អ្វីដែលយើងអាចរៀនពីភាវរស់
ភាវរស់លូតលាស់ ធ្វើចលនា ហើយបន្តពូជ។ ពួកវាបានធ្វើឲ្យភពផែនដីរបស់យើងទៅជាកន្លែងដែលមានភាពស្រស់ស្អាត។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សអាចស្គាល់អំពីភាវរស់ច្រើនជាងពេលមុនៗទាំងអស់។ តើភាវរស់អាចបង្រៀនយើងអ្វីអំពីដើមកំណើតនៃជីវិត? សូមពិចារណាដូចតទៅនេះ៖
ភាវរស់បញ្ជាក់ថាមានអ្នកគ្រោងបង្កើត។ គេនិយាយថាកោសិកាគឺជាសមាសធាតុមួយដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតទាំងអស់។ ដូចរោងចក្រតូចមួយ ពួកវាមានកិច្ចការដ៏ស្មុគស្មាញជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើដើម្បីទ្រទ្រង់ហើយជួយឲ្យជីវិតបន្តរស់នៅ។ អ្វីដែលស្មុគស្មាញបែបនេះអាចរកឃើញនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីដំបែជាភាវរស់ដែលមានកោសិកាតែមួយ។ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងកោសិកាមនុស្ស កោសិកាក្នុងដំបែមើលទៅពិតជាសាមញ្ញ តែតាមពិតវាស្មុគស្មាញណាស់។ កោសិកាក្នុងដំបែបានត្រូវរៀបចំឡើងយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយដោយមានណ្វៃយ៉ូនិងឌីអិនអេ។ ក្នុងកោសិកានេះប្រៀបដូចជាមានម៉ាស៊ីនតូចៗដែលបែងចែក ដឹកជញ្ជូន ហើយផ្លាស់ប្ដូរម៉ូលេគុលផ្សេងៗ ដែលជាជំហានសំខាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យភាវរស់នេះបន្តមានជីវិត។ ពេលកោសិកាដំបែលែងទទួលសារធាតុចិញ្ចឹមទៀត កោសិកានោះនឹងបញ្ចេញសារធាតុគីមីដែលបន្ថយសកម្មភាពរបស់វា។ នេះបានជួយកោសិកាដំបែឲ្យបន្តរស់ ហើយអាចមានសកម្មភាពម្ដងទៀតពេលគេយកវាទៅធ្វើនំប៉័ង។
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានធ្វើការសិក្សាអំពីកោសិកាដំបែអស់ជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីស្គាល់អំពីកោសិការបស់មនុស្សថែមទៀត។ ប៉ុន្តែមានអ្វីជាច្រើនទៀតដែលពួកគេមិនទាន់រកឃើញ។ សាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ពីសកលវិទ្យាល័យនៅប្រទេសស៊ុយអែតឈ្មោះរ៉ូស ឃីង បាននិយាយដោយសោកស្ដាយថា៖ «យើងមិនសូវមានជីវវិទូច្រើនដើម្បីធ្វើការពិសោធហើយស្វែងយល់ថែមទៀតអំពីកោសិកានៃដំបែនោះទេ» (Chalmers University of Technology)។
តើអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើភាពស្មុគស្មាញនៃកោសិកាដំបែដ៏សាមញ្ញមួយបង្ហាញថាមានអ្នកគ្រោងបង្កើតដែរឬទេ? តើកោសិកានេះអាចកើតមកដោយឯកឯងដែរឬទេ?
ជីវិតអាចកើតឡើងពីអ្វីដែលមានជីវិតប៉ុណ្ណោះ។ ឌីអិនអេកើតចេញពីម៉ូលេគុលផ្សេងៗដែលហៅថានុយក្លេអូទីត។ កោសិកានីមួយៗរបស់មនុស្សមាន៣.២ពាន់លាននុយក្លេអូទីត។ នុយក្លេអូទីតមានទម្រង់ជាក់លាក់ហើយបញ្ជាកោសិកាទាំងនោះឲ្យបង្កើតអង់ស៊ីមនិងប្រូតេអ៊ីន។
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជឿថា បើនុយក្លេអូទីតបានកកើតឡើងដោយឯកឯងរាប់ពាន់លានដង នោះមានតែម្ដងប៉ុណ្ណោះដែលអាចបង្កើតចេញជាឌីអិនអេ។ ដំណើរការនេះមិនអាចកើតឡើងដោយចៃដន្យបាននោះទេ។
តាមពិត គ្មានអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រណាម្នាក់អាចបង្កើតភាវរស់ពីអ្វីដែលគ្មានជីវិតបានឡើយ។
ជីវិតមនុស្សគឺពិសេស។ ជាមនុស្សយើងមានលក្ខណៈផ្សេងៗដែលជួយយើងឲ្យសប្បាយនឹងជីវិតយ៉ាងពេញលេញ ហើយនេះជាលក្ខណៈដែលសត្វមិនមាន។ យើងមានសមត្ថភាពខាងសិល្បៈ សមត្ថភាពក្នុងការទាក់ទងគ្នា និងការចេះបង្ហាញអារម្មណ៍។ យើងសប្បាយពេលយើងភ្លក់ម្ហូបអាហារ ហិតក្លិន ស្ដាប់ឮសំឡេង ឃើញពណ៌និងទេសភាព។ យើងរៀបចំគម្រោងសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតហើយស្វែងរកអត្ថន័យនៃជីវិត។
តើអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើលក្ខណៈទាំងនោះបានវិវត្តន៍ក្នុងខ្លួនយើងដោយសារវាជាអ្វីដែលចាំបាច់ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់និងបន្តពូជ ឬតើនេះជាអំណោយដែលមកពីអ្នកបង្កើតដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់?
