្មេងត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ? (២) តើអ្នកណាអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដែលពួកគេត្រូវការ? (៣) តើតាមរបៀបណាយើងអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដែលមានប្រសិទ្ធភាព?
ហេតុអ្វីការសម្រាលទុក្ខគឺសំខាន់ចាំបាច់?
៤-៥. (ក) ហេតុអ្វីគឺសំខាន់ឲ្យយើងទទួលស្គាល់ថាកូនក្មេងគឺខុសពីមនុស្សពេញវ័យ? (ខ) តើការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើទំនុកចិត្តរបស់កុមារដែលជាជនរងគ្រោះ?
៤ មនុស្សពេញវ័យខ្លះដែលធ្លាប់រងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលគាត់នៅក្មេង ប្រហែលជានៅតែត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ ទោះជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយក្ដី។ ហេតុអ្វី? ដើម្បីយល់អំពីមូលហេតុនេះ ដំបូងយើងត្រូវទទួលស្គាល់ថាកូនក្មេងគឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីមនុស្សពេញវ័យ។ ពេលគេធ្វើបាបកូនក្មេង ឥទ្ធិពលមកលើគាត់គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីឥទ្ធិពលដែលមានមកលើមនុស្សពេញវ័យ។ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍ខ្លះ។
៥ កូនក្មេងត្រូវការភាពជិតស្និទ្ធនិងមានអារម្មណ៍ថាពួកគេអាចទុកចិត្តពួកអ្នកដែលចិញ្ចឹមបីបាច់ពួកគេ។ អ្វីទាំងនេះជួយកូនក្មេងឲ្យមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព ហើយឲ្យទុកចិត្តអ្នកដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។ (ទំនុក. ២២:៩) ប៉ុន្តែគួរឲ្យស្ដាយណាស់ ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារច្រើនតែកើតឡើងនៅក្នុងផ្ទះរបស់កូនក្មេងដែលជាជនរងគ្រោះ ហើយតាមធម្មតាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នេះមកលើគាត់គឺជាសាច់ញាតិជិតដិតឬមិត្តភក្ដិរបស់ឪពុកម្ដាយ។ ការរំលោភលើទំនុកចិត្តរបស់ក្មេងតាមរបៀបនេះ អាចធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកទុកចិត្តអ្នកឯទៀត ទោះជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកក្ដី។
៦. ហេតុអ្វីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺជាទង្វើដ៏ឃោរឃៅនិងមានឥទ្ធិពលអាក្រក់មកលើកូនក្មេង?
៦ កូនក្មេងមិនអាចការពារខ្លួន ហើយការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺជាទង្វើដ៏ឃោរឃៅនិងដែលមានឥទ្ធិពលអាក្រក់មកលើកូនក្មេង។ ការបង្ខំឲ្យកូនក្មេងធ្វើអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងការរួមភេទអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងមកលើកូនក្មេងនោះ ដោយសារគំនិត អារម្មណ៍ និងរាងកាយរបស់ពួកគេមិនទាន់លូតលាស់ល្មមនឹងចូលរួមសកម្មភាពរួមភេទទេ។ ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសអាចធ្វើឲ្យកូនក្មេងមានទស្សនៈមិនត្រឹមត្រូវចំពោះការរួមភេទ ចំពោះខ្លួនឯង ឬចំពោះអ្នកឯទៀតដែលចង់ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងពួកគេ។
៧. (ក) ហេតុអ្វីគឺងាយស្រួលឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់បោកបញ្ឆោតនិងធ្វើបាបកូនក្មេង ហើយតើគាត់ប្រហែលជានិយាយអ្វី? (ខ) តើការកុហកបែបនោះអាចនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី?
៧ កូនក្មេងមិនទាន់មានសមត្ថភាពពេញលេញក្នុងការគិតគូរ វែកញែកហេតុផល ឬសម្គាល់អ្វីដែលនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ទេ។ (១កូ. ១៣:១១) ដូច្នេះ គឺងាយស្រួលឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់បោកបញ្ឆោតនិងធ្វើបាបកូនក្មេង។ បុគ្គលនោះកុហកកូនក្មេងដោយនិយាយពាក្យដូចជា នេះជាកំហុសរបស់កូនក្មេងនោះ ឬថាគាត់មិនត្រូវប្រាប់អ្នកណាអំពីរឿងនេះ គ្មានអ្នកណានឹងជឿឬយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលគាត់និយាយទេ ឬថាការប្រព្រឹត្តបែបនេះរវាងមនុស្សពេញវ័យនិងកូនក្មេងគឺជារបៀបធម្មតាដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះ។ ការកុហកបែបនេះអាចបង្ខូចសមត្ថភាពរិះគិតរបស់កូនក្មេង ហើយនឹងត្រូវការពេលជាច្រើនឆ្នាំ ទើបគាត់ដឹងថាអ្វីទាំងនោះគឺជាការកុហក។ ក្មេងបែបនោះប្រហែលជាធំឡើងដោយគិតថាខ្លួនគាត់បានត្រូវគេបង្ខូច មិនស្អាតបរិសុទ្ធ ហើយមិនសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬការសម្រាលទុក្ខពីអ្នកណាទេ។
៨. ហេតុអ្វីយើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់ពួកអ្នកដែលរងការឈឺចាប់?
៨ ហេតុនេះហើយ យើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារអាចបណ្ដាលឲ្យជនរងគ្រោះមានការឈឺចាប់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ បទឧក្រិដ្ឋនេះពិតជាអាក្រក់ក្រៃលែង! ការដែលបញ្ហានេះមាននៅទូទាំងពិភពលោក ជាភ័ស្តុតាងដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាយើងកំពុងរស់នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ជាគ្រាដែលមនុស្សជាច្រើន«គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមធម្មជាតិជាមនុស្ស» ហើយជាគ្រាដែល«មនុស្សទុច្ចរិតព្រមទាំងជនបោកប្រាស់នឹងកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ»។ (២ធី. ៣:១-៥, ១៣) កលល្បិចរបស់សាថានពិតជាអាក្រក់ក្រៃលែង ហើយគួរឲ្យស្ដាយណាស់ពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តអ្វីដែលធ្វើឲ្យមេកំណាចពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងជាងសាថាននិងអ្នកបម្រើរបស់វាឆ្ងាយណាស់។ លោកដឹងអំពីកលល្បិចទាំងប៉ុន្មានរបស់សាថាន។ យើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាដឹងច្បាស់អំពីការឈឺចាប់ដែលយើងមាន ហើយលោកអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដែលយើងត្រូវការ។ យើងមានឯកសិទ្ធិបម្រើ«ព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង លោកសម្រាលទុក្ខយើងពីសេចក្ដីវេទនាសព្វបែបយ៉ាង ដើម្បីឲ្យយើងអាចសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីវេទនា ទោះជាបែបណាក៏ដោយ តាមរយៈការសម្រាលទុក្ខដែលរូបយើងកំពុងទទួលពីព្រះ»។ (២កូ. ១:៣, ៤) ប៉ុន្តែ តើព្រះយេហូវ៉ាប្រើអ្នកណាដើម្បីផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ?
តើអ្នកណាអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ?
៩. យោងទៅតាមពាក្យសម្ដីរបស់ដាវីឌនៅទំនុកតម្កើង ២៧:១០ តើព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើអ្វីចំពោះពួកអ្នកដែលឪពុកម្ដាយទុកចោល?
៩ ពួកអ្នកដែលរងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសដោយសារឪពុកម្ដាយបានទុកពួកគេចោល ឬដោយសារមនុស្សដែលជិតស្និទ្ធបានធ្វើបាបពួកគេ ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខជាពិសេស។ ដាវីឌដែលជាអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលគួរឲ្យទុកចិត្តជាងគេក្នុងការផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ២៧:១០) ដាវីឌជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាទទួលជាកូននូវពួកអ្នកដែលបានត្រូវមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេទុកចោលឬធ្វើបាប។ តើព្រះយេហូវ៉ាធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច? លោកប្រើអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកនៅផែនដី។ បងប្អូនដែលជាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដូចយើង គឺជាក្រុមគ្រួសាររួមជំនឿរបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍អំពីពួកអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាជាមួយនឹងលោកថា ជាប្អូនប្រុស ប្អូនស្រី និងម្ដាយរបស់លោក។—ម៉ាថ. ១២:៤៨-៥០
១០. តើសាវ័កប៉ូលបានរៀបរាប់យ៉ាងណាអំពីកិច្ចការរបស់គាត់ជាអ្នកចាស់ទុំ?
១០ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយដែលបង្ហាញថាទំនាក់ទំនងក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកគឺប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសារ។ សាវ័កប៉ូលគឺជាអ្នកចាស់ទុំដ៏ស្មោះត្រង់និងខ្នះខ្នែង។ គាត់បានទុកគំរូដ៏ល្អប្រសើរ ហើយក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះ គាត់ថែមទាំងបានប្រាប់អ្នកឯទៀតឲ្យយកតម្រាប់គាត់ដូចគាត់បានយកតម្រាប់គ្រិស្ត។ (១កូ. ១១:១) សូមកត់សម្គាល់អំពីរបៀបដែលប៉ូលបានរៀបរាប់អំពីកិច្ចការរបស់គាត់ជាអ្នកចាស់ទុំថា៖ «យើងបានប្រព្រឹត្តដោយស្លូតបូតចំពោះអ្នករាល់គ្នា ដូចម្ដាយដែលបំបៅកូន ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមកូន»។ (១ថែ. ២:៧) សព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏អាចប្រើពាក្យសម្ដីស្លូតបូត និងដែលបង្ហាញថាពួកគាត់ស្រឡាញ់និងថ្នាក់ថ្នមចៀមរបស់ព្រះ កាលដែលពួកគាត់ផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខពីបទគម្ពីរដល់ពួកអ្នកដែលត្រូវការ។
បងស្រីគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំច្រើនតែផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដែលមានប្រសិទ្ធភាព (សូមមើលវគ្គ១១) *
១១. តើអ្វីបង្ហាញថាមិនមានតែពួកអ្នកចាស់ទុំប៉ុណ្ណោះទេដែលអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ?
១១ តើមានតែពួកអ្នកចាស់ទុំប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់អ្នកដែលបានរងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសឬ? មិនមែនទេ។ យើងទាំងអស់គ្នាមានភារកិច្ច«បន្តលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក»។ (១ថែ. ៤:១៨) ជាពិសេសបងស្រីគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំអាចលើកទឹកចិត្តបងប្អូនស្រីដែលត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។ គឺសមត្រឹមត្រូវ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រដូចខ្លួនលោកទៅនឹងម្ដាយដែលលួងលោមកូន។ (អេ. ៦៦:១៣) ក្នុងគម្ពីរក៏មានគំរូរបស់ស្ត្រីដែលបានផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់ពួកអ្នកដែលកើតទុក្ខ។ (យ៉ូប ៤២:១១) ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាពេញចិត្តពេលឃើញស្ត្រីជាគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃនេះផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់បងប្អូនស្រីរួមជំនឿដែលកំពុងកើតទុក្ខ! ជួនកាលដោយស្ងាត់ៗ ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រហែលជានឹងសុំបងស្រីដែលមានភាពចាស់ទុំឲ្យជួយបងស្រីណាម្នាក់ដែលកំពុងកើតទុក្ខ។ *
តើយើងអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខតាមរបៀបណា?
១២. តើយើងគួរប្រុងប្រយ័ត្នមិនធ្វើអ្វី?
១២ ពិតមែន យើងគួរប្រុងប្រយ័ត្នមិនជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បងប្អូនយើង បើគាត់មិនចង់និយាយ។ (១ថែ. ៤:១១) ប៉ុន្តែ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះបងប្អូនដែលត្រូវការនិងដែលចង់ទទួលជំនួយ ព្រមទាំងការសម្រាលទុក្ខ? សូមយើងពិចារណាវិធីប្រាំដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ ដែលយើងអាចសម្រាលទុក្ខអ្នកឯទៀត។
១៣. ដូចដែលបានរៀបរាប់នៅពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩:៥-៨ តើទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីសម្រាប់អេលីយ៉ា ហើយតើយើងអាចយកតម្រាប់ទេវតានោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ចូរធ្វើអ្វីមួយដើម្បីជួយអ្នកដែលកើតទុក្ខ។ ពេលអេលីយ៉ាដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយរត់គេចពីអ្នកដែលចង់សម្លាប់គាត់ គាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់គាត់លែងចង់រស់ទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតាដ៏ខ្លាំងក្លាមួយរូបឲ្យទៅជួបគាត់។ ទេវតានោះបានផ្ដល់ជំនួយដែលអេលីយ៉ាត្រូវការ ដោយឲ្យអាហារក្ដៅៗដល់គាត់ ហើយលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យបរិភោគ។ (សូមអាន ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩:៥-៨) កំណត់ហេតុនេះសឲ្យឃើញការពិតមួយថា ជួនកាលទង្វើបន្ដិចបន្តួចដែលបង្ហាញអំពីចិត្តសប្បុរសអាចមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់។ ប្រហែលជាម្ហូបអាហារមួយពេល អំណោយតិចតួច ឬសំបុត្រមួយច្បាប់ដែលបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ អាចធ្វើឲ្យបងប្អូនដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តមានទំនុកចិត្តថាយើងស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ បើយើងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងការនិយាយអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនឬរឿងដែលឈឺចាប់ យើងប្រហែលជានៅតែអាចធ្វើអ្វីផ្សេងៗដូចខាងលើនេះដើម្បីបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀត។
១៤. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុអំពីអេលីយ៉ា?
១៤ ចូរធ្វើឲ្យអ្នកដែលឈឺចិត្តមានអារម្មណ៍ស្រួល និងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព។ យើងអាចទាញយកមេរៀនមួយទៀតពីកំណត់ហេតុរបស់អេលីយ៉ា។ ដោយអព្ភូតហេតុ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ជំនួយដែលអ្នកប្រកាសទំនាយនេះត្រូវការដើម្បីធ្វើដំណើររហូតដល់ភ្នំហោរែប។ ប្រហែលជាការនៅកន្លែងដាច់ស្រយាលនោះ ដែលជាកន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់លោកនៅរាប់រយឆ្នាំមុននោះ ធ្វើឲ្យអេលីយ៉ាមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព។ គាត់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា នៅទីបំផុតគាត់នៅឆ្ងាយពីមនុស្សដែលចង់ធ្វើបាបគាត់។ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុនេះ? បើយើងចង់សម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលជាជនរងគ្រោះដោយសារការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស ដំបូងយើងប្រហែលជាត្រូវជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកអ្នកចាស់ទុំចង់ចាំថាបងស្រីដែលកើតទុក្ខប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ស្រួលជាងឬមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាពជាង បើពួកគាត់ទៅជួបបងស្រីនោះនៅផ្ទះរបស់គាត់ជាជាងនៅសាលប្រជុំ។ ប៉ុន្តែបងស្រីផ្សេងទៀតប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ស្រួលជាងបើជួបពួកគាត់នៅសាលប្រជុំ។
យើងអាចជួយអ្នកណាម្នាក់ឲ្យធូរស្រាលក្នុងចិត្តដោយបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់ពេលស្ដាប់គាត់ ដោយអធិដ្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត និងដោយជ្រើសរើសពាក្យសម្ដីដែលសម្រាលទុក្ខ (សូមមើលវគ្គ១៥-២០) *
១៥-១៦. តើការយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់រួមបញ្ចូលអ្វី?
១៥ ចូរយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់។ គម្ពីរផ្ដល់ការណែនាំយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវរហ័សស្ដាប់ មិនរហ័សនិយាយ»។ (យ៉ា. ១:១៩) តើយើងយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់អ្នកឯទៀតឬទេ? យើងប្រហែលជាគិតថាការយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់អ្នកណាម្នាក់គឺមិនតម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វីទេ គ្រាន់តែនៅស្ងៀម ហើយមើលមុខបុគ្គលនោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ប៉ុន្តែ ការស្ដាប់អ្នកណាម្នាក់ដោយយកចិត្តទុកដាក់រួមបញ្ចូលអ្វីច្រើនជាងនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ អេលីយ៉ាបានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីអារម្មណ៍ឈឺចាប់របស់គាត់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់គាត់។ ព្រះយេហូវ៉ាយល់ថាអេលីយ៉ាមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច មានអារម្មណ៍ថាគាត់នៅម្នាក់ឯង និងគិតថាកិច្ចការរបស់គាត់គឺគ្មានប្រយោជន៍។ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយគាត់ឲ្យយកឈ្នះអារម្មណ៍ទាំងនោះ។ លោកបង្ហាញថាលោកពិតជាបានយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់អេលីយ៉ា។—១ព. ១៩:៩-១១, ១៥-១៨
១៦ ចិត្តអាណិតអាសូរនិងសេចក្ដីមេត្ដាករុណាផុសចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះ តើយើងអាចបង្ហាញគុណសម្បត្ដិទាំងនេះពេលយើងស្ដាប់អ្នកឯទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច? ជួនកាល យើងអាចបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍របស់យើងដោយប្រើពាក្យសម្ដីតែប៉ុន្មានម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ ដូចជាពាក្យសម្ដីដែលបង្ហាញថាយើងគិតអំពីអារម្មណ៍របស់អ្នកឯទៀតនិងដែលធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកអាចនិយាយថា «ខ្ញុំស្ដាយណាស់ដែលរឿងនេះកើតឡើងចំពោះបង! គេមិនគួរប្រព្រឹត្តដូច្នេះចំពោះកូនក្មេងទេ!»។ ប្រហែលជាអ្នកអាចសួរសំណួរមួយឬពីរដើម្បីប្រាកដថាអ្នកយល់អំពីអ្វីដែលបុគ្គលដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់នោះកំពុងរៀបរាប់។ ពាក្យសម្ដីដែលបង្ហាញអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រហែលជានឹងពង្រឹងទំនុកចិត្តបុគ្គលនោះថាអ្នកពិតជាយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់គាត់ និងព្យាយាមប្រាកដថាអ្នកយល់អំពីអារម្មណ៍របស់គាត់។—១កូ. ១៣:៤, ៧
១៧. ហេតុអ្វីយើងគួរមានចិត្តអត់ធ្មត់និង«មិនរហ័សនិយាយ»?
១៧ ប៉ុន្តែ ចូរបន្តប្រុងប្រយ័ត្ន«មិនរហ័សនិយាយ»។ សូមកុំនិយាយកាត់គាត់ដើម្បីឲ្យយោបល់ឬកែតម្រង់ទស្សនៈគាត់ឡើយ។ មួយវិញទៀត សូមមានចិត្តអត់ធ្មត់! ពេលអេលីយ៉ាប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ គាត់ប្រើពាក្យសម្ដីខ្លាំងៗដែលបង្ហាញអំពីការឈឺចាប់ដែលគាត់មាន។ ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបានពង្រឹងជំនឿរបស់អេលីយ៉ា គាត់បានប្រាប់អំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ម្ដងទៀត ដោយប្រើពាក្យដដែលនោះ។ (១ព. ១៩:៩, ១០, ១៣, ១៤) តើយើងរៀនអ្វីពីរឿងនេះ? ជួនកាលបុគ្គលដែលកើតទុក្ខត្រូវការប្រាប់ពីអារម្មណ៍របស់គាត់ច្រើនជាងម្ដង។ ដូចព្រះយេហូវ៉ា យើងចង់ស្ដាប់ដោយចិត្តអត់ធ្មត់។ ជាជាងព្យាយាមផ្ដល់យោបល់ឲ្យគាត់ យើងចង់បង្ហាញចិត្តអាណិតអាសូរនិងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។—១ពេ. ៣:៨
១៨. តើសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើងអាចសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ចូរអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្តជាមួយនឹងបងប្អូនដែលកំពុងកើតទុក្ខ។ បុគ្គលដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាគាត់មិនអាចអធិដ្ឋាន ហើយគាត់ក៏ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាគាត់មិនសមនឹងអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ដើម្បីសម្រាលទុក្ខបុគ្គលបែបនោះ យើងអាចអធិដ្ឋានជាមួយនឹងគាត់ ដោយលើកឈ្មោះរបស់គាត់ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះ ហើយយើងអាចអធិដ្ឋានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាថាបុគ្គលដែលឈឺចិត្តនោះមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ចំពោះយើងនិងចំពោះក្រុមជំនុំរបស់យើង។ យើងអាចសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសម្រាលទុក្ខនិងជួយបងប្អូននោះដែលប្រៀបដូចជាចៀមដ៏មានតម្លៃ ឲ្យធូរស្រាលក្នុងចិត្ត។ សេចក្ដីអធិដ្ឋានបែបនោះអាចសម្រាលទុក្ខបុគ្គលនោះយ៉ាងខ្លាំង។—យ៉ា. ៥:១៦
១៩. តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យត្រៀមខ្លួនទុកជាមុនដើម្បីសម្រាលទុក្ខអ្នកណាម្នាក់?
១៩ ចូរជ្រើសរើសពាក្យសម្ដីដែលសម្រាលទុក្ខ។ សូមគិតមុននឹងនិយាយ។ ការនិយាយដោយមិនគិតពិចារណាអាចធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតឈឺចិត្ត។ ប៉ុន្តែពាក្យសម្ដីសប្បុរសប្រៀបដូចជាថ្នាំផ្សះ ដែលអាចធ្វើឲ្យធូរស្រាលក្នុងចិត្តឡើងវិញ។ (សុភ. ១២:១៨) ដូច្នេះ ចូរអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីជួយអ្នកឲ្យចេះប្រើពាក្យសម្ដីដែលសប្បុរស និងសម្រាលទុក្ខ។ សូមចាំថាពាក្យសម្ដីដែលមានអានុភាពខ្លាំងបំផុតគឺប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលបានត្រូវកត់ទុកក្នុងគម្ពីរ។—ហេ. ៤:១២
២០. តើបុគ្គលខ្លះដែលបានរងអំពើអាក្រក់ប្រហែលជាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះខ្លួន? តើយើងចង់រំលឹកពួកគេអំពីអ្វី?
២០ បើបុគ្គលម្នាក់បានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលគាត់នៅក្មេង គាត់ប្រហែលជាគិតថាខ្លួនមិនស្អាតស្អំ គ្មានតម្លៃ គ្មានអ្នកណាស្រឡាញ់គាត់ ឬថែមទាំងគិតថាគាត់មិនសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីអ្នកឯទៀតទេ។ នេះមិនមែនជាការពិតទាល់តែសោះ! ដូច្នេះ សូមប្រើបទគម្ពីរដើម្បីរំលឹកពួកគេថាពួកគេពិតជាមានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (សូមមើលប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា « ការសម្រាលទុក្ខពីបទគម្ពីរ») សូមគិតអំពីរបៀបដែលទេវតាមួយរូបបានពង្រឹងកម្លាំងចិត្តដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ពេលគាត់មានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយនិងធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យអ្នកសំណព្វនោះដឹងថាគាត់មានតម្លៃចំពោះលោក។ (ដាន. ១០:២, ១១, ១៩) ស្រដៀងគ្នាដែរ បងប្អូនរបស់យើងដែលកំពុងកើតទុក្ខក៏មានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា!
២១. តើអ្នកដែលធ្វើខុសដោយមិនប្រែចិត្តនឹងមានអនាគតបែបណា? តែទម្រាំដល់ពេលនោះ តើយើងទាំងអស់គ្នាគួរតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
២១ ពេលយើងសម្រាលទុក្ខអ្នកឯទៀត យើងជួយពួកគេឲ្យចាំថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងចង់ចាំជានិច្ចថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលយុត្ដិធម៌។ គ្មានអំពើអាក្រក់ណាអាចលាក់បាំងពីព្រះយេហូវ៉ាបានឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាឃើញអ្វីៗទាំងអស់ ហើយលោកនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលធ្វើខុសដោយមិនប្រែចិត្តរួចខ្លួនឡើយ។ (ជន. ១៤:១៨) តែទម្រាំដល់ពេលនោះ សូមឲ្យយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកអ្នកដែលបានរងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស។ ការដឹងថាព្រះយេហូវ៉ានឹងបំបាត់ការឈឺចាប់របស់អស់អ្នកដែលបានរងទុក្ខដោយសារសាថាននិងពិភពលោករបស់វា គឺពិតជាសម្រាលទុក្ខយើងមែន! មិនយូរទៀត ការឈឺចាប់ទាំងនោះនឹងមិនចូលក្នុងចិត្តឬគំនិតរបស់យើងទៀតឡើយ។—អេ. ៦៥:១៧
ចម្រៀងលេខ១០៩ ចូរស្រឡាញ់គ្នាឲ្យខ្លាំងដោយស្មោះពីចិត្ត
^ វគ្គ 5 ពួកអ្នកដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលនៅក្មេង ប្រហែលជារងការពិបាកជាច្រើន ទោះជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅក្ដី។ អត្ថបទនេះនឹងជួយយើងឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលពួកគេឈឺចាប់បែបនេះ។ យើងក៏នឹងពិចារណាថាតើអ្នកណាខ្លះអាចជួយសម្រាលទុក្ខបុគ្គលបែបនោះ? ចុងក្រោយ យើងនឹងពិចារណាអំពីរបៀបមួយចំនួនដែលយើងអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដែលមានប្រសិទ្ធភាព។
^ វគ្គ 11 ការសម្រេចចិត្តថាគួរឬមិនគួរទៅជួបគ្រូពេទ្យដើម្បីទទួលជំនួយខាងផ្លូវចិត្តគឺអាស្រ័យលើបុគ្គលដែលបានរងការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស។
^ វគ្គ 76 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: បងស្រីម្នាក់ដែលមានភាពចាស់ទុំសម្រាលទុក្ខបងស្រីម្នាក់ទៀតដែលកំពុងកើតទុក្ខ។
^ វគ្គ 78 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: អ្នកចាស់ទុំពីរនាក់ទៅសួរសុខទុក្ខបងស្រីដែលឈឺចិត្តនោះ។ បងស្រីនោះបានសុំបងស្រីម្នាក់ដែលមានភាពចាស់ទុំឲ្យចូលរួមជាមួយនឹងពួកគាត់។
